Uriah Heep: "Living The Dream"

Πραγματικά, δε νομίζω πως κάποιος θα είχε την απαίτηση το 2018 μία μπάντα με μέσο όρο ηλικίας των μελών της τα 60 χρόνια και ως συγκρότημα μισό αιώνα ύπαρξης να κυκλοφορήσει μία σπουδαία κυκλοφορία όμως οι αγέραστοι και μουσικά χαλκέντεροι Uriah Heep αποστομώνουν και τον πιο δύσπιστο μουσικόφιλο με τον εξαιρετικής μουσικότητας δίσκο "Living The Dream".

Θα ήθελα να επισημάνω εξαρχής ότι το μοναδικό εναπομείναν μέλος Mick Box λάμπει με τη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα, ο Phil Lanzon με το ογκώδες παίξιμο του στο  Hammond και βέβαια ο Bernie Shaw με τα υπέρλαμπρα φωνητικά του. Χωρίς να παραβλέπουμε τον νεότερο μέλος(ηλικιακά-47 ετών- αλλά και στην ένταξη του στην μπάντα-2013-) Davey Rimmer με τις βαρβάτες μπασογραμμές του.
Να ξεκινήσω από τα πανέμορφα  Deep Purple-ίζοντα  hard rockάδικα "Grazed By Heaven" και "Goodbye To Innocence" μέχρι το νοσταλγικό  prog 70ς-ντίζον εννιάλεπτο κομψοτέχνημα "Rocks In The Road".
Για να συνεχίσουμε με τα πιο ροκάδικα "Living The Dream"(οι όμορφες αρμονίες παραπέμπουν/θυμίζουν Queen), "Take Away My Soul" (με το έξοχη μουσική φράση του Box που ηχεί πολύ βρετανική πριν θυμίσει και λίγο Beatles) που είναι έξοχα παραδείγματα μαζί με το "Knocking At My Door" ένα πραγματικά σπουδαίο μουσικό δημιούργημα .
Η απαραίτητη μπαλάντα "Water Flowin" μπορεί να μην αρέσει ίσως σε όλους αλλά παραμένει ένα πανέμορφο τραγούδι με "πινελιές" μουσικές από Led Zep και δίνει την ευκαιρία στον Bernie Shaw να λάμψει με την ερμηνεία του.
Στο "It’s All Been Said" ο πλουσιότατος ήχος παρουσιάζει την μπάντα να γεμίζει τα μουσικά της "πιστόνια" και να "εκρήγνυται" ενώ και το πιάνο δένει αρμονικά με τους στίχους …τελειότητα σε μία σύνθεση.
Ακόμη μία απόδειξη πόσο κλασικός δίσκος είναι το "It’s All Been Said" συνδέεται άμεσα με τους Heep της περιόδου "July Morning" ενώ το "Falling Under Your Spell" με "ταξίδεψε" στα χρόνια του "Demons And Wizards".
Ο δίσκος κλείνει με το "Dreams Of Yesteryear" που κατά τη γνώμη του γράφοντος θα αποτελέσει το συναυλιακό φινάλε που ελπίζω να απολαύσουμε και στις συναυλίες της μπάντας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 8 και 9 Φεβρουαρίου του 2019 αντίστοιχα.
Έπαινοι ταιριάζουν και στον Καναδό παραγωγό Jay Ruston (συνεργάτη των Europe, The Winery Dogs, Stone Sour και Black Star Riders) που έφερε πνοή φρεσκάδας στην μπάντα.
Θα τολμούσα να γράψω ότι πρόκειται για έναν αναπάντεχο  μουσικό θρίαμβο με την μπάντα στα καλύτερα της.
Εννοείται ότι κάθε κλασικοροκάς θα είναι παρών στις βραδιές των συναυλιών τον ερχόμενο Φεβρουάριο.

Νότης "Grazed By Heaven" Γκιλλανίδης

Αnn Wilson: "Immortal"

Αναμφισβήτητα η Ann Wilson (Heart) είναι μία από τις σπουδαιότερες φωνές και επιδραστικότερες παρουσίες στο Rock αν και βρίσκεται δεκαετίες στον χώρο και όμως είναι μόλις η δεύτερη προσωπική κυκλοφορία της που τιτλοφορείται "Immortal" και είναι αφιερωμένη σε αθάνατες παρουσίες στο χώρο της Rock μουσικής!

Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις όλες διασκευές, ορισμένες πιθανόν εξαιρετικές όσο και οι αρχικές εκτελέσεις, κάποιες μία έντιμη προσέγγιση των πρωτότυπων και κανά δύο αδιάφορες μάλλον…
Το εναρκτήριο "You Don’t Own Me" με ενδιαφέρουσα παρουσία από τον κιθαρίστα των "Gov’t Mule", τον Warren Haynes που η κιθάρα του "σιγοκαίει" με ένα πιο αργό τέμπο από ό,τι η εκτέλεση του 1960 με τον Lesley Gore.
Στο "I Am the Highway" των  Audioslave η διασκευή παρουσιάζεται ακουστικά παιγμένη όμως διατηρεί τον ρυθμό του πρωτότυπου. Πανέμορφα διασκευασμένη παρουσίαση, όπως και η πρωτότυπη.
Ο Warren Haynes είναι και πάλι παρών στην μπλουζίστικη διασκευή του "Luna" που πρωτοερμήνευσε ο εκλιπών πρόσφατα  Tom Petty ενώ η Ann το ερμηνεύει πολύ όμορφα και νοσταλγικά.
Σε σύνθεση του Bowie, το "Afraid of Americans" συνεχίζει ο δίσκος. Δε θα έλεγα ότι είναι από τις αγαπημένες μου συνθέσεις του Bowie αλλά θα έλεγα ότι η Ann το κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον και με τις πινελιές τις "ανατολίτικες" αλλά και με το Rock "επίχρισμα" που το "χρωματίζει" φωνητικά.
Στην σπουδαία σύνθεση των Cream, το "Politician" η ερμηνεύτρια με σεβασμό στην αρχική σύνθεση, δείχνει τη δεινή εκτελεστική ικανότητα της και θα μπορούσε να είναι κάλλιστα δικό της τραγούδι πίσω στην δεκαετία του 70.
Ο Leonard Cohen και το "A Thousand Kisses Deep" πραγματικά τιμώνται εξαιρετικά με μία άψογα δοσμένη, μουσικά και φωνητικά, διασκευή.
Για τους The Eagles και το "Life in the Fast Lane" δε θα έλεγα ακριβώς το ίδιο… θα μπορούσε ίσως να διασκεύαζε κάποιαν άλλη σύνθεση τους.
Για την σπουδαία φωνή της αδικοχαμένης της Amy Winehouse, άλλη μία σπουδαία φωνή όπως της Wilson, θεωρώ, ότι "απογειώνει" το "Back to Black" διασκευάζοντας το.
Για έναν άλλο μέγιστο καλλιτέχνη, όπως ο George Michael, η Ann επιλέγει να διασκευάσει μία επιτυχία του 1986, το "A Different Corner" και του προσδίδει μία άλλη πιο ήπια αίσθηση ανάλογα πως το αισθάνεται κανείς προτιμώ την αρχική εκτέλεση.
Για τον Gerry Rafferty και το "Baker Street" που διασκευάζει η μοναδική Ann Wilson, θα έλεγα ότι είναι, κατά τη γνώμη μου, μία εξαιρετική διασκευή σε ένα πανέμορφο τραγούδι.
Μία έντιμη προσπάθεια φόρου τιμής σε σπουδαίες ερμηνευτικές προσωπικότητες από μία μοναδική ερμηνεύτρια που ας μην ξεχνάμε ότι πλέον κλείνει τα 68 έτη. Συνοπτικά θα λέγαμε ότι το "Immortal" είναι ένα ακόμη "λαμπερό πετράδι" στο "στέμμα" των ερμηνειών της Ann Wilson, που παραμένει ένας "κολοσσός" και καλύτερους ερμηνευτές της γενιάς της.

Νότης "Immortal" Γκιλλανίδης

Steve Perry: "Traces"

Η μεγάλη επιστροφή της φωνής των Journey είναι γεγονός και οι απανταχού οπαδοί του, είναι τρισευτυχισμένοι με τη νέα δισκογραφική δουλειά του μετά από δυόμισι δεκαετίες δημιουργώντας προσδοκίες και ελπίδες ότι ίσως ζήσουμε και την επιστροφή στην μπάντα που μεγαλούργησε!

Έχουμε ξαναγράψει ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει αδικηθεί και συκοφαντηθεί παράφορα στην χώρας μας από ειδικούς (ραδιοφωνικούς θρύλους, μουσικά περιοδικά) που αρέσκονται σε metal και alternative ακούσματα και όσο και προσπάθησαν να απαξιώσουν τον μελωδικό ροκ ήχο διαψεύστηκαν οικτρά σε σημείο, τα τελευταία χρόνια να κάνουν αφιερώματα και τιμητικές αναφορές στους Journey και παράλληλα να αποθεώνουν τη φωνή του Steve Perry!

Tέλος πάντων δεν είναι ώρα για γκρίνια και παράπονα αλλά για να παρουσιάσουμε το νέο άλμπουμ του Steve Perry που αποτελεί μία τις πιο σημαντικές ερμηνευτικές περσόνες της παγκόσμιας ροκ σκηνής.

Το "Traces" είναι ένα άλμπουμ που θέλει ξανά και ξανά, συνεχή και υπομονετική ακρόαση μιας και κάθε φορά που το ακούς ανακαλύπτεις άλλη μία πανέμορφη μελωδική γραμμή και νότα που σου έχει ξεφύγει.
Κάθε σύνθεση κρύβει και ένα μικρό μελωδικό μυστικό που σου αποκαλύπτεται μέσω της φωνής του Steve Perry για να σε ικετέψει ότι αγάπη, έρωτας, τρυφερότητα, χαρμολύπη, νοσταλγία, συγκίνηση μελαγχολία, φύση και πίστη είναι το απόλυτο νόημα της ζωής.

Η ερμηνευτική δεινότητα του Steve Perry σίγουρα δεν είναι στα επίπεδα προ 25ετίας όμως καταφέρνει με την ζεστή και συνάμα ταξιδιάρα φωνή του να απογειώσει και το πιο μέτριο κομμάτι.

Η επιστροφή του, είναι μία μεγάλη ανάσα ώστε να αντέξουμε την μιζέρια και τα άδεια από συναισθήματα συντριπτικής πλειοψηφίας των νέων σχημάτων αλλά και το μεγάλο τέλμα που έχει περιέλθει η ροκ σκηνή από την παρακμή που την ταλανίζει τα τελευταία χρόνια και την περισώζουν ακόμη καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.

Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το "No Erasin'" και το "Sun Shines Gray" που κινούνται σε κλίμα ελαφρώς Journey αλλά και το "No More Cryin'" που έχει ένα πιο blues-αρικο ύφος

Tα υπόλοιπα τραγούδια έχουν καθαρά μπαλαντοειδή χαρακτήρα ερμηνευμένα υπέροχα από τον αξεπέραστο Steve Perry με εξαίρεση το "Easy To Love" που εκπλήσσει με τον ρέγκε ρυθμό του και το καλοκαιρινό του ύφος αλά Bob Marley.

 Στις υπόλοιπες σαγηνευτικές συνθέσεις: τα "We're Still Here" (εξαιρετικό κιθαριστικό σόλο),  "In The Rain", "You Belong To Me" αλλά και το "I Need You" περιέχουν μία ξεχωριστή ομορφιά που η τρυφερή - ψιθυριστή φωνή του Steve Perry, τα κάνει ακόμη πιο ερωτικά ενώ το "We Fly" (με περάσματα από Pink Floyd) αποτελεί μία από τις κορυφαίες συνθέσεις του άλμπουμ όπου δημιουργεί ρίγη συγκίνησης .

Τέλος η deluxe έκδοση περιλαμβάνει επιπλέον πέντε συνθέσεις με τα "October In New York" και "Blue Jays Fly" να αποτελούν ένα είδος μουσικής προσευχής ενώ το "Angel Eyes" είναι μία soul-sixties συμπαθητική σύνθεση εν αντιθέσει με το "Call On Me" που κινείται σε ρέγκε ρυθμούς όπως και το "Could We Be Somethin' Again" σε ροκ τροπικάνα στυλ!

Συνοπτικά ο νέος δίσκος του Steve Perry είναι η απάντηση ενός μεγάλου καλλιτέχνη που σιώπησε για πολλά χρόνια λόγω σοβαρών προβλημάτων (υγείας και προσωπικά) αλλά επανήλθε για να μας θυμίσει ότι προέρχεται από μία γενιά μουσικών και δημιουργών που έβαλε την ροκ μουσική στην καρδιά και την συνειδήσεις μας. Ευλογημένη κυκλοφορία και φυσικά μία από τις πιο όμορφες της χρονιάς.

Φώτης Μελέτης

Outloud: "Virtual Hero Society"

Τέταρτο άλμπουμ για την παρέα του ακούραστου, Bob Katsionis που κλείνει σχεδόν μία δεκαετία με τους Outloud και όπως φαίνεται το μελωδικό πάρτυ θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη. Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες του σχήματος αλλά σίγουρα σε αυτό τον δίσκο βρίσκουμε καινούργιες και εμπνευσμένες μελωδικές φόρμες.

Το άλμπουμ ξεκινά με το συναρπαστικό "Fool's Train" που περιλαμβάνει ένα εντυπωσιακό κιθαριστικό ριφ και εμπλουτίζεται στην συνέχεια με ενδιαφέροντα ανατολίτικα στοιχεία, κυρίως στο σημείο που σολάρουν τα πλήκτρα θυμίζοντας κάτι από Deep Purple. Ακολουθεί το πανέμορφο και μελωδικότατο "My Promise" με την φωνή του Chandler Mogel, να δίνει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην συγκεκριμένη σύνθεση ενώ το "Virtual Heroes" περιγράφει εύστοχα την σημερινό ψηφιακό τρόπο ζωής με την απίθανη "κιθαριστική παράνοια" του Bob Katsionis να προσδίδει μία ξεχωριστή δυναμική που θυμίζει άλλοτε Annihilator και άλλοτε Eclipse.

Επόμενη σύνθεση είναι το κορυφαίο "I Am The One" που ξεκινά με πλήκτρα "made in Katsionis" και συνεχίζει με μία υπέροχη μελωδική γραμμή δίνοντας στον aor/melodic hard rock ήχο έναν πιο σύγχρονο και φρέσκο αέρα με την ενορχηστρωτική του δομή, να εκπλήσσει. Ειδικά στο μέσο της σύνθεσης, αιφνιδιάζει ευχάριστα με την ξαφνική λυρική του πλευρά ενώ το ρεφρέν και το κιθαριστικό σόλο σε οδηγούν σε melodic rock ουρανούς.

Το "Share My Dreams" είναι μία αγαπησιάρικη αμερικάνικη μπαλάντα με το πιάνο να συνοδεύει αρχικά, άψογα την θαυμάσια φωνή του Chandler Mogel και έπειτα να μετατρέπεται σε μία άκρως λατρεμένη σύνθεση χάριν του υπέροχου ρεφρέν και του κιθαριστικού σόλο.

Το "World-Go-Round" είναι ένα άκρως γοητευτικό κομμάτι διότι περιέχει έντονες '80s επιρροές , αφού ανακατεύει Fleetwood Mac, Russ Ballard αλλά και ποπ χορευτικούς ρυθμούς εκείνης της εποχής, με το σόλο σαξόφωνο να κερδίζει ολοκληρωτικά τις εντυπώσεις ενώ το We Got Tonite" που ακολουθεί αφήνει πίσω, τους ανάλαφρους ρυθμούς και το melodic hard rock επιστρέφει με τους Bon Jovi και τους Winger να ανακατεύονται ολίγον με Accept και Guns & Roses.

Η συνέχεια ανήκει στο "Borrowed Time" που είναι μία κλασσική Outloud σύνθεση θυμίζοντας παλιότερα άσματα της μπάντας όπως και το "Live With It" που αναδεικνύει την άρτια τεχνικότητα του γκρουπ με το κιθαριστικό σολάρισμα να είναι εκρηκτικό. Επίσης το "...And I Tried" είναι άλλο ένα καθηλωτικό τραγούδι, με άρωμα από Metallica όπου κυριαρχεί το πάθος και η ένταση  με το ρεφρέν να ακούγεται μνημειώδες.

Τέλος το "Fallen Love" αιφνιδιάζει για την a-capella απόδοσή του και σίγουρα παραπέμπει στους Queen ενώ ο επίλογος γράφεται με το "Fight On!" όπου τα heavy metal "απωθημένα" έχουν την τιμητική τους.

Συνοπτικά θα λέγαμε ότι οι Outloud έκαναν ένα ακόμη δημιουργικό και εμπνευσμένο βήμα όπου θα ικανοποιήσει όλους εκείνους που τους πίστεψαν από την πρώτη στιγμή και όπως έχουμε ξαναγράψει πρέπει κάποια στιγμή να κάνουν το μεγάλο μπαμ γιατί εκτός από ταλέντο, την παραγωγικότητα και την σκληρή δουλειά θέλει και λίγη τύχη παραπάνω.
Μακάρι να την βρουν γιατί το αξίζουν πραγματικά...

 

Φώτης Μελέτης