Μετά την οδυνηρή απώλεια του μεγάλου μαέστρου-ανθρώπου στις 16 Ιουλίου, αντί αφιερώματος επικήδειου με ίσως τετριμμένες και χιλιοειπωμένες αναφορές ή βιογραφικά, καλύτερο είναι νομίζω να παρουσιάσουμε κάποια από τα σημαντικότερα συνθετικά έργα του.
Έτσι πρώτο στην παρουσίαση βρέθηκε το “Windows”, μία από τις καλύτερες μουσικές συνθέσεις του και θα εξετάσουμε παρακάτω τους λόγους. Έπειτα από την παρουσίαση ενός άλλου σημαντικού συνθετικού του έργου, του “Gemini Suite” στην Γερμανία στα 1972, ο Jon Lord επέστρεψε στα καθήκοντα του με τους Deep Purple, που τον κράτησαν απασχολημένο για το υπόλοιπο της χρονιάς όπως και την επόμενη, καθώς οι Deep Purple εφόρμησαν στην κερδοφόρα αμερικάνικη αγορά. Επειδή όμως η επιτυχία έφερε και προβλήματα, το αποτέλεσμα ήταν οι Ian Gillan και Roger Glover τον Ιούνιο του 1973 και με συνέπεια να εγκαταλείψουν τη μπάντα.
Οι εναπομείναντες μπήκαν στη διαδικασία αναζήτησης αντικαταστατών με αποτέλεσμα την αποχή από εμφανίσεις και την συνθετική-studio δουλειά για αρκετές εβδομάδες. Σε αυτό λοιπόν το διάστημα ήρθε σε επικοινωνία ο Lord με τον Eberhard Schoener για μία ακόμη φορά, αφού ήταν ο μαέστρος της ορχήστρας στο κονσέρτο για το “Gemini Suite” (1972). Τα σχέδια προέβλεπαν ακόμη μία παρουσίαση αυτής της παράστασης πάλι στη Γερμανία τον Οκτώβριο του 1973. Στην πραγματικότητα κανονίστηκαν τρείς παραστάσεις για τις 3, 4 και 5 του ίδιου μήνα αλλά εξαιτίας του περιορισμένου χρόνου και πιθανόν εξαιτίας των δυσκολιών για περιοδεία μιας τέτοιας παράστασης. Εν τέλει, μόνο η πρώτη παράσταση δόθηκε στο Μόναχο πιθανόν σε μία προσπάθεια να κρατηθεί το κονσέρτο μακριά από τη δουλειά των Purple ενώ πολύ λίγα γράφηκαν για την εμφάνιση αυτή στον τύπο της Αγγλίας.
Γνωρίζουμε ότι πήραν μέρος η Yvonne Elliman (Jesus Christ Superstar όπερα , Eric Clapton, Bee Gees) και ο εξαίρετος ντράμερ Pete York (The Spencer Davis Group, Hardin & York). Πιθανόν ακολουθήθηκε το ίδιο setlist με την συναυλία του Γενάρη στα 1972, παραμένοντας περίπου στην εκδοχή του άλμπουμ. Παρά ταύτα φαίνεται πως η βραδιά άρεσε στο κοινό και ψηφίστηκε ως η καλύτερη για τότε ζωντανή εμφάνιση τα τελευταία 5 χρόνια στη Γερμανία.
Μετά την συναυλία και όπως ακριβώς έγινε με το BBC που πλησίασε τον Jon για την περίπτωση του Concerto for Group and Orchestra το 1969, έτσι και η γερμανική τηλεόραση απευθύνθηκε στους Lord και Eberhard για να συνθέσουν κάτι καινούργιο για λογαριασμό τους, το οποίο θα παρουσιάζονταν ζωντανά τον επόμενο χρόνο και αυτοί συμφώνησαν.
Το 1973 οι Purple ξαναβγήκαν σε περιοδεία και εκτός από ένα σύντομο διάλλειμα με τον Lord να κάμει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας το Γενάρη του1974, περιόδευσαν συνέχεια μέχρι το Μάη όταν ο Lord βρέθηκε στη Γερμανία.
Η νέα συνθετική δουλειά ονομάστηκε “Windows” και παρουσιάστηκε την 1η Ιουνίου στο Μόναχο. Επίσης μεταδόθηκε ζωντανά σε πανευρωπαϊκό δίκτυο (Eurovision network) και παρακολουθήθηκε από 320 εκατομμύρια θεατές. Στην πραγματικότητα ήταν η τελευταία επίδειξη της βραδιάς του φεστιβάλ "Prix Jeunesse", που ήταν ένας διαγωνισμός για νέους συνθέτες, έτσι η ιδέα για ένα "pop group" δεν ήταν τόσο παράξενη όσο μπορεί να ακούγεται. Υπήρχαν δύο νέα στοιχεία: το “Windows” ήταν μία σύνθεση με τρία μέρη. Το μεσαίο τμήμα είχε παρθεί από την σύνθεση του Jon, “Gemini Suite”, που ταίριαξε ανάμεσα στα δύο νέα μέρη. Επίσης, από την πλευρά του ο Schoener συνέθεσε ένα νέο μέρος και ο Lord το υπόλοιπο. Το άλλο κομμάτι που παρουσιάστηκε ήταν το “Continuo On Bach” στο οποίο ο Lord προσάρμοσε μία ημιτελή fugue (μουσική σύνθεση) για ηλεκτρικά όργανα μιας μπάντας και μία ορχήστρα (συγκεκριμένα την Munich Chamber orchestra-ορχήστρα δωματίου του Μονάχου). Στην πραγματικότητα η σύνθεση είχε γραφεί για τις εμφανίσεις του Οκτώβρη του 1973, αυτή όμως ήταν η πρώτη δημόσια εκτέλεση.
Έτσι οι Jon Lord, David Coverdale και Glenn Hughes εμφανίστηκαν μαζί (καθώς και ο Tony Ashton), ο Pete York στα ντραμς και ο Ray Fenwick (The Syndicats, Spencer Davis Group, After Tea, Ian Gillan Band, Fancy, Forcefield) στην κιθάρα.
Οι Hughes και Coverdale στην πραγματικότητα δεν πολύσυμμετείχαν. Ο Coverdale τραγούδησε ελάχιστα στην έναρξη του “Windows”, ενώ ο Hughes τραγούδησε λίγο περισσότερο στο μέρος του “Gemini Suite”, κατακρεουργώντας στην ουσία τα φωνητικά του Gillan που υπάρχουν στην αυθεντική εκτέλεση. Aν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με τον Hughes, τραγουδούσε καλά μέχρι που άρχισε τις τσιρίδες και το αποτελείωσε, όταν συμμετείχε μαζί του και ο Tony Ashton. Τα καλύτερα μέρη είναι κατά τη γνώμη μου τα οργανικά μέρη με μερικά πανέμορφα σόλο των Jon Lord και Tony Ashton.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε αρχικά στη Γερμανία ως ένα είδος αναμνηστικού για το γεγονός, αλλά η EMI το κυκλοφόρησε παντού στις 26 Ιουνίου του 1974. Στην πραγματικότητα το “Windows” δεν παρουσιάστηκε παρά τις προτάσεις που υπήρξαν, εξαιτίας της άρνησης του Jon Lord, που το θεώρησε κατώτερο του ταλέντου του. Επέστρεψε με τους Deep Purple και η τελευταία του κουβέντα για το “Windows” ήταν στο περιοδικό Creem: “ποιος μπορεί να πει ποια μουσική θα παραμείνει πιο έντονα στον ακροατή αυτό (δηλαδή το “Windows”) ή το “Machine Head”; Στοιχηματίζω στο δεύτερο".
Το αυθεντικό βινύλιο του “Windows” καταργήθηκε το 1977, επανακυκλοφόρησε ως cd το 1987 από τη Line Records καθώς και κατά τα έτη 1999, 2009 από την εταιρεία Purple Records με επιπλέον σημειώσεις, φωτογραφίες και εξαιρετικό επεξεργασμένο ήχο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Windows”, όπου ο συνθέτης κρίνει πολύ αυστηρά τη δημιουργία του, δείγμα πόσο τελειομανής και εξαιρετικός μουσικός υπήρξε ο Jon Lord. Τουλάχιστον για 25 χρόνια μουσικά με ταξίδεψε πολλές φορές και δε νομίζω ότι θα πάψει η μουσική του να ακούγεται στα αυτιά μου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει… Μαέστρο, θα μας λείψεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.