SACRED STEEL: “The Bloodshed Summoning”

Όσο καλά κι αν γνωρίζει κάποιος να χειρίζεται το λόγο και όση μεταδοτικότητα κι αν κατέχει στις επικοινωνιακές του ικανότητες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταφέρει με πιστότητα σε κάποιον δεύτερο το πως ακούγεται έστω κι ένα riff μιας ηχογράφησης.

Θα θυμόσαστε οι περισσότεροι την κινηματογραφική σκηνή από την ταινία “Οι δίδυμοι” όπου ο California Governator, ενώ έχει διαβάσει και γνωρίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια για την σύνθεση και την παραγωγή μπύρας, πίνει για πρώτη φορά και καταλήγει στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν ήταν ικανό να τον προετοιμάσει για την πραγματικότητα.

Αυτό ήταν πάντα και το κλασικό heavy metal, μια παγωμένη μπύρα που όσο πιο διψασμένο σε βρίσκει τόσο πιο απολαυστικά κυλά στον οισοφάγο. Και όσο προσεκτικά κι αν περιγράφεις σε κάποιον την μουσική τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με την μαγική στιγμή που η βελόνα θα ξύσει  την επιφάνεια του βινυλίου. Και η μουσική των Sacred Steel (για να μπούμε και στο θέμα μας) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Με μακρά θητεία σε Metal Blade και Massacre records, 8 albums και 3 EP στο ενεργητικό τους και με αρκετούς  πιστούς φίλους στο πλευρό τους συνεχίζουν ακάθεκτοι. Στην καινούργια τους αυτή δουλειά έχουν μετατοπιστεί αρκετά προς το thrash και ο Mutz τραγουδά αρκετά πιο επιθετικά. Επικές κορώνες, ωμά παιγμένα riff στις κιθάρες (από το δίδυμο των σχετικά προσφάτως αφιχθέντων κιθαριστών τους), γρήγορες ταχύτητες και δυνατή προσεγμένη παραγωγή είναι τα πρόσθετα κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής τους. Ένα κράμα τευτονικού και thrash metal που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη από τις πρόσφατες δισκογραφικές δουλειές τους.

Το album όμως είναι αρκετά μεγάλο σε διάρκεια με συνέπεια να μην αποφεύγουν το σκόπελο της “κοιλιάς”. Στιχουργικά ακολουθούν την πεπατημένη της τετριμμένης θεματολογίας του είδους. Αναμφισβήτητα καλοπαιγμένο και πορωτικό heavy metal από την μια, στερούμενο από την άλλη κάθε ίχνους νεωτερισμού ή πειραματισμού. Οι Sacred Steel με αυτή την στροφή στο thrash κλείνουν το μάτι για ακόμη μια φορά αποκλειστικά και μόνο στους φίλους του ρετρό ήχου που αρέσκονται να ακούν και τις καινούργιες κυκλοφορίες να αναβιώνουν στο μέτρο του δυνατού παλιές καλές εποχές .

Αν είστε φίλοι φανατικοί της “μπύρας” και αντέχετε ένα ποτηράκι ακόμη, το bar των Γερμανών ανοίγει στις 16 Φεβρουαρίου και μέσω της Cruz Del Sur κερνά τευτονικό ατσάλι στα γνωστά δισκάδικα και διαδικτυακά λημέρια.

ΥΓ. Πως πήγαινε εκείνο το ρητό; Την πολύ τη μπύρα την βαριέται και ο παππάς; Που θα μου πάει, θα το θυμηθώ...

Γιάννης Φράγκος