Schon & Hammer: H άγρια μελωδική πλευρά της jazz rock

 

Τι συμβαίνει άραγε όταν δύο μεγάλες μουσικές προσωπικότητες συναντιούνται και οι οποίες έχουν διαφορετικές ηχητικές αφετηρίες; Οι απαντήσεις ποικίλουν αλλά πάντα έχει ενδιαφέρον να ψάχνεις και να ανακαλύπτεις την γοητεία άλμπουμ που έχουν μία ξεχωριστή ατμόσφαιρα.

Κάτι ανάλογο συνέβη με την σημαντική συνάντηση δύο σπουδαίων μουσικών στις αρχές της δεκαετίας του '80, η οποία ακόμη και σήμερα μνημονεύεται για το εξαιρετικό αποτέλεσμα της. Ο λόγος για την συνεργασία του Neal Schon με τον Jan Hammer που μας χάρισαν δύο πολύ καλά άλμπουμ με το πρώτο να κερδίζει τις εντυπώσεις.
Ας δούμε όμως συνοπτικά την πορεία των δύο μουσικών και έπειτα να παρουσιάσουμε τις δύο στούντιο κυκλοφορίες τους.
O Τσεχο-Αμερικανός jazz-rock οργανίστας Jan Hammer είχε από την παιδική του ηλικία όλα τα εφόδια για να γίνει ένας μεγάλος μουσικός.
Γεννημένος στην Πράγα, τον Απρίλιο του 1948, η μητέρα του ήταν επαγγελματίας τραγουδίστρια και πατέρας του ήταν γιατρός αλλά λάτρης της κλασικής μουσικής μιας έπαιζε Vibraphone και μπάσο. Από τεσσάρων ετών ξεκίνησε την διδασκαλία πιάνου και στο γυμνάσιο έφτιαξε ένα jazz τρίο με το οποίο κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ το 1968 με τίτλο "Malma Maliny".
Εκείνη την περίοδο όμως εισέβαλαν οι Σοβιετικοί στην Πράγα, και ο J. Hammer διέκοψε αναγκαστικά τις σπουδές του με συνέπεια να αναγκαστεί να πάει στις ΗΠΑ ώστε να τις συνεχίσει εκεί, λαμβάνοντας υποτροφία από το Berklee School of Music.

Το μουσικό ταλέντο και συνθετική του ιδιοφυΐα εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους Mahavishnu Orchestra, ένα σχήμα που έπαιζαν τα "ιερά τέρατα" της jazz/fussion μουσικής όπως ο κιθαρίστας John McLaughlin, ο μπασίστας Rick Laird, ο ντράμερ Billy Cobham και ο βιολινίστας Jerry Goodman. Εκτός από τον άριστο περφεξιονισμό του, ο J. Hammer ξεχώρισε και από ένα άλλο γεγονός ότι ήταν o πρώτος που έπαιξε με το συνθεσάιζερ Minimoog Moog επί σκηνής.

Έπειτα όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους αφού ακολούθησε η συνεργασία με τον κιθαρίστα Jeff Beck και με τον θρυλικό Al Di Meola καθώς και επιλεγμένες σόλο κυκλοφορίες.

Η μεγάλη επιτυχία όμως για τον Jan Hammer και ο δικός του προσωπικός θρίαμβος ήρθε με το εξαίσιο ορχηστρικό θέμα με τίτλο "Crockett's Theme" της πετυχημένης τηλεοπτικής αστυνομικής σειράς "Μiami Vice" τo 1985. Το συγκεκριμένο soundtrack κατόρθωσε να σκαρφαλώσει στο νούμερο ένα των Αμερικάνικων charts και να γίνει τέσσερις φορές πλατινένιο.

Πριν όμως από αυτή την κομβική και καθοριστική στιγμή για τον Jan Hammer με την οποία τον έμαθε όλη η υφήλιος είχαν προηγηθεί δύο στούντιο κυκλοφορίες με τον κιθαρίστα των Journey Neal Schon.

Ο Αμερικανός κιθαρίστας γεννημένος στις 27 Φεβρουαρίου του 1954, είχε κι αυτός την τύχη, οι γονείς του να λατρεύουν την μουσική μιας και η μητέρα του ήταν τραγουδίστρια και ο πατέρας του ήταν jazz παραγωγός και παράλληλα τενόρος /σαξοφωνίστας. Ο Γερμανοιταλικής καταγωγής Neal Schon έδειξε από πιτσιρικάς το μεγάλο του ταλέντο, με σημείο αναφοράς την παρουσία του ως κιθαρίστας στη μπάντα του C. Santana εμφανιζόμενος μάλιστα στο περίφημο Woodstock σε ηλικία μόλις 17 ετών ενώ συμμετείχε και σε δύο άλμπουμ τα: "Santana III' (1971) και "Caravanserai" (1972) ενώ μετά δημιούργησε τους Azteca.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή αφού σχηματίζει τους Journey με τους οποίους μεγαλουργεί, κάνει σόλο κυκλοφορίες ενώ δημιουργεί κι άλλα γκρουπ (HSAS, Hardline, Bad English).

Την περίοδο λοιπόν που οι Journey έχουν κάνει την μεγάλη εμπορική στροφή με το εξαιρετικό "Escape" (1981), o Neal Schon αναζητούσε μία μουσική δραπέτευση που θα συνδύαζε τις art/jazz ενορχηστρώσεις, τις aor μελωδίες και παράλληλα τους πιο hard/rock ήχους.
Σύμμαχο σε αυτή την αναζήτηση βρήκε τον Jan Hammer αφού εκείνος έψαχνε ουσιαστικά το "αντίθετο" δηλαδή λιγότερη jazz και περισσότερο rock μιας και ήθελε να ξεφύγει από τα τετριμένα περφεξιονιστικά παιξίματα ενώ επιπρόσθετα δήλωνε κουρασμένος από τις περιοδείες του με τον Jeff Beck. Οπότε αφού συμφώνησαν στα διαδικαστικά (συμβόλαια, δικαιώματα) αποφάσισαν να ενώσουν  ταλέντο και έμπνευσή και κυκλοφορούν τον παρθενικό τους δίσκο.

 

To ντεμπούτο τους τιτλοφορείτο "Untold Passion" και βγήκε στην αγορά τον Νοέμβριο του 1981 ηχογραφημένο στο οικιακό στούντιο του Jan Hammer και οι σολιστικές μονομαχίες των δύο μουσικών είναι εκπληκτικές.
Το σούπερ δίδυμο συμπληρώνει o πολύπειρος μπασίστας Colin Hodgkinson (Αlexis Corner, Whitesnake, Cozy Powell, Mick Jagger), o οποίος βοηθά και στο συνθετικό επίπεδο σε πέντε κομμάτια του άλμπουμ και είναι ο αφανής ήρωας του εν λόγω project. Tα κυρίως φωνητικά αναλαμβάνει ο Neal Schon και στα τύμπανα ο Jan Hammer ξεδιπλώνει ακόμη ένα οργανοπαικτικό χάρισμά του.

Το άλμπουμ ξεκινά με έναν ροκ δυναμίτη, το "Wasting Time", όπου οι αναφορές στον J. Hendrix  είναι έντονες με τους Schon και Ηammer να κοντράρονται στα σόλα και να δίνουν μία ολίγον παρανοϊκή διάσταση στο κομμάτι. Ακολουθεί το υπέροχο "I'm Talking to You" σε μπητλική διάθεση ενώ το ορχηστρικό "The Ride" φέρει αποκλειστικά την υπογραφή του J. Hammer με τον κιθαρίστα των Journey να κάνει ένα απίστευτο καταιγιστικό σόλο στο φινάλε.

H συνέχεια ανήκει στο "I'm Down" που είναι ένα μείγμα ανάμεσα σε Frank Zappa, Cream, Hendrix και Deep Purple. Στο "Arc" κυριαρχούν οι αρμονίες και οι μελωδικές γραμμές του J. Hammer ενώ το "It's Alright" είμναι μία εκπληκτική "προοδευτική" ροκιά. Ακολουθεί το "Hooked on Love" που εκπλήσσει με την ιδιαίτερη μελωδική του γραμμή αφού ανακατεύει sixties μελωδίες, space φωνητικά που κορυφώνονται σε ένα aor ρεφρέν.  Το ορχηστρικό "On the Beach" φέρει την υπογραφή του N. Schon και είναι μία ογκώδης και συνάμα τεχνική σύνθεση στην οποία αναδεικνύεται το ταλέντο και των τριών μουσικών. Το άλμπουμ κλείνει με το ομότιτλο instrumental κομμάτι όπου η η κιθάρα του N. Schon ακούγεται συγκινητική και υπέροχη.

Οι κριτικές για το "Untold Passion" ήταν διθυραμβικές σε σημείο που ορισμένα μουσικά περιοδικά (η ευρωπαϊκή έκδοση του Rolling Stone) να το ανακηρύξουν  άλμπουμ της χρονιάς αλλά εμπορικά το άλμπουμ δεν "τράβηξε".
Οπότε το απρόβλεπτο δίδυμο ξαναμπήκε στο στούντιο παρέα με τον μπασίστα  Colin Hodgkinson (θαυμάσια απόδοση κι σε αυτό το άλμπουμ) για την δεύτερη κυκλοφορία τους και τον Δεκέμβριο του 1982 κυκλοφορούν το "Here to Stay

 

Στα δεύτερα φωνητικά προστίθεται ο Glen Burtnik πριν γίνει ευρύτερα γνωστός αργότερα με την συμμετοχή τους στους Styx, o οποίος ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας τον John Lennon στο Broadway σε μία μια παραγωγή με την ονομασία Beatlemania στημένη από τον Paul McCartney.
Ο δίσκος ξεκινά με ένα aor ύμνο, το "No More Lies" και ακολουθεί η μπαλάντα "Dont Stay Away".
Ακολουθεί το αργόσυρτο και μέτριο "(You Think You're) So Hot" ενώ το "Turnaround" σε κερδίζει από το κιθαριστικό θέμα που παίζει ο Schon και το απίθανο σολάρισμα του Hammer! Στο ροκέ και σπιντάτο "Self Defense" επιστρατεύονται τρία μέλη των Journey. O μπασίστας Ross Valory, ο ντράμερ Steve Smith (που κάνει και την διαφορά) και η μεγάλη έκπληξη είναι ο τραγουδιστής Steve Perry που κάνει τα backing vocals.
Η συνέχεια ανήκει στο "Long Time" που έχει μία πιο μελωδική διάθεση ενώ η μπαλάντα "Time Again" ακούγεται ταξιδιάρικη θυμίζοντας αμυδρά Pink Floyd.
To "Sticks and Stones" ακολουθεί πιο mainstream φόρμες ενώ το ορχηστρικό "Peace of Mind" ακούγεται γαλήνιο. Το άλμπουμ κλείνει με το "Covered by Midnight", μία σαγηνευτική σύνθεση την οποία συνυπογράφει και ο Steve Perry.
H εμπορική απήχηση του άλμπουμ ήταν απογοητευτική παρότι το "No More Lies" προωθήθηκε από το MTV χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία.
Η παρέα των Schon& Hammer δεν είχε συνέχεια με τρίτο άλμπουμ με συνέπεια να μην υπάρξει κάτι καινούργιο όλα αυτά τα χρόνια. Για όλους εμάς, τους λεγόμενους "παλιοημερολογίτες" της ροκ μουσικής οι συγκεκριμένες δύο κυκλοφορίες αποτελούν μία μικρή όαση ακόμη και σήμερα γεμάτες αναμνήσεις και όμορφες συγκινήσεις.

 

ΥΓ: Στην επανέκδοση του "Untold Passion" το 2017 περιλαμβάνεται το πανέμορφο ορχηστρικό "Planet Empathy" ενώ στην επανέκδοση του "Here to Stay" της ίδιας χρονιάς περιέχεται ως bonus track το "Weekend Heaven".
Επίσης το 1998 κυκλοφόρησε η συλλογή "Neal Schon & Jan Hammer Collection: No More Lies".
 

 

Φώτης Μελέτης