Treat : "Ghost Of Graceland"

Το θρυλικό μελωδικό hard rock συγκρότημα των Treat κυκλοφορεί

το ολοκαίνουριο πόνημα του με τον τίτλο "Ghost Of Graceland". Μετά την επιτυχημένη επιστροφή τους στα μουσικά δρώμενα, το 2010, με το ήδη κλασικό "Coup De Grace", οι Treat κυκλοφορούν άλλο ένα αριστούργημα.

Το "Ghost Of Graceland" περιλαμβάνει όλα τα πράγματα (μελωδίες, ρεφραίν, εξαιρετικά φωνητικά κ.τ.λ.) που αγαπάμε να ακούμε από αυτή την μπάντα με μια πιο ‘φρέσκια’ προσέγγιση.  ​​ Το τελευταίο τους album, "Coup De Grace", έλαβε πολύ καλές κριτικές τόσο από τον μουσικό τύπο όσο και από τους απανταχού οπαδούς της μελωδικής hard rock σκηνής και ήδη θεωρείτε κλασσικός δίσκος!!
Ο νέος δίσκος βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του, ίσως είναι λίγο πιο heavy σε κάποια σημεία, και όπως είπα και παραπάνω διαθέτει εξαιρετικά φωνητικά, δυνατές μελωδίες, πιασάρικα ρεφραίν και πάρα πολύ καλή κιθαριστική δουλειά!! Στα παραπάνω προσθέστε και μια πολύ καλή παραγωγή που δένει άψογα όλα τα υλικά! Οι συνθέσεις της μπάντας ακούγονται πιο ώριμες από ποτέ και αυτό μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει με το πρώτο άκουσμα.
Το νέο άλμπουμ ξεκινάει με το εκπληκτικό και κλασσικό Treat άσμα  "Ghost Of Graceland". Μελωδικό Hard Rock που συναρπάζει με το βαρύ intro-riff του, τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Robert Ernlund, και τις μεγάλες του ενορχηστρώσεις. Επικό κομμάτι!!  Στο "I Don't Miss The Misery" έχουμε να κάνουμε με ένα πιο ‘εμπορικό’ τραγούδι που ακούγεται λες και ‘βγήκε’ από το  "Coup De Grace".
Στο "Do Your Own Stunts" (Ο Anders Wikström γράφει για έναν  πατέρα που προσπαθεί να διδάξει τα παιδιά του πώς να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο) τα highlights δεν σταματούν. Ώριμο, ποιοτικό καλοπαιγμένο hard rock το  "Do Your Own Stunts" είναι  ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Το γκαζιάρικο "Inferno" ανεβάζει την ένταση ενώ το  "Nonstop Madness" θα σας κολλήσει με το εκπληκτικό του ρεφραίν!
Πιο 80’s ρυθμοί με το "Too Late To Die Young"  ενώ με το "Together Alone"  οι Treat μας προσφέρουν απλόχερα μια πού δυνατή μπαλάντα. Να σημειώσω επίσης πως στο συγκεκριμένο κομμάτι τα φωνητικά αναλαμβάνει  ο  Anders Wikström .
To "Ghost of Graceland" είναι απλά συγκλονιστικό! Ίσως το καλύτερο melodic hard rock άλμπουμ για φέτος.
Πίστευα πως ήταν δύσκολο να ξεπεράσεις έναν δίσκο όπως ήταν το  "Coup De Grace".
Έκανα λάθος, το  "Ghost Of Graceland" είναι καλύτερο!

Βασίλης Χασιρτζόγλου

Manti: "Dark Obsession"

"Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε…" τραγουδούσε ο αείμνηστος Παπάζογλου. Δε

γνωρίζω εάν είχαν γνωριστεί με τον Άνθιμο, είμαι όμως σίγουρος, ότι θα εκτιμούσε βαθύτατα και εκείνος τη μουσική τούτη εδώ κατάθεση του Σαλονικιού καλλιτέχνη!

Σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του Anthimos Manti με την ονομασία "ΜΑΝΤΙ - Dark Obsession".
Ουσιαστικά  πρόκειται για το πρώτο άλμπουμ του Άνθιμου το οποίο αποτελείται από φωνητικά στο οποίο συμμετέχουν διάφοροι μουσικοί σε όλα τα όργανα και βεβαίως - βεβαίως στα φωνητικά και o καθένας καταθέτει το ταλέντο και τις πολύτροπες μουσικές ικανότητες του.
Η αλήθεια είναι ότι πρώτα είδα το video για το κομμάτι "Βack To Zero" όπου υπήρχε συνεργασία με τον Γιώργο Γάκη!
Ακούγοντας το όμως επισταμένα διαπίστωσα ότι: στα πλαίσια του αμερικανικού hard rock ήχου που επενδύουν τις μουσικές συνθέσεις τους, οι πολυτάλαντοι μουσικοί της μπάντας  προτείνουν ένα εξαιρετικά πολυποίκιλο και πολυμορφικό μουσικό δημιούργημα τιμώντας και με το παραπάνω το αγαπημένο μας μουσικό ύφος/γένος.
Άψογες συνθέσεις (αν κι ο ομώνυμος τίτλος όπως και το εξώφυλλο παραπέμπει σε άλλου είδους μουσική προσέγγιση), εντυπωσιακές ερμηνείες, περίτεχνα solos, άρτια παραγωγή με, από ό,τι διαβλέπω, εξαιρετικές συναυλιακές προϋποθέσεις και υποσχέσεις για όλα τα τραγούδια.
Θέλω να σημειώσω το εξής’ επειδή πρόκειται για δίσκο που όταν ακουστεί προσεκτικά, θα αγαπήσετε όλα τα τραγούδια και θα διαπιστώσετε και σεις, ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιο, διότι θα αδικήσει κάποιο άλλο: είναι τραγούδια  που περιέχουν εκρηκτικά ρεφραίν, θαυμάσιες μελωδίες και έναν "αλήτικο" ήχο. Άσματα που συνεχίζουν με αρκετό νεύρο σε σχέση με τα προηγούμενα (οργανικά) τους άλμπουμ, με δυνατές κιθάρες, τεράστιες αρμονίες και ρεφραίν που σε κολλούν στον τοίχο.
Ο κλασικός μελωδικός rock ήχος της δεκαετίας του '80 κάνει την εμφάνισή του ισχυρότερος από ποτέ! Δυναμικές μπαλάντες, ατόφια κομμάτια που φλερτάρουν με το hair metal, με ευφάνταστα σόλο κιθάρας, δεύτερα φωνητικά καλοδεμένα, ακουστικές εισαγωγές, στακάτα ριφ, όλα συνυπάρχουν αρμονικά. Και για να μη χαλάσω την παράδοση: προσωπικά αγαπημένες συνθέσεις τα "Long way to go" και Back to Zero!
Ακούγοντας και παρουσιάζοντας την τελευταία ειδικότερα δεκαετία ανάλογα πονήματα από ελληνικές μπάντες έχω να σημειώσω, ότι αφενός δεν υστερούν πλέον σε τίποτα από ανάλογα δημιουργήματα της αλλοδαπής και αφετέρου η οικονομική δυσπραγία αποτελεί κινητήριο μοχλό για δημιουργικές "καλλιτεχνικές συνευρέσεις".
Όπου λοιπόν η "μουσική πυξίδα" υποδεικνύει βόρεια κατεύθυνση, τότε σίγουρα η μουσική θα είναι τουλάχιστον εξαιρετική  από κάθε άποψη. Αυτό συμβαίνει και με τους συμπρωτευουσιάνους  MANTI!
Άνθιμε είσαι εξαιρετικός βιρτουόζος κιθαρίστας!!!Κάνε μας τη "χάρη" όμως να κυκλοφορείς δίσκους με φωνητικά!!Είναι πραγματικά ευάκουστα και αξιολογότατα.
Μέχρι την στιγμή που θα τους δείτε/ακούσετε ζωντανά ακούστε το απνευστί.

Νότης Γκιλλανίδης

Vega: "Who We Are"

Οι Βρετανοί VEGA είναι μια μπάντα που αγαπάει την μουσική των 80’s και αυτό

είναι ένα πράγμα που αντανακλάται στη μουσική τους σε κάθε άλμπουμ. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει τρία εξαιρετικά και υψηλής ποιότητας δισκάκια, επιστρέφουν με το ολοκαίνουριο πόνημα τους που τιτλοφορείται "Who We Are".

Το "Who We Are" σύμφωνα με τα λεγόμενα του frontman των Vega, Nick Workman, είναι : "H αγάπη μας για την μουσική των 80’s με μια δυνατή δόση σύγχρονης μελωδικής ρόκ μουσικής.  Ο ήχος που έχουμε επιτύχει είναι 100% VEGA!!”
Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ τους, το  ίδιο και εδώ, οι VEGA προσφέρουν απλόχερα ένα πολύ καλό και δυνατό δείγμα melodic rock/AOR  γεμάτο με όμορφες μελωδίες, πιασάρικα τραγούδια και υπέροχες ερμηνείες. Η ομάδα των VEGA αποτελείται από τους Nick Workman (φωνητικά), Tom Martin (κιθάρες), Daniel Chantrey (τύμπανα), James Martin (πλήκτρα) και τον Marcus Thurston (κιθάρες).
Το "Who We Are" ξεκινάει με το εκπληκτικό “Explode”!! Στην κυριολεξία είναι ένα τραγούδι που περιέχει ένα εκρηκτικό ρεφραίν, θαυμάσιες μελωδίες και έναν πιο ‘αλήτικο’ ήχο. Ίσως ένα από τα καλύτερα άσματα που έχουν ηχογραφήσει. Στο "We Got It All" οι Vega συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή με αρκετό νεύρο σε σχέση με τα προηγούμενα τους άλμπουμ, με δυνατές κιθάρες, τεράστιες αρμονίες και ένα ρεφραίν που σε κολλάει στον τοίχο!  "Every Little Monster" και έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη δυνατό ύμνο μέσα από το “Who We Are” ενώ στο  ""For Our Sins" ο κλασικός μελωδικός rock ήχος της δεκαετίας του '80 κάνει την εμφάνισή του ισχυρότερος από ποτέ !! Το "Generation Now" είναι πιο δυνατό και γκαζιάρικο και το  "Hurt So Bad" θα το σιγοτραγουδάτε για μέρες.
Οι VEGA κυκλοφόρησαν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους!
Με αυτούς εδώ τους Βρετανούς ένα πράγμα είναι σαφές, καλοπαιγμένο και ανεβαστικό melodic rock στα καλύτερά του!!

Βασίλης Χασιρτζόγλου

Zakk Wylde: "Book Of Shadows II"

Εποχή των «βιβλίων» και ο τίτλος “book” φαίνεται να συνεχίζει να είναι cult και

στην επικαιρότητα. Το φαινόμενο αυτό, είχε απασχολήσει τον Zakk Wylde πίσω στο 1996, όταν μετά το project του τους Pride & Joy και αμέσως μετά το Ozzmosis (του Ozzy), δημιούργησε το πρώτο του solo album μέχρι και σήμερα εφ’ όσον στη πορεία βρισκόταν στο σχήμα του Ozzy και δημιούργησε και τους Black Label Society.

Στην πορεία, εγκατέλειψε – έφυγε – διώχθηκε όπως θέλετε πείτε το από την μπάντα του Ozzy και αφοσιώθηκε στο δικό του σχήμα τους Black Label Society.
Δύο χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά με το προσωπικό του σχήμα και είκοσι χρόνια αργότερα από την πρώτη του δουλειά σαν solo artist, κυκλοφορεί το δεύτερο μέρος του “Book Of Shadows”.
Ομολογώ ότι δεν περίμενε κανένας πως θα κυκλοφορούσε και νούμερο δύο. Ξεκινώντας, παρατηρούμε για αρχή ότι αυτή τη φορά αρκέστηκε σε ένα cd αντί για δύο όπως είχε γίνει παλαιότερα. Δεκατέσσερα κομμάτια και στις δύο περιπτώσεις, αλλά στο B.O.S. II, δεν έχει bonus και ιαπωνικά κόλπα εν σύγκριση με το πρώτο μέρος που το β’ cd με τρία κομμάτια ήταν extra και bonus. Άλλη μια διαφορά που παρατηρούμε είναι στην δισκογραφική εταιρία. Τότε ήταν στην Geffen και Spitfire (στην επανακυκλοφορία) ενώ τώρα είναι από την Entertainment One Music. Και στις δύο περιπτώσεις όλα οι συνθέσεις είναι δικές του, τόσο μουσικά όσο και συνθετικά.
Το ύφος του παραμένει πιστό σε αυτό του southern rock, με πολλές ακουστικές κιθάρες και τα solo στην αγαπημένη του Gibson, δίνουν και παίρνουν. Όπως έχουμε συνηθίσει, συνεχίζει να κινείται σε υψηλά επίπεδα σε όλους τους τομείς και τούτη εδώ η κυκλοφορία δεν διαφέρει σε  αυτό το κομμάτι.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα και σε συνδυασμό με χαμηλό φωτισμό, ουίσκι ή μπύρα για να μπαίνουμε καλύτερα στο πνεύμα του Zakk, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τρελά ταξίδια και για δημιουργία ατμόσφαιρας σε ανυποψίαστα και αθώα (μουσικά πάντα) κύματα για δημιουργία κατάστασης με το αντίθετο φύλο.
Μπήκε κιόλας στα καλύτερα μου για την φετινή χρονιά!

Γιώργος Βαλιμίτης

Lita Ford: "Time Capsule"

H ζόρικη ξανθιά τηνέϊτζερ που έκανε αντίστιξη με την Joan

Jett στις Runaways το δεύτερο μισό των '70s, έγινε, για ένα σύντομο διάστημα η μόνη κιθαρίστρια που μπορούσε να σταθεί μπροστά στο αντρικό ακροατήριο, δρέποντας εμπορικές (υποψηφιότητα για Grammy) δάφνες έως και προφίλ sex symbol μεταξύ '87-'89.

Ακολούθησαν αποτυχημένες σχέσεις και γάμοι, με ποικίλη αναγνωρισιμότητα και κατηγορίες κατά του συζύγου της για πρόκληση «συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης» στα παιδιά της.
Σήμερα, το σίγουρο είναι ότι η 57χρονη Lita Ford - που παραμένει ικανή κιθαρίστρια και τραγουδίστρια- έχει υπεραρκετό μουσικό παρελθόν για να μπορεί με άνεση να ψαρέψει από το στοκ της ένα μάτσο ακυκλοφόρητα κομμάτια. Αυτό ακριβώς κάνει με το 'Time Capsule".
Προηγήθηκε η αυτοβιογραφία της, "Living Like a Runaway: Lita Ford, A Memoir" στην οποία με το άλμπουμ αυτό επιχειρεί να δώσει κάτι σαν συνοδευτικό soundtrack.
Πρόκειται κυρίως για τραγούδια από τα '80s, που επιβεβαιώνουν την άποψη της σκληροπυρηνικής μερίδας των ανθρώπων που πιστεύουν ότι το grunge ήταν ένα κακόγουστο ανέκδοτο που ήρθε απρόσκλητο για να μας χαλάσει τη ζαχαρένια. "What is wrong with having a good time?", που λέει και η Marisa Tomei στο "The Wrestler".

Power ballads, νέτα - σκέτα hair metal κομμάτια, με σόλο κιθάρας, δεύτερα φωνητικά από παρέες, ακουστικές εισαγωγές, στακάτα ριφ, όλα μέσα. Κι αν τα κομμάτια δεν είναι τίποτε ξεχασμένα "Kiss Me Deadly" (δεν θα μπορούαν να είναι), οι παίκτες που τη συνοδεύουν στην εκτέλεση αυτών των παλιών ένδοξων ασκήσεων ύφους είναι όλοι πασίγνωστοι και αφήνουν στα τραγούδια ο καθένας το χρώμα του:  o Billy Sheehan (μπάσο στα "Killing Kind, "War Of Angels", "Black Leather Heart"), o Rodger Carter (μ.α. Eddie Money, Rick Springfield στα ντράμς), ο Jeff Scott Soto κάνει μαζί της ντουέτο (στο "Where Will I Find My Heart Tonight" που ξεχωρίζει), ο Dave Navarro παίζει μαντολίνο (!) και οι Rick Nielsen και ο Robin Zander των Cheap Trick κάνουν backing vocals ("The Killing Kind" - ίσως το καλύτερο της συλλογής), ενώ αλλού ο Gene Simmons γράφει, παίζει μπάσο και ο Bruce Kulick βάζει κάτι κιθάρες παραπάνω ('Rotten to the Core").
Η ίδια η Lita τραγουδάει με καρδιά και φωνή που δείχνει σχεδόν ανέγγιχτη απ΄το χρόνο, ενώ παντού, ιδίως στα δύο instrumental ("Little Wing", "On The Fast Track"), αποδεικνύει ότι η γυναίκα την ξέρει την εξάχορδη.
Στην εισαγωγή του άλμπουμ ακούγεται ο Chris Holmes των W.A.S.P., ένας από τους πρώην συζύγους της κυρίας, να «παίζει» τον πατέρα της ανήλικης Lita, που την ακούει συφιλιασμένος να κλέβει την Ford μπροστά στα μάτια του και να εξαφανίζεται.
Η ίδια η Lita Ford διάλεξε τις αναλογικές ταινίες από ένα ξεχασμένο ντουλάπι της αποθήκης της και προσκάλεσε τους μουσικούς να παίξουν μαζί, διασκεδάζοντας χωρίς το άγχος του στουντιακού χρόνου και την ψυχρότητα της χωριστής ηχογράφησης των μουσικών μερών και της αποστολής τους με e- mail σ΄έναν παραγωγό που θα τελείωνε τη δουλειά.
Έτσι προέκυψε ένας αυθόρμητος, πιστός στο κλίμα της «χρυσής εποχής» του hard rock δίσκος, με δύο τρία κομμάτια που θα κάνουν τον κόσμο να ξαναψάξει κι αυτός τα δικά του ντουλάπια και να ξαναβάλει δυνατά τα της εποχής.
Αξίζει να ακουστεί απ΄όσους προσκυνούν αθεράπευτα τα eighties.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Wild Rose: "4"

Με ρωτούν οι φίλοι, πώς ανταπεξέρχομαι σε μία εξηντάωρη

εβδομαδιαία απασχόληση και αφιερώνω και χρόνο ενασχόλησης με τη μελωδική πλευρά της μουσικής που συγκεκριμενοποιείται στην αγαπημένη ιστοσελίδα rocktime.gr… δύο είναι οι λόγοι:

Aφενός η "εξόρυξη" μουσικών διαμαντιών και αφετέρου το μοίρασμα με όλους εκεί έξω τους ρέκτες της μελωδικής μουσικής.
Καλή ώρα με το τέταρτο μουσικό δημιούργημα των μελωδικών, AOR συμπατριωτών μας  Wild Rose που απλά και συμβολικά ονομάζεται  "4". Διάβασα κάπου, ότι οι οπαδοί των  Tyketto, Richard Marx, Survivor, Night Ranger, ακόμη και αυτών των πρώιμων  Bon Jovi θα ενθουσιασθούν με το αυτό κομψοτέχνημα μελωδίας!
 Η μπάντα που υπάρχει πάνω από μία δεκαετία και μετά από διάφορα σκαμπανεβάσματα και αλλαγές μελών κυκλοφόρησε το πρωτόλειο της "Half Past Midnight", στα  2011. Από τότε παρέμεινε παραγωγική και δραστήρια κυκλοφορώντας άλλα δύο εξαιρετικά δημιουργήματα για να παρουσιάσει, το τέταρτο μουσικό πόνημα της , που κυκλοφορεί από την  Lion’s Pride Music.
 Χαροποιό γεγονός, η επιστροφή του αρχικού τραγουδιστή George Bitzios, του Έλληνα  υψίφωνου και μόνιμου τραγουδιστή όπερας στην αλλοδαπή (Γερμανία), "Bobby Kimbal "!
Από το εναρκτήριο "Desperate Heart" η μπάντα κάμει σαφείς τις προθέσεις της.
Χωρίς αυτή η υποσημείωση να μειώνει την αναμφισβήτητη προσφορά του μέγιστου μελωδικού ερμηνευτή David A Saylor στους δύο προηγούμενους, εξαιρετικούς δίσκους της μπάντας!!!
Ένα mid-tempo μελωδικοροκάδικο κομμάτι που ανυπομονώ να το ακούσω ζωντανά τον Ιούνιο, όπου η μπάντα θα εμφανισθεί ζωντανά στην Αθήνα. Με την κιθάρα του καλού φίλου Andy Rock με ένα πολύ όμορφο riff να γλυκοπαίζει με τη  μελωδία των πλήκτρων που όμορφα "υφαίνει"(και σε ολόκληρο το δίσκο) ο Dirty Haris, η σύνθεση απογειώνεται.
Το "Desperate Heart", είναι και το πρώτο  single του δίσκου και όχι άδικα…
Το  "Love Can Change You", ακόμη ένα σπουδαίο δείγμα της μουσικής που "υφαίνουν" με τόση μαεστρία  οι  Wild Rose. Απλό, μελωδικό και πάντοτε στους παλαιομοδίτικους δρόμους που αρέσκεται ο κάθε λάτρης της του μελωδικότροπου ήχου!!!
Στο προσωπικά αγαπημένο "Love Games", έχουμε ένα εμπορικότατο θανατηφόρο AOR "ποίημα", με εξαιρετικό ρεφραίν, πανέμορφη ενορχήστρωση και καταπληκτική δουλειά στην κιθάρα από τους Andy Rock και τον άρτι ξενιτεμένο  (στην αδηφάγα Γερμανία) John Bitzios, που επανάκαμψε στην μπάντα και είχαμε την ευτυχή συγκυρία να τον θαυμάσουμε στην τελευταία εμφάνιση του γκρουπ στην Αθήνα για την προώθηση του προηγούμενου δίσκου.
Απλά μία μελωδική πανδαισία, με ταξιδιάρικο σόλο κιθάρας και ένα πιασάρικο ρεφραίν κατάλληλο για συναυλιακές καταστάσεις.

Ευτυχώς όμως οι πανέμορφες μελωδίες δεν τελειώνουν! Το τρίτο single του δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε, το  "Summer Girl" αλλά και το  "Time After Time" μελωδικότατα, με πλούσια χορωδιακά φωνητικά που "καρφώνουν" τις μελωδίες τους στα αυτιά μας.
Στο  "Hot Wired", οι μελωδίες γίνονται στιβαρότερες χωρίς να παραλείπουν όλα τα στοιχεία που καθιέρωσαν την μπάντα στο στερέωμα της διεθνούς σκηνής και κυρίως αυτό το άκουσμα των 80ς που αποπνέει και μας αρέσει πολύ.
Στο  "Save The Night", οι  Wild Rose παρουσιάζουν τον τρόπο παρασκευής μίας πανέμορφης μπαλάντας, χωρίς να ακούγεται γλυκανάλατη και ξενέρωτη. Με τα  "Broken Hearted", "Waiting For You" και το "Don't Let Me Down" η περιήγηση στα μελωδικά, πανέμορφα και περίτεχνα "κοσμήματα" συνεχίζεται!
Επειδή όμως ασχολήθηκα, και απόκτησα, και τις επαυξημένες εκδόσεις (ελληνική και Γιαπωνέζικη) θα ήθελα να σημειώσω, ότι τα εξτρά κομμάτια που υπάρχουν στις αντίστοιχες εκδόσεις:
για το μεν "All I Never Need" (Japanese bonus track), είναι μία πανέμορφη μπαλαντοειδής σύνθεση συντεθειμένη στα 2010 και επρόκειτο να είναι επιπλέον κομμάτι για την γιαπωνέζικη έκδοση του Half Past Midnight, κάτι που δεν κατέστη δυνατόν τότε.
Όσο για τις ελληνικές επιπλέον συνθέσεις, τα "Sleepless Night" και το "When It Comes To You" το μελωδικό rock/AOR show συνεχίζεται και θα πρέπει να θεωρούμαστε "ευλογημένοι" που ακούμε και αυτές τις επιπλέον συνθέσεις, αφού η μπάντα συνέθεσε, έχοντας δημιουργικό "οίστρο" δεκαπέντε τραγούδια.
Έπαινοι αξίζουν και στην ρυθμική γραμμή που ταλανίσθηκε τους τελευταίους μήνες αλλά φαίνεται ότι βρήκε επάξιους ογκόλιθους σε τύμπανα και μπάσο στα πρόσωπα των Dimos Thomaidis και Panos Barkoutsos και αντίστοιχα.
Όσο για τον ακούραστο μάνατζερ και ακούραστο εργάτη-ουσιαστικά έκτο μέλος της μπάντας- Chris Siloma τα λόγια περιττεύουν αφού όσο υπάρχει θα υπάρχουν και οι Wild Rose.
Σε κάθε περίπτωση, με αυτόν το δίσκο οι Wild Rose, μας υπόσχονται ότι η αγαπημένη μας μουσική δε θα σβήσει ΠΟΤΕ!
Ανυπομονούμε για το καλοκαίρι Σαλονικιοί καρντάσηδες!

Νότης Γκιλλανίδης