LYNYRD SKYNYRD: “Second Helping”

1974. Την περίοδο κατά την οποία η χώρα μας, άλλαζε πολίτευμα, οι Lynyrd Skynyrd κυκλοφορούσαν το δίσκο που θα κράταγε τη μουσική τους σε δισεκατομμύρια αυτιά για πολλά πολλά χρόνια!

Οι Ronnie Van Zant (φωνή), Gary Rossington (κιθάρα), Allen collins (κιθάρα), Ed King (κιθάρα), Bob Burns (τύμπανα), Billy Powell (πλήκτρα) και Leon Wilkeson (μπάσο) με την καθοδήγηση του πεπειραμένου παραγωγού Al Kooper συνέθεσαν ένα διαχρονικό αριστούργημα, που έγινε αμέσως χρυσό και χρόνια μετά διπλά πλατινένιο (1987).

1...2...3... Ακούγεται να λέει μια φωνή από το βάθος και ξεκινάει το “Second Helping” με μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της Rock μουσικής. Δεν είναι άλλον από το πασίγνωστο “Sweet Home Alabama”, το οποίο ακόμα και η 87χρονη γιαγιά μου έχει ακούσει τουλάχιστον μία φορά στην πολύχρονη ζωή της. Ένα τραγούδι που έχει διακωμωδηθεί πολλάκις στη χώρα μας, αλλάζοντας το Alabama, σε Καλαμπάκα, Καλαμάτα κτλ, και έχει διασκευαστεί ή χρησιμοποιηθεί από διάφορους (αναφέρεται πχ στο “Αll Summer Long” του Kid Rock) και ο μεγάλος  Dave Mustaine παραδέχτηκε ότι κόπιαρε το κεντρικό riff για να δημιουργήσει τη γέφυρα του “The Four Horsemen”.

Οι στίχοι του τραγουδιού είναι απάντηση σε δύο τραγούδια του Neil Young (“Alabama” και “Southern Man”) που στηλίτευαν θέματα ρατσισμού και δουλείας στον αμερικάνικο Νότο. Μιλώντας γι' αυτό ο Ronnie είπε “Θεωρήσαμε ότι ο κύριος Young πυροβολεί όλες τις πάπιες για να πετύχει μία δύο”. Στο τέλος το τραγούδι αναφέρεται και στην πολιτική τότε περίοδο της αμερικάνικης ιστορίας, και ειδικότερα στο σκάνδαλο Watergate!

To δεύτερο πόνημα των Lynyrd Skynyrd είχε και άλλα εκπληκτικά τραγούδια που σχεδόν χάθηκαν στη σκιά του επιτυχημένου “Sweet Home Alabama”. Απλά και όμορφα οι 3 κιθάρες έδιναν έναν όγκο που δεν είχε συνηθίσει το τότε ροκ κοινό και ήταν ο σημαντικότερος λόγος που κράτησε το “Second Helping” στη συνείδηση του κάθε ροκά που σέβεται το αυτί του.

Την εκπληκτική μπαλάντα “I Need You”, πολλοί νέοι της εποχής μου αλλά και παλαιότεροι ή νεότεροι, γράφανε στις κασσετοσυλλογές τους, μπας και ρίξουν κανένα γκομενάκι.

Το γκρουπ γράφοντας για τις εμπειρίες τους με τη μουσική βιομηχανία τραγούδησαν τα “Don't Ask Me No Questions” και “Working for MCA”, με το δεύτερο να υπάρχει σε αρκετά από τα best of τους.

Μεγάλη επιτυχία ανάμεσα στους ανά τον κόσμο οπαδούς τους είχε και το “The Ballad of Curtis Loew” που λέει την ιστορία ενός παιδιού που πουλούσε αλουμινένια κουτάκια για να μαζέψει λεφτά να πάρει κρασί για τον μουσικό του δρόμου, Curtis Loew (play me a song, Curtis Loew), ο οποίος στο τέλος πεθαίνει στην ψάθα, έχοντας μόνο τη ζωή του να χάσει.

Το album τελειώνει με μία ωδή στον JJ Cale, και τη διασκευή του “Call Me the Breeze”, τραγούδια του οποίου θα διασκευάσουν και αργότερα.

Ένα άκουσμα που δε θα έπρεπε να λείπει από καμιά rock δισκοθήκη, μιας που είναι 37 λεπτά ατόφιο rock 'n' roll!

Tracklist
1."Sweet Home Alabama"
2."I Need You"
3."Don't Ask Me No Questions"
4."Workin' for MCA"
5."The Ballad of Curtis Loew"
6."Swamp Music"
7."The Needle and the Spoon"
8."Call Me the Breeze" (J. J. Cale) 

 Δημήτρης Μαρσέλος

THE CULT: “Choice of weapon”

Μόλις έπεσε στην ακουστική μου περιοχή το νέο τους κομμάτι “For the Animals”, χοροπηδούσα σαν τους ινδιάνους που χρησιμοποιούν στα εξώφυλλα, προσευχόμενος να βρέξει παλιό καλό rock 'n' roll. Ο νέος δίσκος των Βρετανών “τεράτων”, The Cult, είναι γεγονός!

7 χρόνια μετά το “Born Into This”, και ενώ ο Ian Astbury είχε δηλώσει ότι εκείνο είναι το κύκνειο άσμα του συγκροτήματος, αλλά ευτυχώς, γρήγορα άλλαξε γνώμη και περιόδευσε φτάνοντας και σε μας.

“Choice of Weapon” λέγεται λοιπόν η νέα τους δουλειά και διαλέγει σαν όπλο παλιούς καλούς ήχους που οι The Cult μας έχουν συνηθίσει, με την χαρακτηριστική κιθάρα του μεγάλου Billy Duffy! To “σκάφος” του μας θυμίζει πάλι μουσικές της δεκαετίας του ‘50 και με τη βοήθεια μιας εκ των σημαντικότερων rock φωνών, του Ian Astbury, έρχονται οπλοφορώντας να μας στιγματίσουν ξανά.

Έχοντας ως παραγωγούς τον Chris Goss (γνωστό από τις πολυεπίπεδες συνεργασίες του με ονόματα, όπως ο Mark Lanegan και οι Kyuss) και τον γνωστό και μη εξαιρετέο, Bob Rock, μόνο επιτυχημένο θα μπορούσε να είναι ηχητικά. Ο Ian ξεδιπλώνει τις φωνητικές του δυνατότητες για μια ακόμη φορά, που και που θυμίζοντας μας πόσο συμπαθεί τον David Bowie, και ο Duffy για μια ακόμη φορά εξαιρετικός.

Ξεχωρίζουν το πρώτο single “For the Animals” με τα πιανιστικά του σφυροκοπήματα, το συναισθηματικό “Life>Death”, το στακάτο “Α Pale Horse” και εάν συνεχίσω, σιγά σιγά θα τα γράψω όλα και η απλή μου δισκοκριτική, θα γίνει ελεγεία.

Σε καμιά περίπτωση, δεν εννοώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά είναι ένα δείγμα, που μας δείχνει ότι οι άνθρωποι το έχουν ακόμα.
Συνεχίστε έτσι, και εμείς θα σας στηρίζουμε!

Και είναι μια δουλειά που ακουμπάει όλους όσους αφορά το rock. Και όταν λέω όλους, εννοώ ΟΛΟΥΣ!

 Δημήτρης Μαρσέλος

GRΕΑT WHITE: “Elation”

Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει χαμός με τις απανωτές μηνύσεις ανάμεσα στον χαρισματικό frontman, Jack Russell και στα υπόλοιπα μέλη των Great White σχετικά με το ποιός έχει τα δικαιώματα πάνω στο όνομα της μπάντας. Και πραγματικά κάτι τέτοιο είναι λυπηρό για ένα συγκρότημα που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν απίστευτους δίσκους.

Μέχρι τώρα φαίνεται πως την “μάχη” κερδίζουν οι υπόλοιποι Great White και με νέο τραγουδιστή (εδώ και κάποια χρόνια σε live εμφανίσεις), τον σπουδαίο Terry Ilous (XYZ), κυκλοφορούν το ολοκαίνουριο “Elation”. O κιθαρίστας του γκρουπ, Mark Kendall δηλώνει πανευτυχής: “είμαι υπερήφανος για το νέο άλμπουμ και τέτοια χαρά έχω να νοιώσω από όταν ήμουν εννέα χρονών που αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα! Είναι μια νέα και “καθαρή” αρχή για την μπάντα και νοιώθω σαν παιδί που βρίσκεται σε μαγαζί με γλυκίσματα!”.

Εκτός από τον Mark Kendall στις κιθάρες και τον Terry Ilous στα φωνητικά το συγκρότημα απαρτίζεται από τους Michael Lardie (κιθάρα, πλήκτρα), Αudie Desbrow (τύμπανα) και τον νεοφερμένο Scott Snyder στο μπάσο. Επίσης ο Michael Lardie ευθύνεται και για την παραγωγή του νέου άλμπουμ. Το “Elation” περιλαμβάνει 12 δυνατά blues-hard rock τραγούδια “σημαδεμένα” από τους Great White του παρελθόντος αλλά συγχρόνως με μια φρέσκια προσέγγιση και με την φωνάρα του Terry Ilous να κλέβει τις εντυπώσεις! Πραγματικά αυτός ο τύπος το “έχει” μέσα του και δικαίως θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά λαρύγγια στην hard rock σκηνή τα τελευταία 20 και κάτι χρόνια!

Κομμάτια σαν τα “Heart Of A Man”, “Love Train” και “Something For You” κοιτούν κατάματα τραγούδια-ύμνους των Great White του παρελθόντος! Δυνατές κιθάρες με “βρώμικο” ήχο, συναίσθημα και έναν Terry Ilous να τραγουδάει με τσαμπουκά σαν να είναι εικοσάχρονος!! Το “Shotgun Willie's” είναι ένα ακόμα σπουδαίο δείγμα των Great White εν έτη 2012. Ψυχωμένο Rock 'N Roll με πολύ καλές ενορχηστρώσεις και πιασάρικες μελωδίες που σε συνεπαίρνουν. Πολύ καλά επίσης είναι και τα “Just For Tonight” με την 80s αίσθηση και τις επιρροές από XYZ, “Promise Land” και το groovier “Resolution”. Το “Elation” είναι σίγουρα από τις ευχάριστες εκπλήξεις για το 2012 και ένα δυναμικό comeback απο μια μπάντα που όλοι οι οπαδοί αυτής της σκηνής αγαπάμε!

 Βασίλης Χασιρτζόγλου

SONATA ARCTICA: “Stones Grow Her Name”

Είναι απορίας άξιο το πώς μερικά συγκροτήματα προκειμένου να αποτινάξουν την οποιαδήποτε ρετσινιά από πάνω τους, είναι προετοιμασμένα να αποποιηθούν της μουσική τους ταυτότητας και εις το όνομα της διαφοροποίησης να χάσουν μεγάλο μέρος των οπαδών τους.

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά οι Sonata Arctica επέλεξαν να γίνουν πιο “pop” μια περίοδο όπου είχαν πάρει τρελή φόρα, κυκλοφορώντας δισκάρες όπως “Winterheart’s Guild” και “Reckoning Night”.

Βασικά, είναι λες και πριν πέντε χρόνια είπαν “μας λέγατε κλώνους των Stratovarius; Ε, θα αλλάξουμε άρδην τον ήχο μας για να σκάσουν οι οχτροί μας!” Και έτσι και έγινε… Το “Unia” πάτωσε, ενώ το “The Days of Grays” δεν έπεισε τελικά αρκετούς. Η ίδια μουσική ρότα ισχύει και στο “Stones Grow Her Name”, με τη διαφορά πως από ότι φαίνεται υπάρχει μια σχετική εξέλιξη/ ωρίμανση σε ότι αφορά τις συνθέσεις. Για την ακρίβεια τα περισσότερα τραγούδια είναι τόσο καλοστημένα που σε μια άλλη εποχή (λιγότερο digital) κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν singles!

Για του λόγου το αληθές ακούστε τα “Shitload O’ Money”, “Losing My Insanity”, “I Have A Right”, “Alone In Heaven” και “Don’t Be Mean”. Παράλληλα όμως, δώστε βάση και στα “Only the Broken Heart”, “Somewhere Close to You” και “Cinderblox” με το απίστευτο μπάντζο που συνοδεύει το τραγούδι. Επίσης στο δίσκο συναντώνται το δεύτερο και τρίτο μέρος του “Wildfire” που εμπεριέχεται στο “Reckoning Night”. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια η λογική μιας τέτοιας συνέχειας, αλλά οι δύο αυτές συνθέσεις είναι οι μόνες που ως ενός σημείου λοξοκοιτάζουν το ηχητικό παρελθόν των Φιλανδών, άσχετα εάν δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο.

Ευχάριστο λοιπόν σε γενικές γραμμές το “Stones Grow Her Name”, σίγουρα όχι όσο αδιάφορο όσο τα δύο προηγούμενα πονήματα της μπάντας, αλλά αρκετά άνευρο, ενώ δίνει γενικά την εντύπωση πως το σχήμα κάνει πλέον περισσότερο την “πλάκα” του και δε θα κάτσει να σκάσει για το αποτέλεσμα, αρκεί να έχει ολοκάθαρη παραγωγή και πιασάρικα refrain. Δικαιωματικά, ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Sonata Arctica από το 2004 και μετά. Βέβαια, όλα αυτά έως ότου αποφασίσουν να επιστρέψουν στον ήχο που τους ανέδειξε, κάτι που βάση λογικής δε θα αργήσει.

 Στέφανος Στεφανόπουλος

ARJEN ANTHONY LUCASSEN: “Lost In The New Real”

Όταν στο στρογγυλό τραπέζι, έχει μοιραστεί η μουσική τράπουλα και οι παίχτες πολλοί, κάποιοι σίγουρα θα είναι οι νικητές και οι ηττημένοι. Το πιο σίγουρο όμως είναι να είσαι γρήγορος, έξυπνος ευέλικτος, και εκτός από το να μπλοφάρεις αυτό που συνήθως μετράει είναι να ψυχολογείς σωστά και άμεσα τους αντιπάλους σου και να κάνεις την σωστή κίνηση στην κατάλληλη στιγμή.

Το “Lost In The New Real” μπορεί να μας παραπλανεί σαν ο τίτλος του νέου δημιουργήματος του πανύψηλου Ολλανδού Arjen Lucassen, αλλά ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει. Μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία και πάντα από τις εγκεφαλικές ανησυχίες του εδώ και πολύ καιρό ετοίμαζε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ παίρνοντας όλα τα ρίσκα της τελικής μουσικής απόδοσης. Κουβαλώντας την ιστορία του σχήματος Ayreon για 17 χρόνια τουλάχιστον και συμπεριλαμβανομένων σχεδόν των καλύτερων καλλιτεχνών που έχουν περάσει από το μουσικό στερέωμα, Star One, και Guilt Machine, έκανε ότι ήταν δυνατό να περάσει από μουσικού μυαλό.

Ροκ Όπερες, ψυχεδελικούς space ήχους, progressive ατμοσφαιρικά άλμπουμ, έφτασε η ώρα να κάνει το “δικό” του. Σαν το παιδί εκείνο που λαχταρά να μεγαλώσει για να εκπληρώσει τις πιο κρυφές του επιθυμίες αλλά που έχει και εκείνο τον γλυκό φόβο αν θα τα καταφέρει, βγάζοντας τες σε ένα νέου ύφους άλμπουμ, βάζοντας για τα καλά την δική του υπογραφή σε όλα. Μια δημιουργία που βασίζεται εξ ολοκλήρου στην προσωπικότητα του Arjen πλην ελαχίστων στο εσωτερικό της, (Backing vocals: Wilmer Waarbroek, Violin: Ben Mathot, Cello: Maaike Peterse, Flute: Jeroen Goossens, Drums: Ed Warby και Rob Snijders, Hammered Dulcimer (είδος εγχόρδου) και φωνητικά στο "Battle of Evermore": Elvya Dulcimer) έκανε την επιμονή του παιχνίδι με πρόκληση σε διαφορετικούς ροκ ήχους και διαστάσεις.

Μέσα εδώ οι εναλλαγές από το απλό ροκ, σε heavy, progressive, κλασσικό ως και pop πολλές φορές δεν θα σε κάνει να πλήξεις. Θα γνωρίσεις άλλη μια χάρη του διάσημου Ολλανδού. Στα φωνητικά ο ίδιος πια, όπου και είχε ένα σχετικό άγχος αν θα μπορέσει να τα καταφέρει σε αυτόν τον τομέα, και που μάλλον τελικά τα πήγε τέλεια. Θα τραγουδήσει ο ίδιος για τους προβληματισμούς του πίσω στο μέλλον, και όλη αυτήν την ψυχική και εγκεφαλική αναστάτωση που νιώθει για το μέλλον του ανθρώπου αφού η εξέλιξη και κυρίως η ψηφιακή τρέχει ταχύτατα, κάνοντας τον να αναρωτιέται που τελικά οδηγούμαστε και αν θα αποβεί μοιραίο όλο αυτό, ή αν θα μπορέσει να αξιολογηθεί κατάλληλα για την σωτηρία του πλανήτη. Ο Mr L(ucassen) αναβιώνει στο μακρινό μέλλον, και ενώ όλα έχουν αλλάξει δραματικά δίπλα του σε όλο αυτό θα σταθεί ο ψυχολογικός του σύμβουλος (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον εκπληκτικό Rutger Hauer, όπου η φωνή του διαγράφει ήσυχα και αρμονικά σε όλο το άλμπουμ) για να τον βοηθήσει να προσαρμοστεί ψυχολογικά σε αυτή την νέα τάξη πραγμάτων, και αν στο τέλος μπορεί να έχει και αυτός κάποια θέση μέσα στο μέλλον.

Τα ερωτηματικά πολλά και οι αναζητήσεις ακόμα περισσότερες. Οι λύσεις θα έρθουν από την διαφορετικότητα των ήχων στο κάθε κομμάτι και μπορείς να καταλάβεις σε τι διάθεση υφίσταται. Ο Mr L μεταφέρει το παρελθόν του εκείνο που μουσικά έμελε να του αλλάξει την ζωή συνθετικά τουλάχιστον. Τώρα το πόσο μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα αυτό είναι άλλο θέμα. Μια όμορφη κυκλοφορία με το πρώτο cd να αναφέρεται σε όλα τα προαναφερθέντα, με “The New Real”, “Pink Beatles In A Purple Zeppelin”, “Parental Procreation Permit”, “When I'm A Hundred Sixty-Four”, “E-Police”, “Don't Switch Me Off”, “Dr Slumber's Eternity Home”, “Yellowstone Memorial Day”, “Where Pigs Fly” (πανέμορφο κομμάτι στο οποίο κάνει αναφορές σε μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος στο τι έκαναν αλλά και στο τι ΔΕΝ έκαναν ποτέ τελικά. Darwin, Einstein, Columbus, Shakespeare, Reagan, Elvis, Bowie, Madonna, Rocky και ένα σωρό άλλοι έχουν την τιμητική τους εδώ.) και “Lost In The New Real”.

Βέβαια ο “άσσος” το δεύτερο cd το οποίο μας κάνει πραγματικά να κολλήσουμε και εμείς (πάλι) λιγάκι σε αυτό το υπέροχο παρελθόν των ήχων των Pink Floyd (Welcome To The Machine), Blue Oyster Cult (Veteran Of The Psychic Wars), Led Zeppelin (Battle Of Evermore), Alan Parsons Project (Some Other Time), Frank Zappa (I'm The Slime). Στο σύνολο του παρουσιάζεται έτσι, “Our Imperfect Race”, “Welcome To The Machine” (Pink Floyd cover), “So Is There No God?”, “Veteran Of The Psychic Wars” (Blue Oyster Cult Cover), “The Social Recluse”, “Battle Of Evermore” (Led Zeppelin Cover), “The Space Hotel”, “Some Other Time” (Alan Parsons Project Cover), “You Have Entered The Reality Zone” και “I'm The Slime” (Frank Zappa Cover).

Ένα πανέμορφο artwork του Claudio Bergamin, κάνει αυτήν την μιάμιση ώρα μουσικής, παραπέτασμα του γνωστού και όχι πολύ μακρινού τότε, και του άγνωστου αλλά επίφοβου μετά. Σίγουρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε κάτι, μπορούμε όμως να προλάβουμε ίσως και να πορευτούμε παράλληλα στις εξελίξεις όποιες και να είναι αυτές ζώντας με την ελπίδα για το καλύτερο για να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο να πούμε… Switch Me Off…
“Please switch me off, I am sure now, I don’t belong In this New Real…”

Ελένη Λιβεράκου

BLACK MAMBA: “Therapillusion”

Γιατί οι Χιώτες πάνε τρεις, τρεις; Τρεις, τρεις καλά τα λέω! Για “Therapillusion” και όχι μόνο, γιατί αλλιώς μαύρο Black Mamba φιδάκι που σας έφαγε!

Λοιπόν, το ότι από το μικρό νησί της Χίου, θα προέκυπτε μια τέτοιου μεγέθους progressive/rock n’ heavy n’ jazz μπάντα, δε το περίμενα! Όχι πως έχω κάτι με το νησί, αλλά τέτοια μουσική θα πίστευε κανείς πως θα την έβρισκε ανάμεσα σε “ψαγμένους” και “τριμμένους” με τη μουσική “παίχτες”, κάποιας πολύβουης και μεγάλης Ευρωπαϊκής πόλης!

Ω ναι! Μιλάμε για υψηλό και δαιδαλώδες επίπεδο παιξίματος και το λέω εγώ που δεν είμαι καθόλου (με εξαιρέσεις) fan του progressive σε οποιαδήποτε μορφή! Αυτό και μόνο πρέπει να κάνει τους απανταχού λάτρεις να τρέξουν και να βρουν με κάθε τρόπο το “Therapillusion”! Και τα δέκα κομμάτια είναι αξιόλογα, άσχετα αν ένας ερασιτέχνης του είδους σαν και του λόγου μου, μπορεί να “χαθεί” σε αυτά!

Οι κύριοι Σταματονικολός Ιγνάτιος (μπάσο), Αγγελαράς Κώστας (τύμπανα) και Φρατζεσκάκης Σταμάτης (κιθάρα), είναι οι Black Mamba και δυστυχώς για την ώρα δεν υπάρχει φωνή, γι’ αυτό και μιλάμε για ένα δίσκο καθαρά instrumental.

Δύσκολο ιδιαίτερα δίχως φωνή, καμιά φορά λόγο των μακροσκελών συνθέσεων, όπως είπα “χάνεσαι” λίγο, αλλά πιστεύω με το/τα κατάλληλα breakthrough κομμάτια να φτάσουμε στο σημείο στο μέλλον να μιλάμε για μία πολύ καλή μουσική Ελληνική ανακάλυψη!

Οι οπαδοί τρέξτε, οι υπόλοιποι αξίζει να τους τσεκάρετε, μόνο και μόνο για να γίνετε αυτήκοοι μάρτυρες, του ότι τελικά δε παίζει ρόλο πια το μέρος που ζεις, αλλά το πόσο το θέλεις!

Μιχάλης Κανακουσάκης

MARAUDER: “Elegy of Blood”

Τίποτα λιγότερο του άριστου! Οι δικοί μας θρύλοι πλέον του επικού power metal, επιστρέφουν με το πέμπτο δίσκο τους “Elegy of Blood”!

Δέκα συν ένα bonus κομμάτι, καλοπαιγμένου Heavy metal επικών διαστάσεων και καλοδουλεμένων μελωδιών! Αν και μεταξύ μας ήθελα κάτι πιο “μπόμπα” και πιασάρικο, δε χαλάστηκα καθόλου και για να γίνω λίγο πιο γλαφυρός στη περιγραφή μου, απλά θα σας πω μερικούς τίτλους των τραγουδιών του “Elegy of Blood”, έτσι για να πάρετε μια μικρή γεύση, με το τι έχουμε να κάνουμε!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: “Warriors”, “Crusader”, “Roman Empire”, “Hiroshima”, “World War 2” και “Alexander”! Τι υποπτεύεστε πως πρέπει να περιμένετε από αυτό το δίσκο και από μια μπάντα που προς τιμήν της, έχει βγάλει στο παρελθόν ένα “1821”;

Όπως είπα τίποτα λιγότερο του άριστου! Η φωνή του Αλέξανδρου αν και θέλει δουλειά από τη μία, από την άλλη μου θυμίζει πιο αρχαίες εποχές με την καλή έννοια σαφώς! Τα υπόλοιπα παιδιά με το Γιώργο και Ανδρέα στις κιθάρες, το Θωδορή στο μπάσο και το Γρηγόρη στα τύμπανα, συμπληρώνουν το πάζλ ενός πολύ καλού δίσκου, που θα σας κρατήσει το ενδιαφέρων αμείωτο μέχρι το τέλος.

Με αυτό το δίσκο επίσης, υπέγραψαν και μπήκαν στην οικογένεια της Pitch Black Records, αιτία ώστε να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και οι δυο πλευρές! Το “Elegy of Blood” κυκλοφορεί στις 15 Μαΐου λοιπόν και το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως επιβάλεται να ξεκινήσετε το προσωπικό quest σας, ως προς την απόκτηση του! Μπράβο παίδες!

Μιχάλης Κανακουσάκης

Evanescence live στο Θέατρο Βράχων

Το συγκρότημα που μάγεψε τις καρδιές εκατομμύριων θαυμαστών σε όλο τον κόσμο, με τον ανατρεπτικό rock και gothic ήχο τους, επιστρέφει στην Ελλάδα για μια μοναδική συναυλία!

Evanescence live

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
 
Θέατρο Βράχων - Μελίνα Μερκούρη
Οι πόρτες ανοίγουν: 19.30

Οι Evanescence σχηματίστηκαν το 1995, από την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Amy Lee και τον πρώην κιθαρίστα του γκρουπ Ben Moody.

Η ιστορία ξεκινά από το Little Rock του Arkansas στην Αμερική. Το γκρουπ αφού ηχογράφησε δύο EP και το demo CD Origin, κυκλοφόρησε το 2003 το πρώτο του album “Fallen”, που απέσπασε 2 βραβεία Grammy και πούλησε πάνω από 25 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.

Η αρχή έγινε με το τραγούδι τους “Bring Me To Life” κατέκτησε τα music charts σε όλο τον κόσμο και ακολούθησαν οι εξίσου μεγάλες επιτυχίες “My Immortal”, “Going Under” και “Call Me When You ’re Sober”, που καθιέρωσαν τους Evanescence στην παγκόσμια μουσική σκηνή.

Ένα χρόνο μετά, το γκρουπ κυκλοφόρησε το πρώτο live album του “Anywhere But Home”, το οποίο πούλησε πάνω από 1.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως.

Το 2006, η μπάντα κυκλοφόρησε το δεύτερο studio album τους “The Open Door”, του οποίου την βασική σύνθεση επιμελήθηκε η Amy Lee. Ακολούθησε μια εξαιρετικά επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία του γκρουπ, μετά το τέλος της οποίας οι Evanescence ένιωσαν την ανάγκη να κάνουν ένα διάλλειμα στην καριέρα τους, πριν επανακυκλοφορήσουν ένα νέο album.

“Καθόμασταν με τον Nick (Nick Raskulinecz, μουσικός παραγωγός) στην άκρη της σκηνής όταν μας είπε: "Σταματήστε! Μετά από αυτό, γιατί δεν κάνετε ένα διάλλειμα και να επανέλθετε με ένα ορχηστρικό κομμάτι;” σχολιάζει η Amy Lee για το διάλλειμα στην καριέρα τους. “Αυτός μας καθοδήγησε. Ήταν πολύ καλό για εμάς, να ακούμε μια αντικειμενική άποψη.”

Στο διάστημα αυτό το line up του γκρουπ άλλαξε πολλές φορές καθώς υπήρχαν αποχωρήσεις, όπως αυτή του συνιδρυτή και κιθαρίστα της μπάντας Ben Moody (στα μέσα της παγκόσμιας περιοδείας τους), αλλά και του μπασίστα Will Boyd το 2006, ενώ προστέθηκαν νέα μέλη ολοκληρώνοντας την σημερινή εικόνα του γκρουπ.

Παρά τις συνεχείς αλλαγές στην σύνθεσή τους, το 2011 κυκλοφόρησαν νέο album με τίτλο το όνομά τους, για έναν βασικό λόγο: θεωρούν ότι 15 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, έχουν κυκλοφορήσει το καλύτερο album της καριέρας τους με έντονα στοιχεία rock!

H Amy Lee με τα αξεπέραστα φωνητικά της και τους ταλαντούχους μουσικούς της, ανυπομονεί να βρεθεί ξανά στην σκηνή, για να χαρίσει στους θαυμαστές της δυνατές στιγμές, ενώ όπως χαρακτηριστικά λέει και η ίδια “Αυτές οι στιγμές με τους θαυμαστές μας, είναι σαν μια γιορτή, σαν οικογενειακή μάζωξη! Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι που θα είμαστε ξανά μαζί!”.

Κι εμείς ανυπομονούμε να “ροκάρουμε” μαζί τους, την Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012, στο Θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη”.

Τιμές εισιτηρίων:

    35€ (για τα 1.000 πρώτα εισιτήρια)
    40€

Η πώληση εισιτηρίων ξεκινάει την Τρίτη 22 Μαΐου 2012.

Σημεία πώλησης:

    Όλα τα καταστήματα Γερμανός
    www.boxoffice.gr
    Τηλεφωνικά στο: 210 6108810

Περισσότερες πληροφορίες:
www.evanescence.com

4ΒΙΤΤΕΝ: “Delirium”

Η περίπτωση των 4ΒΙΤΤΕΝ για μένα αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, για το πώς πρέπει να δουλεύει μία ντόπια μπάντα που επιθυμεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα της, ασχέτως τελικού αποτελέσματος.

Οι κανόνες σε ένα τέτοιο παιχνίδι καθορίζονται συνήθως από το αν έχεις καλά τραγούδια, εξαιρετικούς μουσικούς, σοβαρή δισκογραφική εταιρεία και αμέτρητα live στο ενεργητικό σου, τότε νομίζω μπορείς να ελπίζεις ότι η επιτυχία και η αναγνώριση δεν θα αργήσουν.
Τρία χρόνια λοιπόν μετά το υπέροχο ντεμπούτο τους, “No More Sins”, η μπάντα επιστρέφει με το εκρηκτικό “DELIRIUM” και τα γκάζια εδώ όχι μόνο παραμένουν δυνατά αλλά γίνονται και πιο θορυβώδη. Η φωνή της Fofi Roussos που είναι και το μεγάλο όπλο του γκρουπ είναι μία ασταμάτητη ερμηνευτική αλλά και συναισθηματική καταιγίδα αφού το μίγμα από Ann Wilson (Ηeart) και Janis Joplin είναι άκρως συναρπαστική.
H ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο “DELIRIUM” είναι τα βαριά και κοφτά κιθαριστικά riff, εμπλουτισμένα με σπιρτόζα σόλο που παραπέμπουν σε Michael Schenker, John Norum και Gary Moore, παιγμένα εκπληκτικά και μανιασμένα από τον George Maroulis. Αν προσθέσεις και τις εμφανείς επιρροές από Led Zeppelin, Black Sabbath τότε καταλαβαίνεις ότι η 70s ευδαιμονία έχει επιβληθεί στο πλήθος των συνθέσεων. Παράλληλα όμως υπάρχουν αρκετά κομμάτια που η κιθάρα θυμίζει έντονα τις παλιές καλές μέρες των Metallica αποτυπωμένες με ακόμα περισσότερο επιθετικό ύφος.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το ομότιτλο του δίσκου, τα ισοπεδωτικά “Burnin The Candle” και “Jaded”, το εξαίσιο “Live for Today”, τα συναισθηματικά και μελωδικά “Tomorrow Never Comes” και “A Different Fate”, το  “εφιαλτικό” “Games You Play” που ξεκινά με φοβερή εισαγωγή του μπάσου και συνεχίζει με heavy και hard rock ρυθμούς και τα δυναμικά “Through the Fire” και “Not This Time”.
Οι 4BITTEN συνεχίζουν επάξια και με το δεύτερο άλμπουμ τους να μας χαρίζουν απίστευτες δόσεις hard rock δημιουργίας ενώ αποδεικνύουν με απλό τρόπο ότι το rock για να παιχθεί χρειάζεται πρώτα ψυχή και πάθος και ετούτη η μπάντα ευτυχώς τα διαθέτει με το παραπάνω. Α… και για να μη το ξεχάσω αν δεν τους έχετε δει ακόμα ζωντανά πάνω στη σκηνή τότε χάνετε μία μοναδική εμπειρία!

 Φώτης Μελέτης

DEPARTURE: “Hitch a Ride”

http://www.rockway.gr/

Ήμουν φίλος του ήχου και της δουλειάς των Departure ήδη από την πρώτη ομώνυμη κυκλοφορία τους.

Ίσως το στυλ που έμοιαζε με Kansas και Journey, ίσως λόγω του νέου τραγουδιστή που θύμιζε πολύ τη μεγάλη- αγαπημένη φωνή του Steve Perry και του κλώνου του, του  Hugo ίσως όμως και το στοιχείο A.O.R που είναι διάχυτο στη μουσική τους, με χαροποίησε σαφώς το γεγονός της ανάθεσης για την κριτική παρουσίαση της 4ης κατά σειράς κυκλοφορίας τους, που θεωρώ ότι πρόκειται για την ωριμότερη και ποιοτικότερη.

Οι Departure είναι το πνευματικό δημιούργημα του  αμερικάνου πολυοργανίστα  Mike Walsh , που έχει μεγάλη εμπειρία στη μουσική βιομηχανία. Έχοντας πείρα από την συνεργασία με ευάριθμα και εύηχα projects, όπως  αυτά των Mark Thompson-Smith (Praying Mantis) και του αείμνηστου Dean Fasano των  Message. Επίσης συνεργάστηκε με τους Bon Jovi στο διάβα των χρόνων, συνδράμοντας, συνθέτοντας  και ενορχηστρώνοντας για πολλές μπάντες της ευρύτερης περιοχής του  New Jersey.

Στην πρώτη κυκλοφορία το  1998, ο  Mike παρουσίασε το ομότιτλο “Departure” με τον  Ken Michaels στη φωνή και ξεχωριστό προσκεκλημένο τον “πολύ”  Dave Rosenthal στα πλήκτρα (Rainbow, Red Dawn). Στην συνέχεια οι εναλλαγές πίσω από το μικρόφωνο μάλλον δε βοήθησαν και πολύ την μπάντα να στερεοποιηθεί στο μελωδικό στερέωμα ιδιαίτερα στην πρώτη γραμμή. Χρειάστηκε μία δεκαετία για να κυκλοφορήσουν νέο  CD και θεωρώ ότι με το “Hitch a Ride” κάνουν ξανά αποφασιστική είσοδο στη μελωδική κοινότητα. Θα εντυπωθούν στα αυτιά σας τα “Nowhere to Go”, “Soldier of Fortune” και “Roses”. Οι Departure επέστρεψαν και το 2012 είναι απλά η αρχή…

 Νότης Γκιλλανίδης

HΑRDLINE: “Danger Zone”

http://www.rockway.gr/

Όταν τα αδέρφια Johnny και Joey Gioeli από τους Brunette συνάντησαν τον σπουδαίο κιθαρίστα Neal Schon (Bad English, Journey) γεννήθηκαν οι Hardline! Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργήθηκε αυτό το συγκρότημα το οποίο το 1992 κυκλοφόρησε έναν από τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία του Melodic Hard Rock, το “Double Eclipse”!

Στο σούπερ group μπήκαν και οι Dean Castronovo στα drums και ο Todd Jensen στο μπάσο. Έχοντας, λοιπόν, όλα τα φόντα για να κυκλοφορήσουν κάτι δυνατό, οι Hardline δεν άφησαν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και δημιούργησαν το “Double Eclipse” που μέχρι και σήμερα θεωρείται αξεπέραστο. Το τραγούδι “Hot Cherie” ήταν τεράστια επιτυχία και εκτόξευσε την δημοτικότητα της μπάντας στα ύψη. Αλλά δυστυχώς λόγω του grunge και της στροφής σε πιο σκληρούς ήχους δεν υπήρχε συνέχεια.

Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή στους οπαδούς της μπάντας. Ο Neal Schon ξαναενεργοποίησε τους Journey και ο Gioeli έγινε η “φωνή” του Γερμανού βιρτουόζου Axel Rudi Pell. Το 2002, τα αδέρφια Gioeli αποφάσισαν να ξαναδώσουν σάρκα και οστά στους Hardline και με τον Josh Ramos στις κιθάρες κυκλοφόρησαν το πολύ μέτριο “ΙΙ”. Έλλειψη έμπνευσης και πολύ μέτρια τραγούδια χαρακτήριζαν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Επίσης κυκλοφόρησε και ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από την εμφάνιση τους στο GODS Festival. Οι φήμες για ένα τρίτο άλμπουμ επαληθεύτηκαν και το 2009 το δίδυμο Gioeli/ Ramos κυκλοφόρησε το αρκετά καλό “Leaving The End Open”. Σίγουρα δεν έφτασε τα στάνταρτ του πρώτου μεγαλειώδους άλμπουμ αλλά ήταν μια αρκετά καλή προσπάθεια με ωραίες μελωδίες και δυνατές κιθάρες.

Αισίως φτάνουμε στο τώρα και στο νέο άλμπουμ των Hardline το οποίο τιτλοφορείται “Danger Zone”. Το εναρκτήριο τραγούδι, “Fever Dreams” μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου. Απίστευτα φωνητικά, ωραίες ενορχηστρώσεις και ένας αέρας από Hardline του παρελθόντος! Φανταστικό κομμάτι! Το “10000 Reasons” είναι ακόμα ένα δείγμα από τους νέους Hardline. Ακούγεται σαν να αποτελεί κάποιο leftover από το “Double Eclipse”. Το “Never Too Late For Love” είναι ένα αρκετά εμπορικό mid-tempo rocker με ένα πιασάρικο ρεφραίν και τα φωνητικά του Gioeli δυνατότερα από ποτέ! Τα “Look At You Now” και “Show Me Your Love” αποτελούν άλλες δυο κορυφαίες συνθέσεις του νέου άλμπουμ. Μάλλον θα έλεγα πως το “Danger Zone” αποτελεί μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες για το 2012 και ένα από τα δυνατότερα melodic hard rock δείγματα τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω πως τα πολλά λόγια είναι περιττά για διαμάντια τέτοιου τύπου, οπότε επενδύστε άφοβα!

Βασίλης Χασιρτζόγλου

REMEMBER LIZZY... Live Revenge of Rock

Δε μπορώ να θυμηθώ μία φορά, επτά περίπου χρόνια τώρα , παρακολουθώντας τους αγαπημένους  REMEMBER LIZZY  επί σκηνής, σε διασκευές των υπεραγαπημένων hard rockers  από την Ιρλανδία Thin Lizzy και του παιδικού ινδάλματος -για τη μουσική και μόνο- του Phil Lynnot , που να εγκατέλειψα το χώρο μετανιωμένος που παραβρέθηκα ή να μην έφυγα πλήρης μουσικής πανδαισίας …από το “Ξυλουργείο” στην Σαλονίκη, στα βόρεια προάστια των Αθηνών στο “Lazy”, ή στα νότια στη Νέα Σμύρνη.Σε  μικρές pub ή μουσικούς πολυχώρους, πάντοτε οι έλληνες “Thin Lizzy fan club” έδιναν το απώτατο των μουσικών, άψογων και καλοπροβαρισμένων ικανοτήτων και του πάθους του για τον άνθρωπο , την μπάντα του και τη μουσική της.

  Έτσι και στις 11 Μάη στο αγαπημένο ροκάδικο της “Εκδίκησης του Ροκ”, οι προσδοκίες μου πολλές….φαντάζομαι και των υπολοίπων  περίπου 80-100 φίλων  που γέμισαν το χώρο (η αλήθεια είναι σιγά-σιγά) για να είναι μάρτυρες μίας ακόμη αφιερωματικής βραδυάς στον αλησμόνητο Lynnot.

 Πραγματικά, μετά από την σχετική αναμονή –υπήρχε γαρ μπασκετικό γεγονός- η βραδυά άρχισε…πέρα από την καλοπροβαρισμένη και αψεγάδιαστη εμφάνιση όλων τους, την επανεμφάνιση -μετά από 6 χρόνια-  πίσω από τα μικρόφωνα του αρχικού τραγουδιστή Μιχάλη Δανδουλάκη (εκπληκτική φωνή σε χαμηλές και ψηλές νότες, παρά το κρυολόγημα που τον ταλαιπωρούσε για μέρες), τη μελωδική  παρουσία και συμμετοχή σε δύο τραγούδια του γνωστού και μη εξαιρετέου Νάσου Καβαθά, θα πρέπει να σημειωθεί και ο κρυστάλινος ήχος της μπάντας, σημείο που πάσχουν όλες οι ελληνικές μπάντες.

Το πλήρες και χορταστικό set list έκλεισε με μία υπόσχεση των φίλων RL: “ Η επόμενη φορά θα είναι αφιερωμένη στον έτερο εκλειπόντα Ιρλανδό Gary Moore”….αναμένουμε και ευχαριστούμε την μπάντα για μία ακόμη εξαιρετική και επιμελημένη αφιερωματική βραδυά…

 

Το set list:

1. JAILBREAK
   2. EMERALD
   3. JOHNNY
   4. BAD REPUTATION
   5. WAITING FOR AN ALIBI
   6. WARRIORS
   7. DON ‘T BELIEVE A WORD
   8. ROSALIE
   9. ANGEL OF DEATH
   10. ARE YOU READY
   11. HOLY WAR
   12. THE SUN GOES DOWN
   13. OUT IN THE FIELDS
   14. COLD SWEAT
   15. BLACK ROSE
   16. GOT TO GIVE IT UP
   17. CHINATOWN
   18. HOLLYWOOD
   19. SOUTHBOUND
   20. JOHNNY THE FOX
   21. STILL IN LOVE WITH YOU
   22. DANCING IN THE MOONLIGHT
   23. MASSACRE
   24. OVER THE HILLS AND FAR AWAY
   25. COWBOY SONG
   26. THE BOYS ARE BACK IN TOWN
   27. WHISKEY IN THE JAR

Νότης  “BLACK ROSE” Γκιλλανίδης

SHINEDOWN: “Amaryllis”

Και όμως, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία των Shinedown. Λογικό βέβαια, μιας και το σχήμα αποφάσισε να κάνει πλήρη απόσβεση της επιτυχίας που είχε το εξαιρετικό “The Sound of Madness”, περιοδεύοντας και βγάζοντας στην αγορά το live album “Somewhere in the Stratosphere”.

Και μπορεί στην Ελλάδα να έγιναν ευρύτερα γνωστοί μόλις το 2008, παρόλα αυτά προκλήθηκε αρκετός ντόρος γύρω από το όνομά τους και το τέταρτο πόνημα της ήδη δεκάχρονης καριέρας τους, αναμενόταν εναγωνίως από πολλούς.

Το μεγάλο στοίχημα με το “Amaryllis” είναι το κατά πόσο θα σταθεί άξια μετά τον εμπορικό θρίαμβο του “The Sound of Madness”. Και η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί η εντύπωση που προκάλεσε ο εν λόγω δίσκος. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν ορθά τη φόρα που είχαν λάβει, οι Shinedown παραμένουν πιστοί στον ήχο τους, παρουσιάζοντας ένα album που μπορεί να μην εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης, αλλά αποτελεί από τις πιο ολοκληρωμένες και ίσως πιο ειλικρινείς δουλειές που έχω ακούσει φέτος. Δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω επαρκώς το είδος, αλλά είτε το χαρακτηρίσω μοντέρνο hard rock, είτε post grunge, είτε alternative metal, σε όλες τις περιπτώσεις μέσα θα είμαι.

Έχει απ’ όλα ο μπαξές του “Amaryllis”! Συναυλιακές συνθέσεις (“Bully”, “I’m Not Alright”, “Nowhere Kids”), επιθετικά κομμάτια (“Adrenaline”, “Enemies”, “My Name (Wearing Me Out)”), όμορφες μπαλάντες (“Amaryllis”, “I’ll Follow You”, “Through the Ghost”), ενώ δε λείπουν και τα εν δυνάμει htiάκια (“Unity”, “Miracle”, “For My Sake”).

Προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα να βλέπω τέτοιες μπάντες να αναλαμβάνουν εν μέρει τα ηνία της μουσικής βιομηχανίας, δείχνοντας πως η rock μουσική όσο και εάν μπασταρδευτεί ή παραγκωνιστεί, πάντα θα βρίσκει τρόπους να βγαίνει στο προσκήνιο και να μας χαρίζει αξιομνημόνευτες στιγμές. Και όχι, δε θεωρώ το “Amaryllis” καλύτερο του προκατόχου του. 
Αλλά οι προθέσεις του είναι τίμιες και όχι επιτηδευμένα επαναλαμβανόμενες, προκειμένου να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη μανιέρα και αυτό το καθιστά διαφορετικό. Εύγε (ρε)!
 

Στέφανος Στεφανόπουλος

Τribute album για τους Van Halen με σπουδαίες συμμετοχές

H Versailles Records θα κυκλοφορήσει στις 10 Ιουλίου το "Take Your Whiskey Home: A Millennium Tribute To Van Halen - 1977-1984" δηλαδή μια συλλογή από κλασικά κομμάτια των Van Halen.

Οι καλλιτέχνες και τα γκρουπ που θα συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο tribute album θα είναι οι:
Jeff Scott Soto (Journey), Jake E. Lee (Ozzy Osbourne Band, Badlands), Jimmy Crespo (Aerosmith), Stephen Pearcy (RATT), Frankie Banali (Quiet Riot, W.A.S.P.), Vinny Appice (Black Sabbath, Heaven & Hell, DIO), Rowan Robertson (DIO), American Dog ( Dangerous Toys, Salty Dog) και αρκετοί άλλα συγκροτήματα και μουσικοί.

Ακούστε ένα δείγμα από τη καινούργια δουλειά των SPOCK'S BEARD

Το ερχόμενο φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει το καινούργιο άλμπουμ των SPOCK'S BEARD οι οποίοι αποτελούνται από τους Alan Morse(κιθάρα), Ryo Okumoto(κήμπορντς), Dave Meros(μπάσο),Ted Leonard(φωνή, κιθάρα) και τον ντράμερ Jimmy Keegan (SANTANA, JOHN WAITE). Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε ένα ενδιαφέρον δείγμα από τη νέα δουλειά των SPOCK'S BEARD.

AtomA: “Skylight”

Πώς να μην κράξω; Αμάν πια με τις ταμπέλες, ρε εταιρίες! Διαγωνίζεστε στην δημιουργία φαντασμαγορικών νέων μουσικών ιδιωμάτων; Τι σημαίνει Apocalyptic post rock/metal; Οκ, εδώ πράγματι έχουμε κάτι που δύσκολα περιγράφεται, αλλά έχω κουραστεί με όλες αυτές τις ταμπέλες. Μπορώ να πω όμως, πώς το δελτίο τύπου, κατά τα άλλα, περιγράφει όμορφα το τι γενέσθαι. Οι AtomA είναι νέο συγκρότημα, αν και οι μουσικοί του μόνο καινούργιοι δεν είναι στα μουσικά δρώμενα, και έρχονται με το παρθενικό τους άλμπουμ, να μας ταξιδέψουν στο γαλαξία (όχι το σούπερ μάρκετ). Οι δύο φίλοι, με ονόματα όποιος-τα-προφέρει-σωστά-κερδίζει, Ehsan Kalantar και Siavosh Bigonah, γνωστοί από τους Doom-metalers Slumber, με την προσθήκη του Marcus Hill, με έδρα την Στοκχόλμη, αποφασίζουν να μας πουν την ιστορία δύο αστροναυτών που αηδιασμένοι από την καταστροφή που έφερε το ανθρώπινο γένος στον πλανήτη Γη, ταξιδεύουν στο διάστημα προσπαθώντας να βρουν το νέο τους σπίτι. Μάλιστα, για να μας δικαιολογήσουν την αηδία τους, γύρισαν και video για το “Bermuda Riviera” (υπάρχει στο youtube). Η μουσική των ΑtomA ταξιδεύει ανάμεσα σε αισθητική soundtrack (Vangelis-style), με πινελιές των πρωτοπόρων συμπατριωτών τους Opeth, και περίβλημα electro-goth. Space κατάσταση κατά μήκος του άλμπουμ με, ως επί το πλείστον, καθαρά φωνητικά, με τέλεια αρμονία ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών οργάνων και ως αποτέλεσμα ένα αστρικό ταξίδι. Σκέφτομαι τα live τους με film projection από κάποιο πλανητάριο, που θα χαζεύει κάθε εγκέφαλο. Δικαιώνεται και το artwork, που σίγουρα βοηθάει στο να καταλάβει κανείς το τί θέλει η μπάντα να πει με τη μουσική της! Είστε AtomA! Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι και ο κόσμος θα τους αγκαλιάσει τόσο, όσο δεν αγκάλιασε τους Slumber! Δημήτρης Μαρσέλος

SEPTEMBER CODE: “Remembering Mirrors”

Υπέροχη και Ελληνικότατη progressive rock μπάντα, η οποία μας δίνει αν και με αρκετή χρονική διαφορά από το ντεμπούτο της, το δεύτερο μουσικό χτύπημα ονόματι "Remembering Mirrors". Ο δίσκος περιλαμβάνει 14 κομμάτια, τα οποία πιστεύω να ενθουσιάσουν τους ακροατές του είδους, αλλά και όσους αγαπούν τη καλοπαιγμένη μουσική. Ο ήχος σε γενικές γραμμές είναι ψυχεδελικός και ταξιδιάρικος, με αρκετές εναλλαγές κι ευτυχώς χωρίς πολύ φλυαρία! Τα πρώτα κομμάτια είναι πιο “εύκολα” και πιασάρικα, με τη σκοτεινιά όμως πάντα παρούσα και τη φωνή του Dim να είναι σκληρή και κοφτερή! Εδώ πρέπει να σταθώ κι ελπίζω χωρίς να παρεξηγηθώ, θα ομολογήσω πως ο τραγουδιστής της μπάντας πρέπει οπωσδήποτε να χαρίσει τη φωνή του σε πιο A.O.R και metal καταστάσεις, αφού κατά τη ταπεινή μου γνώμη… τώρα ψιλοπεριορίζεται! Καλά μη βαράτε, αυτό που θέλω να πω είναι πως άλλο Chris Holmes και άλλο Sebastian Bach… αν και οι δυο αρέσουν, έτσι; Συνεχίζοντας και όσο προχωρούν τα λεπτά, οι συνθέσεις γίνονται εμφανώς πιο περίπλοκα δαιδαλώδης, μέχρι τη στιγμή του ομώνυμου κομματιού που σ’ αφήνει γοητευμένο, αφού σε αυτό συμμετέχει στα φωνητικά και η Christiana των Elysion, δίνοντας του όπως ήταν αναμενόμενο άλλη αισθητική και δυναμική! Επίσης η μπάντα θα βγει την άνοιξη σε περιοδεία και θα μας δοθεί πιστεύω η ευκαιρία να τους δούμε Live σύντομα, βλέποντας και ακούγοντας τις ικανότητες τους από πρώτο χέρι. Συμπερασματικά λοιπόν, θεωρώ πως το “Remembering Mirrors” είναι ένα καλό album, αρκεί να είσαι ανοιχτόμυαλος και fan του progressive. Εξάλλου, αυτή πιστεύω ότι είναι μόνο η αρχή για τους September Code. Μιχάλης Κανακουσάκης

At Vance: “Facing Your Enemy”

Οι Γερμανοί neoclassical/power metallers At Vance, υπάρχουν στη δισκογραφική πιάτσα τα τελευταία 13 χρόνια. Οι δουλειές τους είναι πάντα σταθερά αξιόλογες, αλλά με εξαίρεση το “Only Human” του 2002 δεν έχουν κάνει το μεγάλο άλμα. Η φετινή τους κυκλοφορία υπό τον τίτλο “ Facing Your Enemy” δε πρόκειται να τους βοηθήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Χωρίς να είναι κακός δίσκος, άλλωστε οι Γερμανοί έχουν μια ποιότητα στις δουλειές τους, είναι πάρα πολύ προβλέψιμος. Ξέρεις από τη πρώτη στιγμή που θα ξεκινήσει το κάθε κομμάτι πως θα εξελιχθεί πάνω κάτω. Κάτι λογικό εφόσον ο βασικός συνθέτης της μπάντας, ο κιθαρίστας Olaf Lenk έχει συγκεκριμένο στυλ το οποίο δύσκολα αλλάζει. Και αν αυτό στη αρχή ήταν που δημιούργησε το ύφος τους, τώρα είναι και αυτό που τους αποδυναμώνει. Κομμάτια που μπορούν ξεχωρίσουν μέσα από το άλμπουμ, είναι τα “Heaven Is Calling”, “Eyes Of A Stranger”, το “Saviour” κυρίως λόγω του εναρκτήριου riff του και το “Tokyo” με το πολύ όμορφο mid tempo ρυθμό του. Η μπάντα φυσιολογικά έχει πιάσει καλή απόδοση, ο Rick Altzi τραγουδά με το γνωστό πλέον στυλ των At Vance όπως και οι προκάτοχοι του (Hartmann, Leven), σε βαθμό που πιστεύω ότι με το που μπαίνουν σ’ αυτή τη μπάντα ξεχνούν οποιαδήποτε άλλο ερμηνευτικό στυλ! Συνεργασία- έκπληξη είναι αυτή του Casey Grillo στα drums (Kamelot), αλλά αυτό δε προσφέρει και κάτι το ουσιώδες στο τελικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά αυτό που έχω να πω, είναι πως το “Facing Your Enemy”, είναι ένας δίσκος που απευθύνεται αυστηρά και μόνο στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας (δε ξέρω πόσοι είναι αυτοί στη χώρα μας) και σε κανένα άλλο. Αλλά ακόμα και αυτοί δε ξέρω αν σε ένα μήνα θα θυμούνται την ύπαρξη του. Άγης Τουρνάς

SAINT VITUS: “Lillie: f-65”

Με γυρόφερνε ο αγαπημένος μου αριθμός, με την νέα κυκλοφορία των 16, και να που εμφανίστηκε με φαντασμαγορικό τρόπο. 17 (ο αριθμός που λέγαμε) χρόνια μετά σπάει η σιωπή των μεγάλων Saint Vitus, και μάλιστα με τον “Wino” Weinrich στα φωνητικά! Ο πολιούχος των χορευτών έρχεται ξανά να μας κάνει παρέα σε καιρούς δύσκολους. Και μάλιστα, μένα άλμπουμ που φέρει τον τίτλο ενός αγαπημένου βαρβιτουρικού (από τα παλιά) του κυρίου Chandler. “Lillie : F-65”, ονομάζεται και αλήθεια έχει τις ίδιες φαρμακευτικές ιδιότητες. Σε ηρεμεί με τους χαλαρούς και βαρύτονους ρυθμούς του και σε ετοιμάζει για να δεις αλλιώς την πραγματικότητα. Αλλά θα ήθελα να γράψω κριτική για αυτούς που δεν έχουν γνώση. Οι άλλοι που ξέρουν ήδη το έχουν παραγγείλει! Αγαπητοί συνάνθρωποι, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα δύο σημαντικότερα Αμερικάνικα συγκροτήματα (το άλλο είναι οι Trouble) της αγαπημένης μας, doom metal μουσικής, και άξιων διαδόχων των Black Sabbath (των οποίων το τραγούδι “St. Vitus Dance”, τους βάφτισε κιόλας). Οπότε αν οι Sabbath σας αρέσουν, ξεκινήστε από αυτό δίσκο ταξιδεύοντας σε έναν κόσμο σκοτεινό, μα παράλληλα ρυθμικό. Το άνοιγμα του δίσκου, “Let them Fall”, είναι η επιτομή του είδους και ίσως και το hit του δίσκου, όπως δείχνει και το όμορφο video clip, που δημιουργήθηκε για την προώθηση της δουλειάς τους (υπάρχει στο youtube). Και η συνέχεια είναι άκρως επιβλητική, αν και σύντομη, αλλά πιστέψτε με, το δάχτυλο πάει άνετα στο repeat! Κιθαριστικές αναλαμπές στο τέλος του “The Bleeding Ground”, όμορφες Instrumental στιγμές  με το “Vertigo” και το αγαπημένο μου 7λεπτο “Dependence”, συμπληρώνουν ένα πολύ όμορφο κλασσικό doom αριστούργημα! Δεν τον κάνω συχνά πια, αλλά ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΩΩΩΩ! MY PRECIOUS!!! Δημήτρης Μαρσέλος

TΗΕ CULT: “Love”

Η χρονομηχανή του rockway.gr μας μεταφέρει 27 χρόνια πίσω, αυτή τη φορά, στην Αγγλία και συγκεκριμένα στα Jacobs Studios της περιοχής Farnham και στα Olympic Studios του Λονδίνου. Εκεί, όπου με συνολικής διάρκειας 51 λεπτά και 31 δευτερόλεπτα έλαβε χώρα η ηχογράφηση του άλμπουμ “Love” μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου της ίδια χρονιάς για να κυκλοφορήσει στις 18 Οκτωβρίου στα δισκοπωλεία από την Beggars Banquest Records. Για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμα, αναφέρομαι στους The Cult και για ένα από τους καλύτερους δίσκους όσο για τη μπάντα τόσο και για το είδος του και επίσης προσωπικά αγαπημένος δίσκος. Με πωλήσεις πάνω από 2.500.000 αντίτυπα σε 30 χώρες (περίπου) παγκοσμίως, εδώ θα βρει κανείς μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος, βασικά, αναντικατάστατα και απαραίτητα (κάποια από αυτά) για κάθε τους συναυλία (πχ Rain, Nirvana, She Sells Sanctuary). Οι Καναδέζικες, οι Αυστραλέζικες, οι Ασιατικές και ορισμένες Ευρωπαϊκές εκδόσεις, περιείχαν δύο Bonus κομμάτια, διαφορετικά όμως για κάθε μία χώρα. Το "Little Face", το οποίο πήρε τη θέση 4 στο δίσκο μαζί με το "Judith" που καταλάμβανε την 11η θέση αντίστοιχα, κυκλοφόρησαν μαζί. Άλλα δύο κομμάτια το "Faith Healer" σαν 13ο τραγούδι και το “Edie (Ciao Baby)” σε ακουστική εκτέλεση, 14ο στο άλμπουμ, ξεχωριστά και σε κάποιες εκδόσεις μαζί για την Ανατολική Ευρώπη και την Ασία. Για άγνωστους λόγους συνέβη όμως και το αντίστροφο. Δηλαδή, το Κορεάτικο βινύλιο και κασέτα, δεν συμπεριλάμβαναν τα “Big Neon Glitter” και “Revolution”, όπως και στις Φιλιππίνες, όπου υπήρχε μια μικρότερη εκδοχή του “Brother Wolf Sister Moon”, με το δεύτερο μισό του κιθαριστικού solo να απουσιάζει (!). Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από εδώ επανεκδόσεις, που στη προκειμένη περίπτωση, δεν είναι και λίγες. Βαθιές ανάσες λοιπόν και ξεκινάμε. Το 2000, επανακυκλοφόρησε σε cd, με remastered ήχο, με τα 10 κανονικά κομμάτια, διαφορετικά γραφικά και τα τραγούδια “Big Neon Glitter” και Hollow Man” να αναφέρονται πότε με τη πρόθεση “The” και πότε χωρίς. Δεύτερη επανακυκλοφορία έρχεται το 2003 καθώς εκδόθηκε σε CD στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και τη Λιθουανία, που παλαιότερα, ήταν διαθέσιμος μόνο σαν bootleg LP στη Σοβιετική Ένωση και το Ουζμπεκιστάν. Αυτές οι εκδόσεις της Ανατολικής Ευρώπης βγήκαν με τα bonus κομμάτια “Faith Healer” και “Edie (Ciao Baby)”- acoustic version σαν κομμάτια No 13 και 14, με τη λέξη “Acoustic” να έχει ορθογραφικά λάθη τύπου “Accoustic”. Επίσης εδώ, χρησιμοποιήθηκε μια διαφορετική γραμματοσειρά για τα γράμματα. Υπάρχει ακόμα, μια έκδοση της Ινδονησίας σε κασέτα όμως, που αναδιατάσσει τη λίστα κομματιών, και περιλαμβάνει τα “Dreamtime" και “Bad Medicine Waltz”, από το προηγούμενο άλμπουμ τους το “Dreamtime” και ο ντράμερ των The Cult, Nigel Preston να αναγράφεται σαν Nigel Reston.  Η κασέτα της Σαουδικής Αραβίας, κυκλοφόρησε με 4 επιπλέον κομμάτια σαν bonus (όπως αναφέρονται στα TRACK LIST), αλλά δεν περιελάμβανε είτε το “Judith” είτε το “Little Face” με ακόμα μια εναλλακτική εκδοχή της, να έχει 9 από τα 10 κανονικά κομμάτια του άλμπουμ, παραλείποντας το “Rain” και με διαφορετικό εξώφυλλο.  Στις 18 Αυγούστου του 2009 και στις 21 Σεπτέμβρη του ίδιου έτους (για Η.Π.Α. - Καναδά και Ευρώπη αντίστοιχα), επανακυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικές εκδοχές, ούτως ώστε να συμπέσει με τις συναυλίες της μπάντας. Η πρώτη περίπτωση, φέρει τον τίτλο “Expanded Edition” και έχει δύο δισκάκια. Το πρώτο cd, περιέχει το άλμπουμ αυτούσιο και το δεύτερο, remixes, b - sides, όπως και εκτεταμένες εκδόσεις τραγουδιών που περικόπηκαν από το αυθεντικό άλμπουμ. Η δεύτερη εκδοχή, πήρε τον τίτλο “Omnibus Edition” και είχε  4 δισκάκια, με τα δύο πρώτα να είναι αυτά της “Expanded Edition” έκδοσης. Το τρίτο, να έχει εξαιρετικά σπάνια demo του “Love” όπου έως τότε ήταν ακυκλοφόρητα και το τέταρτο τη συναυλία που έδωσαν στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου, στις 13 Οκτωβρίου 1985, ηχογραφημένο από το BBC. Όλα τα κομμάτια του, έχουν γραφτεί από τους Ian Astbury και Billy Duffy. Το “Love”, θεωρείται απαραίτητο για κάθε φίλο του είδους, κλασσικός δίσκος και είναι -αν όχι ο κορυφαίος- από τους καλύτερους των The Cult και όχι μόνο. Όσοι δεν τον έχετε, αποκτήστε τον και δεν θα σας απογοητεύσει! Γιώργος Βαλιμίτης

MY BROTHER THE WIND: “I Wash My Soul In The Stream Of Infinity”

Όταν η επιθυμία για συγκίνηση γίνεται ανάγκη, τότε όλες οι αισθήσεις στην αναζήτηση της ακολουθούν παράξενες διαδρομές. Εκείνες τις διαδρομές, που φτιάχνουν πορείες πάνω από τις προσδοκίες σου, και κάνοντας σε, αρκετές φορές να χαμογελάς πονηρά που δεν πρόλαβες εσύ να τις αναζητήσεις αλλά ήρθαν και σε βρήκαν αυτές. Μια από τις συγκινήσεις που πραγματικά έζησα και συνεχίζω να ζω σε καθημερινή βάση πια, σε βαθμό… εξάρτησης είναι ακουστική και πραγματικά δεν παραμένει μόνο εκεί αφού έχει την απίστευτη ικανότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι κι άλλα τόσα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως από μια χώρα από τον Βορρά, θα ξεπηδούσε ένα τόσο “ζεστό” και γεμάτο υποσχέσεις για την ψυχή άλμπουμ. Σχετικά πολύ πρόσφατο και τελευταία κυκλοφορία, το “I Wash My Soul In The Stream Of Infinity“ των Σουηδών MY BROTHER THE WIND, έρχεται για να καθιερωθεί πια τόσο στον χώρο του Progressive Rock, όσο και για την ιδιαιτερότητα της μπάντας στο πως λειτουργεί. Η παρέα αυτή των τεσσάρων Σουηδών που χαρακτηριστικό τους είναι ο αυτοσχεδιασμός, είναι πάντα σε θέση, έχοντας τα φόντα να σου δημιουργούν χαλαρά, εκρήξεις συναισθηματικές, εγκεφαλικές, και ότι άλλο περιλαμβάνει η λέξη “νιώθω”. Ένα πανέμορφα δομημένο μείγμα από μπάντες όπως, Anekdoten, Magnolia και Makajodama, σε κάνει να ταξιδέψεις ακριβώς με τον τρόπο που θες εσύ. Εκείνοι απλά παίζουν και σε αφήνουν να παραδοθείς σε ήχους rock, βασισμένους στο ‘70s spacerock, psychedelic, progressive, ατμοσφαιρικούς και με πολλά folk και oriental στοιχεία που νομίζεις πως το μουσικό ταξίδι που μόλις ξεκίνησες θα σε οδηγήσει σε έκσταση. Όλη αυτή η δυνατή  έκρηξη που βγαίνει σε νότες δεν είναι τίποτα άλλο από την ικανότητα τους και την ανάγκη τους για δημιουργικότητα. Καίγονται να σου δώσουν να νιώσεις και εσύ πως είναι  η φωτιά που αισθάνονται να βγάλουν από μέσα τους,  σε μουσικά κομμάτια. Όσοι έχετε ήδη ακούσει το πρώτο τους αριστούργημα, “Twilight In The Crystal Cabinet” (το οποίο να υπενθυμίσω πως ηχογραφήθηκε σε 2 μόνο ώρες χωρίς πρόβες και αναλογικά!) και έχετε γνώση και άποψη, το “I Wash My Soul In The Stream Of Infinity” (και αυτό ηχογραφημένο σε 4 ώρες σε Ampex ΜΜ 1000 16K) τώρα απλά θα σας μαγέψει. Είναι τόσο εθιστικό που θα έχεις την ανάγκη του, αν και πολύ φοβάμαι πως τα μόλις 50 λεπτά που ακουμπάει το άλμπουμ θα σου φανούν τόσο λίγα. Και εδώ 6 υπέροχες συνθέσεις έχοντας η κάθε μία την διαφορετικότητας της, μα το ένα και το αυτό σημείο αναφοράς, την μουσική ύπνωση με ήχους και μελωδίες από κάπου αλλού με προορισμό στον ψυχισμό σου. “Fire! Fire!”, “Pagan Moonbeam”, “The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart”, “Torbjörn Abelli”, “Under Crimson Skies”, “I Wash My Soul In The Stream Of Infinity” αποτελούν τον μουσικό λαβύρινθο που θα ακολουθήσεις και εις γνώση σου θα αφεθείς να χαθείς. Βοηθώντας μας να περάσουμε σε μια διαφορετική διάσταση, το μόνο που ζητούν είναι να το ζήσουμε και να το απολαύσουμε δίνοντας μας σαν κλειδί  τις έννοιες αρμονία και ισορροπία. ‘Όλα αυτά βέβαια περνούν από το πάθος των Nicklas Barker, Ronny Eriksson, Mathias Danielsson, και Tomas Eriksson και τα χέρια τους σε νότες, γιατί όταν ο πειραματισμός στην τέχνη έχει όραμα και φαντασία, η ολοκλήρωση του είναι απλά κιθάρες που σου μιλούν, τύμπανα που σε παρασέρνουν, γλυκιά αίσθηση του mellotron και ένα μπάσο που ομολογώ είναι τόσο μοναδικό, που χάνεσαι. Στο σύνολο της η μπάντα σου δίνει την αίσθηση πως την εξιτάρει το jamming , και αυτό το καταλαβαίνεις. Γίνεσαι κομμάτι και συμμετέχεις σε ότι ακολουθεί. Δεν θα ακούσεις υπερβολές και δεν θα βρεις την “φίρμα” να ξεχωρίζει. Εδώ όλοι είναι ενωμένοι σε απόλυτη ισορροπία συμπληρώνοντας και αφήνοντας γνήσιους  ήχους  προοδευτικού rock να σε συναρπάσουν, να τονίσω βέβαια πως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ΔΕΝ είπα, πώς να ήταν εάν είχε και φωνητικά. ΟΧΙ! Απλά… πολύ απλά δεν τα χρειάζονται γιατί εστιάζονται στο μουσικό κομμάτι της εξερεύνησης και του ταξιδιού.  Και επειδή πολύ σωστά διατυπώνουν πως “The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart”, (Ο μεσολαβητής μεταξύ του κεφαλιού και των χεριών  πρέπει να είναι η καρδιά), σας αφήνω απλά να απολαύσετε ΕΝΑ από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων χρόνων στο είδος! Το μουσικό  ταξίδι με προορισμό την ψυχοσωματική σας αποκορύφωση μόλις άρχισε. MY BROTHER THE WIND, σας ευχαριστώ πολύ. ! Ελένη Λιβεράκου

PARADISE LOST: “Tragic Idol”

Οι νεωτερισμοί και η μοντέρνα αισθητική κόστισε πολύ στους Paradise Lost. Όχι τόσο σε ότι αφορά τον επιχειρηματικό τομέα, μιας και δε σταμάτησαν ποτέ να πουλάνε, αλλά σε οπαδικό επίπεδο, αφού ένα μεγάλο μέρος των fan τους δήλωνε απογοητευμένο για καιρό. Εδώ και περίπου επτά χρόνια έχουν θέσει ως στόχο να επιστρέψουν στον ήχο που τους ανέδειξε, με σταθερά βήματα. Το πλάνο από ότι φαίνεται αποφέρει καρπούς, καθώς κάθε δίσκος από το “Paradise Lost” και μετά είναι πιο “heavy” από τον προηγούμενο, με το “Tragic Idol” να αποτελεί μια κυκλοφορία που (αισθητικά τουλάχιστον) θα κάνει χαρούμενους πολλούς παρελθοντολάγνους. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα δίσκο μερικά κλικ πιο σκοτεινό και πιο επιθετικό από το “Faith Divides Us- Death Unite Us”, ο οποίος δίνει όμως μεγαλύτερη βάση στο προαναφερθέν επιτηδευμένο ηχητικό αποτέλεσμα, παρά στις συνθέσεις καθεαυτές. Με λίγα λόγια, το “Tragic Idol” είναι μια πολύ καλή δουλειά που εάν δεν κατακλυζόταν από τις εμμονές του σχήματος, θα αποτελούσε μεγάλο μουσικό σταθμό για τους ίδιους. Είναι βέβαιο πως οι ορκισμένοι οπαδοί τους θα μείνουν ευχαριστημένοι όσες γραμμές και εάν γραφτούν σε online και μη, περιοδικά. Και σαν fan τους, εκτιμώ την ποιότητα που παραμένει υψηλή, ασχέτως της μουσικής νοοτροπίας. Από την άλλη υπάρχει και η πιτσιρικαρία που τους γνώρισε την περίοδο 1999- 2002 και τους ξενίζει αυτή η “brutal” εκδοχή των Paradise Lost. Δε νομίζω πως το “Tragic Idol” απευθύνεται σε αυτούς… Προσωπικά πάντως ήμουν ευχαριστημένος με την (ηχητική) τροπή που πήραν τα πράγματα στο “In Requiem”, όπου το άμεσο και έμμεσο παρελθόν τους είχε βρεθεί σε ισορροπία. Το μεγάλο λοιπόν ατού του album είναι πως είναι οπαδοκεντρικό, με ότι αυτό συνεπάγεται. Από τις πρώτες ακροάσεις κιόλας ξεχωρίζουν τα “Solitary One”, “Crucify”, “Theories From Another World”, “Worth Fighting For” και “The Glorious End”. Αυτό πάντως για το οποίο κανείς δε μπορεί να παραπονεθεί είναι το μέγεθος της μισανθρωπίλας που κατακλύζει το δίσκο. Αυτό όντως μου είχε λείψει! Σε γενικές γραμμές, θα προτιμούσα όλο αυτό το “πισωγύρισμα” να γινόταν αυθόρμητα και όχι ύστερα από εντολή των ακροατών, διότι το αποτέλεσμα είναι καλό μεν αλλά η μπάντα εστιάζει πολύ στο να επαναφέρει τον παλιό ήχο της, χάνοντας ίσως έτσι την ουσία που θα έκανε το album μια πραγματικά σημαντική (ιστορικά) κυκλοφορία. Στέφανος Στεφανόπουλος

BOULEVARD: “What's Up”

Αυτοί οι Boulevard δεν πρέπει να συγχέονται με την καναδική μπάντα με το ίδιο όνομα. Η συγκεκριμένη μπάντα κατάγεται από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και είχε έναν ήχο που έκλεινε το μάτι φιλικά προς το AOR και όχι μόνο, και για να γίνω πιο συγκεκριμένος σε μπάντες όπως οι Bon Jovi, Whitesnake, Poison, Europe, Winger και Hanoi Rocks. Αρχικά αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1987 και όπως σε πολλές άλλες επανακυκλοφορίες έρχεται γεμάτη με βελτιωμένο ήχο και bonus υλικό. To bonus υλικό αφορά κυρίως κάποια demos. Μουσικά oι Boulevard είχαν τα πάντα για να πετύχουν τότε! Καλοπαιγμένα τραγούδια, έξυπνα και πιασάρικα ρεφραίν καθώς και το image που τότε ήταν απαραίτητο! Τι συνέβη τότε; Η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή σε όσους από εμάς ακούμε αυτό το είδος της μουσικής. Grunge, πιο σκληρός ήχος και γενικά ο μελωδικός ήχος είχε κορεστεί! Στο μουσικό μέρος του “What's Up” έχουμε και λέμε: το "Solid As A Rock" είναι από τα αγαπημένα μου, το "Fallen Angel" είναι ένα αρκετά καλό κομμάτι και το "I'm What You Need" είναι ένα καθαρά εμπορικό pop- metal κομμάτι της εποχής!. Στα ατού του συγκροτήματος είναι ο τραγουδιστής Roy El Hoshy, ο οποίος "ανεβάζει" την μπάντα ένα επίπεδο πιο πάνω με την πολύ καλή φωνή του. Κρίμα που οι Σουηδοί δεν συνέχισαν να βγάζουν δίσκους και ειδικά δίσκους σαν αυτόν εδώ. Οπως είπα και στην αρχή, οι Boulevard είναι μια μπάντα που αξίζει της προσοχής από κάθε οπαδό του μελωδικού ροκ ήχου. Για πολλά χρόνια το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν δυσεύρετο και το έβρισκε κάποιος σε υπερβολικές τιμές σε διάφορα on-line sites. Επιτέλους χάρη στην Yesterrock αυτό το διαμάντι μπορεί να αποκτηθεί από όλους και να προστεθεί στην δισκοθήκη κάθε fan του AOR/Melodic Hard Rock ήχου! Βασίλης Χασιρτζόγλου