Οι κληρονόμοι της ροκ ή αλλιώς “Don't Stop Believin”

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΦΩΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Σίγουρα οι μικρότεροι θα έχετε ακούσει τις χιλιοειπωμένες και ίσως κουραστικές ιστορίες από τους σαραντάρηδες παλιοροκάδες- μεταλλάδες και άνω για τις δοξασμένες μέρες της δεκαετίας ’70 και ‘80.

Όπως π.χ. για την ιεροτελεστία που ακούγαμε τον τάδε φοβερό δίσκο των Uriah Heep και Wishbone Ash μαζεμένοι όλοι σε ένα μικρό δωμάτιο και κάναμε κριτική στους οργανοπαίκτες και στις συνθέσεις, όπου ρουφούσαμε πραγματικά όχι μόνο τη  μουσική, του κάθε άλμπουμ αλλά και τα υπέροχα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα ενώ αν είμαστε και τυχεροί και υπήρχε ένθετο με στίχους και πληροφορίες τότε πανηγυρίζαμε λες και είχε βάλει γκολ η Αεκάρα (ή όποια άλλη ομάδα γουστάρετε εσείς).

Υπήρχε βέβαια και τότε η περίφημη πειρατεία όπου όσοι δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν βινύλια και πικ –απ, περίμεναν από τους πιο “ψαγμένους και πλούσιους φίλους τους” να αντιγράψουν μερικά κλασσικά ή και άγνωστα άλμπουμ ώστε μετά να τα λειώσουν στα κασετόφωνα τους. Ειδικά  θυμάμαι όταν πηγαίναμε εκδρομές είχαν την τιμητική τους οι κασέτες και ποια θα πρωτοακούσουμε στο πούλμαν  και έπεφτε παράλληλα και ο σχετικός ανταγωνισμός ποιος θα είχε αντιγράψει  το πιο σπάνιο δίσκο που κυκλοφορούσε τότε στην αγορά.
Φυσικά δεν κάνουμε λόγο για τα δισκάδικα που αναλογιζόμενοι την τότε αγοραστική δύναμη θεωρώ ότι ήταν αρκετά ώστε να βρεις πολύ καλό και φρέσκο  υλικό αλλά και να ακούσεις την μουσική που αγαπάς. Για τα clubs δεν θέλω να αναφερθώ διότι από εκείνες τις δεκαετίες μέχρι και στις μέρες μας, πολύ λίγα πράματα έχουν αλλάξει στη νυχτερινή ροκ διασκέδαση διότι οι περισσότεροι επιμένουν να συνδυάζουν το ροκ με την μαυρίλα, τη μιζέρια και το φαλλοκρατικό στοιχείο.
Ερχόμενοι στο σήμερα διαπιστώνω ότι το διαδίκτυο έχει βοηθήσει πολύ ώστε και να μάθουμε άλμπουμ και καλλιτέχνες που ήταν αδικημένοι αλλά και να ανακαλύψουμε και μικρά διαμάντια που δεν είχαμε την τύχη να ακούσουμε. Οι ευκολίες και η εκμάθηση που μας δίνει το διαδίκτυο είναι χρήσιμο μιας και συγκροτήματα που στην Ελλάδα κάποιοι τα “έθαβαν” βρήκαν την δικαίωση τους έστω και μετά από δεκαετίες (Journey, Jeff Scott Soto, Υ&Τ, Firehouse, Rush) αλλά παράλληλα υπάρχει και ο κίνδυνος της υπερβολής και του ψεύδους που ευτυχώς δεν μπορεί να κυριαρχήσει με ευκολία λόγω των πολλών και εναλλακτικών μορφών πληροφόρησης.

Η σημερινή γενιά όπως συμβαίνει αιώνες τώρα, είναι εκείνη που καθορίζει πλέον τις εξελίξεις και εκτός από τα βαρετά διδάγματα ή και τον θαυμασμό που μπορεί να έχει για το τιμημένο παρελθόν, οφείλει να αντιπαρέλθει και να δείξει ότι η μουσική δεν είναι μόνο στο  facebook και στο you tube. Η μουσική είναι εκεί έξω… στα προβάδικα, στις αποθήκες, στα live club, στα φεστιβάλ. Διότι η ζωή δεν αλλάζει ούτε μπορεί να την απολαύσεις αποκλειστικά κλεισμένος σπίτι σου ή σε ένα υπολογιστή αλλά όπως κάθε “επανάσταση” και κάθε αλλαγή γίνεται στο δρόμο, στις πλατείες, στους τόπους συνεύρεσης στα party  μαζί με φίλους, με συνανθρώπους σου όπου εκεί θα μοιραστείς χαρές, λύπες, θα προβληματιστείς θα ανταλλάξεις απόψεις και ιδέες, θα ερωτευθείς  μέχρι και την μοναξιά σου μπορείς να μοιραστείς με τον διπλανό σου.
Η μουσική είναι το καλύτερο φάρμακο εδώ και πολλούς αιώνες για τη αντιμετώπιση όλων των ειδών των προβλημάτων και έχουμε χρέος να την μεταδίδουμε παντού και να την  αναπαράγουμε ώστε  τα θετικά συναισθήματα των ανθρώπων να μην χαθούν αλλά να περιορίσουν και τις βλαβερές συνήθειες που έχουμε ως άνθρωποι όπου κυριαρχεί μέσα μας, ο εγωισμός και ατομικισμός.

Σε λίγα χρόνια σε πολλά μεγάλα σχήματα της μουσικής (Iron Maiden, AC/DC, Scorpions, Judas Priest, Deep Purple, Rolling Stones, Β. Springsteen E Street Band κ.α) θα έρθει δυστυχώς όχι μόνο η φυσική διάλυση αλλά και ο βιολογικός θάνατος των μελών του, οπότε όσο και αν η υποτιθέμενη μουσική βιομηχανία επιμένει να προωθεί τα μεγάλα γκρουπ και καλλιτέχνες έχει κλείσει οριστικά ένας μεγάλος κύκλος.
Είναι ή ώρα τα νέα συγκροτήματα, οι καινούργιοι καλλιτέχνες ή ακόμα και τα ήδη επιτυχημένα σχήματα (System of a Down, Nightwish, Muse) να χτίσουν εκεί που βρήκαν το θησαυρό και να βάλουν την δικής τους σφραγίδα για τα επόμενα πενήντα χρόνια στη ροκ μουσική. Να την ανανεώσουν, να την δυναμώσουν, να τη αγαπήσουν ακόμη πιο πολύ με διάρκεια, με πάθος, με αυθεντικά συναισθήματα, με όραμα ώστε να δημιουργήσουν μία νέα ιστορική συνέχεια όπως έκαναν οι μεγάλοι κλασσικοί συνθέτες του μεσαίωνα.

Ακούγεται απίθανο και υπερφιλόδοξο να υπάρξουν την παρούσα στιγμή 15-20 συγκροτήματα που θα τα ακούμε για τα επόμενα τριάντα χρόνια, όμως πρέπει να ανοίξει ένας νέος κύκλος της ροκ μουσικής που θα αφήσουν έντονα σημάδια για τον αιώνα που διανύουμε με την ανάλογη κληρονομιά. Αν δεν συμβεί αυτό τότε ενδέχεται οι επόμενες γενιές να ακούν μόνο tribute γκρουπ και rock μιουζικαλ…