COLDSPELL: “Out From the Cold”

Oμολογώ πως γουστάρω πάρα πολύ τους Coldspell…
Ομολογώ ότι και το δεύτερο album τους είναι εξίσου καταπληκτικό όπως και το “Ιnfinite Stargaze”…
Ομολογώ ότι έχω μία αδυναμία σε αυτούς τους Σουηδούς και για ένα επιπλέον λόγο και αυτός δεν είναι άλλος ότι οι Coldspell ήταν η πρώτη μπάντα από το εξωτερικό που όταν ξεκίνησε η προσπάθεια του Rockway.gr μας εμπιστεύθηκε όταν κάποιοι άλλοι μας σνόμπαραν.
Μετά λοιπόν κι από αυτές τις προσωπικές εξομολογήσεις ας παρουσιάσουμε τι περιλαμβάνει το “Out From the Cold”.
Aρχίζουμε λοιπόν από την φοβερή και εκφραστική φωνή του Niklas Swedentorp, που αποτελεί ένα από τα μεγάλα όπλα του group. Τα μελωδικά γυρίσματά του, τα επικά ξεσπάσματα, οι ερμηνευτικές ακροβασίες και ειδικά το πάθος του, προσθέτουν πολλά θετικά στην hard rock μηχανή των Σουηδών φίλων μας. Το άλλο όπλο είναι φυσικά ο κιθαρίστας Michael Larsson (R.A.W) όπου με μοναδική μαεστρία δημιουργεί μία χειμαρρώδης hard, heavy και melodic rock πανδαισία εξαιρετικών συνθέσεων και ρυθμών.
Γνήσια τέκνα οι Coldspell συγκροτημάτων όπως οι Whitesnake (εποχής 1987 κυρίως), Βlue Murder, Rainbow, Treat, Υ.Μalmsteen και Europe (συμμετέχει στο δίσκο ως guest ο drummer τους, Ian Haugland) πετυχαίνουν και βάζουν τη δικιά τους σφραγίδα με το “Out From the Cold”.
Άλλο ένα δυνατό χαρτί για τη μπάντα είναι η κρυστάλλινη παραγωγή του Tommy Hansen (Helloween, TNT, Pretty Maids, Jorn) και σε αυτό του αξίζουν πολλά μπράβο αν και από εμάς σίγουρα δεν τα χρειάζεται.
Για τα τραγούδια δεν θα κάνω κάποια ιδιαίτερη μνεία αλλά άσματα όπως τα “Six feet under”, “One in a million”, “Time”, “Heading for tomorrow”, “Heroes” και το ομώνυμο “Out From the Cold” είμαι βέβαιος ότι θα τα λατρέψετε.
Ομολογώ λοιπόν για τελευταία φορά ότι ήμουν “υπερβολικός” με τα καλά λόγια για το νέο άλμπουμ των Coldspell αλλά ζητώ την κατανόηση και την επιείκεια σας διότι όταν κάποιος δηλώνει οπαδός ενός γκρουπ είναι δύσκολο να είναι και αντικειμενικός.
Συγχωρέστε με αλλά όπως καταλάβατε αυτοί οι Σουηδοί μου έχουν πάρει το μυαλό.

Φώτης Μελέτης

VEGA: "Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε"

Οι VEGA προσωπικά με ενθουσίασαν πάρα πολύ με το ντεμπούτο τους άλμπουμ. Η μίξη aor μελωδιών και U2 φωνητικών δημιούργησε ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα με συνέπεια οι κριτικές να είναι εξαιρετικές. Το “Kiss of Life” λοιπόν έκλεψε τις εντυπώσεις και το Rockway.gr ζήτησε τη γνώμη του ντράμερ της μπάντας Dan Chantrey για τις εξελίξεις, τα σχέδια και ότι άλλο συνέβη στο στρατόπεδο των VEGA το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…


Dan, δημιουργήσατε τους Vega επειδή οι προηγούμενες μπάντες σας που είχατε δεν σας ολοκλήρωναν;
Οι Vega δημιουργήθηκαν μετά απ’ όταν γνωρίσαμε εγώ και τους διδύμους Martin (ο James και ο Tom) τον Nick σε ένα μουσικό φεστιβάλ στην Αγγλία. Το προηγούμενο συγκρότημά μας έβαινε αναπόφευκτα προς το τέλος του οπότε και προσεγγίσαμε τον Nick ώστε να μάθουμε αν ήθελε να ξεκινήσει κάτι νέο μαζί μας. Ποτέ δεν κοιτάξαμε πίσω.
Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από το όνομα των Vega;
Πήρε κάποιο καιρό μέχρι να αποφασίσουμε για το όνομα , ξοδέψαμε εβδομάδες μέχρι να βρούμε κάτι και τελικά εγώ ήμουν αυτός που το ανακάλυψε μετά από κάποια ώρα που πέρασα στο Wikipedia ψάχνοντας για έμπνευση. Άρεσε σε όλους μας από την αρχή. Το Vega όσοι δεν το γνωρίζουν είναι το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού.
Κατά την άποψή μου, οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου κρύβονται στα μελωδικά ρεφραίν. Πιστεύεις ότι υπάρχουν και άλλες δυναμικές στιγμές στον δίσκο;
Νομίζω πως στο album υπάρχει ένα αγνό rock αίσθημα, σαν ντράμερ, όλες οι στιγμές είναι αυθεντικό rock. Στις πρόβες τα κομμάτια ακούγονται περισσότερο δυναμικά απ’ ότι στον δίσκο, ικανοποιητικότατο γεγονός από μόνο του αφού σίγουρα θα ενθουσιάσει τον κόσμο στις συναυλίες. Ολόκληρος ο δίσκος έχει την δυναμική του rock μέσα του.
Θα ήθελα να μάθω Dn αν στη διάρκεια σύνθεσης του album συναντήσατε κανένα αδιέξοδο; Πως ολοκληρώσατε τις ενορχηστρώσεις;
Το album γράφτηκε πολύ γρήγορα. Οι «δίδυμοι» δούλευαν ολόκληρα βράδια στη μουσική, την έστελναν στον Nick ο οποίος είχε αναλάβει το στιχουργικό μέρος ώστε να κάνει «τα δικά του» στην διάρκεια της ημέρας. Άκουγα το αποτέλεσμα και μέσα σε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο είχαμε έτοιμο κομμάτι. Όσο γινόταν η παραγωγή του δίσκου συνεργαζόμασταν με τον παραγωγό μας John Greatwood μέχρι να ολοκληρώσουμε. Ήταν σύντομη και σταθερή διαδικασία.
Τα φωνητικά του Nick Workman θεωρούνται άψογα. Πιστεύεις πως ένας πολύ καλός τραγουδιστής αρκεί για να είναι μια μπάντα επιτυχημένη;
Ο Nick είναι από τους καλύτερους τραγουδιστές της Αγγλίας. Προφανώς και τα φωνητικά είναι ένας σημαντικός παράγοντας σε ένα συγκρότημα, από την άλλη η γενική μουσική ικανότητα είναι απαραίτητη για να κάνει κάτι πετυχημένο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από τον δίσκο;
Το “Kiss Of Life” είναι φανταστικό. Ο Nick έκανε θαύματα για να προσφέρει σε αυτό το «τερατάκι», το πιασάρικο ρεφρέν. Μπαίνει στο κεφάλι σου και δεν λέει να φύγει! Όποιο τραγούδι σε κάνει να φαντάζεσαι τον εαυτό σου στην δική σου rock ταινία είναι καλό για μένα, όπως τα “Into The Wild” και “Hearts Of Glass”.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για τις συναυλίες σας; Θα περιοδεύσετε μαζί με κάποιο άλλο συγκρότημα;
Αυτό τον καιρό κλείνουμε κάποια live shows με τον ατζέντη μας για την Ευρώπη στα οποία θα μοιραστούμε την σκηνή και με άλλα συγκροτήματα. Θα τα μάθετε σύντομα.
Εκτός από τις AOR και μελωδικές επιρροές σας βρήκα επίσης και κάποια στοιχεία από U2. Πως προέκυψε αυτός ο συνδυασμός;
Οι αδελφοί Martin είναι μεγάλοι οπαδοί των U2 και ορισμένοι πιστεύουν πως αυτό φαίνεται στις συνθέσεις τους.
Μόλις λίγα χρόνια πριν, στην χώρα σας το μελωδικό hard rock/AOR ήταν απομονωμένα. Τώρα κάτι αρχίζει και κινείται ξανά (βλ. Firefest, AOR classic rock magazine, καλοκαιρινές συναυλίες από τους Journey, Styx και Foreigner στο Λονδίνο) και ο κόσμος προσελκύεται από το ιδίωμα ξανά. Νομίζεις πως αυτό οφείλεται στη νοσταλγία των παλιών καιρών ή γεννιέται κάτι νέο;
Αυτό το είδος rock άργησε να αναγεννηθεί. Το pop των 80s επέστρεψε στη μόδα χάρη σε καλλιτέχνες όπως η Lady Gaga και ο Mark Ronson οπότε και το rock θα έπαιρνε στα σίγουρα τη σειρά του. Είναι προφανές πως παράγοντες όπως το Glee και οι Journey βοήθησαν στο να επαναφερθεί το μελωδικό rock στα μάτια του κόσμου. Ο Βρετανός ακροατής κυβερνάται από το ραδιόφωνο και τον μουσικό τύπο και κατευθύνεται ως προς το τι είναι cool και μέσα στη μόδα και γι’ αυτούς το είδος μας είναι μια ένοχη απόλαυση. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης δεν δέχονται τόση πίεση οπότε και οι οπαδοί νιώθουν πιο ελεύθεροι να εκφράσουν οτιδήποτε του αρέσει και όχι ότι του έμαθαν να του αρέσει.
Εκτός από έρωτα και γυναίκες υπάρχουν άλλα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι Vega στους ακροατές τους;
Προσπαθούμε να είμαστε θετικοί σε ότι κάνουμε έχουμε όμως και πολιτικοποιημένα τραγούδια, με μέτρο πάντα.
Dan τι είδους μουσικής ακούς αυτές τις μέρες; Ποιες είναι οι μπάντες ή καλλιτέχνες που σε σημάδεψαν;
Για μένα συγκροτήματα όπως οι Scorpions, WASP, Motley Crue έχουν βαθύ νόημα για μένα. Ακούω όμως και την πιο heavy πλευρά του rock όπως Rammstein και διάφορα είδη metal. Το είδος μας έχει αναγεννηθεί και κρατά ζωντανά τα αγαπημένα μας συγκροτήματα.
Τι επιρροή έχουν στο γκρουπ οι κακές κριτικές;
Για όλες τις καλές κριτικές πρέπει να γίνεις κακός. Όλοι μας ενθουσιαστήκαμε από την ανταπόκριση που είχαμε για το “Kiss Of Life” και οι κριτικοί ήταν πολύ καλοί με μας. Ειλικρινά, χωρίς να ακούγεσαι καλός, οι κακές κριτικές μπορεί για μερικούς να είναι καλές.
Οι Kick θα κάνουν διάλειμμα;
Οι Kick σταμάτησαν πριν από λίγο καιρό και μάλιστα νομίζω πως ένας απ’ αυτούς δουλεύει ως αστυνομικός εδώ στην Αγγλία.
Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι στόχοι των Vega;
Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αν το κοινό μας αγαπήσει εξίσου τότε θα είμαστε σε μια τέλεια κατάσταση. Είμαστε προσγειωμένοι όσον αφορά τις πεποιθήσεις μας αλλά έχουμε πολλά όνειρα και σπουδαίους στόχους.
Πάρα πολλοί αναγνώστες του Rockway.gr(μαζί και ο γραφών) ψήφισαν το album σας ως το καλύτερο του 2010. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους Έλληνες οπαδούς σας;
Για μας! Αυτό είναι υπέροχο, οι αναγνώστες σας αγαπούν αυτό που ακούνε κι αυτό σημαίνει πολλά για μας. Θα ήταν ωραίο να πιούμε μια μπύρα μαζί σας σε περίπτωση που καταφέρουμε να παίξουμε στην Ελλάδα.

Συνέντευξη στον Φώτη Μελέτη (www.rockway.gr)

GARY MOORE: “Victim of the Future”

O ξαφνικός θάνατος του σπουδαίου Ιρλανδού κιθαρίστα ήταν ένα πραγματικό σοκ για όλους εμάς που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ΄80.
Ο Gary Moore πίσω του άφησε βαριά κληρονομιά και μπορεί στη δεκαετία του ΄90 και μετά να ακολούθησε άλλους δρόμους όμως τα προηγούμενα χρόνια κατέθεσε και την ψυχή του για να παίξει ένα παθιασμένο και καλά δομημένο hard rock.
To album που παρουσιάζουμε παρακάτω ήταν ένα από τα αριστουργήματα του απόλυτου guitar hero. O λόγος για το εκπληκτικό “Victim of the Future”. Σκληρό, άγριο, δυναμικό ποτισμένο από το ιδρώτα του Gary Moore, η εν λόγω κυκλοφορία άνοιξε ένα κύκλο σπουδαίων δίσκων που βγήκαν στην αγορά τα επόμενα χρόνια, ώσπου να το γυρίσει ο G.M στα blues. Φοβερή η διασκευή στο “Shapes of Things” των μοναδικών Yardbirds ενώ αξεπέραστο είναι και το ομώνυμο τραγούδι που είναι ένας πραγματικός ύμνος.
Η μπαλάντα “Empty Rooms” έχει γραφεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μουσικής οπότε τα λόγια περιττεύουν για ένα πραγματικά αθάνατο τραγούδι. Στο “Victim of the Future” υπάρχουν άλλα δύο μικρά διαμαντάκια τα “Hold on to Love” και “Teenage Idol”με σαφείς aor αναφορές.
Η στιχουργική έκπληξη στο συγκεκριμένο album έρχεται με το φανταστικό κομμάτι “Murder in the Sky” όπου ο G.Moore καταγγέλλει την συντριβή κορεάτικου αεροπλάνου που έγινε εκείνη την χρονική περίοδο με αθώους πολίτες, από μαχητικά αεροσκάφη της τότε Σοβιετικής Ένωσης.
Στο “Victim of the Future” συμμετέχει μία all star band με τους Ian Paice (drums), Neil Murray, Bob Daisley και Mo Foster (μπάσο) καθώς και τον εξαιρετικό και αδικημένο μουσικό Neal Carter (πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά). Στην επανέκδοση περιλαμβάνονται άλλα δύο τραγούδια και ένα νέο remix στο “Empty Rooms”.

Tracklist:"Victims of the Future", "Teenage Idol", "Shapes of Things", "Empty Rooms", "Murder in the Skies", "All I Want", "Hold on to Love", "Law of the Jungle".
ΜΕΛΗ: Gary Moore (φωνή, κιθάρα), Neil Carter (πλήκτρα), Ian Paice (drums), Neil Murray, Mo Foster, Bob Daisley (μπάσο).
Φώτης Μελέτης

AGNOSIA - REX MUNDI - WASTEFALL (live report)

Πάντα ήμουν θερμή υποστηρικτής του "μηδένα προ του τέλους μακάριζε", και αυτό γιατί όλα είναι απρόβλεπτα και επαναπροσδιοριζόμενα στην ταχύτητα της διάρκειας μιας μέρας, και πόσο μάλλον μιας νύχτας. Το βράδυ της Κυριακής 20 Φεβρουαρίου εξελίχτηκε υπέρ του δέοντος απολαυστικό και κεφάτο. Στο ΚοοΚοο στο Γκάζι, 3 μεγάλες Ελληνικές μπάντες συναντήθηκαν και συμφώνησαν να μας κάνουν να περάσουμε ένα απίθανο βράδυ γεμάτο από ήχους τεχνικού progressive.
Κάποια λεπτά πριν τις 20.30 εμφανίστηκε η πρώτη μπάντα. Οι AGNOSIA . 6 παιδιά από Αθήνα και Πειραιά, γεμάτοι από όρεξη και επιμονή να μας δείξουν πως ναι! Υπάρχει και καλό progressive metal στην Ελλάδα ! Ο ήχος ήταν εκπληκτικός, η AGNOSIA ήταν πολύ δεμένοι, ο μπασίστας Μεγάλη μορφή και τα φωνητικά του Χατζημιχάλη για άλλη μια φορά με κόλλησαν πίσω,και η ήρεμη "δύναμη" στις κιθάρες Διονυσης, τι να πρωτοπώ για όλα τα παιδιά ! το set list είχε ως εξής : The Patterns Of A Dream - Into Delirium - Adrift Into Lie - Another Promise - Curtains Rise - A Pleasant Shade Of Grey ( τιμή και δόξα σε κάποιους από τους προπομπούς του progressive metal, FATES WARNING- εδώ ΟΛΗ η μπάντα έκανε θαύματα!) - Piccadilly Circus Nights. Μετά από 45 λεπτά περίπου εμφανιστήκαν οι REX MUNDI, 5 παιδιά από την Θεσσαλονίκη, με πολύ διάθεση και ενέργεια να κατεδαφίσουν στην κυριολεξία το stage! Oι REX MUNDI στην μουσική τους έχουν ένα συνονθύλευμα progressive metal ήχων με πολλά aggressive στοιχεία, και τεχνο- thrash περάσματα. Βαρούσαν αλύπητα! Το set list των REX MUNDI ήταν το εξής : Intro - Perception - Stars Of Deception - Demise Machine - Figure In A Dream - This Sacrament - Words Buried. Με εντυπωσίασαν πραγματικά. Μετά από λίγα λεπτά αναμονής εμφανίστηκαν και οι WASTEFALL, στο πρώτο reunion show τους, μετά από περίπου 2-3 χρόνια καθότι το 2008 αποφάσισαν να σταματήσουν. Τα παιδιά από την Αθήνα αποφάσισαν να επιστρέψουν.και θα μείνουν όπως ήδη ανακοίνωσε ο frontman της μπάντας Κυριάκος (Δομίνικος) Παπαεμμανουήλ, με live παρουσίες και νέο μουσικό υλικό. Πάνω στο stage του ΚοοΚοο ήταν τόσο απίστευτα άνετοι και δυναμικοί που άρχισαν και όλα έτρεμαν εκεί μέσα! Ο κόσμος είχε ήδη ζεσταθεί και πωρωθεί από τις 2 προηγούμενες μπάντες, που σε λίγα λεπτά μέσα ήρθαν όλοι μπροστά και μέχρι και moshpit έγινε! Το set list των WASTEFALL ήταν γεμάτο δυνατό παρελθόν! : Lesser - Stunned To The World - April's Ruin - Live With It - E.Y.E - Hearts In The Gutter - Utopia Fragmented - S.E.P - Provoke The Devine - Dance Of Descent - Revolution Jar - 21 - Empty Haven. 13 τραγούδια δυναμίτες ήρθαν και ευχαρίστησαν και με το παραπάνω όλους τους μουσικόφιλους που βρεθήκαμε το βροχερό και κρύο αυτό βράδυ του Φλεβάρη.
AGNOSIA - REX MUNDI - WASTEFALL,3 μεγάλα ονόματα με πάνω από 3 ώρες ρυθμού και έντασης, σε συνάρτηση με τον ζεστό και φιλικό χώρο του ΚοοΚοο (Γκάζι), την άμεση εξυπηρέτηση στο bar, την πολύ καλή ηχητική κάλυψη, και τον εναλλασσόμενο ζεστό φωτισμό, και πάμφθηνη είσοδο, άγγιξαν τα μέγιστα! Είναι από τις βραδιές που ευχαριστιέσαι που δεν πάνε χαμένες. Πιστεύω και εύχομαι στην αναμονή κι άλλων τέτοιων live !
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ
(photos & live report)

EVERGREY: “Glorious Collision”

Aναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Οι Σουηδοί Evergrey κυκλοφορούν το 8ο album της καριέρας τους και ουσιαστικά συνεχίζουν το μουσικό επαναπροσδιορισμό τους, που ξεκίνησε στο “Torn”. Όπως όλοι γνωρίζουμε πλέον το μοναδικό μέλος που έχει απομείνει από την αρχική σύνθεση της μπάντας είναι ο frontman, Tom Englund.

Αυτό φυσικά έχει τα αρνητικά του, καθώς μπορεί ο εν λόγω κύριος να είναι ένας καταπληκτικός ερμηνευτής και στιχουργός, αλλά όταν κυκλοφορείς ένα δίσκο με καινούριο κιθαρίστα, μπασίστα και drummer, μοιραίο είναι να ακροβατείς σε μια πεπατημένη, για να μη δυσαρεστήσεις τους οπαδούς σου και την πληρώσει όλο το συγκρότημα. Χωρίς εκπλήξεις λοιπόν το “Glorious Collision”, με όλα τα χαρακτηριστικά των Evergrey που αγαπήσαμε, αλλά και όλα αυτά που έχουμε ακούσει ήδη πολλές φορές. Που είναι η πρωτοτυπία και η αμεσότητα του “Monday Morning Apocalypse”; Που είναι το βάθος και ο λυρισμός του “The Inner Circle” και του “Recreation Day”; Εννοείται πως κομμάτια όπως τα “Leave It Behind Us”, “Wrong”, “Frozen”, “Out of Reach”, “The Disease” και “It Comes From Within” φέρουν τη μουσική σφραγίδα και την εγγύηση σε ότι αφορά την ποιότητα του σχήματος. Το album άλλωστε, κακό δεν είναι. Αναμενόμενο όμως σίγουρα! Και όταν έχεις ανεβάσει από μόνος σου τον πήχη, μην επιλέγεις τον εύκολο δρόμο της επανάληψης! Είναι κρίμα διότι ο Tom και η παρέα του, μέχρι πρότινος, αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης στους metal κύκλους, και με τέτοιες κινήσεις ξεφουσκώνουν μόνοι τους. Ξαναλέω (και ας γίνω κουραστικός): το “Glorious Collision” είναι ένας αρκετά καλός δίσκος! Οι fans θα τον ευχαριστηθούν σίγουρα, αλλά είναι βέβαιο πως δε θα τον μνημονεύουν μετά το πέρας του χρόνου. Τα τραγούδια του άλλωστε δεν πρόκειται να σου μείνουν εύκολα στο μυαλό. Επίσης, σίγουρα είναι ανώτερο του “Torn”, το οποίο με κούρασε. Το εν γένει αρνητικό του είναι η, προφανώς από επιλογή, αποστροφή στην πρωτοτυπία και στην εξέλιξη. Βασίζεται σε φόρμες πετυχημένες μεν, αλλά χιλιοειπωμένες. Το “αρκετά καλό” σα χαρακτηρισμός δεν τιμάει ένα τέτοιο, εξαιρετικό στη βάση του, συγκρότημα. Το ελαφρυντικό σε αυτήν την περίπτωση είναι η αλλαγή βασικών μελών στις τάξεις του group, ελπίζοντας σε επάνοδό του σύντομα. Η νέα αρχή των Evergrey λοιπόν, τους βρίσκει μουδιασμένους από τη μια, αλλά σοβαρούς και πρόθυμους να προσπαθήσουν για το καλύτερο, από την άλλη. Δεν το έβαλαν κάτω και παρά το γεγονός ότι δεν εκπλήσσουν εδώ και χρόνια, προσφέρουν ποιοτικό prog power, ένα κλικ ανώτερο από άλλους συναδέλφους τους. Ευελπιστώ σε κάτι καλύτερο και εφάμιλλο της φήμης τους μελλοντικά.

Στέφανος Στεφανόπουλος

TEN: “Stormwarning”

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, ο Gary Hughes και η παρέα του επιστρέφουν ανανεωμένοι, με το καλύτερό album τους εδώ και πολύ καιρό. Για κάποιον που δεν είναι γνώριμη η μουσική των Ten, να πούμε ότι πρόκειται για ένα κράμα hard n’ heavy, hard hock, aor κοντά στο ύφος της 80s πορείας ονομάτων όπως οι Whitesnake, Rainbow, Gary Moore. Προσωπικά, θεωρώ ότι πρόκειται για τη σπουδαιότερη βρετανική hard rock μπάντα των 90s και μια από τις καλύτερες παγκοσμίως. Στο “Stormwarning” έχουμε και μια σημαντικότατη προσθήκη, τη παρουσία του Mark Zonder στα τύμπανα ως guest, μόνο για τις ηχογραφήσεις.
Αυτό φτάνει για να ανεβάσει το άλμπουμ ένα επίπεδο και φαίνεται σε συνθέσεις όπως τα “Centre Of My Universe” και “Destiny”, όπου τα “παιχνιδίσματα” του Zonder δίνουν και παίρνουν. Το άλμπουμ ξεκινάει με μια μεγάλη σε διάρκεια σύνθεση, η οποία έχει ενσωματωμένη την εισαγωγή και όταν μπαίνουν οι πρώτες κιθάρες, σχηματίζεται η εντύπωση ότι έχει εκμοντερνιστεί ο ήχος τους, μέχρι που εμφανίζονται οι γνωστές μελωδίες και η ζεστή φωνή του Hughes και τα πράγματα έρχονται στη θέση τους. Τα γεμίσματα και η παρουσία του Zonder γίνονται κατευθείαν αισθητά, αν και συνολικά δεν υπερβάλει, παρά μόνο ανά στιγμές που κάνει τα δικά του.
Η χαρακτηριστική αισθαντική φωνή του Hughes είναι πάντα παρούσα, το ίδιο και οι πανέμορφες φωνητικές γραμμές του σε κομμάτια όπως το “Kingdom Come”. Το επιπλέον μεγαλύτερο ατού του “Stormwarning” είναι η εξαιρετική παρουσία της παλιάς καραβάνας John Halliwell και του νεοφερμένου Neil Fraser στις κιθάρες. Το album είναι γεμάτο καταπληκτικά solos και εμπνευσμένες μελωδίες σε όλα τα τραγούδια, ενώ και τα πλήκτρα του Paul Hodson συμπληρώνουν τη μουσική παλέτα των Ten με τον καλύτερο τρόπο. Παρότι γίνεται μια άτυπη αναδρομή σε ολόκληρη τη προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας, σε σημεία ακούγονται πιο heavy θυμίζοντας εποχές “Spellbound”, όπως στο ομότιτλο κομμάτι, ενώ δεν λείπουν και οι κλασικές hard rockιες (“Book Of Secrets”).
Η παραγωγή του Dennis Ward είναι δυνατή, αλλά σε σημεία ακούγεται παραφορτωμένη, με στρώματα κιθάρας, πλήκτρων και φωνητικών που κάποιες φορές δεν αφήνουν τις συνθέσεις να αναπνεύσουν και τα όργανα να ξεχωρίσουν και ακούγονται σαν μια ενιαία μάζα μουσικής. Το πακέτο συμπληρώνεται από το πανέμορφο εξώφυλλο του Luis Royo, δίνοντας έναν επιπλέον λόγο να αποκτήσετε μια, ούτως ή άλλως, εξαιρετική κυκλοφορία και το μόνο που λείπει είναι να δούμε τους Ten ζωντανά και από τα μέρη μας.
Ανδρέας Ανδρέου

MISS BEHAVIOUR: “Last Woman Standing”

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους οι Σουηδοί MISS BEHAVIOUR κυκλοφορούν το “Last Woman Standing”. H επιστροφή συνοδεύεται με ανανεωμένο line up και με μπόλικη aor διάθεση ενώ έκπληξη αποτελεί και η συμμετοχή του κιθαρίστα Roland Grapow (Masterplan, ex- Helloween) στο καταπληκτικό και πιο hard τραγούδι του album (“Perfect War”). Κινητήριοι μοχλοί των MISS BEHAVIOUR είναι οι Henrik Sproge (keyboards) και ο Erik Heikne (κιθάρα) που έχουν αναλάβει το συνθετικό βάρος ενώ οι “νέοι” του συγκροτήματος, ο τραγουδιστής και μπασίστας Sebastian Roos παρέα με τον ντράμερ Anders Berlin (προερχόμενοι από τους Shineth) κάνουν εξαιρετική δουλειά.
Το Σουηδικό κουαρτέτο επιδίδεται σε μία σειρά κλασσικών melodic/aor ρυθμών με τα πλήκτρα φυσικά να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και τα φωνητικά να προσθέτουν αρκετή δόση μελωδικότητας κάτι που φαίνεται έντονα στα τραγούδια “Living the Dream”, “Taking Hostage”, “1988” και στο hit με τίτλο “Cynthia”. Στο πανέμορφο “Last Woman Standing” συμμετέχει στα φωνητικά και η Kajsa Berg δημιουργώντας μία ονειρική, συγκινησιακή melodic/ prog ατμόσφαιρα.
Οι MISS BEHAVIOUR έχουν τα φόντα να κάνουν επιτυχία μιας και ακολουθούν πιστά τα μονοπάτια των H.E.A.T, Eclipse, Treat και Talisman (συγκροτημάτων που τα τελευταία χρόνια είναι ότι καλύτερο υπάρχει στο melodic hard rock στη Σουηδία αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη). Είναι λοιπόν στο χέρι τους αν θα το καταφέρουν…
Φώτης Μελέτης

Kαινούργιο άλμπουμ και video clip από τους Coldspell

Το Σουηδικό συγκρότημα των Coldspell θα κυκλοφορήσει τις επόμενες εβδομάδες τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά, “Out From The Cold”, η οποία θα διαδεχτεί το “Infinate Stargaze”, που είχε κυκλοφορήσει πριν από δυο χρόνια. Τη μίξη έχει κάνει για ακόμη μια φορά ο γνωστός Tommy Hansen (Helloween, TNT, Pretty Maids, Jorn και Pagan’s Mind). Το αποτέλεσμα της συνεργασία τους στο “Infinate Stargaze” δικαιολογεί απόλυτα το γεγονός ότι οι Coldspell αποφάσισαν να δουλέψουν ξανά μαζί με τον Hansen.
Η τωρινή σύνθεση των Coldspell αποτελείται από τους ‘παλιούς’ (φωνητικά), Niklas SwedentorpMichael Larssen (κιθάρα και φωνητικά) και Matti Eklund (πλήκτρα και φωνητικά) αλλά και από τους νέους Perra Johanson (τύμπανα, πρώην Crawley, Lost Souls) και Anders “kebbe” Lindmark (μπάσο, πρώην Dalton / RAW).
Το track list του “Out From The Cold” έχει ως εξής: 1. Heroes, 2. Run For Your Life, 3. One In A Million, 4. Six Feet Under, 5. Time, 6. Save Our Souls, 7. The King, 8. Fate, 9. Seven Wonders, 10. Angel Eyes, 11. Heading For Tomorrow και 12. Out From The Cold.

APPEARANCE OF NOTHING: "All Gods are Gone"

Αναδημοσίευση από το www.rockway.gr

Φαίνεται πως η Ελβετία αποκτά ένα σοβαρό status από μπάντες που ξεκινούν από τους Krokus και τους Gotthard και φτάνει στους China και Shakra, ενώ τώρα μαθαίνουμε για την ύπαρξη των ελπιδοφόρων Appearance of Nothing που θα παρουσιάσουμε παρακάτω.
Οι Appearance of Nothing λοιπόν δεν είναι μία τυχαία μπάντα αφού υπάρχουν από το 2004 και στην παραγωγή του “All Gods Are Gone” έχει αναλάβει ο Markus Teske (Vanden Plas, Symphony X), ενώ συναντάμε σπουδαίες συνεργασίες με τους Dan Swanö (Edge of Sanity/ Nightingale) να συμμετέχει με τα death φωνητικά του σε τρία κομμάτια και τον Devon Graves ( Psychotic Waltz/ Deadsoul Tribe) να συναντάται στο τρομερό "Sweet Enemy".
Το “All Gods Are Gone” αποτελείται από ένα εκρηκτικό μίγμα από prog/hard rock και metal υλικό με τη φωνή του Pat Gerber να είναι σε πρώτο πλάνο και σε αρκετά σημεία να αποδεικνύει ότι διαθέτει μεγάλη ψυχική δύναμη για να ερμηνεύει τόσο δύσκολα και πολύπλοκα κομμάτια.
Το κιθαριστικό μέρος δεν αναλώνεται σε υπερβολές και σε επιδειξιομανία αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει μία μοντέρνα εκδοχή prog metal ατμόσφαιρας και το πετυχαίνει εν μέρει με αποκορύφωμα τα “The Call of Eve” και το ορχηστρικό “The Rise and Fall of Nothing”.
Φυσικά δεν λείπουν και οι έντονες μελωδικές πινελιές για να συμπληρωθεί το ηχητικό και συνθετικό puzzle του σχήματος, οι οποίες παντρεύονται με τους ιλιγγιώδες ρυθμούς που έχει ανά διαστήματα το album.
Συνολικά μία άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που αξίζει να τσεκάρετε όσοι αγαπάτε τους μεταλλικούς progressive ρυθμούς.

Φώτης Μελέτης