RATT: "Infestation"

Βρε καλώς τα παιδιά. Έχουν περάσει 11 ολόκληρα από την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου (το Ratt το 1999) και οι Ratt κυκλοφορούν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο Infestation.
Φαντάζομαι ότι οι οπαδοί των Ratt από τη μια περίμεναν με ανυπομονησία το νέο αυτό δίσκο, από την άλλη όμως κρατούν μια επιφυλακτική στάση σχετικά με την ποιότητα του δίσκου, καθώς, όπως και να το κάνουμε, 11 χρόνια δισκογραφικής απραξίας (ως Ratt πάντα) δεν είναι και λίγα.
Σε όλους αυτούς ένα έχω να πω: παιδιά δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος ανησυχίας. Οι Ratt επέστρεψαν με ένα δίσκο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας.
Σε τι να πρωτοαναφερθούμε; Στον Stephen Pearcy, η φωνή του οποίου βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα; Στους Warren DeMartini και Carlos Cavazo (πρώην Quiet Riot, ανάμεσα σε πολλούς άλλους) που σχηματίζουν ένα φοβερό κιθαριστικό δίδυμο;
Στο Infestation οι Ratt κατάφεραν να συνδυάσουν την εμπειρία, που αναμφισβήτητα κατέχουν, μαζί με τη δίψα και όρεξη ενός πρωτοεμφανιζόμενου σχήματος, δημιουργώντας ένα δίσκο που σφύζει από ζωντάνια, ενέργεια και κέφι.
Από τα 11 κομμάτια του δίσκου δεν υπάρχει ούτε ένα που να μπορεί να χαρακτηριστεί μέτριο. Και για εμένα αυτό είναι το σημαντικότερο. Απλά αναλογιστείτε πόσες μπάντες διαφήμιζαν την επερχόμενη δουλειά τους ως μια “επιστροφή στις ρίζες” και το αποτέλεσμα, εκτός από ένα – δυο τραγούδια (στην καλύτερη περίπτωση), ήταν απογοητευτικό.
Συνοψίζοντας: το Infestation αποτελεί μια κλασική Ratt κυκλοφορία που όχι μόνο δε θα αφήσει κανένα οπαδό τους ανικανοποίητο, αλλά θα κάνει και αυτούς που πιθανώς τους είχαν ξεγράψει να ξαναασχοληθούν μαζί τους.
Καρβούνης Δημήτρης

POISONBLACK : "Of Rust And Bones"

Πως έρχονται καμιά φορά τα πράγματα. Αυτό που ξεκίνησε κάποτε ως το project του Ville Laihiala (τραγουδιστή τότε των, διαλυμένων πλέον, Sentenced) εξελίχθηκε σε ένα κανονικό συγκρότημα. Η αλήθεια είναι ότι μετά τη διάλυση των Sentenced οι Poisonblack μπορούν να θεωρηθούν ως οι συνεχιστές της πορείας των καταδικασμένων, μιας και τα συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν από τα υπόλοιπα μέλη κινούνται σε αρκετά διαφορετικό μουσικό ύφος.
Οι Poisonblack επιστρέφουν φέτος με την τέταρτη συνολικά studio δουλειά τους που φέρει τον τίτλο Of Rust And Bones. Ο δίσκος δεν παρουσιάζει σημαντικές μουσικές διαφορές σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους (εξαιρουμένου του πρώτου Escapexstacy που ήταν πιο κοντά στο gothic metal).
Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με 9 κατά βάση αργά κομμάτια, στα οποία κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι μελαγχολικές μελωδίες της κιθάρας, μαζί βέβαια με την κατάλληλη υποστήριξη από τα πλήκτρα αλλά και τα υπόλοιπα όργανα.
Ενώ όλοι οι μουσικοί συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα, αυτός που κάνει το κάτι παραπάνω δεν είναι άλλος από τον Laihiala, όχι βέβαια με τις ικανότητες του ως κιθαρίστας, όσο με την απόδοση του ως τραγουδιστής. Η φωνή του το ίδιο βραχνή και ζεστή, όπως την έχουμε συνηθίσει και μας αρέσει, δένει απόλυτα με το συναίσθημα που βγάζει η μουσική ανεβάζοντας αρκετά τα κομμάτια.
Μοναδικό αρνητικό σημείο του δίσκου είναι η μεγάλη διάρκεια του Down The Drain (ελάχιστα παραπάνω από 8 λεπτά), το οποίο από κάποιο σημείο και μετά μπορεί να κουράσει κάποιους, κάτι που έξυπνα αποφεύγουν στο The Last Song (διάρκεια εφτάμιση λεπτά, το οποίο από τη μέση περίπου και μετά ανεβάζει ταχύτητες, με αποτέλεσμα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του.
Το Of Rust And Bones συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του λεγόμενου gothic ή ατμοσφαιρικού metal αλλά και σε αυτούς που αδυνατούν, ακόμα, να αποδεχθούν το γεγονός ότι πλέον δεν υπάρχουν οι Sentenced.
Καρβούνης Δημήτρης

DEEP PURPLE: “Made in Japan” (1972)

Τι να γράψουμε γι’ αυτό το live album που να μην έχει ειπωθεί. Το “Made In Japan” είναι για πολλούς το καλύτερο live album όλων τον εποχών. Αν θέλετε τη γνώμη μας, καθόλου άδικα.
Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου Μachine Head έφερε το συγκρότημα για πρώτη φορά στην ιστορία του στην χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου, όπου ο πυρήνας των φανατικών οπαδών του αυξανόταν σταθερά. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε 3 βραδιές στην Osaka και στο Budokan από τις 15 Αυγούστου μέχρι τις 17 Αυγούστου του 1972. Το “Made In Japan” δεν προοριζόταν για μια κανονική κυκλοφορία. Ωστόσο, όταν τα μέλη της μπάντας επέστρεψαν στο Ηνωμένο Βασίλειο συνειδητοποίησαν ότι η ηχογράφηση ήταν πάρα πολύ καλή και ότι η απόδοση του πάνω στο σανίδι ανταποκρινόταν στα standards που είχαν θέσει, έτσι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν έναν ζωντανό δίσκο με τις καλύτερες στιγμές τους από την τουρνέ τους στην χώρα του Ανατέλλοντος ηλίου.
Ο δίσκος περιέχει κυρίως τραγούδια από την μέχρι τότε πιο πρόσφατη studio κυκλοφορία τους το “Μachine Head” και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1972 στη Βρετανία και τον Απρίλιο του 1973 στις ΗΠΑ για λόγους μάρκετινγκ. Η μπάντα αργότερα θα δηλώσει ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε όπως ακριβώς ηχογραφήθηκαν οι παραστάσεις χωρίς overdubs η άλλες αλλαγές στο studio. Όσον αφορά την απόδοση του κάθε μέλους της μπάντας τα λόγια είναι περιττά καθώς κάθε σημείο του δίσκου περιέχει απίστευτες στιγμές.
O Gillan κάνει κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες του, ο Blackmore κρατώντας στα μαγικά του χέρια τη Fender Stratocaster κάνει τον κόσμο να παραμιλάει με τα riffs και τα μεγαλειώδη solo του, το rhythm section αποτελούμενο από τους Paice-Glover παραδίδει μαθήματα τεχνικής και τέλος ο μεγάλος John Lord μας δείχνει ότι χωρίς αυτόν η μπάντα δεν θα γινόταν το μεγαθήριο που έγινε.
Οι DEEP PURPLE έχουν κάνει τα τραγούδια δεύτερη φύση τους και τα αποδίδουν με τρόπο συγκλονιστικό καλύτερα και από τις studio εκτελέσεις. Ιδιαίτερα προσέξτε τα “Child In Time” όπου ο Gillan κάνει μια από τις πιο δραματικές εκτελέσεις που ακούστηκαν ποτέ σε ζωντανό δίσκο καθώς και το αριστούργημα “Space Truckin”. Ακόμα και σήμερα το “Made In Japan” θεωρείται ως ένα από τα κλασσικότερα live album της σκληρής μουσικής και όχι μόνο, καθώς και ως το αποκορύφωμα του ταλέντου και της επιτυχίας των DEEP PURPLE.
Track listing
Αρχική έκδοση βινυλίου
1η Πλευρά
1) "Highway Star", 2) "Child in Time"
2η Πλευρά
2) "Smoke on the Water",4) "The Mule"
3η Πλευρά
5) "Strange Kind of Woman",6) "Lazy"
4η Πλευρά
7) "Space Truckin'"
The remastered edition (2CD) - 1)"Highway Star" 2) "Child in Time" 3) "Smoke on the Water" 4) "The Mule" 5)"Strange Kind of Woman" 6) "Lazy" 7) "Space Truckin'"
Disc two: The Encores
8) "Black Night" 9) "Speed King" 10) "Lucille"
ΜΕΛΗ
Ritchie Blackmore (Ηλεκτρική Κιθάρα)
Ian Gillan (Φωνητικά ,φυσαρμόνικα , κρουστά)
Roger Glover (Μπάσο)
Jon Lord (Πλήκτρα, ηλεκτρικό πιάνο)
Ian Paice (Τύμπανα, κρουστά)
ΠΑΝΟΣ ΚΩΤΣΟΒΙΛΗΣ

THE ROSE - Soundtrack (1980)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ...
Στο "The Rose" (1979) η Bette Midler υποδύεται τη διάσημη rock 'n' roll ντίβα Mary Rose Foster που είναι γνωστή ως "The Rose". Είναι κουρασμένη και μόνη αλλά ο μάνατζέρ της Rudge Campbell (Alan Bates) την πιέζει να συνεχίσει να δουλεύει προμηθεύοντάς την δόσεις αδρεναλίνης και βιταμινών. Η Rose είναι αλκοολική και πρώην ναρκομανής, με ένα σκληρό παρελθόν μεγαλώνοντας στη Florida.

Με αυτό το παρελθόν να τη στοιχειώνει το μεγάλο της όνειρο (το οποίο πραγματοποιείται στο τέλος της ταινίας, αλλά όχι με τον τρόπο που εκείνη φανταζόταν) είναι να δώσει μια συναυλία στη γενέτειρά της και να δείξει σε όλους όσους την πλήγωσαν τι πραγματικά αξίζει. Μετά από μια συνάντηση με τον διάσημο country τραγουδιστή Billy Ray (Harry Dean Stanton), ο οποίος τη διατάζει να σταματήσει να τραγουδάει τα τραγούδια του και να γελοιοποιεί τα ηθικά του πιστεύω, όπως ο ίδιος λέει, εκείνη εξοργισμένη εξαφανίζεται με τον οδηγό της λιμουζίνας του, Houston Dyer (Frederic Forrest) και ξεκινάει ένα ρομάντσο μαζί του.

Ο Rudge πιστεύει ότι ο Houston είναι ένας ακόμα ενθουσιασμός για τη Rose αλλά εκείνη είναι σίγουρη ότι αυτή τη φορά βρήκε τον μεγάλο έρωτα. Οι δύο εραστές εξομολογούνται ο ένας στον άλλον το κρυφό παρελθόν τους (εκείνος έχει λιποτακτήσει από τον στρατό) και μοιράζονται έναν παθιασμένο, επεισοδιακό έρωτα που εναλλάσσεται με πολλή και καλή live μουσική...
Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από τον Mark Rydell [που μετέπειτα σκηνοθέτησε το "On Golden Pond" (Η Χρυσή Λίμνη) και ο οποίος και στις δύο αυτές ταινίες έδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στους ηθοποιούς του]. Η σκηνή της Rose στον τηλεφωνικό θάλαμο, όπου τηλεφωνεί στους γονείς της, κάτω από την επήρρεια ενός μείγματος αναλγητικών, ηρωίνης και αλκοόλ, σίγουρα άξιζε Όσκαρ. Είναι η στιγμή που αισθάνεσαι τον πόνο της, η στιγμή που πραγματικά πιστεύεις ότι βλέπεις την τελευταία ώρα της ζωής της. Τη βλέπεις να σκοτώνει τον εαυτό της μπροστά στα μάτια σου και παρότι είσαι ανίκανος να τη βοηθήσεις δεν μπορείς να σταματήσεις να παρακολουθείς! Η τελευταία σκηνή και το τελευταίο τραγούδι της Rose, "Stay With Me" είναι από τις καλύτερες στιγμές που έχει να επιδείξει ο αμερικανικός κινηματογράφος. Συνοψίζει όλη της τη ζωή καθώς και τις ζωές τόσων αδικοχαμένων καλλιτεχνών (Jim Morrison, Janis Joplin, Jimmy Hendrix και τόσων άλλων). Η Rose απελπισμένα έψαχνε κάποιον, οποιονδήποτε, να την αγαπήσει και να είναι εκεί μόνο γι' αυτήν κι όμως έδιωχνε μακριά με τον αυτοκαταστροφικό τρόπο της όλους όσοι πραγματικά νοιάστηκαν για κείνη.
Ως αναφορά το σάουντρακ της ταινίας, ό,τι και να πω είναι πολύ λίγο.

Η Bette κυριολεκτικά "καρφώνει", σημαδεύει αυτά τα τραγούδια με μια ερμηνεία γεμάτη ψυχή και φλογερό πάθος! Και μην ξεχνάμε ότι η ταινία είναι του 1979, μιας περιόδου που το rock 'n' roll ήταν τρόπος ζωής και οι μεγάλες ροκ μπάντες αντιμετωπίζονταν με απόλυτη θεϊκή λατρεία από τους οπαδούς τους.

Η μουσική τότε σήμαινε πολλά για τους ανθρώπους. Ήταν ζωντανό κομμάτι της ζωής τους και η ταινία "The Rose" φτάνει στα ύψη της τελειότητας, τελειότητα που, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο στις αναμνήσεις, που καλυτερεύουν με το πέρασμα του χρόνου. Σ' αυτή την περίπτωση όμως η μουσική ακούγεται και σήμερα ζωντανή, γεμάτη έξαψη και φρέσκια όπως όταν η ταινία είχε την πρεμιέρα της.
Εν κατακλείδι, μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών! Αρκετά είπα, νομίζω!
Trivia
- Η ταινία βασίζεται (χαλαρά) στη ζωή της Janis Joplin.
- Αυτός ήταν ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος της Bette Midler.
- Η ταινία αρχικά προτάθηκε στον Ken Russell, ο οποίος αντ' αυτής διάλεξε να σκηνοθετήσει το "Valentino". Ο Russell αργότερα περιέγραψε αυτή του την απόφαση ως το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα του!
- Όταν σε κάποιο σημείο της ταινίας η Rose ρωτάει τον Houston από πού κατάγεται εκείνος απαντάει "Waxahachie, Texas", το οποίο είναι και η πραγματική ιδιαίτερη πατρίδα του Frederic Forrest.
- O Mark Rydell συμφώνησε να σκηνοθετήσει την ταινία μόνο αν πρωταγωνιστούσε η Bette Midler. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η Bette εμφανιζόταν σε μερικά κομμάτια άλλων ταινιών και ήταν γνωστή σαν τραγουδίστρια σε night clubs.
- Η ταινία αρχικά είχε τον τίτλο "Pearl", που ήταν και ο τίτλος μιας βιογραφικής ταινίας βασισμένης στη ζωή της Janis Joplin. Όταν η Bette Midler διάβασε το σενάριο του "Pearl" είπε ότι ήταν πολύ νωρίς μετά από τον θάνατο της Janis για να βγει η ζωή της σε ταινία. Έτσι έγινε επανεγγραφή του σεναρίου, με τη βοήθεια της Bette, σβήστηκαν κομμάτια του αρχικού σεναρίου και άλλα εμπλουτίστηκαν. Τότε το σενάριο πήρε το όνομα "The Rose" και η Bette συμφώνησε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
- Η Sissy Spacek κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού το 1980 για την ταινία "Coal Miner's Daughter" (παρότι είμαι σίγουρη ότι αρκετοί είναι αυτοί μέχρι σήμερα οι οποίοι μετάνιωσαν που δεν το έδωσαν στη Bette Midler).
- Όταν αρχικά η ταινία βγήκε σε βίντεο από την εταιρεία Magnetic Video, το φιλμ περιείχαν δύο κασέτες, γιατί το VHS μπορούσε να χωρέσει μόνο 2 ώρες βίντεο εκείνη την εποχή και η εναλλακτική λύση θα ήταν να συμπιεστεί χρονικά η ταινία.
- Παραγωγός του soundtrack είναι ο Paul A. Rothchild, ο οποίος είχε δουλέψει και με τη Janis Joplin στο τελευταίο της άλμπουμ του 1970 "Pearl".
- Το άλμπουμ έφτασε στο Νο12 του πίνακα Billboard την άνοιξη του 1980.
- Το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε ηχητικά αναβαθμισμένο από την Atlantic Records/Warner Music το 1995 αλλά χωρίς bonus tracks.
Tracklist επίσημου soundtrack:
1. Whose Side Are You On (γραμμένο από τους Kenny Hopkins και Charley), 2. Midnight in Memphis (Tony Johnson), 3. Concert Monologue, 4. When a Man Loves a Woman (Calvin Lewis και Andrew Wright), 5. Sold My Soul to Rock 'N' Roll (Gene Pistilli), 6. Keep On Rockin [(Sammy Hagar) και John Shakespeare (John Carter)], 7. Love Me with A Feeling (Hudson Whittaker), 8. Camelia (Stephen Hunter), 9. Homecoming Monlogue, 10. Stay With Me (Jerry Ragovoy και George David Weiss), 11. Let Me Call You Sweetheart (Beth Slater Whitson και Leo Friedman), 12. The Rose (Amanda McBroom).
Tracklist ακυκλοφόρητου soundtrack: Fire Down Below (Bob Seger)
Σημείωση: Όλα τα τραγούδια, επίσημου και ακυκλοφόρητου soundtrack, είναι τραγουδισμένα από τη Bette Midler εκτός από το ορχηστρικό Camelia.
Κύρια πηγή πληροφοριών: The Internet Movie Database.
Σοφία Ρεντούμη

INNER WISH (studio report)

Mέσα σε ένα ευχάριστο και οικογενειακό κλίμα έγινε η παρουσίαση του νέου άλμπουμ των INNER WISΗ στα ντόπια “rock & metal media”.

Η μπάντα έφτασε αισίως να κυκλοφορεί το πέμπτο άλμπουμ της με τίτλο “No Turning Back” και αυτό που ακούσαμε ήταν δώδεκα εξαιρετικά τραγούδια που συνδυάζουν άψογα το melodic και power metal αφού οι επιρροές είναι κυρίως από Helloween, Judas Priest, Manowar και Gamma Ray. Καταπληκτικά ρεφρέν στα περισσότερα τραγούδια ,δυναμικές κιθάρες και επιβλητικοί epic και power metal ρυθμοί αφού το background(ντραμς, μπάσο, κήμπορντς) κάνει μικρά εκρηκτικά μεταλλικά θαύματα που σε συνδυασμό με τα ψηλά φωνητικά απογειώνουν όλο το άλμπουμ. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα “Save Us”, “Chosen One”, “Burning Desires” (το οποίο είναι και το πρώτο video clip του άλμπουμ), το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ και το φανταστικό “Kingdom Of The Prime”.

Το κρυφό όπλο του άλμπουμ του είναι ότι η μίξη και το mastering το οποίο έγινε από Σκανδιναβικά χέρια και συγκεκριμένα από τον κιθαρίστα των Dream Evil ,Fredrik Nordstorm(Dimmu Borgir, At The Gates, Soilwork, In Flames , Opeth) και τον Henrik Udd ενώ σημαντική ήταν και η βοήθεια του Μikka Jussila(Nightwish, Stratovarius)οπότε και το αποτέλεσμα είναι σαφές ανώτερο σε όλα τα επίπεδα. Η επίσημη κυκλοφορία του “No Turning Back” έχει ορισθεί στις 28 Μαΐου και έπειτα θα ακολουθήσει μία μεγάλη τουρνέ σε πολλές πόλεις της χώρας μας. Συνοπτικά το πρώτο άκουσμα της νέας δουλειάς των INNER WISH ήταν εντυπωσιακό και θα ενθουσιάσει αρκετούς από τους οπαδούς του αυθεντικού heavy metal. Περιμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία και την επίσημη κυκλοφορία ώστε να προχωρήσουμε και στην κανονική παρουσίαση του νέου άλμπουμ των INNER WISH.
Φώτης Μελέτης

FM - "Metropolis"

Φαντάζομαι ότι όλοι σας κάποια στιγμή θα έχετε ακούσει τις φράσεις "Είναι πιο εύκολο να γκρεμίζεις παρά να κτίζεις (δημιουργείς)", "Είναι πιο εύκολο να σκοτώνεις παρά να δίνεις ζωή" και άλλα παρόμοια.
Και ίσως σε γενικές γραμμές και σε ορισμένους τομείς της ζωής μας αυτό να ισχύει πράγματι.
Όμως αναρωτιέμαι, όταν είσαι εξαιρετικός σε κάτι, όταν έχεις ταλέντο, όταν έχεις αυτό που λέμε "άστρο" πόσο εύκολο είναι να τα κάνεις μαντάρα και πόσο δύσκολο να πάρεις την πρωτιά, ή ακόμα και να πετύχεις ένα ρεκόρ;
Και για να μη γενικολογώ άσκοπα θα μιλήσω καθαρά γι' αυτό που κι εσείς κι εγώ ενδιαφερόμαστε. Τη μουσική και τους μουσικούς. Και πιο συγκεκριμένα για τους FM και τον κ. Steve Overland. Είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που όταν περιμένω καινούργια του δουλειά δεν έχω την παραμικρή αγωνία, τον παραμικρό φόβο ότι μπορεί το αποτέλεσμα να μη με ικανοποιήσει. Γιατί ξέρω πως ακόμα κι αν στην πορεία της ακρόασης πιάσω τον εαυτό μου να έχει κάποιες ενστάσεις για κάποιες μουσικές ιδέες του (λέμε τώρα!) και πάλι την αμέσως επόμενη στιγμή θα καταφέρει να μ' αιχμαλωτίσει ξανά μ' αυτή τη γεμάτη πάθος, αδιαπραγμάτευτη, "take no prisoners" φωνή του και όλα πάλι θα είναι μέλι-γάλα!
Όσο για τις φοβερές μίξεις μουσικών ειδών που κάνει, πείτε μου, πόσους άλλους καλλιτέχνες ξέρετε που να συνδυάζουν blues, country, AOR, ακόμα και sleaze rock (και δεν μιλάμε σε έναν δίσκο αλλά καμιά φορά και σε ένα μόνο τραγούδι!) μ' αυτή την άνεση και το απίστευτο αποτέλεσμα, που να με κάνει να σκέφτομαι ότι και ένα απλό "καλημέρα" να με αξίωνε ο Θεός να μου πει κάποτε θα γινόταν το αγαπημένο μου hit! Εννοείται ότι δεν μπορώ να φανταστώ αυτόν τον άνθρωπο να μιλάει, παρά μόνο να τραγουδάει!
Έχω αγαπήσει αρκετές φωνές στη ζωή μου, αλλά έχω λατρέψει μόνο δύο. Η μία είναι η φωνή του Steve Perry, η άλλη μπορείτε να μαντέψετε σε ποιον ανήκει... Για μερικούς ανθρώπους η δημιουργία θεόπνευστης τέχνης είναι κάτι σαν την αναπνοή. Ο Steve Overland είναι ένας απ' αυτούς...
Line up
Steve Overland - φωνητικά, Jim Kirkpatrick - κιθάρα, Merv Goldsworthy - μπάσο, Pete Jupp - ντραμς, Jem Davis - πλήκτρα.
Tracklist
1. Wildside, 2. Hollow, 3. Unbreakable, 4. Flamingo Road, 5. Metropolis, 6. Over you, 7. Days Gone By, 8. Bring Back Yesterday, 9. I Ain't the One, 10. Don't Need Nothing, 11. The Extra Mile, 12. Who'll Stop the Rain, 13. Still the Fight Goes On.
Σοφία Ρεντούμη

RAGE - "String to a Web"

Οι RAGE είναι από αυτές τις περιπτώσεις στο χώρο της metal μουσικής που σε γενικές γραμμές σε προβληματίζουν στα πάντα, πέρα από τις συνθέσεις τους. Ενώ δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος να τους προσάψει κάποιο κακό album, εύλογη είναι η απορία το πώς γίνεται μια τέτοια μπάντα με ιστορία 25 περίπου χρόνων να μην έχει καταφέρει να μπει στα μεγάλα σαλόνια, είτε μιλάμε από πλευράς κύρους, είτε απλώς εμπορικά.

Οπαδούς έχουν και μάλιστα πιστούς. Κορυφαία κομμάτια επίσης. Ίσως πάντα κάτι έλειπε ώστε να γραφτούν στην ιστορία με χρυσά γράμματα, κάτι στο οποίο βρέθηκαν πολύ κοντά το 1995 με το δίσκο "Black in Mind". Όπως προείπα, δύσκολα θα βρει κάποιος έναν-δύο κάτω του μετρίου album στην εκτενή δισκογραφία τους, και αυτό οφείλεται στην συνθετική ικανότητα του τραγουδιστή- μπασίστα- ιδρυτικό μέλος των Rage, Peter "Peavy" Wagner. Κατά καιρούς έχει αλλάξει το line up τους, αλλά από το 1999 και μετά σταθερός συνοδοιπόρος του Peavy είναι ο Victor Smolski (ex- Mind Odyssey), ο οποίος έχει αναλάβει τις κιθάρες και πλέον ένα μεγάλο μέρος της συνθετικής διαδικασίας.

Το τρίο συμπληρώνει ο Andre Hilgers (ex-Silent Force, Axxis) πίσω από τα drums, ο οποίος διαδέχτηκε τον Mike Terrana το 2007. Φτάνουμε στο σήμερα λοιπόν και το νέο cd των Rage κυκλοφορεί με αξιώσεις, καθώς το heavy power κράμα που παίζει το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια δεν έχει βρει πρόσφορο έδαφος ώστε να απασχολήσει τη metal σκηνή. Όχι επειδή είναι ξεπερασμένο. Απλώς οι μέρες που αυτού του είδους παρακλάδια έπαψαν να βρίσκονται στο επίκεντρο.

Επί της ουσίας λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο της μπάντας, ο οποίος κινείται στα μουσικά χνάρια που έθεσε η μπάντα με την είσοδο του Smolski στο σχήμα. Τα κομμάτια είναι μοιρασμένα στα αμιγώς heavy που κουμάντο κάνει ο Peavy, και στα κλασσικότροπα που έχει αναλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο Smolski.

Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, κατά τη γνώμη μου, είναι τα "Into the Light", που αποτελεί και το πρώτο single, "Hunter and Prey", με το απίστευτα κολλητικό refrain και "Saviour of the Dead", με το πιο heavy riff του δίσκου, ενώ στο μέσον περίπου της διάρκειας συναντάμε την μεγαλεπήβολη σύνθεση "Empty Hollow", η οποία χωρίζεται σε 5 μέρη, και θυμίζει στο ύφος την "Suite Lingua Mortis" από το "Speak of the Dead" album.

Διασκεδαστικό είναι και το "Hellgirl", το οποίο γράφτηκε για την κόρη του Andre, η οποία επέλεξε να έρθει στον κόσμο την ώρα που το συγκρότημα πρόβαρε στο studio. Εάν τον συνέκρινα πάντως με κάποια παλαιότερη κυκλοφορία τους, θα έλεγα πως περισσότερο μοιάζει με το "Speak of the Dead" γενικότερα, παρά με το προηγούμενο, "Carved in Stone".

Ο ήχος είναι πάρα πολύ καλός και καθαρός (oι ηχογραφήσεις έγινε στο πολύ γνωστό Twilight Hall Studio) και την παραγωγή ανέλαβε ο πολυπράγμων Victor Smolski και ο για πολλά χρόνια φίλος της μπάντας, Charlie Baurfeind (Hammerfall, Helloween κτλ). Το μόνο που αρνητικό που έχω να προσάψω είναι το ότι ενώ σαν σύνολο το "String to a Web" είναι εξαιρετικό, προσπερνώντας μάλιστα σε ποιότητα πολλές κυκλοφορίες της αγοράς, για πολλοστή φορά δεν υπάρχει αυτό το «κάτι» που θα σε κάνει να προσκυνάς τον Peavy και την παρέα του.

Το καλό βέβαια είναι ότι και οι ίδιοι μάλλον το έχουν καταλάβει και πλέον δεν προσπαθούν να ικανοποιήσουν τόσο νέους οπαδούς, όσο τους παλιούς, και σαν Rage-fan, το εκτιμώ.
Στέφανος Στεφανόπουλος

Οι ΥΕLLOW DEVIL SAUCE αποκαλύπτονται...

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική εναλλακτική/stoner/grunge/πειτε-την-όπως-θέλετε σκηνή ανεβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά γιατί ποτέ δεν υπήρξε η μπάντα μεγαθήριο να την αντιγράψουν όλοι(βλ. Rotting Christ). Αντίθετα υπήρξαν πολλές σταθερά ποιοτικές μπάντες, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο γνωστές. Οι Yellow Devil Sauce είναι μια από αυτές. Τους γνωρίσαμε από τον πρώτο δίσκο “Yellow Devil Sauce” το οποίο μας άφησε καλές εντυπώσεις αλλά με το "Early Dinner at Dr.Chakravarti's" μας ανοίγουν την όρεξη για το μέλλον. Κάναμε μια μικρή κουβέντα και μάθαμε κάποια χρήσιμα πράγματα για την μπάντα. Δείτε την σούμα της παρακάτω και μην ξεχνάτε να υποστηρίζετε αυτούς που το αξίζουν!
Yellow Devil Sauce… Θα ήθελα μια βοήθεια guys...Πως σας ήρθε αυτό το όνομα; Τι ιστορία κρύβει πίσω του; Πείτε μας και λίγα λόγια για την μπάντα.
Το όνομα ήταν μια ιδέα του Αλέξη (κιθαρα/φωνη) και του Γιώργου (τύμπανα)
και συνελήφθη σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο στην Αγγλία, η φάση είναι ότι η yellow devil sauce είναι όντως καυτερή σάλτσα που συνοδεύει μεξικάνικα πιάτα!!! Τώρα όσον αφορά την μπάντα, το 1999 η μπάντα ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα ακολούθησαν πολλά live και δυο demo, το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο το μας ομώνυμο άλμπουμ από την x-art.tici music και φτάνουμε στο 2010 με το δεύτερο άλμπουμ "early dinner at dr.chakravarti's" από την spinalonga records.
Ετοιμάζεστε να κυκλοφορήσετε τον δεύτερο σας δίσκο. Δώστε μας λίγες πληροφορίες για το που ηχογραφήθηκε.
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα SCA studios, οι ηχογραφήσεις ξεκινήσαν τέλη του 2008 αρχές του 2009 και κράτησαν περίπου ένα χρόνο. Έχει γίνει μια πάρα πολύ καλή δουλειά και γενικότερα ήμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα.
Η εταιρία κυκλοφορίας είναι η Spinalonga, την έχουμε συναντήσει και σε άλλες κυκλοφορίες της σκηνής. Πως είναι η μέχρι τώρα συνεργασία σας;
Η συνεργασία μας είναι άψογη, πραγματικά τα παιδιά μας στηρίζουν απόλυτα, επίσης να συμπληρώσω ότι μαζί με την Spinalonga στον δίσκο συμμετέχουν και η CTS productions και TFK.
Είναι ιδέα μου η υπάρχει μια σταθερή άνοδος της σκηνής τα τελευταία χρόνια;
Όχι δεν είναι η ιδέα σου, απλώς η ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια αυτοοργανώνεται και αποδεικνύει ότι εκεί έξω υπάρχουν πάρα πολύ καλές μπάντες και πίστεψε με υπάρχουν πολλές!!
Θες να μιλήσουμε για τους στίχους; Από έρχεται η έμπνευση;
Κοίταξε οι στίχοι γράφονται εξ ολοκλήρου από τον Αλέξη και έχουν να κάνουν με προσωπικές σκέψεις, βιώματα γενικότερα εξαρτώνται από την διάθεση του Αλέξη την συγκεκριμένη περίοδο που τους γράφει.
Η διαδικασία σύνθεσης που ακολουθείτε ποια είναι;
Συνήθως ο Αλέξης έρχεται με τα riffs και τον σκελετό των κομματιών τα δουλεύουμε από κοινού στο στούντιο βάζοντας ο καθένας την πινελιά του η μέσα από τζαμαρίσματα όπου πολλές φορές καταλήγουν σε κομμάτια.
Πάμε λίγο στην ελληνική σκηνή, πες μου 3 μπάντες που πραγματικά γουστάρεις και θες να τους δεις ψηλά.
Eντάξει, δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία γιατί είναι πολλές οι μπάντες που γουστάρω, εγώ θέλω όλες οι μπάντες να πάνε ψηλά και την ελληνική σκηνή να βρει τον δρόμο της γιατί το αξίζει!
Εσείς πως το βλέπετε; Έχετε θέσει κάποιο όριο ως μπάντα;
Εμείς θέλουμε να παίζουμε να γουστάρουμε να γουστάρει και ο κόσμος που μας ακούει και αν προκύψει και κάτι άλλο εδώ είμαστε, Όριο όχι δεν έχουμε θέσει το μόνο που θέλουμε είναι να παίζουμε αυτό που αγαπάμε.
Περιμένετε να βγάλετε χρήματα από συναυλίες ή από πωλήσεις; Ποιος είναι τελικά ο στόχος σας; Χρήματα; Tρέλλα; Γκόμενες;
Χρήματα; όχι δεν είναι αυτό που μετράει το θέμα είναι να παίζεις και να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό, αν θέλαμε λεφτά και γκόμενες θα ήμασταν στο L.A και θα το παίζαμε τζοβενοι!!!! πέρα από την πλάκα η μουσική είναι που μετράει ότι κάνεις να το κάνεις με μεράκι.
Ηχητικά ποιες είναι οι επιρροές; Τι μουσική γουστάρετε να ακούτε;
Ηχητικά οι επιρροές μας αναμφισβήτητα είναι η σκηνή του Seattle, πρώιμοι Tool, Killing Joke, Kerbdog και αλλά πολλά. Πάνω κάτω τα ίδια ακούμε όλοι μας , τώρα ο καθένας έχει και τα προσωπικά κολλήματα του έτσι; Ξεκινάμε από Beatles και φτάνουμε στο black metal!!!!
Κλείστε αυτή την συνέντευξη/κουβέντα όπως θέλετε εσείς.
Ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη και υποστηρίξτε την ελληνική σκηνή γιατί το αξίζει!!
http://www.myspace.com/yellowdevilsauce
Συνέντευξη στον Δομίνικο Πρίτη

SCORPIONS: "Sting In The Tail"

Το κύκνειο άσμα των SCORPIONS είναι πλέον γεγονός. Μετά και τις επίσημες ανακοινώσεις περί διάλυσης οι Γερμανοί hard rockers αποφάσισαν να μας χαρίσουν το “Sting In The Tail”, ένα άλμπουμ αντάξιο της μακρόχρονης πορείας τους.
Το άλμπουμ ξεκινά περίφημα με τα “Raised On Rock” και στη συνέχεια το διαδέχεται το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου στο κλασικό και απολαυστικό ύφος της μπάντας ενώ το πρώτο γερό κτύπημα έρχεται με το φανταστικό “Slave me” με ένα ρεφρέν και μία μελωδία που σπάει κόκκαλα αλλά και με τον Klaus Meine να εξακολουθεί με άνεση να ανατριχιάζει στα εξήντα του τα πλήθη. Επόμενο τραγούδι το εκπληκτικό “The Good Die Young” όπου συναντάμε στην σύνθεση εκτός από τον Rudolf Schenker και τον μαέστρο Christian Kolonovits και την μοναδική Tarja(πρώην Nightwish) να βοηθά τον Klaus Meine ώστε να απογειωθεί κι άλλο φωνητικά το κομμάτι και νομίζουμε το κατόρθωσαν με απόλυτη επιτυχία. Το φανταστικό “No Limits” που ακολουθεί θυμίζει έντονα εποχές από το Love at First Sting και ειδικά τα κιθαριστικά ριφ του τραγουδιού είναι ένα μίγμα “Bad Boys Running Wild” και “Βig City Nights”. Όσο κυλάει το cd συναντάμε την όμορφη μπαλάντα “Lorelei” ενώ το “Rock Zone” είναι ένας πραγματικός δυναμίτης. Η poser πλευρά των Scorpions ξεδιπλώνεται με τo υπέροχo “Turn You On” και με το “Let’s Rock” καταφέρνουν να γράψουν άλλο ένα arena hard rock κομμάτι ενώ η μπαλάντα “SYL” που ακολουθεί είναι στο παλιό γνώριμο στυλ του γκρουπ. To “Sting In The Tail” κλείνει με το θαυμάσιο “Spirit of Rock”(τέταρτο κομμάτι που περιέχει στον τίτλο τη λέξη rock) που μπορεί άνετα να γίνει hit ενώ το αποχαιρετιστήριο κομμάτι είναι το μελαγχολικό “The Best is Yet To Come”.Συνολικά το ύφος και ο ήχος σε όλο το άλμπουμ επιβεβαιώνει περίτρανα ότι έχουμε ή είχαμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα hard rock συγκροτήματα όπου αποδεικνύουν χωρίς υπερβολές μετά από σαράντα χρόνια παρουσίας ότι ξέρουν να παίζουν πιο σύγχρονα από πολλούς νεώτερους ανταγωνιστές τους. H βοήθεια στον τομέα των συνθέσεων από άλλους δημιουργούς είναι καθοριστική για την ποιότητα του άλμπουμ αφού οι Fredrik Thomander(Gotthard, Backyard Babies), Anders Wikström(Treat) , Eric Bazilian(Ηοοters),Martin Hansen και Michael Nord Andersson με προϋπηρεσία στους Rasmus έδωσαν την απαραίτητη ώθηση ώστε το τελευταίο άλμπουμ των Scorpions να ακούγεται δυνατό ,μελωδικό και πάνω από όλα να ακούγεται με hard rock διάθεση. Δεν ξέρουμε αν είναι το τελευταίο άλμπουμ των Γερμανών ή άλλο ένα επικοινωνιακό τους κόλπο εμείς απλά για άλλη μια φορά όσο προβλέψιμοι κι αν είναι σε πολλά τους τραγούδια μας κάνουν να χαιρόμαστε που τους ακούμε και να είστε σίγουροι ότι θα συνεχίζουμε να τους απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια ακόμα.
Φώτης Μελέτης

VENUS & MARS - Όταν η Αφροδίτη και ο Άρης ερωτεύονται...

Μήπως σας έχουν λείψει τρομερά οι HEART και τα υπέροχα τραγούδια που έγραφαν τη θρυλική δεκαετία του '80; Αν ναι, τότε σας έχω μια ασπιρίνη...
Οι VENUS & MARS απαρτίζονται από τα γεμάτα πάθος φωνητικά της Diana DeWitt και τη δεξιοτεχνία στα πλήκτρα της Robin Randall. Η Diana DeWitt όχι μόνο συν-γράφει τα τραγούδια αλλά τους δίνει και ζωή μ' έναν τρόπο που λίγοι ερμηνευτές μπορούν! Οι δεξιοτεχνίες αυτών των δύο δημιουργούν τον μοναδικό ήχο αυτού του θηλυκού ντουέτου.
Ενώ ζούσαν στο Los Angeles η μουσική τους συνεργασία τις οδήγησε σε μια μακρόχρονη φιλία. Έτσι η Diana και η Robin συνδύασαν τα ταλέντα τους, γράφοντας για τον ρομαντισμό, τα αιώνια ερωτήματα του έρωτα, τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, τη μουσική που μιλάει στις ψυχές των εραστών σε όλο τον κόσμο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Η ιδέα αυτού του αμερικανικού γυναικείου melodic rock ντουέτου ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1993 όταν η Diana και η Robin ήταν μαζί σε περιοδεία στην Ευρώπη. Τα κορίτσια έδιναν παράσταση σ' ένα διεθνές AOR Show μαζί με πολλά συγκροτήματα, στηρίζοντας τον φίλο τους και αμερικανό καλλιτέχνη-φαινόμενο Mark Free (SIGNAL, KING COBRA). Το άλμπουμ του Mark "Long Way From Love" είχε γραφτεί από τη Robin και τη μακαρίτισσα μητέρα της, τη μεγάλη Judithe Randall, με τη Diana να βοηθάει στα φωνητικά. Η έξαψη και η ενέργεια που υπήρχαν κατά τη διάρκεια του promotion στο άλμπουμ του Mark άναψε τη σπίθα της συνεργασίας ανάμεσα στις δύο γυναίκες, έχοντας σαν αποτέλεσμα μια συλλογή τραγουδιών ονόματι "Grand Trine". Αυτά τα τραγούδια αγάπης, απώλειας, πάθους και πόθου ενέπνευσαν τη γέννηση των VENUS & MARS.
Οι εξαιρετικοί παραγωγοί (και όχι μόνο) Guy Marshall (PAT BENATAR, ROBERT TEPPER), James Christian (HOUSE OF LORDS) και Michael Hanna (FOREIGNER, FOGELBERG, MICHAEL McDONALD) βοήθησαν οδηγώντας τες στο μουσικό μονοπάτι τους.
Μετά από την ανεξάρτητη, επιτυχημένη "εκτόξευση" του "Grand Trine" το 1994, τα κορίτσια υπέγραψαν μια συμφωνία για δίσκο με την ιαπωνική εταιρεία Avex Trax και κυκλοφόρησαν τη δεύτερη δουλειά τους "New Moon Rising" το 1998. Σ' αυτόν τον δίσκο συμπεριλαμβάνεται το διάσημο τραγούδι "Bless A Brand New Angel", που ακούστηκε στο πολύ γνωστό σίριαλ "Baywatch" καθώς και οι original εκτελέσεις (μιλάμε για τραγούδια που έχουν γράψει η Diana DeWitt μαζί με τις Judithe και Robin Randall από το 1984 έως το 1998) πολλών μετέπειτα singles των STARSHIP ("Tomorrow Doesn't Matter Tonight") και της Agnatha Falkskag (ABBA). Επίσης περιέχονται δικά τους κομμάτια που αργότερα ηχογράφησαν σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως οι προαναφερόμενοι Mark Free ("The Last Time", "Dying For Your Love") και James Christian ("Leave Well Enough Alone").
Αρχικά το cd κυκλοφόρησε μόνο στην Ιαπωνία (1998) αλλά επανεκδόθηκε το 2003 από την αμερικανική δική τους εταιρεία με 2 διαφορετικά τραγούδια. Εδώ και αρκετό καιρό το εν λόγω CD είναι διαθέσιμο από το CD Baby για ψηφιακή διανομή.
Να σημειωθεί ότι η Diana DeWitt έχει γράψει στο παρελθόν τραγούδια για τους Robbie Buchanan, Dennis DeYoung, Barry DeVorzon, Giorgio Moroder, David Pack και αμέτρητους άλλους, έχει κάνει κύρια, βοηθητικά φωνητικά και ντουέτα και έχει γράψει τραγούδια μαζί με καλλιτέχνες όπως οι BJ Thomas, Robert Tepper, Mickey Thomas, Mark Free, Michael McDonald κ.ά. καθώς έχει επενδύσει με τραγούδια και αρκετές ταινίες και διαφημιστικά.
Περισσότερες πληροφορίες για τις Diana DeWitt και Robin Randall θα βρείτε στο site www.phonorec.com
Οι Robin και Dianna προσκαλούν τον ακροατή να βιώσει ένα ασυνήθιστο, υπέροχο ταξίδι μέσα από την παλλόμενη καρδιά και το πηγαίο συναίσθημα των VENUS & MARS. Ό,τι κι αν κάνετε μην αμελήσετε να πείτε ναι σ' αυτή την πρόσκληση. Αν βέβαια θα σας άρεσε ένα μουσικό ταξίδι που θα είχε προορισμό τον δικό σας προσωπικό παράδεισο! Εμένα πάντως μου ακούγεται πολύ δελεαστικός ένας τέτοιος προορισμός...
Σημείωση: Εδώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλούς μου φίλους Troy και Camelblue που με βοήθησαν δίνοντάς μου πολύτιμες πληροφορίες γι' αυτές τις δύο εξαιρετικές καλλιτέχνιδες! THANKS GUYS! YOU'RE THE BEST!!!
Συμβουλή: Μην αφήσετε να σας παραπλανήσει η συντηρητική εμφάνιση των δύο κυριών στη φωτογραφία. Θυμηθείτε: τα ράσα δεν κάνουν τον παπά!
Σοφία Ρεντούμη

NO PROFILE - "High Society"

Ότι καλύτερο και πιο φρέσκο κυκλοφορεί αυτή την περίοδο στην ελληνική ροκ σκηνή ονομάζεται NO PROFILE.

Oι πέντε πιτσιρικάδες έχουν δημιουργήσει από την συμμετοχή τους στο Schoolwave θετικές εντυπώσεις ενώ στο επόμενο βήμα τους κατάφεραν να κερδίσουν το πρώτο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό Φίλιππος Νάκας του 2008 που σήμαινε και δισκογραφικό συμβόλαιο με την Sony Music.

Έτσι λοιπόν έχουμε στα χέρια μας και παρουσιάζουμε την παρθενική δουλειά των No Profile με τίτλο “High Society” στο οποίο η μπάντα ροκάρει ατελείωτα με μοναδική ενέργεια σε όλο το άλμπουμ και δημιουργεί ένα εκρηκτικό σκηνικό με επιρροές που ξεκινούν από τους Muse και Red Hot Chili Peppers και φτάνουν ως τους Gun’s n’ Roses και τους Faith No More. To πάντρεμα alternative μελωδιών, ορμητικών κιθαριστικών ριφ και παθιασμένων φωνητικών, ενισxυμένα με ένα ρυθμικό υπόβαθρο που βγάζει φωτιές δίνει την δυνατότητα στους No Profile να δηλώνουν δυναμικό παρόν στην ντόπια σκηνή αλλά και θέτουν τα θεμέλια για καριέρα μέχρι και στο εξωτερικό.

Η παραγωγή του Greggy K(Matisse) είναι άκρως επαγγελματική και προσδίδει πολλά συν στον ήχο και στις ενορχηστρώσεις του γκρουπ. Η συμμετοχή της Ιφιγένειας Atkinson(Film) είναι άλλη μία ευχάριστη έκπληξη που μας χαρίζουν οι No Profile μιας και συνολικά όλο το άλμπουμ εναλλάσσεται με επιτυχία μεταξύ hard, alternative ως και garage rock ρυθμών όλα αυτά δοσμένα σε μία γοητευτική underground ατμόσφαιρα.

Τραγούδια που ξεχωρίζουμε είναι τα “Ηigh Society”, “No Profile didn’t Sign This Contract”(θυμίζει λίγο από Last Drive), “We ’ll Take It From Here, Sir” και το “Vambires Vegetarian”. Αν δεν καβαλήσουν λοιπόν το καλάμι (λόγω του νεαρού της ηλικίας) τότε ετούτοι εδώ οι πιτσιρικάδες μπορούν να κάνουν θαύματα και να δημιουργήσουν κι άλλα θαυμάσια τραγούδια. Ας ευχηθούμε ότι δεν θα μας διαψεύσουν…
Φώτης Μελέτης

Ο PIOTR CRUDZINSKI (κιθαρίστας των RIVERSIDE) αποκλειστικά στις σελίδες του ROCKWAY

Μερικές φορές στην ζωή μας περιμένουμε κάτι συγκεκριμένο να συμβεί για να πούμε.. "ναι! επιτέλους!" Αισθάνομαι πολύ περήφανη και χαρούμενη υπέρμετρα που αυτήν την στιγμή μπορείτε να διαβάζεται αυτήν την συνέντευξη με έναν ίσως από τους πιο 'δυνατούς' κιθαρίστες της πολωνικής prog σκηνής! o Piotr Crudzinski υπέροχη μορφή και κιθαρίστας τον RIVERSIDE, είναι εδώ για να μοιραστεί μαζί μου και με σας διάφορα.. 12.30 περίπου μεσημέρι Τετάρτης ξεκινήσαμε για μια συνέντευξη και μετατράπηκε σε πολύ φιλική κουβέντα.. η οποία κράτησε περίπου 2 ώρες και αν δεν έπρεπε να πάει για πρόβα, μάλλον θα συνεχίζαμε για πολύ. Μιλήσαμε για πολλά όπως και για κάποια προσωπικά του (ενδιάμεσα στα μουσικά!) και ο λόγος του δίκοπο μαχαίρι! Σίγουρα η επόμενη μας συνάντηση εκτός από την εμφάνιση τους στη Ελλάδα στις 7 Μαΐου 2010 στο "RODEO LIVE CLUB", θα είναι ίσως ακριβώς μετά! Πρέπει να σχολιάσουμε το live της βραδιάς.. δεν θα είναι και λίγο
(ευχαριστω απο καρδίας τους καλούς και πάντα δίπλα μου πιστούς φίλους Λεωνιδα Χατζημιχάλη & Wil Delissen)
ΕΛΕΝΗ/ Γειά σου φίλε μου PIOTR τι κάνεις?
PIOTR/ Είμαι καλά σε ευχαριστώ, τους τελευταίους 2 μήνες κοιτάζω να ξεκουραστώ μετά από την περιοδεία της χρονιάς που πέρασε, και είμαι και νοικοκύρης.
ΕΛΕΝΗ/ Έχεις παρατηρήσει ότι μετά από το A.D.H.D τα πράγματα έχουν αλλάξει λιγάκι σε ότι αφορά την δημοτικότητα σας?
PIOTR/ Παρατήρησα πως καθένας από τους δίσκους μας (άλμπουμ) που κυκλοφορούσε, η δημοτικότητα μας μεγάλωνε σιγά-σιγά, και φυσικά το παρατηρήσαμε αυτό και μετά από την κυκλοφορία του A.D.H.D.
ΕΛΕΝΗ/ Με την ευκαιρία να σε συγχαρώ κιόλας για την ανοδική σας πορεία, είναι κάτι που περίμενες να συμβεί?
PIOTR/ Ξέραμε ότι κατά την διάρκεια της προόδου των συνθέσεων και κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων κάναμε κάτι που πραγματικά είμαστε περήφανοι για αυτό και ελπίζαμε και ο κόσμος να αισθανθεί το ίδιο.
ΕΛΕΝΗ/ Και το κάνουμε, πίστεψε με. Έχοντας παρακολουθήσει τα βήματα σας όλα αυτά τα χρόνια, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς μέσα από την μουσική σας, ότι δεν ήταν απλή υπόθεση να φτάσετε μέχρι εδώ, αισθάνεσαι και εσύ το ίδιο?, ήταν μακρύς ο δρόμος?
PIOTR/ Ακόμα νομίζουμε ότι το καλύτερο μας άλμπουμ δεν έχει γραφτεί, είναι μακριά :))) αλλά έχω να πω ότι δεν παρατήρησα ότι κάναμε μακρύ ταξίδι (αν και που φυσικά το κάναμε) δεν τον παρατήρησα αυτό γιατί από τότε που είμαστε μαζί 9 χρόνια τώρα ,ίσως γιατί περνάμε πολύ όμορφα και είναι ευχάριστο να είσαι μέρος όλου αυτού. Αλλά και φυσικά ξέρουμε ότι κάναμε περίφημη δουλειά κατά την διάρκεια όλων αυτών των 9 χρόνων, και το τελευταίο που νομίζω ότι ήταν και το πιο δύσκολο ήταν που ηχογραφήσαμε και κυκλοφορήσαμε το τελευταίο μας άλμπουμ και ταυτόχρονα κάναμε και την μεγαλύτερη περιοδεία μας μέχρι τώρα σε όλη μας την καριέρα.
ΕΛΕΝΗ/ Πιστεύω και είμαι σίγουρη-γιατί παρακολουθώ την Πολωνική prog σκηνή-πως έχετε δημιουργήσει ένα μουσικό καθεστώς, όλοι μιλάνε σήμερα για την prog Πολωνική σκηνή, έχετε ταράξει την μουσική βιομηχανία. Πιστεύεις ότι είναι έτσι τελικά? Καταφέρατε τελικά να αλλάξετε τα μουσικά στερεότυπα?
PIOTR/ Δεν νομίζω πως αλλάξαμε τα στερεότυπα. Δεν περιμέναμε ότι θα συνέβαινε όλο αυτό. Απλά το μόνο που θέλαμε ήταν να ξεκινήσουμε ένα νέο σχήμα με νέα μουσική. Νομίζω ότι είχαμε πάρα πολύ τύχη. Η Πολωνική prog σκηνή εκείνες τις εποχές, ζούσε στιγμές αγωνίας ή ήταν ήδη νεκρή, μετά από την τελευταία επιτυχία των COLLAGE - Moonshine το 1994 μαντεύω. Μετά από 9 χρόνια μπορώ τίμια να πω ότι οι RIVERSIDE ήταν κομμάτι αυτής της μουσικο-προοδευτικής αναγέννησης :))) Η Πολωνική prog σκηνή ξαναγεννήθηκε!
ΕΛΕΝΗ/ Ας υποθέσουμε ότι ήσασταν από την Αγγλία, Αμερικανοί ή τουλάχιστον Ιταλοί, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα? η αναγνώριση θα ήταν πιο γρήγορη?
PIOTR/ Θα μπορούσα να πω ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο δύσκολα και δεν είμαι σίγουρος αν θα ήμασταν σήμερα σε αυτήν την θέση.
ΕΛΕΝΗ/ Και τώρα? ποιά ενδεχομένως η συνέχεια? Μήπως το επόμενο άλμπουμ θα είναι καταλύτης για την δισκογραφία σας? Έχετε κάτι στο μυαλό σας?
PIOTR/ Θα ήταν υπέροχο και το πιστεύουμε και θα κάνουμε τα πάντα προκειμένου να συμβεί, αλλά φυσικά θα δούμε. Προς το παρόν είμαστε επικεντρωμένοι ακόμα στην προώθηση του άλμπουμ A.D.H.D. έχουμε ανάγκη να επισκεφτούμε μερικές χώρες που δεν έχουμε πάει ακόμα :))) και σχετικά με καινούργια τραγούδια θα δούμε από φθινόπωρο :))
ΕΛΕΝΗ/ To A.D.H.D όπως ήδη ξέρουμε ήταν η αλλαγή στο ύφος και λιγάκι πιο βαρύ (πράγμα που λάτρεψα!) Μήπως αισθάνθηκες την ανάγκη πως μπορούσε να υπάρχει μέσα στο άλμπουμ και δεύτερη συμμετοχή κιθάρας?
PIOTR/ Το A.D.H.D.( όπως και κάθε μας άλμπουμ) είναι ένα ταξίδι για μας. Δεν έχουμε πει ότι μπορεί να παίζουμε πιο heavy από δω και πέρα, οπότε δεν νομίζουμε ότι θα υπάρξει κάποια αλλαγή. Παράλληλα νομίζουμε ότι είναι τέλεια τώρα με αυτόν τον πραγματικά μελωδικό τρόπο που υπάρχει το δέσιμο με τα πλήκτρα και το μπάσο.
ΕΛΕΝΗ/ Λοιπόν Piotr, αν κάποιος διαβάσει το βιογραφικό σου θα δει πως ήσουν αθλητής, και μετά από μεγάλη στεναχώρια για κάποιους λόγους αποσύρθηκες. Τώρα μετά από τόσα χρόνια, αν σου ζητούσε κάποιος να διαλέξεις, θα παρέμενες εδώ που είσαι τώρα, ή θα προτιμούσες το τότε?
PIOTR/ Είναι πραγματικά δύσκολη ερώτηση. Φυσικά τώρα δεν θα άλλαζα τίποτα αλλά θα άλλαζα τα πάντα για να μην είχα εκείνο το τέλος τότε ;)) Ήμουν πολύ καλός στο handball και το αγαπούσα. Το άθλημα αυτό ήταν όλη μου η ζωή και ξαφνικά κάποιος μου το πήρε μακριά. Ήταν κάτι σαν ένα είδος τραγωδίας για μένα, αλλά παρ' όλα αυτά ευχαριστώ τους γονείς μου που με έκαναν να ανακαλύψω την κιθάρα. Αλλά...αν είχα πάλι την ευκαιρία να ξαναγίνω παίχτης handball για άλλη μια φορά, θα τρελαινόμουν να μάθω τι εξέλιξη θα είχαν τα πράγματα.. πως θα κατέληγε! :)))
ΕΛΕΝΗ/ Ξέρουμε πια ότι η παρουσία σας στην Ελλάδα είναι γεγονός, όπως και πιστεύω πως ξέρετε ότι οι Έλληνες είναι φανατικό κοινό σας. Γιατί αργήσατε τόσο να 'κλείσετε' για εμφάνιση σας εδώ?
PIOTR/ Νομίζω ότι μάλλον πρέπει να ερωτηθούν οι Έλληνες promoters :)) Πραγματικά μας αρέσει πολύ να κάνουμε συναυλίες παντού και όποιος μας καλέσει. Θα μπορούσα να πω ότι περιμέναμε από κάποιον από την Ελλάδα να μας καλέσει. Έχουμε ήδη παίξει 2 φορές στην Τουρκία και θα μπορούσαμε να έρθουμε και στην Ελλάδα αλλά δεν μας έκανε κανένας πρόταση.
ΕΛΕΝ / Έχεις δίκιο φίλε μου.. ναι.
PIOTR/ Το ξέρω...
ΕΛΕΝΗ/ Piotr πες μου, τι ακούς τον τελευταίο καιρό που σε ευχαριστεί εκτός μπάντας?.. κάτι που σου έχει κάνει εντύπωση και που νομίζεις πως ξεχωρίζει?
PIOTR/ Ακούω πάρα πολύ μουσική, αλλά πρέπει να πω ότι εδώ και ένα χρόνο έγινα πολύ φανατικός οπαδός του βινυλίου και έτσι ασχολούμαι πιο πολύ με παλαιότερα ακούσματα παρά με καινούργια. Η Πολωνική prog σκηνή μεγαλώνει και παρατήρησα πως κάποιες μπάντες έχουν αλματώδη άνοδο για το μέλλον όπως οι DIVISION BY ZERO, DISPERSE, ή οι TIDES FROM NEBULA.
ΕΛΕΝΗ/ Piotr, έχουμε ήδη φτάσει στο τέλος κάπου εδώ, προσωπικά θέλω να σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας αυτή πολύ το ευχαριστήθηκα ειλικρινά, και εύχομαι καλή επιτυχία σε ότι κάνετε και με το καλό να σας δούμε και εδώ στη Ελλάδα στις 7 Μαΐου (2010) στο 'Rodeo Live Club' , και σιγουρευτείτε πως θα έχετε 'δυνατό' merchandise γιατί θα χρειαστούμε πολλά μπλουζάκια RIVERSIDE!
PIOTR/ Είμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολύ χαρούμενοι που θα έρθουμε τελικά στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε εκεί παράλληλα από γκρουπ από φίλους μας και οπαδούς σαν εσένα ή τον Θανάση και κάποιος ακόμα :))) Ελπίζουμε ότι θα είναι κάτι που οι μπάντες και οι οπαδοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτήν την συναυλία :)))
ΕΛΕΝΗ/ Να είσαι σίγουρος!
Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ

Oι "προοδευτικοί"... Phase

Το ταξίδι ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 2003 και έκτοτε η μπάντα συλλέγει εμπειρίες και ιδέες τις οποίες φιλτράρουν συνεχώς φτάνοντας στο σημερινό σχήμα βρίσκοντας τον Αλέξη Αρναούτογλου, τον Θάνο Γρηγορίου και τον Δημήτρη Λύτρα να παραδίδουν αυτό που ο Τύπος τείνει να ονομάζει ψυχεδελικό / εναλλακτικό / προοδευτικό ροκ.
Στο ξεκίνημα του 2010 το κομμάτι τους "Perdition" επιλέχθηκε για να πάρει μέρος στο πρόγραμμα της Microsoft - "Playlist Seven", ενώ έχει σχεδιαστεί η κυκλοφορία του και σε 7'' βινύλιο αργότερα στον χρόνο, σαν προπομπός του "In Consequence", ενός σκοτεινού, μυστήριου δίσκου όπου η ροκ μουσική συναντά παραδοσιακούς και industrial ήχους.
Κλείστε τη σκέψη σας και χαλαρώστε ανάμεσα στις συχνότητες των PHASE...
Share Shape, Space... Phase.

www.phase.gr
email: inphase@windowslive.com
MySpace: www.myspace.com/phaseband
Facebook: www.facebook.com/phaseband
Twitter: www.twitter.com/phaseband
YouTube: www.youtube.com/phaseband

Tone Norum: Στα μονοπάτια των Europe...

Η Tone Norum γεννήθηκε στην Νορβηγία στις 18 Σεπτεμβρίου 1965, μεγάλωσε όμως στα βορειοανατολικά προάστια της Στοκχόλμης στην Σουηδία και συγκεκριμένα στα “ηρωικά” Upplands Vasby, γενέτειρα των τρομερών Europe και H.E.A.T.
Είναι σαφώς η μικρότερη αδερφή του guitar hero των Europe, John Norum (η ομοιότητά μεταξύ τους είναι τρομακτική) και όπως ήταν φυσικό η μικρή τότε Tone, θέλησε να ακολουθήσει τα μουσικά μονοπάτια του αδερφού της ο οποίος κι αυτός σε νεαρή ηλικία κάπου στα τέλη των ‘70s - αρχές ‘80s, άρχισε να αναδεικνύεται σε παιδί θαύμα ξεκινώντας την πετυχημένη του καριέρα σαν κιθαρίστας, αρχικά στο σχήμα του Eddie Meduza με τους Roaring Cadillacs και λίγο πιο μετά σχηματίζοντας με τον παιδικό του φίλο Joey Tempest (πρ. όνομα Joakim Larsson) τους μάστορες του μελωδικού ήχου, Europe.

Έτσι και η μικρή Tone με έφεση στο τραγούδι φορμάρει την δική της hard rock μπάντα, τους The Rose με τους οποίους δεν κατάφερε να ηχογραφήσει κάτι, παρά μόνο να ανοίγει σαν support τις συναυλίες των Force, την μπάντα του αδερφού της πριν ακόμα αυτοί μετονομαστούν το 1982 σε Europe. Με αυτά και με κείνα φτάνουμε στα τέλη του 1985 όπου σαν solo καλλιτέχνιδα πια η Tone ηχογραφεί το single “Can’t You Stay” σε παραγωγή, μουσική και επιμέλεια του Joey Tempest με τον οποίο η Tone είχε σχέση για μικρό διάστημα εκείνο τον καιρό, καταφέρνοντας μάλιστα να καρφωθεί στην πρώτη θέση των Σουηδικών chart lists. Λίγο αργότερα, κάπου στα μέσα του 1986 και αφού οι Europe χτύπησαν φλέβα χρυσού και ήταν ήδη super stars με το αξεπέραστο “The Final Countdown”, βρήκε την ευκαιρία να χωθεί σφήνα και η Tone και να ηχογραφήσει το ντεμπούτο άλμπουμ της με τίτλο “One Of A Kind”. Το άλμπουμ ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου δημιούργημα του Joey Tempest και κατ’ επέκταση των ίδιων των Europe αφού πέρα από τα φωνητικά της Tone, τα όργανα είναι παιγμένα από τους ίδιους.

Ενδεικτικά αναφέρουμε πως οι lead κιθάρες ηχογραφήθηκαν από τον John Norum, τα keyboards από τον Mic Michaeli, τα τύμπανα από τον Ian Haugland και όλα τα υπόλοιπα από τον mastermind Joey Tempest, δηλαδή το μπάσο, το drum programming τα εκπληκτικά δεύτερα φωνητικά και βεβαίως η παραγωγή. Κυκλοφόρησε φυσικά από την εταιρεία των Europe, την τότε CBS Records και σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία.

Ο δίσκος περιείχε μερικές από τις ομορφότερες Scandi-AOR συνθέσεις όπως το προαναφερθέν single “Can’t You Stay”, το super-hit “Stranded” (το οποίο προορίζονταν αρχικά για το “The Final Countdown” αλλά η μπάντα θεώρησε πως παραήταν soft και poppy για τα δικά τους μέτρα), το single “Built On Dreams”, το διαμαντάκι “Secrets Of A Heart” (σύνθεση που ανήκει αποκλειστικά στην ίδια την Tone και που αποτελεί το σίγουρα το highlight του δίσκου), καθώς και το χαρούμενο “This Is Love” και την soft μπαλάντα “Til Heaven Calls Your Name”. Εντύπωση προκαλούν τα θεσπέσια back φωνητικά του Joey που έρχονται και δένουν εκπληκτικά με την φωνή της ταλαντούχας Tone, όπως και τα μαγευτικά κιθαριστικά solo του big brother.

Μιλάμε για ένα άψογο δείγμα μελωδικού ροκ όπως αυτό παίζονταν την εποχή εκείνη και η συμβολή και υποστήριξη του μεγάλου αδερφού και της μπάντας του ήταν καταλυτική ώστε η Tone να χαρακτηριστεί το “ψυχοπαίδι” των Europe (με την καλή έννοια πάντα). Λίγο πριν την ηχογράφηση του δεύτερου της άλμπουμ, η Tone συμμετέχει στο soundtrack της ταινίας "Ps Sista Sommaren" με την μπαλάντα "Allt Som Jag Känner (My Summer With You)", σε ντουέτο με τον Tommy Nilsson (Easy Action, Baltimoore, solo) το οποίο κυκλοφόρησε σε single από την σουηδική Sonet Grammofon AB και πήγε αρκετά καλά κυρίως στην Σουηδία όπως ήταν και λογικό.

Το 1988 ηχογραφεί το δεύτερο της άλμπουμ με τίτλο “This Time” το οποίο ήταν εξίσου εξαιρετικό με το ντεμπούτο και περιείχε επίσης δυναμικά κομμάτια όπως το “Point Of No Return” (στο συγκεκριμένο κομμάτι συμμετέχει στις lead κιθάρες ο Yngwie Malmsteen), το “In A Crazy World Like This” (κομμάτι που ένα χρόνο μετά ηχογράφησε και η Robin Beck στο κορυφαίο “Trouble Or Nothin’” του 1989), το ομότιτλο καθώς και τα “Love Me” και “Somebody To Love” (διασκευή από Jefferson Airplane), κομμάτια στα οποία συμμετέχει ξανά ο αδερφούλης John Norum.

Και σ’ αυτό το δίσκο συναντάμε όμορφες μελωδίες με μπόλικα πλήκτρα αλλά και δυνατές κιθάρες. Το 1990 η Tone κυκλοφορεί το “Red”, το τελευταίο αξιόλογο δείγμα της δισκογραφίας της, αφού με την αλλαγή της δεκαετίας, άλλαξε και μουσική κατεύθυνση. Έτσι το “Red” μας άφησε με τα hit “How Does It Feel?” και “Stay With Me” και έκτοτε η Tone στράφηκε σε πιο pop μουσικά μονοπάτια ηχογραφώντας το 1992 το μέτριο “Don’t Turn Around” και τέσσερα χρόνια αργότερα το 1996 το “Stepping Out” που κινούνταν σε πιο country φόρμες. Από κει και έπειτα η Tone Norum αγνοείται δισκογραφικά και αρκείται στο να παίζει σε τοπικές σκηνές της Σουηδίας, δίνοντας αραιά και πού κάποιες συναυλίες, με πιο πρόσφατη την συνεργασία της με τον καλλιτέχνη της country, Jonas Otter.
Η Tone Norum με τα δύο πρώτα της άλμπουμ και (κακά τα ψέματα) με το “βαρύ” όνομα που κουβαλούσε, κατάφερε να αφήσει το στίγμα της στο female fronted melodic hard rock/AOR και να αγαπηθεί από πολλούς οπαδούς του ιδιώματος.
Trivia
1) To “Stranded” αργότερα συμπεριλήφθηκε στο bootleg των Europe με την ονομασία “The LeBaron Boys Demos” του 1989. Εκεί έχετε την δυνατότητα να δείτε πως ακούγεται το κομμάτι εάν είχε συμπεριληφθεί στο “The Final Countdown”. Επίσης σε demo μορφή
υπάρχουν και δυο versions του “Can’t You Stay”, με την φωνή του Joey Tempest. Οι εν λόγω versions είχαν ηχογραφηθεί από τους Europe κατά τη διάρκεια των recording sessions του “The Final Countdown” το 1986. Αν σας άρεσε το κομμάτι από την Tone, φανταστείτε το ερμηνευμένο από τον “μέγα” Tempest.

2) Η παραγωγή του τρίτου άλμπουμ της Tone, “Red” ανήκει στον τότε σύζυγό της, Max Lorentz ο οποίος συμμετείχε στο δίσκο παίζοντας κιθάρες και πλήκτρα.
3) Το ομότιτλο κομμάτι μέσα από το “Don’t Turn Around” του 1992 αποτελεί διασκευή παλαιότερου hit της pop n’ rock ντίβας Tina Turner. Οι ‘90s pop super stars, επίσης Σουηδοί Ace Of Base, διασκεύασαν με την σειρά τους επιτυχημένα την εκδοχή της Tone.
Άρης Αβραμίδης

GLORY DAYS - 1982

Kορυφαία χρονιά η συγκεκριμένη μιας και το 1982 κυκλοφόρησαν τρομερά άλμπουμ που ακούγονται άνετα μέχρι και σήμερα και το σημαντικότερο με καταπληκτικές παραγωγές που βοήθησαν στο τελικό αποτέλεσμα.
Σε μεγάλο οίστρο μπάντες που σηματοδότησαν με τα τραγούδια τους μια ολόκληρη ροκ γενιά στη χώρα μας και μερικές από αυτές παραμένουν κυρίαρχεςκ μέχρι και σήμερα στη παγκόσμια μουσική σκηνή.

ASIA: "Αsia" (Geffen Records)

Το σημαντικότερο σούπερ-γκρουπ κατά την ταπεινή μας άποψη που έγραψε μεγάλη ιστορία στο λεγόμενο προοδευτικό μελωδικό ροκ είναι οι αξεπέραστοι ΑSIA.Αποτελούμενοι από τους John Wetton(μπάσο,φωνή),Steve Howe(κιθάρα),Geoff Downes(κημπορντς) και Carl Palmer στα ντραμς έφτιαξαν μία τρομερή μπάντα ενώ όλοι τους είχαν σπουδαία προυπηρεσία με σπουδαία progressive rock συγκροτήματα όπως οι Yes, King Crimson, Buggles, Uriah Heep, Atomic Rooster, ELP.To ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν σε παραγωγή του Mike Stone κυριολεκτικά σάρωσε τόσο σε πωλήσεις άλλά και στα τσαρτ που σκαρφάλωσε ως και το Νο 1 των καταλόγων επιτυχιών. Όμως εκείνο που συγκλόνισε όλους τους ροκ φανς εκείνης της εποχής ήταν οι καταπληκτικές μελωδίες ,οι τέλειες ενορχηστρώσεις, και ο επιτυχημένος για πρώτη φορά συνδυασμός progressive και Aor και φυσικά το μοναδικό feeling που έβγαινε από αυτούς τους τέσσερις μοναδικούς μουσικούς. Τραγούδια όπως τα "Heat of the Moment", "Only Time Will Tell", “Sole Survivor” είναι κυριολεκτικά θεικά. Είναι αυτό που λέμε μία φορά γράφονται τέτοιες κομματάρες!

SCORPIONS: "Blackout" (Emi)

Η συγκεκριμένη χρονιά ήταν η πιο δύσκολη για τους “Σκορπιούς” αφού ο Κlaus Meine αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την φωνή του ,ο Don Dokken είχε ήδη ηχογραφήσει αρκετά σημεία του άλμπουμ ενώ πρόβλημα υπήρχε και με τον Francis Buchholz(μπάσο) όπου ο Jimmy Bain(Dio) καραδοκούσε. Τελικά όλα αυτά ξεπεράστηκαν και με την βοήθεια του παραγωγού τους Dieter Dierks το γκρουπ κυκλοφορεί τον όγδοο στούντιο δίσκο του, συνοδευόμενο από ένα άγριο… εξώφυλλο αλλά και με τον Meine να τραγουδά εξαίσια. Το "Blackout" άφησε το δικό του στίγμα στο hard rock και εκτόξευσε τους Scorpions στην κορυφή. Οι κοφτερές κιθάρες του Matthias.Jabs, o συνθετικός οίστρος του απίθανου Rudolf Schenker μαζί με την ατέλειωτη ορμή του Herman Rarebell στα τύμπανα έδωσαν στον κόσμο ένα τρομερό άλμπουμ με τραγούδια σταθμούς όπως τα “Can't Live Without You” , “Dynamite”, “Arizona” , το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και την εκπληκτική αυτοβιογραφική μπαλάντα "When the Smoke Is Going Down".Φυσικά δεν ξεχάσαμε το αθάνατο "No One Like You" ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών!

IRON MAIDEN: "The Number of the Beast" (Emi)

Σε μία μεταβατική περίοδο για το γκρουπ ήρθε η κυκλοφορία του πιο σημαντικού άλμπουμ των Iron Maiden αφού το ντεμπούτο του χαρισματικού Bruce Dickinson στα φωνητικά ενθουσίασε ολόκληρη την μεταλλική κοινότητα. Το άλμπουμ θεωρείται δίκαια ένα από τα πιο επιδραστικά στην ιστορία του heavy metal και κατηγορήθηκε δόλια από τους θρησκόληπτους ότι περιέχει σαταναστικά μηνύματα κάτι που Steve Harris σε δεκάδες συνεντεύξεις του έχει εξηγήσει ότι δεν ισχύει. Τα τραγούδια του δίσκου είναι ένα μικρό best of για τους Iron Maiden με τα "The Number of the Beast" , "Hallowed Be Thy Name" και "Run to the Hills" να ξεχωρίζουν ιδιαίτερα .Επίσης ήταν και το τελευταίο ουσιαστικά άλμπουμ που συμμετείχε ο ντράμερ Clive Burr. Δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω γιατί θα θέλαμε ένα περιοδικό για να γράφουμε, απλά όποιος θέλει να λέγεται οπαδός του μεταλλικού ήχου πρέπει να το έχει απαραίτητα στη δισκοθήκη του.

URIAH HEEP: "Abominog" (Bronze)

Επηρεασμένοι οι Uriah Heep από την μεγάλη επιτυχία των Foreigner (με το άλμπουμ 4) ηχογράφησαν τον 14το δίσκο τους και πρώτο χωρίς τον Ken Hensey(keyboards,guitar)και την θέση του ανέλαβε ο John Sinclair(Βabys, Heavy Metal Kids,Savoy Brown).Χωρίς τις ηχητικές αναφορές από το παρελθόν και μέσα στο πνεύμα της εποχής το γκρουπ αποδεικνύει ότι μπορεί να προσαρμόζεται με επιτυχία και σε hard αλλά και σε μελωδικά ροκ μονοπάτια. Με νέο τραγουδιστή τον συμπαθέστατο Peter Goalby(Τrapeze) και με αρκετούς «δανεικούς» συνθέτες το συγκρότημα δημιουργεί ένα γοητευτικό δίσκο ειδικά για όσους αγαπούν τον αμερικάνικο melodic hard rock ήχο. Ο σπουδαίος Rush Ballard με το “Rebound”,το εκπληκτικό “Hot Night in a Cold Town" που τραγούδησε πρώτα ο John Cougar, το "That's the Way That It Is" από τους Τhe Bliss Band αλλά και τα λατρεμένα "Too Scared to Run" και "Chasing Shadows" μας κάνουν να νιώθουμε υπερήφανοι που ακούμε αυτή την σπουδαία μπάντα έστω και σε ένα δίσκο που αρκετοί οπαδοί τους τον αμφισβητούν. Εμείς δεν θα κάνουμε αυτό το λάθος διότι το “Abominog” το αγαπάμε πραγματικά και περιέχει μελωδίες που δύσκολα γράφονται ακόμα και στις μέρες μας.

SURVIVOR: "The Eye of the Tiger" (Scotti Bros)

Tρίτο άλμπουμ για τους αμερικανούς ρόκερ που έμελε να τους κάνει πολυπλατινένιους και γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Τόσο το ομώνυμο τραγούδι που έπαιζε στην ταινία Rocky III αλλά και το υπόλοιπο άλμπουμ περιέχει μικρά aor και hard rock διαμαντάκια όπως τα "Hesitation Dance", “Children of the Night” και “Feels Like Love”. Φυσικά το ομώνυμο τραγούδι μονοπώλησε και σε βραβεύσει(Grammy)ενώ έφτασε και στην κορυφή των τσαρτ.O Stallone είχε παραγγείλει στη μπάντα ένα παρόμοιο τραγούδι με το “Poor Man's Son” που του άρεσε από τον προηγούμενο δίσκο της μπάντας το εξαιρετικό Premonition και έτσι προέκυψε το τραγούδι που όσο κι αν το έχουμε βαρεθεί να το ακούμε αποτελεί σημείο αναφοράς για τον χώρο του αμερικάνικου ροκ και των αθλητικών αναμετρήσεων.Το συνθετικό δίδυμο Peterik και Sullivan κάνει θαύματα ενώ η χαρακτηριστική φωνή του Dave Bickler δίνει τον απαραίτητο δυναμισμό σε αυτό το υπέροχο άλμπουμ.
TA AΔΙΚΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ

6) ΤΟΤΟ: “ΙV”

Η αποκορύφωση του μελωδικού ροκ από μουσικούς που τα έχουν παίξει όλα στη ζωή τους. Εκτός από τις μεγάλες επιτυχίες που περιέχει το άλμπουμ(Rossana, Africa, Afraid of Love) υπάρχει και μπόλικο συναίσθημα όχι δήθεν καλογυαλισμένο αλλά πραγματικά εμπνευσμένο και γνήσιο.

7) ΝIGHT RANGER: "Dawn Patrol"

Εκπληκτικό ντεμπούτο από τους πιο ειλικρινείς εκφραστές του αμερικάνικου melodic hard rock με τον ηγέτη τους Jack Blades να βάζει ακόμα πιο ψηλά τον πήχυ.Ειδικά το τραγούδι “Don't Tell Me You Love Me” μας τρελαίνει ακόμη και τώρα που γεράσαμε…

8) KISS: "Creatures of the Night"

Από τα καλύτερα άλμπουμ του γκρουπ με τραγούδια πραγματικούς δυναμίτες και με τον τρομερό Vinnie Vincent, να κάνει τρομερά κιθαριστικά όργια.Φαίνεται το κράξιμο που είχε πέσει για τους δύο προηγούμενους δίσκους έπιασε τόπο.

9) SPYS: “Spys”

Δύο πρώην μέλη των Foreigner καταφέρνουν να ηχογραφήσουν ένα άψογο δίσκο.Έξυπνες μελωδίες,δυνατές συνθέσεις και με την βοήθεια έμπειρων μουσικών οι Spys κάνουν τους φίλους του aor να νιώθουν υπερήφανοι.Φυσικά οι περισσότεροι αγνοούν αυτή την κυκλοφορία για αυτό αξίζει να την ανακαλύψετε έστω και τώρα.

10 )KANSAS: "Vinyl Confessions"

Παρά την φυγή του S.Walsh το γκρουπ φτιάχνει υπέροχες prog-aor μελωδίες ποτισμένες με αρκετή δόση hard rock.Η τεχνοτροπία εδώ νικιέται από το συναίσθημα και την έμπνευση ενώ ο χριστιανός… John Elefante(φωνή και συνθέτης) αναπληρώνει άξια τα κενά όσων αποχώρησαν…

TOP TEN TΡΑΓΟΥΔΙΑ

1) No One Like You (SCORPIONS)

2) Heat of The Moment (ASIA)

3) The Eye Of the Tiger (SURVIVOR)

4) I Love it Loud (KISS)

5) Hallowed Be Thy Name (IRON MAIDEN)

6) Here I Go Again (WHITESNAKE)

7) Don’t Tell me Your Love me (NIGHT RANGER)

8) Play the Game Tonight (KANSAS)

9) Too Scared to Run (URIAH HEEP)

10 ) Stone Cold (RAINBOW)
Φώτης Μελέτης

Οι CRASHDIET για δύο live εμφανίσεις στην Ελλάδα!

Μετά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία του ντεπούτου τους Rest In Sleaze το 2005, αλλά και την τραγική απώλεια του τραγουδιστή και ιδρυτικού μέλους της μπάντας Dave Lepard την αμέσως επόμενη χρονιά, οι Crashdiet έχουν να μας παρουσιάσουν ένα αρκετά πολυτάραχο ιστορικό κάτι που αντικατοπρίζεται και στη μουσική τους: ομώ sleaze rock με γλυκές μελωδίες αλλά άγριες διαθέσεις.

Για τον επόμενο δίσκο, Unattractive Revolution, δοκιμάστηκε o OlliverΤwisted στα φωνητικά, όμως η μπάντα φαίνεται να βρήκε στα τέλη τηςπερασμένης χρονιάς τον κατάλληλο frontman της μετά τον Dave στο πρόσωπο του Simon Cruz.

O νέος δίσκος, Generation Wild που αναμένεται να κυκλοφορίσειστις 14 Απριλίου, κινείται σε πιο metal μονοπάτια και οι Sweet, London,Young και Cruz δηλώνουν έτοιμοι να βγουν στους δρόμους!

Στην Ελλάδα θα έχουμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε για δύο μοναδικά live στις 23 και 24 Απριλίου, σε Θεσσαλονίκη(Harley Bar) και Αθήνα(Sin City) αντίστοιχα, στο ΞΗΓΑΣ GLAM FESTIVAL όπου οι Crashdiet θα πλαισιώνονται από την αφρόκρεμα της ελληνικής sleaze/glam σκηνής.

BROTHER FIRETRIBE - "Live at Apollo"

Οι Φινλανδοί BROTHER FIRETRIBE έχουν εντυπωσιάσει τους οπαδούς του melodic hard rock με τα δύο καταπληκτικά άλμπουμ τους. Αν και σχετικά νωρίς για την μέχρι τώρα πορεία τους η μπάντα αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο του dvd που ονομάζεται “Live at Apollo”.
Σε ένα εκπληκτικό χώρο οι Φινλανδοί μας χαρίζουν υπέροχες aor μελωδίες, περφεξιονιστικές εκτελέσεις και κρυστάλλινο ήχο που μόνο σκανδιναβικές μπάντες θα μπορούσαν να κάνουν. Στα 13 κομμάτια του dvd περιλαμβάνονται σπουδαία τραγούδια που είναι κυρίως επηρεασμένα από από γκρουπ όπως οι Journey, Foreigner, Valen Halen.

Koρυφαία και αγαπημένα μας τα “Βreakout”, “One Single Breath”, “I am Rock”, “Chasing The Angels”(διασκευή από την ταινία “Iron Eagle 2” που τραγουδά ο Mike Reno των Loverboy) και φυσικά η αποθέωση έρχεται με το φανταστικό “Heart Full of Fire” σε ένα μοναδικό ντουέτο του Pekka Ansio Heino με την Anette Olzen(Nightwish, Αlyson Avenue).

Αυτό που λείπει από το συγκεκριμένο live κατά την άποψη μας είναι η δυνατή ενέργεια που ευτυχώς βγαίνει προς το τέλος του live ενώ από το γκρουπ ο μόνος που δείχνει να τα δίνει όλα είναι ο κιθαρίστας των Nightwish, Erno “Emppu” Vuorinen που συμμετέχει στους Brother Firetribe.

Στα extras το “Live At Apollo” περιλαμβάνονται ένα documentary, photo gallery και το βίντεο κλιπ του τραγουδιού “One Single Breath”. Oι οπαδοί του σύγχρονου aor ήχου σίγουρα θα ικανοποιηθούν από την συγκεκριμένη κυκλοφορία.
Φώτης Μελέτης

Συνεργασία Rockway.gr με το Be Rock!!!

Η συντακτική ομάδα του Rockway.gr και του Rockway Magazine με χαρά ανακοινώνει στους αναγνώστες του ότι εγκαινιάζει την συνεργασία της με το καλύτερο …melodic rock ραδιόφωνο, το http://www.berock-live.com/.
Κάθε μέρα λοιπόν από τις 18:00-20:00 θα μπορέσετε να ακούτε on line την Rockway zone απολαμβάνοντας τα πιο όμορφα τραγούδια της αγαπημένης μας μουσικής ενώ το απόλυτο ραδιοφωνικό rock party συνεχίζεται όλο το 24ωρο στο http://www.berock-live.com/.
H καλύτερη μουσική, στο καλύτερο ραδιόφωνο με την υποστήριξη του http://www.rockway.gr/
STAY TUNED

GYPSY QUEEN:Οι άγριες γάτες της rock!

Ξεκινώντας αυτή τη στήλη δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο και πιο ταιριαστό από τις αδελφές Pamela και Paula Mattioli, γνωστές ως GYPSY QUEEN.
Αν και "τσιγγάνες βασίλισσες" νομίζω πως επάξια παίρνουν τη θέση τους στο πάνθεον των Αμαζόνων βασιλισσών που θα γνωρίσουμε μαζί απ' αυτή τη στήλη.
Πανομοιότυπες δίδυμες, γεννημένες με μόνο 1 λεπτό διαφορά, η Pamela και η Paula, αν και έγιναν γνωστές από το Miami της Florida, κατάγονται από το Buffalo της Νέας Υόρκης. "Από την ηλικία των 2 ετών και οι δύο ξέραμε ότι θέλαμε να γίνουμε τραγουδίστριες και κάπως έτσι ξεκινήσαμε", λέει η Pamela. Αφήνοντας ένα πολύ διαταραγμένο σπιτικό στα 16 τους χρόνια οι δίδυμες έβαλαν πλώρη για το Miami και ξεκίνησαν την καριέρα τους τραγουδώντας rock 'n' roll. "Τραγουδούσαμε κάθε βράδυ για χρόνια και καλλιεργήσαμε τις άπειρες φωνές μας μέσα από μια μπάντα ονόματι GYPSY QUEEN", προσθέτει η Paula.

Το πρώτο σχήμα περιελάμβανε τον Pedro Riera στις κιθάρες, τον Augie Treto στο μπάσο (R.I.P.-1996), τον Vic Paliuca μαζί με τον Marty Ricollo στα ντραμς. Αργότερα όταν ο Augie αρρώστησε (αλλά παρέμεινε ως μάνατζερ, συνθέτης κ.λπ.) ο Joey O'Jeda έπαιζε μπάσο και ακολούθησε ο Jay Cohen στα ντραμς καθώς και ο κιθαρίστας Bryan Le Mar. Αυτός που συνέβαλε θετικά στο να γίνει η μπάντα γνωστή ήταν ο παραγωγός Jack Douglas (Aerosmith κ.ά.), ο οποίος κυκλοφόρησε και το πρώτο τους EP "Snarl 'n Stripes", αν και οι αδελφές ήταν ήδη γνωστές από τις πόζες τους για το περιοδικό "Playboy" του 1985 (τεύχος "Blondes Brunettes Redheads News-stand special"). Με αυτό το line-up έδωσαν τις πρώτες τους συναυλίες στο Reading Festival και στο Marquee club στο Λονδίνο.
Μετά από κάποιες μουσικές διαφωνίες μεταξύ των δίδυμων και της μπάντας κάποια από τα μέλη της συνέχισαν παίζοντας με μια μπάντα ονόματι ALL THE QUEENS MEN, ενώ οι δίδυμες ξανασχημάτισαν τις GYPSY QUEEN, αυτή τη φορά με τον κιθαρίστα Scotti Migone, τον Joey O'Jeda στο μπάσο και τον Kenny Wendland στα ντραμς. "Διαλέξαμε να παίξουμε με τους φίλους μας. Ήμασταν σαν μια οικογένεια, μέχρι που αράζαμε παρέα στα ρεπό μας όταν δεν παίζαμε στο Mississippi ή σε κάποιο άλλο μέρος", θυμάται η Paula. Αργότερα η μπάντα μετακόμισε στο Λονδίνο για να ηχογραφήσει και να περιοδεύσει. "Παίξαμε σε όλη τη γκάμα, από ένα μέρος διεξαγωγής ταυρομαχιών στη Νότια Αμερική, το White Nights Festival στη Φινλανδία μέχρι το αθλητικό στάδιο στο St Petersburg της Ρωσίας", αναπολεί η Pamela. "Ήταν μια απίστευτη εμπειρία!".
Αργότερα οι δίδυμες μετακόμισαν στο LA όταν έκλεισαν μια άλλη συμφωνία για δίσκο με τη μπάντα CELL MATES. Σ' αυτή τη μπάντα έπαιζαν ο κιθαρίστας Galen Walker, ο Jussi Tagglemen στα ντραμς και ο Gary Montemor στο μπάσο. Στο cd παίζουν και ο Myron Grombacher στα ντραμς μαζί με τον κιθαρίστα Bryan Le Mar. Επίσης ο Johnny Angel έπαιξε και έγραψε μερικά κομμάτια μαζί με τις δίδυμες στο cd "Between Two Fires".

Μετά απ' όλα αυτά οι δίδυμες είχαν ένα δημιουργικό κενό το οποίο συνέβη εξαιτίας "της βλακείας, των λαθών και της φρενίτιδας που προκαλεί η μουσική βιομηχανία" (δικά τους λόγια).
Τελικά άρχισαν να κάνουν studio sessions, συναυλίες κ.λπ. Δούλεψαν μαζί με τον παραγωγό George Martin και η Paula τραγούδησε το "Smelly Cat" για το τηλεοπτικό σίριαλ "Friends" (Τα Φιλαράκια). Επίσης άρχισαν να παίρνουν μαθήματα υποκριτικής. Σαν ηθοποιοί δουλεύουν συνήθως χωριστά αν και προτιμούν να είναι μαζί. Το 2008 έπαιξαν μαζί στην ταινία "Banking on Love" και το 2009 στην ταινία "Love hurts", όπου έχουν τους ρόλους δύο δίδυμων που λατρεύουν τις karaoke 80's βραδιές.
Οι δύο αδελφές εξακολουθούν και σήμερα να τραγουδάνε και αυτό τον καιρό είναι μαζί με τους JACK MACK AND THE HEART ATTACK και το νέο τους project "Mrs Robinson", an kai oi GYPSY QUEEN παραμένουν βαθιά μέσα στις καρδιές τους. Μέχρι που ηχογράφησαν και ένα "country-rock-pop" cd σαν GYPSY QUEEN, αφού έγραψαν αρκετά κομμάτια με τον Scotti Migone (με special guests τους Albert Lee στην κιθάρα, Chuck Kavorous στα slide και τον μακαρίτη Tommy Eyre στο πιάνο).
Σαν επίλογο οι ταλαντούχες δίδυμες λένε: "Ήμασταν πάντα ασυνήθιστα δεμένες δίδυμες, ζούμε κοντά και βλεπόμαστε κάθε μέρα και έχουμε μια αρκετά διαισθητική (6ης αίσθησης) σχέση. Είμαστε, αυτό που θα αποκαλούσατε, αδελφές ψυχές!".
Σημειώσεις:
- Άλλη μια, funk rock αυτή τη φορά, μπάντα στην οποία συμμετείχαν ήταν οι DOWN BY 4.
- Η πιο μεγάλη επιτυχία των GYPSY QUEEN ήταν το κομμάτι "Love is strange" από το ομότιτλο άλμπουμ τους του 1987 "Gypsy Queen" (Συμβουλή: Βρείτε το και αγοράστε το - κατά προτίμηση σε βινύλιο).
Κύρια πηγή πληροφοριών: http://www.myspace.com/gypsyqueentheband
Μετάφραση, επιμέλεια: Σοφία Ρεντούμη

HUMAN TEMPLE: "Murder of Crows"

Οι Φιλανδοί ΗUMAN TEMPLE επιστρέφουν μετά από έξι χρόνια απουσίας με το άλμπουμ "Murder of Crows".
To melodic hard rock εδώ έχει την τιμητική του αλλα κατά την γνώμη μας δεν πλησιαζει το εξαιρετικό παρθενικό τους άλμπουμ "Insomnia".
Οι ταχύτητες και η έμπνευση είναι πεσμένες (εξαιρείται το φοβερό τραγούδι "Lie") αλλά παρόλα αυτά οι Φιλανδοί αποδίδουν υπέροχα και με περίσσιο επαγγελματισμό το μελωδικό ροκ που υπηρετούν.
Οι συνεργασίες με τους Jani Liimatainen (Sonata Arctica, Cain's Offering), Erkka Korhonen (Urban Tale, Ari Koivunen band) και Vesa Virtanen (Twilight Guardians βοηθούν το "Murder of Crows" να έχει ακόμη πιο εμπορική χροιά σε σημείο να υπάρχουν και pop στοιχεία.Δεν ξέρουμε σε ποιους δρόμους θέλουν βαδίσουν πλέον οι HUMAN TEMPLE πάντως καλό είναι να μην απουσιάσουν τόσα πολλά χρόνια διότι θα ξαναχάσουν όλους εκείνους που τους λάτρεψαν με το προηγούμενο άλμπουμ τους.
Φώτης Μελέτης

LAST AUTUMN’S DREAM: "A Touch of Heaven”

Oι LAST AUTUMN’S DREAM αποτελούν μία σταθερή αξία στο melodic hard rock και αισίως έφτασαν να κυκλοφορούν το έβδομο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται “A Touch of Heaven”.
H Γερμανοσουηδική συμμαχία με ηγέτη τον Michael Erlandsson(φωνή, κήμπορντς) τον κιθαρίστα Αndy Malecek από τους Fair Warning, τον μπασίστα Nalley Pahlsson από τους Treat και τον ντράμερ Jamie Borger(Talisman) βάζει για άλλη μια φορά τα θεμέλια του σύγχρονου μελωδικού ροκ ήχου. Στο άλμπουμ υπάρχει η συμμετοχή του Jeff Scott Soto στο τραγούδι “Last Mistake”(στα backing vocals) ενώ οι ενορχηστρώσεις έχουν δώσει βάρος στη φωνή του Michael Erlandsson που είναι και ο βασικός συνθέτης.
Οι φρέσκες ιδέες και οι μελωδικές γραμμές είναι το δυνατό σημείο των Last Autumn’s Dream στο νέο τους άλμπουμ ενώ φοβερή δύναμη δίνει το έμπειρο ρυθμικό υπόβαθρο της μπάντας. Η κιθάρα του Αndy Malecek αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του και προσθέτει ένα κρυστάλλινο ήχο που σε αρκετά σημεία γίνεται σκληρός ώστε να δώσει την απαραίτητη δυναμική και να απογειώσει τα ρεφρέν. Οι φίλοι του melodic hard rock θα απολαύσουν σίγουρα το “A Touch of Heaven” και μπορούν να εμπιστευθούν ετούτη εδώ την μπάντα που ξέρει να αποδίδει όλα τα κομμάτια του άλμπουμ με άνεση και αστείρευτη έμπνευση.
Φώτης Μελέτης

PORCUPINE TREE: "The Incident"

Πρωτοτυπία; Μουσικότητα; Εμπνευσμένες συνθέσεις; Διαλέξτε το θέμα σας και πατήστε play για να ακούσετε το The Incident.Εναλλακτικά μπορείτε απλώς να μην σκεφτείτε τίποτα από τα παραπάνω μιας και οι Porcupine Tree τα εγγυώνται όλα από μόνοι τους και να αφεθείτε απλώς στη μαγεία ενός καλοφτιαγμένου album. Κάθε δίσκος, μια αρχή…αυτό είναι τελικά το σκεπτικό των Βρετανών prog-rockers (με τη μοντέρνα εκδοχή του όρου φυσικά) σχετικά με τις δημιουργίες τους. Από το In Absentia (2002) και μετά – άρα στην εποχή του Gavin Harrison(drums)- καταφέρνουν να μας εκπλήττουν ξανά και ξανά σαν να μην έχουν απολύτως κανέναν φραγμό στο πόσο μπορούν να μετατρέπουν και να εξελίσσουν τη μουσική τους. Το “The Incident” δεν θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση στον κανόνα και, ακούγοντάς το, βλέπουμε πως η παρέα του Steven Wilson (φωνητικά, κιθάρα) έχει ακόμα πάρα πολλά να μας πει.
Ένα από αυτά, είναι πως αυτή τη φορά είχαν την έμπνευση να δημιουργήσουν ένα concept album. Η λέξη “Incident” ( «συμβάν») από μόνη της προκάλεσε το ενδιαφέρουν του κου Wilson και τον ενέπνευσε. Εκείνος, παρατηρώντας μια απαγορευτική αστυνομική λωρίδα με την επιγραφή “POLICE-INCIDENT” προβληματίστηκε με το πώς μια τόσο –σχεδόν αδιάφορα- γενικευμένη λέξη μπορεί παραδόξως να συνδέεται εννοιολογικά, κυρίως μέσω των media, με διόλου «γενικά» και αδιάφορα περιστατικά όπως ατυχήματα, δολοφονίες, καταστροφές κλπ. Ξεκίνησε λοιπόν στις αρχές του 2009 να δουλεύει πάνω σε μια μεγάλης διάρκειας, ενιαία σύνθεση με την οποία θα εξιστορούσε με άμεσο και πιο προσωποποιημένο τρόπο διάφορες ιστορίες τέτοιων «περιστατικών».
Από την αρχική της μορφή, διάρκειας 35 συνολικά λεπτών, εξελίχτηκε με τον καιρό σε 55λεπτη και από εκεί βρέθηκε τελικά και στα δικά μας τα αυτιά. Έτσι, μπορούμε κιόλας να σας δικαιολογήσουμε την μικρή διάρκεια των περισσότερων κομματιών καθώς αυτά αποτελούν στην ουσία γέφυρες μεταξύ των κύριων θεματικών αλλαγών(τα ολοκληρωμένα κομμάτια δηλαδή), που αποτελούν το βασικό άξονα του δίσκου. Η κυκλοφορία αυτή συμπληρώνεται και από ένα μίνι- EP (disc2) που περιέχει 4 ακόμα νέα κομμάτια των Porcupine Tree.
Στο ψητό τώρα, δεν χρειάζεται καν να τονίσω την ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι Porcupine Tree την μουσική τους. Αυτό είναι μάλλον το πιο προφανές.
Είναι επίσης ανούσιο να προσπαθήσω να ξεχωρίσω κομμάτια και καλές στιγμές από το The Incident αφού έτσι θα ναι σαν να σας παροτρύνω να ξεκινήσετε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος (μουσικά πάντα) από ένα τυχαίο της σημείο. Αυτό που με σιγουριά μπορώ πάντως να πω είναι πως πρόκειται για μια υπερ-ατμοσφαιρική δουλειά που ποικίλλει σε συνθετικά είδη (rock, progressive rock, metal, folk) και πρωτοπορεί σε επίπεδα μουσικότητας χωρίς όμως ποτέ να χάνεται η ουσία. Αυτό είναι άλλωστε κάτι που πάντοτε εγγυώνται οι Porcupine Tree, συναίσθημα και δημιουργικότητα αντί απλής επίδειξης των δεινών τους ικανοτήτων. Όσο για τον τομέα της παραγωγής, δεν συναντάμε καμία απολύτως έκπληξη αφού για μια ακόμα φορά οι Porcupine Tree επαναπροσδιορίζουν την έννοια του self-produced album. Για την ιστορία πάντως, από το disc2 του album ξεχώρισα τα:
“Bonnie The Cat” και “Remember Me Lover” γιατί μου θυμίζουν και παλιότερες καλές στιγμές της μπάντας.
Είναι πολύ σημαντικό, σε μια εποχή όπου το progressive στοιχείο τείνει προς το κουραστικό και το υπερβολικό, να υπάρχει μια μπάντα που διατηρεί το σεβασμό των απανταχού μουσικών και να κερδίζει παράλληλα fanbase από το μαζικό κοινό που δεν το ενδιαφέρουν οι «βιρτουοζισμοί».
Στην τελική, το μόνο που μετράει είναι η ομορφιά της μουσικής κι οι Porcupine Tree το γνωρίζουν αυτό.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΙΟΣ

KROKUS - "Hoodoo"

Όταν φθονείς την ευτυχία του ανέμελου, αυθεντικού γείτονά σου (σχήμα λόγου) και κάνεις προσπάθειες να του μοιάσεις, μιμώντας τον ίδιο και όχι υιοθετώντας τη φιλοσοφία του (έχει τεράστια διαφορά)...,τότε είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα δεύτερος (τουλάχιστον) και υπάρχει μια πολύ καλή πιθανότητα να μην έχεις αγαπήσει ποτέ πραγματικά τον εαυτό σου (και φυσικά να μη σ' αγαπήσουν ποτέ και οι άλλοι).
Και θα ήταν μικρό το κακό αν αυτό το λάθος το έκανε μία καινούργια μπάντα που το μόνο που θα μπορούσες να τους πεις, στη χειρότερη περίπτωση, είναι "ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ, δεν ρώταγες;", αλλά όταν τέτοια λάθη γίνονται από μια καταξιωμένη μπάντα, που ναι μεν τα μέλη της δεν ήταν ποτέ αστέρια πρώτου μεγέθους αλλά ΞΕΡΟΥΝ, βρε αδελφέ, γιατί είναι χρόνια στο κουρμπέτι και επίσης είχαν πάντα τη δική τους προσωπικότητα, ε, τότε είναι ασυγχώρητα! Θα μου πείτε "Ώπα, κοπελιά, πάρτο αλλιώς! Πολύ βαριές κουβέντες ξεστομίζεις τώρα!
Πού τις στηρίζεις;".
Πρώτο ατόπημα: Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν ξεκίνησα ν' ακούω το καινούργιο άλμπουμ των KROKUS ήταν AC/DC vs ZZTOP. Ναι, ναι, ακριβώς έτσι! Και δεν λέω, αυτή η μίξη δεν θα ήταν καθόλου κακή, αν -ξαναλέω- ερχόταν από μια άλλη μπάντα, καινούργια. Πάρτε παράδειγμα τους GRAND DESIGN. Λέτε να είναι τυχαίο που παρότι τιμητές (όχι μιμητές) του ήχου των DEF LEPPARD γνώρισαν τέτοια επιτυχία; Φυσικά όχι. Οι άνθρωποι έκαναν ένα παράτολμο πείραμα και δεν πείραξε κανέναν αυτό γιατί πολύ απλά δεν είχαν κανένα ένδοξο παρελθόν να καταστρέψουν, καμία ήδη σχηματισμένη προσωπικότητα. Και το κυριότερο, ό,τι έκαναν το έκαναν χωρίς ενοχές, με το δικό τους στυλ και παράλληλα το διασκέδασαν, δηλαδή ήταν αυθεντικοί!
Δεύτερο ατόπημα: Τώρα το χιλιοακουσμένο "Born to be Wild" τι το θέλατε; Το έχουν παίξει δεκάδες μπάντες πριν από σας και είμαι σίγουρη ότι δεν θα είστε οι τελευταίοι. Η χειρότερη διασκευή του συγκεκριμένου τραγουδιού που έχω ακούσει ποτέ! Μ' αυτό το εκνευριστικό (για ευνόητους λόγους) AC/DC beat να μου τριβελίζει τ' αυτιά και να μη μου αφήνει περιθώρια να τους δώσω το πλεονέκτημα της αμφιβολίας ή να πω "ρε συ, τα παρεξήγησα τα παιδιά, ντροπή μου!". Ούτε οι AIRBOURNE δεν έχουν καταφέρει να μ' εκνευρίσουν τόσο που στην τελική είναι και επισήμως κλώνοι των AC/DC.
Τρίτο ατόπημα: Καλά, παίρνεις απόφαση να ονομάσεις το άλμπουμ σου "Hoodoo" (όρος που χρησιμοποιείται για το επικρατέστερο είδος της συνδυασμένης μαγείας Αφροαμερικανών και Ινδιάνων της Αμερικής - μια μίξη Voodoo και ινδιάνικου σαμανισμού) και αντί να του προσδώσεις τη σοβαρότητα και το μυστήριο που αποπνέει ο συνδυασμός δύο τόσο αρχέγονων πολιτισμών (αφρικανικού και ινδιάνικου) επιλέγεις να το δεις το θέμα "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν"; Αν δεν ήταν και οι κιθάρες α λα ZZTOP να μου θυμίζουν λίγο από τα ομιχλώδη, απόκοσμα έλη της Νέας Ορλεάνης και να σώζουν λίγο την κατάσταση στο "Voodoo woman" και στο "Rock 'N' Roll Handshake" θα ήμουν σίγουρη πλέον ότι ο δίσκος αυτός είναι καθαρά σαρκαστικός!
Επειδή λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αυτό που θα έλεγα στους KROKUS, αν είχα την ευκαιρία, είναι: "Ρε παιδιά, αφού το έχετε γιατί δανείζεστε απ' αλλού "ξένα ρούχα" και μάλιστα λάθος νούμερο; Γιατί τέτοια ανασφάλεια;"
Line-up
Marc Storace (φωνητικά) - Chris Von Rohr (μπάσο) – Fernando Von Arb (κύρια κιθάρα) – Mark Kohler (ρυθμική κιθάρα) – Freddy Steady (ντραμς).
Tracklist
01 Drive It In, 02 Hoodoo Woman, 03 Born To Be Wild, 04 Rock N' Roll Handshake, 05 Ride Into The Sun, 06 Too Hot, 07 In My Blood, 08 Dirty Street, 09 Keep Me Rolling, 10 Shot Of Love, 11 Firestar.
Σοφία Ρεντούμη