Riverside: "Love, Fear and the Time Machine"

Με το έκτο τους άλμπουμ οι Πολωνοί θεράποντες του progressive

βρίσκουν τη μουσική φλέβα από την οποία αναδεικνύεται επιτέλους η κλάση τους. Ένα όχι μόνον από τα καλύτερα φετινά άλμπουμ, αλλά και από τα σημαντικώτερα.

Τον τίτλο του «προοδευτικού» ροκ δεν αντέχεται πια να τον σφετερίζονται ακατάληπτα, χωρίς κατεύθυνση κουραστικά tracks από αποπροσανατολισμένα και με συμπλέγματα ωδείου σχήματα, αλλά μουσικοί που δουλεύουν για το μελωδικό τους όραμα με προσήλωση.
Με το άλμπουμ αυτό οι Riverside κοιτάζουν στα μάτια τους Porcupine Tree και τους Tool και προσπερνούν σαν εγκλωβισμένα στο μποτιλιάρισμα της “progressive” εσωστρέφειας σχήματα όπως οι Anathema, Opeth και οι Katatonia.
Αφήνοντας πίσω τη βαρύτονη (πιο «μεταλ») πλευρά τους (που έφθασε στα όριά της με το προηγούμενο “Shrine of New Generation Slaves”), ανοίγονται σε πιο ευκρινείς δομές, με αποτέλεσμα το υλικό τους να ηχεί άμεσο όσο και  περισσότερο από ποτέ πριν αυθεντικό. Ο κύριος συνθέτης και τραγουδιστής τους Mariusz Duda προσεγγίζει το υλικό του χωρίς παρωπίδες και με καθαρώτερο ήχο στο μπάσο (όπως εξηγεί σε πρόσφατες συνεντεύξεις, επιδίωξή του ήταν ένας πιο “80s” ήχος).
Οι κιθάρες του Piotr Grudziński, ενώ παραμένουν το κύριο όχημα, δυναμώνουν μόνον όταν το απαιτεί το κομμάτι, με τα πλούσια πλήκτρα του Michał Łapaj να είναι ο πανταχού αντιληπτός συνεκτικός ιστός.
Το αποτέλεσμα είναι ένα ακρόαμα περιπετειώδες, αλλά απόλυτα νοήμoν.
Ένα ηχητικό ταξίδι σκηνοθετημένο με σκοπό, χωρίς πλαδαρά οργανικά ξοδέματα, γι΄αυτό και ελκυστικό προς ευρύτατη γκάμα ροκ κοινού (ακόμη και μη ροκ κοινού, θα τολμούσε να πει κανείς).
Τα φωνητικά του Duda, πάντα στο μεταίχμιο μελαγχολίας και ονειροπόλησης, οδηγούν τον ακροατή με ασφάλεια στην περιδίνηση των τριών θεμάτων του τίτλου (Έρωτας, Φόβος και η Χρονομηχανή), καθώς ακούγεται πότε σαν ένας νεώτερος Martin Turner, πότε σαν διαλογιζόμενος Maynard Keenan και σε σημεία σαν ένας προγειωμένος μιμητής του Robert Smith.
Καθένα από τα 10 κομμάτια διαθέτει προσωπικότητα. Από το εναρκτήριο, απευθείας επιδραστικό στις αισθήσεις “Lost (Why Should I Be Frightened By A Hat?)” μέχρι το λυτρωτικό εξόδιο του “Found (The Unexpected Flaw Of Searching)” (με το ρεφραίν “It’s a lovely life”) ξετυλίγεται μια σειρά από ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ιδέες, με στίχο που απαιτώντας προσέγγιση, εμπλέκει στο κλίμα του δίσκου, με τον τρόπο που το πράττουν τα κλασσικά άλμπουμ μεγάλων συγκροτημάτων.
Το δυνατό “Under the Pillow”, τα γεμάτα αναδυόμενες αλλαγές διάθεσης “Caterpillar and the Barbed Wire”, “Towards the Blue Horizon” και “Discard Your Fear” (το τελευταίο το πλέον χαρακτηριστικό του όλου υλικού),  υπνωτιστικό “Afloat”, το ημι- ψυχεδελικό “Time Travellers” (“Let’s go back to the world, now it’s 30 years ago, let’s believe that this is our time”) και το «μπορείτε να πέσετε για ύπνο και δεν θα μας λείψετε κύριοι Dream Theater”» “Saturate Me”.
Ανοίξτε το πορτάκι του στέρεο (για χρονομηχανή δεν ξέρω αν σας βρίσκεται πρόχειρη) και χαθείτε άφοβα.

 Παναγιώτης Παπαϊωάννου