SCORPIONS: "World Wide Live"

Είναι αδιαμφισβήτητα το συγκρότημα της καρδιάς μας! Τους αγαπάμε τόσο πολύ που πραγματικά πιστεύω θα ‘πρεπε να τους χορηγηθεί η ελληνική υπηκοότητα!
Ο λόγος φυσικά για τους θρυλικούς “Scorpions” που μετρούν πολλούς δίσκους στο ενεργητικό τους. Ένας εξ αυτών είναι και το “World Wide Live”, ο καλύτερος live δίσκος της μουσικής ζωής τους!
Έτος 1985, κολλητά κολλάν, λεοπάρ πουκάμισα (ανοιχτά για να φαίνεται το άλλοτε δασύτριχο και άλλοτε άτριχο στήθος), περίτεχνα κουρέματα και μεγάλες επιτυχίες! Αυτού του album έχουν προηγηθεί κυκλοφορίες που σημάδεψαν την καριέρα των “Σκορπιών” όπως, “Lovedrive”, “Blackout” και “Love at First Sting”! Συνεπώς έχουμε να κάνουμε μ’ έναν οργασμικό live δίσκο που απαρτίζεται μόνο από hits τα οποία παίχτηκαν μπροστά σε 2,2 εκατομμύρια fans της μπάντας ανά τα κόσμο στη μεγάλη αυτή περιοδεία που κράτησε 13 μήνες!
Το album ανοίγει με το βιογραφικό “Coming Home”, ως ωδή στη ζωή ενός μουσικού “on the road” και συνεχίζει με το εκρηκτικό “Βlacklout”!
Οι κιθάρες σφυροκοπούν τα πιασάρικα riffs του Jabs και ο Klaus Meine δίνει κυριολεκτικά τη ψυχή του με τα απίστευτα φωνητικά του ξεσηκώνοντας το πλήθος! Τα κλασσικά “Bad Boys Running Wild”, “Dynamite”, “No One Like You” και οι μπαλάντες “Holiday” και “Sting Loving You” δε λείπουν φυσικά! Είναι η χρυσή εποχή των Scorpions! Αξιοσημείωτο είναι το κομμάτι του Jabs “Six String Sting” οπού σολάρει για πέντε και κάτι λεπτά, ανάμεσα στο “Can’t get enough” που χωρίζεται σε δυο parts για να κλείσει το δίσκο αφήνοντας μας να παρακαλάμε για λίγο ακόμη απ’ το δηλητήριο του κεντριού τους!
Το “World Wide Live” είναι 200 εμφανίσεις σε μια! Μια συλλογή των καλύτερων performances της μπάντας που σε μεταφέρει στην συναυλιακή αρένα! Δεν είμαι fan των live albums καθώς μερικές φορές με κουράζουν! Αυτό το δίσκο όμως τον άκουγα κάποτε χωρίς σταματιμό για να ικανοποιήσω τη λαχτάρα μου για ένα live τους. Τότε βέβαια ήμουν 14 και οι Scorpions είχαν να έρθουν στην Ελλάδα απ’ το 2001… Μετά, χόρτασα lives, το “World Wide” όμως, ποτέ!
Tracklist
1."Countdown"
2."Coming Home"
3."Blackout"
4."Bad Boys Running Wild"
5."Loving You Sunday Morning"
6."Make It Real" 7."Big City Nights"
8."Coast to Coast"
9."Holiday"
10."Still Loving You",
11."Rock You Like a Hurricane"
12."Can't Live Without You"
13."Another Piece of Meat" 14."Dynamite" 15."The Zoo" 16."No One Like You"
17."Can't Get Enough", Pt. 1
18."Six String Sting" (Jabs) 19."Can't Get Enough", Pt. 2
Μέλη
Klaus Meine – φωνητικά
Rudolf Shcenker – κιθάρα
Matthias Jabs - κιθάρα
Francis Buchholz – μπάσο
Hermann Rarebell - τύμπανα

ΦΙΛΙΠΠΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ (WWW.ROCKWAY.GR)

ANTIMATTER : “ALTERNATIVE MATTER” (deluxe artbook edition)

Στην σωματιδιακή φυσική η Αντιύλη (Antimatter) είναι η μορφή της ύλης που αποτελείται από τα αντισωματίδια των σωματιδίων που συγκροτούν την συνήθη ύλη. Σε μουσική εξέλιξη οι ANTIMATTER είναι η μπάντα που έχει λατρέψει μεγάλο κοινό χρόνια τώρα δίνοντας το παρόν στην όποια πορεία της. Ακόμα στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 κάπου στο 1998 , PATTERSON & MOSS θα συνυπάρξουν βάζοντας τον θεμέλιο λίθο για την μπάντα.

Οι ANTIMATTER με την σύσταση ως “dark gothic acoustic electro band” θα περπατήσουν μέσα στους ήχους της μελαγχολίας με άλμπουμ όπως : “Saviour” (2001) – “Lights Out” (2003) – “Planetary confinement” (2005) – Moss,Patterson & Cavanagh εποχή και το “Leaving Eden” ( 2007) όπου και θα προχωρήσει μόνος ο Moss. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, μουσικό υλικό βρίσκεται κάπου καταχωνιασμένο, πολλές φορές και κάποιο ακυκλοφόρητο, παρέα πάντα με πιστούς φίλους και συνεργάτες όπως :

PATTERSON, FESTA, RICHFIELD, WINDSOR, SMITH, B.MOSS, O’CONNOR, J & D. CAVANAGH, MESSOUCI και άλλους. Η δεκαετία λοιπόν αυτή θα φέρει την στιγμή του απολογισμού για τον MICK MOSS. Με αναμνήσεις και θύμησες από την δημιουργία τους ως και το σήμερα. Από το πιο αγνό και το πιο αυθεντικό. Ένας χρόνος θα περάσει έως ότου ο MOSS θα συλλέξει όλο τον αρχειοθετημένο θησαυρό του και θα το εναποθέσει στα χέρια της PROPHECY όπου και θα καταλήξει σε ένα καλλιτεχνικό άλμπουμ-λεύκωμα. Μπορώ να μιλάω με υπερηφάνεια και απίστευτη χαρά για την κυκλοφορία αυτή γιατί την έχω ήδη στα χέρια μου και το δέος που αισθάνομαι είναι απερίγραπτο!

Ένα βαρύ μαύρο επιβλητικό εξώφυλλο με ασημένια ανάγλυφα γράμματα θα με κάνουν να πιστέψω πως κρατώ στα χέρια μου μια εκπληκτική συλλογή, κάνοντας με ταυτόχρονα να αναρωτιέμαι μήπως είναι και το τέλος μιας εποχής, αφήνοντας μου υπόνοιες για νέα δουλειά πια του M.MOSS.

Το “Alternative Matter” είναι η συλλογή που άσχετα αν κατέχεις τα άλμπουμ των ANTIMATTER για την δημιουργική του αξία και μόνο θα θελήσεις να την αποκτήσεις και να την προσθέσεις στην cd-θήκη σου σαν…κόσμημα! Μια δημιουργία άξια οπτικοακουστικής προσοχής και απόλαυσης καθότι είναι πραγματικά μαγικό να ακούς 100 λεπτά ατμοσφαιρικής μουσικής σε συνδυασμό πάνω από 100 σελίδων οπτικής διαδρομής Δύο λοιπόν cds που περιέχουν τα :
DISC ONE
Black Sun (Dead Can Dance Tribute)
The Art Of A Soft Landing (Acoustic, Enhanced)
Far Away (Live)
Saviour (Reel To Reel Demo)
Landlocked (Mick Moss Remix)
In Stone (Acoustic, Enhanced)
Epitaph (New Version)
Terminal (Duncan Patterson Remix)
Mr White (Live)
Flowers (New Version)
Expire (Lackluster Remix)
DISC TWO
God Is Coming (Duncan Patterson Remix)
Everything You Know Is Wrong (Acoustic, Enhanced)
A Portrait Of The Young Man (Enhanced)
Flowers (Acoustic)
Holocaust (Reel To Reel Demo)
The Art Of A Soft Landing (4 Track Demo)
Expire (Atrabilis Sunrise Remix)
Over Your Shoulder (Acoustic)
Dream (4 Track Demo)
Lost Control (Acoustic, Enhanced)
Epitaph (Orchestral Mix)
To τρίτο cd είναι το λεγόμενο “Forbidden Matter”
DISC THREE
'FORBIDDEN MATTER E.P.'
Fighting For A Lost Cause (Demo)
Enjoy The Silence (Live)
Angelic (Mick Moss Remix)
Over Your Shoulder (Reel To Reel Demo)
Holocaust (FreeDoom Remix)
The Summer Effect (Instrumental Demo)
Angelic (Reel To Reel Demo)
Και το dvd

DISC FOUR - DVD
Antimatter ' The Small Yesterdays' Documentary
Epitaph Promo
Conspire Promo
Η εξερεύνηση του λευκώματος αυτού με έκανε για αρκετές μέρες να αναρωτιέμαι : “ μα τι να γράψω?” Πως θα μπορούσα άραγε να πλησιάσω με λέξεις όλο αυτό που φαντάζει τόσο άγνωστο και οικείο ταυτόχρονα στον κόσμο των πραγματικά «ζωντανών» ακροατών, τόσο εύθραυστο όπου η λάμψη του σκοτεινού να σε αποκαθηλώσει ψυχικά, τόσο μοναδικό που να αιωρείσαι στην δίνη των συναισθημάτων σου. Η μουσική αυτή περιπλάνηση θα σε οδηγήσει σε σκοτεινά υπόγεια από ηλεκτρονικούς, ambient, μελωδικούς και ακουστικούς ήχους. Programming, γλυκές κιθάρες, πιάνο, μαντολίνο, βιολί, γυναικεία φωνητικά, jazz & trip hop νότες θα έρθουν να συμπληρώσουν το πολυσέλιδο άλμπουμ. Υπάρχουν πολλές μουσικές ανένδοτες εκπλήξεις που αξίζει να ανακαλύψεις με την απόκτηση της Deluxe Artbook Edition η οποία αριθμείτε σε 1000 κόπιες και με αποκλειστική βιογραφία από τον ίδιο τον Mick Moss. Το γραπτό κομμάτι του λευκώματος θα σε κάνει να γίνεις φυγάς της internet-ικής ανάγνωσης και να θυμηθείς πως είναι το πραγματικό ξεφύλλισμα. Όσο για το φωτογραφικό μέρος είναι η στιγμή που το πνεύμα σου θα περιπλανηθεί κάνοντας σε να νιώσεις πως είσαι μέρος και εσύ της κάθε συναυλίας και event. Όταν η μουσική γίνεται απόλαυση και η τέχνη ταξίδι, τότε δεν θες να επιστρέψεις.
“Paint me a room where I can dream
Dream of a world that I used to see
Paint me a window, soft and defined
And flood yellow light
Through the open blinds
It's somewhere, hidden from view
A portrait, an epitaph...( Epitaph )
www.antimatteronline.com
www.prophecy.cd
(special thanks to DENIS LONGO)

ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ ( www.rockway.gr )

RIOT: “Fire Down Under”

Οι Riot ξεκίνησαν το ταξίδι τους στη Νέα Υόρκη στα μέσα των 70s και ευτυχώς για τη μουσική, αυτό το ταξίδι, παρά τις κακοτυχίες του, συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες στην ιστορία της μουσικής, με μεγάλη δισκογραφία και δυσανάλογη αναγνωρισιμότητα σε σχέση με την ποιότητα και αξία της. Σε έναν πιο δίκαιο κόσμο ίσως να είχαν τη δημοτικότητα των γνωστών Βρετανικών μπαντών που ξεκίνησαν μαζί τους. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που ατυχήσανε, αφού την εποχή που στην Ευρώπη (και δη την Αγγλία) θεωρούσαν ως Heavy Metal τους Judas Priest, στην Αμερική έβλεπαν έτσι τους Van Halen και σίγουρα οι Riot είναι πιο κοντά στον Βρετανικό ήχο και το New Wave Of British Heavy Metal.
To 1981 και μετά από 2 άλμπουμ (“Rock City” – 1977, “Narita” – 1979) κυκλοφόρησαν το “Fire Down Under”, έχοντας στη σύνθεσή τους τον τραγουδιστή Guy Speranza, στις κιθάρες τον αρχηγό Mark Reale και Rick Ventura, ενώ σε μπάσο και τύμπανα, βρίσκονται οι Kip Leming και Sandy Slavin, αντίστοιχα. Φυσικά, ακόμα και αυτή η κυκλοφορία δεν ήταν εύκολη. Η αρχική εταιρία, Capitol records έκρινε το υλικό του “Fire Down Under” πολύ βαρύ και τελικά οι Riot κατέληξαν στην Electra records, η οποία κυκλοφόρησε το άλμπουμ τον Φεβρουάριο του 1981.
Το riff του εναρκτήριου “Swords And Tequila” είναι τόσο εμβληματικό, που το ξανασυναντάμε σε κάποιες μεγάλες μπάντες τα επόμενα χρόνια… Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα από τα δυνατότερα δείγματα heavy metal που υπήρχαν στην Αμερική τότε, όπως και το “Run For Your Life”. Tο “Feel The Same” απογειώνεται με την αισθαντικότητα και την ερμηνεία του Speranza, ενώ το “Outlaw” αποτελεί έναν από τους αιώνιους ύμνους των Riot και της μουσικής που υπηρετούν. Το “Don’t Bring Me Down” έχει μια παιχνιδιάρικη διάθεση και αισθητική του δρόμου, όπως και το “Don’t Hold Back” με το ρυθμό – καλπασμό. Το “Altar Of The King” ξεκινάει με μια πανέμορφη επικής φύσης μελωδία για να εξελιχθεί στο γνήσιο αλήτικο συναίσθημα που διακατέχει ολόκληρο το άλμπουμ και συνεχίζεται στο “No Lies” για να κλείσει με το εκκεντρικό “Flashbacks”. Οι κιθάρες και τα solos του δίσκου αποτελούν την πεμπτουσία του κλασικού heavy metal, η rhythm section συμπληρώνει ιδανικά και τα φωνητικά αναδεικνύουν το συναίσθημα που ξεχειλίζει από τα ηχεία.
Το “Fire Down Under” ήταν ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν με τον Guy Speranza, ο οποίος αποχώρησε από τους Riot και δυστυχώς απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2003, αφού έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Στη θέση του συναντάμε τον Rhett Forrester για τα επόμενα δυο άλμπουμ (“Restless Breed” – 1982, “Born In America” – 1983), ο οποίος επίσης έχασε τη ζωή του τον Ιανουάριο του 1994 από πυροβολισμό, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Μετά το “Born In America” η μπάντα διέλυσε, αλλά ευτυχώς πάντα επιστρέφουν.
Don’t look now, but Johnny’s back again… με νέα σύνθεση και διαφορετικό ύφος σε πιο power metal μονοπάτια στα τέλη των 80s, τα άλμπουμ “Thundersteel” και “The Privilege Of Power” αποτελούν για κάποιους την καλύτερη περίοδο των Riot. Οι αλλαγές στη σύνθεση συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 90, το ίδιο όμως και οι εξαιρετικές κυκλοφορίες, ανάμεσά τους τα “Brethren Of The Long House” (1996) και “Inishmore” (1998). Στις μέρες μας παραμένουν, όσο μπορούν, ενεργοί, ετοιμάζοντας νέες συναυλίες και ενδεχομένως ένα νέο άλμπουμ στα πλαίσια του Thundersteel reunion. Όσο και αδικημένοι παρέμειναν, η μουσική τους θα μείνει αιώνια μέσα από τα αυλάκια του μαύρου βινυλίου (για τους παλιότερους) και τη λάμψη του ψηφιακού δίσκου (για τους νεώτερους)…
The life that you lead
the chance that you took.
A shadow in the night
on the line, you're hooked.
Ανδρέας Ανδρέου (WWW.ROCKWAY.GR)

QUIREBOYS: “Live in London”

Τους Quireboys ποτέ μου δεν τους λάτρεψα αλλά ούτε και τους προσπέρναγα. Κάποιες φορές τους βαριόμουνα και άλλες φορές με διασκέδαζαν αφάνταστα αλλά ομολογώ ότι δεν ήμουν ποτέ ξετρελαμένος μαζί τους. Οι Quireboys υπηρετούν πιστά το αγνό, ατόφιο rock ‘n roll με μπόλικα blues και hard στοιχεία. Η αλήτικη αυτή παρέα, γνήσιοι απόγονοι των Μott the Hoople, Faces, Humple Pie και Free με σημαντικές εμπορικές επιτυχίες στο ενεργητικό τους και με είκοσι χρόνια δισκογραφικής παρουσίας αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα καταπληκτικό live cd/ dvd άλμπουμ.
Στο “Live in London” που ηχογραφήθηκε το 2004 στα πλαίσια της Monsters of Rock Arena Tour θα νιώσετε έντονα την party ατμόσφαιρα, όσοι έχετε κόψει το αλκοόλ και το τσιγάρο σίγουρα θα το αναζητήσετε και κάποιοι μεγαλύτεροι θα νοσταλγήσουν τις κλασσικές μπάντες των seventies. Έντιμοι, απολαυστικοί, διασκεδαστικοί η τρελοπαρέα των έξι Βρετανών παλιοροκάδων παίζουν με ψυχή και τσαμπουκά .
Για να ξεχωρίσουμε τραγούδια ούτε λόγος αφού όλο το live περιέχει σχεδόν τις περισσότερες καλές στιγμές τις μέχρι τώρα πορεία τους. Και επειδή λατρεύω τα live(θα το διαπιστώστε και στο dvd) οι Quireboys μας καλούν σε ένα αχαλίνωτο “Sex Party” στο Λονδίνο. Ενδιαφέρουσα ακούγεται η πρόταση τους… Τι λέτε πάμε παρέα;

Φώτης Μελέτης (WWW.ROCKWAY.GR)

ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΤΕ!!!

Το 2010 μας αποχαιρετά και έφτασε η ώρα του απολογισμού! Το www.Rockway.gr καλεί εσάς τους αναγνώστες του να ψηφίσετε , κατά τη γνώμη σας, τα 10 καλύτερα album της χρονιάς που πέρασε, στέλνοντας τη λίστα σας στο your_way@otenet.gr με την ένδειξη “TOP 10 - 2010”!
ΟΛΟΙ όσοι συμμετάσχουν θα μπουν σε διαγωνισμό, όπου θα κληρωθούν τα 3 πρώτα cd της λίστας που ΕΣΕΙΣ θα διαμορφώσετε, προσφορά του “Rock n Roll Shop” ( http://www.rocknrollshop.gr/ )

WANTED: “Too Hot To Handle”

Μπορεί το “Too Hot To Handle” των Wanted να είναι φετινή κυκλοφορία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ‘νέο’ υλικό. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά οι Wanted είναι ένα από τα πολλά συγκροτήματα που στα τέλη της δεκαετίας του 80 αρχές της δεκαετίας του 90 επέλεξαν το hard rock ως το μουσικό τρόπο έκφρασης τους. Είχαν όμως ατυχία να βρίσκονται κάτω από τη σκιά ονομάτων όπως οι Guns N’ Roses, Skid Row, Steelheart, Tesla και ΤΟΣΩΝ άλλων ακόμα.
Δυστυχώς αυτό το γεγονός στέρησε από πολλά συγκροτήματα την ευκαιρία του να δείξουν τι πραγματικά αξίζουν. Ανάμεσα σε αυτά τα συγκροτήματα είναι και οι Wanted, στους οποίους η Geffen Records πρότεινε ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους managers του συγκροτήματος και στη Geffen διέλυσαν οποιεσδήποτε ελπίδες είχαν οι Wanted να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο από μια τόσο μεγάλη εταιρεία.
Και είναι πραγματικά κρίμα, διότι ακούγοντας το δίσκο, καταλαβαίνει κανείς, ότι οι Wanted ήξεραν να γράφουν καλά τραγούδια. Hard rock τραγούδια στο στιλ των Steelheart, Motley Crue, Skid Row.
Τα πέντε πρώτα τραγούδια του “Too Hot To Handle” προέρχονται από τα demos των Wanted, και μπορεί ο ήχος να μην ανταποκρίνεται στα σημερινά υψηλά standards που έχουν τεθεί, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε γίνονται φανερές οι διαθέσεις της μπάντας. Κομμάτια όπως τα “Whiskey & Women”, “Too Hot To Handle” και “Blue Jean Baby” αποπνέουν τη χαρακτηριστική party ατμόσφαιρα που διέθεταν πολλά συγκροτήματα της εποχής εκείνης.
Τα επόμενα δυο κομμάτια έρχονται από την εποχή που το συγκρότημα ήταν σε επαφή με τη Geffen. Μπορεί το “Lost In Me Forever” να είναι απλά μια μπαλάντα, το “Be Still In My Heart” είναι όμως ένα πολύ καλό hard rock κομμάτι, το οποίο αποδεικνύει ότι οι Wanted είχαν τις δυνατότητες να ξεχωρίσουν στο χώρο. Αν βέβαια η υπογραφή του συμβολαίου με τη Geffen γινόταν πραγματικότητα.
Εκτός από τα εφτά studio κομμάτια το “Too Hot To Handle” περιλαμβάνει και έξι ακόμα, αυτή τη φορά ηχογραφημένα ζωντανά, από τη συναυλία του συγκροτήματος το 1990 στο The Ritz Music Hall στην Ινδιανάπολη. Και εδώ ο ήχος είναι απλά καλύτερος από αυτόν ενός bootleg, αλλά δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι οι Wanted τα κατάφερναν εξίσου καλά στη σκηνή. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα live κομμάτια είναι διαφορετικά από τα studio, δίνοντας έτσι μια πληρέστερη εικόνα του σχήματος.
Οι Wanted δεν κατάφεραν να γίνουν ένα από τα μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι που προσωπικά πιστεύω ότι δε θα είχαν καμία δυσκολία να κάνουν, λαμβάνοντας υπόψη τα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου. Δυστυχώς όμως η τύχη τους γύρισε την πλάτη. Μην κάνετε και εσείς το ίδιο λάθος. Δώστε τους μια ευκαιρία και δε θα βγείτε χαμένοι.
Δημήτρης Καρβούνης (WWW.ROCKWAY.GR)

WHITESNAKE: “Slide It In”

Στις αρχές του 1984 οι Whitesnake με τον αέρα της μεγάλης μπάντας λόγω των επιτυχημένων live shows που έδιναν στα διάφορα φεστιβάλ κυκλοφορούν ένα πραγματικό αυθεντικό hard rock διαμάντι. Ο David Coverdale παρέα με ένα τρομερό κιθαριστικό και συνθετικό δίδυμο, τους εξαίρετους Mel Galley (RIP) και Μicky Moody κατορθώνουν να ενθουσιάσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους ηχογραφώντας φοβερά τραγούδια όπως τα “Slow Αn’ Easy”, “Guilty of Love”, “Love ain’t no Stranger”, “All or Nothing”, “Standing in the Shadow”, “Give More Time” και φυσικά το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου.

Γερές δόσεις hard rock, παθιασμένες ερμηνείες, κιθαριστική πανδαισία ριφ και σόλων, rock ερωτισμός, δυναμικό background και πάνω από όλα η φωνή του D.Coverdale να συναρπάζει.

Βέβαια να μην ξεχνάμε και την καθοριστική παρουσία του θρυλικού πληκτρά των Deep Purple, Jon Lord που είναι ανατριχιαστική μιας και με το παίξιμό του δίνει μοναδικό συναίσθημα σε όλο το “Slide It In”.

H επιτυχία του άλμπουμ (έγινε πλατινένιο και στις δύο πλευρές του ατλαντικού) ήταν μεγάλη και η τουρνέ που ακολούθησε ήταν παντού αποθεωτική χωρίς όμως να λείψουν και οι εντάσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας με αποτέλεσμα να έχουμε αποχωρήσεις και στην αμερικάνικη έκδοση του δίσκου κιθάρα να παίζει ο τρομερός John Sykes.

Από τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος και το στακάτο παίξιμο του αδικοχαμένο Cozy Powell στα τύμπανα να δίνει τρομερό νεύρο στο άλμπουμ.

Η special edition έκδοση του Slide It In περιλαμβάνει την USA remix, την κανονική έκδοση του άλμπουμ με επιπλέον το τραγούδι – διασκευή “Need Your Love so Bad” (περιλαμβανόταν τότε μόνο στην κασέτα και στην γιαπωνέζικη έκδοση ενώ επίσης υπάρχει και ένα dvd με promo videos και live από τα τραγούδια του “Slide It In”.
Φώτης Μελέτης (WWW.ROCKWAY.GR)

PSYCRENCE: "Distance" (promo)

Πιστεύω σε εκείνον που χτίζει και προχωράει. Και εδώ μόλις συνάντησα αυτήν την περίπτωση, και δεν μιλάω για άλλους εκτός από τους PSYCRENCE.

Το σχήμα αυτό , ναι, λειτουργεί σαν μονάδα, σαν ένα. Το δέσιμο τους είναι ιδιαίτερο και οι μεταλλικοί τους ήχοι συγκλονιστικοί. Το promo των PSYCRENCE με πίεσε ένας πολύ καλός φίλος να το ακούσω το περασμένο Σάββατο (ξέροντας πως θα διατυπώσω την πραγματική και αληθινή μου άποψη), χωρίς να με ενημερώσει το τι πρόκειται να ακούσω.

Κάθομαι λοιπόν και με το που ξεκινάει (Convergence) με fade in riffs-εκπληκτικές κιθάρες & solo- σε mid tempo και αρκετή βαρύτητα θα έλεγα , προσπαθώ να μην παρασυρθώ από τους ήχους και να εντοπίσω από πού στο καλό μας ήρθαν. Περνάω στο δεύτερο (Moral Decay) γρήγορο και πάλι εδώ φοβερές κιθάρες, μεστός ήχος, πραγματικό μέταλλο, όχι στερεότυπο, όχι κοινότυπο. Μπαίνοντας στο τρίτο κομμάτι (Incised Path) πιάνομαι ανίκανη στην εξακρίβωση της ταυτότητας τους, το καθαρό ατσάλι που εκπέμπουν με αποσυντονίζει και έτσι εναποθέτω τις τελευταίες μαντικές μου ικανότητες στο τελευταίο (Distance) το οποίο μια που το άκουσα μια που το λάτρεψα. Ήταν η σύνθεση που μου κόλλησε.

Είναι από αυτά που σε μαγνητίζουν και τα ακούς ξανά και ξανά. Θέλεις να γεμίσεις από αυτό, να το ευχαριστηθείς, και να μην σκεφτείς τίποτα άλλο. Έτσι βρέθηκα εδώ μια εβδομάδα μετά , να κάνω την παρουσίαση ενός από τα καλύτερα Ελληνικά promos του 2010.

Στην εκπνοή της χρονιάς αυτής, και με μεγάλη χαρά θα ευχηθώ μέσα στο 2011 να έχουμε full length album των PSYCRENCE. Οι ΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ (vocals), ΚΙΜΩΝ ΖΕΛΙΩΤΗΣ & ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ (guitars), ΘΩΜΑΣ ΚΟΥΡΗΣ (bass), και ΤΙΜΟΛΕΩΝ ΒΑΛΣΑΜΑΚΗΣ (drums),ξεκίνησαν μόλις το 2009, με την προοπτική να προσπαθήσουν να γράψουν και να παίξουν την μουσική που τους αρέσει αλλά και για να περνάνε καλά. Με την λογική αυτή λοιπόν φτάσαμε στα τέλη του 2010, να έχουμε στα χέρια μας το promo DISTANCE που συγκλονίζει. Με 4 καταπληκτικές συνθέσεις πάνω από 5 λεπτά, ως και 7.30, βάζουν τον στόχο για το επόμενο βήμα.

“ Το σκεπτικό πίσω από τον ήχο που έχουμε σαν μπάντα, είναι να συνδυάσουμε τις βαριές επιθετικές κιθάρες με μελωδίες, να παίξουμε κάτι σύγχρονο και σύνθετο το οποίο όμως να παραμένει άμεσο και εύηχο για τον ακροατή. Επίσης ρίξαμε ιδιαίτερο βάρος και στο θέμα της παραγωγής και μίξης των κομματιών θέλοντας όσο το δυνατόν να ξεφύγουμε από τα Ελληνικά στερεότυπα ” δηλώνει ο μπασίστας της μπάντας ΘΩΜΑΣ ΚΟΥΡΗΣ . Όσο για τις επιρροές τους? Μια ακρόαση θα σας πείσει για το πώς οι κλασικοί μεταλλικοί ήχοι (IRON MAIDEN-METALLICA-JUDAS PRIEST κ.ά.) μπορούν να συνυπάρξουν με πιο πρόσφατες επιρροές ( NEVERMORE-DREAM THEATER- SOILWORK-SCAR SYMMETRY-PAIN OF SALVATION κ.ά.) βάζοντας αρκετές φορές ανά διαστήματα progressive τόνους.

Είμαι σίγουρη πως το “Distance” θα πάει υπέρ του δέοντος καλά και έτσι ο προγραμματισμός full album θα υλοποιηθεί άμεσα. Αισιόδοξοι περιμένουν την αναγνώριση και την αξίζουν. Έτοιμοι να ανέβουν σε μουσικές σκηνές εντός και εκτός Αθήνας αλλά και έτοιμη να βρεθούν και εκτός Ελλάδας. Η ανθρώπινη προσέγγιση και η σκοτεινή επαφή είναι αυτά που θα σε αγγίξουν πρώτα στους PSYCRENCE. Εμείς είμαστε (ήδη) εδώ αναμένοντας, τι άλλο, την επιτυχία τους.
http://www.psycrence.com/
www.myspace.com/psycrence
band@ psycrence.com
“To Find The Right Answer, You Have To Cross The Line
Accept To Treat Real Humans, As Disposable Lab Rats” (Moral Decay)
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ για το http://www.rockway.gr/

PINK FLOYD: “Is There Anybody Out There?” (The Wall Live)

Το 1979, ο Υπέρτατος και Μοναδικός Roger Waters, δημιούργησε το καταπληκτικό μιούζικαλ με το τίτλο The Wall, που έμελλε να γίνει και δίσκος (Soundtrack) της μπάντας και μάλιστα από τους καλύτερούς τους (μαζί με το Dark Side Of The Moon).
Το άλμπουμ, του ανήκει εξολοκλήρου, μιας και γράφτηκε από αυτόν και μόνο (αν και πολλοί θα βιαστείτε να πείτε για τα Credits, κοιτάξτε προσεκτικά τόσο στο εσόφυλλο της ταινίας, όσο και στο δίσκο) και πρόκειται για μια Concept ιστορία. Μια ιστορία, με πολλά μηνύματα – κυρίως αντιπολεμικά - και που έχει αποτελέσει τροφή για σκέψη σε πολλούς ανθρώπους ανάμεσά μας. Πρόκειται δηλαδή, για μια ροκ όπερα, όπου τόσο τα επιτακτικά του θέματα όσο και οι επιπτώσεις του, εναρμονίζονται - μέσω της συμβολικής μεταφοράς του τίτλου- με τα αίτια και τις επιπτώσεις στην αυτοεπιβληθείσα απομόνωση.
Το κεντρικό πρόσωπο στη ταινία, ακούει στο όνομα Pink (Ροζ) και μέσω των κομματιών, δημιουργείται η πλοκή των γεγονότων στη ζωή του. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως πρόκειται και για μια προσωπική αφήγηση του Roger, μιας και ο πρωταγωνιστής μας, έχει πολλά κοινά σημεία με τον μπασίστα και τραγουδιστή των Pink Floyd, όπως το ότι ο πατέρας του, πέθανε στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου πόλεμου, όπως και του Ροζ, που πέθανε όταν βρισκόταν ακόμα στη παιδική του ηλικία.
Στο σχολείο, οι δάσκαλοι ήταν τύραννοι, υβριστικοί και τον βασάνιζαν οικτρά και από την άλλη, είχε τη μητέρα του , όπου τον καταπίεζε με την υπερπροστασία της και όλα αυτά, προσθέτανε σιγά - σιγά ένα ακόμα τούβλο στο τοίχο (Another Brick In The Wall). Ο Ροζ, κατάφερε να γίνει αστέρι της ροκ, αλλά όλα αυτά, τον οδήγησαν στην εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών όπως και σε εκρήξεις βίας. Οι σχέσεις του, ποτέ δε πήγαιναν καλά και πάντα κατάφερνε στο τέλος, να αμαυρώνονται από απιστία. Τελικά όμως παντρεύτηκε (Vera), αλλά ο γάμος του είχε αρχίσει να κλονίζεται (Nobody Home) και έτσι τελείωσε το ‘’χτίσιμο του τοίχου του’’, καταφέρνοντας στο τέλος να φέρει εις πέρας την εξ ολοκλήρου και πλήρη απομόνωση του από κάθε είδους ανθρώπινη επαφή (Comfortably Numb). Τα γεγονότα αυτά, είχαν αρχίσει να του δημιουργούν παρενέργειες.
Κρυμμένος πλέον πίσω από το ‘’τοίχο’’ του, άρχισε να εμφανίζεται στη σκηνή, κάνοντας συναυλίες, παρόμοιες με ένα Νεοναζί συλλαλητήριο, μιας και έκρινε πως ήταν φασίστας και στις οποίες, όσους από τους άνδρες του θεωρούσε ανάξιους, τους έδινε στο κοινό (Waiting For The Worms).
Αποχτώντας πια, μια διχασμένη προσωπικότητα και βασανισμένος με ενοχές, αυτό - τοποθετείται σε δίκη (Trial) και ο δικαστής, τον αναγκάζει να γκρεμίζει το τοίχο, βγάζοντας τον Pink και πάλι στον έξω κόσμο (Outside The Wall). Πάνω κάτω, αυτή είναι και η βασική ιδέα του άλμπουμ. Μία αρκετά περίπλοκη ιστορία, όπου εκτός από τις σκόρπιες σκέψεις που στοίχειωναν τον Roger Waters από τα προσωπικά του βιώματα, τόσο σαν παιδί όσο και με τη μπάντα, μπόρεσε να τα παντρέψει όλα αυτά και να δημιουργήσει αυτό το τοίχο, καταφέρνοντας να φέρει στο κόσμο αυτό το αριστούργημα.
Απλά είναι Ιδιοφυΐα. Εδώ θα ακούσουμε λοιπόν, την ιστορία αυτή, να ξετυλίγεται μπροστά στο ζωντανό κοινό με τη προσθήκη δύο ακόμα κομματιών (από τον στουντιακό δίσκο) και τον εκφωνητή Master Of Ceremonies. Το The Wall ουσιαστικά, ηχογραφημένο Live, κάτω από το τον ειρωνικό τίτλο ‘’Is There Anybody Out There?’’ .Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και δείτε και την ταινία. Μετά, καθίστε να απολαύσετε το δίσκο, χαλαρώνοντας με κλειστά μάτια και ταξιδέψτε στο μυαλό του Pink αλλάζοντας θέσεις και είμαι σίγουρος ότι θα τα δείτε όλα με διαφορετική σκοπιά.
Συνίσταται, μετά την ακρόασή του, να ακούσετε και το Dark Side Of The Moon μιας και αυτός ο δίσκος θεωρώ ότι είναι το τέλειο πακέτο να τα έχει κανείς στο σπίτι του, γιατί αν σε κάθε ένα υπάρχει ένα αντίτυπο, ο κόσμος είμαι σίγουρος πως θα ήταν πολύ καλύτερος.
TRACK LIST
Disc: 1
01. Master of Ceremonies: Atmos
02. In the Flesh?
03. The Thin Ice
04. Another Brick in the Wall, Pt. 1
05. The Happiest Days of Our Lives
06. Another Brick in the Wall, Pt. 2
07. Mother
08. Goodbye Blue Sky
09. Empty Spaces
10. What Shall We Do Now?
11. Young Lust
12. One of My Turns
13. Don’t Leave Me Now
14. Another Brick in the Wall, Pt. 3
15. The Last Few Bricks
16. Goodbye Cruel World
Disc: 2
01. Hey You!
02. Is There Anybody Out There?
03. Nobody Home
04. Vera
05. Bring the Boys Back Home
06. Comfortably Numb – Pink Floyd, Gilmour, David
07. The Show Must Go On
08. Master of Ceremonies: Atmos
09. In the Flesh
10. Run Like Hell
11. Waiting for the Worms
12. Stop
13. The Trial
14. Outside The Wall
ΜΕΛΗ
Roger Waters: Vocals, Bass
David Gilmour: Vocals, Guitar
Nick Mason: Drums
Rick Wright: Keyboards
Γιώργος Βαλιμίτης (WWW.ROCKWAY.GR)

Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2010 για τον Ozzy

Όπως συνηθίζεται κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς όλοι ετοιμάζουν τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Έτσι λοιπόν και ο Ozzy αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας τους δέκα καλύτερους δίσκος της χρονιάς που πλησιάζει στο τέλος της. Ο Ozzy φαίνεται να ασπάζεται το ρητό που λέει “η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους” και για αυτό στην πρώτη θέση βάζει το “Scream”.
Η λίστα έχει ως εξής:
01. OZZY OSBOURNE - "Scream"
02. BLACK LABEL SOCIETY - "Order of the Black"
03. MOTÖRHEAD - "The Wörld is Yours"
04. SLASH - "Slash"
05. HALFORD - "Made of Metal"
06. KORN - "III: Remember Who You Are"
07. PANTERA - "Cowboys from Hell" (reissue)
08. LAMB OF GOD - "Hourglass" box set
09. FIREWIND - "Days of Defiance"
10. AC/DC - "Iron Man 2"

AXEL RUDI PELL: “The Crest”

Ο φίλτατος Axel Rudi Pell, συνεπής στο δισκογραφικό ραντεβού του, κυκλοφορεί αισίως το 13ο studio album της καριέρας του. Ο ανεπίσημος πόλεμος που του έχει κηρύξει ένα μεγάλο μέρος της δη­μο­σιο­γρα­φι­κής κοινότητας στην Ελ­λά­δα δυστυχώς ακόμα κρατεί και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δε μπορώ να τον καταλάβω.
Υπάρχουν κατεστημένα που ότι και να κυκλοφορήσει ο εν λόγο κύριος, θα θάψουν το αποτέλεσμα, είτε είναι καλό είτε κακό. Οκ, σίγουρα ο κύριος Pell δεν πρωτοτυπεί (εδώ και χρόνια) αλλά είναι εγγύηση στο τι θα ακούσεις στο εκάστοτε cd του. Μπορώ να ονοματίσω δεκάδες μπάντες που παίζουν στο ίδιο μοτίβο επί σειρά ετών και όλως τυχαίως δε λαμβάνουν τόσο άσχημες κριτικές. Για να λέμε βέβαια και όλη την αλήθεια, ο γερμανός βιρτουόζος, όταν αποφασίζει να σολάρει μπορεί να κουράσει, ενώ η εμμονή που έχει με τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια, δε βοηθάει την κατάσταση.

Επίσης, είναι και αρκετά προβλέψιμος (τα τελευταία χρόνια κυρίως), το δέχομαι. Έλα όμως που κάθε δίσκος του έχει τουλάχιστον τρείς ανεπανάληπτες συνθέσεις ενώ οι ανά τον κόσμο fan του, πίνουν νερό στο όνομά του!

Προσωπικά, δε γίνεται να μη θαυμάσω τον άνθρωπο που κυκλοφόρησε τα “Magic”, “Oceans of Time”, “Masquerade Ball” και “Wild Obsession”! Τελεία και παύλα! Πάμε στο νέο album τώρα. Το στυλ του Axel Rudi Pell στο “The Crest” κινείται στα ίδια μουσικά πλαίσια που μας έχει συνηθίσει. Hard rock με σαφέστατες αναφορές στον Ritchie Blackmore. Απλά πράγματα και σταράτα.

Δεν τον νοιάζει να αλλάξει κάτι και θεωρώ πως καλά κάνει. Συνθέσεις όπως “Dreaming Dead”, “Burning Rain” και “Glory Night” επιβεβαιώνουν τα λεγόμενά μου. Τον Pell πλαισιώνουν οι Johnny Gioeli, Ferdy Doernberg, Volker Krawczak και Mike Terrana και το συγκεκριμένο line up είναι ότι πιο σταθερό είχε ποτέ ο 50χρονος συνθέτης, στην καριέρα του, αφού παραμένει αναλλοίωτο εδώ και 12 περίπου χρόνια! Για τους “βαμμένους” οπαδούς, να προσθέσω πως το “The Crest” είναι ανώτερο από το “Tales of the Crown” του 2008 και μοιάζει σαν ένας συνδυασμός των “Shadow Zone” (2002) και “Mystica” (2006).

Και επειδή αυτή η κριτική γράφεται με βάση την deluxe edition που κυκλοφόρησε πρόσφατα, την προτείνω με κλειστά μάτια! Η συγκεκριμένη έκδοση του δίσκου συνοδεύεται από ένα bonus cd από μια live εμφάνιση του σχήματος το καλοκαίρι του 2009 και ανέρχεται στα 73 λεπτά! Αξίζει δηλαδή τον οβολό μας. Για να συνοψίσω (επιτέλους), ότι αγαπάτε και ότι μισείτε από τον Axel Rudi Pell βρίσκεται στο “The Crest”. Οι fans οφείλουν να το αποκτήσουν, ενώ οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να του δώσουν μια ευκαιρία. Εδώ δίνουμε σε άλλους και άλλους…
Στέφανος Στεφανόπουλος