Mr. Mister: Οι "μελωδικοί Κύριοι" με τα σπασμένα φτερά

H "Fire Woman", oι Motley Crue και... "18 and Life”

Σχεδόν όλες οι σημαντικές μπάντες έχουν ως αφετηρία δύο φίλους ή δυο συμμαθητές που ξεκινούν μαζί το μεγάλο όνειρο ή αλλιώς το μεγάλο ροκ ταξίδι.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τους Mr. Mister όπου ο μπασίστας και τραγουδιστής Richard Page και κιμπορντίστας Steve George δύο καλοί παιδικοί φίλοι ξεκίνησαν αρχικά το 1978 τους Pages και μετά από τρία καλά σχετικά άλμπουμ αλλά χωρίς την ανάλογη εμπορική επιτυχία προχώρησαν στο επόμενο βήμα που έμελλε να ήταν και το πιο καθοριστικό για την μουσική τους καριέρα.

Πριν ξεκινήσουν τους Mr. Mister και αφού οι Pages ανήκαν στο παρελθόν, οι δύο φίλοι το 1981έφτιαξαν ένα στούντιο με session μουσικούς και ηχογραφούσαν κυρίως για ποπ καλλιτέχνες όπως η Laura Branigan  και οι Village People ενώ Richard Page είχε προηγουμένως εργαστεί ως μουσικός για τον Quincy Jones και είχε συνεργασίες με τον Michael Jackson, τον Rick Springfield, την Donna Summer, τον Kenny Loggins, τον Al Jarreau και πολλούς άλλους.

Το 1982 οι δύο φίλοι άρχιζαν να βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο τους για ένα καινούργιο σχήμα και μετά από τις σχετικές ακροάσεις κατέληξαν στον κιθαρίστα Steve Farris με συναυλιακή εμπειρία πλάι στον Eddie Money και στον ντράμερ Pat Mastelotto (Martin Briley)  παράλληλα προσπάθησαν να φέρουν κι έναν μπασίστα αλλά δεν ευδοκίμησε οπότε ο R. Page ανέλαβε τον διπλό ρόλο φωνής μπάσου.

Αν και η μπάντα δημιουργήθηκε στο Phoenix, Arizona, η βάση τους ήταν το Los Angeles και το κουαρτέτο άρχιζε να κάνει live εμφανίσεις ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιριών και ήδη 4 από αυτές είχαν κάνει τις σχετικές προτάσεις με την RCA να είναι αυτή που θα τους κερδίσει. Η μπάντα άρχισε τις ηχογραφήσεις του παρθενικού τους δίσκου που ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 1983. Όμως το σχήμα δεν είχε όνομα τότε δισκογραφική εταιρεία τους έφερε έναν τεράστιο κατάλογο ονομάτων αλλά κόλλησαν και δεν μπορούσαν να επιλέξουν. Ξαφνικά κάποιος είπε χαριτολογώντας: κ. Κύριε! (Μr. Mister) και ακούστηκε σαν ένα αστείο, οπότε άρχισαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον όταν η μπάντα βρισκόταν στο στούντιο "κύριε αυτό"... "κύριε εκείνο" με συνέπεια τελικά αυτό το αστείο να μείνει και να καταλήξουν στο Mr. Mister.  Mάλιστα όλο αυτό είχε ξεκινήσει με αφορμή ένα άλμπουμ των Weather Report με τίτλο Mr. Gone.
 

 

"I Wear the Face" (1984)

H πρώτη δισκογραφική παρουσία των Mr. Mister είναι πλέον γεγονός και τον Μάρτιο του 1984 κυκλοφορούν το "I Wear the Face" σε παραγωγή του Peter Mc Ian (Trevor Rabin, Men at Work) χωρίς ιδιαίτερη εμπορική απήχηση αφού έφτασε στο  νο170 του Billboard Top 200 chart και μόνο το τραγούδι "Hunters of the Night", κατάφερε να ακουστεί στο ευρύ κοινό (νο 57 στα αμερικάνικα τσαρτ). Η συ Περιοδεία δεν έγινε, η προβολή ελάχιστη οπότε το ντεμπούτο των Mr Mister δεν ήταν το αναμενόμενο και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και μία τρομερή προσφορά στον Richard Page από τους Toto να αντικαταστήσει των αποχωρούντα Bob Kimball, που αναστάτωσε την μπάντα, την οποία και απέρριψε!

Το "I Wear the Face" (1984) είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ γεμάτο pop-rock ενέργεια και συνδυάζει θαυμάσια τους Police με τους Cars αλλά υπάρχουν και αρκετές επιρροές από τους Toto. Οι μελωδίες καλοδουλεμένες, οι ενορχηστρώσεις στην εντέλεια και τα φωνητικά του Richard Page σε κερδίζουν με το πρώτο άκουσμα. Ξεχωρίζει το υπέροχο "32" σε ρέγκε ρυθμούς, το  "Runway" με το όμορφο σόλο στο σαξόφωνο, το εξαιρετικό "Talk the Talk" όπου οι αναφορές σε Police και Toto είναι χαρακτηριστικές ενώ στο αξιόλογο "I'll Let You Drive" οι πινελιές από Yes είναι έντονες. Φυσικά τόσο το "Hunters of the Night" όσο και το "Partners in Crime" προσθέτουν μία ακόμη πιο μελωδική αύρα στον δίσκο. Σημειωτέον... το εξώφυλλο του άλμπουμ λόγω της επιτυχίας της επόμενης και μεγάλης αποδοχής του δεύτερου δίσκου άλλαξε για ευνόητους λόγους.

 

"Welcome to the Real World" (1985)

 

Ακολουθεί τον Νοέμβριο του 1985, το δεύτερο δισκογραφικό βήμα, με τίτλο "Welcome to the Real World" και το γκρουπ ζητά την στιχουργική συνδρομή του John Lang, ο οποίος κατορθώνει να προσθέσει μία ενδιαφέρουσα πτυχή στην μετέπειτα πορεία του γκρουπ. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ η επιτυχία συνάντησε την έμπνευση με επακόλουθο ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο θρίαμβο για τους Mr. Mister. Η κλασσική πλέον σύνθεση "Broken Wings" σκαρφαλώνει στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ για δύο εβδομάδες και στο νο 4 στα Βρετανικά τσαρτ απογειώνοντας την μπάντα σε δημοφιλία.

Η πανέμορφη μπαλάντα ήταν δημιούργημα των Richard Page και Steve George σε στίχους του John Lang επηρεασμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Kahlil Gibran. Το βίντεο κλιπ του "Broken Wings" είναι από τα πιο  κλασσικά των '80s με το ασπρόμαυρο φόντο να κυριαρχεί και τον Richard Page να οδηγεί στην έρημο μία Ford Thunderbird ανάμεσα σε πλάνα που εναλλάσσονται:  μία εκκλησία, ένα γεράκι καθώς και ένας άνδρας και μία γυναίκα  να χορεύουν τανγκο και να δημιουργούν ένα άκρως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Το δεύτερο σινγκλ που ξεχώρισε ήταν το μοναδικό "Κyrie" όπου κι αυτό ανέβηκε στο νο1 του Billboard  και νο 11 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Φυσικά το κομμάτι αναφέρεται στην πιο γνωστή Ορθόδοξη χριστιανική προσευχή και ο μύθος αναφέρει ότι το τραγούδι γράφτηκε όταν ο Richard Page ήταν στο κρεβάτι του πόνου από επίθεση που δέχτηκε όταν ήταν νεαρός από κάποιους άνεργους καουμπόηδες κάτι που όμως διαψεύδει ο στιχουργός του κομματιού John Lang. Εδώ να σημειώσουμε ότι οι γονείς του Richard Page ήταν μουσικοί διευθυντές της τοπικής εκκλησίας των Μεθοδιστών στην Αλαμπάμα και επαγγελματίες μουσικοί με ειδικότητα στα χορωδιακά μέρη οπότε δικαιολογούνται οι μουσικές χριστιανικές επιρροές στις συνθέσεις των Mr. Mister.

Το "Kyrie" χρησιμοποιήθηκε στην αμερικανική τηλεοπτική σειρά Miami Vice στην δεύτερη περίοδο της σειράς και συγκεκριμένα στο επεισόδιο δεκατέσσερα με τίτλο "One-Way Ticket".

Ερχόμενοι στις υπόλοιπες συνθέσεις του "Welcome to the Real World", αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η μπάντα ακούγεται πιο ώριμη και συγκροτημένη και παράλληλα με την βοήθεια του παραγωγού Paul DeVilliers έχουμε ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα. Ο λεγόμενος hi-tech aor ήχος κυριαρχεί παντού σε όλες τις συνθέσεις και επιβάλλει στις συνειδήσεις των "μελωδικών" οπαδών, τους Mr. Mister ως μία από τις πιο αξιόλογες μπάντες.

Συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι το: "Black/White", το "Uniform of Youth" που θυμίζει λίγο από Genesis, το δυναμικό "Don't Slow Down" ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ και "Into My Own Hands" (σε Police ύφος) ενώ το συμπαθητικό "Is It Love" βρίσκεται και στο soundtrack της ταινίας "Stake out".

 Και ενώ η επιτυχία σφραγίζει τους Mr Mister άλλη μία δελεαστική πρόταση δέχεται ο Richard Page αυτή την φορά από τους Chicago (είχε αποχωρήσει ο Peter Cetera) όμως κι αυτή την φορά την απορρίπτει βλέποντας ότι η δική του μπάντα απογειώνεται κυριολεκτικά.

Η περιοδεία με τους Don Henley (Eagles), Heart και Tina Turner και η συνεχόμενη προβολή τους από το ραδιόφωνο τους κάνει πραγματικούς stars ενώ η Tina Turner τους παρακαλά να της γράψουν ένα κομμάτι σαν το "Kyrie".

Τον Ιανουάριο του 1986, εμφανίστηκαν στα American Music Awards και προς μεγάλη έκπληξή του, ο Richard είδε ότι στο κοινό βρισκόταν ο λατρεμένος του καλλιτέχνης Stevie Wonder που ήταν ακριβώς στην πρώτη σειρά  να χορεύει και να τραγουδά μαζί τους όλα τα λόγια του "Kyrie". Παράλληλα την ίδια χρονιά προτάθηκαν για βραβείο Grammy σαν το "Best Pop Group Vocal" για το "Broken Wings" ενώ οι κριτικοί τους έκαναν την ζωή δύσκολη με την αυστηρή κριτική τους ότι χρησιμοποιούν προηχογραφημένα μέρη κάτι που η μπάντα διέψευδε συνεχώς και όσοι τους έχετε δει στα διάφορα βίντεο από συναυλίες εκείνης της εποχής οι Mr. Mister είχαν απόλυτο δίκιο  (εκτός από ένα μέρος του "Broken Wings") αφού όλες τους οι συνθέσεις παίζονται ολοζώντανα. Μάλιστα το περιοδικό Rolling Stone αργότερα παρουσίασε ένα άρθρο όπου επαναπροσδιόρισε ολικά την άποψη του για τους Mr. Mister και τους αποκάλεσε μια πραγματική ροκ μπάντα. Ενδιάμεσα και πριν αρχίσουν τις ηχογραφήσεις του τρίτου άλμπουμ η μπάντα και ο πολυτάλαντος R. Page γράφει το "Over the midnight sky" με τους Al Jarreau και Jay Graydon, ένα τραγούδι που εμφανίζεται στο άλμπουμ του 1986 του Al Jarreau "L is for Lover" και το "Beat my heart like a drum" για την Patti LaBelle.
 

 

"Go On..." (1987)

Μετά την τεράστια επιτυχία του πολυπλατινένιου δεύτερου δίσκου το γκρουπ κυκλοφορεί το Σεπτέμβριο του 1987 το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Go On...". Εδώ η διαφορά είναι ότι στιχουργικά οι Mr. Mister παρότι ήταν παιδιά της ποπ-ροκ κουλτούρας των "80ς κατακρίνουν τον υλιστικό τρόπο ζωής και επισημαίνουν το πνευματικό κενό που αφήνει πίσω της η συγκεκριμένη δεκαετία στην αμερικάνικη κοινωνία.

Φυσικά ήταν πολύ βαριά η κληρονομιά του "Welcome to the Real World" με συνέπεια το "Go On..." να μην μπορεί να αντέξει τόσο στον χρόνο και να έχει την ίδια εμπορική αποδοχή παρότι είχε αξιόλογες συνθέσεις με πιο χαρακτηριστικές το υπέροχο "Stand and Deliver" το οποίο ακούγεται στην ομότιτλη ταινία που πρωταγωνιστούσε ο Edward James Olmos. To  συγκεκριμένο άσμα είχε γραφτεί για τη Tina Turner αλλά τελικά η "γιαγιά του ροκ" δεν το τραγούδησε ποτέ.

Στο τρίτο άλμπουμ συναντάμε μερικές πολύ δυνατές συνθέσεις χάριν της ερμηνείας του Richard Page όπως την ημιμπαλάντα "Dust" που αναφέρεται στους άσχημη εξέλιξη που είχαν οι αμερικανοί στρατιώτες στο Βιετνάμ όταν γύρισαν στην πατρίδα τους. Αξιέπαινο και το "Something Real (Inside Me/Inside You)" με το θαυμάσιο ρεφρέν που υπάρχει στο soundtrack της ταινίας "Youngblood" με τον Rob Lowe και τον Patrick Swayze (ακούγεται και στην τηλεοπτική σειρά Miami Vice).

Οι Police έχουν ξανά την τιμητική τους με το "Control" και το "Watching the World" και μπορεί να θυμίζει Phil Collins όμως αυτό δικαιολογείται απόλυτα μιας και υπάρχει στο άλμπουμ "Destiny" (1986) της soul ερμηνεύτριας Chaka Khan όπου τύμπανα παίζει ο Phil Collins! Oι μπαλάντες "Power Over Me" και "The Βorder" αναδεικνύουν το συνθετικό οίστρο του σχήματος με το πρώτο να είναι μία συγκλονιστική συναισθηματική σύνθεση μιας και γράφτηκε για την Aja  κόρη του R. Page που κινδύνεψε να πεθάνει όταν γεννήθηκε και το δεύτερο να έχει αναφορές από τον μεγάλο συγγραφέα Milan Kundera.

 

Στο συγκεκριμένο άλμπουμ στα δεύτερα φωνητικά βοηθούν ο Bill Champlin (Chicago), η  σύζυγός του Tamara Champlin (Elton John, Leon Russell, Nicky Hopkins). Επίσης άλλη μία σημαντική διάκριση για του γκρουπ ήταν ότι το "Healing Waters" κέρδισε το Grammy ως Best Gospel Performance.

Η περιοδεία "Go on ..." ολοκληρώθηκε επίσημα με μια τηλεοπτική παράσταση στο "The Late Show" με τον David Letterman τον Ιούνιο του 1988 ενώ είχε προηγηθεί μία φιλανθρωπική συναυλία Φοίνιξ για χήρε και παιδιά αστυνομικών.

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε μία από τις πιο ιστορικές στιγμές του γκρουπ και συγκεκριμένα το  Νοέμβριο του 1987 όταν αρχικά οι Mr. Mister δέχτηκαν μία πρόταση να παίξουν μια συναυλία στο Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού στο Vina del Mar της Χιλής, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο 70 μίλια από το Σαντιάγο. Το συγκρότημα γνώριζε ελάχιστα για το φεστιβάλ που χρηματοδοτούσε η αυταρχική κυβέρνηση του Αουγούστο Πινοσέτ. Ευτυχώς για τους ίδιους είχαν διαβάσει μια συνέντευξη στο περιοδικό Rolling Stone του Sting, ότι το άλμπουμ του με τίτλο "Nothing like the sun"" είχε απαγορευτεί στη Χιλή εξαιτίας του κομματιού "They dance alone", η οποία περιγράφει τη δυστυχία των συζύγων και των παιδιών πολιτικών αντιπάλων την κυβέρνηση Pinochet που είχαν «εξαφανιστεί». Καθώς η εκδήλωση πλησιάζει, οι Richard και ο John Lang διαβάζουν για τα μέλη της Sidarte και την Ένωση Χιλιανών Ηθοποιών και ότι πολλοί από αυτούς απειλούνταν με θάνατο με την πρπτροπή της Διεθνής Αμνηστίας .
Εκείνη τη νύχτα, στις 18 Φεβρουαρίου 1988, αφού έπαιξαν τρία τραγούδια μπροστά σε 25 χιλιάδες κόσμο (την δεύτερη μέρα έπαιξαν επιπλέον το "Higher Ground" του Stevie Wonder) ο Richard πήγε στο μικρόφωνο και είπε "Γεια σας" στα ισπανικά προς τους στρατιωτικούς αξιωματικούς και τους πάμπλουτους πολιτικούς υποστηρικτές του Πινοσέτ με αποτέλεσμα να επικρατήσει αρχικά εκνευρισμός για το τι θα ειπωθεί στην συνέχεια. Ο R. Page συνεχίζει λέγοντας:
 

"Χαιρετάμε όλους εσάς!".Η κατάσταση γίνεται εκρηκτική.  Το γκρουπ συνεχίζει και δηλώνει θαρραλέα : "Χαιρετίζουμε επίσης τους χιλιανούς ηθοποιούς και καλλιτέχνες που μπορεί να φοβούνται τον θάνατο όμως οι καλλιτέχνες όλου του κόσμου είναι μαζί σας" και η  μπάντα παίζει αμέσως το "Healing waters" για να προλάβει τις κυβερνητικές αντιδράσεις. Εν τω μεταξύ,   στα παρασκήνια  οι δυσαρεστημένοι αξιωματούχους του καθεστώτος απαιτούν από τον Richard Page  να  αποσύρει τη δήλωση του, την οποία (και μπράβο του) δεν έκανε.
Ο διοργανωτής της συναυλίας ήταν εξοργισμένος και φώναξε στον John Lang ότι η σωματική τους ακεραιότητα δεν μπορούσε πλέον να εξασφαλιστεί. Το επόμενο βράδυ ο Μr. Mister έπαιξαν και πάλι, και παρά την επίσημη αντίδραση της ντόπιας κυβέρνησης τους απονεμήθηκε o χρυσός πυρσός που δόθηκε με τον τίτλο του αγαπημένου ερμηνευτή του ακροατηρίου. Ωστόσο, οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις και οι λεκτικοί προπηλακισμοί συνεχίστηκαν με συνέπεια να παγιδευτεί ο John Lang που δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το ξενοδοχείο του. Τελικά εκείνη τη νύχτα η μπάντα έφυγε από τη Χιλή κάτω από μεγάλη ασφάλεια μιας και θα ήταν επιζήμιο για το καθεστώς να πάθαιναν κάτι άσχημο Αμερικανοί πολίτες-μουσικοί.
 

 

Μετά από αυτή την περιπέτεια και ενδιαφέρουσα εμπειρία στην Χιλή η  συνέχεια ήταν αρκετά δύσκολη για το αμερικάνικο συγκρότημα αφού οι τσακωμοί ανάμεσα στον κιθαρίστα Steve Farris με τον Richard Page για το ποιος θα είναι ο ηγέτης της μπάντας είναι αλλεπάλληλοι σε σημείο να συμβαίνουν επεισόδια πάνω στην σκηνή με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο Steve Farris. Οι υπόλοιποι Mr. Mister συνεργάζονται με τον Paul Clark που παίζει χριστιανική μουσική και παράλληλα ο ντράμερ Pat Mastelotto δέχεται μία ενδιαφέρουσα πρόταση από τους XTC και συμμετέχει στο άλμπουμ τους με τίτλο "Oranges and Lemons" (1989). Ο ίδιος αργότερα και μετά την διάλυση της μπάντας αποτέλεσε βασικός μέλος των θρυλικών King Crimson.

 

"Pull"

Χωρίς να το βάλουν κάτω και παρά την απογοήτευση που κυριαρχεί μιας και το προηγούμενο άλμπουμ τους δεν είχε την ανάλογη επιτυχία αρχίζουν να ηχογραφούν τον τέταρτο δίσκο τους με τίλο "Pull" με βοήθεια στις κιθάρες από τους Buzz Feiten (τον κιθαρίστα της μπάντας Stevie Wonder αλλά και Paul Butterfield Blues Band), τον Trevor Rabin (Yes), τους Doug Macaskill και Peter McRea. Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε το 1990, αλλά η RCA Records αποφάσισε να μην το κυκλοφορήσει και δυστυχώς λίγο αργότερα, η μπάντα διαλύθηκε οριστικά. Η ιστορία είναι ότι το "Pull" είχε μία πιο πειραματική κατεύθυνση και δεν έμοιαζε πολύ με τις προηγούμενες στούντιο δουλειές της μπάντας και σε αυτό ευθύνεται η παραγωγή του Paul DeVilliers, οπότε η δισκογραφική εταιρία αρνήθηκε να κυκλοφορήσει υλικό που δεν ήταν mainstream με συνέπεια το γκρουπ να ψάχνεται και να έρθει το τέλος της. Μάλιστα οι δηλώσεις εκείνη την χρονική περίοδο έδειχναν την σύγχυση και το άγχος που επικρατούσε στην μπάντα σε σημείο  ντράμερ Pat Mastelotto να δηλώνει ότι το "Pull" θα είναι "κάτι ανάμεσα σε Van Halen και Beatles" και φυσικά τίποτα από αυτό δεν ακούγεται στον δίσκο.

Όντως ο ήχος στον συγκεκριμένο άλμπουμ έχει ένα αλλιώτικο ύφος  και το τελικό αποτέλεσμα είναι μέτριο με μικρές εξαιρέσεις και περισσότερο θυμίζει ολίγον Peter Gabriel.

Το ευτύχημα για τους οπαδούς των Mr. Mister είναι ότι το "Pull" κυκλοφόρησε επίσημα είκοσι χρόνια μετά,  τον Νοέμβριο του 2010 από την  δισκογραφική εταιρία του Richard Page την Little Dume Recordings.
Tέλος  το Νοέμβριο του 2018, οι τρείς Mr. Mister, ανακοίνωσαν ότι ξαναηχογραφούν τρείς συνθέσεις από την εποχή του "Pull" που δεν είχαν μπει στο εν λόγω άλμπουμ (τα Slip Through My Fingers, Wheel of Life και Faith Unbroken) με την βοήθεια των Tim Pierce και Luis Conte σε κιθάρα και κρουστά αντίστοιχα.
 

Y.Γ. 1:Το 1994 κυκλοφόρησαν δύο συλλογές: Μια ιαπωνική κυκλοφορία με τίτλο "Best Selection" και μία στις ΗΠΑ με τίτλο "Kyrie" με τα 14 από τα καλύτερα τραγούδια τους από τα τρία τους πρώτα άλμπουμ.
Τον Μάρτιο του 1998 κυκλοφόρησε άλλη μια  συλλογή, η οποία προέρχεται από την Ουγγαρία. "Broken flings - The Very Best of" καιπεριέχει 16 κομμάτια. Μια άλλη συλλογή με τίτλο "Best 22" κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία μόνο στις 21 Νοεμβρίου 1998. Και στις 30 Μαρτίου 1999 κυκλοφόρησε στην Αμερική μια πέμπτη συλλογή με τίτλο "Broken flings: Encore Collection".

Υ.Γ. 2:  Προτάσεις για μεταγραφή εκτός από τον R. Page είχε και ο Steve Farris που έλαβε μια προσφορά να αντικαταστήσει τον Ace Frehley στους Kiss στο album τους "Creatures of the Night" ωστόσο, ο Steve αποφάσισε να μην αφήσει τους Μr. Mister για το Kiss, παίζει όμως το σόλο στο ομότιτλο κομμάτι  άλμπουμ.

Υ.Γ. 3: Η πορεία του Richard Page είναι ένα ατελείωτο μουσικό ταξίδι που άρχισε  από τους Pages (τρία άλμπουμ), το 1994 ένα άλμπουμ με τους Third Matinee, τέσσερις solo δίσκοι και αμέτρητες συμμετοχές με δεύτερα φωνητικά σε άλμπουμ των Sammy Hagar, Reo Speedwagon, Whitesnake (Slip of the Tongue), Dione Warwick, Survivor, Twisted Sister (Stay Hungry), Toto, Motley Crue ενώ επίσης έχει κάνει ένα πανέμορφο ντουέτο με την Cher για το "One Small Step" και έχει συνθέσει την νο 1 επιτυχία της Madonna με τίτλο

"I'll Remember". Τέλος είναι και από τους σημαντικούς συνεργάτες των Ringo Starr All-Starr Band.

Φώτης Μελέτης