Πέμπτη 22 Απριλίου 2021

Winding Road: "Winding Road’’


Oι Magnus Akerlund και Jan Hedlund, είχαν ασχοληθεί με όλο το φάσμα των ειδών της μουσικής, έχοντας προϋπηρεσία σε διάφορες μπάντες και μουσικά σχήματα και έχοντας κάνει περιοδείες ανά τη Σουηδία. Η πραγματική τους "κάψα" όμως δεν ήταν άλλη από τo μελωδικό ροκ και το AOR.

 

Έτσι λοιπόν συναντήθηκαν το 2018 στο studio του Magnus προκειμένου να διαπιστώσουν σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν να συνεργαστούν δημιουργικά. Το αποτέλεσμα ήταν κάθε εβδομάδα να κατορθώνουν να γράφουν κι  από ένα τραγούδι.
Και  σαφώς η φυσική συνέπεια ήταν να θέλουν να κυκλοφορήσουν επίσημα με τη μορφή άλμπουμ το σύνολο όλων αυτών των τραγουδιών και για αυτό τον σκοπό σχημάτισαν τους Winding Road.
Και ενώ σε άλλες περιπτώσεις η αναζήτηση τραγουδιστή για μουσικό συγκρότημα κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι, στη δική τους είχαν τη λύση σχεδόν έτοιμη.
Ο Jonas Tyskhagen, παλιός καλός φίλος του Hedlund, διακρινόταν για τη χαρακτηριστικό blues/soul χρώμα της φωνής του και ήταν ο πλέον ιδανικός για τη θέση του vocalist.
Προσθέστε και τη σημαντική συνδρομή ως guest στην κιθάρα, του Fredrik Folkare , παιδικού φίλου του Jonas, o oποίος προσφέρει πολύ δυνατά σόλο σε δύο από τα τραγούδια του άλμπουμ. Και επειδή η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, το εγχείρημα που κυκλοφόρησε στις 26 Μαρτίου και  φέρει ως τίτλο, το όνομα του συγκροτήματος , είχε ήδη πολύ θετική ανταπόκριση, καθώς ήδη τρία από τα τραγούδια βρίσκονται στη λίστα του Spotify και μεταδίδονται στο μουσικό ραδιόφωνο της Σουηδίας με επιτυχία.
Το κύριο χαρακτηριστικό του άλμπουμ "Winding Road’’ είναι η έμφαση στη μελωδικότητα, η οποία υπηρετείται απόλυτα από τις κιθάρες και τα συνθεσάιζερ.
Έντονο άρωμα σκανδιναβικού metal, killer solo και δυνατό ξεκίνημα με το "It s a Matter of Survival’’ σε ένα τραγούδι που αρμόζει ως αρχικό ενός τέτοιου άλμπουμ για το οποίο μάλιστα υπάρχει και promo video.
Καθαρό μελωδικό hard pop rock το δεύτερο, το "Summertime’’, ακούγεται πραγματικά πολύ ευχάριστα.
Ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στην 80s pop rock μελωδία με το "Call On Me’’, με ωραίο fade out. Η
 πρώτη power ballad του άλμπουμ είναι το "I Lost You’’, είναι αρκετά προσεγμένη στα φωνητικά και στα πλήκτρα με την απαραίτητη  δόση ρομαντισμού και μελό, που θα ταίριαζε σε ένα τέτοιο τραγούδι.
Αμέσως μετά έχουμε το "Out Of Control’’ με αρκετά δυναμικό hard rock ήχο, στο οποίο οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο αποτελούμενο από ένα πολύ καλό το σόλο 
Τα πλήκτρα κυριαρχούν, στο πρώτο καθαρόαιμο AOR  τραγούδι, το "Stranger In The Night’’, το οποίο έχει πολύ έντονο δυναμικό ρυθμό.
Η δεύτερη power ballad του άλμπουμ "Take Me As I Am’’, είναι από τα καλύτερα και πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια αυτής της δουλειάς, όπου τα πλήκτρα, οι κιθάρες , οι στίχοι υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την έννοια της μελωδίας. Υπέροχο το σόλο και ο ρομαντισμός που φτάνει στο απόγειό του.
Το AOR και η μελωδία παίρνουν τα πάνω τους και στο "On My Own Again’’.
Το "My Shooting Star’’ είναι από τα καλύτερα και πλέον αντιπροσωπευτικά  του άλμπουμ, όπου φαίνεται ότι τα μέλη του γκρουπ είχαν υπέροχη έμπνευση. Πολύ μελωδικό, ατμοσφαιρικό με άριστη χρήση των πλήκτρων. Έξυπνη η  δήθεν  disco εισαγωγή, ξεγελάει για κλάσματα δευτερολέπτου τον ακροατή, προφανώς ήθελαν να κάνουν inside joke, κατά την προσωπική μου άποψη.
Σε καθαρά hard rock μονοπάτια μας πάει το "Got To Get Close To You’’, χωρίς όμως να προδίδει το πνεύμα του άλμπουμ.
Για μια ακόμα φορά το solo είναι εξαιρετικό.
Προσωπικό μου αγαπημένο είναι το επόμενο το "Before It All Falls Down’’. Yπέροχα τα πλήκτρα και τα φωνητικά, σε ένα από τα πιο συγκινητικά ερωτικά τραγούδια που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό, που άνετα θα μπορούσαν να έχουν ερμηνεύσει οι Foreigner.
Αξιοπρεπέστατο AOR κλείσιμο είναι το δωδέκατο τραγούδι, το "We Can Run Away’’. 

Eν τέλει το ντεμπούτο άλμπουμ των Winding Road είχε ως παραγωγό τον ίδιο τον Magnus Akerlund και η ηχογράφηση και το μιξάρισμα έγινε στα Fieldgroove Studios. Πρόκειται για μια πάρα πολύ αξιόλογη προσπάθεια που προϊδεάζει για μια πολλά υποσχόμενη πορεία.
 
Δημήτρης Πολίτης 

Τετάρτη 7 Απριλίου 2021

To κρυμμένο ροκ διαμάντι του Michael Schenker


Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '90, και ο Γερμανός κιθαρίστας με την ταραχώδη ζωή προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει να κάνει ένα δυναμικό come back.

Η πορεία που είχε κάνει, με τους McAuley Schenker Group έχει κλείσει οριστικά τον κύκλο της με εμπορικές και συνθετικές επιτυχίες αλλά και με πολλούς τσακωμούς.
Στο άκρως πετυχημένο διάλειμμα που έκανε παρέα με τον τραγουδιστή Robin McAuley, με τα τρία σούπερ άλμπουμ και το  "Unplugged" Live" ενώ λίγο αργότερα ακολούθησε το πανέμορφο σόλο ακουστικό άλμπουμ "Thank You" (1993).
Όμως η προσωπική του ζωή είναι συνήθως βυθισμένη στις ουσίες και το αλκοόλ με συνέπεια να έχει χάσει τον προσανατολισμό του, μιας και εκείνη την περίοδο άλλοι ήχοι και άλλες μουσικές σκηνές κυριαρχούσαν στην παγκόσμια ροκ σκηνή.
Παράλληλα εκείνη την εποχή οι φήμες για την επανασύνδεση των UFO φουντώνουν ξανά και παρότι ο M. Schenker είχε "σκοτωθεί" με τον Phil Mogg αποφασίζει να κάνει αυτό που αρνείται πεισματικά τα προηγούμενα χρόνια και δέχεται να συμμετέχει στο reunion ως UFO.


 
Μία κίνηση που μοιάζει περισσότερο για να "μαζέψει" τα οικονομικά του  παρά ως καθήκον προς τους οπαδούς και της ιστορίας της μπάντας που τον "παρακαλούσαν" όλα τα προηγούμενα  χρόνια για αυτήν την πολυπόθητη επανασύνδεση. Έτσι λοιπόν την άνοιξη του 1995 το πολυπόθητο come back συνέβη αρχικά στην Ιαπωνία και έπειτα στον υπόλοιπο κόσμο, με το θρυλικό line up των UFO να είναι ξανά μαζί και να κυκλοφορεί το εξαιρετικό "Walk on Water" αντάξιο της ιστορίας τους, χαρίζοντας απέραντες μουσικές στιγμές συγκίνησης και μελωδικής ευδαιμονίας στους χιλιάδες οπαδούς τους.
Αν και φαινόταν ότι ο M. Schenker" θα πορευθεί με την μπάντα που τον έμαθε όλος ο πλανήτης, αποφασίζει να σχηματίσει ξανά τους Michael Schenker Group αφού ουσιαστικά τους είχε βάλει σε πάγο από την κυκλοφορία, του άλμπουμ "Built to Destroy" (1983) και της περιοδείας που ακολούθησε. 
Με τον εγωισμό και την αυτοκαταστροφικότητα που τον διακρίνει αλλά και με αδιάκοπη εργατικότητα (την είχε από έφηβος) που τον έχει "σώσει" από τα χειρότερα, βάζει μπροστά ξανά το δικό του όχημα και τον Αύγουστο του 1996 κυκλοφορεί το "Written in the Sand" από την Ιαπωνική δισκογραφική εταιρία Positive Energy Records Zero Corporation η οποία ποντάρει στο  brand name του M. Schenker που ακόμα "πουλάει" αλλά και στην ντόπια αγορά που τον λατρεύει ακόμη παρά το γεγονός ότι παγκόσμια κυριαρχεί το εναλλακτικό rock και το grunge.
O σπουδαίος κιθαρίστας αξιοποιεί την εμπιστοσύνη των Γιαπωνέζων και ψάχνει να στήσει τη νέα μπάντα και να προχωρήσει σε ηχογραφήσεις στα υπέροχα Rumbo Recorders studio στην Αμερική.
Φυσικά στο νέο σχήμα δεν υπάρχει κανένας από τους MSG των αρχών της δεκαετίας του ΄80. Ούτε ο τραγουδιστής Gary Barden ή ο Graham Bonnet, ούτε οι θρυλικός ντράμερ Cozy Powell, ούτε το σούπερ δίδυμο, του μπασίστα Chris Glen με τον ντράμερ Ted McKenna.
Έχουμε λοιπόν νέο αίμα στην καινούργια σύνθεση του γκρουπ με ταλαντούχους μουσικούς όπως ο Σουηδός τραγουδιστή Leif Arne Sundin (Great King Rat) που θυμίζει αρκετά τον Paul Rodgers. Αυτή η φήμη ενισχύθηκε από μία αναφορά που έκανε ο θρυλικός κιθαρίστας Jimmy Page (Led Zeppelin) σε μία συνέντευξή του, που σχολίασε ότι ο Leif Sundin είναι ότι πιο κοντινό υπάρχει στην φωνή του Paul Rodgers. Οπότε καλύτερη συστατική επιστολή δεν υπήρχε για τον ταλαντούχο ερμηνευτή.
Παράλληλα άλλη μία καλή κίνηση που βοήθησε ώστε το συγκεκριμένο άλμπουμ να ακούγεται ταυτόχρονα δυναμικό και τεχνικό, είναι η επιλογή ενός εξαιρετικού rhythm section.

 

Ο λόγος για τον αμερικανό μπασίστα Barry Sparks που έχει παίξει συνολικά με αρκετούς καταξιωμένους  μουσικούς όπως o Yngwie Malmsteen, οι UFO, Dokken  Ted Nugent κ.α. ενώ η επιλογή του Καναδού ντράμερ  Shane Gaalaas ήταν πολύ εύστοχη διότι και αυτός έχει πλούσια σόλο καριέρα αλλά και σπουδαίες συνεργασίες στην πορεία του (Yngwie Malmsteen, Vinnie Moore, Uli Jon Roth, Cosmosquad).
Επιπρόσθετα στα πλήκτρα αλλά σε αρκετά υποβαθμισμένο ρόλο είναι και ο πολύπειρος Γερμανός Claude Gaudette (Air Supply,Céline Dion, Barry Manilow, Little River Band, Christopher Cross, Peter Cetera, Whitesnake), ο οποίος δυστυχώς πέθανε λίγους μήνες αργότερα από την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Την παραγωγή αναλαμβάνει ο θρυλικός Ron Nevison ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη ο δίσκος έχει ένα σημαντικό μείον με τον ήχο στα τύμπανα μιας και το τελικό αποτέλεσμα δεν νομίζω ότι είναι ικανοποιητικό.

 
                            "Written in the Sand"
 
O δίσκος ξεκινά με το "Brave New Worl" και μας βάζει αμέσως στο hard rock κλίμα "made in MSG" με το μελωδικό ρεφρέν να σε προδιαθέτει για την συνέχεια. Ακολουθεί το "Cry No More" με εντυπωσιακή εισαγωγή σε μία πιο ογκώδης σύνθεση με υπέροχο λυρικό ρεφρέν και συνάμα ο Sundin δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό που του απέδωσαν για τον P. Rodgers παράλληλα  M. Schenker κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα με την κιθάρα του να κελαηδάει ασταμάτητα.
Το "I Believe" ξεκινά σε ύφος μπαλάντας αλλά εξελίσσεται σε μία μνημειώδης aor/hard rock σύνθεση ενώ το "Back to Life" είναι ταχύ, τεχνικό αλλά και μελωδικό.
Το ομότιλο κομμάτι είναι ακόμη μία υπέροχη aor/rock σύνθεση θυμίζοντας Van Halen και Mr. Big ενώ το ορχηστρικό/καταιγιστικό "Essenz" απλά επιβεβαιώνει πανηγυρικά την αστείρευτη δεξιοτεχία του Γερμανού κιθαρίστα. Έπεται το "Love Never Dies" που είναι από τις κορυφαίες συνθέσεις του δίσκου με το ρεφρέν να σου κολλάει στο μυαλό και το κιθαριστικό σόλο να ζωγραφίζει κυριολεκτικά.
Το "I Will Be There" συνεχίζει σε πιο αργόσυρτους ρυθμούς με το ρεφρέν να σε καθηλώνει από την μελωδικότητα του καθώς η ερμηνεία του L.Sundin απογειώνει κι άλλο το κομμάτι.
Το "Take Me Through the Night" έχει τον κλασικό hard rock ήχο της δεκαετίας του περασμένου αιώνα με τον Barry Sparks να αποδεικνύει πόσο καλός "παίκτης" είναι και το άλμπουμ κλείνει με το εξαιρετικό "Down the Drain" όπου τα ρυθμικά σημεία ακούγονται υπέροχα με ρεφρέν και μουσικές γέφυρες να κάνουν την σύνθεση ακόμη πιο συναρπαστική.
Στο εσώφυλλο του "Written in the Sand" ο Μichael Scenker αφιερώνει το εν λόγω άλμπουμ στη μνήμη του πατέρα του με την ευχή "να είναι στην αγκαλιά του Θεού  και θα τον αγαπάει παντοτινά".
 
Υ.Γ.1: Στην επανεκδοση του 2001 υπάρχει επιπλέον το "Sweet Cool Kiss of Night" ως bonus track και τo ερμηνεύει ο Jeff Martin (Racer X, Badlands) ενώ στο μπάσο είναι ο Rev Jones(Τhe Destroyers, George Thorogood).
 
ΥΓ.2: Μετά τους M.S.G., o L. Sundin συμμετείχε σε ορισμένα άλμπουμ του κιθαρίστα των Europe, John Norum και το 2011 έκανε τα φωνητικά για το σόλο άλμπουμ του κιθαρίστα, Brian Robertson (Thin Lizzy, Motorhead) με τίτλο "Diamonds and Dirt" ενώ έχει δημιουργήσει τη δική του μπάντα, House of Leaf.
Eπίσης με τον M.Schenker ξανασυναντήθηκαν για ένα τραγούδι στο άλμπουμ "Tales of Rock'n'Roll" (2006) του Γερμανού κιθαρίστα.
 
Φώτης Μελέτης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...