Πολύ πιθανόν να είναι κυριολεκτικά ο τελευταίος από τους ζώντες
Παίζοντας ακατάπαυστα, ανέπτυξε σε κείνα τα μέρη έναν χαρακτηριστικό, παθιασμένο κιθαριστικό ήχο που έμελλε να επηρεάσει (κατά την ευφημιστική εκδοχή - οι κυνικοί το λένε «στεγνά αντιγραφεί») όλο το λευκό μπλουζ, από τον Jeff Beck και τον Jimmy Page, ως τον Stevie Ray Vaughan (ο οποίος δήλωνε ότι του χρωστούσε την ίδια την ύπαρξή του). Ακόμη και η αυτού ιδιοφυία ο Jimi Hendrixφημολογείται ότι είχε πει (σε ποιά κατάσταση δεν ενδιαφέρει ακριβώς) "Heaven is lying at Buddy Guy's feet while listening to him play guitar."
Παρ' ότι διάσημος στο κύκλωμα για τις φορτωμένες ενέργεια live εμφανίσεις του, η δισκογραφία του μέχρι τα τέλη των '60s παρέμενε στη σκιά, καθώς το ορμητικό του παίξιμο απαξιωνόταν ως «θόρυβος» από τους ανθρώπους της Chess. Αρκετά αργότερα, οι διάσημοι λευκοί απόγονοί του (ιδίως ο Eric Clapton) ανταπέδωσαν, επαναφέροντάς τον στο προσκήνιο στα '80s και τα '90s και εξυμνώντας τον ως πρωταρχική επιρροή τους.
Και κείνος, εξωστρεφής και ποτέ μικρόψυχος, όπως και το παίξιμό του, δε σταμάτησε μέσα στα χρόνια να μοιράζεται τη σκηνή με νέα ταλέντα και να περιοδεύει. Με διαχρονική προσήλωση και σεβασμό στις αρχές του blues, τέτοια που κάνει την τεράστια δισκογραφία του να μοιάζει με ανθολογία του ίδιου του ιδιώματος. Είναι ο Buddy Guy, που έκλεισε τα 79 τον περασμένο Ιούλιο και συνεχίζει ακάματος.
Το άλμπουμ αυτό ακολουθεί τα χνάρια μιας αποστολής ζωής, στην οποία ο Guy αφιερώθηκε από τότε που του είπε ο Muddy Waters"keep the damn blues alive". Γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Από το εύγλωττο ομώνυμο track που ανοίγει, έως το υπερχειλίζον συγκίνηση ντουέτο με τον Van Morrisson "Flesh and Bone" (αφιερωμένο στον μεγάλο εκλιπόντα, B.B. King) και το ακροτελεύτιο "Come Back Muddy", μια εγκάρδια συνομιλία με τον μακαρίτη μέντορά του, Muddy Waters ("... Lord knows you can't be replaced").
Μπορεί να συνυπογράφει τέσσερα μόνο από τα 14 κομμάτια, αλλά σε όλα ο Buddy Guy κυριαρχεί, τραγουδώντας και σολάροντας με την όρεξη τριαντάρη, την αξιοπιστία ενός κιθαρίστα που ηχογραφεί 62 χρόνια ασταμάτητα και την εκφραστικότητα αιωνόβιου σοφού σπουδαγμένου σε λασπωμένα σοκάκια («τά'χω δει όλα πέντε φορές, sit back son να στα κάνω πενηνταράκια»).
Με επίκεντρο τον ήχο - υπογραφή του Σικάγο, αναμιγνύει με άνεση σόουλ, ροκ και delta σχήματα, σε μια συλλογή απολαυστική, με το ένα blues άπερκατ να διαδέχεται το άλλο:
το πανέμπειρο "Whiskey, Beer & Wine", το σαρκαστικό σλόου "Crying Out Of One Eye", το πλείσμον σε wah-wah"Turn Me Wild", το στοχαστικό "Crazy World", το αλητήριο "Smarter Than I Was" με τα σαρωτικά σόλο, το ενισχυμένο με πανηγυρικά πνευστά "Thick Like Mississippi Mud".
Στο "Kiss Me Quick" την κιθάρα του σιγοντάρει η φυσαρμόνικα του Kim Wilson των Fabulous Thunderbirds, που μας πάει πίσω στις χρυσές εποχές της σύμπραξης με τον Junior Wells, μισό αιώνα πριν, στο "(Baby) You Got What ItTakes" μοιράζεται φωνητικά με το κορίτσι - θαύμα της σύγχρονης σόουλ, την 28χρονη Joss Stone, ενώ στο "Wear You Out" ενώνει δυνάμεις με το γρύλισμα και τη διαολεμένη custom made Telecaster του Billy Gibbons, σ' ένα ντουέτο φουλ στις αδυσώπητες κιθαριστικές φράσεις ("Ain't slowing down, 'till I wear you out").
"I was born to play the guitar - People, I got blues running through my veins" ακούγεται απερίφραστος στο ομώνυμο.
Δε χρειάζεται να πει τίποτ' άλλο, ούτε να εξηγήσει.
Αυτό μετράει στα blues, ότι κάθε φράση είναι βιωμένη.
Μιλάμε για το μπλουζ άλμπουμ της χρονιάς και από τα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει φέτος.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.