Atlanta Rhythm Section: Η γλυκιά πλευρά του southern rock

Οι Atlanta Rhythm Section ιδρύθηκαν την άνοιξη του 1971 με βάση το Doraville της Georgia και ουσιαστικά ήταν η ένωση μελών από τις μπάντες των Candymen και Classics IV. Το όνομα τους δόθηκε από τον ιδιοκτήτη του Studio One, Buddy Buie και από δύο συνεργάτες, τους Cobb και Bill Lowery.

Υπογράφουν άμεσα συμβόλαιο με την Decca Records, και τον Ιανουάριο του 1972 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους άλμπουμ.
Η πρώτη μεγάλη τους επιτυχία έρχεται με το έκτο τους άλμπουμ "A Rock and Roll Alternative" (1976) και το τραγούδι "So in to You" (#7 ΗΠΑ), το οποίο γίνεται χρυσό.

Στο επόμενο άλμπουμ το "Champagne Jam" (1977) έρχεται η κορύφωση όπου γίνεται πλατινένιο και περιλαμβάνει δύο μεγάλες επιτυχίες το υπέροχο "Imaginary Lover" (#7 ΗΠΑ) και το "I'm Not Gonna Let It Bother Me Tonight".

Το 1979 κυκλοφορούν το άλμπουμ "Underdog", που περιλαμβάνει την θαυμάσια διασκευή που έκαναν στο ορχηστρικό "Spooky" (#17 ΗΠΑ) του σαξοφωνίστα Mike Sharpe (Shapiro, Harry Middlebrooks Jr.) καθώς και την όμορφη μπαλάντα  "Do It or Die" (#19 ΗΠΑ). Το άλμπουμ γίνεται χρυσό και έπειτα ακολουθεί η εμπορική πτωτική πορεία των ARS με τα "The Boys from Doraville" (1980), το "Quinella" (1981) που έκανε σχετική επιτυχία λόγω του κομματιού "Alien". Η δεκαετία του '80 τους αποχαιρετά με έναν καταπληκτικό τον δίσκο σε πιο ροκ φόρμες, το "Truth in a Structured Form" (1989) ενώ στην δεκαετία του '90 κυκλοφορούν τα δύο τελευταία στούντιο άλμπουμ τους τα "Partly Plugged' (1997) που περιλαμβάνει ακουστικές εκτελέσεις αγαπημένων συνθέσεων και το "Eufaula" (1999).
Οι επίσημες κυκλοφορίες της μπάντας κλείνουν το 2000 με το "Live at The Savoy, New York: October 27, 1981". Τέλος είχε προηγηθεί ένα ακόμη  album με live ηχογραφήσεις στο στούντιο με τίτλο "Atlanta Rhythm Section '96" (1996).

 

                                        Το ξεκίνημα και οι Lynyrd Skynyrd

Οι Atlanta Rhythm Section στην πολύχρονη ιστορία τους κυκλοφόρησαν 15 άλμπουμ εξαιρετικού υλικού, και έδιναν υπέροχες διασκεδαστικές ζωντανές παραστάσεις που τους έκαναν σημαντικούς στην σκηνή του Southern Rock όπου κατάφεραν να πορεύονται παράλληλα με σπουδαίες μπάντες όπως οι Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, Eagles και Fleetwood Mac, Little Feat και Steely Dan.

Το δισκογραφικό τους ξεκίνημα έγινε το Νοέμβριο του 1972 με δέκα τραγούδια που απαρτίζουν το ντεμπούτο άλμπουμ των A.R.S. που ηχογραφήθηκαν στο Studio One στο Doraville. Ο παραγωγός/τραγουδοποιός Buddy Buie (Roy Orbison, Classics IV) έγραψε εννέα από τα τραγούδια σε συνεργασία με το υπόλοιπο συγκρότημα.

Η μπάντα κυκλοφορεί το 1973 το δεύτερο άλμπουμ της, με τίτλο "Back up Against the Wall", με τους Hammond και Daughtry να δουλεύουν σκληρά σε σημείο να έχουν νοικιάσει διαμέρισμα στον  επάνω όροφο από το Studio One. Στο ίδιο στούντιο ηχογραφούσαν και οι θρυλικοί  Lynyrd Skynyrd τον παρθενικό τους δίσκο ενώ παράλληλα ο Al Kooper εργαζόταν στο Studio One και με τις δύο μπάντες. 

                                        Μια παράσταση στο "Λευκό Οίκο"

Τον Αύγουστο του 1978, oι A.R.S. έπαιξαν σε έναν από τους πιο διάσημους χώρους στην Αμερική στον Λευκό Οίκο!
Είχαν γνωρισθεί με τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ την εποχή που ήταν Κυβερνήτης της Georgia, και ως Πρόεδρος των ΗΠΑ τους κάλεσε να έρθουν να παίξουν για τα γενέθλια του γιου του στην Ουάσινγκτον. 
Μάλιστα ο Carter τους προλόγισε λέγοντας πως:

"Οι φίλοι μου οι A.R.S.  όχι μόνο είμαστε και οι δύο από το ίδιο μέρος της χώρας, αλλά θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους οι περισσότεροι κριτικοί και σχολιαστές δεν τους έδιναν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας κάτι ανάλογο είπαν και για μένα. Αλλά ευτυχώς η ιστορία τους διέψευσε".

 Ήταν εκείνη τη στιγμή που ο αρχικός ντράμερ και ο τραγουδοποιός Robert Nix αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Roy Yeager, ο οποίος τους ένωσε στο στούντιο για δουλειά στο επόμενο άλμπουμ τους.

Το 1979 κυκλοφορεί, το "Underdog", ακόμη ένα θαυμάσιο άλμπουμ που συνέχισε τη δημοφιλή επιτυχία του ARS και αποδεικνύει ότι η μπάντα συνεχίζει να κάνει ποιοτική μουσική. Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια, ένα από τα οποία είναι το "Let's Go Get Stoned" (Ashford & Simpson). Το ύφος είναι πιο ήπιο, καθώς μόνο μερικά τραγούδια ξεχωρίζουν. Ο λόγος για τα "Do It ή Die" και "Spooky" που κυκλοφόρησαν και τα δύο ως single και έφτασαν στο top 20. Το άλμπουμ έγινε χρυσό με τη δημοτικότητα του συγκροτήματος να είναι Το άλμπουμ ήταν αρκετά καλό και έκανε το γκρουπ ευρύτερα γνωστό αλλά δεν ξεχώρισε κάποιο single ώστε το άλμπουμ να γνωρίσει επιτυχία. Με μοναδικό όπλο τις συναυλίες οι ARS κατάφεραν να φτιάξουν ένα σκληρό πυρήνα οπαδών ενώ τα 11 τραγούδια στο "Backup Against the Wall" προσφέρουν έναν συνδυασμό από up-tempo μελωδίες και μπαλάντες σε μία προσέγγιση που θα γινόταν ο ακρογωνιαίος λίθος της μελλοντικής επιτυχίας του συγκροτήματος. 

Ο ρυθμός συνολικά είναι πιο αργός και πιο συγκρατημένος και υπάρχει ένας συνδυασμός tempos, τόσο μεταξύ τραγουδιών όσο και μέσα σε μεμονωμένες μελωδίες, τις οποίες η μπάντα θα τελειοποιήσει σε μελλοντικούς δίσκους.

Μετά από το "Back up Against the Wall"  οι A.R.S. αποφάσισαν αποχωρήσουν από το MCA/Decca για το Polydor.
Άρχισαν επίσης να δημιουργούν φήμη στην περιοχή της Ατλάντα για να κάνουν υπέροχες ζωντανές εμφανίσεις από τη στιγμή που επέστρεψαν στο Studio One για να δουλέψουν στο επόμενο άλμπουμ τους.

 

Το "Third Annual Pipe Dream" (1974), είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ των A.R.S. με ακόμη πιο ομαλό ήχο και μια ποικιλία τραγουδιών κινούμενη σε ποπ και ροκ ρυθμούς και μελωδίες. Το τραγούδι "Doraville", γνωρίζει μία μικρή επιτυχία ενώ παρά τα όμορφα κομμάτια με πιο χαρακτηριστικό το "Angel (What In The World's Come Over Us)" το άλμπουμ φτάνει μέχρι το #35 ΗΠΑ χωρίς να κάνει το εμπορικό άλμα που επιζητούσε η μπάντα.

Τα 10 τραγούδια στο "Third Annual Pipe Dream", συμπεριλαμβανομένων 8 τραγουδιών του Buddy Buie σε συνεργασία με άλλα μέλη της μπάντας, έδειχνε ότι η επιτυχία δεν θα αργούσε. Βέβαια οι A.R.S. είχαν αποκτήσει φανατικό κοινό σε ορισμένες Νότιες Πολιτείες αλλά συνολικά υστερούσαν σε οπαδούς στις υπόλοιπες ΗΠΑ για αυτό συνέχισαν να περιοδεύουν συνεχώς.

Οι A.R.S. επέστρεψαν στο Studio One το 1974 για να δουλέψουν στο επόμενο άλμπουμ τους τα οποία θα ήταν καλύτερα από αυτά που είχαν κάνει στο παρελθόν. Όπως πάντα, νέα τραγούδια γράφτηκαν στην ακουστική κιθάρα ή το πιάνο και μεταφέρθηκαν στο στούντιο πριν από τη συναυλίες. Το μουσικό ύφος του άλμπουμ που έδινε έμφαση σε έναν σφιχτοδεμένο ήχο εμπνευσμένος με όμορφες μελωδίες.

 

 Το "Dog Days" (1975) ήταν το τέταρτο άλμπουμ του A.R.S. και το πρώτο τους αληθινό αριστούργημα - ένα άλμπουμ που εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα ενώ το συγκρότημα εμφανίζει μια σειρά μουσικών στυλ και προσεγγίσεων που είναι πολύ διαφορετικές από εκεί που ηγήθηκε το υπόλοιπο Southern Rock. Συνολικά, είναι ένα ταχύτερο άλμπουμ από τα προηγούμενα με έξι up-tempo τραγούδια και δύο όμορφες μπαλάντες βάζοντας περισσότερο ροκ χρώμα".

 

Επόμενο άλμπουμ το "Red Tape" (1976) που είναι αρκετά διαφορετικό από οτιδήποτε είχε ηχογραφήσει προηγουμένως καθώς το συγκρότημα είχε παίξει περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις, είχαν αναπτύξει ένα σύνολο ήχου, και υπήρξε μια προσπάθεια να καταγραφεί αυτός ο ήχος στο "Red Tape"  έχοντας περισσότερο μία πιο blues κατεύθυνση συνδυασμένο πάντα σε ποπ και ροκ μελωδίες. Οι συναυλίες που δόθηκαν για την προβολή του άλμπουμ παρουσίασαν μια πιο σκληρή ροκ προσέγγιση από ό, τι είχαν ηχογραφήσει στο παρελθόν, με έντονο ήχο κιθάρας.

Το "Jukin", ήταν ένα τοπικό hit και ακολούθησε ένα δεύτερο single, το "Free Spirit"  και το άλμπουμ δεν παρήγαγε τις πωλήσεις που έψαχνε η Polydor εκτός από το Νότο. Συνέχισαν να επεκτείνουν τις ζωντανές παραστάσεις τους, συμπεριλαμβανομένης μιας αξέχαστης παράστασης την άνοιξη του 1976 με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ατλάντα στο Chastain Park της Ατλάντα.

 

                                         "A Rock and Roll Alternative"

Οι A.R.S. αντιμετώπισαν μία αυξανόμενη πίεση από την δισκογραφική τους εταιρία για περισσότερες πωλήσεις και επιτυχία στο chart, και αποφάσισαν μέσα στην ίδια χρονιά να κυκλοφορήσουν και νέο άλμπουμ  Συνήθως χρειαζόντουσαν  3 μήνες για να ηχογραφήσουν κάθε άλμπουμ, αλλά τώρα πήραν ένα τελεσίγραφο από την δισκογραφική τους εταιρεία να το παραδώσουν σε 45 ημέρες ή αλλιώς θα τελείωνε η συνεργασία τους. Παρότι κουρασμένοι από τις συνεχόμενες περιοδείες επέστρεψαν στο Studio One και έγραψαν, ηχογράφησαν και παρήγαγαν το επόμενο άλμπουμ σε 30 ημέρες δημιουργώντας το εξαιρετικό "A Rock and Roll Alternative" που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1976.

Οι κριτικές ήταν αποθεωτικές και το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις μέσα στις οποίες διασκευάζουν το blues "Outside Woman Blues" (συνθέτης Blind Joe Reynolds, πρώτη διασκευή από τους Cream).

Οι διπλές υπογραφές του ήχου ARS - η φωνή του Ronnie Hammond και η κιθάρα του Barry Bailey - δεν ακούστηκαν ποτέ καλύτερα, αλλά η μεγάλη δύναμη του δίσκου είναι το εύρος των ίδιων των τραγουδιών.

Με το "A Rock and Roll Alternative", οι A.R.S. χρειάστηκαν επειγόντως μία μεγάλη επιτυχία. Το πρώτο single, το "Neon Nites", πλησίασε το top 40. αλλά το υπέροχο single, "So Into You", έδωσε αυτό που αναζητούσε τόσα χρόνια το γκρουπ. φτάνοντας στο νο7 ΗΠΑ τσαρτ και ακούστηκε πάρα πολύ στα ροκ ραδιόφωνα το καλοκαίρι του 1977. Το άλμπουμ έφτασε στους 10 πρώτους στα charts και πήρε χρυσό και η δημοτικότητα τους εκτοξεύθηκε παντού.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1977 οι A.R.S. έπαιξαν το μεγαλύτερο σόου τους στο Dog Day Rockfest στο Grant Field της Ατλάντα στην πανεπιστημιούπολη του Georgia Tech University μαζί με τις Heart, Foreigner, Bob Seger ενώ μέσα στην χρονιά πραγματοποίησαν πάνω από 250 παραστάσεις.

Οι προσδοκίες πλέον μεγάλωσαν αφού για πρώτη φορά, το συγκρότημα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με αυξημένες υποχρεώσεις ώστε να δημιουργήσουν ένα ακόμη άλμπουμ με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.

Το "A Rock and Roll Alternative"  ξεκινά με το υπέροχο "Sky High" όπου το πιάνο με την κιθάρα κυριαρχούν με τα φωνητικά του Ronnie Hammond να σε γοητεύουν συνδυάζοντας southern και soft ρυθμούς με το ρεφρέν να σου κολλάει στο μυαλό. Aκολουθεί το "Hitch-Hikers' Hero" σε μία άκρως αμερικάνικη ερμηνεία που σε ταξιδεύει στις Νότιες Πολιτείες με τις μελωδίες να θυμίζουν C.S.N.Y.

Η συνέχεια ανήκει στο "Don't Miss the Message" που είναι μία κλασική southern σύνθεση όπως και το "Georgia Rhythm" με μπόλικες country αναφορές.

Το πανέμορφο "So in to You" συνδυάζει μία γλυκιά μελωδία με funky κιθάρα δίνοντας μία soul αίσθηση ενώ το ηλεκτρισμένο "Outside Woman Blues" είναι διασκευή μιας και η πρωτότυπη εκτέλεση ανήκει στον Blind Joe Reynolds το 1929 (!!!) αν και το εν λόγω κομμάτι έγινε γνωστό το 1967 από τους Cream. To άλμπουμ κλείνει με το "Everybody Gotta Go" που συνδυάζει έξοχα τα blues με το southern και ο επίλογος γράφεται με το "Neon Nites"σε soft rock ρυθμούς. Βασικό όπλο του άλμπουμ εκτός από τα εξαιρετικά φωνητικά του Ronnie Hammond ήταν οι αρμονικές γραμμές του πιανίστα Dean Daughtry που είναι μοναδικές συνδυάζοντας την ευστροφία ενός  τζαζίστα με τον παραπονιάρικο ύφος των Blues.

 

Η νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο"Champagne Jam", κυκλοφόρησε το 1978 και ήταν ένα εξελιγμένο άλμπουμ για τον ήχο που υπηρετούσαν που σηματοδότησε την κορυφή της δημιουργίας μουσικής, την κριτική υποστήριξη και τη δημοφιλή αναγνώριση για τους A.R.S.

Το άλμπουμ κτύπησε σχεδόν κορυφή (#7, ΗΠΑ) και έγινε πλατινένιο ενώ το πρώτο single, "Not Not Gonna Let it Bother Me" έφτασε στο top-20. Αλλά ήταν η πανέμορφη μπαλάντα "Imaginary Lover"(#7, ΗΠΑ) που έκανε τεράστια επιτυχία και απογείωσε εμπορικά το γκρουπ.

Μάλιστα η επιτυχία ήρθε με ένα απρόσμενο τρόπο όταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός της Νέας Υόρκης έπαιξε κατά λάθος το 45αρι του "Imaginary Lover" στις 78 στροφές και πλημμύρισε με κλήσεις το στούντιο που ρωτούσαν για το νέο τραγούδι Fleetwood Mac. Αυτό το "λαθάκι" ήταν ικανό για να κάνει το συγκεκριμένο τραγούδι ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των A.R.S.ακόμα υψηλή οπότε πάρθηκε η απόφαση από την εταιρία τους για να κυκλοφορήσει ένα διπλό ζωντανό άλμπουμ.

Το ζωντανό άλμπουμ "Are You Ready!" κυκλοφόρησε το 1979. Οι εικόνες εξωφύλλου δείχνουν πόσο μακριά είχε το γκρουπ από το συγκρότημα σε ένα μικρό στούντιο έξω από την Ατλάντα για να παίξει σε γήπεδα γεμάτα κόσμο. Το άλμπουμ τεκμηριώνει επίσης τη δύναμη που θα μπορούσε να προσφέρει το ARS σε μια ζωντανή παράσταση. Συνολικά, αυτό είναι ένα άλλο κλασικό έργο - μια συλλογή πολλών υπέροχων τραγουδιών από τα άλμπουμ τους μέχρι το "Champagne Jam" που παίζεται με μεγάλη ενέργεια και δεξιότητα.

Το "Are You Ready!" ήταν το τελευταίο για την ετικέτα Polydor καιη  μπάντα μετακόμισε στην ετικέτα CBS καθώς επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει ξανά.

 

To "The Boys From Doraville" (1980), που κυκλοφόρησε το 1980, δεν έφτασε την επιτυχία των  τελευταίων άλμπουμ αφού η παγκόσμια μουσική σκηνή αλλάζει και αυτό που είχε χαρακτηριστεί ως Southern Rock δεν είχε την προσοχή που είχε στο παρελθόν Το συγκρότημα συνέχισε την soft/rock προσέγγιση που είχε το "Underdog", προσθέτωντας country και western στοιχεία σε αυτά τα εννέα τραγούδια.

To "Quinella" (1981), ήταν η επόμενη ηχογράφηση του ARS και ξεχώρισε το τραγούδι "Alien" (top 30,ΗΠΑ). Το συγκρότημα συνέχισε να παίζει ζωντανά. Στην πραγματικότητα, μια εκπομπή ηχογραφημένη στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1981 και με τρία τραγούδια από την "Quinella" τελικά θα κυκλοφορούσε σε CD το 2000.

Ενώ το "Live at the Savoy" κυκλοφόρησε μέχρι το 2000, χρονολογείται από σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα κατά τη διάρκεια της περιοδείας μετά την κυκλοφορία του "Quinella" και ηχογραφήθηκε σε μια παράσταση στο Savoy της Νέας Υόρκης.

Η μπάντα προσπάθησε πάλι να πάει στο στούντιο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ο βασικός τραγουδιστής Ronnie Hammond είχε αποχωρήσει από την μπάντα για να δοκιμάσει κάποια σόλο δουλειά, οπότε ο αρχικός τραγουδιστής Rodney Justo επέστρεψε. Τα μέλη του συγκροτήματος συνέχισαν με άλλες καλλιτεχνικές δουλειές.

Το 1989, ο αρχικός τραγουδιστής Ronnie Hammond, ο κιθαρίστας Barry Bailey και ο Dean Daughtry επανήλθαν μαζί, μαζί με τρεις νέους μουσικούς, και επέστρεψαν στο στούντιο για να παράγουν ένα νέο άλμπουμ. Το πρώτο άλμπουμ των A.R.S. σε 8 χρόνια ήταν κάτι διαφορετικό με τo "Truth In A Structured Form" (1989) . Ενώ είχαν αναπτύξει έναν σταθερό ήχο στη δεκαετία του '70 , αυτό το άλμπουμ φάνηκε να βασίζεται περισσότερο στους μουσικούς ήχους και στα στιλ παραγωγής στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι A.R.S. επέστρεψαν και ηχογράφησαν μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά τραγούδια τους. Ο ζωντανός ήχος του στούντιο του ATLANTA RHYTHM SECTION '96 παρουσιάζει μια διαφορετική, μερικών κλασικών μελωδιών και καταγράφει τον ήχο των ζωντανών παραστάσεων από εκείνη την περίοδο. Το 1999 κυκλοφορούν ουσιαστικά το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο, το αξιόλογο "Eufaula" και το 2011 το "With All Due Respect" με επανεκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών τους.

Υ.Γ.: Τον Νοέμβριο του 1999 αφού η μπάντα είχε τελειώσει την εμφάνισή της σε ένα απογευματινό φεστιβάλ στο Ορλάντο, ο ντράμερ R. J. Vealey παραπονέθηκε για δυσπεψία και στη συνέχεια κατέρρευσε και πέθανε από καρδιακή προσβολή. "Ήταν πολύ ξαφνικό, πολύ σοκαριστικό", δήλωσε ο κιθαρίστας Barry Bailey. "Ήταν ένας σπουδαίος ντράμερ, ο καλύτερος ντράμερ που είχε ποτέ αυτό το συγκρότημα."

Επίσης από την ζωή έχουν φύγει ο Ronnie Hammond το 2011, ο ντράμερ Robert Nix το 2012, ο μπασίστας Paul Goddard το 2014, ο μάνατζερ και συνθέτης και παραγωγός της μπάντας Buddy Buie το 2015 και ο κιθαρίστας J. R. Cobb το 2019.

 

Eπιμέλεια: Φώτης Μελέτης