Silked & Stained: "Love On The Road"

Είναι πραγματικά συγκινητικό και συνάμα ελπιδοφόρο άνθρωποι άγνωστοι που γνωριστήκατε και γίνατε φίλοι λόγω της κοινής αγάπης σας για τη μουσική, να προχωρούν με κόπο, πίστη, επιμονή, ποοολή δουλειά και αυταπάρνηση στην κυκλοφορία του πρώτο δίσκου τους.

Την πρώτη φορά  τους είδα και εντυπωσιάστηκα στο Blitz το Δεκέμβρη του 2013, σε διαγωνισμό για συγκροτήματα το 2014 στο ωδείο του Νάκα (The Band Festival final Αίθουσα Συναυλιών Φίλιππος Νάκας )- που αποφοίτησε και ο υπογραφών, πριν αιώνες-,  στο Ghost House το 2014, στο "ΠΟΛΙΣ" με την ευκαιρία του PLAYHARD CONTEST το 2015.
Επιπλέον τους απόλαυσα αρκετές φορές στο Remedy Live Club, στην Αρχιτεκτονική του Ζωγράφου, στο "λαϊκό" Μπουρνάζι επί σκηνής του ιστορικού κι επανελθόντος (πάλι 41 χρόνια μετά) ανακαινισμένου και πανέμορφου Rock Dragon Club, στο Bat City με τους  πάλαι ποτέ και νυν μουσικούς "ήρωες" της εφηβείας μου Matjevic και Γιώργο Γάκη, στο 1^ο Sleaze n Glam Fest το Σάββατο το 2016, στο TEXAS SUMMER FESTIVAL τον Ιούλη που μας πέρασε, στο ζεστό και φιλόξενο Modu ενώ με αυτές τις εξαιρετικές εμφανίσεις τους, μου στερέωσαν την πεποίθηση και με χαροποίησαν, ότι το μελωδικό κίνημα στην Ελλάδα πλέον έχει στέρεες βάσεις με ικανότατους μουσικούς.
Από το Δεκέμβριο του 2013 που αυτή η ιδέα του μελωδικού Hard Rock σχήματος μετουσιώθηκε και πρακτικά ως full-active band, οι αλλαγές ήταν αρκετές. Έχουν ήδη αλλάξει μία φορά μπασίστα, δύο φορές τραγουδιστή και επίσης από πενταμελές σχήμα κατέληξαν τετραμελές. Και ο ήχος και η μουσική τους κινούνται στο '80ς Melodic Hard Rock/ AOR καθώς και την σύγχρονη μελωδική Σκανδιναβική rock σκηνή που έχει να επιδείξει "διαμάντια" τα τελευταία χρόνια. Σημαντικές επιρροές από ξένα σχήματα οι Whitesnake, Bon Jovi, Hardline, Europe, HEAT και πολλά άλλα ακόμα. Ώριμοι και ικανότατοι! Αφού λοιπόν περιμέναμε με περισσή ανυπομονησία την επίσημη κυκλοφορία της μπάντας (επιτέλους μετά από  χρόνια συνεχών προβών και ζωντανών εμφανίσεων ) κυκλοφόρησε το πρωτόλειο μουσικό δημιούργημα τους πριν μερικές μέρες.
Το όνομα Silked & Stained σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μεταξωτοί και λεκιασμένοι και χαρακτηρίζει άριστα τη μουσική δουλειά της μπάντας που είναι κατά κύριο λόγο μελωδική αλλά και αρκετά δυνατή (πιο έντονη) σε κάποια κομμάτια. Το όνομα προέκυψε μέσα από ένα χιουμοριστικό περιστατικό που σχετιζόταν με γνωστή επωνυμία τσιγάρων καθώς και μια λακκούβα με λασπόνερα. Η μπάντα επαγγελματικότατα στημένη, δεμένη και με μουσικότητα από όλους, εργάστηκε άοκνα ειδικά  το τελευταίο διάστημα για  δίσκο της! Μαθαίνουμε δε με πολύ χαρά, ότι ηχογραφήσεις για τον πρώτο τους έγιναν στα CFN studio με παραγωγό το Διονύση Χριστοδουλάτο, έναν εξαίρετο επαγγελματία και άνθρωπο που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αφού και  η δουλειά του τόσο ως μουσικός όσο και ως παραγωγός μιλάει από μόνη της.

Η εταιρεία από τον Σκανδιναβικό βορρά, η Lions Pride Music και με την παρουσία του ελληνικού στοιχείου στο πρόσωπο του Χρήστου Ζονίδη(C.S. Management & Promotions) είναι η πηγή κυκλοφορίας του δίσκου.

Το πρώτο  single τη μπάντας, το "Much Love" πρωτοπαρουσιάστηκε στην συλλογή Pure Rock 7 της  Atlantis Records και προσείλκυσε το ενδιαφέρον πολλών ακροατών καθώς έπαιζε για δύο εβδομάδες στο top 20 chart του Atlantis Fm 105,2.
Αρκετά όμως με τα απαραίτητα στοιχεία για την παρουσίαση της μπάντας … ας επικεντρωθούμε στο δίσκο που ανοίγει με ένα πραγματικό δυναμικότατο τραγούδι  όπως λέει και ο τίτλος του: "Bombshell"!
Μία βαρύτατη μουσική ιδέα που εξελίσσεται σε ένα τραγούδι πλήρως εναρμονισμένο στο πνεύμα '80ς (τέλη) Πιασάρικο, με αξιομνημόνευτη επωδό που καρφώνεται στο μυαλό και φωνητικά… που μπορεί να μην άρεσαν σε γνωστό talent show πρόσφατο αλλά σίγουρα θα ξεσηκώσουν στις συναυλίες.
Το "Hold My Hand" που αποτελεί και το πρώτο clip της μπάντας ηχεί ως το απόλυτο καλοκαιρινό soundtrack και παραπέμπει στιχουργικά, οπτικά και μουσικά σε καλοκαιρινές αισθηματικές περιπέτειες.
Ιδιαίτερη αίσθηση  AOR αισθητικής που φλερτάρει και με το west coast μουσικό γένος και μία ιδιαίτερα εξαρτησιογόνο μουσική ιδέα που αναπτύσσεται και αναδεικνύει τις μουσικές ικανότητες της μπάντας.
"Much love"  ονομάζεται το μουσικό κομψοτέχνημα στην συνέχεια.
Μελωδικότατο rock, εξαιρετικό κιθαριστικό  συνθετικό υλικό βουτηγμένο στο πνεύμα 80ς με τις απαραίτητες μελωδικές γραμμές των πλήκτρων! Χρόνια ήταν και είναι το απόλυτα αγαπημένο μου τραγούδι από το συγκρότημα, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με τη φωνή του προηγούμενου τραγουδιστή της μπάντας Άλεξ Πανταζή όταν πρωτοκυκλοφόρησε ως single διαδικτυακό στα 2015 και τώρα με τη φωνή Βασίλη Τσακλείδη, με αυτό το αίσθημα των Whitesnake να πλανιέται στην ατμόσφαιρα καθώς πρόκειται για  μία σύνθεση εξαιρετικού δείγματος  hard rock με ένα εξαιρετικό φρενήρες σολάρισμα στην κιθάρα  να ολοκληρώνει την σύνθεση.

"She’s Not There": Χρόνια ήταν και είναι το απόλυτα αγαπημένο μου τραγούδι από το συγκρότημα, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα με τη φωνή του προηγούμενου τραγουδιστή της μπάντας Άλεξ Πανταζή όταν πρωτοκυκλοφόρησε ως single διαδικτυακό στα 2015 και τώρα με τη φωνή Βασίλη Τσακλείδη, με αυτό το αίσθημα των Whitesnake να πλανιέται στην ατμόσφαιρα καθώς πρόκειται για μία σύνθεση εξαιρετικού δείγματος hard rock με ένα εξαιρετικό φρενήρες σολάρισμα στην κιθάρα να ολοκληρώνει την σύνθεση… "

Με την απαραίτητη δυναμική μπαλάντα "Anytime" που υπάρχει όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί ο λυρισμός της μπάντας είναι γνωστός! Σύνθεση που εξελίσσεται από την εισαγωγή στο πιάνο, στην κιθαριστική "εισβολή" και το "γιγαντιαίο τείχος" της ρυθμικής γραμμής’  ογκώδους  τυμπανισμού και βαρβάτων μπασογραμμών με τη φωνή να ταξιδεύει τον ακροατή "στρατοσφαιρικά".
Όπως και το "Lonely Road" που ακολουθεί, μία mid tempo σύνθεση που μας ταξιδεύει στην αρχή για να μετατραπεί σε μία ογκωδέστατη μουσική δημιουργία με  μελωδικές κιθάρες, πλήκτρα "μελωμένα", βαρβάτες μπασογραμμές και στιβαρά τυμπανίσματα με  μία καθάρια φωνή  στηριγμένα σε πανέμορφα χορωδιακά φωνητικά.
Το "Believe" μία κλασικότατη hard rock-άδικη σύνθεση που συνεπαίρνει καθώς είναι η δεύτερη δόση ισχυρού "μελωδιογόνου", που γίνεται υμνική και "εξαρτησιογόνα" με το δυναμικότατο και πανέμορφο σολάρισμα στην κιθάρα του φίλτατου Αντώνη Γαβαλά.  Με το "Rock Star" η μπάντα παρουσιάζει τα "φίλτρα" που ποτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια από τις διάφορες επιρροές της. Τα "αλήτικα" και sleazy φωνητικά περιγράφουν επακριβώς ό,τι η μπάντα είναι ή ό,τι θα ήθελε να είναι η συγκεκριμένη σύνθεση είναι ένα "υβρίδιο" των Tesla, Def Leppard και μελωδικών Dokken.
Οι συναυλίες σίγουρα αξίζει να κλείνουν με την "υπερηχητική" κομματάρα "Born To Run", με την σύνθεση να ροκάρει ασύστολα με το κιθαριστικό loop να με  συνεπαίρνει καθώς είναι και αυτό πιασάρικο, με την ενέργεια στο έπακρο’ δυναμικότατο χάρη στη φωνή και τα ρεφραίν.
Με μία διασκευή στο "Every Breath You Take" των Police κλείνει ο δίσκος. Μία διασκευή αφενός με απόλυτο σεβασμό στην πρωτόλεια δημιουργία και εκτέλεση  του Sting και της μπάντας του και αφετέρου με μία  πανέμορφη ενορχήστρωση και καταπληκτική δουλειά στην κιθάρα.
Άκρως ενδιαφέρον δίσκος, με εξαιρετική μουσικότητα όλων των μελών της μπάντας που γεννήθηκαν για να παίζουν ζωντανά(το καταθέτω από προσωπική πείρα) όχι μόνο για τους όλους εμάς τους βετεράνους, νοσταλγούς, επιζώντες της λαίλαπας (που "μας πήρε και μας σήκωσε" μουσικά κι ανεπανόρθωτα χε,χε,χε,χε…) του μελωδικού hard rock ήχου.
Λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετίσει το 2017 για να θρονιαστεί το 2018 στο "θρόνο της μελωδίας" όλοι στο rocktime.gr ευχόμαστε ευλογημένη η νέα χρονιά με λιγότερο πόνο και περισσότερη μελωδικότητα στην ψυχή και στην καρδιά!!!

Νότης"He’s Not There "Γκιλλανίδης

Ailafar: "Heartbeat"

Η παρουσία ενός έλληνα μουσικού και ειδικά στο πολύ ιδιαίτερο μελωδικό μουσικό γένος απαιτεί θυσίες ψυχικές και οικονομικά αιματηρές. Γνωρίζοντας σχεδόν την πλειονότητα των μουσικών που ασχολούνται με το συγκεκριμένο γένος προσωπικά, είμαι σε θέση να κατανοώ κάθε φορά που κάποιο συγκρότημα κυκλοφορεί στο χώρο νέο δίσκο και να διαβλέπω την κατάθεση ψυχής που διατρέχει τα αυλάκια-τις ακτίνες των ψηφιακών δίσκων

Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να είμαστε περήφανοι ως Έλληνες για τα μουσικά μας κατορθώματα!
Σε δύσκολους καιρούς οικονομικής δυσπραγίας και δυστυχώς ψυχολογικής κατήφειας υπάρχει πάντοτε κι ο άνεμος αισιοδοξίας , που μας κρατά ορθούς κι αγωνιστικά ετοιμοπόλεμους. Αυτήν τη φορά ο άνεμος φυσά από την μελωδικομάνα συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα από τους AILAFAR και το δημιούργημα  τους, το  "Heartbeat ", που μας κάνει περήφανους για τη μουσική του δεξιοτεχνία που περικλείει.
Το ύφος των AILAFAR, όπως το περιγράφουν κι οι ίδιοι σε συνέντευξη που ευγενικά παραχώρησαν στην ιστοσελίδα μας rocktime.gr (και θα δημοσιευθεί συντόμως), είναι πανέμορφο  hard rock με έντονη την   πινελιά από μελωδικό  '80ς AOR  ήχο και το αποτέλεσμα, από το πρώτο ήδη άκουσμα ήδη, καθηλώνει τον ακροατή.
Νέα δημιουργία από την Perris Records, που θα κάνει γνωστή την μπάντα ευρύτερα και στο αμερικανικό κοινό.
Ο δίσκος ένα μείγμα από αρχετυπικές κιθάρες του μουσικού γένους που προαναφέρθηκε με πλούσιες αναλογίες από τον γλυκύτατο ηχόχρωμα που μόνον τα πλήκτρα και τα συνθεσάιζερ μπορούν να προσδώσουν.
Όπως συνέβη και στον προηγούμενο δίσκο της μπάντας παρουσιάζονται(αν και λιγότεροι) φιλοξενούμενοι τραγουδιστές όπως ο μέγιστος Steve Overland από τους FM, ο Dean Mess από τη μπάντα των χαρντροκάδων  W.A.N.T.ED στα φωνητικά, Kelly Blake των Jailcat και ο Constantine Maris από τους  Forbidden Sin.
Οφείλω να ομολογήσω όμως πως ο ήχος των Ailafar μου ακούγεται περισσότερο δεμένος και η μπάντα μουσικά είναι ωριμότερη και έτοιμη για ακόμη σπουδαιότερα πράγματα. Έχοντας ήδη αποδώσει τα εύσημα  για την εξαιρετική παρουσία τους στις κυρίες που τραγουδούν στον προηγούμενο δίσκο μοιρασμένα τα τραγούδια: στις Tatiana Economou, Alexandra Mcay, Olga Katsenidou αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τον θαυμασμό και στην επί πολλά χρόνια συνοδοιπόρο της μπάντας στις ζωντανές εμφανίσεις κ.  Elisabeth Mari  που με τη φωνητική παρουσία της που συνδυάζει στοιχεία από μεγάλες ερμηνεύτριες της αλλοδαπής όπως οι Janet Gardner (Vixen), Sandy Saraya (Saraya), Robin Beck,  Ann Wilson(Heart), Fiona Flanangan(Fiona) απογειώνει τη δουλειά της μπάντας. Ο δε συνδυασμός γυναικείων/ανδρικών φωνητικών  δημιουργεί  μία ιδιαίτερα μελωδικότατη πρόταση και κάνει το "Heartbeat" εξαιρετικά ελκυστικό.
Ο δίσκος ανοίγει με "Do You Really Want My Love? ", μία σπουδαία μελωδικοροκάδικη σύνθεση από αυτές που αρεσκόμαστε εδώ στο rocktime.gr με εξαιρετική μίξη και ένα  περίτεχνο σολάρισμα κιθάρας. Ιδιαίτερα σπουδαία ερμηνεία από τον Kelly Blake που φωνή του δένει απόλυτα με το "αλήτικο"  ύφος του τραγουδιού. Ακολουθεί το  "Stop Running Away", σύνθεση με πανέμορφη μελωδία, αρμονικότητα και φωνητικά που μου θύμισαν την αγαπημένη μου τραγουδίστρια των  80ς, Sandy Saraya ενώ οι περίτεχνοι κιθαριστικοί "δακτυλισμοί" δεξιοτεχνικοί και παθιασμένοι.
Στο  "Bucket List" το "αίσθημα  Vixen" διάχυτο από 80ς retro-AOR μελωδικού rock υλικό . Το "Now We Rock" με μία ισχυρή δόση κιθαριστικής μαγείας, οδηγεί την σύνθεση σε ένα δυναμικό, υμνικό αποτέλεσμα. Το "Cast Away" προσωπικά αγαπημένο, ταξιδιάρικο,  "αραχνοΰφαντο" και άκρως πιασάρικο με πανέμορφα φωνητικά που παραπέμπουν στην "αρχόντισσα" του μελωδικού ήχου, τη λατρεμένη Robin Beck
Η παρουσία του υπέρτατου τραγουδιστή του μελωδικού χώρου Steve Overland στον ύμνο του  AOR , "Dream Date" έχει έντονη τη σφραγίδα του ερμηνευτή από μόνη της με την κιθάρα να "κελαηδά"  πανέμορφα. Το  οργανικό  "Live Love Dream" όπου ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, δεξιοτέχνης με λαμπρά δεξιοτεχνικά "ακροβατικά" στις ταστιέρες της εξάχορδης "θεάς" δημιουργεί και θυμίζει τον ήρωα που μας άφησε τεράστια μουσική παρακαταθήκη... τον Gary Moore…
Περισσότερο  AOR  μελωδία στο"Forever As One" με εισαγωγή από την μπάντα του χριστιανικού μελωδικού χώρου, τους WhiteHeart, το μεγαλόπρεπο στην εισαγωγή του AOR κομμάτι  "My Heart Belongs to You", ένα εξαίσιο τραγουδιστικό ντουέτο μου θύμισε σίγουρα House of Lords και στα κιθαριστικά σημεία Steve Vai. Το τέλειο  FM radio άσμα – πίσω στα  80ς- είναι το σπαραξικάρδιο "Another You". Στα δε "Cast Away" και  "Pulse" ο καλλιτέχνης  φανερώνει άπλετα τις hard rock, AOR ρίζες του με τις μελωδικές και φωνητικές ενορχηστρώσεις του ενώ στην σύνθεση που κλείνει το δίσκο, αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία του ικανότατου ερμηνευτή και μουσικού Constantine Maris.
Στην τελική μου σκέψη προσθέτω και τούτες τις γραμμές: το "Heartbeat" αναμφίβολα είναι μία σπουδή μουσική στο μελωδικό γένος και θα ενθουσιάσει πολλούς και όχι μόνο τους αφοσιωμένους στον μελωδικό μουσικό προσανατολισμό.
Είναι μία μαζική "θεραπευτική κιθαριστική προσέγγιση" με πλουσιοπάροχα φωνητικά, πλούσιες δόσεις πλήκτρων, ευφάνταστες χορωδιακές επιστρώσεις! Θέλετε κάτι περισσότερο;;; Εγώ ήδη έγραψα γράμμα στον αγιότατο Βασίλη να μου φέρει τον καινούργιο δίσκο τους γρηγορότερα του χρόνου!

Νότης "Now We Rock" Γκιλλανίδης

Foo Fighters: "Concrete & Gold"

Ελάχιστοι έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν την μουσική αξία που γίνεται κοινώς αντιληπτή σήμερα ως “superstardom” σε μια τόσο φυσική, άμεση και επιδραστική κατάσταση. Οι Foo Fighters είναι ένα δημιουργικό χωνευτήρι του ροκ ν’ ρολ, μην φοβούμενοι να προσεταιριστούν τις συγκινήσεις που τους ταιριάζουν, από Beach Boys μέχρι Slayer, και να τις αξιοποιήσουν ως έμπνευση στη στέρεα τραγουδοποιία τους.

Ο David Grohl τα τελευταία 20 χρόνια έχει αναδείξει τεράστιο απόθεμα ταλέντου, κυρίως μέσα από την απενοχοποιημένη αλλά με σεβασμό - όχι θρασεία και ανιστόρητη- προσέγγισή του στην ιστορία των μουσικών που με τους ήχους τους τον έχουν μεγαλώσει.
Οι Foοs ως άτομα, αλλά και ως μπάντα έχουν ζήσει την πάλη για καταξίωση, τη δυσκολία να διατραφείς μόνον από την πίστη στις δυνάμεις σου, τις έριδες εξαιτίας «καλλιτεχνικών διαφορών». Έχουν επίσης ζήσει και την ευρεία αποδοχή, το χρήμα και την ευμάρεια του σταρ. Όμως η διαδρομή αυτή, που εύκολα εκτροχιάζει, δείχνει να τους έχει αφήσει ανέπαφους. Αυτό φαίνεται από την εφηβική σχεδόν μανία τους να παίζουν σε μεγάλα φεστιβάλ και να μη θέλουν να κατέβουν από τη σκηνή – τέτοια είναι η όρεξη να μοιραστούν με το κοινό τους την απόλαυση που νοιώθουν παίζοντας ροκ ν’ ρολ του 20^ου αιώνα.
Μετά το συναρπαστικό road movie του “Sonic Highways” τρία χρόνια πριν, έναν από τους πλέον αξιομνημόνευτους δίσκους του 2014, το “Concrete & Gold” έρχεται να επικυρώσει το status που έχουν σήμερα στη διεθνή μουσική σκηνή: Διατηρώντας την ακεραιότητά τους και την ελευθερία της έκφρασης που πάντα προασπίζονταν, μπορούν να συγκαταλέγονται στα πρώτα ονόματα του σημερινιού στρεώματος, δημιουργώντας, παίζοντας, δείχνοντας το δρόμο.
Όσοι βλέπουν στην επιλογή ενός «ποπ» παραγωγού (του Greg Kurstin: Pink, Beck, Adele, το κακό συναπάντημα) και στις ετερόκλητες συνεργασίες (από Sir Paul McCartney μέχρι τον Justin Timberlake και Shawn Stockman των … Boyz II Men) μια επιλογή επιφάνειας έναντι της ουσίας, θα όφειλαν να μην είναι οι ίδιοι τόσο επιφανειακοί και να αποβάλλουν τις αγκυλώσεις: σημασία έχει ότι με τη συμμετοχή των πολλών guest χρωματίζονται ιδιαίτερα μια σειρά από στέρεες ροκ συνθέσεις οι οποίες υπερβαίνουν τα genre στεγανά, έχοντάς τα πρώτα αρμονικά και χωρίς στενοκεφαλιά, αφομοιώσει. Γι’ αυτό και όσοι ακούν αυτό το ροκ ν’ ρολ, του 20ου αιώνα, θα νιώσουν έναν αέρα “White Album” παιγμένου από κοντινούς συγγενείς των Motorhead να διατρέχει τα 48 και κάτι λεπτά του “Concrete & Gold”.
Οι επιρροές αναμιγύονται με τέτοια οικονομία και γούστο, ώστε ο ακροατής δεν προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει τί του θυμίζουν. H Alison Mosshart, η φωνή των The Kills και Dead Weather, χρωματίζει με φωνητικά το γδαρμένο μέχρι κόκκαλο από τις κιθάρες “La Dee Da”.
Η Ιnara George, κόρη του Lowell George των Little Feat, κάνει φωνητικά στο “Dirty Water”. Tσέλλο, βιολί και βιόλα προσδίδουν πτερόεσσα ποιότητα στο “The Sky Is The Neighborhood”, με το αξιομνημόνευτο video. To δε ομώνυμο, μέσα σε πεντέμισυ λεπτά διανύει – παραδόξως ομαλά- όλη την απόσταση μεταξύ Φλοϋδικής μέθεξης και Sabbathικής βαριοπούλας, ακόμη ένα σαφές δείγμα ότι η μπάντα κινείται με ασφάλεια οπουδήποτε της αρέσει. 
Ήδη πολυπλατινένιο (US#1, το “Concrete And Gold” είναι ένα ακόμη ενδιαφέρον άλμπουμ των μεσήλικων Foos, από τα πιο προσεγμένα και ουσιαστικά που έχουν κυκλοφορήσει φέτος. Όπως δείχνει και το video του θυελλώδους “Run”, όσοι εχουν παρελθόν μπορούν δικαιωματικά να ροκάρουν. Έναντι όσων δεν έχουν και μπορούν να πατάνε κουμπάκια και να το λένε «μουσική». Σε αρκετά χρόνια από τώρα, άλμπουμ όπως αυτό, το “Wasting Light” και το “Sonic Highways” θα θεωρούνται πιθανόν τα τελεθυταία άλμπουμ που διασώζουν το πνεύμα του ροκ ν΄ρολλ.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου