Aναδημοσίευση από το WWW.ROCKWAY.GRΗ περιπέτεια των Giuffria αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του΄80 όταν οριστικοποιήθηκε το τέλος των θρυλικών ΑNGEL και ο κημπορνήστας και συνθέτης τους Gregg Giuffria αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του σχήμα που έμελλε να έφερε και το όνομα του.
Το γκρουπ αποτελείτο από τους David Glen Eisley (φωνητικά), Graig Goldy (κιθάρα) από τους Rough Cutt, Chuck Wright (μπάσο), Αlan Krigger (τύμπανα) και φυσικά από τον Gregg Giuffria στα πλήκτρα. Η νέα ελπιδοφόρα μπάντα ύστερα από πολλές επαφές που είχε με διάφορες δισκογραφικές εταιρίες κατάφερε μέσω της MCA το 1984 να κυκλοφορήσει το ομότιτλο ντεμπούτο της άλμπουμ.
H επιλογή του David Glen Eisley (Dirty White Boy) είχε αρκετό σασπένς αφού έγινε ανάμεσα σε 120 ενδιαφερόμενους και το κυριότερο γεγονός ήταν ότι ο David Glen Eisley έπρεπε να εγκαταλείψει την επαγγελματική ομάδα του μπειζμπολ των Giants του Σαν Φρανζίσκο!!!
Το άλμπουμ περιέχει γερές δόσεις σφιχτοδεμένου aor, φοβερές αρμονίες, έξυπνες εναλλαγές σε prog και pomp rock ενορχηστρώσεις και φυσικά την εκπληκτική φωνή του David Glen Eisley να προσθέτει αρκετό πάθος σε όλα τραγούδια. Χαρακτηριστικό είναι το εκπληκτικό τραγούδι “Don’t Tear me Down” όπου η απίστευτη κιθαριστική τεχνική του Graig Goldy συνδυάζεται τέλεια με τα επικά κήμπορντς του ηγέτη των Giuffria.
H μελωδική διάθεση του παρθενικού δίσκου των Giuffria επιβραβεύτηκε αρκετά καλά εκείνη την εποχή για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα αφού πέτυχε να φτάσει μέχρι το Νο 26 των αμερικάνικων τσαρτ και τα τραγούδια “Call to the Heart” και “Lonely in Love” σκαρφάλωσαν και αυτά στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard. Την παραγωγή ανέλαβε ένας μαιτρ του είδους ο Andy Johns (Free, Television, MSG, Cinderella) και κατόρθωσε να δώσει ένα επιπλέον δυναμισμό στον ήχο του γκρουπ. Η μουσική των Giuffria χαρακτηρίστηκε από την εταιρία τους “cinema rock” με εμπορικές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες τους.
Μάλιστα είχαν εντυπωσιάσει οι Giuffria τους οπαδούς του melodic hard rock τόσο πολύ όπου σε μία περιοδεία που ακολούθησε και άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple ανάγκασαν τον «ζηλιάρη» R.Blackmore να περικόψει το show τους από 45 λεπτά σε 25 λεπτά σε σημείο να τους απαγορέψει να κάνουν encore και σόλα!
Εν τω μεταξύ το γκρουπ συμμετέχει στη ταινία “Gotcha” (1985) με τα τραγούδια “Never too Late” και “Say it ain’t True”.
Την μεθεπόμενη χρονιά το 1986 και με σημαντικές αλλαγές στην σύνθεση τους οι Giuffria κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ “Silk and Steel”.
O κιθαρίστας Graig Goldy έφυγε για τη μπάντα του Dio και ο μπασίστας Chuck Wright επέστρεψε στους Quiet Riot και την θέση τους πήραν οι Lanny Cordola και David Sikes αντίστοιχα.
Στο “Silk and Steel” ο προσανατολισμός των συνθέσεων είναι σε καθαρά πιο mainstream λογική με το ύφος να φέρνει σε πολλά σημεία από Journey και να αποφεύγονται τα pomp-rock στοιχεία που χαρακτήριζαν έντονα το πρώτο άλμπουμ.
H μπάντα καταφέρνει και αιφνιδιάζει τους οπαδούς της διασκευάζοντας το “I Must Be Dreaming” του Willy DeVille ενός συνθέτη και μουσικού που δεν έχει καμία σχέση με το aor. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το τρομερό “Lethal Lover”, “Radio” , “Tell it Like It Is” ,“No Escape” ενώ υπάρχει και σαν bonus track το μελωδικότατο “Say it Ain’t True” από την ταινία “Gotcha!”.
Στα τσαρτ το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν πήγε ψηλά (Νο 80) ενώ οι συναυλίες που δόθηκαν δεν είχαν και την καλύτερη συμμετοχή από το κοινό. Η μπάντα τις επόμενες χρονιές δούλεψε πάνω σε νέο υλικό που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα με συνέπεια μετά από λίγο καιρό να διαλυθεί και στη συνέχεια από τις στάχτες της να γεννηθούν οι εκπληκτικοί House of Lords.
Φώτης Μελέτης
Το γκρουπ αποτελείτο από τους David Glen Eisley (φωνητικά), Graig Goldy (κιθάρα) από τους Rough Cutt, Chuck Wright (μπάσο), Αlan Krigger (τύμπανα) και φυσικά από τον Gregg Giuffria στα πλήκτρα. Η νέα ελπιδοφόρα μπάντα ύστερα από πολλές επαφές που είχε με διάφορες δισκογραφικές εταιρίες κατάφερε μέσω της MCA το 1984 να κυκλοφορήσει το ομότιτλο ντεμπούτο της άλμπουμ.
H επιλογή του David Glen Eisley (Dirty White Boy) είχε αρκετό σασπένς αφού έγινε ανάμεσα σε 120 ενδιαφερόμενους και το κυριότερο γεγονός ήταν ότι ο David Glen Eisley έπρεπε να εγκαταλείψει την επαγγελματική ομάδα του μπειζμπολ των Giants του Σαν Φρανζίσκο!!!
Το άλμπουμ περιέχει γερές δόσεις σφιχτοδεμένου aor, φοβερές αρμονίες, έξυπνες εναλλαγές σε prog και pomp rock ενορχηστρώσεις και φυσικά την εκπληκτική φωνή του David Glen Eisley να προσθέτει αρκετό πάθος σε όλα τραγούδια. Χαρακτηριστικό είναι το εκπληκτικό τραγούδι “Don’t Tear me Down” όπου η απίστευτη κιθαριστική τεχνική του Graig Goldy συνδυάζεται τέλεια με τα επικά κήμπορντς του ηγέτη των Giuffria.
H μελωδική διάθεση του παρθενικού δίσκου των Giuffria επιβραβεύτηκε αρκετά καλά εκείνη την εποχή για πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα αφού πέτυχε να φτάσει μέχρι το Νο 26 των αμερικάνικων τσαρτ και τα τραγούδια “Call to the Heart” και “Lonely in Love” σκαρφάλωσαν και αυτά στους καταλόγους επιτυχιών του Billboard. Την παραγωγή ανέλαβε ένας μαιτρ του είδους ο Andy Johns (Free, Television, MSG, Cinderella) και κατόρθωσε να δώσει ένα επιπλέον δυναμισμό στον ήχο του γκρουπ. Η μουσική των Giuffria χαρακτηρίστηκε από την εταιρία τους “cinema rock” με εμπορικές και ευκολομνημόνευτες μελωδίες τους.
Μάλιστα είχαν εντυπωσιάσει οι Giuffria τους οπαδούς του melodic hard rock τόσο πολύ όπου σε μία περιοδεία που ακολούθησε και άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple ανάγκασαν τον «ζηλιάρη» R.Blackmore να περικόψει το show τους από 45 λεπτά σε 25 λεπτά σε σημείο να τους απαγορέψει να κάνουν encore και σόλα!
Εν τω μεταξύ το γκρουπ συμμετέχει στη ταινία “Gotcha” (1985) με τα τραγούδια “Never too Late” και “Say it ain’t True”.
Την μεθεπόμενη χρονιά το 1986 και με σημαντικές αλλαγές στην σύνθεση τους οι Giuffria κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ “Silk and Steel”.
O κιθαρίστας Graig Goldy έφυγε για τη μπάντα του Dio και ο μπασίστας Chuck Wright επέστρεψε στους Quiet Riot και την θέση τους πήραν οι Lanny Cordola και David Sikes αντίστοιχα.
Στο “Silk and Steel” ο προσανατολισμός των συνθέσεων είναι σε καθαρά πιο mainstream λογική με το ύφος να φέρνει σε πολλά σημεία από Journey και να αποφεύγονται τα pomp-rock στοιχεία που χαρακτήριζαν έντονα το πρώτο άλμπουμ.
H μπάντα καταφέρνει και αιφνιδιάζει τους οπαδούς της διασκευάζοντας το “I Must Be Dreaming” του Willy DeVille ενός συνθέτη και μουσικού που δεν έχει καμία σχέση με το aor. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το τρομερό “Lethal Lover”, “Radio” , “Tell it Like It Is” ,“No Escape” ενώ υπάρχει και σαν bonus track το μελωδικότατο “Say it Ain’t True” από την ταινία “Gotcha!”.
Στα τσαρτ το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν πήγε ψηλά (Νο 80) ενώ οι συναυλίες που δόθηκαν δεν είχαν και την καλύτερη συμμετοχή από το κοινό. Η μπάντα τις επόμενες χρονιές δούλεψε πάνω σε νέο υλικό που όμως δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα με συνέπεια μετά από λίγο καιρό να διαλυθεί και στη συνέχεια από τις στάχτες της να γεννηθούν οι εκπληκτικοί House of Lords.
Φώτης Μελέτης
Όταν άκουσα το τραγούδι 
