PEARL JAM: “Lightning Bolt”

Είναι μεγάλη κατάρα το να έχει κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο σου, ως ντεμπούτο…

Και κακά τα ψέματα, όσο και εάν προσπάθησαν (;) ο Eddie Vedder και η παρέα του, παρά τη δημοτικότητά τους, δεν κατάφεραν μέσα στα 17 από τα 22 χρόνια καριέρας τους να πλησιάσουν την ποιότητα των τριών πρώτων δίσκων τους (aka “Ten”, “VS”, “Vitalogy”), κυκλοφορώντας άλλοτε “απλά καλές” δουλειές (“Yield”), άλλοτε άνευρες (“No Code”), άλλοτε ολίγον τι βαρετές (“Riot Act”, “Binaural”), και άλλοτε “ναι μεν, αλλά…” (“Pearl Jam”).
Το “Backspacer” του 2009, παρότι δεν άρεσε σε αρκετούς, σήμανε μια μερική επιστροφή στον πρώιμο ήχο των Pearl Jam, δίχως βέβαια να πλησιάζει τη συνθετική δεινότητα της εποχής 1991-1994. Και παρά τη μικρή σχετικά διάρκειά του, προσπάθησε (σε σημεία) να απαγκιστρωθεί από τη μανιέρα “βγάλε το distortion από την κιθάρα για να γράψουμε μπαλάντα” που εισήγαγε, λανθασμένα κατ’ εμέ, ο Vedder. Διότι ένα από τα συστατικά που έλειπαν από την post- “Vitalogy” εποχής, ήταν η ενέργεια στα τραγούδια και το τσαγανό!
Το “Lightning Bolt” εκ πρώτης όψεως συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Backspacer”, προσπαθώντας να περπατήσει σε rock μονοπάτια, φέρνοντας πίσω (εν μέρει ξανά) τα στοιχεία που έκαναν τους  Pearl Jam μεγάλους. Τρανή απόδειξη το single “Mind Your Manners”, το οποίο βέβαια δεν αποτελεί και αντιπροσωπευτικό δείγμα του ήχου του νέου δίσκου.
Παρόλα αυτά συνθέσεις όπως “Getaway”, “My Father’s Son”, “Infallible”, “Let the Records Play” και φυσικά το “Mind Your Manners”, φέρουν μια αύρα που κάνει το “Lightning Bolt” αρκετά συμπαθές, δίνοντας στον ακροατή την αμυδρή εντύπωση μιας σχετικής επανένταξης στο σωστό δρόμο που ίσως (λέω ίσως) συνεφέρει τον Vedder και αφήσει τις λογής country- folk επιρροές και συνειδητοποιήσει πως το συγκρότημα μπορούσε και καλύτερα τόσα χρόνια!
Η άλλη μουσική πλευρά του νέου album, με κομμάτια όπως “Sirens”, “Lightning Bolt”, “Pendulum”, “Swallowed Whole”, “Sleeping By Myself”, “Yellow Moon” και “Future Days”, δείχνει πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα, παρουσιάζοντας αυτό ακριβώς που έχουμε ακούσει από το σχήμα τα τελευταία πολλά χρόνια. Και παρότι διόλου άσχημα τραγούδια εν γένει, η προαναφερθείσα μανιέρα καλά κρατεί. Λείπει η ενέργεια, λείπει ο ρυθμός, και οι μικρές δώσεις τους δε φτάνουν πλέον!
Εν κατακλείδι, το “Lightning Bolt” δεν είναι κακό μεν, αλλά ως fan περιμένω επιτέλους τη διάθεση εξέλιξης που οι Pearl Jam έδειχναν στα πρώτα στάδια της καριέρας τους. Δε λέω, όμορφες και οι “χαλαρές” στιγμές γενικά, αλλά μπούχτισαν τα αυτιά μου από δαύτες.
Eddie, βγάλε το καουμπόικο καπέλο επιτέλους και πιάσε την ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ κιθάρα, να γουστάρουμε! 

Στέφανος Στεφανόπουλος