Cheap Trick: "We're All Alright!"

 

Όταν συγκροτήματα με σαράντα χρόνια πορείας ακόμη και σήμερα κυκλοφορούν εξαιρετικούς δίσκους τότε οι νέοι καλλιτέχνες (ελάχιστες οι εξαιρέσεις) όχι μόνο πρέπει να ανησυχούν αλλά πρέπει να προβληματίζονται, τι φταίει που η επιτυχία τους είναι εφήμερη και κυρίως δεν έχει διάρκεια.

Οι Cheap Trick στην χώρας μας, ήταν αποδεκτοί και αναγνωρίσιμοι αλλά ποτέ δεν ήταν οι λατρεμένοι όπως στις ΗΠΑ και στους σχιστομάτηδες της Ιαπωνίας παραταυτα παραμένoυν μελωδικοί με ανεξάνλητο ταλέντο, γοητευτικά διασκεδαστικοί με ιδιαίτερη έμπνευση και μοναδικό στυλ.

Η αγάπη τους για τα sixties και για τα γκρουπ με τα οποία μεγάλωσαν είναι εμφανή σε τούτο το άλμπουμ αφού στο "We're All Alright!" για άλλη μια φορά οι Kinks με τους Who συναντούν τους Beatles.

Οι garage κιθάρες, εναλλάσονται με τους ορμητικούς ροκ εν ρολλ ρυθμούς με δυναμικές power pop μελωδίες συνδυασμένα με μεράκι και ατελείωτη party διάθεση.

Ο δίσκος ξεκινά με το δυναμικό ροκάκι "You Got It Going On" (θυμίζει εκπληκτικά σύνθέσεις των Who) και συνεχίζει με το  "Long Time Coming" που το ριφ είναι ολόιδιο με το "All Day and All of the Night" των Kinks ακολουθεί το "Nowhere"  με τα "μεγαφωνικά"  φωνητικά ενώ το "Radio Lover" θυμίζει κάτι από Elvis.

Το "Lolita" φλερτάρει με τους Muse (!!!) και το "Brand New Name on an Old Tattoo" περιέχει αρκετή hard rock διάθεση εν αντιθέση με το ποπ ψυχεδελικό "Floating Down".
Ακολουθεί το "She's Alright" το οποίο είναι μία ποπ εκδοχή των Lynyrd Skynyrd και το "Listen to Me" μία εκρηκτική σύνθεση με την μπασογραμμή "κλεμμένη" από τους Simon & Garfunkel ενώ τέλος το "The Rest of My Life" ακούγεται σαν μία χαμένη σύνθεση των Σκαθαριών.

Οι Cheap Trick επιβεβαιώνουν την λαική ρήση.... η "γριά κότα έχει το ζουμί" και βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς δήθεν επιδοτούμενους σύγχρονους rock αστέρες που παλεύουν με τα views στο youtube και τα like στο fb αλλά από έμπνευση, δημιουργία και συνέπεια ίσα που πιάνουν την βάση και αν είχαν έστω και λίγο από την απίστευτη φρεσκάδα και ενέργεια των Cheap Trick, τότε το ροκ δεν θα αντιμετώπιζε τα σημερινά χάλια των καινούργιων εκπροσώπων του.
Το "We're All Alright!" χωρίς πολλά λόγια είναι ένα από τα καλύτερα άλπουμ της φετινής χρονιάς!
 

Φώτης Μελέτης

Nickelback: “Feed The Machine”

 

Ένατη στούντιο δουλειά για τους Καναδούς ρόκερ με πάνω από είκοσι χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και φαίνεται ότι παρά τις αντιδράσεις που έχουν από μία μερίδα του κοινού και των κριτικών κατoρθώνουν να κυκλοφορούν αξιοπρεπείς δίσκους.

 Το κουαρτέτο δείχνει ότι έχει ξεπεράσει προ πολλού  τις δάφνες του περίφημου πλέον “How You Remind Me” και παράλληλα φαίνεται ότι προσπαθεί οι συνθέσεις του να μην θυμίζουν τον ήχο που κάποιοι τον λατρεύουν αλλά και αρκετοί τον μισούν θανάσιμα.
Oι Nickelback σε τούτη την νέα δισκογραφική κυκλοφορία έχουν κάνει τον ήχο τους πιο επιθετικό και λίγο “πιο Metallica” θα λέγαμε. Αυτό καταγράφεται με απόλυτο τρόπο στα "Coin for the Ferryman", "Must Be Nice", "The Betrayal (Act III)" αλλά και στο εξαιρετικό ομότιτλο κομμάτι.
Τα μπαλαντοειδή "After the Rain", "Home"  και  "Song on Fire" αναδεικνύουν την πιο μελωδική πλευρά της μπάντας ενώ τα πανέμορφα "Silent Majority" και "Every Time We're Together" θυμίζουν  τον γνωστό ήχο που καθιέρωσε και έκανε δημοφιλές το γκρουπ σε όλο τον κόσμο.
Το άλμπουμ κλείνει κάπως απρόσμενα με το ορχηστρικό "The Betrayal (Act I)" ενώ μεγάλη έκπληξη αποτελεί και η κιθαριστική παρουσία του Nuno Bettencourt (Extreme), στον δυναμίτη "For the River".
Μεγάλο ατού αποτελεί επίσης και η κρυστάλλινη παραγωγή της μπάντας παρέα με τον Chris Baseford που έχουν καθαρίσει από κάθε τι περιττό το “Feed The Machine” με συνέπεια να ακούγεται φρέσκο και δυναμικό.
Συνοπτικά θα λέγαμε ότι οι Nickelback κατόρθωσαν να μην  αντιγράψουν τόσο πολύ τον εαυτό τους και να μας χαρίσουν έναν θαυμάσιο metal-rock δίσκο.

Φώτης Μελέτης