FROZEN RAIN: “Ahead of Time”

Δεύτερο άλμπουμ για τους ελπιδοφόρους FROZEN RAIN, οι οποίοι με νέες προσθήκες στη σύνθεσή τους προσπαθούν να καθιερωθούν στις συνειδήσεις των οπαδών της melodic hard rock σκηνής. Οι Βέλγοι συνθέτουν και δημιουργούν εξαιρετικά τραγούδια και η συνεργασία τους με τον σπουδαίο ερμηνευτή Carsten “Lizard” Schulz (Evidence One, Paradise Inc, Domain) απογειώνει κυριολεκτικά το “Ahead of Time”. Η συνταγή γνωστή και πετυχημένη με βασικό “μάγειρα” τον Kurt Vereecke, που στο μενού του περιλαμβάνει τα εξής: υποδειγματικές κιθαριστικές δομές, δυνατά και καταιγιστικά σόλο που θυμίζουν M.Schenker και John Norum, πλήκτρα φωτιά που δίνουν το σύνθημα για ένα αστάματητο melodic hard rock party και φυσικά αριστοτεχνικές μελωδίες και ρεφρέν σε ύφος Bon Jovi, Fair Warning, Fate, MSG και πολλών άλλων ομόλογων τους. Κορυφαία τραγούδια τα “Believe it or not”, “Forever, Turn it On” , “Not at Home”, “Ahead of Time” και το αξεπέραστο με το φοβερό ρεφρέν “The Last Dance Ain’t Over” ενώ ευχάριστη έκπληξη του άλμπουμ είναι και το ορχηστρικό “Voodoo Party”. Το χεράκι τους στη μίξη και το mastering έχουν βάλει ο Alessandro Del Vecchio (Shining Line, Lionville, Edge of Forever, Eden’s Curse) και ο Denis Ward (Pink Cream 69, Sunstorm) αντίστοιχα. Συνολικά μία άψογη δουλειά που βάζει τα θεμέλια για να αναδειχτούν οι FROZEN RAIN στη νέα δύναμη του χώρου. We’ re Gonna Rock!!! Φώτης Μελέτης

UNDERJOYED: “Underjoyed”

Oι Underjoyed είναι μία ολόφρεσκη μπάντα που καταφέρνει να σε κερδίζει με το πρώτο άκουσμα και σου δίνει την εντύπωση ότι δεν ανήκει στη χώρα της μιζέριας και του μνημονίου αλλά προέρχεται από άλλους rock… τόπους. Το πρώτο τους demo περιλαμβάνει τέσσερα πανέμορφα, εκρηκτικά, αργόσυρτα τραγούδια που κινούνται ανάμεσα σε ήχους και ρυθμούς που παραπέμπουν στους Queens of the Stone Age,  Pj Harvey,  White Stripes  και Black Keys. Σημαντικό ρόλο στη γοητεία των Underjoyed παίζει και η μελοδραματική ερμηνεία της Αθηνάς Κοντοδήμα καθώς και ο συναρπαστικός συνδυασμός alternative, garage και classic rock καταστάσεων. Για να μας πιστέψετε ότι μιλάμε για μία υπέροχη μπάντα τσεκάρετε παρακάτω… και η κρίση δική σας. youtube #1 youtube #2 Φώτης Μελέτης

RORY GALLAGHER: "Stage Struck"

Ο πολυαγαπημένος Ιρλανδός κιθαρίστας Rory Gallagher μπορεί να μην υπάρχει μαζί μας από το καλοκαίρι του 1995, όμως όπως όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί το έργο και τα τραγούδια του ζουν και συντροφεύουν χιλιάδες οπαδούς του classic rock. To “Stage Struck” ηχογρα- φήθηκε το μεσοδιάστημα από το Νοέμβριο του 1979 ως και τον Ιούλιο του 1980 και κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα. Βρισκόμαστε την περίοδο που ο R.Gallagher έχει κερδίσει την καθολική αναγνώριση αλλά και λίγα χρόνια πριν αρχίσει η κατηφόρα με το αλκοόλ που δυστυχώς του στοίχισε μέχρι και τη ζωή… Όταν πρωτάκουσα λοιπόν το “Stage Struck” ένιωσα ένα κύμα ηλεκτρικής ενέργειας να με κτυπά και ακόμη τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του όταν ξανακούω το συγκεκριμένο δίσκο νιώθω την ίδια φόρτιση όπως και τότε. Η εισαγωγή του δίσκου είναι εκπληκτική και τσαμπουκαλίδικη με το “Shin Kicker” να δίνει το σύνθημα για την rock καταιγίδα που έρχεται στην συνέχεια. Μάλιστα ο R.Gallagher είχε δηλώσει ότι το “Shin Kicker” είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου και ότι η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι αρκετά πρωτόγονη. Το ατέλειωτο hard rockin blues παίξιμο από την “ταλαιπωρημένη” κιθάρα του Ιρλανδού δημιουργού μαγνητίζει με την αγριότητα και την τραχύτητα με την οποία αποδίδει μοναδικούς ύμνους όπως τα “Wayward Child”, “Moonchild”, “Bad Penny”, “Follow me” και το live album κλείνει με το κομμάτι που όλοι μάθαμε να παίζουμε στην κιθάρα το αθάνατο “Shadow Play”. Ερμηνείες γεμάτες ένταση και πάθος συνδυασμένες με μοναδικό hard rock feeling, με την κιθάρα του Ιρλανδού να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ το δίδυμο Gerry McAvoy στο μπάσο και ο Ted McKenna στα τύμπανα συμπληρώνει με δυναμικό τρόπο την εκρηκτικότητα των συνθέσεων. Πολλοί οπαδοί του Rory Gallagher ίσως έχουν προτίμηση στο “Irish Tour” του 1974 και όντως είναι κι αυτό ένα εκπληκτικό άλμπουμ όμως το “Stage Struck” μας αγγίζει πιο πολύ συναισθηματικά οπότε ας μας συγχωρέσετε για την προτίμηση της εν λόγω παρουσίασης. TRACKLISTING 1)Shin Kicker, 2)Wayward Child, 3)Brute Force & Ignorance, 4)Moonchild, 5)Bad Penny, 6)Keychain, 7)Follow Me, 8)Bought and Sold, 9)The Last of the Independents, 10)Shadow Play ΜΕΛΗ Rory Gallagher (φωνή, κιθάρα) Gerry McAvoy (μπάσο) Ted McKenna (ντραμς) Φώτης Μελέτης

ADRENALINE MOB: “Omerta”

Οι Adrenaline Mob, όπως γνωρίζουν και οι πέτρες πλέον, είναι το νέο project του Mike Portnoy (ex- Dream Theater), στο οποίο πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται ο Russell Allen (Symphony X), στο μπάσο ο John Moyer (Disturbed) και στις κιθάρες ο Mike Orlando, ο οποίος αν και λιγότερο “όνομα” από τους υπόλοιπους αποτελεί μεγάλο ατού για το σχήμα! Το EP που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι ήταν στην ουσία ένα ορεκτικό για το τι θα ακούσουμε στο full length και για να είμαι ειλικρινής, το ότι τα τέσσερα από τα πέντε κομμάτια που συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό, βρίσκονται και στο “Omerta” δε λειτουργεί θετικά στο ύπουλο μυαλό μου. Τέλος πάντων, ας πούμε πως δε δίνω σημασία στο ότι από τις έντεκα συνθέσεις, οι έξι μόνο είναι καινούριες, οι τέσσερις μέσα από το EP και η μία απλώς διασκευή στο “Come Undone” των Duran Duran (πετυχημένη μεν, αχρείαστη δε). Μουσικά, για όσους δεν είχαν μπει στον κόπο να ακούσουν το προαναφερθέν EP, οι Adrenaline Mob κινούνται περισσότερο σε πιο σύγχρονα μονοπάτια (τύπου Disturbed, Godsmack, Avenged Sevenfold κτλ) παρά σε progressive, ενώ μεγάλη επιρροή αποτελούν οι Pantera (κάτι που ο Portnoy έχει υιοθετήσει από το 2002 όντας ακόμα στους Dream Theater). Το “Omerta” έχει ομολογουμένως τσαμπουκά, ο οποίος όμως, αν εξαιρέσουμε τη δυναμική αρχή με τα “Undaunted” και “Psychosane”, δίδεται με δόσεις στο υπόλοιπο album, κάνοντάς το σε σημεία ανισσόροπο. Εύκολα ξεχώρισα τα “Indifferent”, “All On the Line”, “Freight Train” όπως και το εναρκτήριο “Undaunted”, από τις νέες συνθέσεις, ενώ συνεχίζουν να μου αρέσουν τα “Hit the Wall” και “Down to the Floor”, από αυτές του καλοκαιριού. Ο Russell Allen πάντως παραμένει εκπληκτικός σε ότι και εάν ερμηνεύει, οι τυμπανοκρουσίες του Mike Portnoy σίγουρα υποδειγματικές, αλλά παράλληλα αναμενόμενες, ενώ κάποια από τα riff του Mike Orlando θα τα ζήλευαν λογής μπάντες. Χημεία είναι βέβαιο πως υπάρχει μεταξύ των μελών και ο δίσκος σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητος. Από την άλλη όμως, εάν δε συμμετείχαν οι εν λόγω μουσικοί, θα γινόταν άραγε ντόρος με το “Omerta”; Στέφανος Στεφανόπουλος

XANDRIA: “Neverworld’s End”

Ο νόμος του Μέρφυ ορίζει πως ότι είναι να συμβεί, καλό ή κακό, θα συμβεί.. με λίγα λόγια το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. Άρα και οι Γερμανοί Xandria, δεν ήταν τυχαίο που αν και άγνωστοι σε μένα, μπήκαν στη ζωή μου πριν λίγο καιρό, όταν αμέριμνος "σέρφαρα" στο καταραμένο διαδίκτυο! Με είχε πιάσει μια διάθεση σκοτεινή και μελαγχολική, οπότε έψαχνα για συγκροτήματα που κινούνται στο χώρο του gothic rock/metal. Και ξάφνου.. ακούω το “In love with the Darkness” και απλά το ερωτεύομαι! Η φωνή της Manuela Kraller μου αφήνει με ευκολία τα σημάδια της και βρίσκομαι μερικές μέρες να σιγοτραγουδώ το παραπάνω κομμάτι! Η φυσική συνέχεια του πράγματος ήταν να κλικάρω πάνω και σε αλλά κομμάτια των Xandria, αφήνοντας μου τα περισσότερα μια πολύ θετική άποψη. Βέβαια διαπίστωσα εκ πείρας πως οι Γερμανοί, ακόμη ψάχνονται ως προς τη μουσική τους πορεία, μιας και Folk όπως και power/symphonic στοιχεία, ήταν παραπάνω από εμφανές ως βασικές επιρροές της μπάντας. Παρολ’ αυτά βλέποντας ότι πρέπει να παρουσιάσω τη νέα δουλειά τους, χαμογέλασα πλατιά, μα ακόμη πιο πλατιά όταν πάτησα το play. Κι αυτό γιατί οι Xandria μεταμορφώθηκαν στους νέους Nightwish, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό, ή προσβλητικό για εκείνους ή έστω για τη δική μας νοημοσύνη! Το “Neverworld’s End”, είναι η πέμπτη δουλειά τους και αν σας έχουν λείψει οι παλιοί Nightwish εδώ είστε!! Χωρίς να έχουν χάσει πολλά από τη παλαιότερη σκοτεινιά τους, θα βρείτε πολύ καλές power/symphonic συνθέσεις και στα 12 κομμάτια του “Neverworld’s End”, τα οποία το λιγότερο εντυπωσιάζουν, χωρίς να αντιγράφουν τους προαναφερόμενους σουπερστάρ πλέον Φιλανδούς! Αλλά και να πει κάποιος ότι το κάνουν, δεκάρα δε δίνω ειλικρινά! Μιας και “Valentine”, “Forevermore”, “Euphoria”, με άφησαν ικανοποιημένο στο έπακρο! Και αν με ρωτήσετε γιατί, θα σας δώσω ως απάντηση τα εξής: Πρώτων γιατί αν και το παρελθόν τους είναι πιο Gothic, δε το εγκατέλειψαν τελείως για χάρη οποιασδήποτε εφήμερης δημοσιότητας και αν και μοιάζουν με Nightwish, έχουν δικό τους ήχο, πάει και τελείωσε. Και δεύτερον.. γιατί αν αυτοί που το “είχαν” το έχασαν, δε φταίω εγώ! Εμείς δηλαδή, δε πρέπει να το “βρούμε” κάπου αλλού; Ε λοιπόν δεν είναι ντροπή να πω ότι το βρήκα στους Xandria! Έπος!! Μιχάλης Κανακουσάκης

O Michael Schenker και μέλη των Scorpions στο Gagarin205

Την Παρασκευή 20 Απριλίου, στο Gagarin205, θα βρεθούμε μπροστά σε μία μίνι αναβίωση των παλιών SCORPIONS, αφού μαζί με τον ξανθομάλλη κιθαρίστα, θα είναι και τα ιστορικά μέλη των SCORPIONS, ο μπασίστας Francis Buchholz και ο ντράμερ Herman “Ze German” Rarebell. Ο μεν Buchholz έπαιζε μπάσο στους SCORPIONS από το 1974 μέχρι και το 1992, ο δε Rarebell έπαιξε ντραμς για το ιστορικό και λατρεμένο στην Ελλάδα σχήμα, από το 1977 μέχρι και το 1995.  Στα φωνητικά θα βρεθεί ο εξαίσιος Doogie White, άνθρωπος ο οποίος έχει τραγουδήσει στο “Stranger In Us All” των RAINBOW του Ritchie Blackmore κι έχει κάνει και παγκόσμια περιοδεία μαζί του, σε δύο δίσκους του Σουηδού βιρτουόζου κιθαρίστα Yngwie Malmsteen (“Attack!” και “Unleash The fury”) και σε μία σειρά από γκρουπ όπως οι TANK και οι CORNERSTONE. Τέλος, στα πλήκτρα / κιθάρα θα είναι ο Wayne Findlay (M.S.G., ex-Vinnie Moore). Στο live της 20^ης Απριλίου, ο Michael Schenker δεν θα μας παρουσιάσει μόνο την τελευταία σόλο του δουλειά, το “Temple Of Rock”, αλλά και –όπως είναι φυσικό- κλασικά και αγαπημένα τραγούδια από SCORPIONS, U.F.O. και M.S.G. σε μία βραδιά που αναμένεται να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης σε όσους τυχερούς δώσουν το παρόν.

Τη συναυλία θα ανοίξουν οι Άγγλοι FURY U.K.

 Η προπώληση εισιτηρίων έχει ήδη ξεκινήσει στα: Ticket House, Metal Era, Public (Σύνταγμα, Mall Αμαρουσίου, Mall Αγίου Δημητρίου, Πειραιάς, Γλυφάδα) και ηλεκτρονικά από τα www.ticketpro.gr και www.123tickets.gr
 http://www.rockway.gr/

LANA LANE: “El Dorado Hotel”

Τι να πει κανείς για τη Lana Lane; Η φωνή της και μόνο τα λέει όλα γι' αυτήν.  Είναι η φωνή που μπορεί άνετα να μετατρέψει ακόμα και εμβατήριο των SS σε αγγελικό νανούρισμα!   Δεν εννοώ ότι είναι γλυκερή και ναζιάρικη. Κάθε άλλο. Εννοώ ότι είναι η φωνή που ακόμα κι όταν ερμηνεύει δυσοίωνους, σκοτεινούς στίχους το κάνει μ' έναν αισιόδοξο, καταπραϋντικό τρόπο. Μετά από απουσία 4 χρόνων επιστρέφει με το άλμπουμ “El Dorado Hotel”, έχοντας δίπλα της μια παρέα εξαίσιων και πλέον καταξιωμένων μουσικών να την υποστηρίζει -John Payne (ASIA), Mark McCrite και Freddy DeMarco (ERIK NORLANDER), Bruce Bouillet (RACER X) και φυσικά τον σύζυγό της Erik Norlander (AYREON), στίχους και μουσική ψαγμένα αλλά που μιλάνε και στον πιο απλό ακροατή.  Ένα, κατά τη γνώμη μου, concept album που μιλάει για τη ζωή ενός όχι τόσο συνηθισμένου ανθρώπου (που όμως έχει υπάρξει ή θα υπάρξει στο υποσυνείδητο καθενός από μας κάποιες στιγμές), αλλά αρκετά ενδιαφέρον.  Του μοναχικού (με ή χωρίς εισαγωγικά) ταξιδευτή, που ζει μόνος γιατί έτσι του υπαγορεύουν τα όνειρά του ή καθαρά από παρόρμηση.   Ζώντας κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος, γνωρίζοντας κάθε μέρα καινούργια πρόσωπα, θα μπορούσε να είναι ένας περιπλανώμενος μουσικός ή απλά μια ανήσυχη ψυχή...  Κοινά στοιχεία και των δύο η αναζήτηση για χάρη της αναζήτησης, η λαχτάρα για το άγνωστο, η υλοποίηση του ανέφικτου, του ονείρου, του El Dorado...  Μη σας "τρομάξει" ότι μουσικά εδώ θα βιώσετε από jazz, folk μέχρι και gothic metal στοιχεία γιατί ο καλός ο μύλος όλα τ' αλέθει. Και η Lana Lane και η παρέα της διαθέτουν έναν καταπληκτικό μύλο!  Το “El Dorado Hotel” είναι ένα άλμπουμ που θα σας αγγίξει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο...  Θα μπορούσα να παινέσω κι άλλο αυτή τη δουλειά όμως δεν θα το κάνω.  Γιατί θέλω από εσάς, ακούγοντάς το, ν' ανακαλύψετε μόνοι σας το δικό σας "El Dorado" και γιατί μερικές φορές less is more. Εν κατακλείδι, δεν έχει σημασία ποιο είδος μουσικής ακούτε γιατί με τη "βασίλισσα του συμφωνικού ροκ", ακόμη και να θέλατε, δεν μπορείτε να κάνετε λάθος. Είναι εγγύηση! "You can be anyone, when you're in exile... You can be anyone, cause you are free..." Σοφία Ρεντούμη

LORD OF MUSHROOMS: “Perspectives”

Η Cinecitta θεωρείται το καλύτερο υποκατάστατο του Hollywood. Στα χρόνια της ακμής της, η Ιταλική κινηματογραφική εταιρία γύρισε πλείστες όσες ταινίες, από τα πασίγνωστα όσο και cult, spaghetti western, μέχρι επικές ταινίες με ιστορικά και μυθολογικά θέματα. Ελάχιστες όμως ταινίες ξεπέρασαν το πεδίο του cult και πέρασαν στις πραγματικά μεγάλες στιγμές του κινηματογράφου. Οι περισσότερες θεωρήθηκαν κακά αντίγραφα των αντίστοιχων Αμερικανικών. Που κολλάνε όλα αυτά με τη παρουσίαση του συγκεκριμένου δίσκου; Οι Lord Of Mushrooms είναι ένα Γαλλικό συγκρότημα που δραστηριοποιείται στο χώρο του progressive metal. Το “Perspectives” είναι η 3η κυκλοφορία τους μετά τα “Lord Of Mushroom” (2002) και “7 Deadly Songs” (2005). Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της εταιρίας τους, αυτός ο δίσκος είναι και η πιο φιλόδοξη δουλειά τους και προσδοκούν να κάνουν το μεγάλο βήμα στη καριέρα τους. Και εδώ κάπου το θέμα αρχίζει να ζορίζει.. Ο δίσκος δεν είναι κακός σε καμία περίπτωση. Όταν έχεις Laurent James στη κιθάρα, Julien Negro στο μπάσο και καινούρια μεταγραφή τον εξαιρετικό Gus Monsanto (ex Adagio) στα φωνητικά, δε μπορείς σε καμία περίπτωση να μιλήσεις για έλλειψη ταλέντου. Μπορείς όμως να μιλήσεις άνετα για έλλειψη προσωπικού ήχου. H επιρροή των Dream Theater (κυρίως), Fates Warning και σε σημεία των Tool, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, και κατά την ακρόαση έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει όλα. Αυτό από ένα σημείο και μετά αρχίζει να κουράζει ιδιαίτερα όταν μιλάμε για progressive ήχο, κάτι που προϋποθέτει ψάξιμο και πειραματισμό στη μουσική σου. Ο δε τραγουδιστής, προσπαθεί σε πολλά σημεία να ακουστεί σαν τον James LaBrie, κάτι που προσωπικά εμένα με ενόχλησε. Ο δίσκος περιέχει 10 κομμάτια συν ένα bonus track, άρα σύνολο 11, με συνολική διάρκεια κάτι λιγότερο από 70 λεπτά. Πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του, θεωρώ το εναρκτήριο “Imago”, το “Τhe Missing Link” και το bonus κομμάτι “Falling”. Επαναλαμβάνω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, πως ο δίσκος είναι καλός. Έχει όμορφες μελωδίες, ενδιαφέροντα θέματα, ενώ τόσο η απόδοση της μπάντας συνολικά, αλλά και η παραγωγή του album είναι εξαιρετική. Όμως σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική περίοδο για όλους, χρειάζεται να είμαστε λίγο περισσότερο επιλεκτικοί στις μουσικές αγορές μας, γι’ αυτό και προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατό πιο αντικειμενικός και ενίοτε αυστηρός προς κάποια γκρουπ που ενώ έχουν δυνατότητες, επιλέγουν το δρόμο της "ξεπατικωσούρας". Αναμένω το επόμενο βήμα τους... Άγης Τουρνάς

Οι Rage μιλάνε στο Rockway.gr

Δεν είμαι σίγουρος για το ποια θα ήταν η πρέπουσα εισαγωγή για μια μπάντα σαν τους Rage. Το συγκρότημα είναι ενεργό εδώ και 26 χρόνια (συν άλλα 2 ως Avenger) και αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει τις δουλειές του είναι η αξιοπρέπεια, η ειλικρίνεια και η συνέπεια ως προς τους οπαδούς τους. Μπορεί να μην κατάφεραν να μπουν στα μεγάλα σαλόνια, αλλά ποσώς τους ενδιαφέρει, μιας και στόχος τους είναι να παράγουν καλή μουσική και να περνάνε καλά. Μιας λοιπόν και κυκλοφορούν το album "21" (το οποίο αποτελεί το εικοστό πρώτο δίσκο τους), το Rockway.gr μίλησε με τον Victor Smolski (κιθάρες) και ιδού το αποτέλεσμα… Γεια σου Στέφανε, τι κάνεις; Καλησπέρα Victor! Μια χαρά είμαι… Εσύ πως νιώθεις που κυκλοφορεί το νέο album των Rage; Πάρα πολύ καλά! Καταρχάς, έχουμε ακούσει από όλους καλά λόγια και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό. Πρέπει πάντως να είναι η πιο heavy δουλειά των Rage από τότε που ανέλαβες τις κιθάρες, έτσι; Μη σου πω ότι πιο βαρύ από την εποχή του "Black In Mind"! (γέλια) Καλά, δεν ξέρω για αυτό, αλλά τέλος πάντων… Αυτή η στροφή προς τον πιο παλιό ήχο του σχήματος είναι επιλογή του Peavy, ή γενικά της μπάντας; Κοίτα, δε θεωρώ πως γυρνάμε "πίσω"... Βαδίζουμε μπροστά, κοιτάζοντας παράλληλα και το παρελθόν! Θέλω να πιστεύω πως εξελισσόμαστε και όχι ότι αναμοχλεύουμε παλιές συνταγές… Για να σου απαντήσω όμως στην ερώτησή σου, αποφασίσαμε σα σχήμα να διαχωρίσουμε τη heavy πλευρά μας από την ορχηστρική, κυκλοφορώντας δύο διαφορετικούς δίσκους. Το "21" λοιπόν είναι πιο άμεσο και πιο "εύκολο" από πλευράς παραγωγής. Το επόμενο θα είναι πιο κλασσικότροπο, με ορχήστρα κτλ Δύο cd λοιπόν… Πότε να περιμένουμε το δεύτερο μέρος; Μέσα στη χρονιά θα ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις, οι οποίες λόγω ορχήστρας θα χρειαστούν πολύ δουλειά, οπότε δεν είμαι σίγουρος για το πότε θα είναι έτοιμο… Λογικά του χρόνου, αν πάνε όλα καλά… Σύντομα σχετικά για Rage, ε; Βασικά ναι, αλλά όπως προείπα, είναι σα δύο διαφορετικά project… Το ένα heavy και το άλλο με τη Lingua Mortis Orchestra. Πάντως στο "Strings to a Web" ισορροπήσατε τα δύο αυτά πρόσωπά σας… Ναι, αλλά να σου πω την αλήθεια, είναι δύσκολη καμιά φορά η εναλλαγή για τους ακροατές. Για παράδειγμα, στο "Speak of the Dead" δεν πιστεύω πως λειτούργησε καλά το "Suite Lingua Mortis" σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια που ήταν πιο heavy. Για αυτό είπαμε στο "Strings to a Web", να βάλουμε το συμφωνικό τραγούδι στο μέσον του album. Και πάλι όμως δε μείναμε 100% ευχαριστημένοι, οπότε αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την κυκλοφορία δύο διαφορετικών δίσκων… Η σύνθεση πολυμερών κομματιών είναι πλέον μια ωραία συνήθεια για τους Rage. Θεωρείς πως αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι είσαι fan της κλασσικής μουσικής, οπότε αυθόρμητα σου βγαίνει αυτό και σε κάποια τραγούδια σου; Βασικά ποτέ δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Τυχαίνει να βγαίνουν έτσι κάποιες συνθέσεις, αυθόρμητα. Τώρα, το ότι παίζει ρόλο η κλασσική μουσική, σωστό είναι, αλλά να ξέρεις πως σίγουρα διασκεδάζω περισσότερο παίζοντας καθαρόαιμο heavy metal και ας μη φαίνεται! (γέλια) Θεωρείς πως το ενίοτε κλασικίζον παίξιμό σου, σε συνδυασμό με τα πιο βαριά riff του Peavy, βγάζει πλέον ένα πιο ολοκληρωμένο πρόσωπο σε ότι αφορά τους Rage; Αυτό δε μπορώ να το κρίνω εγώ, αλλά οι fan. Εκείνο όμως που ξέρω είναι πως πολλές φορές κάποιοι μπερδεύουν το ποιος έγραψε το κομμάτι, διότι ο τρόπος σκέψης μου πολλές φορές συνάδει με αυτόν του Peavy, οπότε θεωρώ πως υπάρχει πια μια σαφή μουσική κατεύθυνση για τους Rage, η οποία εκπροσωπείται από όλη τη μπάντα. Το "21" θα αρέσει πιστεύεις στους old school fan των Rage; Δε μπορώ να ξέρω, αλλά γιατί όχι; Πολλά από τα στοιχεία που άρεσαν στο παρελθόν, βρίσκονται στο νέο δίσκο. Παρόλα αυτά, δε σκεφτόμαστε απαραίτητα έτσι, γιατί όπως έχουμε οπαδούς που γουστάρουν τη "heavy" πλευρά μας, έτσι έχουμε και άλλους που τρελαίνονται με τα συμφωνικά τραγούδια μας. Προσπαθούμε να χαροποιούμε όλους τους fan. Οι περισσότεροι στίχοι στο "21" έχουν να κάνουν με το θάνατο, ενώ γενικά το όλο κλίμα είναι κάπως πεσιμιστικό… Ναι, ο Peavy έγραψε ιδιαίτερα προσωπικούς στίχους αυτή τη φορά… Αναφέρεται στην παιδική του ηλικία και τα προβλήματα με τον πατέρα του, οπότε ναι είναι κάπως πεσιμιστικοί οι στίχοι του… Είσαι μέλος των Rage εδώ και δώδεκα περίπου χρόνια… Πως είναι να συνεργάζεσαι με τον Peavy; Τέλεια! Είναι πολύ εύκολος χαρακτήρας, ενώ το ότι έχουμε παρεμφερή λογική στον τρόπο που συνθέτουμε βοηθάει πάρα πολύ! Γενικά δεν υπάρχουν καθόλου προβλήματα στη συνεργασία μας. Πως συνθέτετε τα κομμάτια; Εσύ είσαι υπεύθυνος για τις μελωδίες και ο Peavy για τους στίχους; Όταν πρόκειται για καθαρά δική μου σύνθεση, ετοιμάζω σχεδόν εξ ολοκλήρου το τραγούδι και ο Peavy γράφει στην πορεία τους στίχους. Αλλιώς, όταν υπάρχει γενικά κάποια ιδέα, καθόμαστε στο studio και τη συζητάμε και σιγά σιγά χτίζουμε τη σύνθεση από την αρχή. Βέβαια κάθε φορά είναι διαφορετικά, οπότε είναι σχετικό αυτό που σου λέω… Για μια ακόμη φορά συνεργαστήκατε με τον Charlie Baurfeind για την παραγωγή… Ναι, από το "Unity" και μετά έχουμε μια σταθερή μουσική σχέση με τον Charlie! Σου λύνει τα χέρια το να έχει πίσω από την κονσόλα έναν άνθρωπο που γνωρίζει τον ήχο σου και ξέρει τι κάνει. Και ο Andre πάντως κάνει καλή δουλειά στα drums. Η συγκεκριμένη σύνθεση της μπάντας λειτουργεί καλά; Διότι με τον Mike Teranna είχατε θέματα… Σίγουρα είμαστε πολύ καλύτερα χωρίς τον Mike! Ο τύπος ήταν απλά μπελάς! Ο Andre ασχολείται περισσότερο με τη μουσική παρά με το στυλ και γενικά είναι πολύ απλός, συζητήσιμος και πάνω από όλα επαγγελματίας! Βοηθάει πολύ τη μπάντα και έχουμε ηρεμία και σταθερότητα πια. Να σε ρωτήσω… Τι trigger χρησιμοποίησε ο Peavy σε κάποια κομμάτια; Δε χρησιμοποίησε… Πλάκα μου κάνεις; Στο "Serial Killer" ακούγονται brutal φωνητικά! Αυτό που ακούς είναι όντως ο Peavy! (γέλια) Κοίτα, πέρυσι ξεκίνησα να γράφω ένα solo δίσκο και σε αυτόν εμπεριέχεται ένα τύπου thrash κομμάτι και ζήτησα από τον Peavy να κάνει μερικά growls. Στην αρχή δεν ήθελε, γιατί ήταν κάτι που δεν το είχε ξαναδοκιμάσει και φοβόταν πως δε θα έβγαινε καλό, αλλά να που μπορεί να τραγουδήσει και έτσι! (γέλια) Μάλιστα… Άρα να περιμένουμε και κάποιο death metal κομμάτι από τους Rage; Ποτέ δεν ξέρεις! (γέλια) Βέβαια, δε νομίζω να χρησιμοποιεί συχνά growls, αλλά είναι μια αλλαγή. Θα υπάρξει κάποια limited edition του "21"; Εννοείται! Θα βάλουμε μια live ηχογράφηση από το Τόκυο. Μη φανταστείς καμιά hi- tech παραγωγή! Θέλαμε να βγει κάπως "ωμό", έτσι για αλλαγή. Πάντα βγάζετε και κάποιο bonus… Πιστεύεις πως αυτό βοηθάει την εταιρεία να πουλήσει περισσότερο; Να σου πω την αλήθεια, δε με νοιάζει ποια είναι η λογική της εκάστοτε εταιρείας. Εμένα με ενδιαφέρει να δίνουμε περισσότερο υλικό στους οπαδούς μας με λίγα παραπάνω χρήματα. Άλλες μπάντες κυκλοφορούν ξεχωριστά κάποια live τους, προκειμένου να βγάλουν και άλλα χρήματα. Εμείς, το βάζουμε στη limited edition και στην ουσία βγαίνει πολύ πιο οικονομικό σαν πακέτο. Η άποψή σου για την πειρατεία ποια είναι; Δεν έχω πρόβλημα, αρκεί να γίνεται με μέτρο… Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όσοι κατεβάζουν παράνομα είναι πως κάνουν κακό στις νέες μπάντες. Ναι, αλλά πολλοί πιστεύουν πως άσημα group μπορούν να διαδώσουν τα τραγούδια τους πιο εύκολα μέσω internet και να γίνουν πιο γρήγορα γνωστά. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό… Είμαι στο χώρο πολλά χρόνια και αυτό που βλέπω εγώ είναι πως το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο για πολλές μπάντες. Οκ, ας αλλάξουμε θέμα… Πριν δύο χρόνια, επανέφερες δισκογραφικά τους Mind Odyssey! Να περιμένουμε κάτι από αυτούς στο άμεσο μέλλον; Οι Mind Odyssey δεν είναι full time μπάντα πλέον, οπότε στην ουσία είναι περισσότερο "διασκέδαση", με αποτέλεσμα να μην υπάρχει προγραμματισμός. Σίγουρα θα υπάρξει κάτι καινούριο, αλλά θα αργήσει, μιας και προτεραιότητά μου είναι ούτως ή άλλως οι Rage! Ανέφερες πριν για ένα solo cd… Θα είναι κυρίως instrumental, ή θα έχει και άλλες συμμετοχές, πέραν του Peavy; Ναι, έχω ξεκινήσει να ηχογραφώ διάφορες ιδέες… Όταν με το καλό βρω χρόνο θα το συνεχίσω. Όσο για το τι θα είναι, δεν έχω κατασταλάξει ακόμα… Σκέφτομαι διάφορους quests, αλλά μπορεί τελικά να προκύψει ένα καθόλα instrumental album. Η περιοδεία για το "21" έχει κλείσει; Ναι, ξεκινάμε στις 20 Μαρτίου και κλασικά θα περάσουμε από Ευρώπη, Ιαπωνία, Ρωσία και φυσικά το καλοκαίρι μας περιμένουν διάφορα festival… Την περσινή σας εμφάνιση στην Ελλάδα τη θυμάσαι; Φυσικά και τη θυμάμαι και κρίμα γιατί από όσο ξέρω, δε θα παίξουμε φέτος… Θες να στείλεις λοιπόν ένα μήνυμα στους fan σου εδώ, μιας και δε θα τα πούμε από κοντά; Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την πολύχρονη στήριξη! Έχουμε έρθει αρκετές φορές και πάντα περνάμε καλά, ενώ έχουμε έναν καλό πυρήνα οπαδών στη χώρα σας! Ελπίζω να σας πωρώσει το "21"! Συνέντευξη: Στέφανος Στεφανόπουλος

MR. BIG: “Live From the Living Room”

Τον  Φεβρουάριο του 2009, όταν ανακοινώθηκε ότι οι Mr. Big, ένα από τα “ποιοτικότερα” Hard Rock συγκροτήματα, επρόκειτο να επανασυνδεθούν με το αρχικό τους lineup όλοι οι φανατικοί οπαδοί της μπάντας και γενικότερα αυτής της σκηνής περίμεναν με ανυπομονησία!! 'Ετσι, λοιπόν, οι Eric Martin, Paul Gilbert, Billy Sheehan και Pat Torpey, για να γιορτάσουν την εικοστή επέτειο από το ντεμπούτο album τους ανακοίνωσαν την τουρνέ τους που άρχιζε τον Ιούνιο με παραστάσεις σε δέκα πόλεις (συμπεριλαμβανομένου και του Budokan). Αυτή η περιοδεία τελικά έφερε την κυκλοφορία ενός φανταστικού Live CD και DVD και τον ενθουσιασμό γύρω από την επανένωση για το συγκρότημα και τελικά την επιστροφή τους στο στούντιο για να γράψουν και να ηχογραφήσουν ένα νέο άλμπουμ με τίτλο "What If ...". Το νέο άλμπουμ έγινε χρυσό στην Ιαπωνία και η μπάντα περιόδευσε για την προώθηση του "What If ...". Στο τέλος της περασμένης χρονιάς, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για την προώθηση του άλμπουμ, οι Mr. Big κλήθηκαν στα WOWOW TV Studios στο Τόκιο για να κάνουν μια special-guest εμφάνιση. Τα μέλη της μπάντας είχαν στο μυαλό τους να παρουσιάσουν στο κοινό τους κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι είχαν κάνει τις προηγούμενες φορές μπροστά στο Ιαπωνικό κοινό τους. Η ιδέα ενός καθαρά ακουστικού show με κάποια μικρά “ηλεκτρικά” μέρη καθώς και ένα κουιντέτο έγχορδων το οποίο επιμελήθηκε, όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις, ο Takashi Miyazaki έγινε πραγματικότητα και αποτυπώνεται στο "Live From the Living Room". Έτσι, λοιπόν, σε αυτό το Live θα ακούσουμε δέκα κλασσικά Mr. Big κομμάτια με μια “φρέσκια” προσέγγιση. Το ερώτημα είναι εάν χρειαζόταν ακόμα μια ζωντανή ηχογράφηση από τους Mr. Big; Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι κακή, το αντίθετο. Είναι ένα καλοπαιγμένο άλμπουμ με πολύ καλές ενορχηστρώσεις και με όλη την μαεστρία των Mr. Big αποτυπωμένη σε κάθε τραγούδι. Για τους φανατικούς και παλιούς οπαδούς της μπάντας επιβάλλεται να το τσεκάρουν. Για τους υπόλοιπους καλό θα είναι να ακούσουν μία αρκετά ενδιαφέρουσα ζωντανή κυκλοφορία από μια εκπληκτική μπάντα. Βασίλης Χασιρτζόγλου

HI FI: “The Complete Collection”

Ήταν τέλη της δεκαετίας του ‘70 όταν δύο σημαντικοί μουσικοί, οι David Surkamp (Pavlov’s Dog) και ο Ian Matthews (Fair Convetion, Matthews Southern Comfort) αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ακολουθήσουν το new wave ήχο που κυριαρχούσε εκείνη τη περίοδο. Το σχήμα ονομάστηκε HI FI και κυκλοφόρησαν μόλις δύο άλμπουμ και δεν είχαν μακρά πορεία. Η Rockville Music αποφάσισε λοιπόν να ξεθάψει αυτές τις δύο κυκλοφορίες  δηλαδή τα “Demonstration Record” (1981) και “Moods for a Mallards” (1982) παράλληλα προσθέτοντας αρκετό bonus υλικό (χριστουγεννιάτικο single, ακυκλοφόρητα κομμάτια και διασκευές) με συνέπεια να κάνει την εν λόγω κυκλοφορία πιο ελκυστική ενώ μαζί  με όλα αυτά, το πακέτο συμπληρώθηκε με επιπλέον οπτικό υλικό αφού περιέχεται και ένα dvd με live ηχογραφήσεις και μερικές συνεντεύξεις από τους δημιουργούς των HI FI. Όλο αυτό το επεξεργασμένο υλικό το βάπτισε “The Complete Collection” και το έβγαλε στην αγορά με αρκετό νοσταλγικό χαρακτήρα. Το ηχητικό μίγμα που ακολουθούν οι HI FI αποτελείται όπως είπαμε αποτελείται βασικά από new wave ήχους με μπόλικες δόσεις από rock και pop μελωδίες αλλά και μικρές punk αναφορές. Η συναρπαστική και παρανοϊκή φωνή του David Surkamp προσθέτει αρκετές γοητευτικές στιγμές στο “The Complete Collection”, οι κιθάρες είναι το μεγάλο ατού σε πολλά τραγούδια των HI FI ενώ σε μερικά σημεία η μπάντα θυμίζει λίγο από τους Roxy Music. Βέβαια όλες οι συνθέσεις  απευθύνονται αυστηρά σε οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου αλλά και στους λάτρεις των ‘80s. Φώτης Μελέτης

RAGE: “21”

Εικοσιοκτώ χρόνια! Ναι, τόσα έχουν περάσει από την ίδρυση των Rage (οι οποίοι, for the record, ξεκίνησαν ως Avenger) και μπορεί να μην έχουν πλέον πίσω τους το κοινό που διέθεταν κάποτε (κάτι που δυστυχώς επαληθεύτηκε και στην Αθήνα πέρυσι), παρόλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι να κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατα album που πολλοί άλλοι, φτασμένοι και μη, θα ζήλευαν στο χώρο. Όπως και να έχει, οι οπαδοί τους είναι πάντα ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος που οι Rage όχι μόνο δεν επαναπαύονται, αλλά είναι δισκογραφικά ενεργοί ανά δύο- τρία χρόνια. Το “21” είναι προφανώς η εικοστή πρώτη δουλειά της μπάντας και ο Peavy (φωνητικά, μπάσο) μαζί με τους Victor (Smolski, κιθάρα) και Andre (Hilgers, drums) δείχνουν πως δεν έχουν τη διάθεση να χαριστούν σε κανέναν, συνεχίζοντας το καλό σερί δίσκων που έχουν. Ύστερα από μια ομολογουμένως αδιάφορη εισαγωγή (“House Wins”), το κομμάτι “Twenty One” δίνει σαφή στοιχεία για το ποιόν του album. Heavy διάθεση, πωρωτικά riff και το βλέμμα περισσότερο στα “Carved In Stone” και “Soundchaser”, παρά στα “Speak of the Dead” και “String to a Web” (σε ότι αφορά τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του συγκροτήματος). Γενικά έχουμε ίσως να κάνουμε με τον πιο “βαρύ” δίσκο των Rage, εδώ και πολλά χρόνια! Αλληλούια! Το “Forever Dead” που ακολουθεί έχει κάτι από την εποχή του “End of All Days” και ξυπνάει ευχάριστες μνήμες, δεκαέξι χρόνων πριν. Το “Feel My Pain” είναι λιγότερο thrashy, με μια σχετικά πιο αισθαντική χροιά. Καλό, αλλά δε με ενθουσίασε. Στο “Serial Killer” θα ακούσετε τα πιο brutal φωνητικά του Peavy, τα οποία δεν είναι μέσω εφέ (όπως υποστηρίζει ο Victor Smolski) και παρόλο που οι εποχές των βρυχηθμών του “Black In Mind” και “Ten Years In Rage” έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, είναι πολλοί που θα χαρούν με τα growls που βγάζει ο αγαπητός frontman. Το “Psycho Terror” συνεχίζει το heavy ντελίριο, ενώ το “Destiny” μας γυρνάει (ευχάριστα) στη “Unity” περίοδο. Τα “Death Romantic” και “Black and White” που ακολουθούν δεν εκπλήσσουν μεν, αλλά κινούνται στα γνωστά μουσικά πλαίσια που αγαπάμε. Το παρελθόν συναντάται για μια ακόμη φορά, με το “Concrete Wall” να είναι μπολιασμένο με την αύρα του “The Missing Link”. Το “21” κλείνει με τη μπαλάντα “Eternally”, ένα όμορφο κομμάτι, το οποίο, αν και αργόσυρτο και μελαγχολικό εν γένει, έχει τις “εντάσεις” του. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει με τον Victor Smolski, είναι η έλλειψη της έντονης νεοκλασικής κουλτούρας που έφεραν συνήθως οι κιθάρες, προσεγγίζοντας περισσότερο από ποτέ τους Rage εποχής 1992- 1996. Επίσης, στο album δεν υπάρχει κάποιο μεγάλης διάρκειας κομμάτι, τύπου “Empty Hollow”, “Falling From Grace”, “Suite Lingua Mortis” κτλ, κάνοντάς το πιο άμεσο (όχι πως χάλασαν κανέναν οι παραπάνω πολυμερείς συνθέσεις, αλλά κουβέντα να γίνεται). Αν ο στόχος της μπάντας ήταν η (με την καλή έννοια) μουσική αναπόληση, τότε το “21” κρίνεται πετυχημένο! Άλλωστε, εδώ και χρόνια φλερτάρουν έντονα με το παρελθόν τους και κατ’ εμέ, καλά κάνουν. Οι fan θα μείνουν ικανοποιημένοι από το σύνολο του album, ως είθισται, οι έχοντες αποσπασματική σχέση με τους γερμανούς θα βρουν πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές, κυρίως ελέω της heavy χροιάς, ενώ όσοι δεν έχουν ακόμη ασχοληθεί με το σχήμα είναι άξιοι της μοίρας τους και εικοσιοκτώ χρόνια φτωχότεροι. Στέφανος Στεφανόπουλος

FREEDOM CALL: “Land of the Crimson Dawn”

Οπαδοί του παλιού και κάλου Power metal ξεσηκωθείτε! Αυτό είναι που περιμένατε έτσι; Ο νέος δίσκος των Γερμανών κλώνων των Gamma Ray είναι γεγονός και αν δε σας χαλάει η όλη φάση του Ι.Ι.Ε.Κ Γερμανικού power metal, το "Land of the Crimson Dawn" είναι μια πολύ καλή φάση! Εντάξει, είμαι βέβαιος πως πολλοί από εσάς, θα δυσανασχετήσετε με τις χαρούμενες μελωδίες, την ταμπέλα που δίνει το ίδιο το συγκρότημα στον εαυτό του ως “Melodic Happy Metal” και την αλά καρμπόν ομοιότητα σε μπάντες όπως οι Gamma Ray, Helloween, Hammerfall κ.τ.λ. μα αν τα προσπεράσετε ολ’ αυτά σφυρίζοντας αδιάφορα κάνοντας το Κινέζο, υπάρχει η περίπτωση να σας αρέσει αρκετά η δουλειά αυτή! Πειραματιστείτε! Ακούστε τα “Age of Phoenix”, “Rockstars” (Hammerfall εισαγωγή!), “Crimson Dawn”, “66 Warriors” και περάστε καλά αποκτώντας μια χαρούμενη διάθεση κι ένα χαμόγελο.. αν πάλι όχι, καλώς! Οκ είναι κατανοητό πως όλο αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι για τη μπάντα και είναι κρίμα να χαραμίζονται έτσι καλοί μουσικοί αντιγράφοντας ένα δύο συγκροτήματα, αντί να χαράξουν τη δική τους πορεία, μα αυτό είναι στο δικό τους χέρι, οπότε τη παρούσα δισκογραφική τους δουλειά με τα 14 κομμάτια, μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε σωστά; Και γι’ αυτό λοιπόν, όσοι θέλετε ν’ ακούσετε ωραίες και δυνατές μελωδίες, εδώ είστε! Οι υπόλοιποι δε θα χάσετε και δε θα σας παρεξηγήσει κανείς αν προσπεράσετε! Μιχάλης Κανακουσάκης

POISON IDEA: “Darby Crash Rides Again: The Early Years”

Πρώιμο σκληροπυρηνικό hardcore/punk από τους πρωτομάστορες του είδους Poison Idea. Μιλάμε για κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 και με την πρώτη δισκογραφική δουλειά να κάνει την εμφάνιση της το 1983. Υπάρχει όμως και υλικό που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, που είχε σχεδόν χαθεί, που είχε σχεδόν ξεχαστεί. Γι αυτό λοιπόν το υλικό πρόκειται η συγκεκριμένη κυκλοφορία της Southern Lord με τίτλο "Darby Crash Rides Again: The Early Years". Για να κρίνουμε μία τέτοια κυκλοφορία θα πρέπει να σταθούμε στο πόσο αξία έχουν τα ακυκλοφόρητα που περιέχει, στον αν βγαίνει κάποιο νόημα με τον ήχο και στο αν προσφέρετε σε μια ωραία συσκευασία για να τη βάλουμε στη συλλογή μας. Αυτό γιατί όσον αφορά την ποιότητα της μπάντας και τη συναισθηματική αξία που έχει αυτή η συλλογή για κάποιους δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε κάτι. Μιλάω λοιπόν κατά κύριο λόγο γι’ αυτούς που δεν ξέρουν για τι ακριβώς πρόκειται. Ξεκινάω λοιπόν: Η συλλογή περιέχει το πρώτο demo του 1981, το δεύτερο demo του 1982, ένα ολόκληρο live από την εμφάνιση των Poison Idea στο KBOO radio, καθώς και όσα κομμάτια μείνανε απ’ έξω κατά την ηχογράφηση του “Record Collectors Are Pretentious Assholes”. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος λοιπόν η συλλογή παίρνει άριστα. Το υλικό έχει υποστεί ηχητική επεξεργασία και τα πάντα ακούγονται τέλεια διατηρώντας όμως την τραχύτητα και την αυθεντικότητα των Poison Idea και της συγκεκριμένης εποχής. Άριστα και εδώ λοιπόν. Οι στίχοι, παλιά flyers και μια στοίβα από φωτογραφίες της μπάντας που δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ είναι το κερασάκι στην τούρτα. Οι συλλέκτες μάλλον θα έχουν ήδη την συλλογή, αυτοί που δεν την έχουν να πάνε να την πάρουν και οι καινούργιοι στο “άθλημα” ως σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς μια μπάντα με τόσο μεγάλη ιστορία στο χώρο που κατά πάσα πιθανότητα έχει επηρεάσει τους καλλιτέχνες που ακούν σήμερα, ας αφιερώσουν λίγο χρόνο και ας ακούσουν αυτή τη συλλογή για να δούνε πως ξεκίνησε το όλο σκηνικό. Νίκος Τόλης

YIANNEIS: “Yianneis”

Οι έλληνες Yianneis είναι μια πολύ περίεργη περίπτωση (από αυτές δηλαδή που απευθύνονται σε εμένα). Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η εξαμελής αυτή μπάντα θεωρεί πως η επανάσταση μπορεί κάλλιστα να ξεκινήσει από την τέχνη (εάν αναρωτιέσαι "ποια επανάσταση;" τότε σίγουρα ζεις σε άλλη χώρα). Επίσης, περιγράφουν τη μουσική τους ως μια μίξη χαοτικού punk με κλασική ορχήστρα, που συναντάει ενίοτε το indie rock, την art pop, το freak folk, το trip hop ενώ σε σημεία jazzίζει. Avant Garde, για να μην πολυλογούμε! Ενδιαφέρον concept μεν, αλλά έχω συνηθίσει να κρατάω μικρό καλάθι σε ότι αφορά τέτοιου είδους εγχώριες προσπάθειες (και δε μιλάω αυθαίρετα, πιστέψτε με). Ας δούμε όμως τι έχει να προσφέρει το ντεμπούτο των Yianneis. Ύστερα από ένα ιδιόρρυθμο “δελτίο ειδήσεων”, ξεδιπλώνονται εννέα συνθέσεις με μια άκρως πειραματική διάθεση και διάχυτη θεατρικότητα. Μια πρόταση διαφορετική από ότι συνήθως, με σωστές χρονικά εξάρσεις και όμορφες μελωδίες (όπου χρειάζονται). Επίσης είναι αρκετά τεχνικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι περίπλοκο. Βασικά η ακρόαση του δίσκου, θυμίζει επίσκεψη στο θέατρο (κάτι που δεν κάνω συχνά, αλλά τέλος πάντων). Κάθε νότα, κάθε όργανο, κάθε ερμηνεία, έχει ένα σκοπό και όλα μαζί δίνουν μια καθόλα ολοκληρωμένη παράσταση (για λίγους ίσως, αλλά δεν πειράζει). Στα αρνητικά βάζω την παραγωγή, η οποία είναι “ελληνική” (αυτό ακριβώς που φοβόμουν), όπως επίσης την προφορά στα φωνητικά (κλασικό φαινόμενο). Και η αλήθεια είναι πως θα προτιμούσα να ήταν ολόκληρος ο δίσκος ξενόγλωσσος, αλλά αυτό είναι μάλλον προσωπικό θέμα, οπότε δεν είμαι σίγουρος εάν θεωρείται όντως αρνητικό. Συνοψίζοντας, το ντεμπούτο των Yianneis αποτελεί “τέχνη” η οποία όμως δεν απευθύνεται σε όσους αποζητούν κάτι συγκεκριμένο στα ακούσματά τους. Στόχος είναι να περάσουν ποικιλόμορφη μουσική (και όχι μόνο) που θα αγγίξει όσους διατηρούν ανοιχτό μυαλό για ιδιότυπες μορφές έκφρασης. Στέφανος Στεφανόπουλος ΥΓ  Στις 3 Μαρτίου οι Yianneis θα κάνουν την επίσημη παρουσίαση της δουλειάς τους στο Gagarin 205, με συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων. Εγώ λέω να πάω πάντως, διότι οπτικοακουστικά λογικά θα λειτουργεί ακόμη καλύτερα το album…

YΕS: “In The Present - Live From Lyon”

Την πανέμορφη γαλλική πόλη της Λυών διάλεξε το θρυλικό συγκρότημα των YES για να κυκλοφορήσει την 28η κυκλοφορία του. Δηλώνοντας παρών στη ροκ μουσική σκηνή για 4 δεκαετίες το συγκρότημα με περισσότερα από 33 εκατομμύρια πωλήσεις παγκόσμια κυκλοφορεί "πακέτο" την συναυλία με 2πλό δίσκο ακτίνας και την εμφάνιση της μπάντας βιντεοσκοπημένη παρουσιάζοντας το νέο τραγουδιστή Benoît David πίσω από το μικρόφωνο. Ίσως για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τη φωνή του ενός και μοναδικού Jon Anderson να είναι λίγο δύσκολη η προσαρμογή , αλλά όλοι οι υπόλοιποι αστέρες είναι εδώ: Steve Howe (κιθάρα), Oliver Wakeman και Geoff Downes (πλήκτρα), Chris Squire (μπάσο), Alan White (τύμπανα) οι βιρτουόζοι, τιμημένοι με βραβείο Grammy σε συνέχεια του επιτυχημένου “Fly From Here” (κυκλοφορία 2011),  κυκλοφορούν στον γνωστό συμφωνικό ήχο μία εκπληκτική συλλογή από παλαιές επιτυχίες ζωντανά παρουσιαζόμενες και οπτικοποιημένες συνεντεύξεις, αποσπάσματα από την συναυλία της Λυών της 1ης του Δεκέμβρη στα 2009 με τον καινούργιο τραγουδιστή να δίνει καινούργια πνοή στις παλαιές πλην όμως αειθαλείς συνθέσεις, καθώς και υλικό πίσω από τις κάμερες. Οι δυναμικές progressive συνθέσεις προερχόμενες από τα DRAMA, FRAGILE, CLOSE TO THE EDGE και το 90125 άλμπουμ και με all time hits (με αποκορύφωμα το νούμερο 1 σε Αγγλία και Αμερική) “Owner of a Lonely Heart” δεν αρκούν για να καταστήσουν μοναδική την κυκλοφορία τούτη. Μόνο για αυτούς που θέλουν να κατέχουν τα πάντα από μία μπάντα επιδραστική για πολλές νεώτερες, οι υπόλοιποι προτιμήστε το φανταστικό “90125” και το ζωντανά ηχογραφημένο το 1985 dvd επιγραφόμενο “Yes- 9012 Live” της ομόχρονης περιοδείας. Νότης Γκιλλανίδης

CRIPPLED BLACK PHOENIX: “(Mankind) The Crafty Ape”

Θέλω να αντιδράσω, να εναντιωθώ στο εγκεφαλικό μου κατεστημένο που με παρασύρει πάντα και για πάρα πολλά χρόνια στην τακτική μιας καθόλα άρτιας παρουσίασης. Είναι απλά από τις ελάχιστες φορές στην μουσική μου ενασχόληση που θέλω να κάνω μια παρουσίαση που να είναι όλη κι όλη μια πρόταση και θα λέει τα εξής: “Σε λίγες μέρες θα κρατάτε στα χέρια σας, και θα ακούτε ένα από τα πιο συγκλονιστικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, σίγουρα ένα αριστούργημα που ανήκει ήδη στα καλύτερα της  χρονιάς 2012, και ένας απαραίτητος μουσικός δυναμίτης έτοιμος να εκραγεί, δικός σου”. Ναι, και οι μισοί από σας θα με περνούσατε για υπερβολική και γραφική, και οι άλλοι μισοί ότι τα έχω χάσει. Πάμε λοιπόν μαζί να δούμε γιατί αυτή  η πολυτάλαντη από το Bristol collectiva, σηματοδοτεί την απαρχή μιας νέας μουσικής γενιάς. CRIPPLED BLACK PHOENIX, ένα βαρύ όνομα στο Post-Rock που στις φλέβες του κυλάει αίμα των MOGWAI και των PORTISHEAD (και όχι μόνο), έφτασε με το 5ο άλμπουμ τους, “(Mankind) The Crafty Ape”, να μας πετάξει στην μούρη όλα εκείνα που καθημερινά ζούμε, και που με τόση προσπάθεια κάποιοι άλλοι βιάζουν καθημερινά την ανθρωπιά μας , την επιβίωση μας, την ζωή μας. Με την πολυπληθή  παρέα αυτή δύσκολα θα βγάλεις άκρη, και ακόμα πιο δύσκολα μπορείς να βάλεις ταμπέλα στο μουσικό τους ιδίωμα, μολονότι δηλώνουν απλά Post-Rock,όταν αφιερωθείς στην μουσική τους απλά ξεχνάς μέτρα και σταθμά. Οι C.B.P είναι σαν κινούμενη άμμος. Τόσο ότι αφορά το σύνολο της ομάδας, όσο και δισκογραφικά. Τίποτα δεν αφήνουν να μείνει σταθερό. Ένα μουσικό σύνολο λοιπόν που δισκογραφία από το 2006 έχει καταφέρει σε λίγα μόλις χρόνια να φέρει τούμπα όλα αυτά που ξέραμε περί Post ήχων, γιατί απλά δεν μένουν μόνο εκεί. Έχοντας  περάσει πάνω από καμιά δεκαπενταριά μέλη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, τώρα είναι πάλι εδώ ίσως με το πιο επαναστατικό τους άλμπουμ, και πανέτοιμοι. Η πολυεπίπεδη προσωπικότητα των C.B.P κατατίθεται στο “(Mankind) The Crafty Ape”, με όλη της την μεγαλοπρέπεια. Ένα διπλό άλμπουμ, διασπασμένο σε τρία κεφάλαια, και που σε κάθε ένα από αυτά μπορείς να αναγνωρίσεις γιατί κάποιοι μουσικοί έχουν αυτό που λέμε, παιδεία. 92 λεπτά μουσικής πορείας στην διαφθορά της ανθρωπότητας, την αδικία και όλα εκείνα που πρέπει τελικά να ξεριζώσουμε για να συνεχίσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι. Κάπου όμως τελικά δεν θα χαθεί η ελπίδα και υπάρχει ένας σύνδεσμος, ένα νήμα , που θα φέρει σε μια επαφή και πάλι τους ανθρώπους. Γνωστοί για την στάση τους σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και πολέμιοι όλων αυτών που γίνονται εκεί έξω, οι C.B.P με την μουσική τους και την θεματολογία τους, αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο χωρίς συμβιβασμούς. 3 κεφάλαια γεμάτα γεγονότα και ιστορίες. Κλείνοντας τα μάτια σου, αν αφεθείς στους ήχους τους θα ακούσεις σχεδόν τα πάντα. Από ύφος progressive, stoner, folk, μέχρι doom, drone και post. Μα… είναι δυνατόν; Τι σύμπλεγμα παράξενο να είναι αυτό; Ναι, είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ομάδα αυτήν και την ξεχωρίζει μακράν από πολλές άλλες. Είναι αυτοί που με μεγάλη ευκολία έχουν κάνει σήμα κατατεθέν τους, την δυστυχία με την ελπίδα, αυτοί που με την εκλεπτυσμένη δυναμική τους, το ευρύ φάσμα οργάνων, μα πάνω από όλα την επιμονή τους και την θέληση τους για αγώνα, φωνάζουν με την μουσική τους σε όλον τον πλανήτη. Το “(Mankind) The Crafty Ape”, θα μπορούσε να είναι μια προκήρυξη, ένα πλακάτ, μια πορεία. Είναι μια νέα δυναμική, μια καινούργια αρχή, μια αντίδραση και σε αυτό το δημιούργημα οι C.B.P είναι εκείνοι που δεν μπαίνουν σε καλούπια, που έχουν φτιάξει το δικό τους μονοπάτι από τις επιρροές και τις γνώσεις που απέκτησαν από την εμπειρία τους στην ζωή. Έχοντας πια ακόμα πιο προκλητική στάση απέναντι στην κάθε μορφή αντιξοότητα έρχονται να κατακτήσουν τον κόσμο, με τις αρχές τους, τις ιδέες τους, τις μουσικές τους, μουσικές που γράφουν σε κάθε μουσικό κεφάλαιο διαφορετικά. Με επιβλητική εισαγωγή, guest vocalists, πολύ καλή παραγωγή, ζωντανές ενορχηστρώσεις, άλλοτε βαρύ κιθαριστικό ήχο, και κάποιες άλλες φορές απαλά χάδια από ακουστικές κιθάρες, Hammond, ψυχεδέλεια, Floyd επισημάνσεις, γυναικείες φωνητικές πινελιές, αφηγήσεις με συνοδεία slide κιθάρας, καμπάνες, ατμόσφαιρα σε desert χρώματα, μπάντζο, blues,  πολλές εναλλαγές και όλα αυτά είναι ένα κομμάτι ζωής, μια σκέψη, ένα συναίσθημα. Τα παιδιά από το Bristol, είναι έτοιμα να καταφτάσουν, αρκεί να τους δεχτούμε, και θα είναι δίπλα μας, ας είναι λοιπόν αυτοί που θα μας πιάσουν το χέρι και θα μας δώσουν την δύναμη, του καθενός μας την μικρή αντίσταση να την κάνουμε εξέγερση. Ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο ζωής μόλις άνοιξε. Οι CRIPPLED BLACK PHOENIX μπορεί, αλλά μπορεί και να μην είναι αυτοί που νομίζεις ότι είναι, ανακάλυψε τους… “The Justice Will Be So Fantastic”… Ελένη Λιβεράκου

O θρυλικός Arthur Brown live στην Αθήνα

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012  

(Gagarin 205, Λιοσίων 205, Αθήνα)

Τραγουδιστής, ηθοποιός, influential, πειραματιστής και style surfer, o Arthur Bro wn μπορεί να φέρει όλους αυτούς τους τίτλους με ευκολία, όμως αν ένα πράγμα πρέπει να πει κανείς για αυτόν, θα πει performer . O άνθρωπος που μπορεί να κομπάζει ότι επηρέασε από τον Marilyn Manson ως τον Bruce Dickinson , από τους Kiss μέχρι τον Alice Cooper και από τον George Clinton μέχρι τον King Diamond , δεν γνώρισε μουσικά σύνορα ούτε ο ίδιος.
 Ο Τρελός Κόσμος του Arthur Brown είναι η μπάντα που σχημάτισε στα τέλη των 60 s , όταν το ψυχεδελικό ροκ λατρευόταν από τους γνώστες της μουσικής – το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ θεωρείται κλασικό, γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, έβγαλε ένα single , το Fire , που έχει σαμπλαριστεί μέχρι από τους Prodigy και αποτελεί σημαντικό προπομπό του progressive rock . Παρόλα αυτά θα επρόκειτο για ένα ακόμα εξαιρετικά δημοφιλές άλμπουμ, όπως τόσα της δεκαετίας εκείνης, αν δεν συνοδευόταν από κάτι μοναδικό: τις απρόβλεπτες εμφανίσεις του Brown στα lives. 

 Μια από τις ωραιότερες φωνές της ροκ, έρχεται στο Gagarin 205 για μια μοναδική βραδιά, φέρνοντας μαζί το σόου που αποθεώθηκε στο Glastonbury του 2011. Πού ξέρετε. Ίσως φανεί αμετανόητος, και κρατήσει διοργανωτές και κοινό στην κόψη, για μια ακόμα φορά. Που μάλλον θα το κάνει, δηλαδή.

 Τα πρώτα 100 εισιτήρια που θα διατεθούν μέσω eventbrite θα κοστίζουν 18 ευρώ

http://arthurbrowninathens.eventbrite.com/

Tιμή προπώλησης 22 ευρώ Σημείο Προπώλησης TICKET HOUSE (Πανεπιστημίου 42 - εντός της στοάς)

Τιμή στο ταμείο 25 ευρώ

*Η προπώληση στο TICKET HOUSE θα ξεκινήσει την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου