Glenn Hughes: "Resonate"

To λαρύγγι του 65χρονου είναι σπάνιο και οι νότες που εκτοξεύει είναι σε θέση να τρυπήσουν οροφές, αυτό δεν αμφισβητείται. Όμως, από το 1970 και τους Trapeze έως και σήμερα, o Glenn Hughes, ένας από τους πιο «μαύρους» λευκούς soulful τραγουδιστές στην ροκ ιστορία, σημείωσε τις μνημειώδεις του ερμηνείες όταν είχε δίπλα του κορυφαίους κιθαρίστες.

Mel Galley, Ritchie Blackmore, Tommy Bolin, Pat Thrall, Gary Moore, Tony Iommi, Joe Bonamassa.

Εδώ, ο κιθαρίστας Soren Andersen (κάνει και την παραγωγή) και οι συν αυτώ Σουηδοί θεράποντες του Purple-ικού ύφους των ‘70s (hammond κι άγιος ο θεός), κάτι Pontus Engborg (drums) και Lachy Doley (keyboards) είναι φανερό ότι δεν έχουν ανάλογη στόφα (δεν είναι τυχαίο, λ.χ., ότι τα κιθαριστικά σόλο, είναι από ταπεινά έως ανύπαρκτα σε όλο το άλμπουμ).
Κατά μήκος των 11 κομματιών της συλλογής αυτής (συν ένα bonus track στη deluxe edition), η φωνή του Hughes εντυπωσιάζει, προκαλώντας αυτή τη γνώριμη ροή συνειρμών που στιγματίζει τους ακροατές κάποιας ηλικίας όταν ακούνε τους ήρωές τους.
Η ηχογράφηση είναι καθαρή και δυνατή, ζητάει ανάλογα ηχεία και η γενική αίσθηση είναι οπωσδήποτε ευχάριστη.
Όμως οι συνθέσεις δεν έχουν -πέραν της φωνής- την προσωπικότητα που θα έκανε το άλμπουμ όχι βέβαια να σταθεί δίπλα στα αρχέτυπα του παρελθόντος του Hughes, αλλά έστω να χτυπηθεί στα ίσα με την πρόσφατη παραγωγή των Black Country Communion.
Καλή η ευκαιρία για τον Glenn ν΄αποδείξει –ξανά- ότι ως ροκ φωνή δεν έπαψε ποτέ να μετράει, αλλά ως τέτοια και μόνον μοιάζει το άλμπουμ αυτό. Ευκαιρία για άσκηση στο ροκ ύφος, γιατί είχε καιρό να καταπιαστεί μ΄αυτό. Οι ριφικά βαρύτονοι μοντερνισμοί δε λείπουν (“Let It Shine”, “Flow”, “God Of Money”), όμως είναι τα πιο ευρύχωρα κομμάτια που κερδίζουν (“Steady”, “When I Fall” ή το funky “Landmines”), με τον Hughes, συναισθηματικό και ευέλικτο, στο στοιχείο του.
Ο Chad Smith στα τύμπανα έχει το αμίμητο νεύρο που χρειάζεται για να ανεβάζει κομμάτια όπως τα “Heavy” και “Long Time Gone” (ίσως το καλύτερο του άλμπουμ), χωρίς όμως είναι αρκετό αυτό για να απογειωθούν.
Πάντως, τις όποιες επιφυλάξεις προς τους υποψήφιους καταναλωτές, τις διαλύει ο ίδιος ο Hughes με την γνωστή του αυταρέσκεια (τί να κάνουμε, δεν έχει ονομάσει πολλούς ο Stevie Wonder ως «my favourite singer»):
"This will be an album that is entirely Glenn Hughes music. For that reason, it is an important album".
Ασχολίαστο.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου