Heart: What about Love - Οι ενοχές μιας μεγάλης επιτυχίας

 

Tο 1984 βρίσκει τις HEART σε ένα κομβικό σημείο για την καριέρα τους. Το συγκρότημα έχει αποχωρήσει από την προηγούμενη δισκογραφική τους εταιρία την Epic λόγω των απογοητευτικών πωλήσεων του "Passionworks" (1983) παρά το γεγονός ότι εξακολουθούσαν να είναι δημοφιλείς όμως χρειαζόντουσαν μία μεγάλη αλλαγή ώστε να αποφύγουν τα χειρότερα.

Επιπρόσθετα η τραγουδίστρια Ann Wilson την ίδια χρονική περίοδο σημείωσε επιτυχία στο Top 10 των ΗΠΑ με το "Almost Paradise". Μία συνεργασία που έκανε με τον frontman των Loverboy, Mike Reno, που αποτέλεσε επίσης μεγάλη επιτυχία για την εφηβική ταινία του 1984 "Footloose". Αυτό βέβαια ήταν ένα μικρό ευχάριστο διάλειμμα διότι τα προβλήματα για τις Heart άρχιζαν να μεγαλώνουν.

Για καλή τους τύχη (όπως απεδείχθη αργότερα)η Capitol Records υπογράφει μαζί τους βάζοντας αυστηρούς όρους με κυρίαρχο αίτημα να είναι ο Ron Nevison, ο παραγωγός του ομότιτλου άλμπουμ το 1985. 

Μάλιστα ο πρόεδρος τη Capital Records, Don Grierson τους επισήμανε ότι τα πράματα αλλάζουν ριζικά λέγοντας: "Σας αγαπώ παιδιά και είμαι πρόθυμος να σας υπογράψω, αλλά πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για αμοιβαίες παραχωρήσεις τόσο για την συγγραφή υλικού όσο και για τον παραγωγό".

Οι αδελφές Wilson με τον φόβο ότι η καριέρα τους έχει πάρει πτωτική πορεία δέχονται τους όρους της Capitol ενώ αλλαγές συμβαίνουν και στο μάνατζμεντ της μπάντας όπου βασικός στόχος είναι η διαρκής προβολή μέσω του MTV με πολύ προσεγμένα βίντεο κλιπ ώστε να τονισθεί και η σέξυ πλευρά της μπάντας.

Οι Ann και η Nancy ένιωθαν αρχικά χαρούμενες διότι μία μεγάλη δισκογραφική εταιρεία επένδυε πολλά χρήματα και χρόνο στις Heart  αλλά καθώς προχωρούσε η διαδικασία γινόταν σαφές ότι πολλές από τις αποφάσεις που λαμβάνονταν για το πώς θα ηχογραφήσουν, ελήφθησαν χωρίς την συναίνεση τους με συνέπεια να είναι άκρως δυσαρεστημένες από αυτή την απαξίωση στο πρόσωπο τους.

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση της τραγουδίστριας Ann Wilson για την συνεργασία της με τον Ron Nevison: 

"Ένιωθε, ότι ο μόνος τρόπος για να βγάλει μια καλή απόδοση από εμένα ο Ron Nevison ήταν να με κάνει να είμαι δυστυχισμένη, να με θυμώνει και να με προσβάλλει. Πολλοί θαυμαστές επικροτούν τις ερμηνείες μου εκείνη την περίοδο, αλλά εγώ δεν νομίζω ότι είχα καλή απόδοση. Ακουγόμουν φοβισμένη, μπλοκαρισμένη και σφιχτή. Ο παραγωγός πρέπει να ξέρει πώς να σε βοηθήσει να ανοιχτείς και όχι να σε δημιουργεί προβλήματα". 

Ο Nevison στο βιβλίο του 2008 "Heart: In the Studio" είχε εντελώς διαφορετική άποψη. "Μερικές φορές, για να γίνεις καλά μία δουλειά πρέπει να δουλέψεις πιο σκληρά. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου δύσκολο, αλλά σίγουρα είμαι απαιτητικός".

Όλη αυτή η βαριά ατμόσφαιρα κυριαρχούσε στις ηχογραφήσεις του δίσκου με την Ann Wilson να εξομολογείται πριν μερικά χρόνια στην Guardian:

"Οι επιτυχίες των Heart στα μέσα της δεκαετίας του '80 ήταν μια "φαυστιανή συμφωνία". Ξυπνάω μία μέρα και λέω: Λοιπόν, ξέρετε, αν είναι να κάνω πετυχημένους δίσκους και να γίνω κάποιος άλλος, τότε ίσως να καλύτερα να κυκλοφορώ άλμπουμ που δεν θα γίνουν τεράστιες επιτυχίες. Απλώς θα κάνω αυτό που πραγματικά με ανάβει". 

Με αυτή την δήλωση η Ann Wilson αφενός δικαιολογείται ότι έκανε συμφωνία με το διάβολο (Capitol, Nevison) που της χάρισαν την μεγάλη επιτυχία και αφετέρου έχασε κομμάτι του εαυτού της δείχνοντας ένα είδος μετάνοιας για εκείνη την επιλογή.

Σε ίδιο μήκος κλίμακος και η Nancy Wilson συμπληρώνοντας την ίδια εκδοχή, ότι όταν τους ανέλαβε ο παραγωγός Ron Nevison, πίστευε ότι ο ήχος των Heart που βασίζεται στην ακουστική κιθάρα ήταν πλέον ξεπερασμένος και ότι δεν υπάρχει θέση για το concept του ομότιτλου άλμπουμ των Heart το 1985. Και συνεχίζει η Nancy βλέποντας εκτός από τα αρνητικά όλης αυτής της διαδικασίας και αρκετά θετικά όσον αφορά το νέο image της μπάντας:

 "Η άποψη του Nevison περί ακουστικής κιθάρας είχε ως συνέπεια να νιώσουμε ότι απέρριπτε μία από τις χαρακτηριστικές ηχητικές υπογραφές του συγκροτήματος. Πραγματικά θα ομολογήσω ότι δεν ήμουν ευχαριστημένη με αυτή την άποψη και νομίζω ότι επηρεάστηκε από τη μόδα που επικρατούσε στη δεκαετία του '80 για πιο soft ήχο. Άλλωστε αυτό το μοδάτο στυλ φαίνεται και στο εξώφυλλο του άλμπουμ Ήταν πολύ Prince and the Revolution. Πήραμε μια εντελώς νέα στάση μόδας από τα προηγούμενα χρόνια, όπου δυσκολευόμασταν όλο και πιο πολύ να μας προσέξουν. Λένε ότι η μέση διάρκεια ζωής οποιουδήποτε ροκ συγκροτήματος είναι τρία έως πέντε χρόνια. Άρα είχαμε ήδη ξεπεράσει την πρώτη μας διάρκεια ζωής. Θέλαμε να κάνουμε κάτι πραγματικά αξιοσημείωτο και να κάνουμε μια μεγάλη δήλωση. Μια μουσική δήλωση. Μια δήλωση μόδας. Ήταν μια καλή ιδέα, και λειτούργησε πραγματικά.
 

Η Nancy Wilson πάντως δεν μπορούσε να χωνέψει τον τρόπο που απαξίωνε το παίξιμο τους ο Nevison αφού έκοβε ένα τμήμα από το παρελθόν της και και σε μία συνέντευξή της αναφέρει:

"Είχα σίγουρα εκπαιδευτεί στη folk μουσική ακόμη και πριν παίξω κιθάρα, μαθαίνοντας να τραγουδάω τραγούδια των Peter, Paul and Mary ενώ από τα εννιά μου, έπαιζα Paul Simon που ήταν ο μεγάλος εμπνευστής μου. Έμαθα ένα σωρό διαφορετικά στυλ, όπως country, folk, rock και blues, αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε πραγματικά να μάθω να παίζω τζαζ. Η Αnn είχε το χάρισμα της όμορφης φωνής και εγώ είχα κυρίως συνοδευτικό ρόλο. Ήθελα να προσπαθήσω να ακούγομαι σαν μια ολόκληρη μπάντα και όχι σαν μια απλή κιθάρα αν και στην πορεία το έκανα με πιο επιθετικό τρόπο".

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι ο Ron Nevison δεν ήταν κάποιος τυχαίος παραγωγός αλλά μία σημαντική φιγούρα την δεκαετία του '80 (αλλά και τις επόμενες δεκαετίες) που ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας ήχο για τους Traffic και Joe Cocker ενώ έκανε μεγάλες επιτυχίες τόσο με τους Jefferson Starship, όσο και με άλλες σπουδαίες μπάντες όπως οι Survivor με το  "Vital Signs", με τους Thin Lizzy ("Nightlife") και με άλμπουμ των UFO και MSG. 

Ο Ron Nevison μπορεί να φαινόταν ο "τύραννος" όμως οφείλουμε να του πιστώσουμε ότι εκτίμησε με τον καλύτερο τρόπο ότι οι Heart μπορούν να δώσουν μία πιο AOR/pop διάσταση στο ύφος τους δημιουργώντας έναν λιτό mainstream rock ήχο που όπως αποδείχθηκε έκανε τεράστια εμπορική αποτυχία διατηρώντας μια ευπρέπεια και αγάπη προς τα τραγούδια τους.

 

                                                       
                                                Τα Τραγούδια του άλμπουμ

Ο δίσκος κυκλοφορεί τον Ιούλιο του 1985 και εναρκτήριο κομμάτι είναι το καταιγιστικό "If Looks Could Kill" που κινείται σε hard rock ύφος, με τους στίχους να μιλούν περί απιστίας. Την σύνθεση υπογράφουν οι Jack Conrad (ο οποίος είχε κάνει ένα φεγγάρι μπασίστας στους Doors) και ο Bob Garrett. Για τη ιστορία το κομμάτι ήταν να το τραγουδήσει η Tina Turner αλλά οι υπεύθυνοι της Capitol έδωσαν προτεραιότητα στις Heart και μάλλον δικαιώθηκαν.

Ακολουθεί το υπέροχο και συνάμα μελωδοδραματικό "What About Love" με την αρχική έκδοση του κομματιού να ανήκει στους Καναδούς Τoronto και στον διάσημο παραγωγό και συνθέτη Jim Vallance. 

Μάλιστα η Nancy αποκαλύπτει: "Με τον παραγωγό Ron Nevison εκείνες τις μέρες ακούγαμε διάφορα demo που γράφτηκαν από τους τραγουδοποιούς του L.A. βάζοντας μας σε σκέψεις για τη ικανότητα μας.
Με την Ann να συμπληρώνει πως κατέληξαν στην επιλογή του "What About Love":

"Εκείνη την εποχή, αυτή η μετάβαση ήταν πολύ δύσκολη για μένα διότι δεχόμασταν τραγούδια από εξωτερικούς συνθέτες συνειδητοποιώντας ότι: "Γεια, δεν γράφουμε τόσο καλά αυτήν τη στιγμή. Δεν έχουμε ιδέες." Έτσι αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να κάνουμε οντισιόν για ποια τραγούδια των διάφορων συνθετών θα δεχτούμε. Ήταν πολύ δύσκολο να καταπιέσουμε τα συναισθήματα τους και τον εγωισμό μας να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το demo για το "What About Love", ένιωθα σαν θύμα και λέω. "Ω, καημένη μου! Τι γίνεται με μένα;" Έμοιαζε σαν ένα τραγούδι του τύπου "I'm so law and you can just walk all over me". Και έτσι το απέρριψα. Αλλά ο Ron Nevison και η δισκογραφική εταιρεία και όλοι επέμεναν να το ερμηνεύσω και τελικά συμφώνησα. Και όταν το έκανα, έφερα τη δική μου οργή, υποθέτω. Τελικά δεν ήταν τραγούδι ενός θύματος και νομίζω ότι βγήκε πολύ καλό".

Επόμενη σύνθεση το "These Dreams" που είναι το μοναδικό κομμάτι που τραγουδά η Nancy Wilson στο άλμπουμ αν και κρυωμένη με τον θρυλικό μάνατζερ Howard Kaufman να είναι αρνητικός με το συγκεκριμένο κομμάτι λέγοντας: 
"Κοίτα, μπορείτε να το ηχογραφήσετε αλλά σημειώστε τα λόγια μου, δεν θα κάνει ποτέ τίποτα. Θα είναι πολύ μπερδεμένο - δεν ακούγεται σαν αυτό που περιμένουν οι οπαδοί των Heart".

Έλα όμως που η μεγάλη επιτυχία του κομματιού (#1 στις ΗΠΑ) τον διέψευσε  πανηγυρικά αφού έγινε το πρώτο "number οne single" της μπάντας, με τον Howard Kaufman να αυτοσαρκάζεται και να λέει στις αδελφές Wilson: 
«Θυμίστε μου να σας αφήνω πάντα να κάνετε το αντίθετο από αυτό που θα σας λέω την επόμενη φορά!».  

Η συνέχεια ανήκει στο "Νever" που απογειώνετε χάριν του  δυναμικού ρεφρέν και σε συνδυασμό με την διαυγή φωνή της Ann κάνουν το συγκεκριμένο κομμάτι από τις πιο αγαπημένες συνθέσεις του δίσκου φτάνοντας ως το #4 των ΗΠΑ τσαρτ και γράφτηκε από τους Holly Knight, Gene Bloch και "Connie" που είναι το ψευδώνυμο για τις Ann Wilson, Nancy Wilson και Sue Ennis.

Ακολουθεί το The Wolf" με το συγκεκριμένο τραγούδι να βηματίζει στις πιο ροκ φόρμες της μπάντας και να θυμίζει αρκετά πράματα από τις παλαιότερες δισκογραφικές τους δουλειές. Δυνατό ρεφρέν με τις κιθάρες του Howard Leese και τα τύμπανα του Denny Carmassi να πρωταγωνιστούν.

Το "All Eyes" είναι ένα κλασικό '80ς κομμάτι σε γρήγορο τέμπο, παντρεύοντας μελωδίες και ροκ ρυθμούς με πανέμορφο τρόπο δουλεμένο πάνω σε ένα υπέροχο ρεφρέν που σε κερδίζει άμεσα.

Η μπαλάντα "Nobody Home" είναι γραμμένη από τις αδελφές Wilson απολαμβάνοντας ακόμη μία θαυμάσια ερμηνεία από την Ann ενώ το κιθαριστικο σόλο ανήκει στον Frankie Sullivan των Survivor.

To "Nothin at All" φέρει την υπογραφή του πολυβραβευμένου συνθέτη Mark Mueller (Jennifer Paige,  Peter Cetera, The Pointer Sisters) και ακολουθεί ένα γοητευτικό μελωδικό ροκ μοτίβο. Κατάφερε να φτάσει μέχρι το #10 των ΗΠΑ τσαρτ.

Το άλμπουμ κλείνει με το "What He Don't Know" που έχει μία '60ς χροιά και είναι ίσως η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου ενώ το "Shell Shock" είναι μία δυναμική ροκ σύνθεση με την υπογραφή όλων των μελών της μπάντας και τα φωνητικά να  έχουν το στυλ του Robert Plant. 

Ο δίσκος πήρε αμφιλεγόμενες κριτικές όμως κατάφερε να μοσχοπουλήσει και να γίνει πλατινένιο με πάνω από 5 εκατομμύρια πωλήσεις, να βγάλει με τεσσερα hit single και επιπλέον να κερδίσει μία υποψηφιότητα Grammy για "Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal" αποδεικνύοντας ότι το σχέδιο της Capitol και του Nevison πέτυχε ολοκληρωτικά τοποθετώντας τις Heart στην κορυφή της ροκ κοινότητας έστω και με μερικούς ηχητικούς συμβιβασμούς. 

Όπως θυμάται ο Nevison στο βιβλίο "Heart: In the Studio". "Όταν άκουσα για πρώτη φορά τα ηχογραφημένα demos των Heart για το άλμπουμ και ενώ πίστευα ότι είχαν πολύ καλό υλικό, απλά δεν ήμουν σίγουρος για τα σινγκλ", λέει. "Είχα ακούσει πρώτα να δω τι είχαν και τι έλειπε και μετά άρχισα να συμπληρώνω τα κενά και έπειτα προσδιόρισα τον ήχο τους".

Εν τέλει το ταλέντο και ικανότητα του σούπερ θηλυκού διδύμου βρήκε την αναγνώριση και σε κόσμο που δεν είχε τόσο σχέση με την ροκ μουσική έστω και αν είχαν παράπονα από την συνεργασία τους με τον Nevison και την Capitol. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν θετικό για όλους ενώ στις συναυλίες που ακολούθησαν οι Heart έβαλαν τη δική τους σφραγίδα σε συνθέσεις που δεν ήταν γραμμένες από τις ίδιες ("These Dreams", "What About Love", Nothin' At All). 

Η Ann Wilson μιλώντας στο Rolling Stone το 2012 δηλώνει ξανά ότι, νιώθει άβολα ακόμη για εκείνη την πετυχημένη περίοδο στη δεκαετία του '80 λέγοντας:

"Η μουσική έγινε λιγότερο κατανοητή στον απόηχο της νέας εποχής του MTV. Δεν έπρεπε να είσαι τίποτα άλλο από ποπ σταρ και να μην πάς πιο βαθιά από αυτό. Ήταν πραγματικά περίεργο. Ήταν ασφυκτικό, από άποψη εικόνας. Γι' αυτό, η Νancy κι εγώ νιώσαμε τόσο πνιγμένοι, ωστόσο αυτή είναι η μεγαλύτερη εμπορική μας επιτυχία. Αλλά έτσι πάνε τα σκατά όταν πουλάς εκατομμύρια δίσκους, αλλά πεθαίνεις μέσα σου'.

Y.Γ.1: Το "If Looks Could Kill" έχει και ποπ εκδοχή από την Pamala Stanley και εμφανίστηκε στην ταινία Raw Deal το 1986. Επίσης ηχογραφήθηκε από τη Νορβηγίδα ηθοποιό και ποπ τραγουδίστρια Mia Gundersen στο δίσκο της Temptation την ίδια χρονιά. Μια έκδοση του τραγουδιού εμφανίστηκε στην τηλεταινία Braker του 1985. Το γερμανικό heavy metal συγκρότημα Primal Fear συμπεριέλαβε μια διασκευή του τραγουδιού στη συλλογή του 2017 Best of Fear.

 

Υ.Γ.2: Το "These Dreams" το είχε απορρίψει η Steve Nicks, ενώ ο συνθέτης του κομματιού Martin Page το προτίμησε αντί του άλλου μεγάλου χιτ "We Built This City". Επίσης το τραγούδι συνυπογράφει  ο συνεργάτης του Elton John, Bernie Taupin.

Υ.Γ.3: Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης στα δεύτερα φωνητικά η Grace Slick και ο Mickey Thomas από τους Jefferson Starship καθώς και ο Johnny Colla (Huey Lewis and the News).

 

Φώτης Μελέτης