SCORPIONS: "World Wide Live"

Είναι αδιαμφισβήτητα το συγκρότημα της καρδιάς μας! Τους αγαπάμε τόσο πολύ που πραγματικά πιστεύω θα ‘πρεπε να τους χορηγηθεί η ελληνική υπηκοότητα!
Ο λόγος φυσικά για τους θρυλικούς “Scorpions” που μετρούν πολλούς δίσκους στο ενεργητικό τους. Ένας εξ αυτών είναι και το “World Wide Live”, ο καλύτερος live δίσκος της μουσικής ζωής τους!
Έτος 1985, κολλητά κολλάν, λεοπάρ πουκάμισα (ανοιχτά για να φαίνεται το άλλοτε δασύτριχο και άλλοτε άτριχο στήθος), περίτεχνα κουρέματα και μεγάλες επιτυχίες! Αυτού του album έχουν προηγηθεί κυκλοφορίες που σημάδεψαν την καριέρα των “Σκορπιών” όπως, “Lovedrive”, “Blackout” και “Love at First Sting”! Συνεπώς έχουμε να κάνουμε μ’ έναν οργασμικό live δίσκο που απαρτίζεται μόνο από hits τα οποία παίχτηκαν μπροστά σε 2,2 εκατομμύρια fans της μπάντας ανά τα κόσμο στη μεγάλη αυτή περιοδεία που κράτησε 13 μήνες!
Το album ανοίγει με το βιογραφικό “Coming Home”, ως ωδή στη ζωή ενός μουσικού “on the road” και συνεχίζει με το εκρηκτικό “Βlacklout”!
Οι κιθάρες σφυροκοπούν τα πιασάρικα riffs του Jabs και ο Klaus Meine δίνει κυριολεκτικά τη ψυχή του με τα απίστευτα φωνητικά του ξεσηκώνοντας το πλήθος! Τα κλασσικά “Bad Boys Running Wild”, “Dynamite”, “No One Like You” και οι μπαλάντες “Holiday” και “Sting Loving You” δε λείπουν φυσικά! Είναι η χρυσή εποχή των Scorpions! Αξιοσημείωτο είναι το κομμάτι του Jabs “Six String Sting” οπού σολάρει για πέντε και κάτι λεπτά, ανάμεσα στο “Can’t get enough” που χωρίζεται σε δυο parts για να κλείσει το δίσκο αφήνοντας μας να παρακαλάμε για λίγο ακόμη απ’ το δηλητήριο του κεντριού τους!
Το “World Wide Live” είναι 200 εμφανίσεις σε μια! Μια συλλογή των καλύτερων performances της μπάντας που σε μεταφέρει στην συναυλιακή αρένα! Δεν είμαι fan των live albums καθώς μερικές φορές με κουράζουν! Αυτό το δίσκο όμως τον άκουγα κάποτε χωρίς σταματιμό για να ικανοποιήσω τη λαχτάρα μου για ένα live τους. Τότε βέβαια ήμουν 14 και οι Scorpions είχαν να έρθουν στην Ελλάδα απ’ το 2001… Μετά, χόρτασα lives, το “World Wide” όμως, ποτέ!
Tracklist
1."Countdown"
2."Coming Home"
3."Blackout"
4."Bad Boys Running Wild"
5."Loving You Sunday Morning"
6."Make It Real" 7."Big City Nights"
8."Coast to Coast"
9."Holiday"
10."Still Loving You",
11."Rock You Like a Hurricane"
12."Can't Live Without You"
13."Another Piece of Meat" 14."Dynamite" 15."The Zoo" 16."No One Like You"
17."Can't Get Enough", Pt. 1
18."Six String Sting" (Jabs) 19."Can't Get Enough", Pt. 2
Μέλη
Klaus Meine – φωνητικά
Rudolf Shcenker – κιθάρα
Matthias Jabs - κιθάρα
Francis Buchholz – μπάσο
Hermann Rarebell - τύμπανα

ΦΙΛΙΠΠΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ (WWW.ROCKWAY.GR)

ANTIMATTER : “ALTERNATIVE MATTER” (deluxe artbook edition)

Στην σωματιδιακή φυσική η Αντιύλη (Antimatter) είναι η μορφή της ύλης που αποτελείται από τα αντισωματίδια των σωματιδίων που συγκροτούν την συνήθη ύλη. Σε μουσική εξέλιξη οι ANTIMATTER είναι η μπάντα που έχει λατρέψει μεγάλο κοινό χρόνια τώρα δίνοντας το παρόν στην όποια πορεία της. Ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 κάπου στο 1998 , PATTERSON & MOSS θα συνυπάρξουν βάζοντας τον θεμέλιο λίθο για την μπάντα.

Οι ANTIMATTER με την σύσταση ως “dark gothic acoustic electro band” θα περπατήσουν μέσα στους ήχους της μελαγχολίας με άλμπουμ όπως : “Saviour” (2001) – “Lights Out” (2003) – “Planetary confinement” (2005) – Moss,Patterson & Cavanagh εποχή και το “Leaving Eden” ( 2007) όπου και θα προχωρήσει μόνος ο Moss. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, μουσικό υλικό βρίσκεται κάπου καταχωνιασμένο, πολλές φορές και κάποιο ακυκλοφόρητο, παρέα πάντα με πιστούς φίλους και συνεργάτες όπως :

PATTERSON, FESTA, RICHFIELD, WINDSOR, SMITH, B.MOSS, O’CONNOR, J & D. CAVANAGH, MESSOUCI και άλλους. Η δεκαετία λοιπόν αυτή θα φέρει την στιγμή του απολογισμού για τον MICK MOSS. Με αναμνήσεις και θύμησες από την δημιουργία τους ως και το σήμερα. Από το πιο αγνό και το πιο αυθεντικό. Ένας χρόνος θα περάσει έως ότου ο MOSS θα συλλέξει όλο τον αρχειοθετημένο θησαυρό του και θα το εναποθέσει στα χέρια της PROPHECY όπου και θα καταλήξει σε ένα καλλιτεχνικό άλμπουμ-λεύκωμα. Μπορώ να μιλάω με υπερηφάνεια και απίστευτη χαρά για την κυκλοφορία αυτή γιατί την έχω ήδη στα χέρια μου και το δέος που αισθάνομαι είναι απερίγραπτο!

Ένα βαρύ μαύρο επιβλητικό εξώφυλλο με ασημένια ανάγλυφα γράμματα θα με κάνουν να πιστέψω πως κρατώ στα χέρια μου μια εκπληκτική συλλογή, κάνοντας με ταυτόχρονα να αναρωτιέμαι μήπως είναι και το τέλος μιας εποχής, αφήνοντας μου υπόνοιες για νέα δουλειά πια του M.MOSS.

Το “Alternative Matter” είναι η συλλογή που άσχετα αν κατέχεις τα άλμπουμ των ANTIMATTER για την δημιουργική του αξία και μόνο θα θελήσεις να την αποκτήσεις και να την προσθέσεις στην cd-θήκη σου σαν…κόσμημα! Μια δημιουργία άξια οπτικοακουστικής προσοχής και απόλαυσης καθότι είναι πραγματικά μαγικό να ακούς 100 λεπτά ατμοσφαιρικής μουσικής σε συνδυασμό πάνω από 100 σελίδων οπτικής διαδρομής Δύο λοιπόν cds που περιέχουν τα :
DISC ONE
Black Sun (Dead Can Dance Tribute)
The Art Of A Soft Landing (Acoustic, Enhanced)
Far Away (Live)
Saviour (Reel To Reel Demo)
Landlocked (Mick Moss Remix)
In Stone (Acoustic, Enhanced)
Epitaph (New Version)
Terminal (Duncan Patterson Remix)
Mr White (Live)
Flowers (New Version)
Expire (Lackluster Remix)
DISC TWO
God Is Coming (Duncan Patterson Remix)
Everything You Know Is Wrong (Acoustic, Enhanced)
A Portrait Of The Young Man (Enhanced)
Flowers (Acoustic)
Holocaust (Reel To Reel Demo)
The Art Of A Soft Landing (4 Track Demo)
Expire (Atrabilis Sunrise Remix)
Over Your Shoulder (Acoustic)
Dream (4 Track Demo)
Lost Control (Acoustic, Enhanced)
Epitaph (Orchestral Mix)
To τρίτο cd είναι το λεγόμενο “Forbidden Matter”
DISC THREE
'FORBIDDEN MATTER E.P.'
Fighting For A Lost Cause (Demo)
Enjoy The Silence (Live)
Angelic (Mick Moss Remix)
Over Your Shoulder (Reel To Reel Demo)
Holocaust (FreeDoom Remix)
The Summer Effect (Instrumental Demo)
Angelic (Reel To Reel Demo)
Και το dvd

DISC FOUR - DVD
Antimatter ' The Small Yesterdays' Documentary
Epitaph Promo
Conspire Promo
Η εξερεύνηση του λευκώματος αυτού με έκανε για αρκετές μέρες να αναρωτιέμαι : “ μα τι να γράψω?” Πως θα μπορούσα άραγε να πλησιάσω με λέξεις όλο αυτό που φαντάζει τόσο άγνωστο και οικείο ταυτόχρονα στον κόσμο των πραγματικά «ζωντανών» ακροατών, τόσο εύθραυστο όπου η λάμψη του σκοτεινού να σε αποκαθηλώσει ψυχικά, τόσο μοναδικό που να αιωρείσαι στην δίνη των συναισθημάτων σου. Η μουσική αυτή περιπλάνηση θα σε οδηγήσει σε σκοτεινά υπόγεια από ηλεκτρονικούς, ambient, μελωδικούς και ακουστικούς ήχους. Programming, γλυκές κιθάρες, πιάνο, μαντολίνο, βιολί, γυναικεία φωνητικά, jazz & trip hop νότες θα έρθουν να συμπληρώσουν το πολυσέλιδο άλμπουμ. Υπάρχουν πολλές μουσικές ανένδοτες εκπλήξεις που αξίζει να ανακαλύψεις με την απόκτηση της Deluxe Artbook Edition η οποία αριθμείτε σε 1000 κόπιες και με αποκλειστική βιογραφία από τον ίδιο τον Mick Moss. Το γραπτό κομμάτι του λευκώματος θα σε κάνει να γίνεις φυγάς της internet-ικής ανάγνωσης και να θυμηθείς πως είναι το πραγματικό ξεφύλλισμα. Όσο για το φωτογραφικό μέρος είναι η στιγμή που το πνεύμα σου θα περιπλανηθεί κάνοντας σε να νιώσεις πως είσαι μέρος και εσύ της κάθε συναυλίας και event. Όταν η μουσική γίνεται απόλαυση και η τέχνη ταξίδι, τότε δεν θες να επιστρέψεις.
“Paint me a room where I can dream
Dream of a world that I used to see
Paint me a window, soft and defined
And flood yellow light
Through the open blinds
It's somewhere, hidden from view
A portrait, an epitaph...( Epitaph )
www.antimatteronline.com
www.prophecy.cd
(special thanks to DENIS LONGO)

ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ ( www.rockway.gr )

RIOT: “Fire Down Under”

Οι Riot ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη Νέα Υόρκη στα μέσα των 70s και ευτυχώς για τη μουσική, αυτό το ταξίδι, παρά τις κακοτυχίες του, συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες στην ιστορία της μουσικής, με μεγάλη δισκογραφία και δυσανάλογη αναγνωρισιμότητα σε σχέση με την ποιότητα και αξία της. Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο ίσως να είχαν τη δημοτικότητα των γνωστών Βρετανικών μπαντών που ξεκίνησαν μαζί τους. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που ατυχήσανε, αφού την εποχή που στην Ευρώπη (και δη την Αγγλία) θεωρούσαν ως Heavy Metal τους Judas Priest, στην Αμερική έβλεπαν έτσι τους Van Halen και σίγουρα οι Riot είναι πιο κοντά στον Βρετανικό ήχο και το New Wave Of British Heavy Metal.
To 1981 και μετά από 2 άλμπουμ (“Rock City” – 1977, “Narita” – 1979) κυκλοφόρησαν το “Fire Down Under”, έχοντας στη σύνθεσή τους τον τραγουδιστή Guy Speranza, στις κιθάρες τον αρχηγό Mark Reale και Rick Ventura, ενώ σε μπάσο και τύμπανα, βρίσκονται οι Kip Leming και Sandy Slavin, αντίστοιχα. Φυσικά, ακόμα και αυτή η κυκλοφορία δεν ήταν εύκολη. Η αρχική εταιρία, Capitol records έκρινε το υλικό του “Fire Down Under” πολύ βαρύ και τελικά οι Riot κατέληξαν στην Electra records, η οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ τον Φεβρουάριο του 1981.
Το riff του εναρκτήριου “Swords And Tequila” είναι τόσο εμβληματικό, που το ξανασυναντάμε σε κάποιες μεγάλες μπάντες τα επόμενα χρόνια… Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα από τα δυνατότερα δείγματα heavy metal που υπήρχαν στην Αμερική τότε, όπως και το “Run For Your Life”. Tο “Feel The Same” απογειώνεται με την αισθαντικότητα και την ερμηνεία του Speranza, ενώ το “Outlaw” αποτελεί έναν από τους αιώνιους ύμνους των Riot και της μουσικής που υπηρετούν. Το “Don’t Bring Me Down” έχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση και αισθητική του δρόμου, όπως και το “Don’t Hold Back” με το ρυθμό – καλπασμό. Το “Altar Of The King” ξεκινάει με μια πανέμορφη επικής φύσης μελωδία για να εξελιχθεί στο γνήσιο αλήτικο συναίσθημα που διακατέχει ολόκληρο το άλμπουμ και συνεχίζεται στο “No Lies” για να κλείσει με το εκκεντρικό “Flashbacks”. Οι κιθάρες και τα solos του δίσκου αποτελούν την πεμπτουσία του κλασικού heavy metal, η rhythm section συμπληρώνει ιδανικά και τα φωνητικά αναδεικνύουν το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τα ηχεία.
Το “Fire Down Under” ήταν ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν με τον Guy Speranza, ο οποίος αποχώρησε από τους Riot και δυστυχώς απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2003, αφού έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Στη θέση του συναντάμε τον Rhett Forrester για τα επόμενα δυο άλμπουμ (“Restless Breed” – 1982, “Born In America” – 1983), ο οποίος επίσης έχασε τη ζωή του τον Ιανουάριο του 1994 από πυροβολισμό, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μετά το “Born In America” η μπάντα διέλυσε, αλλά ευτυχώς πάντα επιστρέφουν.
Don’t look now, but Johnny’s back again… με νέα σύνθεση και διαφορετικό ύφος σε πιο power metal μονοπάτια στα τέλη των 80s, τα άλμπουμ “Thundersteel” και “The Privilege Of Power” αποτελούν για κάποιους την καλύτερη περίοδο των Riot. Οι αλλαγές στη σύνθεση συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 90, το ίδιο όμως και οι εξαιρετικές κυκλοφορίες, ανάμεσά τους τα “Brethren Of The Long House” (1996) και “Inishmore” (1998). Στις μέρες μας παραμένουν, όσο μπορούν, ενεργοί, ετοιμάζοντας νέες συναυλίες και ενδεχομένως ένα νέο άλμπουμ στα πλαίσια του Thundersteel reunion. Όσο και αδικημένοι παρέμειναν, η μουσική τους θα μείνει αιώνια μέσα από τα αυλάκια του μαύρου βινυλίου (για τους παλιότερους) και τη λάμψη του ψηφιακού δίσκου (για τους νεώτερους)…
The life that you lead
the chance that you took.
A shadow in the night
on the line, you're hooked.
Ανδρέας Ανδρέου (WWW.ROCKWAY.GR)

QUIREBOYS: “Live in London”

Τους Quireboys ποτέ μου δεν τους λάτρεψα αλλά ούτε και τους προσπέρναγα. Κάποιες φορές τους βαριόμουνα και άλλες φορές με διασκέδαζαν αφάνταστα αλλά ομολογώ ότι δεν ήμουν ποτέ ξετρελαμένος μαζί τους. Οι Quireboys υπηρετούν πιστά το αγνό, ατόφιο rock ‘n roll με μπόλικα blues και hard στοιχεία. Η αλήτικη αυτή παρέα, γνήσιοι απόγονοι των Μott the Hoople, Faces, Humple Pie και Free με σημαντικές εμπορικές επιτυχίες στο ενεργητικό τους και με είκοσι χρόνια δισκογραφικής παρουσίας αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα καταπληκτικό live cd/ dvd άλμπουμ.
Στο “Live in London” που ηχογραφήθηκε το 2004 στα πλαίσια της Monsters of Rock Arena Tour θα νιώσετε έντονα την party ατμόσφαιρα, όσοι έχετε κόψει το αλκοόλ και το τσιγάρο σίγουρα θα το αναζητήσετε και κάποιοι μεγαλύτεροι θα νοσταλγήσουν τις κλασσικές μπάντες των seventies. Έντιμοι, απολαυστικοί, διασκεδαστικοί η τρελοπαρέα των έξι Βρετανών παλιοροκάδων παίζουν με ψυχή και τσαμπουκά .
Για να ξεχωρίσουμε τραγούδια ούτε λόγος αφού όλο το live περιέχει σχεδόν τις περισσότερες καλές στιγμές τις μέχρι τώρα πορεία τους. Και επειδή λατρεύω τα live(θα το διαπιστώστε και στο dvd) οι Quireboys μας καλούν σε ένα αχαλίνωτο “Sex Party” στο Λονδίνο. Ενδιαφέρουσα ακούγεται η πρόταση τους… Τι λέτε πάμε παρέα;

Φώτης Μελέτης (WWW.ROCKWAY.GR)

ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΤΕ!!!

Το 2010 μας αποχαιρετά και έφτασε η ώρα του απολογισμού! Το www.Rockway.gr καλεί εσάς τους αναγνώστες του να ψηφίσετε , κατά τη γνώμη σας, τα 10 καλύτερα album της χρονιάς που πέρασε, στέλνοντας τη λίστα σας στο your_way@otenet.gr με την ένδειξη “TOP 10 - 2010”!
ΟΛΟΙ όσοι συμμετάσχουν θα μπουν σε διαγωνισμό, όπου θα κληρωθούν τα 3 πρώτα cd της λίστας που ΕΣΕΙΣ θα διαμορφώσετε, προσφορά του “Rock n Roll Shop” ( http://www.rocknrollshop.gr/ )

WANTED: “Too Hot To Handle”

Μπορεί το “Too Hot To Handle” των Wanted να είναι φετινή κυκλοφορία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ‘νέο’ υλικό. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά οι Wanted είναι ένα από τα πολλά συγκροτήματα που στα τέλη της δεκαετίας του 80 αρχές της δεκαετίας του 90 επέλεξαν το hard rock ως το μουσικό τρόπο έκφρασης τους. Είχαν όμως ατυχία να βρίσκονται κάτω από τη σκιά ονομάτων όπως οι Guns N’ Roses, Skid Row, Steelheart, Tesla και ΤΟΣΩΝ άλλων ακόμα.
Δυστυχώς αυτό το γεγονός στέρησε από πολλά συγκροτήματα την ευκαιρία του να δείξουν τι πραγματικά αξίζουν. Ανάμεσα σε αυτά τα συγκροτήματα είναι και οι Wanted, στους οποίους η Geffen Records πρότεινε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους managers του συγκροτήματος και στη Geffen διέλυσαν οποιεσδήποτε ελπίδες είχαν οι Wanted να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο από μια τόσο μεγάλη εταιρεία.
Και είναι πραγματικά κρίμα, διότι ακούγοντας το δίσκο, καταλαβαίνει κανείς, ότι οι Wanted ήξεραν να γράφουν καλά τραγούδια. Hard rock τραγούδια στο στιλ των Steelheart, Motley Crue, Skid Row.
Τα πέντε πρώτα τραγούδια του “Too Hot To Handle” προέρχονται από τα demos των Wanted, και μπορεί ο ήχος να μην ανταποκρίνεται στα σημερινά υψηλά standards που έχουν τεθεί, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε γίνονται φανερές οι διαθέσεις της μπάντας. Κομμάτια όπως τα “Whiskey & Women”, “Too Hot To Handle” και “Blue Jean Baby” αποπνέουν τη χαρακτηριστική party ατμόσφαιρα που διέθεταν πολλά συγκροτήματα της εποχής εκείνης.
Τα επόμενα δυο κομμάτια έρχονται από την εποχή που το συγκρότημα ήταν σε επαφή με τη Geffen. Μπορεί το “Lost In Me Forever” να είναι απλά μια μπαλάντα, το “Be Still In My Heart” είναι όμως ένα πολύ καλό hard rock κομμάτι, το οποίο αποδεικνύει ότι οι Wanted είχαν τις δυνατότητες να ξεχωρίσουν στο χώρο. Αν βέβαια η υπογραφή του συμβολαίου με τη Geffen γινόταν πραγματικότητα.
Εκτός από τα εφτά studio κομμάτια το “Too Hot To Handle” περιλαμβάνει και έξι ακόμα, αυτή τη φορά ηχογραφημένα ζωντανά, από τη συναυλία του συγκροτήματος το 1990 στο The Ritz Music Hall στην Ινδιανάπολη. Και εδώ ο ήχος είναι απλά καλύτερος από αυτόν ενός bootleg, αλλά δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι οι Wanted τα κατάφερναν εξίσου καλά στη σκηνή. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα live κομμάτια είναι διαφορετικά από τα studio, δίνοντας έτσι μια πληρέστερη εικόνα του σχήματος.
Οι Wanted δεν κατάφεραν να γίνουν ένα από τα μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι που προσωπικά πιστεύω ότι δε θα είχαν καμία δυσκολία να κάνουν, λαμβάνοντας υπόψη τα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου. Δυστυχώς όμως η τύχη τους γύρισε την πλάτη. Μην κάνετε και εσείς το ίδιο λάθος. Δώστε τους μια ευκαιρία και δε θα βγείτε χαμένοι.
Δημήτρης Καρβούνης (WWW.ROCKWAY.GR)

WHITESNAKE: “Slide It In”

Στις αρχές του 1984 οι Whitesnake με τον αέρα της μεγάλης μπάντας λόγω των επιτυχημένων live shows που έδιναν στα διάφορα φεστιβάλ κυκλοφορούν ένα πραγματικό αυθεντικό hard rock διαμάντι. Ο David Coverdale παρέα με ένα τρομερό κιθαριστικό και συνθετικό δίδυμο, τους εξαίρετους Mel Galley (RIP) και Μicky Moody κατορθώνουν να ενθουσιάσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους ηχογραφώντας φοβερά τραγούδια όπως τα “Slow Αn’ Easy”, “Guilty of Love”, “Love ain’t no Stranger”, “All or Nothing”, “Standing in the Shadow”, “Give More Time” και φυσικά το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου.

Γερές δόσεις hard rock, παθιασμένες ερμηνείες, κιθαριστική πανδαισία ριφ και σόλων, rock ερωτισμός, δυναμικό background και πάνω από όλα η φωνή του D.Coverdale να συναρπάζει.

Βέβαια να μην ξεχνάμε και την καθοριστική παρουσία του θρυλικού πληκτρά των Deep Purple, Jon Lord που είναι ανατριχιαστική μιας και με το παίξιμό του δίνει μοναδικό συναίσθημα σε όλο το “Slide It In”.

H επιτυχία του άλμπουμ (έγινε πλατινένιο και στις δύο πλευρές του ατλαντικού) ήταν μεγάλη και η τουρνέ που ακολούθησε ήταν παντού αποθεωτική χωρίς όμως να λείψουν και οι εντάσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας με αποτέλεσμα να έχουμε αποχωρήσεις και στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου κιθάρα να παίζει ο τρομερός John Sykes.

Από τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος και το στακάτο παίξιμο του αδικοχαμένο Cozy Powell στα τύμπανα να δίνει τρομερό νεύρο στο άλμπουμ.

Η special edition έκδοση του Slide It In περιλαμβάνει την USA remix, την κανονική έκδοση του άλμπουμ με επιπλέον το τραγούδι – διασκευή “Need Your Love so Bad” (περιλαμβανόταν τότε μόνο στην κασέτα και στην γιαπωνέζικη έκδοση ενώ επίσης υπάρχει και ένα dvd με promo videos και live από τα τραγούδια του “Slide It In”.
Φώτης Μελέτης (WWW.ROCKWAY.GR)

PSYCRENCE: "Distance" (promo)

Πιστεύω σε εκείνον που χτίζει και προχωράει. Και εδώ μόλις συνάντησα αυτήν την περίπτωση, και δεν μιλάω για άλλους εκτός από τους PSYCRENCE.

Το σχήμα αυτό , ναι, λειτουργεί σαν μονάδα, σαν ένα. Το δέσιμο τους είναι ιδιαίτερο και οι μεταλλικοί τους ήχοι συγκλονιστικοί. Το promo των PSYCRENCE με πίεσε ένας πολύ καλός φίλος να το ακούσω το περασμένο Σάββατο (ξέροντας πως θα διατυπώσω την πραγματική και αληθινή μου άποψη), χωρίς να με ενημερώσει το τι πρόκειται να ακούσω.

Κάθομαι λοιπόν και με το που ξεκινάει (Convergence) με fade in riffs-εκπληκτικές κιθάρες & solo- σε mid tempo και αρκετή βαρύτητα θα έλεγα , προσπαθώ να μην παρασυρθώ από τους ήχους και να εντοπίσω από πού στο καλό μας ήρθαν. Περνάω στο δεύτερο (Moral Decay) γρήγορο και πάλι εδώ φοβερές κιθάρες, μεστός ήχος, πραγματικό μέταλλο, όχι στερεότυπο, όχι κοινότυπο. Μπαίνοντας στο τρίτο κομμάτι (Incised Path) πιάνομαι ανίκανη στην εξακρίβωση της ταυτότητας τους, το καθαρό ατσάλι που εκπέμπουν με αποσυντονίζει και έτσι εναποθέτω τις τελευταίες μαντικές μου ικανότητες στο τελευταίο (Distance) το οποίο μια που το άκουσα μια που το λάτρεψα. Ήταν η σύνθεση που μου κόλλησε.

Είναι από αυτά που σε μαγνητίζουν και τα ακούς ξανά και ξανά. Θέλεις να γεμίσεις από αυτό, να το ευχαριστηθείς, και να μην σκεφτείς τίποτα άλλο. Έτσι βρέθηκα εδώ μια εβδομάδα μετά , να κάνω την παρουσίαση ενός από τα καλύτερα Ελληνικά promos του 2010.

Στην εκπνοή της χρονιάς αυτής, και με μεγάλη χαρά θα ευχηθώ μέσα στο 2011 να έχουμε full length album των PSYCRENCE. Οι ΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ (vocals), ΚΙΜΩΝ ΖΕΛΙΩΤΗΣ & ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (guitars), ΘΩΜΑΣ ΚΟΥΡΗΣ (bass), και ΤΙΜΟΛΕΩΝ ΒΑΛΣΑΜΑΚΗΣ (drums),ξεκίνησαν μόλις το 2009, με την προοπτική να προσπαθήσουν να γράψουν και να παίξουν την μουσική που τους αρέσει αλλά και για να περνάνε καλά. Με την λογική αυτή λοιπόν φτάσαμε στα τέλη του 2010, να έχουμε στα χέρια μας το promo DISTANCE που συγκλονίζει. Με 4 καταπληκτικές συνθέσεις πάνω από 5 λεπτά, ως και 7.30, βάζουν τον στόχο για το επόμενο βήμα.

“ Το σκεπτικό πίσω από τον ήχο που έχουμε σαν μπάντα, είναι να συνδυάσουμε τις βαριές επιθετικές κιθάρες με μελωδίες, να παίξουμε κάτι σύγχρονο και σύνθετο το οποίο όμως να παραμένει άμεσο και εύηχο για τον ακροατή. Επίσης ρίξαμε ιδιαίτερο βάρος και στο θέμα της παραγωγής και μίξης των κομματιών θέλοντας όσο το δυνατόν να ξεφύγουμε από τα Ελληνικά στερεότυπα ” δηλώνει ο μπασίστας της μπάντας ΘΩΜΑΣ ΚΟΥΡΗΣ . Όσο για τις επιρροές τους? Μια ακρόαση θα σας πείσει για το πώς οι κλασικοί μεταλλικοί ήχοι (IRON MAIDEN-METALLICA-JUDAS PRIEST κ.ά.) μπορούν να συνυπάρξουν με πιο πρόσφατες επιρροές ( NEVERMORE-DREAM THEATER- SOILWORK-SCAR SYMMETRY-PAIN OF SALVATION κ.ά.) βάζοντας αρκετές φορές ανά διαστήματα progressive τόνους.

Είμαι σίγουρη πως το “Distance” θα πάει υπέρ του δέοντος καλά και έτσι ο προγραμματισμός full album θα υλοποιηθεί άμεσα. Αισιόδοξοι περιμένουν την αναγνώριση και την αξίζουν. Έτοιμοι να ανέβουν σε μουσικές σκηνές εντός και εκτός Αθήνας αλλά και έτοιμη να βρεθούν και εκτός Ελλάδας. Η ανθρώπινη προσέγγιση και η σκοτεινή επαφή είναι αυτά που θα σε αγγίξουν πρώτα στους PSYCRENCE. Εμείς είμαστε (ήδη) εδώ αναμένοντας, τι άλλο, την επιτυχία τους.
http://www.psycrence.com/
www.myspace.com/psycrence
band@ psycrence.com
“To Find The Right Answer, You Have To Cross The Line
Accept To Treat Real Humans, As Disposable Lab Rats” (Moral Decay)
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ για το http://www.rockway.gr/

PINK FLOYD: “Is There Anybody Out There?” (The Wall Live)

Το 1979, ο Υπέρτατος και Μοναδικός Roger Waters, δημιούργησε το καταπληκτικό μιούζικαλ με το τίτλο The Wall, που έμελλε να γίνει και δίσκος (Soundtrack) της μπάντας και μάλιστα από τους καλύτερούς τους (μαζί με το Dark Side Of The Moon).
Το άλμπουμ, του ανήκει εξολοκλήρου, μιας και γράφτηκε από αυτόν και μόνο (αν και πολλοί θα βιαστείτε να πείτε για τα Credits, κοιτάξτε προσεκτικά τόσο στο εσόφυλλο της ταινίας, όσο και στο δίσκο) και πρόκειται για μια Concept ιστορία. Μια ιστορία, με πολλά μηνύματα – κυρίως αντιπολεμικά - και που έχει αποτελέσει τροφή για σκέψη σε πολλούς ανθρώπους ανάμεσά μας. Πρόκειται δηλαδή, για μια ροκ όπερα, όπου τόσο τα επιτακτικά του θέματα όσο και οι επιπτώσεις του, εναρμονίζονται - μέσω της συμβολικής μεταφοράς του τίτλου- με τα αίτια και τις επιπτώσεις στην αυτοεπιβληθείσα απομόνωση.
Το κεντρικό πρόσωπο στη ταινία, ακούει στο όνομα Pink (Ροζ) και μέσω των κομματιών, δημιουργείται η πλοκή των γεγονότων στη ζωή του. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως πρόκειται και για μια προσωπική αφήγηση του Roger, μιας και ο πρωταγωνιστής μας, έχει πολλά κοινά σημεία με τον μπασίστα και τραγουδιστή των Pink Floyd, όπως το ότι ο πατέρας του, πέθανε στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου πόλεμου, όπως και του Ροζ, που πέθανε όταν βρισκόταν ακόμα στη παιδική του ηλικία.
Στο σχολείο, οι δάσκαλοι ήταν τύραννοι, υβριστικοί και τον βασάνιζαν οικτρά και από την άλλη, είχε τη μητέρα του , όπου τον καταπίεζε με την υπερπροστασία της και όλα αυτά, προσθέτανε σιγά - σιγά ένα ακόμα τούβλο στο τοίχο (Another Brick In The Wall). Ο Ροζ, κατάφερε να γίνει αστέρι της ροκ, αλλά όλα αυτά, τον οδήγησαν στην εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών όπως και σε εκρήξεις βίας. Οι σχέσεις του, ποτέ δε πήγαιναν καλά και πάντα κατάφερνε στο τέλος, να αμαυρώνονται από απιστία. Τελικά όμως παντρεύτηκε (Vera), αλλά ο γάμος του είχε αρχίσει να κλονίζεται (Nobody Home) και έτσι τελείωσε το ‘’χτίσιμο του τοίχου του’’, καταφέρνοντας στο τέλος να φέρει εις πέρας την εξ ολοκλήρου και πλήρη απομόνωση του από κάθε είδους ανθρώπινη επαφή (Comfortably Numb). Τα γεγονότα αυτά, είχαν αρχίσει να του δημιουργούν παρενέργειες.
Κρυμμένος πλέον πίσω από το ‘’τοίχο’’ του, άρχισε να εμφανίζεται στη σκηνή, κάνοντας συναυλίες, παρόμοιες με ένα Νεοναζί συλλαλητήριο, μιας και έκρινε πως ήταν φασίστας και στις οποίες, όσους από τους άνδρες του θεωρούσε ανάξιους, τους έδινε στο κοινό (Waiting For The Worms).
Αποχτώντας πια, μια διχασμένη προσωπικότητα και βασανισμένος με ενοχές, αυτό - τοποθετείται σε δίκη (Trial) και ο δικαστής, τον αναγκάζει να γκρεμίζει το τοίχο, βγάζοντας τον Pink και πάλι στον έξω κόσμο (Outside The Wall). Πάνω κάτω, αυτή είναι και η βασική ιδέα του άλμπουμ. Μία αρκετά περίπλοκη ιστορία, όπου εκτός από τις σκόρπιες σκέψεις που στοίχειωναν τον Roger Waters από τα προσωπικά του βιώματα, τόσο σαν παιδί όσο και με τη μπάντα, μπόρεσε να τα παντρέψει όλα αυτά και να δημιουργήσει αυτό το τοίχο, καταφέρνοντας να φέρει στο κόσμο αυτό το αριστούργημα.
Απλά είναι Ιδιοφυΐα. Εδώ θα ακούσουμε λοιπόν, την ιστορία αυτή, να ξετυλίγεται μπροστά στο ζωντανό κοινό με τη προσθήκη δύο ακόμα κομματιών (από τον στουντιακό δίσκο) και τον εκφωνητή Master Of Ceremonies. Το The Wall ουσιαστικά, ηχογραφημένο Live, κάτω από το τον ειρωνικό τίτλο ‘’Is There Anybody Out There?’’ .Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και δείτε και την ταινία. Μετά, καθίστε να απολαύσετε το δίσκο, χαλαρώνοντας με κλειστά μάτια και ταξιδέψτε στο μυαλό του Pink αλλάζοντας θέσεις και είμαι σίγουρος ότι θα τα δείτε όλα με διαφορετική σκοπιά.
Συνίσταται, μετά την ακρόασή του, να ακούσετε και το Dark Side Of The Moon μιας και αυτός ο δίσκος θεωρώ ότι είναι το τέλειο πακέτο να τα έχει κανείς στο σπίτι του, γιατί αν σε κάθε ένα υπάρχει ένα αντίτυπο, ο κόσμος είμαι σίγουρος πως θα ήταν πολύ καλύτερος.
TRACK LIST
Disc: 1
01. Master of Ceremonies: Atmos
02. In the Flesh?
03. The Thin Ice
04. Another Brick in the Wall, Pt. 1
05. The Happiest Days of Our Lives
06. Another Brick in the Wall, Pt. 2
07. Mother
08. Goodbye Blue Sky
09. Empty Spaces
10. What Shall We Do Now?
11. Young Lust
12. One of My Turns
13. Don’t Leave Me Now
14. Another Brick in the Wall, Pt. 3
15. The Last Few Bricks
16. Goodbye Cruel World
Disc: 2
01. Hey You!
02. Is There Anybody Out There?
03. Nobody Home
04. Vera
05. Bring the Boys Back Home
06. Comfortably Numb – Pink Floyd, Gilmour, David
07. The Show Must Go On
08. Master of Ceremonies: Atmos
09. In the Flesh
10. Run Like Hell
11. Waiting for the Worms
12. Stop
13. The Trial
14. Outside The Wall
ΜΕΛΗ
Roger Waters: Vocals, Bass
David Gilmour: Vocals, Guitar
Nick Mason: Drums
Rick Wright: Keyboards
Γιώργος Βαλιμίτης (WWW.ROCKWAY.GR)

Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2010 για τον Ozzy

Όπως συνηθίζεται κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς όλοι ετοιμάζουν τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Έτσι λοιπόν και ο Ozzy αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας τους δέκα καλύτερους δίσκος της χρονιάς που πλησιάζει στο τέλος της. Ο Ozzy φαίνεται να ασπάζεται το ρητό που λέει “η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους” και για αυτό στην πρώτη θέση βάζει το “Scream”.
Η λίστα έχει ως εξής:
01. OZZY OSBOURNE - "Scream"
02. BLACK LABEL SOCIETY - "Order of the Black"
03. MOTÖRHEAD - "The Wörld is Yours"
04. SLASH - "Slash"
05. HALFORD - "Made of Metal"
06. KORN - "III: Remember Who You Are"
07. PANTERA - "Cowboys from Hell" (reissue)
08. LAMB OF GOD - "Hourglass" box set
09. FIREWIND - "Days of Defiance"
10. AC/DC - "Iron Man 2"

AXEL RUDI PELL: “The Crest”

Ο φίλτατος Axel Rudi Pell, συνεπής στο δισκογραφικό ραντεβού του, κυκλοφορεί αισίως το 13ο studio album της καριέρας του. Ο ανεπίσημος πόλεμος που του έχει κηρύξει ένα μεγάλο μέρος της δη­μο­σιο­γρα­φι­κής κοινότητας στην Ελ­λά­δα δυστυχώς ακόμα κρατεί και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δε μπορώ να τον καταλάβω.
Υπάρχουν κατεστημένα που ότι και να κυκλοφορήσει ο εν λόγο κύριος, θα θάψουν το αποτέλεσμα, είτε είναι καλό είτε κακό. Οκ, σίγουρα ο κύριος Pell δεν πρωτοτυπεί (εδώ και χρόνια) αλλά είναι εγγύηση στο τι θα ακούσεις στο εκάστοτε cd του. Μπορώ να ονοματίσω δεκάδες μπάντες που παίζουν στο ίδιο μοτίβο επί σειρά ετών και όλως τυχαίως δε λαμβάνουν τόσο άσχημες κριτικές. Για να λέμε βέβαια και όλη την αλήθεια, ο γερμανός βιρτουόζος, όταν αποφασίζει να σολάρει μπορεί να κουράσει, ενώ η εμμονή που έχει με τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια, δε βοηθάει την κατάσταση.

Επίσης, είναι και αρκετά προβλέψιμος (τα τελευταία χρόνια κυρίως), το δέχομαι. Έλα όμως που κάθε δίσκος του έχει τουλάχιστον τρείς ανεπανάληπτες συνθέσεις ενώ οι ανά τον κόσμο fan του, πίνουν νερό στο όνομά του!

Προσωπικά, δε γίνεται να μη θαυμάσω τον άνθρωπο που κυκλοφόρησε τα “Magic”, “Oceans of Time”, “Masquerade Ball” και “Wild Obsession”! Τελεία και παύλα! Πάμε στο νέο album τώρα. Το στυλ του Axel Rudi Pell στο “The Crest” κινείται στα ίδια μουσικά πλαίσια που μας έχει συνηθίσει. Hard rock με σαφέστατες αναφορές στον Ritchie Blackmore. Απλά πράγματα και σταράτα.

Δεν τον νοιάζει να αλλάξει κάτι και θεωρώ πως καλά κάνει. Συνθέσεις όπως “Dreaming Dead”, “Burning Rain” και “Glory Night” επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά μου. Τον Pell πλαισιώνουν οι Johnny Gioeli, Ferdy Doernberg, Volker Krawczak και Mike Terrana και το συγκεκριμένο line up είναι ότι πιο σταθερό είχε ποτέ ο 50χρονος συνθέτης, στην καριέρα του, αφού παραμένει αναλλοίωτο εδώ και 12 περίπου χρόνια! Για τους “βαμμένους” οπαδούς, να προσθέσω πως το “The Crest” είναι ανώτερο από το “Tales of the Crown” του 2008 και μοιάζει σαν ένας συνδυασμός των “Shadow Zone” (2002) και “Mystica” (2006).

Και επειδή αυτή η κριτική γράφεται με βάση την deluxe edition που κυκλοφόρησε πρόσφατα, την προτείνω με κλειστά μάτια! Η συγκεκριμένη έκδοση του δίσκου συνοδεύεται από ένα bonus cd από μια live εμφάνιση του σχήματος το καλοκαίρι του 2009 και ανέρχεται στα 73 λεπτά! Αξίζει δηλαδή τον οβολό μας. Για να συνοψίσω (επιτέλους), ότι αγαπάτε και ότι μισείτε από τον Axel Rudi Pell βρίσκεται στο “The Crest”. Οι fans οφείλουν να το αποκτήσουν, ενώ οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να του δώσουν μια ευκαιρία. Εδώ δίνουμε σε άλλους και άλλους…
Στέφανος Στεφανόπουλος

Μεταξιένες μελωδίες από τους GIUFFRIA

Aναδημοσίευση από το WWW.ROCKWAY.GR

Η περιπέτεια των Giuffria αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του΄80 όταν ορι­στι­κο­ποιή­θηκε το τέλος των θρυ­λι­κών ΑNGEL και ο κημπορνήστας και συνθέτης τους Gregg Giuffria α­πο­φά­σι­σε να δημιουργήσει το δικό του σχήμα που έμελλε να έφερε και το όνομα του.
Το γκρουπ αποτελείτο από τους David Glen Eisley (φωνητικά), Graig Goldy (κιθάρα) από τους Rough Cutt, Chuck Wright (μπάσο), Αlan Krigger (τύμπανα) και φυσικά από τον Gregg Giuffria στα πλήκτρα. Η νέα ελπιδοφόρα μπάντα ύστερα από πολλές επαφές που είχε με διάφορες δισκογραφικές εταιρίες κατάφερε μέσω της MCA το 1984 να κυκλοφορήσει το ομότιτλο ντεμπούτο της άλμπουμ.
H επιλογή του David Glen Eisley (Dirty White Boy) είχε αρκετό σασπένς αφού έγινε ανάμεσα σε 120 ενδιαφερόμενους και το κυριότερο γεγονός ήταν ότι ο David Glen Eisley έπρεπε να εγκαταλείψει την επαγγελματική ομάδα του μπειζμπολ των Giants του Σαν Φρανζίσκο!!!
Το άλμπουμ περιέχει γερές δόσεις σφιχτοδεμένου aor, φοβερές αρμονίες, έξυπνες εναλλαγές σε prog και pomp rock ενορχηστρώσεις και φυσικά την εκπληκτική φωνή του David Glen Eisley να προσθέτει αρκετό πάθος σε όλα τραγούδια. Χαρακτηριστικό είναι το εκπληκτικό τραγούδι “Don’t Tear me Down” όπου η απίστευτη κιθαριστική τεχνική του Graig Goldy συνδυάζεται τέλεια με τα επικά κήμπορντς του ηγέτη των Giuffria.
H μελωδική διάθεση του παρθενικού δίσκου των Giuffria επιβραβεύτηκε αρκετά καλά εκείνη την εποχή για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα α­φού πέτυχε να φτάσει μέχρι το Νο 26 των αμερικάνικων τσαρτ και τα τραγούδια “Call to the Heart” και “Lonely in Love” σκαρφάλωσαν και αυτά στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard. Την παραγωγή ανέλαβε ένας μαιτρ του είδους ο Andy Johns (Free, Television, MSG, Cinderella) και κατόρθωσε να δώσει ένα επιπλέον δυναμισμό στον ήχο του γκρουπ. Η μουσική των Giuffria χαρακτηρίστηκε από την εταιρία τους “cinema rock” με εμπορικές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες τους.
Μάλιστα είχαν εντυπωσιάσει οι Giuffria τους οπαδούς του melodic hard rock τόσο πολύ όπου σε μία περιοδεία που ακολούθησε και άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple ανάγκασαν τον «ζηλιάρη» R.Blackmore να περικόψει το show τους από 45 λεπτά σε 25 λεπτά σε σημείο να τους απαγορέψει να κάνουν encore και σόλα!
Εν τω μεταξύ το γκρουπ συμμετέχει στη ταινία “Gotcha” (1985) με τα τραγούδια “Never too Late” και “Say it ain’t True”.
Την μεθεπόμενη χρονιά το 1986 και με σημαντικές αλλαγές στην σύνθεση τους οι Giuffria κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ “Silk and Steel”.
O κιθαρίστας Graig Goldy έφυγε για τη μπάντα του Dio και ο μπασίστας Chuck Wright επέστρεψε στους Quiet Riot και την θέση τους πήραν οι Lanny Cordola και David Sikes αντίστοιχα.
Στο “Silk and Steel” ο προσανατολισμός των συνθέσεων είναι σε καθαρά πιο mainstream λογική με το ύφος να φέρνει σε πολλά σημεία από Journey και να αποφεύγονται τα pomp-rock στοιχεία που χαρακτήριζαν έντονα το πρώτο άλμπουμ.
H μπάντα καταφέρνει και αιφνιδιάζει τους οπαδούς της διασκευάζοντας το “I Must Be Dreaming” του Willy DeVille ενός συνθέτη και μουσικού που δεν έχει καμία σχέση με το aor. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το τρομερό “Lethal Lover”, “Radio” , “Tell it Like It Is” ,“No Escape” ενώ υπάρχει και σαν bonus track το μελωδικότατο “Say it Ain’t True” από την ταινία “Gotcha!”.
Στα τσαρτ το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν πήγε ψηλά (Νο 80) ενώ οι συναυλίες που δόθηκαν δεν είχαν και την καλύτερη συμμετοχή από το κοινό. Η μπάντα τις επόμενες χρονιές δούλεψε πάνω σε νέο υλικό που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα με συνέπεια μετά από λίγο καιρό να διαλυθεί και στη συνέχεια από τις στάχτες της να γεννηθούν οι εκπληκτικοί House of Lords.

Φώτης Μελέτης

THE SHADOW THEORY: “Behind The Black Veil”

Ο Devon Graves της alternative metal (κατά τον δημιουργό της) μπάντας των Deadsoul Tribe, έδωσε τη θέση του στον Buddy Lackey των μυθικών Psychotic Waltz…
Επιτέλους, με άξιους μουσικούς στο πλευρό του και συνθετικές βοήθειες που αναδεικνύουν τις ερμηνείες του, ο Devon μας παραδίδει ένα πραγματικά σημαντικό άλμπουμ στον χώρο του κορεσμένου και αποπροσανατολισμένου πλέον, progressive metal. Mε ένα concept που η “ανοιχτόμυαλη” progressive στοά θεωρούσε κλισέ, έρχεται και βάζει τα γυαλιά σε επίδοξους συνθέτες με μαθηματικές κλίμακες και παρτιτούρες γεμάτες μελάνι. Μια ιστορία φαντασμάτων, χαμένη ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες, ενδεδυμένη με το ταλέντο του Έλληνα Demi Scott (πλήκτρα), του Arne Schuppner (κιθάρα) και μιας rhythm section αποτελούμενης από τον Kristoffer Gildenlow (ex-Pain Of Salvation) και τον Johanne James (Threshold), που άλλοτε γεμίζει και άλλοτε δίνει χώρους για τις “αναπνοές” του ηγέτη της Θεωρίας της Σκιάς, Devon Graves.
Τα καλά στοιχεία του prog rock των 70s αναμειγνύονται με κλασσικόμορφες metal φόρμες, κρατώντας το όποιο συναισθηματικό μέρος μπορεί να προσφέρει το progressive και απορρίπτοντας το υπερτεχνικό κομμάτι. Σε όλα αυτά, υπάρχει έντονο και το κινηματογραφικό στοιχείο, με χαρακτηριστικότερο το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ “A Symphony Of Shadows”, το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο musical του Tim Burton, καθιστώντας και τον Danny Elfman ως επιρροή στη Σκιά.
Tα πάντα είναι εδώ, από το καταπληκτικό εναρκτήριο “I Open Up My Eyes”, στα riff του “The Sound Of Flies”, τις απανταχού διάσπαρτες μελωδίες, το φάντασμα του Ian Anderson, την majestic ατμόσφαιρα του “Sleepwalking”, όλα έχουν τον σκοπό τους και εξυπηρετούν απόλυτα το concept. Μέχρι να μας παραδώσει ο King Diamond τη νέα του ιστορία και οι επανασυνδεδεμένοι Psychotic Waltz ίσως κάποιο άλμπουμ, το “Behind The Black Veil” θα ρίχνει τη σκιά του επάνω μας…
Ανδρέας Ανδρέου (www.rockway.gr)

Μην χάσετε το εορταστικό Party του Rοckway.gr

Το Rockway.gr έκλεισε δύο χρόνια ζωής και αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε μαζί σας με ένα "καυτό" Rockway party!!!
Την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου στον άνετο χώρο του BAT CITY (Λ. Αλεξάνδρας 11, Αθήνα) παρέα με τους τρομερούς False Metal και τους φοβερούς Phase Reverse θα πραγματοποιηθεί ένα εκρηκτικό live show για χάριν των αναγνωστών και φίλων του Rockway.gr.
Στη συνέχεια θα αναλάβουν τo ρόλο του dj οι συντάκτες του Rockway.gr και θα παίξουν τα πιο rock τραγούδια του πλανήτη για να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, και να διασκεδάσουμε μέχρι τελικής πτώσεως με τα κομμάτια που αγαπήσαμε .
Οι εκπλήξεις θα συνεχιστούν κατά την διάρκεια της βραδιάς όπου αναμένεται να είναι άκρως ενδιαφέρουσες.
Για αυτό λοιπόν μην χάσετε με τίποτα το party του Rockway.gr!!!
Είσοδος: 8 ευρώ με Μπύρα.
Ώρα Έναρξης: 22.00

VEGA - "Kiss of Life"

Όταν άκουσα το τραγούδι “Kiss of Life” από το promo που έστειλε η Frontiers πραγματικά έπαθα την πλάκα μου.
Είχα αρκετούς μήνες να νιώσω την μαγεία ενός νέου τραγουδιού και τούτοι εδώ οι τύποι από το Ηνωμένο Βασίλειο πέτυχαν να φτιάξουν με το ντεμπούτο τους album ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό μελωδικό δίσκο που δεν επαναλαμβάνει τα τετριμμένα aor και τα προβλεπόμενα melodic ρεφρέν.
Βέβαια εκτός του αρχικού ενθουσιασμού υπήρχε και η επιφύλαξη για το τι θα άκουγα στη συνέχεια. Ευτυχώς οι VEGA δεν με απογοήτευσαν και δημιούργησαν ένα μικρό αριστούργημα. Η μπάντα έχει βάλει στο μίξερ Bon Jovi και Loverboy, αρκετό Βρετανικό aor (FM, Shy, Strangeways) και στοιχεία από γκρουπ του ύφους όπως οι Killers,Ultravox και U2.
Τα φωνητικά του τρομερού Nick Workman (Κick, Eden) μπορεί να σας φέρνουν στο μυαλό κάμποσους melodic τραγουδιστές όμως σίγουρα θα σας θυμίσει τον Bono (U2) ενώ κάποιοι θα διακρίνετε επιρροές από τον Bruce Dickinson και τον James LaBrie. Ο Nick Workman είναι λοιπόν το δυνατό όπλο του γκρουπ αφού ο τύπος ζωγραφίζει κυριολεκτικά και κατορθώνει από την μία να σε απογειώνει (ειδικά στα “Starting at The Sun” και “Sos”), από την άλλη να σε πορώνει (“One Of Kind” και “Heart of Glass”) στη συνέχεια να σε ανατριχιάζει με την απίστευτη μπαλάντα “To Young For Wings” (υποδειγματική ερμηνεία) αλλά και να σε καθηλώνει με κομμάτια όπως τα (“Αnother” και “Kiss of Life”).

Είμαι τόσο ενθουσιασμένος με αυτό το άλμπουμ που δεν θέλω να σας ζαλίσω άλλο απλά πιστεύω πως το “Kiss of Life” περιέχει συναρπαστικές μελωδίες, γοητευτικούς ρυθμούς, ουράνια ρεφρέν, μοναδικό πάθος και δημιουργική ένταση από μία μπάντα που με το “καλημέρα” προσφέρει δώδεκα εξαιρετικά δείγματα δουλειάς. Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα να αναδειχτεί μία νέα ξεχωριστή aor μπάντα που βγάζει ψυχή και έμπνευση….

Φώτης Μελέτης (www.rockway.gr )

Oι Pretty Maids εξομολογούνται...στο Rockway.gr

Aναδημοσίευση από το http://www.rockway.gr/

Η μέρα, οπόταν είχε προγραμματιστεί η συνέντευξη, ομολογουμένως δεν με βοήθησε καθόλου. Η βροχή είχε κάνει την κίνηση στο κέντρο της Αθήνας ανυπόφορη και η ώρα του interview έφτανε επικίνδυνα, ενώ απείχα αρκετά από το ξενοδοχείο που θα γινόταν το ραντεβού.
Περιττό να πω ότι όλα αυτά μου πρόσθεταν ένα επιπλέον άγχος στο ήδη υπάρχον, μιας και θα έπαιρνα συνέντευξη από κάποιον που τυχαίνει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου ερμηνευτές (δεν είναι τυχαίο που δεν τον αναφέρω ως τραγουδιστή)! Ευτυχώς με το που τον αντίκρισα και του έσφιξα το χέρι όλα τα άγχη χάθηκαν ως διά μαγείας! Πόσο βοηθάει τελικά όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο με θετική ενέργεια...

Κυρίες και κύριοι, σας δίνω τον κ. Ronnie Atkins!

Καλημέρα, Ronnie. Είμαι η Σοφία από το Rockway magazine. Χαίρομαι τόσο που σε γνωρίζω!
Καλημέρα, Σοφία. Κι εγώ το ίδιο!
Κατ' αρχάς μίλησέ μου λίγο για το καινούργιο άλμπουμ (σ.σ. Pandemonium).
Εμ, το καινούργιο άλμπουμ... Είναι καλό!!!
(σ.σ. γέλια) Το ξέρω!
Είμαι πολύ χαρούμενος μ' αυτό, όλοι στη μπάντα είναι πραγματικά χαρούμενοι μ' αυτό το άλμπουμ. Νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχουμε κάνει πιθανότατα μέσα σε 20 χρόνια, ή κάτι τέτοιο, ξέρεις, λοιπόν, είναι πολύ φρέσκο, παρότι είναι ένα τυπικό Pretty Maids άλμπουμ, έχει τη μελωδική χροιά και την πιο heavy αίσθηση. Νομίζω ότι αντιπροσωπεύει τη Pretty Maids μπάντα πολύ καλά, με τον ήχο του 2010 όμως. Υπήρχε πολύ κέφι όταν το φτιάχναμε, ξέρεις. Βασικά τέλειωσε πολύ γρήγορα, γράφτηκε μέσα σε 12-14 μέρες ή κάτι τέτοιο και πήγαμε κατευθείαν για ηχογράφηση μετά, κάτι το οποίο δεν είναι συνηθισμένο γι' αυτή τη μπάντα. Φυσιολογικά εγώ και ο Kenny (σ.σ. Hammer- κιθάρα) χα­σο­με­ρά­με πει­ρα­μα­τι­ζό­με­νοι με τα τραγούδια, κάνοντας τη βασική κιθαριστική δουλειά. Ενώ αυτό σχεδόν γράφτηκε κατά τη διάρκεια των pre- rehearsals το περισσότερο, τώρα το "Little Drops of Heaven" ήταν παλιό κομμάτι βασικά, τα υπόλοιπα όμως ήταν όλα καινούργια. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένα κομμάτι, ονόματι "Cielo Drive", το οποίο ξεκίνησε το άλμπουμ, το κάναμε πρόβα το περασμένο καλοκαίρι όταν κάναμε πρόβες για μερικά φεστιβάλ. Γράψαμε αυτό το τραγούδι λοιπόν και ξέρεις, πάντα υπάρχει ένα τραγούδι που δίνει ώθηση σ' ένα άλμπουμ. Σ' αυτή την περίπτωση αυτό ήταν το "Cielo Drive".
Τι γίνεται με τους στίχους και τη μουσική; Ποιος τα γράφει αυτά;
Εγώ γράφω τους στίχους και εγώ μαζί με τον Kenny τη μουσική.
Πότε και πώς πήρες αρχικά την απόφαση να γίνεις τραγουδιστής;
Νομίζω πως τραγουδούσα από τότε που ήμουν παιδί, από 10 χρονών. Πάντα ήμουν αυτός που τραγουδούσε στο σχολείο και στις εκκλησίες και τα σχετικά, ξέρεις. Μεγάλωσα με όλο το glam περιεχόμενο, τους Sweet, τους Slade, τους T. Rex και όλους αυτούς, ξέρεις. Βασικά εκείνοι ήταν που με έκαναν να θέλω να γίνω τραγουδιστής. Νομίζω ότι το πρώτο μου πραγματικά μεγάλο είδωλο ήταν ο Brian Connolly των Sweet, ξέρεις. Μετά ασχολήθηκα με τους Deep Purple, Zeppelin, Black Sabbath και όλους αυτούς. Πάντα ήθελα να λέω τραγούδια. Οι άνθρωποι με ρωτάνε μερικές φορές, γιατί συνεχίζεις και ασχολείσαι μ' αυτό για 29η χρονιά; Λοιπόν, λέω, το θεωρώ προνόμιό μου, ξέρεις, να ζω το παιδικό μου όνειρο.
Ποιοι ήταν οι καλλιτέχνες που σε επηρέασαν περισσότερο;
Είναι πολλοί, όπως προανέφερα, πιθανότατα, εφόσον μιλάς για μουσική, έχω εμπνευστεί από τα πάντα, από τους Beatles μέχρι τους Black Sabbath, πραγματικά. Είμαι πολύ ανοιχτός, μ' αρέσει η ποικιλία στα μουσικά μου γούστα, μ' αρέσουν όλα τα είδη μουσικής. Όχι η jazz ή το hip-hop ή παρόμοια ακούσματα αλλά για μένα ένα καλό τραγούδι είναι ένα καλό τραγούδι, ξέρεις. Και πιστεύω ότι σαν μπάντα ήμασταν πάρα πολύ εμπνευσμένοι από μπάντες όπως οι Sabbath, Purple, Thin Lizzy και παρόμοιες, οι Kiss.
Ονόμασε μερικούς καλλιτέχνες που θα ήθελες οι Pretty Maids να τζαμάρουν μαζί τους, αν εξαρτιόταν από σένα, άσχετα αν είναι ακόμα εν ζωή ή όχι.
Χμμμμ, οι Beatles, οι Led Zeppelin... Είπες να τζαμάρω μ' αυτούς, ε; Δεν ξέρω, (σ.σ. γέλια) δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό (σ.σ. πώς γίνεται να μην το έχει σκεφτεί; αναρωτιέμαι!) αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι θα είχε πλάκα να παίξει κάποιος με μερικές μπάντες που συνήθιζε να ειδωλοποιεί, ξέρεις, όπως οι Beatles, οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath.
Αν σε κάποια στιγμή μπορούσες -και φυσικά ήθελες- να κάνεις ένα ντουέτο με μια τραγουδίστρια ή έναν τραγουδιστή, ποια ή ποιον θα διάλεγες;
Τον John Lennon.
Ναι; Γιατί;
(σ.σ. γέλια) Ναι, δεν ξέρω... (σ.σ. σκέφτεται) τη Faith Hill; Είναι όμορφη! (σ.σ. εδώ έπιασα λαβράκι!)
Faith Hill; Ουάου! Αλήθεια; Σ' αρέσει η country;
Shania Twain; Ναι, κάτι τέτοιο!
Μ' αρέσει κι εμένα η country.
Ναι; Μ' αρέσει η Faith Hill, πολύ!
Ονόμασε τις αγαπημένες σου μπάντες, αγαπημένους τραγουδιστές, κιθαρίστες.
Πιστεύω ότι η πιο αγαπημένη μου μπάντα θα πρέπει να είναι οι Led Zeppelin ή οι Black Sabbath και ο Robert Plant ήταν πάντα... τον είχα πάντα ως είδωλο, ήταν μεγάλοςτραγουδιστής. Μ' αρέσουν οι Deep Purple επίσης, ξέρεις. Εμ, ναι, αυτοί που είπα.
Άλλοι τραγουδιστές;
Ήμουν μεγάλος οπαδός του Robert Plant. Και του Ian Gillan επίσης. Ozzy Osbourne. Μ' αρέσει ο Ozzy γιατί παρότι δεν πιστεύω ότι είναι τεχνικά ιδιοφυής τραγουδιστής, είναι ένας καλός μελωδικός τραγουδιστής και έχει μια καλή φωνή γιατί κανείς δεν ακούγεται σ' αυτόν... Έχει μια πολύ χαρακτηριστική φωνή, ξέρεις. Επίσης ο Glenn Hughes (σ.σ. τώρα με έλιωσε, Pretty Maidsη αδυναμία μου!).
Κιθαρίστες;
Κιθαρίστες... Πιθανότατα θα έλεγα... Tony Iommi, λόγω των καταπληκτικών riffs που έχει κάνει (κάνει και τίποτα άλλο;) και οι Jimmy Page, Ritchie Blackmore.
Θα ήθελα να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μας για τον θάνατο του Dio τη στιγμή που άκουσες γι' αυτόν.
Ναι, ήξερα ότι ήταν άρρωστος και πιστεύω ότι είναι μεγάλη απώλεια. Ξέχασα να τον αναφέρω πριν, ήταν πιθανότατα ένας από τους τραγουδιστές που με ενέπνευσαν πιο πολύ, βασικά -για να είμαι ειλικρινής- στις αρχές των 80's, και τον είδα λίγα χρόνια πριν, ήταν ακόμα ένας μεγάλος τραγουδιστής, ξέρεις. Τον συνάντησα κάνα δυο φορές, ένας gentleman, ένας πολύ καλός τύπος, μικροκαμωμένος αλλά με μια μεγάλη, δυνατή φωνή. Οπότε τι να πω; Είναι πάντα μεγάλη απώλεια όταν ένας καλός τραγουδιστής πεθαίνει.
Σου λείπουν τα 80's; Εννοώ πιστεύεις ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε με κάποιον τρόπο;
Τα πράγματα ήταν όντως διαφορετικά για τη hard rock και τη heavy metal σκηνή γιατί υπήρχε μεγάλη εστίαση πάνω τους, ήταν σχεδόν της μόδας στα 80's. Μου λείπει η προσοχή από τα media και ήταν απλά καλές εποχές, ξέρεις, για το hard rock. Μπορούσες να κάνεις τα πάντα. Γι' αυτή τη μπάντα, τότε ήταν που είχαμε μερικές απ' τις μεγαλύτερες αναμνήσεις μας, όταν φτιάξαμε τα "Future World" και "Red, Hot & Heavy" άλμπουμ, τότε ήταν που είχαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας, ξέρεις. Και τότε ήταν που μπορούσες να πουλήσεις δίσκους. Σήμερα δεν πουλάς τίποτα, δεν πουλάς τίποτα σε σχέση με τα 80's γιατί η όλη σκηνή έχει αλλάξει πολύ.
Δεν νομίζεις ότι τότε ήταν λίγο πιο... -πώς να το πω;- αθώοι καιροί;
Έχεις δίκιο! Δεν ήταν τόσο σοβαροί όσο είναι σήμερα. Ήταν απλά καθαρό κέφι και καθαρή διασκέδαση στα 80's.
Δεν ήταν και τόσο επαγγελματικά τα πράγματα ίσως… Επαγγελματικά με την κακή έννοια του όρου.
Σωστά! Εγώ απλά λέω ότι ήταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Δεν ήταν τόσο σοβαρά τα πράγματα όπως είναι σήμερα, ξέρεις, αλλά ήταν και μια διαφορετική εποχή (νοσταλγική φωνή), όμως ναι, φυσικά και μου λείπουν τα 80's. Ήταν καθαρό γλέντι!
Και μένα μου λείπουν πολύ!!! Οk, περιέγραψέ μου μια τυπική Pretty Maids μέρα στον δρόμο.
Μία μέρα στον δρόμο... είναι 22 ώρες αναμονής και 2 ώρες παιξίματος...
Αναμονής;
Αυτή είναι μια τυπική μέρα αλλά βασικά αυτό κάνεις στον δρόμο, ξέρεις. Τώρα ξεκινάμε περιοδεία, σε 2 βδομάδες από τώρα έχουμε την ευρωπαϊκή περιοδεία, μένεις στο λεωφορείο, πηγαίνεις εκεί που είναι η συναυλία, τρως πρωινό, κάνεις τη συναυλία, φυσιολογικά μετά τη συναυλία πας πίσω στο λεωφορείο, παίρνεις έναν υπνάκο, βλέπεις ένα βίντεο ή κάτι τέτοιο.
Δεν το βρίσκεις όλο αυτό εξοντωτικό;
Ναι, είναι. Αλλά αυτό είναι μέρος του πακέτου, ξέρεις. Μερικές φορές θέλεις να βγεις έξω και να δεις... Μερικές μέρες που δεν δουλεύουμε βγαίνουμε έξω και βλέπουμε κάποια πράγματα, εξαρτάται από την πόλη όπου είμαστε, ξέρεις. Εννοώ γαμήθηκα στις ευρωπαϊκές περιοδείες τα τελευταία 30 χρόνια περίπου, εντάξει, το έκανα αυτό, πάμε γι' άλλα. Θα πάμε και θα κάνουμε συναυλίες, θα περάσουμε λίγη ώρα με τους οπαδούς μετά τις συναυλίες, θα χαιρετηθούμε, θα υπογράψουμε μερικά αυτόγραφα και θα βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και τα σχετικά, αλλά βασικά υπάρχει πολλή αναμονή. Όμως εξακολουθούμε να το διασκεδάζουμε.
Είσαι υπομονετικός λοιπόν.
Πρέπει να είσαι υπομονετικός στο rock & roll γιατί υπάρχει πολλή αναμονή συνέχεια.
Σε ποια πόλη έχετε διασκεδάσει περισσότερο;
Δεν μπορώ να αναφέρω κάποια συγκεκριμένη πόλη. Υπήρξαν πολλές και δε μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία.
Ok. Μοιράσου μαζί μας το πιο αστείο ή παράξενο περιστατικό που συνέβη σε σένα ή/και στα άλλα μέλη της μπάντας κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης ή μιας συναυλίας.
Το πιο παράξενο πράγμα;
Ναι, ή το πιο αστείο.
Υπήρξαν επίσης πολλά (σ.σ. γέλια). Δεν μπορώ να θυμηθώ μια συγκεκριμένη συναυλία. Τίποτε δεν έρχεται στο μυαλό μου. (σ.σ. Έλα βρε Ronnie τώρα, ούτε ένα; Αχ, ου γαρ έρχεται μόνον... - εγώ πάντως προσπάθησα και αμαρτία δεν έχω!)
Αν δεν ήσουν ένας διάσημος τραγουδιστής, ποιος θα διάλεγες να ήσουν αντ' αυτού;
Δεν ξέρω τι θα ήθελα να ήμουν αντ' αυτού. Δεν θέλω να είμαι κάποιος άλλος παρά μόνον εγώ. Αυτό μου αρκεί.
Τίποτα δεύτερες σκέψεις, κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Υπάρχουν πολλά για τα οποία έχουμε μετανιώσει σαν μπάντα, ξέρεις. Υπογράψαμε μερικά πολύ άσχημα συμβόλαια στις αρχές της καριέρας μας, όταν οικονομικά υπήρχε ακόμα ασάφεια, ξέρεις, αλλά έτσι είν' η ζωή, μαθαίνεις στην πράξη. Πάντα υπάρχουν λάθη. Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα, ξέρεις. Αλλά δεν τα σκέφτομαι πολύ αυτά γιατί δεν υπάρχει λόγος να το κάνω. Ό,τι έχει συμβεί, συνέβη, ξέρεις.
Τι θα έκανες διαφορετικά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, αν είχες την ευκαιρία;
Αυτό που θα έκανα διαφορετικά θα ήταν να προσλάβω έναν καλό δικηγόρο όταν υπογράφαμε το πρώτο συμβόλαιο δίσκου. Σίγουρα αυτό θα ήταν.
Φαντάσου ότι είσαι έτοιμος να παραλάβεις ένα βραβείο Grammy ή κάτι παρόμοιο για λογαριασμό της μπάντας. Ποιους θα ευχαριστούσες γι' αυτό και τι θα τους έλεγες;
Αν ήταν να ευχαριστήσω κάποιον αυτή θα ήταν η μπάντα γιατί αυτή τα δημιουργεί όλα, ξέρεις.
Αν είχατε την ευκαιρία να διαλέξετε ένα όχι τόσο συνηθισμένο μέρος για να δώσετε μια συναυλία (π.χ. μια φυλακή ή ένα ψυχιατρείο) για ευεργετικούς λόγους ποιο νομίζεις ότι θα ήταν αυτό και γιατί;
Αν ήταν να παίξουμε σε μια φιλανθρωπική συναυλία πιθανότατα θα αναζητούσαμε κάτι για παιδιά με καρκίνο ή κάτι τέτοιο. Δεν το έχω σκεφτεί αλλά αν κάποιοι μου το ζητούσαν φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα κάναμε.
Κανένας δεν σας έχει ζητήσει κάτι παρόμοιο ποτέ;
Κάποιοι μας το έχουν ζητήσει για άλλους λόγους. Αλλά πρέπει να είναι κάτι που πραγματικά υποστηρίζεις και με το οποίο συμφωνείς. Γι' αυτό και το έχουμε κάνει πολύ σπάνια.
Αν είχες την ευκαιρία να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο, πού και πότε θα πήγαινες και γιατί;
Λοιπόν, αυτή είναι καλή ερώτηση. Πιθανότατα θα πήγαινα πίσω στα 30's και θα δολοφονούσα τον Αδόλφο Χίτλερ!
Αν σου ζητούσαν να δώσεις μια-δυο συμβουλές στους νέους μουσικούς που μόλις ξεκινάνε την καριέρα τους, τι θα τους έλεγες;
Περάστε πολύ χρόνο στις πρόβες, γράψτε κάποια καλά τραγούδια. Αυτό σε κάνει δυνατό και σε κάνει "δεμένο" (σ.σ. “γερό” εννοεί) και ΜΙΛΗΣΤΕ Μ' ΕΝΑΝ ΔΙΚΗΓΟΡΟ πριν υπογράψετε το πρώτο σας συμβόλαιο!!!
(σ.σ. γέλια) Νάτος πάλι ο δικηγόρος!
Αυτή η δουλειά ήταν πάντα έτσι. Δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Υποθέτω ότι τώρα έχετε έναν καλό δικηγόρο.
Ας πούμε ότι πλέον δεν κάνουμε τίποτα χωρίς αυτόν.
Τι παίζει αυτές τις μέρες στο cd/mp3 player σου;
Αυτή τη στιγμή βασικά στο cd player μου στο σπίτι (Δανία) είναι το νέο άλμπουμ του Robert Plant "Band of Joy". Δεν το έχω ακούσει ακόμα αλλά το αγόρασα πριν φύγω για Ελλάδα. Αλλιώς ακούω περισσότερο ραδιόφωνο και τα σχετικά.
Άλλες νέες κυκλοφορίες που σου άρεσαν;
Η τελευταία που αγόρασα είναι του Robert Plant. Μου αρέσουν μπάντες όπως οι Shinedown, οι Sixx:A.M. και παρόμοιες.
Ναι, μου αρέσουν κι εμένα επίσης. Πες μου το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό καθώς ακούς τις παρακάτω λέξεις: Μουσική.

Η ιστορία της ζωής μου. Τη λατρεύω!
Μetal.
Ναι, απ' αυτό ζω (σ.σ. γέλια).
Επιτυχία.
Ναι, είναι υπέροχη. Είχαμε ε­πι­τυ­χία. Ήμασταν επιτυχημένοι και όχι και τόσο επιτυχημένοι. Ήταν μια πάνω, μια κάτω για 30 χρόνια όμως η επιτυχία είναι ένα καλό πράγμα.
Ευτυχία.
Είμαι ευτυχισμένος (σ.σ. να­ζιά­ρι­κα)!
Διασημότητα.
Είμαι διάσημος (σ.σ. πιο να­ζιά­ρι­κα)!!! Διασημότητα, λοι­πόν αυτό πάει με την ε­πι­τυ­χία, ξέρεις. Δεν είσαι υποχρεωτικά ευτυχισμένος επειδή είσαι και διάσημος πιστεύω. Αλλά η ουσία είναι ότι αν μπορείς να τα συνδυάσεις αυτά τα δύο τότε τα πράγματα είναι πραγματικά καλά.
Το ξέρω... Φύση.
Θα έπρεπε να φροντίζουμε τη φύση μας. Τη Μητέρα Γη! Αγάπη.
Ωραία! Αγάπη, αγάπη, αγάπη... Είμαι παντρεμένος (σ.σ. γέλια, άσχετο λέω εγώ).
Θεός.
Θεός; Είμαι χριστιανός. Πιστεύω στον Θεό βασικά. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς πιστεύω αλλά είναι κάτι που κατά κάποιον τρόπο με προστατεύει, κάτι στο οποίο βασίζομαι πάνω του, μου δίνει δύναμη.
Κι εμένα το ίδιο... Pretty Maids.
Η ιστορία της ζωής μου. Καθαρή διασκέδαση, 30 χρόνια rock & roll και καθαρού γλεντιού. Ακόμα συνεχίζω να διασκεδάζω.
Ok, νομίζω ότι τελειώσαμε.
Ναι; Αυτό ήταν; (σ.σ. μήπως ήθελε κι άλλο; - Next time βρε, δεν χανόμαστε!)
Ναι, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα. Καλή τύχη και τις καλύτερες ευχές μας σε σένα και την υπόλοιπη μπάντα!
Σ' ευχαριστώ. Θα τους τις μεταφέρω.
Συνέντευξη στην Σοφία Ρεντούμη
Επιμέλεια: Troy
ΥΓ: ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Vanessa, χωρίς τη μεσολάβηση της οποίας αυτή η συνέντευξη δεν θα ήταν δυνατή!

STAR ONE "Victims of the Modern Age"

Ο πολυσχιδής και πολυτάλαντος Ολλανδός ARJEN LUCASSEN είναι πάλι εδώ και δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου. Είναι η μουσική αυτή πανύψηλη φυσιογνωμία που δεν κάθετε ποτέ μα ποτέ ήσυχα. Όταν η τελευταία του δημιουργία είχε πια κυκλοφορήσει (GUILT MACHINE) ρώτησα τον ARJEN αν είχε κάτι άμεσα εκτελέσιμο στο μυαλό του. Θα ήταν άξιο έκπληξης αν μου απαντούσε όχι.! Και τώρα αν τον ρωτήσεις, πάλι ναι θα σου πει, ίσως για κάτι άλλο διαφορετικό, ίσως για κάτι πιο AYREON , το θέμα είναι πως μετατρέπετε και μεταλλάσετε αναλόγως με το πως και το τι αισθάνεται. Αποτυπώνει τις ανησυχίες του σε νότες, και τους ήχους που μόνο αυτός μπορεί να ακούει μέσα στον εγκέφαλο του σε progressive συνθέσεις.

Ο LUCASSEN έχει πια εγκατασταθεί στον progressive metal θρόνο του για σχεδόν 30 χρόνια και αναλόγως τους εκάστοτε καιρούς και εποχές, απλά, συνθέτει.

Το νέο του δημιούργημα ακούει στο όνομα "Victims Of The Modern Age" και είναι διαφορετικό από κάθε δουλειά του χωρίς να χάνει τα αναγνωριστικά του στοιχεία. AYREON-AMBEON-GUILT MACHINE και πάλι εδώ με STAR ONE έστω και μετά από 8 χρόνια από το "Space Metal". To "Victims Of The Modern Age" είναι ένα πραγματικά progressive metal album.

Ο LUCASSEN εδώ θα αποτυπώσει το ταξίδι του πάλι στον γαλαξία του μόνο που την φορά αυτή θα παραμείνει στη γη. Το διαστημόπλοιο του θα επικεντρωθεί στο σήμερα , θα ζητήσει βοήθεια από παλιούς καλούς φίλους που θα τον συντροφέψουν με τις φωνές τους, την δεξιοτεχνία τους και την εμπειρία τους. 9 υπέροχες συνθέσεις που μπορούν να σε κάνουν συνεπιβάτη στο metal ταξίδι του.

Το "Victims Of The Modern Age" δεν είναι rock opera, είναι ένα concept album με την έννοια της θεματολογίας αλλά μπορεί να σταθεί και κάθε κομμάτι μόνο του. (διασκεδάζει με την ιδέα πως δεν θα προδώσει από ποιες κινηματογραφικές ταινίες έχει εμπνευστεί)!

Τα κομμάτια είναι τα εξής : Down The Rabbit Hole - (πλήκτρα με space ατμόσφαιρες, όμορφο intro, instrumental), Digital Rain - (έντονο κομμάτι με ιδιαίτερο γρήγορη εισαγωγή και με σόλο πλήκτρα-κιθάρα-πλήκτρα), Earth That Was - (εδώ έχουμε μια απίστευτη groovy εισαγωγή, έντονα πλήκτρα, και πολύ ωραίες ατμόσφαιρες.) Victim Of The Modern Age - (γνωστοί πια LUCASSEN ρυθμοί, πανέμορφη φωνητική ερμηνεία, και πριν το τέλος και λίγες brutal φωνητικές πινελίτσες.) Human See Human Do - ( κομμάτι σε πολύ heavy rock ρυθμούς και η φωνάρα της FLOOR να προσυπογράφει.) 24 Ηours - (ίσως και η πρώτη επαφή με κάτι πιο ήπιο με κιθάρα και ήχους hammonds.) Cassandra Complex - ( διάλογοι μεταξύ γυναικείων και αντρικών φωνητικών κάτω από ρυθμούς και ύφος ΄80. ) It's Alive She's Alive We're Alive - ( ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, με πολλά πλήκτρα και heavy riffs.) It All Ends Here - (μια αργόσυρτη σύνθεση που λίγο κοντά στην μέση έχει ένα πέρασμα εκπληκτικό με κιθάρα και καταλήγει σε πλήκτρα).

Το "Victims of the Modern Age" είναι ένα πιο heavy prog album με πολλές όμως rock αναφορές, και όπου όλο το βάρος πέφτει πρωτίστως στα πλήκτρα, στην συνέχεια στις κιθάρες και όλη αυτή την μαγεία την εκτοξεύει με τους guest όπως κάθε φορά.

RUSSEL ALLEN (SYMPHONY X) - DAMIAN WILSON (HEADSPACE, THRESHOLD) - FLOOR JANSEN (ex-AFTER FOREVER) - DAN SWANO (NIGHTINGALE, SECOND SKY, ex-EDGE OF SANITY) καλεσμένο στα drums τον ED WARBY - ( AYREON, HAIL OF BULLETS, GOREFEST) στο bass τον PETER VINK, στα keyboards τον JOOST VAN DEN BROEK - ( ex-AFTER FOREVER) και τον μαγικό, χρυσοδάκτυλο GARY WEHRKAMP - (SHADOW GALLERY) βάζοντας σε κιθαριστικά σόλο την δική του σφραγίδα.

Οι MIKE ANDERSON, RODNEY BLAZE και TONY MARTIN θα εισαχθούν σε κάποια πρόσθετα κομμάτια στο 2ο cd στην special edition.

Δεν ξέρω αν θα χωρούσαν άλλα σχόλια για έναν από τους προπομπούς του είδους , αλλά σίγουρα εδώ μπορείς να ροκάρεις τρελά με αυτό το άλμπουμ, και άντε όσο προλαβαίνουμε πριν βγάλει καινούργιο AYREON και τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
" Too many died for an empty cause, too many died all in vain, too many died for your senseless laws, count me out, I will never be a part of this game" (24 Hours)
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ (για το www.rockway.gr)

ΤΕSLA: “Five Man Acoustical Jam” (1990)

Προερχόμενοι από το εκπληκτικό άλ­μπου­μ “The Great Radio Controversy” η παρέα από το Σακραμέντο αποφασίζει να βάλει λίγο φρένο στους άγριους hard rock ρυθμούς της και το καλοκαίρι του 1990 η­χο­γρα­φεί ένα φοβερό ακουστικό live album στη Φιλαδέλφεια της Πεν­συλ­βάνια με τίτλο “Five Man Acoustical Jam”.
Ο live δίσκος περιλαμβάνει ένα μίγμα από τα καλύτερα τραγούδια των Tesla των δύο πρώτων άλμπουμ τους καθώς και αρκετές αγαπημένες διασκευές της μπάντας. Το συγκρότημα βρίσκεται σε άριστη κατάσταση με τον τραγουδιστή Jeff Keith να κρατά με την βραχνή πνιχτή φωνή του, το επίπεδο των συνθέσεων σε υψηλό επίπεδο και με τον κόσμο να σιγοτραγουδά συνέχεια μαζί του δημιουργώντας έτσι μία φοβερή live ατμόσφαιρα. Φυσικά τα εύσημα για τη δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας αξίζουν και στους θαυμάσιους κιθαρίστες Tom Skeoch και Frank Hannon οι οποίοι με μοναδικό κέφι και άψογη ροκ δομή στο παίξιμο τους έφτιαξαν μία εξαίσια ακουστική hard rock πανδαισία. Συγκεκριμένα το γκρουπ ξεκινά με το εκρηκτικό “Cumin’ Atcha Live” παντρεμένο με το “Truckin” των θρυλικών Grateful Dead και στη συνέχεια οι διασκευές έχουν την τιμητική τους, με τους Rolling Stones στο “Μοther’s Little Helper”, τους Beatles στο αποθεωτικό “We Can Work It Out” και τους Creedence Clearwater Revival στο αξιομνημόμευτο “Lodi”. Επίσης το τραγούδι που ξεχωρίζει και έπαιξε πολύ στα ραδιόφωνα εκείνη την εποχή κάνοντας μεγάλη εμπορική επιτυχία είναι το υπέροχο “Signs” που οι Tesla το έφτασαν στο Νο7 των αμερικάνικων τσαρτ (πρώτη εκτέλεση ανήκει στους Καναδούς Five Man Electrical Band) ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι το άλμπουμ γίνεται πλατινένιο και φτάνει κι αυτό στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών. Τα highlight του άλμπουμ είναι τα “Getting Better”, “Modern Day Cowboy”, “Heavens Trail(No Way Out)”, “The Way It Is”, “Love Song” και το φανταστικό “Paradise” όπου οι αμερικανοί hard rockers - αν και νεαροί τότε - παρέδιδαν μαθήματα συναισθηματικής απόδοσης. Πιστεύουμε ότι το “Five Man Acoustical Jam” είναι ένα υπέροχο φορτισμένο αυθεντικό ροκ άλμπουμ που περιλαμβάνει τρυφερές μελωδίες, μεθυσμένες ερμηνείες, ξέφρενους ρυθμούς και party διάθεση. Ένα πραγματικά καταπληκτικό live album από μία μπάντα που απέδειξε και στη συνέχεια της πορεία της ότι παραμένει έντιμη, ειλικρινής και κυρίως ποτισμένη με hard rock περηφάνια.
Φώτης Μελέτης

"The School of Rock”.

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Πραγματικά, το να μάθεις τα πάντα ή καλύτερα σχεδόν τα πάντα για τη μουσική μας, θα έπρεπε να υπάρχει ένα “School of Rock”, τουλάχιστον εξατάξιο, ώστε να καλύψεις τις βασικές σου γνώσεις γύρω από αυτό το σύμπαν, που ονομάζεται, ευρύτερα Rock n’ Roll! Κάτι τέτοιο σκέφτηκαν και οι παραγωγοί και συντελεστές της ταινίας “The School of Rock”.
Με πρωταγωνιστή το γνωστό ηθοποιό και λάτρη της rock μουσικής “Jack Black”, στο ρόλο του τραγουδιστή/κιθαρίστα “Dewey Finn”, να μας κάνει να γελάμε με τα παθήματα και καμώματα του και έμμεσα να μας προκαλεί και ένα βαθύ χαμογελάκι, μιας και ο χαρακτήρας του μας θυμίζει, πολλά αληθινά παραδείγματα, αλλά και γεγονότα!
Για παράδειγμα το stage diving, στο οποίο ο χαρακτήρας του Black προσγειώνεται, κάπως άδοξα, είναι πραγματικό γεγονός και συνέβη στον τραγουδιστή τον “The Cult”, σε μια συναυλία όπου ο Jack Black ήταν παρών!!
Για τις ανάγκες και της ταινίας, ο σκηνοθέτης “Richard Linklater”, έψαξε, βρήκε και επιστράτευσε, όλα τα 13χρονα μουσικά ταλέντα της Αμερικής, ώστε να ροκάρουν/παίξουν αρκετά γνωστά τραγούδια, με αποτέλεσμα το soundtrack, να βραβευτεί από τα Grammy Awards το 2004, ως Best Compilation Soundtrack! Στη ταινία συμπεριλαμβάνονται/ακούγονται τραγούδια από AC/DC, THE CLASH, THE DOORS, KISS, DEEP PURPLE, RAMONES και LED ZEPPELIN! Όμως αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι η συμμέτοχη του τραγουδιού των “Zeps”, “Immigrant Song”!!! Γενικά ποτέ δεν έχουν δώσει κάποιο τραγούδι τους και για κανένα απόλυτος λόγο, εκτός από το κινηματογραφικό παραγωγό και πρώην συντάκτη του “Rolling Stone magazine”, Cameron Crowe.
Ο οποίος ήταν και ο μόνος, που έκανε θετική κριτική στη μπάντα όταν εκτελούσε χρέη συντάκτη, (γι’ αυτό να προσέχουμε τρομάρα μας το θάψιμο χωρίς αιτία!) οπότε με τη μεσολάβηση του και με το έξυπνο video που “γύρισε” και έστειλε στη μπάντα ο σκηνοθέτης, με τα παιδιά και τον τρελό Jack να παρακαλούν, να τους αφήσουν να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι τους, το θαύμα έγινε!!
Άντε και στους Metallica την επόμενη φορά!! Γιατί το λέω αυτό;! Υπήρχε τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, η ιδέα ενός sequel, αλλά η “Paramount”, το αρνήθηκε!
Σχολιάζοντας το έξυπνα και γεμάτος χιούμορ ο Jack Black, είπε πως κι εκείνος δε θέλει να γίνει μια συνέχεια του “School..”, γιατί είναι σίγουρος πως θα γίνει καλύτερη από τη πρώτη και είναι κρίμα!! Για την ιστορία είναι ένα καλό ταινιάκι και πήγε καλά εισπρακτικά, το ίδιο και το soundtrack! Οπότε αν δεν το έχετε δει και ακούσει και δε ξέρεται τι να κάνετε αυτό το Σαββατόβραδο, τιμήστε το βιντεοκλαμπά της γειτονιάς σας και πωρωθείτε!!
Tracklist:
School of Rock- School of Rock
Your Head and Your Mind and Your Brain- Jack Black
Substitute-The Who
Fight-No Vacancy
Touch Me-The Doors
I Pledge Alliance to the Band-J. Black
Sunshine of your Love-Cream
Immigrant Song-Led Zeppelin
Set You Free-The Black Keys
Edge of Seventeen-Stevie Nicks
Heal me I’m Heartsick-No Vacancy
Growing On Me-The Darkness
Ballrooms of Mars-T. Rex
Those Who Cant Do-J. Black
Bonzo Goes To Bitburg-Ramones
T.V Eye-Wylde Rattz
It’s a Long Way To The Top-AC/DC
Μιχάλης Κανακουσάκης

FIRE: "...Ignite"

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Η ιστορία των FIRE ξεκίνησε γύρω στο 1998 με τη μπάντα να παίζει classic rock covers.
Με το πέρασμα του χρόνου άρχισαν να γράφουν και δικά τους τραγούδια και ηχογράφησαν δύο απ' αυτά, τα "Make Believe" και "Manhunter", τα οποία και κυκλοφόρησαν σαν singles τον Νοέμβριο του 2004.
Πολύ σύντομα αρκετοί τοπικοί αλλά και internet ραδιοσταθμοί άρχισαν να βάζουν τα δύο αυτά τραγούδια στις λίστες τους. Τους επόμενους μήνες η μπάντα ηχογράφησε κι άλλα τραγούδια και το 2006 τελικά κυκλοφόορησαν το πρώτο τους άλμπουμ "Ignite", το οποίο περιέχει και τα δύο singles που προαναφέραμε, αλλά κυκλοφόρησε μόνο στην πατρίδα των FIRE, τη Μάλτα.
Η δυναμική που είχε το άλμπουμ έφερε τους FIRE στο προσκήνιο με επακόλουθο τις πρώτες τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές και έντυπες συνεντεύξεις και εμφανίσεις τους. Επίσης να σημειώσουμε ότι οι FIRE επιλέχθηκαν να ανοίξουν συναυλίες που έγιναν στη Μάλτα για λογαριασμό των KROKUS, όπου φωνητικά έκανε ο μαλτέζος τραγουδιστής Marc Storace. Το 2007 η μπάντα έκανε τις πρώτες διεθνείς live εμφανίσεις τους στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο.
Το 2009 το δεύτερο άλμπουμ τους "Thrill Me" έλαβε πολύ καλές κριτικές και κατ' επέκταση είχε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο.
Τώρα λοιπόν η εταιρεία τους, Avenue of Allies, πολύ σωστά, κάνει αυτό που ήταν λογικό και αναμενόμενο, δηλαδή επανεκδίδει το ντεμπούτο άλμπουμ της μπάντας "Ignite", το οποίο κυκλοφορεί πλέον διεθνώς, με δύο επιπλέον bonus κομμάτια αυτή τη φορά. Το πρώτο είναι μια άλλη εκδοχή του "Run to You" του Bryan Adams και το δεύτερο ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι, το "Miss You This Christmas". Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά και μετά από τη δεύτερη ακρόαση (έχει σημασία αυτό!) ότι το "Ignite" είναι ένα ανάλαφρο και πολύ ευχάριστο στ' αυτιά του ακροατή melodic hard rock άλμπουμ, με αρκετές δόσεις πασπαλισμένου rock 'n' roll. Μια ειλικρινής δουλειά που, ενώ πατάει σε γνώριμα, πολυδιάβατα μονοπάτια, σου δίνει την αίσθηση του καινούργιου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από μέρους της μπάντας.
Όλα κυλάνε όπως θα 'πρεπε, επαγγελματικά μεν, φυσιολογικά και ανεπιτήδευτα δε. Μια δουλειά που, είμαι σίγουρη, πολλοί επαγγελματίες θα ζηλέψουν όταν την ακούσουν γιατί τα τραγούδια είναι φτιαγμένα με πραγματικό μεράκι και όχι "κατασκευασμένα" για να πουλήσουν!
Μπράβο στα παιδιά, που ενώ θα μπορούσαν να κάνουν copy μια ήδη δοκιμασμένη συνταγή επιτυχίας, προτίμησαν να φτιάξουν ένα πρωτότυπο μουσικό "έδεσμα" με μόνο βοηθό τους τέσσερα υλικά: ειλικρίνεια, φαντασία, κέφι και μεράκι!
Έχοντας εκφράσει την παραπάνω γνώμη δεν χρειάζεται να σας πω ότι ΠΡΕΠΕΙ ν' αποκτήσετε το συγκεκριμένο cd, το οποίο πολύ γρήγορα θα γίνει ένα από τ' αγαπημένα σας για το 2010 και γιατί όχι και για όλη τη δεκαετία που διανύουμε και που σύντομα φτάνει στο τέλος της.
Tracklist:
1. Get Out Of My Way,
2. Make Believe,
3. Fire Flyer,
4. Taste This (Rock 'n' Roll),
5. Manhunter,
6. Goin' Down,
7. Behind Your Eyes,
8. Away For Good,
9. Home And Dry,
10. Conspiracy Theory
Bonus tracks:
11. Run To You (καινούργια εκδοχή του τραγουδιού του Bryan Adams)
12. Miss You This Christmas (αρχικά κυκλοφόρησε ως radio single τον Δεκέμβριο του 2007)
Line-Up:
Kenneth Calleja - φωνητικά,
Joe Vella (Pejxa) και
Robert Longo - κιθάρες,
Charles Cassar - μπάσο,
Laurence Baldacchino - ντραμς,
Mark Abela (Zizza) - ντραμς στο "Run To You"
Σοφία Ρεντούμη

PHIL COLLINS: "Going Back"

Αναδημοσίευση απο το www.rockway.gr

Ο εξαιρετικός κ. Collins είναι και πάλι, εδώ με έναν δίσκο ωδή στα νιάτα του, τώρα που εξηνταρίζει σιγά σιγά και οι αντοχές τον αφήνουν. Μία συλλογή από 18 διασκευές σε τραγούδια της θρυλικής δισκογραφικής της “μαύρης” μουσικής Motown, που καθένα από αυτά είναι μία ιστορία μόνο του.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον κ. Collins αυτό που επιδιώκει με αυτό το δίσκο, εκτός από το να αναπολήσει τις μουσικές που τον άνδρωσαν, είναι να κάνει το κοινό να ακούσει τα τραγούδια με το δικό του αυτί- πάντως όχι το δεξί που εδώ και μερικά χρόνια δεν ακούει καθόλου, και με γνωμάτευση γιατρού.
Μετά λοιπόν την, μάλλον, όχι μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου δίσκου του “Testify” πριν από 8 χρόνια, ο κ. Collins σκέφτηκε πολύ και ωρίμασε κυρίως ως άνθρωπος. Πλησιάζοντας την 7η δεκαετία της ζωής του, κατανοεί ότι δεν μπορεί πια να είναι ο μουσικός που μας γέμισε με επιτυχίες, είτε μέσω των Genesis είτε μέσω της προσωπικής του καριέρας.


Τα προβλήματα υγείας που έχει, κώφωση στο δεξί αυτί και πρόβλημα στα νεύρα των χεριών όπου του απαγορεύει να πιάσει σωστά τις μπαγκέτες των ντραμς που τόσο αγαπάει, συνεπικουρούν ότι πρέπει να αφοσιωθεί σε άλλες χαρές της ζωής. Έτσι, για να τιμήσει ουσιαστικά τους ήρωες του που τον οδήγησαν σε μία τόσο γεμάτη ζωή και να κλείσει ένα μεγάλο μουσικό κύκλο, επιστρέφει στις μουσικές του ρίζες. Δια τούτο τον λόγο, επιστράτευσε τους εναπομείναντες μουσικές της Motown Studio Session Band, τους Funk Brothers, επέλεξε τραγούδια-θρύλους που βγήκαν από τα σπλάχνα της εταιρίας και ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τα πίσω.
Από πλευρά παραγωγής, το άλμπουμ είναι ένα διαμάντι – και δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τον κ. Collins. Από πλευρά επιλογής κομματιών, το ένα ξεπερνά το άλλο. Από το εναρκτήριο “Girl, Why You Wanna Make Me Blue” (Temptations) και το ανεβαστικό “Uptight” (Stevie Wonder) μέχρι το έπος “Papa was a Rolling Stone” (Temptations) και το groovy “Going to a Go-Go” (Smokey Robinson&The Miracles) η ατμόσφαιρα οδηγεί τον ακροατή στη Αμερική των 60’ς και 70’s από το “αυτί”.
Η φωνή του κ. Collins είναι λίγο κουρασμένη και high pitched, με αποτέλεσμα να φθείρει το αποτέλεσμα, συγκρινόμενος πάντα με τα ιερά τέρατα της soul που αντιπροσωπεύει. Αυτό όμως που καταφέρνει, αδιαμφισβήτητα είναι αυτό που είχε ως στόχο: Να μην δώσει μία καινούρια ερμηνεία στα τραγούδια, αλλά να θυμίσει αυτή την παλιά αισθητική που τόσο μας έχει λείψει.
Εν κατακλείδι, το “Going Back” είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ και για κάποιον που δεν εκτιμά ή ποτέ δεν έψαξε το funk, τα blues και όλο το υπόλοιπο μουσικό στερέωμα της Motown ώστε να ξεκινήσει.
Αυτή η εκκίνηση γίνεται μέσα από την προσωπική φροντίδα και επιλογή ενός καλλιτέχνη όπου έχει καταξιωθεί όσο λίγοι για την συνολική συνεισφορά του, ας μην ξεχνάμε ότι είναι τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός και ένας από τους καλύτερους ντράμερ στην ιστορία της σύγχρονης pop και rock μουσικής. Παρόλα αυτά, το “Going Back” σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί για καιρό από μόνο του σε μία δισκοθήκη, γιατί στους αδιάφορους θα φανεί «παλιό και τετριμμένο», ενώ εκείνοι που θα το ψάξουν παραπάνω θα γυρίσουν στις original εκτελέσεις για να βρουν την πηγή της μουσικής. Σε κάθε περίπτωση, εμείς λέμε ένα μεγάλο «Thank you for the music» στον κ. Collins, για όλα αυτά τα χρόνια και τα τραγούδια που μας χάρισε.
High-lights:
Θα αδικήσω κόσμο εδώ αν δώσω σημεία προσοχής… Είναι κλασσικό best of άλμπουμ.
Συμβουλή Ακρόασης:
Μαλλί αφάνα, παντελόνι καμπάνα και καλό σπάσιμο της μέσης. Στα slow παρακαλούνται οι κύριοι να μην χουφτώνουν. Ευχαριστώ.
Αντενδείκνυται:
Σε ρατσιστές και παλικάρια που νομίζουν ότι το μπάσο είναι εφεύρεση της heavy metal.
Εναλλακτικός Τίτλος:
Έλα ακροατή μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά μου.
Κωνσταντίνος Μπρεσσονίδης