Roger Daltrey: “As Long as I Have You”

Είμαστε στο 2018 και κάτι "κουρασμένα παλληκάρια" κατορθώνουν να κυκλοφορούν ένα από τους πιο όμορφους δίσκους της φετινής χρονιάς και παρότι ο χρόνος είναι ανίκητος ο Roger Daltrey φαίνεται ότι δεν τον παίρνει και στα σοβαρά και απτόητος συνεχίζει να δημιουργεί και να μας χαρίζει δυνατές μουσικές συγκινήσεις.

Η φωνή των WHO κοντεύει τα 75 έτη και πάνω από μισό αιώνα ροκάρει ασταμάτητα ενώ με τούτη την δισκογραφική του δουλειά μπορεί να εκθέτει με το κέφι, το μεράκι, την ενέργεια αλλά και την μελωδικότητα του κάτι σύγχρονους τύπους που το παίζουν metal και rock με χιτάκια κατασκευασμένα από το youtube και το spotify. Όμως με το  “As Long as I Have You” δεν μιλά η τεχνολογία και οι δημόσιες σχέσεις αλλά ένας πραγματικός και ολοζώντανος ροκ εν ρολλ μύθος που έχει σημαδέψει με την παρουσία και το ταλέντο του τρεις γενιές οπαδών της αγαπημένης μας μουσικής.
Μπορεί ο δίσκος να είναι γεμάτο διασκευές και να έχει τρία μόνο δικά του κομμάτια αλλά οι ερμηνείες το πάθος και η ψυχή που καταθέτει  βάζει κάτω όλους τους εκείνους του νεανίες που δηλώνουν ροκ αστέρες
Το άλμπουμ ξεκινά με το απίθανο ομότιτλο κομμάτι όπου ο κεφάτος και χορευτικός ροκ εντ ρολ ρυθμός ξυπνά και πεθαμένους και είναι από εκείνα τα κομμάτια που τα λατρεύεις με την πρώτη νότα που ακούς και το οποίο είχε πρωτοτραγουδήσει ο Garrett Mimms το 1964. Σημειολογικά αναφέρουμε ότι εκείνη την χρονιά το θρυλικό κουαρτέτο άλλαξε το αρχικό όνομα του από The High Numbers σε The Who.
Στη συνέχεια απολαμβάνουμε το "How Far" της μπάντας του Stephen Stills από το θρυλικό τους άλμπουμ "Manassas" (1972), ακολουθεί το πανέμορφο "Where Is a Man to Go?” των κάντρυ συνθετών Jerry Gillespie & K. T. Oslin, σε μία εκρηκτική ερμηνεία με τρομερά δεύτερα γυναικεία φωνητικά ενώ το φοβερό "Get On Out of the Rain” των Ruth Copeland & Clyde Wilson είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ σε funky διάθεση και με τα πνευστά να παραληρούν στο τέλος. Το "I've Got Your Love" ακούγεται πιο ρομαντικό από την πρώτη εκτέλεση του Boz Scaggs ενώ το συγκινητικό "Into My Arms" (Nick Cave) δείχνει απλά το μεγαλείο του Roger Daltrey που δεν διστάζει να διασκευάσει ένα από τα πνευματικά του παιδιά.
Το “You Haven't Done Nothin'” του Stevie Wonder έχει μετεξελιχθεί στην πιο heavy/funky εκδοχή του, με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά και τα πνευστά να παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αντίθεση με το "Out of Sight, Out of Mind" (Clyde Otis & Ivy Jo Hunter) όπου διακρίνεται για μία ακόμη φορά η αγάπη του για την soul των sixties.
Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης  το γοητευτικό "Certified Rose" (δική του σύνθεση) που ακούγεται τόσο εξαίσιo και τόσο νοσταλγικό θυμίζοντας Van Morrison και είναι αφιερωμένο στην κόρη του. Το άλμπουμ κλείνει αρχικά με το υπέροχο “The Love You Save" (του Joe Tex) και με το λυρικό "Always Heading Home"  καθώς φέρει την δική του υπογραφή και του συγγραφέα Nigel Hinton και αποτελεί ουσιαστικά μία ωδή στην αστείρευτη μουσική της δεκαετίας του ‘60 που διατηρούσε τον αυθορμητισμό και την έμπνευση στο έπακρο για αρκετά χρόνια πριν εξελιχθεί σε μία νόστιμη κονσέρβα παντός μουσικού είδους.
Κλείνοντας αξίζει να επισημάνουμε την συμβολή του Pete Townshend σε έξι από τις έντεκα συνολικά συνθέσεις δίνοντας το δικό του ξεχωριστό χρώμα αλλά και τα θαυμάσια πλήκτρα τον Mick Talbot (The Style Council, Dexys Midnight Runners).

Φώτης Μελέτης