Robin McAuley: "Standing on the Edge"

 

Με πολλά ροκ ένσημα στο ενεργητικό του ο Ιρλανδός ερμηνευτής Robin McAuley κυκλοφορεί το αξιόλογο "Standing On The Edge", συνεχίζοντας μία αξιοπρόσεκτη δισκογραφική πορεία που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 με τους Grand Prix και Far Corporation.

 

Επόμενος σταθμός και πιο καθοριστικός για την καριέρα του ήταν οι McAuley Schenker Group με τους οποίους κυκλοφόρησε τρία εκπληκτικά στούντιο άλμπουμ και το τραγούδι "Nightmare" να γίνεται τεράστια εμπορική επιτυχία σε όλη την υφήλιο.

Ο Robin McAuley στην συνέχεια ουσιαστικά απείχε για μεγάλο χρονικό διάστημα από το προσκήνιο κάνοντας μερικές σποραδικές εμφανίσεις με εξαίρεση την συμμετοχή του για ένα φεγγάρι στους θρυλικούς Survivor και το σόλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1999 με τίτλο "Business As Usual", στο οποίο τον βοήθησε σημαντικά ο Frankie Sullivan, κιθαρίστας των Survivor.

Η πιο πρόσφατη δισκογραφική του στάση ήταν το περσινό άλμπουμ με τους Black Swan παρέα με τους Reb Beach (Whitesnake, Winger), Jeff Pilson (Foreigner, eDokken) και Matt Starr (Ace Frehley, Mr Big). Παράλληλα τα τελευταία χρόνια τον ξανακούσαμε στα προσωπικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο πρώην συνεργάτης του Michael Schenker.

Ερχόμενοι στο νέο άλμπουμ, του Robin McAuley έχουμε ένα υπέροχο ξεκίνημα  με το "Thy Will Be Done" που θυμίζει τις μέρες των MSG και Grand Prix καθώς τα πλήκτρα του Alessandro Del Vecchio προσθέτουν ένα πιο μελωδικό χρώμα ενώ το "Standing On The Edge" κινείται σε πιο κλασικά hard/heavy rock μονοπάτια με το αργόσυρτο κουπλέ  δίνει την σειρά του σε ένα σαγηνευτικό μελωδικό ρεφρέν.

Ακολουθούν στην πορεία δύο μέτρια κομμάτια, αρχικά το μπαλαντοειδές "Late December" που σώνεται χάριν της φωνής του Robin McAuley και το άχρωμο "Do You Remember".

Η συνέχεια ανήκει στο εξαιρετικό "Say Goodbye" που δείχνει το τεράστιο ερμηνευτικό μέγεθος του Robin McAuley όπως και το  "Chosen Few", το οποίο βγάζει ένα ξεχωριστό δυναμισμό που προκύπτει από την εμπνευσμένη βοήθεια του κιθαριστικού παιξίματος του Tommy Denander. 

Η όμορφη μπαλάντα "Run Away" δίνει ένα ακόμη πιο μελωδικό τόνο στο δίσκο ενώ το "Supposed To Do Now" περιλαμβάνει ένα από τα καλύτερα ρεφρέν του άλμπουμ και επιπρόσθετα στην κιθάρα συναντάμε τον πολύπειρο Howard Leese (Bad Company, Heart) που ξεδιπλώνει χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς το λιτό και συνάμα συναισθηματικό παίξιμο του. 

Το άλμπουμ κλείνει με τρείς αξιόλογες συνθέσεις,  το "Wanna Take A Ride" (σε απόλυτους aor ρυθμούς), το απίθανο "Like A Ghost' στο οποίο συμμετέχει ο κιμπορντίστας Phil Lanzon (Uriah Heep, Grand Prix) και το το καταιγιστικό "Running Out Of Time" με ένα φοβερό κιθαριστικό σόλο από τον Andrea Seveso.

Συνοπτικά θα χαρακτηρίζαμε το "Standing On The Edge" μία νοσταλγική επιστροφή στα '80ς δοσμένη με έναν σύγχρονο τρόπο χωρίς ίχνος επιτηδευμένης φόρτισης με την μοναδική και συναρπαστική φωνή του Robin McAuley να κυριαρχεί και να συνεχίζει να μας ταξιδεύει σε τόπους μελωδικούς.

 

Φώτης Μελέτης

FM: "Tough It Out – Live!"

 Οι FM ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι έγιναν, από πολλές απόψεις, η εκδίκηση του hard rock της δεκαετίας του ’80. Τότε, που, αν και η ικανότητα του συνθετικού τους πυρήνα να γράφουν κομμάτια ήταν σπάνια, επειδή ήταν και παραφαίνονταν αγγλάρες, υποτιμήθηκε και σχεδόν θάφτηκε.

 

Μετά το “Indiscreet” που κυκλοφόρησε στα τέλη του ’86 και επισκιάστηκε από την Μποντζοβιάδα της εποχής, ήρθε το ’89  “Tough It Out”, στο οποίο επιστρατεύθηκε ακόμη και το συνθετικό υπερόπλο Desmond Child. Μπήκε μεν στο βρετανικό top-40 για μία εβδομάδα (UK#34, 14/10/89), τα τρία single του ουδέποτε έσκισαν (Bad Luck - UK#54, 12/8/89, Someday (You'll Come Running) -UK#64, 30/9/89, Everytime I Think Of You - UK#73, 10/2/90), τα έσοδα δεν κάλυψαν ούτε κατά διάνοια το κόστος παραγωγής του δίσκου, οπότε το όνειρο των FM με το τέλος της δεκαετίας έλαβε και κείνο τέλος. 
Όταν το 2007 μετά από 12 χρόνια αυτοαρχειοθέτησης επανασυνδέθηκαν, είχε έρθει η ώρα για την ειρηνική εκδίκηση.  

Όσοι ήταν πολύ μικροί ή και αγέννητοι μεταξύ ’86 και ’90, ανακάλυψαν όλους τους ήρωες του παρελθόντος, μικρούς και μεγάλους και τους αποθέωσαν κανονικά. Τη βοήθεία του νέου εταιρικού περιβάλλοντος και του digital downloading που απομειώνουν τις διαφορές μεταξύ πρώτων και δεύτερων ονομάτων του κάποτε και των μεγάλων revivalist φεστιβάλ που επιτρέπου να αναδειχθεί το ποιοί το είχαν από την αρχή και ποιοί υπήρξαν υπερτιμημένοι, οι FM γνωρίζουν, εδώ και τουλάχιστον δέκα χρό νια, μια δεύτερη, δικαιωμένη καριέρα, εστεμμένοι και αυτοί ως «κλασσικοί» για το (το απεχθάνομαι ως όρο, αλλά για να συνεννοούμεθα) melodic rock.  Η φωνή του Steve Overland παραμένει ακμαία και δίνει στα κομμάτια τη συναισθηματική ώθηση που εσκεμμένα είχε προοριστεί να ενσωματώσουν εξαρχής, ενώ όλοι οι παίκτες -από τη ρυθμική βάση των γερόλυκων Jupp/Goldsworthy που περνάνε την καλύτερη φάση της καριέρας τους, η κιθάρα του καλού στρατιώτη Jim Kirkpatrick ως τα πλήκτρα του χτισμένου Jem Davis- είναι επαγγελματίες με την πλήρη έννοια του όρου.  

Το 2019, το άλμπουμ παίχτηκε ολόκληρο στις τελευταίες συναυλίες της περιοδείας τους στη Γερμανία, απ’ όπου κι ηχογραφήθηκε το διπλό αυτό άλμπουμ, επειτειακού χαρακτήρα, για τα 30 του χρόνια, απ’ όπου και το διπλό άλμπουμ. Στο πρώτο παίζουν track by track το "Tough It Out", αναενωμένο και νευρώδες, ενώ στο δεύτερο υπάρχουν μια σειρά από κομμάτια της υπόλοιπης δισκογραφίας τους, κυρίως από το πιο πρόσφατο “Heroes And Villains”. Όπως διαπιστώσαμε δια ζώσης στο Crow στις 25 Μαρτίου 2017 και μπορεί να επιβεβαιώσει αβίαστα και η ακρόαση του live αυτού, η κάθε εμφάνισή τους αξίζει “every penny” (αφού έχουν φύγει από την Ευρώπη αυτοί, έτσι το λένε ακόμη).  
Για θιασώτες και starters, συνιστάται πλήρης ακρόαση. 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου  

Paris: "50/50"

Μελωδικό rock από τη Γαλλία;; Εάν σημειώσω την πολύχρονη και συνεπή παρουσία του πολυοργανίστα Frédéric Slama και της μπάντας του, τους AOR, δύσκολα θα βρούμε άλλους και εννοώ με ποιότητα και αξιόλογη προσέγγιση στο μελωδικό γένος.

 

Οι δύο Γάλλοι που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον ιδιαίτερα απαιτητικό χώρο του μελωδικού Rock  είναι  ο τραγουδιστής/οργανίστας Frederic Dechevanne και ο κιθαρίστας Sebastien Montet που φυσικά ονόμασαν την μπάντα τους με το όνομα μίας πόλης ιστορικότατης, της πόλης του φωτός, Παρίσι.
Με την αμέριστη συμπαράσταση στην παραγωγή και όχι μόνο ενός Βρεττανού, του Steve Newman, στην συναυλία του οποίου το 2014 είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον Frederic Dechevanne και να αγοράσω υπογεγραμμένο το πρώτο τους cd!
Για να φτάσουμε στο 2021 και να έχω στα χέρια μου το αριθμητικά ονομαζόμενο "50/50" που είναι ο τρίτος δίσκος της μπάντας.
Το αποτέλεσμα είναι εμφανέστατο στο τέλειο μιξάρισμα του δίσκου με έντονο το στοιχείο της AOR ηχοχρωμίας, με τα αρμονικότατα στοιχεία που χαρακτηρίζουν και την μπάντα των NEWMAN.
Και η φιλική διάθεση και συνεισφορά του Steve Newman δεν σταματά εδώ: οι μουσικοί συνοδοιπόροι του στην μπάντα των NEWMAN είναι παρόντες ο David Bartlett στο μπάσο και ο Rob McEwen στα τύμπανα προσδίδουν ένα τόνο στιβαρότητας στο δίσκο. Ενώ η παρουσία και του "θεούλη" Robert Säll (των WORK OF ART και W.E.T.) "δένει" αρμονικότατα με την όλη μελωδική ομάδα δημιουργίας.
Στο εναρκτήριο "Breathe In/Breathe Out" με εμφανή την επίδραση ειδικά στην εισαγωγή από Van Halen και το θρυλικό "Jump", προϊδεαζόμαστε για το τι ακριβώς θα ακολουθήσει…και πραγματικά με το "Ashes To Ashes" να είναι κάλλιστα το "γέννημα" από ραδιοφωνική επιτυχία στα 80ς, ειδικά με τα πιασάρικα φωνητικά, τα πλήκτρα και τη δεξιοτεχνική κιθαριστική παρουσία.
Το ιδιαίτερο "Crazy Over You" με ένα αίσθημα It Bites (τους θυμάται κανείς;;) μελωδικό "διαμαντάκι", ενώ το "Touch Me-With Your Eyes" είναι  απλά μία μελωδική πανδαισία, με ταξιδιάρικο σόλο κιθάρας και ένα πιασάρικο ρεφραίν κατάλληλο για συναυλιακές καταστάσεις.
Αγαπημένο κομμάτι από τον δίσκο, το "Can’t Get You Out of My Mind" , ένα αορομελωδικοροκάδικο κομμάτι που ανυπομονώ να το ακούσω ζωντανά όταν η μπάντα θα εμφανιστεί κάποιαν στιγμή οσονούπω και στην Αθήνα (όπως μας εκμυστηρεύτηκε σε συνέντευξη που θα διαβάσετε στο εγγύς μέλλον στο rocktime.gr που μας παραχώρησε ο Frederic Dechevanne).
Με την κιθάρα με ένα πολύ όμορφο riff να "γλυκοπαίζει", με τη  μελωδία των πλήκτρων που όμορφα "υφαίνονται" σε ολόκληρο το δίσκο, η σύνθεση απογειώνεται. Το "Surrender" ακόμη ένα σπουδαίο δείγμα της μουσικής που "υφαίνουν" με τόση μαεστρία  οι  PARIS θυμίζει στους γνώστες  Trixter και Firehouse.
Το "Some Heart" με τα κλασικότροπα  AOR πλήκτρα είναι πραγματικά  ένα εμπορικότατο θανατηφόρο AOR "ποίημα", με εξαιρετικό ρεφραίν, πανέμορφη ενορχήστρωση και καταπληκτική δουλειά στην κιθάρα.
Με τα  "Superhero", "Game, Changer" η περιήγηση στα μελωδικά, πανέμορφα και περίτεχνα "κοσμήματα" συνεχίζεται ενώ το "Half Of Me" είναι ένας εκρηκτικός μελωδικός ύμνος που προέρχεται από μία χρυσή εποχή.
Από τα πρώτα μέτρα του "No Bridge Too Far " είμαστε σίγουροι  100% ότι αυτή μπάντα είναι "ταγμένη μέχρι το μεδούλι" στις μελωδίες των '80ς.
Στο δε, "Valentine's Day" που ολοκληρώνει τον δίσκο η μπάντα μας προσφέρει μία εκπληκτική uptempo ανάλαφρη σύνθεση με ένα υπέροχο, ταξιδιάρικο σόλο.
Μπορεί μεν να μην ανήκουν στην πρώτη κατηγορία των μελωδικών σχημάτων που θα μας πάρουν τα μυαλά όπως οι Work of Art και Find Me (υπεραγαπημένες μπάντες), αλλά παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον και είναι μία άλλη πρόταση διαφορετική από τη "Σκανδιναβική απολυταρχία".
Με το  uptempo AOR μουσικό ύφος που μας περιγράφουν και με την hi-tech μουσική τους δημιουργία που θυμίζει Boulevard, Stage Dolls αλλά και BON JOVI, FOREIGNER, DEF LEPPARD εποχής "Hysteria" καθώς και την έμπνευση των  JOURNEY σίγουρα μας προσφέρουν πιασάρικες μελωδίες πλημμυρισμένες από πλήκτρα  και εξαιρετικές "πινελιές" κιθαριστικής "ευωχίας".
Η δε παρουσία του αγαπημένου καλλιτέχνη  Steve Newman στην παραγωγή, το mastering και στα φωνητικά αλλά και του δεξιοτέχνη συνθέτη/κιθαρίστα Robert Säll προσδίδουν ποιότητα στο συνολικό εγχείρημα.
Εάν δεν έχετε ακούσει τους Paris κάντε το ΤΩΡΑ να μπορείτε να τραγουδάτε μαζί τους στην συναυλία τους που αναμένεται να ανακοινωθεί μέχρι τέλους του χρόνου...
 
Νότης "Game Changer" Γκιλλανίδης