John Mellencamp: “Sad Clowns & Hillbillies”

To 23ο στούντιο άλμπουμ του σπουδαίου Αμερικανό τραγουδοποιού τιμά για πολλοστή φορά την μεγάλη δισκογραφική του πορεία που έχει συμπληρώσει ήδη τέσσερις δεκαετίες πετυχημένης διαδρομής και στα 66 του, παραμένει ένα ζωντανός και ταπεινός Rock & Roll θρύλος που αποδεδειγμένα σέβεται και αγαπά το κοινό του.

Στο “Sad Clowns & Hillbillies” είναι η νέα δουλειά του John Mellencamp  και σημαντικό ρόλο παίζει η συνεργασία του με την country τραγουδίστρια Carlene Carter  με την οποία ερμηνεύουν παρέα πέντε κομμάτια και δίνουν ένα ακόμη πιο συναισθηματικό  και εμπνευσμένο τόνο στο άλμπουμ.
Οι συνθέσεις του δίσκου νομίζεις ότι είναι βγαλμένες από τους αμερικάνικους αγρούς αφού κυριαρχούν οι παραδοσιακές κάντρυ μελωδίες, οι southern ερμηνείες, οι blues και folk αναφορές, οι "θρησκευτικοί" στίχοι και ότι άλλο συνοδεύουν αυτό τον ήχο με τις φυσαρμόνικες,, τις ακουστικές κιθάρες και τα βιολιά να παίζουν στην πρώτη γραμμή.
Το άλμπουμ ξεκινά με τα "Mobile Blue" (διασκευή σε σύνθεση του MickeyNewbury) και "Battle of Angels"  σε κλασσικό blues/country rock στυλ και οι ρυθμοί πέφτουν με το "Indigo Sunset" που ακούγεται άκρως τρυφερό με το πιάνο και το βιολί να προσθέτουν ακόμη πιο ρομαντική ατμόσφαιρα ελέω φυσικά και της ερμηνείας της Carlene Carter.
Έχει προηγηθεί όμως το υπέροχο "Grandview" σ΄ένα ντουέτο με την Martina McBride (αστέρι της κάντρι ποπ) αλλά η έκπληξη στην συγκεκριμένη σύνθεση είναι ότι στην κιθάρα συναντάμε τον περίφημο  Izzy Stradlin (πρώην Guns N' Roses) που δίνει το δικό του ξεχωριστό χρώμα στο κομμάτι.
Εξίσου θαυμάσιο  είναι το αφηγηματικό "What Kind of Man Am I" που ξεκινά σε ύφος μπαλάντας και εξελίσσεται σε ένα μικρό ρυθμικό ύμνο. Ακολουθούν το εξαιρετικό  "All Night Talk Radio" που είναι σε χορευτική διάθεση ενώ το "Sugar Hill Mountain" θυμίζει σκηνή από γουέστερν γυρισμένη σε σαλούν.
Το "You Are Blind" είναι απλά μία ήρεμη σύνθεση, όμως η συνέχεια ανήκει στο συγκλονιστικό  "Damascus Road" που πιθανόν να είναι και το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ με την Carlene Carter  και τους αλληγορικούς στίχους να κλέβουν τις εντυπώσεις.
Την ανατριχίλα του  "Damascus Road"  διαδέχεται το διασκευασμένο και αισιόδοξο (λόγω μαντολίνου) "Early Bird Cafe" (το είχε πρωτοτραγουδήσει ο Jerry Hahn Brotherhood) ενώ στο "Sad Clowns" οι επιρροές από τον Louis Armstrong είναι εμφανείς.
Το  άλμπουμ κλείνει με τα ξεσηκωτικό "My Soul's Got Wings”  με την Carlene Carter σε πρώτο ρόλο αλλά και τον φολκ θρύλο και μακαρίτη Woody Guthrie (βασική επιρροή του J.M.) να συνυπογράφει τους στίχους σύνθεση και τέλος το "Easy Target" φλερτάρει ολίγον από Tom Waits.
Εν κατακλείδι στην ερώτηση "τι αίσθηση σου δίνει το νέο άλμπουμ του John Mellencamp;;;" θα απαντούσα  ότι:
H κληρονομιά που άφησαν πίσω τους ο Bob Dylan, οι Crosby, Still, Nash and Young  με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως οι Bruce Springsteen, Tom Petty και John Mellencamp μπορεί να μεγάλωσαν κι αυτή  ηλικιακά αλλά επειδή όλες αυτές οι μελωδίες που γράφονται από δαύτους μένουν στην αιωνιότητα θα συνεχίζουν μέχρι τελικής πτώσεως να αποδεικνύουν τι εστί ροκ με ψυχή και ήθος.
Καλή ακρόαση σε αγαπούν το γνήσιο ροκ...

Φώτης Μελέτης

Walk on Fire: "Mind Over Matter"

Είχα παρουσιάσει πριν μερικά χρόνια τον πρώτο δίσκο της μπάντας και έγραφα: "Από το 1989 η μπάντα αυτή κυκλοφόρησε ένα δίσκο και μετά η λήθη σκέπασε τα ίχνη της. Κρίμα και μόνο κρίμα, διότι τούτη εδώ η "δουλειά" είναι η επιτομή του A.O.R:

Στα πλήκτρα είναι ο Dave Cairns στο φουλ, φωνή του Alan King μελωδικότατη και κρυστάλλινη, κιθάρα σε αρμονικές και σόλο ευφάνταστα με τον Mike Casswell (πρώην Brian May)  ενώ το rhythm section με τους Phil Williams (πρώην Spandau Ballet) στο μπάσο και τον Trevor Thornton (πρώην  Asia) στα ντραμς μετρονομική παρουσία  πραγματικά. Τα δεύτερα φωνητικά πλούσια και χορωδιακά συμπληρώνουν το παζλ της αοριάς…"
Μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους "Blind Faith", από την MCA περιόδευσαν με τους  Ratt και  The Dan Reed Network και μάλιστα είχαν και μία σχετική επιτυχία, ειδικά με το  12″ Wastelands αλλά τα παράτησαν και διαλύθηκαν.
Πρόλαβαν όμως και ηχογράφησαν υλικό άξιο για κυκλοφορία αλλά έπεσαν στην άνοδο του  grunge και έτσι ο εκλιπών Mr. Cobain εν μέρει "ευθύνεται" για την απουσία και την μη κυκλοφορία 23 χρόνων…
Ακούγοντας το υλικό μπορώ να πω με σιγουριά, ότι εάν είστε φίλοι του καθοδηγούμενου από κιθάρα  AOR θα ενθουσιαστείτε, καθώς πρόκειται για μία απρόσμενα σπουδαία κυκλοφορία!
Και εξηγούμαι : από το εναρκτήριο "Mind Over Matter"  ο ακροατής προϊδεάζεται για ένα μελωδικού  rock καλλιτέχνημα.
Σίγουρα, κάθε τραγούδι αξίζει της προσοχής σας αλλά υπάρχουν 2-3 πραγματικά μελωδικά, μουσικά κομψοτεχνήματα, όπως για παράδειγμα το πανέμορφο  AOR ύφους "Reign Down" ή το δεξιοτεχνικό με απίστευτο αίσθημα και χορωδιακή επωδό που θα σας "αποτελειώσει" το   "Long Live Love" (λατρεμένο) όμως ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για το προσωπικά αγαπημένο μου  "αραχνοΰφαντο" Wicked. Αν προτιμάτε βέβαια κάτι βαρύτερο σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει το  "Drag Me Down".
Ένα "φάντασμα" κλασικού μελωδικού ήχου, αρχετυπικό δείγμα των '80ς, που σίγουρα θα μας "στοιχειώνει" με τα χρόνια που παρέμενε στην αφάνεια.
Είμαστε τυχεροί που ακούμε όλα τα κλασικά μουσικά στοιχεία  των 80ς του AOR μελωδικού rock. Αρμονικότητα, μελωδίες, φωνητικές συναρμογές, καθαρές κιθαριστικές γραμμές και στιβαρή ρυθμική γραμμή. Και καθώς έχει συντεθεί από έναν άνθρωπο των πλήκτρων, πιάνο και συνθεσάιζερ  δίνουν ατμοσφαιρικό χρώμα σε "πολύχρωμες" μουσικές εισαγωγές και σολαρίσματα.
Είναι λυπηρό που ο κιθαρίστας Mike Casswell έχασε τη ζωή του σε θαλάσσιο ατύχημα στα  2016  ένας εξαιρετικός κιθαρίστας, δεξιοτέχνης με λαμπρά τεχνικά "ακροβατικά" στις ταστιέρες της εξάχορδης "θεάς".
Τραγουδιστικά ο Alan King σίγουρα "κλέβει" την παράσταση με τα καθάρια και μελωδικά φωνητικά του. Μία πολύ καλή κυκλοφορία που αδικήθηκε καθώς έπειτα από 28 χρόνια και με το μακρινό 1989 να παρουσιάζει τους  Walk On Fire  και το ντεμπούτο τους  ‘Blind Faith’ τερπόμαστε ηχητικά/μουσικά με το  "Mind Over Matter".
Είτε πιστεύετε στη μοίρα ή στην πρόνοια και πρόβλεψη, οι μουσικές Μοίρες επέτρεψαν οι τελευταίες ηχογραφήσεις των  Walk On Fire  που είχαν χαθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά δεν ξεχάστηκαν, να βρεθούν!
Το  "Mind Over" έχει υλικό εξαιρετικό και αξίζει της ακοής σας. Συλλογή από κλασικό '80ς UK AOR μελωδικό rock. Βάλτε το λοιπόν στη λίστα σας και την επόμενη φορά που θα επισκεφθείτε το κάποιο από τα λιγοστά κατάστημα δίσκων που απέμειναν και αναζητήστε το.
Αξίζει!!!

Νότης Γκιλλανίδης

Raw Silk: “The Borders of Light”

Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός… οι «Raw Slk επιστρέφουν!!!!» Τσεκάρω άμεσα να δώ ότι δεν είναι κάποια ιντερνετική πλάκα, μπαίνω στο προφίλ του Κώστα Κυριακίδη στο fb και ναι!!! Μία από τις πιο αγαπημένες μου εφηβικές μπάντες επανακάμπτουν και κυκλοφορούν νέο άλμπουμ.

Το αρχικό ευχάριστο σοκ διαδέχεται η αναμονή, στο τι θα ακούσουμε από τους αναγεννημένους Raw Silk αν και όλες οι πληροφορίες και συνομιλίες που είχαμε αρκετοί από εμάς, με τον ιδρυτή του γκρουπ δεν φαινόταν στον ορίζοντα ότι θα συνέβαινε, η εν λόγω επιστροφή.
Μετά λοιπόν και τα ευχάριστα νέα της κυκλοφορίας δεύτερου άλμπουμ ήρθαν και οι πληροφορίες που δίχασαν αρκετούς από τους πιστούς οπαδούς του συγκροτήματος. Πρώτον ότι δεν υπήρχε στα φωνητικά ο Γιώργος Φλωράκης που έχει βάλει την δική του σφραγίδα στο “Silk Under the Skin” και δεύτερον όλα τα υπόλοιπα μέλη δεν είχαν καμία σχέση με το παρελθόν του γκρουπ αφού ήταν όλοι οι μουσικοί από Αγγλία μεριά.
Όμως το κομβικό σημείο που απογοήτευσε και χώρισε στα δύο στρατόπεδα τους οπαδούς των Raw silk ήταν το πρώτο κομμάτι που δόθηκε στην δημοσιότητα αφού ήχος και κυρίως η καινούργια σύνθεση (“Nobody Fills the Loneliness”) δεν είχε καμία σχέση με τον aor/ melodic hard rock ύφος που τους λατρέψαμε.
Οι συζητήσεις στο διαδίκτυο άναψαν με τα σχόλια να είναι καυστικά αλλά αυτό προσωπικά το προσπερνώ μιας και ήθελα πρώτα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο και μετά να κρίνω τα δέοντα. Πιστεύω πάντως ότι τα γκρουπ που αλλάζουν τον ήχο τους και προσπαθούν να μην εμπορευματοποιηθούν αξίζουν σεβασμό όχι για λόγους ανοχής ή επίεικιας αλλά διότι ρισκάρουν καλλιτεχνικά περισσότερο από κάποιους που έχουν "βολευθεί" με συνταγή της αποδοχής και της επιτυχίας. Ερχόμενοι λοιπόν στο άλμπουμ, αυτό που κυριαρχεί είναι τα αρκετά prog – metal στοιχεία συνδυασμένα με μπόλικη μελωδία βασισμένη στα πλήκτρα χωρίς όμως κανένα aor ίχνος και με καμία μουσική αναφορά σε ότι έκανε γνωστή την μπάντα.
Τα heavy κιθαριστικά ριφ δίνουν άλλοτε μία epic ατμόσφαιρα βοηθούμενοι και από τις ερμηνείες του Chris Dando που ντύνουν με ένα βαρύ ρυθμικό πέπλο σχεδόν όλες τις συνθέσεις του “The Borders Of Light”.
Το άλμπουμ ξεκινά με ένα υπέροχο άσμα το “One Lifetime”  που είναι ίσως η κορυφαία σύνθεση του άλμπουμ όπου η ψυχεδέλεια συναντά το prog/rock-metal και ακολουθεί το “Nobody Fills the Loneliness” που είναι το κομμάτι που σήμανε την επιστροφή της νέας παρέας του Κώστα Κυριακίδη και αποτελεί μία από τις πολύ καλές στιγμές.
Το “Chimera” μου θύμισε αρκετά Threshold με ολίγους πρώιμους Dream Theater ενώ το “Night Time Angels” είναι μία εξαιρετική σύνθεση με πανέμορφα μελωδικά prog γυρίσματα και με δυνατό ρεφρέν σε αντίθεση με το  “The Road you've Taken” που ακολουθεί ένα μελαγχολικό δρόμο.
Η συνέχει ανήκει στο  “Losing my mind” που ξεκινά με τον κλασσικό blues ρυθμό και συνεχίζει πάνω σε αυτή την φόρμα, όπως και το  “Distressed and Powerless” που περιέχει ένα βαρύ και ασήκωτο κιθαριστικό ριφ με το ρεφρέν να βάζει μία πιο μελωδική νότα στην συγκεκριμένη σύνθεση ενώ το “Out of Reach” το διακατέχει μία μικρή αύρα από τους Raw Silk που γνωρίσαμε στη δεκαετία του ’90.
Ο δίσκος κλείνει με τo ομότιτλο “The Borders of Light” που είναι μία μεγαλεπήβολη σύνθεση 12 λεπτών όπου τόσο το αναγεννησιακό στοιχείο είναι εμφανές όσο και οι επιρροές από το art-rock των seventies με τα metal φωνητικά να την απογειώνουν και ο επίλογος να γίνεται ελληνικούς στίχους με αναφορές στον Όμηρο και το Φως!!! Τέλος το “Solitude of Pain” κινείται σε ακουστικά μονοπάτια με τον λυρισμό να είναι διάχυτος και το σόλο να θυμίζει Pink Floyd.

Εν Κατακλείδι το “The Borders Of Light” είναι μία αξιόλογη κυκλοφορία όμως σίγουρα οι σημερινοί Raw Silk δεν έχουν καμία σχέση με τη μπάντα του 1990 και θα ήταν πιο σοφό να είχαν χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο όνομα και όχι να βασισθούν στον μύθο που δημιούργησαν πριν μερικές δεκαετίες.

Φώτης Μελέτης

Mike and The Mechanics: “Let Me Fly”

Το προσωπικό μουσικό όχημα του κιθαρίστα Mike Rutherford των θρυλικών Genesis ξεκίνησε δισκογραφικά στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και τα πρώτα τους άλμπουμ έβγαλαν μία σειρά από θαυμάσια singles με πιο γνωστά τα "All I Need Is a Miracle", "The Living Years" , "Word of Mouth", "Over My Shoulder" και "Silent Running (On Dangerous Ground)".

To δυνατό όπλο της μπάντας ήταν κι οι δύο ερμηνευτές, ο  Paul Carrack (Ace) και Paul Young (πέθανε τον Ιούλιο του 2000) ενώ την δεκαετία του ’90 κυκλοφόρησαν τρεις καλούς δίσκους και το 2004 επανέρχονται με το έκτο άλμπουμ τους με τίτλο “Rewired”. Στη συνέχεια οι Mike and The Mechanics μπαίνουν στο ψυγείο και το 2009 ο Mike Rutherford τους επανασχηματίζει χωρίς όμως κανένα από τα αρχικά μέλη και στο γκρουπ προστίθενται αξιόλογοι μουσικοί με κορυφαίο τον τραγουδιστή Andrew Roachford. Το συγκρότημα κυκλοφορεί το 2011 το συμπαθητικό “The Road” όπου για πρώτη φορά δεν συμμετέχει ο Paul Carrack στα φωνητικά.
To νέο και όγδοο στούντιο άλμπουμ της παρέας του Mike Rutherford συνεχίζει να μας υπενθυμίζει ότι το συγκεκριμένο σχήμα παραμένει ένα ποιοτικό ποπ  - ροκ γκρουπ με καθαρό mainstream προσανατολισμό και κατορθώνει να παράγει όμορφα αποτελέσματα στο σύνολο των συνθέσεων. Η παρουσία και οι ερμηνείες των καινούργιων τραγουδιστών της μπάντας του πολυτάλαντου Kαναδού Tim Howar (ηθοποιός και χορευτής) και του Andrew Roachford έχει δώσει μια ανάσα φρεσκάδας και ανανέωσης όπου το κυρίαρχο στοιχείο είναι οι γλυκές και συγκινητικές μελωδίες όπου χαρακτηρίζονται από πανέμορφους ρυθμούς χάριν στα πλήκτρα του Luke Juby και φυσικά την κιθάρα του Mike Rutherford.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το μελαγχολικό “Don't Know What Came Over Me”, το πιο κεφάτο “Are You Ready”, η μπαλάντα “Let Me Fly” που θυμίζει τις πρώτες επιτυχημένες εποχές της μπάντας. Tο ίδιο ισχύει και για το “The Best Is Yet to Come” αλλά και το υπέροχο “The Letter” που σε γυρίζουν σε εκείνες τις περίφημες μελωδίες κλασσικών επιτυχιών τους "Silent Running" και "The Living Years".
Το  “Let Me Fly” είναι μία αξιόλογη και συνεπή κυκλοφορία με τον ήχο που υπηρετεί το συγκρότημά τρεις δεκαετίες τώρα και θα αρέσει σίγουρα σε όσους νιώθουν ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα αλλά τα καλά τραγούδια μπορούν και τον σταματούν έστω για λίγα λεπτά…

Φώτης Μελέτης