Οι συναρπαστικοί Damn Yankees...

Οι Αμερικανοί Damn Yankees δημιουργήθηκαν το 1989 και για την ακρίβεια μιλάμε για ένα super group αφού αποτελούνταν από τον Tommy Shaw (Styx, solo) στην κιθάρα και τα φωνητικά, τον Jack Blades (Night Ranger) στο μπάσο και τα φωνητικά, τον “τρελαμένο” Ted Nugent (Amboy Dukes, solo) στις lead κιθάρες και τον Michael Cartellone (ex Accept, Lynyrd Skynyrd) στα τύμπανα.
Η ιδέα για την δημιουργία του γκρουπ προϋπήρχε από τα μέσα των ‘80s, αφού οι μουσικές διαδρομές των Shaw και Nugent είχαν διασταυρωθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και είχαν κάνει αρκετά jam sessions παρέα.
Όταν αμφότεροι και οι δύο τους είχαν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους με τις solo κυκλοφορίες τους (ο πρώτος με το εκπληκτικό “Ambition” του 1987 και ο δεύτερος με το πολύ μέτριο “If You Can't Lick 'Em...Lick 'Em” του 1988) αποφασίζουν να κάνουν πράξη αυτό που όλο και ανέβαλαν συνεχώς. Κάπου τότε ήταν που στο παιχνίδι μπαίνει και ο Jack Blades, ο οποίος μόλις είχε αποχωρήσει από τους Night Ranger και ήταν ήδη γνωστός και φίλος και των δυο τους. O Shaw προτείνει να ενταχθεί στην μπάντα και ο Michael Cartellone, ο ντράμερ με τον οποίο σ
υνεργαζόταν στις solo δουλειές του κι έτσι οι Damn Yankees είναι πλέον γεγονός. Το όνομα της μπάντας προήλθε προφανώς από το διάσημο 50’s μιούζικαλ του Broadway και στα τέλη της δεκαετίας μπαίνουν στο στούντιο με παραγωγό τον Ron Nevison (Ozzy Osbourne, Kiss, Europe, Firehouse).
Το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας κυκλοφορεί στις αρχές του 1990 και το αποτέλεσμα είναι άκρως εκπληκτικό. Δέκα hard rock δυναμίτες, ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Οι συνθέσεις ανήκουν στους Shaw/Blades/Nugent και από το άλμπουμ ξεχώρισαν τα singles “Coming Of Age”, “Come Again”, “Bad Reputation”, το ομώνυμο και φυσικά η δυναμική μπαλάντα “High Enough”, το πιο αναγνωρίσιμο ίσως τραγούδι των Damn Yankees. Ένας AOR ύμνος που παίζεται συνεχώς μέχρι και σήμερα στα rock clubs και που ξεχωρίζει για το άψογο δέσιμο των φωνών του Tommy Shaw και του Jack Blades αλλά και για τη κιθαριστική δουλειά του ούτως η άλλος “παιχταρά” Ted Nugent. Στην ουσία ο δίσκος αυτός ανέστησε την καριέρα του Nugent που τα τελευταία χρόνια είχε πάρει την κάτω βόλτα. Για τους υπόλοιπους, ήταν ένας ακόμα θρίαμβος στην σταθερά πετυχημένη πορεία τους. Ο δίσκος τελικά έγινε διπλά πλατινένιος σκαρφαλώνοντας μέχρι και την 13η θέση του Billboard 200, ενώ το “High Enough” έφτασε στην τρίτη θέση του Billboard 100.
Ακολούθησε μια πετυχημένη τουρνέ μαζί με τους Bad Company όπου οι Damn Yankees εκτός των τραγουδιών του άλμπουμ έπαιζαν και κομμάτια από Styx, Night Ranger και Ted Nugent για να συμπληρώσουν το σετ.
Λίγο αργότερα, οι Shaw και Blades συνεργάζονται με τον τότε πρώην τραγουδιστή των Motley Crue, Vince Neil στην ηχογράφηση του κομματιού “You’re Invited But Your Friend Can’t Come” για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας “The Encino Man” και λίγους μήνες αργότερα κάπου στα μέσα του 1992, ηχογραφούν το διάδοχο του “Damn Yankees” με τίτλο “Don’t Tread”. Ο δίσκος ελαφρώς κατώτερος από τον προκάτοχό του αλλά πάντα σε υψηλά συνθετικά επίπεδα έγινε τελικά πλατινένιος αφού έβγαλε την μεγάλη επιτυχία “Where You Goin’ Now”, το “Mister Please”, καθώς και το τρομερό “The Silence Is Broken” κομμάτι που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας δράσης “Nowhere To Run” με τον Jean Claude Van Damme. Ακόμα, το ομότιτλο κομμάτι τραγουδισμένο από τον Blades, ακούγονταν κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης, γεγονός που ανέβασε ακόμα περισσότερο την δημοτικότητα του γκρουπ.
Ακολουθεί εκτεταμένη περιοδεία και κάπου τότε ήταν που άρχισαν οι προστριβές μέσα στο συγκρότημα. Ο Nugent ήθελε να ακολουθήσει διαφορετική μουσική κατεύθυνση από τους Shaw και Blades, στην πραγματικότητα όμως ήταν η αφορμή για να εγκαταλείψει τους Damn Yankees για να αφοσιωθεί και πάλι στην solo καριέρα του μιας και η μουσική του ήταν και πάλι αρεστή στο ευρύ κοινό. Υπάρχει όμως και μια φήμη που θέλει τον Nugent να εγκαταλείπει το γκρουπ λόγω διαφοράς πολιτικών(!) απόψεων με τους Shaw και Blades. Έτσι και έγινε και το 1993 μετά από μια σύντομη αλλά τόσο πετυχημένη πορεία, οι Damn Yankees διαλύονται.
Ο Ted Nugent ηχογραφεί και πάλι σαν σόλο καλλιτέχνης, ο Michael Cartellone εισχωρεί στους γερμανούς Accept για να ηχογραφήσει μαζί τους το “Predator” και οι Shaw-Blades κυκλοφορούν σαν ντουέτο πια το 1995 το “Hallucination” το οποίο αν και περιείχε κάποια καλά κομμάτια όπως το “I’ll Always Be With You”, δεν υποστηρίχτηκε σχεδόν καθόλου από την εταιρεία (Warner) και πήγε άπατο.
Έτσι οι Shaw και Blades επιστρέφουν στους Styx και Night Ranger αντίστοιχα, στις μπάντες δηλαδή που άνηκαν πριν τους Damn Yankees. Σε μια περίοδο απραξίας για τους Styx και τους Night Ranger, το 1998 οι Shaw και Blades συναντιούνται ξανά με τον Nugent για να ηχογραφήσουν το τρίτο άλμπουμ των Damn Yankees με τον υποτιθέμενο τίτλο “Bravo” κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ. Μόνο κάποια jam sessions που μετουσιώθηκαν σε τραγούδια και κυκλοφόρησαν στις μετέπειτα σόλο δουλειές του Shaw και του Nugent.
To 2007 οι πάντοτε καλοί φίλοι και συνεργάτες Shaw και Blades ηχογραφούν ένα δεύτερο άλμπουμ σαν ντουέτο με τίτλο “Influences” το οποίο περιείχε διασκευές σε κομμάτια που ενέπνευσαν τους ίδιους στα νιάτα τους. Λίγο αργότερα σε μια κοινή περιοδεία των Styx και Night Ranger, οι Shaw και Blades ανεβαίνουν στην σκηνή για να ερμηνεύσουν το “High Enough” και οι πρώτες φήμες για το reunion των Damn Yankees άρχισαν να διαρρέουν στους κύκλους των οπαδών του μελωδικού ροκ. Ένα χρόνο αργότερα σε συνέντευξή του ο Jack Blades απάντησε ότι είναι πολύ πιθανό τα μέλη των Damn Yankees να επανενωθούν και να γράψουν νέο υλικό.
Πολύ πρόσφατα, στα μέσα Ιανουαρίου του 2010, οι Damn Yankees ανέβηκαν στην σκηνή του NAMM (National Association of Music Merchants) και ερμήνευσαν τα “High Enough”, “Coming Of Age” και το “Cat Scratch Fever” του Ted Nugent. Ακόμα δεν ξέρουμε εάν το κεφάλαιο Damn Yankees έχει κλείσει οριστικά. Το σίγουρο είναι ότι προσέφεραν στο χώρο δύο δίσκους γνήσιου μελωδικού ροκ που μέχρι σήμερα θεωρούνται αξεπέραστοι.
Άρης Αβραμίδης

REO SPEEDWAGON - "Live:You Get What You Play For"

Οι Αμερικανοί REO SPEEDWAGON με αρκετά πλατινένια άλμπουμ στο ενεργητικό τους έχουν ξεκινήσει δισκογραφικά από τις αρχές της δεκαετίας του’70 (δηλαδή σαράντα χρόνια πετυχημένης πορείας) και είναι σαφώς υποτιμημένοι από το ελληνικό κοινό αφού χλευάστηκαν άδικα από τους δήθεν ντόπιους alternative κριτικούς και “φανατικούς” μεταλλάδες μαζί με γκρουπ όπως οι Journey, Styx, Foreigner, Boston ότι είχαν εμπορικό και εύπεπτο ήχο. Ειδικά στα seventies οι REO SPEEDWAGON ήταν ένα καθαρόαιμο hard rock συγκρότημα, με wild κιθάρες, υψίφωνα αλλά παθιασμένα φωνητικά και μπόλικη rock ‘n roll διάθεση. Στο “Live: You Get What You Play For” που κυκλοφόρησε το 1977 το γκρουπ βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα με τραγούδια που έχουν γράψει ιστορία όπως τα “Like You Do”, “157 Riverside Avenue”, “Keep Pushin”, το τρομερό “Ridin’ The Storm Out”, το ασύλληπτο “Golden Country και την διασκευή στο “Little Queenie” του Chuck Berry.

Γενικά όλη ενέργεια που εκπέμπουν οι Reo Speedwagon είναι απίστευτη, μας ξυπνάνε όμορφες μνήμες από το παρελθόν και αφήνουν πίσω τους σαν κληρονομιά ένα απολαυστικό live με τραγούδια που μιλάνε ευθέως στη ψυχή μας.

Οι λάτρεις των seventies καταλαβαίνουν γιατί διαμάντι μιλάμε…
ΤRACK LISTING
1)Like You Do, 2)Lay Me Down, 3)Any Kind of Love, 4)Being Kind(Can Hurt Someone Sometimes), 5)Keep Pushin, 6)(Only A) Summer Love, 7)Son of A Poor Man, 8) "(I Believe) Our Time Is Gonna Come", 9)Flying Turkey Trot, 10) Gary's Guitar Solo, 11) 157 Riverside Avenue, 12) Ridin’ The Storm Out, 13)Music Man, 14) Little Queenie, 15)Golden Country.
ΜΕΛΗ
Kevin Cronin(φωνή, κιθάρα)
Gary Richrath(κιθάρα)
Gregg Philbin(μπάσο)
Neal Doughty(κημπορντς)
Alan Gratzer(ντραμς)
Γράφει ο Φώτης Μελέτης

PREY FOR ROCK & ROLL - Soundtrack (2003)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ...
Το PREY FOR ROCK & ROLL είναι η ιστορία της Jacki (Gina Gershon), μιας αφοσιωμένης punk rocker frontwoman, και της γυναικείας μπάντας της ονόματι CLAM DANDY, που προσπαθούν να γίνουν διάσημες μέσα από τη σκηνή των LA club στα τέλη της δεκαετίας του '80. Μετά από 10 χρόνια περιφρόνησης από μουσικούς παραγωγούς η Jacki και η μπάντα της ελπίζουν τώρα σε έναν παραγωγό που τους υπόσχεται μια ακρόαση και ένα πιθανό συμβόλαιο.

Με τα γενέθλιά της να πλησιάζουν η Jackie πρέπει να πάρει μια γρήγορη απόφαση για το αν πρέπει ή όχι να κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της πριν από μια δεκαετία: Να παρατήσει τη μουσική (ως επάγγελμα) στα 40 της αν δεν τα έχει καταφέρει μέχρι τότε.

Η απόφαση αυτή γίνεται πολύπλοκη όταν παλιά μυστικά, φρούδες ελπίδες και προσωπικές τραγωδίες απειλούν να διαλύσουν τη μπάντα και την εμπιστοσύνη που έχουν χτίσει μεταξύ τους. Τελικά η μπάντα πρέπει να βρει τη δύναμη μέσα από τη μουσική, που είναι και το πάθος τους και η οποία τους εμπνέει να κυριαρχήσουν.
Μέσα από την ταινία, η οποία είναι σκηνοθετημένη από τον Alex Steyermark, προβάλλεται η πραγματική, διαχρονική ζωή μιας αφοσιωμένης ροκ μπάντας -punk, hard rock, metal κ.λπ. δεν έχει σημασία- (γυναικείας ή αντρικής επίσης αδιάφορο). Όταν λέω πραγματική εννοώ μακριά από το glamour και την ψεύτικη ασφάλεια των χολιγουντιανών ταινιών, παρότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την ποιότητα σκηνοθεσίας, ερμηνείας ηθοποιών, φωτογραφίας κ.λπ. αυτών. Και όταν λέω διαχρονική εννοώ ως αναφορά τους προβληματισμούς, τα προβλήματα και την καθημερινότητα που έχει μια rock μπάντα που προσπαθεί ν' ανέβει στο καλλιτεχνικό στερέωμα. [Κι αν αμφιβάλλετε για το πόσο πραγματική ή διαχρονική είναι, ρωτήστε έναν οποιοδήποτε φτωχό (όχι τω πνεύματι αλλά τω χρήματι) μουσικό να σας πει τη δική του γνώμη].
Το soundtrack επίσης πολύ καλό με μια Gina Gershon να τα δίνει όλα επί σκηνής (και όχι μόνο)! Όλα τα τραγούδια του επίσημου soundtrack είναι γραμμένα από την Cheri Lovedog (βλέπε Trivia) και ερμηνευμένα από τη μπάντα της ταινίας. Το αγαπημένο μου είναι το "Every 6 Minutes". Η παραγωγή του soundtrack έγινε από τον Stephen Trask τον συγγραφέα του βιβλίου "Hedwig and the Angry Inch" (με το οποίο θα ασχοληθούμε μελλοντικά).
Αν θέλατε πάντα να ρίξετε μια κρυφή ματιά στην πραγματική ζωή αυτών που κυνηγούν το αμερικάνικο rock'n'roll όνειρο, αυτή είναι η ευκαιρία σας!
Trivia:
- Η Gina Gershon ερμηνεύει όλα τα live φωνητικά στην ταινία.
- Η Gina Gershon πήρε μαθήματα κιθάρας από την (τεράστια) Joan Jett όταν προετοιμαζόταν για την ταινία.
- Για να προμοτάρει την ταινία η Gina Gershon έκανε τουρνέ με μια backup μπάντα. Από αυτή την τουρνέ βγήκε η παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ (σε επεισόδια) και το οποίο ονομάζεται "Rocked with Gina Gershon" (2004).
- Η ταινία βασίζεται κατά το ήμισυ στην αυτοβιογραφία της rock τραγουδίστριας Cheri Lovedog και τις δικές της εμπειρίες στη rock business.
Σημείωση: Πριν ασχοληθεί η Cheri επαγγελματικά με τη μουσική (ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη ζωή της υπάρχουν εδώ: http://www.imdb.com/name/nm1118858/bio) ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακτοφυλακής στο Τμήμα "Αναζήτησης, Διάσωσης και Επιβολής του Νόμου", όπου υπάρχει το εξής motto: "Αν κινείται, λάδωσέ το, αν δεν κινείται, βάψτο". Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον motto!
Tracklist επίσημου soundtrack:
1. Ms. Tweak, 2. Give me, 3. Stupid Star, 4. Prey For Rock & Roll, 5. 4 Into 3, 6. The Ugly, 7. Pretty Pretty, 8. Every 6 Minutes, 9. My Favorite Sin, 10. Sam, 11. That Was Me, 12. Bitter Pill, 13. Punk Rock Girl, 14. Post Nuclear Celebration Party.
Tracklist ακυκλοφόρητου soundtrack:
- I Never (The Angoras)
- Hooked on a Feeling (Gina Gershon & Shelly Cole)
- I Wanna Be Your Dog (The Stooges)
- Juiced Up (The Friggs)
- Oh Yeah (Texas Terri & The Stiff Ones)
- Don't Give Up On Me (Solomon Burke)
- You Know (The Amazombies)
- My Static (Fabulous Disaster)
- Mindtrip (X-Girl 13)
- Women Should Be Wilder (Texas Terri & The Stiff Ones)
Σοφία Ρεντούμη

Οι "καυτοί" hard rock δυναμίτες των ΚΙΧ

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, δύο φίλοι ο μπασίστας Donnie Purnel και ο κιθαρίστας Ronnie Younkins τζαμάρουν παρέα στους Shooze και The Generators.
Στην πορεία ήρθαν ο τραγουδιστής Steve Whiteman, o ντράμερ Jimmy “Chocolate” Chalfant και ο κιθαρίστας Brian “Damage” Forsythe. To μουσικό μίγμα των KIX λοιπόν ήταν έτοιμο και περιείχε γερή δόση από AC/DC και ΑΕROSMITH με την χαρακτηριστική βραχνάδα του Steve Whiteman να δίνει ακόμη πιο hard&boogie χροιά στην μπάντα.

Το παρθενικό άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 1981 από την Atlantic Records με το τραγούδι “The Itch” να ξεχωρίζει και την παραγωγή να αναλαμβάνουν οι Tom Allom και David Kennedy. To 1983 ακολουθεί το δεύτερος δίσκος που ονομάζεται “Cool Kids” με τον Ronnie Younkins να απουσιάζει από τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ και να αντικαθίσταται από τον κιθαρίστα Brad Divens(Maryland) όμως στην τουρνέ που ακολούθησε επέστρεψε στο συγκρότημα.

Το 1985 γίνεται το μεγάλο βήμα για το συγκρότημα με το άλμπουμ “Midnight Dynamite” αφού και τα τραγούδια είναι πιο ώριμα ενώ βοηθούν σημαντικά ο Kip Winger, o ντράμερ Anton Fig(Shanghai,Frehley’s, Spider) και ο κιθαρίστας Mike Slamer(Steelhouse Lane,Streets,City Boy) παράλληλα την παραγωγή αναλαμβάνει ο περίφημος Beau Hill (Αlice Cooper,Winger,Warrant,Ratt).

Οι ΚΙΧ πλέον έχουν γίνει αρκετά γνωστοί στην παγκόσμια ροκ κοινότητα και οι πωλήσεις ανέβηκαν κατακόρυφα. Έρχεται λοιπόν ο Οκτώβριος του 1988 και οι ΚΙΧ κατορθώνουν να κάνουν μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία με το εκπληκτικό άλμπουμ “Blow My Fuse”.

H πανέμορφη μπαλάντα “Don’t Close Your Eyes” ανεβαίνει μέχρι το Νο 11 των αμερικάνικων τσαρτ και το MTV να βοηθά ακόμη περισσότερο στην επιτυχία τους.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το άλμπουμ έφτασε στα 50 πρώτα του Bilboard και έγινε πλατινένιο αλλά και περιοδεία που ακολούθησε μαζί με τους Aerosmith τους απογείωσε κυριολεκτικά ενώ το ίδιο συνέβη και στις συναυλίες που έδωσαν στη συνέχεια με τους Ratt. Εκρηκτικά και τα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου όπως τα Cold Blood και Red Lite Green Lite TNT ενώ αυτή τη φορά την παραγωγή έχει κάνει ο πασίγνωστος Tom Werman μαζί με τους Duane Baron και John Purcell.

Το καλοκαίρι του 1991 ακολουθεί το αρκετά καλό “Hot Wire” η επιτυχία όμως τους εγκαταλείπει σιγά-σιγά αφού εκείνη τη περίοδο αρχίζει και κυριαρχεί ο grunge ήχος παρόλα αυτά το άλμπουμ στέκεται αντάξιο στην ιστορία του γκρουπ.

Τα προβλήματα αρχίζουν να πνίγουν τη μπάντα τόσο από τα ναρκωτικά όσο και από τους τσακωμούς (ειδικά του τραγουδιστή Steve Whiteman) ενώ οι αλλεπάλληλες αποχωρήσεις του Brian “Damage” Forsythe o οποίος αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Jimmi K Bones,καλύφτηκαν με το live album που κυκλοφόρησε το γκρουπ το 1993 ηχογραφημένο την προηγούμενη χρονιά στο University of Maryland, Cole Field House. Το επόμενο στούντιο άλμπουμ κυκλοφορεί το 1995 με τίτλο “Show Business” και αποτελεί το κύκνειο άσμα τους. Χωρίς να υπάρχει η φρεσκάδα και το πάθος που χαρακτήριζε την μπάντα το αποτέλεσμα ήταν να έρθει η διάλυση και ορισμένα μέλη από το συγκρότημα να προσανατολισθούν σε διάφορα σχήματα όπως οι Funny Money και Rhino Βucket.

Oι ΚΙΧ επανασυνδέθηκαν το 2003 σχεδόν με όλα τα αυθεντικά μέλη και συνεχίζουν να δίνουν καλά live σε πόλεις της Αμερικής με χαρακτηριστική τη συναυλία που έδωσαν πριν από δύο χρόνια στη Rocklahoma μπροστά σε 20 χιλιάδες φανς.
Φώτης Μελέτης

Αποκαλυπτική συνέντευξη του David Coverdale των Whitesnake

Στην επίσημη σελίδα των Whitesnake έχει προστεθεί μία ενότητα, στην οποία ο David Coverdale απαντά σε διάφορες ερωτήσεις, θαυμαστών και όχι μόνο.

Σας παρουσιάζουμε τις σημαντικότερες, κατά τη γνώμη μας, ερωτήσεις και τις απαντήσεις του Coverdale σ’ αυτές.
Ερώτηση: Θα κάνουν περιοδεία οι Whitesnake μέσα στο 2010;

D.C.: Είναι απίθανο να κάνουν οι Whitesnake περιοδεία μέσα στο 2010, καθώς έχουμε αφοσιωθεί στη συγγραφή και την ηχογράφηση ενός νέου δίσκου, και είμαστε ευτυχείς να αναφέρουμε ότι συνεργαζόμαστε με μια ενθουσιώδη και αξιοσέβαστη δισκογραφική εταιρεία, που προς το παρόν διστάζω να κατονομάσω, έως ότου θελήσουν οι ίδιοι να το ανακοινώσουν...Το album θα περιέχει πολύ νέο και φρέσκο υλικό...Έχουμε ξεκινήσει πολύ καλά, με τα νέα τραγούδια να παίρνουν πολύ θετική μορφή...Προς το παρόν, φαίνεται μια σταθερή, φυσική συνέχεια του 'Good To Be Bad'... αλλά, πηγαίνοντας στο επόμενο επίπεδο...Μελωδική power rock μουσική, με soul και blues ακούσματα, αλλά και λίγη υγρασία εσωρούχων και δακρύβρεχτα, προκειμένου να τηρηθεί το μέτρο...Προσωπικά αισθάνομαι ότι έχουμε κάνει μια πολύ δυνατή και θετική αρχή...Προς το παρόν, σχεδιάζουμε να ξανακάνουμε περιοδεία την Άνοιξη του 2011, για να συμπέσουμε με την κυκλοφορία του νέου album...Η περιοδεία θα είναι παγκόσμια... ναι... συμπεριλαμβάνεται και η χώρα ΣΑΣ, αγόρια και κορίτσια...Σχεδιάζουμε, επίσης, να κάνουμε και άλλα πράγματα ως Whitesnake αυτή την χρονιά, που μας έχουν ζητηθεί από τους φαν μας. Έτσι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχουμε μια πολυάσχολη, δημιουργική και παραγωγική χρονιά το 2010...

Ερώτηση: Αναγκαστήκατε να ακυρώσετε κάποιες παραστάσεις στο τέλος της τελευταίας σας περιοδείας, εξαιτίας ενός προβλήματος με τον λαιμό σου. Είναι όλα καλά, τώρα;

D.C.: Η υγεία και η φωνή μου δεν ήταν ποτέ καλύτερα, ευχαριστώ... Είμαι ευχαριστημένος με το πώς ακούγομαι στα demos των νέων τραγουδιών... Πολύ ασφαλής... καλός τόνος... πολύ δυνατός... καμία ανησυχία απολύτως...Απογοητεύτηκα πολύ που έπρεπε να ακυρώσω την παράσταση και την περιοδεία στις ΗΠΑ, αλλά αυτά συμβαίνουν... Ευτυχώς, δεν συμβαίνουν συχνά σε εμένα...& το πρόβλημα που είχα δεν ήταν κάτι που συνεχίζεται... Συνέβη μόνο μία φορά...ένα είδος φουσκάλας σε μια από τις φωνητικές μου χορδές... & πονούσε...Η θεραπεία ήταν απλή…. ξεκούραση... Θα ήμουν σε θέση να κάνω περιοδεία ξανά, αν υπήρχε η ευκαιρία, 6 εβδομάδες μετά...Η ανθρώπινη φωνή είναι πολύ ευαίσθητη, άσχετα από το πόσο καλά την φροντίζεις...& σε βεβαιώνω, ότι ακολουθώ κάθε φωνητική οδηγία που μπορείς να φανταστείς, ρώτα τους γιατρούς μου... Ήταν απλά κάτι που έτυχε να συμβεί...

Ερώτηση:Σχεδιάζουν οι Whitesnake να δώσουν Acoustic/Unplugged παραστάσεις;

D.C.: Το ελπίζω... Το μόνο ερώτημα είναι το «πότε», στο οποίο δεν έχω να δώσω άμεση απάντηση προς το παρόν... «Δοκιμάζουμε τα νερά» στις πρόσφατες περιοδείες και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα...Αισθάνομαι ότι επιφέρει ένα άλλο επίπεδο οικειότητας στη σχέση μας με το κοινό... Υπήρχαν στιγμές, όπου μπορούσες να ακούσεις μια καρφίτσα να πέφτει, με 10.000 άτομα να βρίσκονται στον χώρο...Πολύ μαγικές στιγμές...Λοιπόν, ναι... Πιστεύω ότι θα υπάρξουν ακουστικές παραστάσεις, σε πιο στενά/ οικεία περιβάλλοντα, αλλά το πότε είναι ένα εντελώς άλλο θέμα...Πιστεύω ότι θα γίνει στο μέλλον, αναμφίβολα...

Ερώτηση:Με ποιους μουσικούς έχετε απολαύσει τη συνεργασία/ Θα το σκεφτόσασταν να συνεργαζόσασταν ξανά μαζί τους;

D.C.: Σπάνια κοιτάζω πίσω, για να είμαι ειλικρινής…. Για κάποιον λόγο, αντιμετωπίζω πρόβλημα, ακόμα και για να βάλω όπισθεν στο αμάξι μου... έτσι, το να πηγαίνω «πίσω», είναι δεν είναι προφανώς κάτι που μου αρέσει να κάνω...Φαίνεται ότι είμαι ο τύπος του «παρόντος και του μπροστά», αν και πρέπει να πω ότι είχα την τύχη και την τιμή να έχω συνεργαστεί με τόσο σπουδαίους ανθρώπους και μουσικούς...Όπως έχω ξαναπεί, όλοι και καθένας ξεχωριστά, πρόσφεραν κάτι στους Whitesnake...Όσο για το να πάω πίσω, δεν είμαι τόσο σίγουρος, καθώς αισθάνομαι ότι προφανώς έχουμε εκπληρώσει ό,τι είχαμε να κάνουμε μαζί τη δεδομένη στιγμή… ότι θα έπρεπε να το είχαμε κάνει...Μπορώ να σκεφτώ μόνο μια εξαίρεση αυτή τη στιγμή... τον ντράμερ Tommy Aldridge...Όταν ξεκινούσα ένα νέο κεφάλαιο του συγκροτήματος στα τέλη του 2002, έψαχνα για ένα στυλ ντράμερ όπως του Tommy, όταν ο Marco Mendoza, ο μπασίστας μου εκείνον τον καιρό, μου είπε ότι ο Tommy μπορούσε να συμμετέχει... Έτσι, του τηλεφώνησα και συμφωνήσαμε να το δοκιμάσουμε...Ήμουν χαρούμενος που συνεργάστηκα μαζί του, καθώς είχε συνεργαστεί πολύ με τον Marco σε άλλα συγκροτήματα, έτσι ταίριαξαν αμέσως και έδωσαν ένα στενό και δυνατό ρυθμό...Ήταν ένα δυνατό ξεκίνημα για ένα νέο συγκρότημα...Επίσης, είχα κάνει μια σκέψη και για τον αγαπητό μου φίλο Adrian Vandenberg, αλλά δεν μπορούσε να συμμετέχει, καθώς ακόμα υπέφερε από έναν σοβαρό τραυματισμό, αλλά ευτυχώς, διατηρούμε μια πολύ γερή φιλία...Είμαι ενθουσιασμένος που δουλεύω με την τωρινή σύνθεση του συγκροτήματος…. Πολύ καλοί άνθρωποι και εμπνευσμένοι μουσικοί…. έτσι, δεν χρειάζεται να κοιτάζω πίσω...Είναι τιμή που κάποιοι άνθρωποι έχουν ακόμα κάποια μέλη του συγκροτήματος, παλιότερα ή τωρινά, τόσο κοντά στις καρδιές τους… δείχνει ότι κάναμε κάτι καλό μαζί, που ήταν πολύτιμο και ξεχωριστό…., αλλά, θα πρέπει να μου έχουν εμπιστοσύνη να παίζω ή να γράφω τραγούδια με όποιον θέλω, και να μην μου υπαγορεύεται από τη δουλειά ή τα συναισθήματα των άλλων...Έχω βάλει τα δυνατά μου, για να μην απογοητεύσω την ιδέα των Whitesnake, ή τους ανθρώπους που υποστηρίζουν το συγκρότημα...Έχω μόνο θετικά συναισθήματα για άτομα όπως οι Jimmy Page, Ritchie Blackmore, για την έμπνευση και το κίνητρο που έλαβα, συνεργαζόμενος με μουσικούς του δικού τους απίθανου ταλέντου... αλλά, όπως έχω πει επανειλημμένα, σας παρακαλώ, θα πρέπει να ξέρετε ότι όλοι οι συνεργάτες μου, τους οποίους συνεργάστηκε σε τοπικά συγκροτήματα από την πολύ αρχή, με βοήθησαν και με ενθάρρυναν ως τραγουδιστή και διασκεδαστή… Τους έχω όλους στην καρδιά μου… Ο Θεός να τους ευλογεί...

Ερώτηση:Υπάρχουν σχέδια για κάποια άλλη κυκλοφορία των Coverdale/Page;

D.C.: Όχι...όχι προς το παρόν... Από την EMI μου κάνουν προτάσεις να φτιάξω ένα άλμπουμ 'special edition', όταν έμαθαν ότι υπήρχαν αρκετά ακυκλοφόρητα τραγούδια... αλλά, η έλλειψη χρόνου και ενέργειας είναι ένα πρόβλημα...Αρχειοθετήσαμε πολλές κασέτες και βίντεο στο σπίτι πρόσφατα και ανακαλύψαμε πλήθος demos που είχαμε κάνει με τον Jimmy και θα ήταν πολύ ενδιαφέροντα για κάποιους ανθρώπους...Επίσης, έχουμε βιντεοσκοπήσει πολλές από τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών μας... άρα, αισθάνομαι ότι θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα φοβερό 'special', που θα ήταν υπέροχο να το έχει κανείς... αλλά, στην πραγματικότητα, ο JP κι εγώ δεν έχουμε συζητήσει ποτέ την επανακυκλοφορία ή τη δημιουργία ενός άλλου άλμπουμ...Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γίνει κάτι... Απλά δεν το βλέπω στο κοντινό μέλλον, καθώς είμαι απασχολημένος με «ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τους Whitesnake»...Προσωπικά, είναι ενθουσιασμένος που είχα την ευκαιρία να δουλέψω με ένα από τους μουσικούς μου ήρωες... και να διατηρώ μια υγιή, στοργική φιλία μαζί του...Κάποιες στιγμές, αισθάνομαι ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι οι Whitesnake είναι το πάθος μου...δεν βλέπω τι είναι πιθανό να κάνω εκτός του συγκροτήματος... Είναι ένας μεγάλος καμβάς, στον οποίο μπορώ να ζωγραφίσω... χωρίς όρια... χωρίς περιορισμούς... Α, είμαι κι αφεντικό του εαυτού μου… Όχι κι άσχημα.

Ερώτηση:Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις την αυτοβιογραφία σου;

D.C.: Ναι... με έχουν ρωτήσει χίλιες φορές... Πρόκειται να την ονομάσω «Πόσο άσπρο είναι το φίδι μου»... αλλά, δεν έχω κάνει ακόμα, ό,τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου... οπότε, θα περιμένω μέχρι να τελειώσω και να έχω χρόνο... μετά... ΠΡΟΣΕΞΤΕ!

Ερώτηση:Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι..... Θα το παίξεις στην επόμενη περιοδεία;

D.C.: Τα καινούρια που γράφουμε για το νέο άλμπουμ των Whitesnake... και ναι... ελπίζω ότι θα τα παίξουμε!Υπάρχουν κάποια τραγούδια που με έχουν συνδέσει με το κοινό στο πέρασμα των χρόνων... τραγούδια, όπως το 'Here I Go Again', που προκαλεί τέτοιο συναίσθημα στο κοινό, όταν το παίζουμε, που είναι κάτι πέρα από ο,τιδήποτε μπορούσαμε να φανταστούμε όταν το γράφαμε, ή το ηχογραφούσαμε...Ευτυχώς, έχουμε αρκετά τέτοια τραγούδια...

Ερώτηση: Φοράς ακόμα το βραχιόλι με την τιρκουάζ πέτρα; Αν όχι, τι του συνέβη;

D.C.: Δεν τα φοράω πια, αλλά τα έχω σε ασφαλές μέρος...Το αρχικό/ γνήσιο, αυτό που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν, το είχα αγοράσει στην πρώτη μου περιοδεία με τους Deep Purple στην Αμερική, από το El Paso... Είναι πάνω από 300 ετών...Είναι πανέμορφο, σίγουρα...Το άλλο, με τις πολλές τιρκουάζ χάντρες, δεν ξέρω...Είχα διάφορα που χάθηκαν...Ήμουν πολύ προληπτικός και αισθανόμουν την ανάγκη να τα φοράω, αλλά είμαι πολύ καλύτερα τώρα...Τα φυλάω σαν αναμνηστικά από το παρελθόν μου...Έχουν τον ιδρώτα από χιλιάδες παραστάσεις πάνω τους...

Ερώτηση: Είσαι παντρεμένος; Έχεις παιδιά;

D.C.: Ναι... Είμαι παντρεμένος και ευτυχισμένος με τη Cindy εδώ και 20 χρόνια τώρα...Έχουμε έναν όμορφο γιο, τον Jasper, που είναι τώρα 13 ετών...Έχω και μια πανέμορφη κόρη, την Jessica, από τον πρώτο μου γάμο, που μου έχει χαρίσει δυο εξαιρετικά όμορφες εγγονές, την Georgina και την Tilda Lily... 5 και 4 ετών αντίστοιχα...Η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη, καθώς έχω όλα αυτά τα υπέροχα, αξιαγάπητα άτομα κάτω από τη στέγη μου... Δεν υπάρχει τίποτε σαν αυτό... τίποτε...Είμαι τόσο ευγνώμων για την υπέροχη ευλογία της οικογένειάς μου...

Ερώτηση: Ως μέρος της περιοδείας σας στις ΗΠΑ το 2005, πρόσφερες ένα πακέτο «γνωριμίας» στους θαυμαστές σου. ΘΑ το σκεφτόσουν να το ξανακάνεις;

D.C.: Μάλλον όχι... ήταν ωραίο σαν εμπειρία, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος ύστερα από ένα show... Θέλω απλά να πιω ένα αναψυκτικό και να ξεκουράσω τη φωνή μου...

Ερώτηση:Πώς αποφασίζετε τα τραγούδια που θα παίξετε σε μια περιοδεία;

D.C.: Ό,τι μας αρέσει, το παίζουμε, για να είμαι ειλικρινής... Σίγουρα, υπάρχουν οι «μεγάλες επιτυχίες», τις οποίες όλοι περιμένουν να παίξουμε, αλλά τις παίζουμε απλά για να τις κρατούμε φρέσκιες… πίστεψέ με, είναι πολύ σημαντικό...Ήταν ο Doug Aldrich που με πίεσε να παίξουμε το 'Burn'... αλλιώς, ήταν απίθανο να το είχα σκεφτεί... Μόλις το συγκρότημα το έπαιξε στην πρόβα... ήταν αδύνατο να αντισταθώ... Το παίζουν φοβερά...Αλλά, θα πρέπει να πω ότι, το να έχουμε νέα τραγούδια, από το 'Good To Be Bad', για να παίξουμε στις πρόσφατες περιοδείες του 2008-09, ήταν μεγάλη ευχαρίστηση για μένα, ύστερα από πολλά χρόνια που δεν είχα νέο υλικό για να τραγουδήσω, όσο και να απολαμβάνω την πλειοψηφία της μουσικής μου ιστορίας...

Ερώτηση: Ποια είναι η αγαπημένη σου τραγουδίστρια… και θα σκεφτόσουν να κάνεις ένα ντουέτο μαζί της;

D.C.: Πάρα πολλές... Θα ήταν πολύ πιο εύκολο, αν με ρωτούσαν ποια μου αρέσει έτσι κι έτσι .. η Aretha... η Corinne Rae... η Mary J... η Tina..., ακόμα και από την πιο ήσυχη, λαϊκή, ακουστική πλευρά, λατρεύω την Kate Rusby, ένα θησαυρό του Yorkshire... Όχι... συγγνώμη... πάρα πολλές για ν΄αναφέρω... η γραφομηχανή θα ξεμείνει από μελάνι!

Ερώτηση: Έχεις σκεφτεί ποτέ να εγκρίνεις τη χρήση ενός τραγουδιού των Whitesnake, στα παιχνίδια Guitar Hero /Rock Band κτλ;

D.C.: Ναι... Πρόσφατα ενέκρινα δύο τραγούδια, τα 'Here I Go Again' & 'Still Of The Night', για να μπουν σε δύο παιχνίδια... Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια, όμως... θα το δείτε... Συγγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό...

Ερώτηση: Μπορούμε να περιμένουμε κι άλλες κυκλοφορίες DVD;

D.C.: Οπωσδήποτε... έχουμε τόσο καλό έτοιμο υλικό, που είναι κρίμα να μην το κυκλοφορήσουμε...Μέσα στα σχέδιά μας για το 2010 είναι και η κυκλοφορία DVD...

Ερώτηση: Σε ποιο μέρος του κόσμου ζεις;

D.C.: Ζω στη Λίμνη Tahoe, στα βουνά της Sierra Nevada, από το 1987... Είναι ένα εξαιρετικά όμορφο μέρος... Σαν να λαμβάνω καρτ-ποστάλ από τον Θεό καθημερινά, όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου...

Ερώτηση: Πώς γνώρισες τη γυναίκα σου, Cindy;

D.C.: Αααα... Η πιο τυχερή μέρα της ζωής μου... και το χειρότερο κούρεμα της ζωής μου... ακόμα και από τότε που με κούρευε ο πατέρας μου!... Εντάξει... ίσως όχι και χειρότερα από τότε...Την πρώτη φορά που κοιταχτήκαμε ήταν σε ένα κομμωτήριο στο Reno, ποτ λεγόταν 'Lookin' Good'...Όταν είχα πρωτομετακομίσει στην Tahoe, συνήθιζα να φέρνω με το αεροπλάνο τον κομμωτή μου από το LA, αλλά, έγινε ηλιθιωδώς ακριβό, όπως φαντάζεστε, έτσι, αφού με άκουσε να παραπονιέμαι, η σύζυγος ενός φίλου, που είπε ότι ήταν κομμώτρια, προσφέρθηκε να με κουρέψει... έτσι, σκέφτηκα «και τι έγινε;»... Ωχ... όχι και από τις καλύτερές μου αποφάσεις... αλλά, από πίσω μου καθόταν αυτή η όμορφη νεαρή γυναίκα... το θυμάμαι σαν χτες... Της έκανε ανταύγειες ο ιδιοκτήτης του κομμωτηρίου, ο οποίος μάλλον ήξερε και να κουρεύει... έτσι, μόλις έφυγε η Cindy, ρώτησα γι’ αυτήν... έμαθα πού δουλεύει και άρχισα να στέλνω λουλούδια και σοκολάτες...Η πρώτη φορά που κρατηθήκαμε χέρι-χέρι… ήταν γεμάτη ηλεκτρισμό… και ακόμα είναι…. Κάθε μέρα είναι του Αγίου Βαλεντίνου...

Ερώτηση: Σε ενδιαφέρει μια επανένωση των Deep Purple;

D.C.: Μάλλον όχι… όπως έχω πει όταν μου έχει ξαναγίνει η ερώτηση αυτή στο παρελθόν, πραγματικά εκτιμώ την εμπειρία και την ευκαιρία που είχα με τους DP, αλλά και το απίστευτο κουράγιο των Ritchie, Jon, Ian & Glenn, που μου έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξω τι αξίζω, όταν ήμουν ακόμα τελείως άγνωστος, με εκπλήσσει μέχρι και σήμερα... αλλά, αυτό ήταν πολύ καιρό πριν, και πολύ πιο σημαντικό… μου αρέσει πραγματικά αυτό που κάνω… και με ποιον το κάνω…..

Ερώτηση: Πώς φροντίζεις την φωνή σου;

D.C.: Το περιβάλλον στη Λίμνη Tahoe είναι πολύ ξηρό, και έτσι πίνω πολύ εμφιαλωμένο νερό σε θερμοκρασία δωματίου... σπάνια είμαι χωρίς ένα μπουκάλι στο χέρι… Ο ατμός είναι ένα ζωτικό μέρος της φωνητικής θεραπείας. Έχω δωμάτιο ατμού/ σάουνα στο σπίτι μου, το οποίο χρησιμοποιώ συχνά… κάνει καλό και στο δέρμα μου, αλλά ποτέ μην χρησιμοποιείτε ένα τέτοιο δωμάτιο, αν κάνει πολλή ζέστη, δεν είναι τόσο καλό για τον λαιμό... στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε ακραία θερμοκρασία θα πρέπει να σε καθιστά προσεκτικό... και, επίσης, ταξιδεύω με φορητές μονάδες ατμού... Είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για τις χορδές μου...Αν πιω αλκοόλ, το κάνω με μέτρο, καθώς είμαι τόσο ελαφρύς αυτές τις μέρες, αλλά και επειδή είναι πολύ αφυδατωτικό... και, ύστερα από πιοτό, πίνω πολύ νερό... Το κόκκινο κρασί μου προκαλεί καούρες, έτσι το αποφεύγω και πίνω ξηρό λευκό κρασί… όχι πολύ παγωμένο… Είναι αρκετά απίθανο να με δεις στο μπαρ του ξενοδοχείου ύστερα από μια συναυλία…. Πολλοί πειρασμοί...Κάνω φωνητική εξάσκηση πριν τραγουδήσω έντονα και για πολλή ώρα, άσχετα αν ηχογραφώ στο στούντιο ή δίνω συναυλία... Σπάνια πίνω καφέ όταν είμαι σε περιοδεία… επίσης, τότε αποφεύγω και τα γαλακτομικά καθώς με πειράζουν στο ιγμόριο...Έτσι.... φροντίζω την φωνή μου, όσο το δυνατόν περισσότερο... πριν την ταλαιπωρήσω ανελέητα στη σκηνή, κάθε νύχτα...
Αναδημοσίευση από το επίσημο site των Whitesnake

ΤΗΕ POLICE: Το πιο "έξυπνο" εναλλακτικό rock συγκρότημα...

Κάποια συγκροτήματα είναι στ’ αλήθεια ιστορικά. Μπορεί οποιοσδήποτε να το διαπιστώσει αυτό κι από μόνος του αν απλώς ερευνήσει λίγο το πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του για το σύνολο του μουσικού κόσμου.
Τα ίδια συγκροτήματα, είναι επίσης κι από εκείνα που κανείς μας, ανεξάρτητα από την προσωπικότητα, το περιβάλλον και το γούστο του, δεν θα μπορούσε ποτέ να αγνοήσει. Μεταξύ μας, είναι σχεδόν αδύνατο –ακόμα κι αν προσπαθείς- να αγνοήσεις τους Police (“The Police”). Είναι και αυτοί μέσα στην κατηγορία όλων αυτών των ιστορικών συγκροτημάτων. Σ’ αυτό λοιπόν το αφιέρωμα θα ασχοληθούμε με το βρετανικό τρίο που έκανε το mainstream να ακούγεται πιο ιδιαίτερο από ποτέ.

Οι Police, ιστορικά καταγεγραμμένοι ως τρίο, αποτελούνταν από τους: Gordon Sumner(γνωστός και ως Sting) στο μπάσο και την φωνή, Andy Summers στην κιθάρα και τα φωνητικά και Stewart Copeland στα drums, τα φωνητικά και τα κρουστά. Παρόλη τη «μικρή» διάρκεια ζωής τους ως μπάντα(1977-1984) κατάφεραν να καθορίσουν μεγάλο μέρος της ιστορίας του Rock,της Pop και του New Wave. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως βρίσκονται στη θέση νο. 70 αναμέσα στους 100 μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και ότι η καριέρα τους τελικά «ζυγίζει» πάνω από 50 εκατομμύρια πουλημένα αντίτυπα σε όλον τον κόσμο.

Το 1977, η progressive rock μπάντα, Curved Air αποφασίζουν να λήξουν την καριέρα τους αφήνοντας τον drummer τους, Stewart Copeland προβληματισμένο για το τι να κάνει. Ο Copeland, γιος ενός πράκτορα της CIA και μιας αρχαιολόγου που αγαπούσαν την jazz και την κλασσική μουσική, αποφασίζει τελικά να στραφεί προς την απλούστερη μουσική και να δημιουργήσει μια μπάντα που θα διεκδικούσε επάξια τη θέση της ανάμεσα στα καλύτερα punk groups της Βρετανίας.

Η Punk εκείνη την εποχή ήταν φυσικά ό,τι πιο δημοφιλές υπήρχε οπότε δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει ανθρώπους να συνεργαστεί. Για καλή του τύχη, ο παλιός γνωστός του, Sting ήταν ελεύθερος από τις διάφορες jazz μπάντες του άρα και διαθέσιμος να ακολουθήσει το όνειρο του Copeland. Ο Sting είχε κληρονομήσει το εν λόγω παρατσούκλι από την αμφίεση που χρησιμοποιούσε στις πρώτες του μουσικές εμφανίσεις η οποία απαρτιζόταν από κίτρινα και μαύρα ρούχα (σαν ένα κεντρί). Ήταν πρώην δάσκαλος και κοινωνικός λειτουργός οπότε οι στίχοι του θα αποδεικνύονταν πολύ ευρηματικοί και ευαισθητοποιημένοι.

Το σχήμα θα έρθει τελικά να συμπληρώσει ο –όχι και τόσο ικανός- κιθαρίστας, Henri Padovani και οι νεογέννητοι Police θα μπουν στο studio για να δημιουργήσουν το πρώτο τους single με τίτλο “Fall Out” το οποίο θα κυκλοφορήσει την άλλη χρονιά τελικά υπό το ανεξάρτητο label που είχε φτιάξει ο ίδιος ο Copeland μαζί με τον αδερφό του, Ian (Illegal Records Syndicate, I.R.S.).

Το πρώτο αυτό δείγμα της μπάντας ήταν ένα ωμό μίγμα punk με pop στοιχεία το οποίο θα πουλούσε τελικά και 70.000 αντίτυπα στην Βρετανία. Μέχρι τότε βέβαια οι Police θα έχουν υποστεί κάποιες βασικές αλλαγές. Στα μέσα του 1977 ακόμα, οι Copeland και Sting θα κληθούν να συμμετάσχουν σ’ ένα project με σκοπό την πρόωρη ανάσταση των Gong. Το project είχε στηθεί από τον Mike Howlett, πρώην μέλος φυσικά των Gong και όπως και οι δύο από τους Police, είχε κληθεί επίσης και ο πρώην κιθαρίστας του Eric Burdon(and The Animals), Andy Summers. Όσο το project προχωρούσε, Copeland, Sting και Summers θα έδεναν σαν προσωπικότητες και μουσικοί, πράγμα που θα οδηγούσε τελικά και στην αντικατάσταση του Padovani από τον εν λόγω κύριο.Μαζί πλέον, οι τρεις τους έθεσαν στόχους για την καριέρα των Police.

Προσπάθησαν να ξεχωρίσουν από την κοινότυπη ιδεολογία του punk και το κατάφεραν παίζοντας σε μια διαφήμιση τσίχλας, υποδυόμενοι μια punk-rock μπάντα. Η κίνηση αυτή προφανώς θα τους χώριζε από την γενικότερη punk ιδεολογία που ερχόταν φυσικά σε αντίθεση με κάτι τόσο εμπορικό. Οι Police βέβαια αναζητούσαν εν μέρει το εμπορικό καθώς ήξεραν πως τους ταίριαζε περισσότερο προκειμένου να πετύχουν στον χώρο του mainstream (ακόμα κι αν η μουσική τους δεν ήταν ακριβώς εμπορική εκείνη την εποχή). Είναι σημαντικό επίσης να σημειώσουμε πως από αυτό το διαφημιστικό θα δημιουργηθεί τελικά και το image του συγκροτήματος καθώς ήταν εκεί που τους ζητήθηκε να βάψουν όλοι τα μαλλιά τους ξανθά. Απελπισμένοι λόγω έλλειψης χρημάτων εκείνοι συμφώνησαν, «μεταμορφώθηκαν» σε ξανθά ομορφόπαιδα και δεν άλλαξαν μάλλον ποτέ.

Το ημερολόγιο τώρα δείχνει 1978 και οι Police υπογράφουν εδώ το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο με την εταιρεία A & M. Ο μεγάλος αδερφός του Copeland τώρα, Miles (μεγάλη οικογένεια τελικά…) άκουσε μια πρώτη έκδοση του “Roxanne” και συνειδητοποιώντας μαζί και το ταλέντο της μπάντας αποφάσισε να τους κάνει την γνωριμία που θα τους κέρδιζε τελικά και το συμβόλαιό τους. Ηχογράφησαν λοιπόν το ντεμπούτο τους, Outlandos d’ Amour διαλέγοντας φυσικά ως πρώτο single, το Roxanne. Εκείνο τελικά τους χάρισε φήμη στη Μεγάλη Βρετανία και έκανε και κάποια επιτυχία σε άλλες χώρες όπως η Αυστραλία. Η επόμενη τους κίνηση βέβαια χαρακτηρίζεται τουλάχιστον παράξενη. Χωρίς ακόμα να έχουν κυκλοφορήσει τίποτα εκεί, οι Police αποφάσισαν τελικά να νοικιάσουν εξοπλισμό και ένα φορτηγό Ford Econoline (λόγω οικονομικής δυσχέρειας) και να περιοδεύσουν ολομόναχοι στις ΗΠΑ. Εκεί κατάφεραν να κερδίσουν πιστούς οπαδούς οι οποίοι θα έσπρωχναν τα “Roxanne” και “I Can’t Stand Losing You” στα charts όταν τελικά εκείνα θα πέρναγαν και στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Το album θα ονομαζόταν κανονικά “Police Brutality”, μια ιδέα του manager τους, Miles Copeland. Ο ίδιος παρόλα αυτά αφού πρόσεξε την επιτυχή πορεία του Roxanne αποφάσισε πως θα ‘ταν καλύτερη κίνηση για τη μπάντα να υιοθετήσει ένα πιο ρομαντικό image. Εξ’ ου και ο «γαλλικής» προέλευσης τίτλος (είναι μια μίξη της λέξης “Outlaws” με την λέξη “Commandos”/ ο τίτλος στο σύνολό του μεταφράζεται ως, «Εξόριστοι της αγάπης»).

Έναν χρόνο μετά, οι Police χτυπάνε ξανά. Αυτή τη φορά με το “Reggatta de Blanc” (που σημαίνει στην πραγματικότητα «White Reggae»). Εδώ έχουμε κι άλλα κλασσικά κομμάτια που εξακολουθούν ακόμα και τώρα να βρίσκονται στο προσκήνιο της rock μουσικής. Μιλάω φυσικά για το “Message In A Bottle” και το “Walking on the Moon” που εκτόξευσαν το άλμπουμ αυτό στις ψηλότερες θέσεις των ευρωπαϊκών αγορών και όχι μόνο. Ηχογραφημένο σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κάνει τον ήχο των Police ακόμα πιο ξεχωριστό και είναι από τα ελάχιστα reggae rock albums της ιστορίας που έχουν ακουστεί τόσο πολύ (οι μόνοι που τους ανταγωνίζονταν ως τότε ήταν οι The Clash και ο Eric Clapton με τη διασκευή του στο “I Shot The Sheriff”).

Τη χρονιά εκείνη κέρδισαν και το πρώτο τους Grammy για την live εκτέλεση (“Best Rock Instrumental Performance”) του “I Can’t Stand Losing You” από τον προηγούμενο δίσκο τους. Το 1980 θα ξεκινήσουν την παρθενική τους παγκόσμια περιοδεία αποφασίζοντας να επισκεφτούν και χώρες που ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερη προσοχή ως τότε από τους live performers. Έτσι τους βλέπουμε να παίζουν σε Ινδία, Αίγυπτο, Ελλάδα, Ταϊλάνδη και Μεξικό. Ό,τι έπρεπε θα ‘λεγα για να μπορέσουν να προετοιμάσουν σωστά το έδαφος για τη νέα τους κυκλοφορία.

Το Zenyatta Mondatta θα σημάνει τελικά την πρώτη μεγάλη επιτυχία των Police στην Αμερική όπου και θα γίνει πλατινένιο (νο.5 στα charts του 1980). Τα μέλη του συγκροτήματος από τότε ακόμα μετάνιωναν την διαδικασία και τον τρόπο που δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε το Zenyatta Mondatta καθώς, όπως ήταν φυσικό, εταιρείες και management τους πίεζαν πολύ να το τελειώσουν. Ο Copeland χαρακτηριστικά έχει δηλώσει:

Ήταν πολύ πιο κουραστικό απ’ όσο μπορούσαμε να αντέξουμε. Τελειώσαμε τον δίσκο στις 4 το πρωί της ημέρας που ξεκινάγαμε την επόμενή μας παγκόσμια περιοδεία…». Παρά την γκρίνια βέβαια η επιτυχία ήταν μια δεδομένη συνταγή για το τρίο. Ο Sting υπογράφει τα “Don’t Stand Close To Me” (Grammy for best Duo or Group Performance) και “De Do Do Do, De Da Da Da” που ήταν σε όλα τα chart lists του κόσμου για βδομάδες «κολλημένα» στην δεκάδα. Το Zenyatta Mondatta είναι μάλλον η τελευταίο δείγμα της πρώτης εποχής των Police.

Οι reggae ρυθμοί και τα γεμάτα ενέργεια ρυθμικά θα αρχίσουν σιγά σιγά να υποχωρούν για να δώσουν τη θέση τους στην pop εκδοχή της μουσικής των Police. Επειδή ακριβώς το άλμπουμ γράφτηκε με πολύ αυστηρό χρονοδιάγραμμα έχει δύο ορχηστρικά κομμάτια: “The Other Way Of Stopping” και “Behind My Camel” εκ των οποίων το δεύτερο θα κερδίσει και το grammy για το καλύτερο ροκ ορχηστρικό κομμάτι. Κάπου εδώ ,και για αρκετό καιρό μετά, θα αρχίσουν τα παράλληλα projects και των τριών. Ο Sting ως γνήσιος celebrity material άνθρωπος, άρχισε να πειραματίζεται με την ηθοποιία χτίζοντας έτσι την εικόνα του και την…τσέπη του.

Με χαρακτηριστικούς ρόλους στα: Quadrophenia(1979), Radio On(1979), Brimstone and Treacle(1982), The Secret Policeman’s Other Ball (1982) και εννοείται στον πιο χαρακτηριστικό του στο Dune όπου υποδύεται τον Feyd Rautha (αυτόν με τα πορτοκαλί μαλλιά). Ο Copeland θα γράψει με τον Peter Gabriel και θα συνθέσει παράλληλα το soundtrack της ταινίας Rumble Fish (1983) του Francis Ford Coppola. Ο Summers από την άλλη θα μείνει λίγο πιο στάσιμος βοηθώντας απλώς τον Robert Fripp για δύο δισκογραφικές δουλειές. Όταν βάζεις τρεις υπερ-ταλαντούχες φυσιογνωμίες σαν κι αυτές είναι δύσκολο να τους κρατήσεις στάσιμους για πολύ καιρό οπότε ήταν πολύ φυσιολογικό όλοι τους να μην αρκούνται στους Police για να ικανοποιήσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Παρόλα αυτά, η πολυπραγμοσύνη τους αυτή θα δημιουργήσει νέα προβλήματα αντί απλώς να εκτονώσει την πίεση.

Η ζωή του Sting είχε αρχίσει να έρχεται σε αντίθεση με τις φιλοδοξίες και τα πιστεύω του Copeland κι έτσι μια πολύ «ειλικρινής» διαφωνία άρχισε να αναπτύσσεται ανάμεσα στον κόσμο των διασημοτήτων του Sting και εκείνων της πιο συγκρατημένης και μετρημένης ζωής του Copeland.Επιστρέφοντας λοιπόν στα των Police μπαίνουν και οι τρεις ξανά στο studio, με ανανεωμένα μυαλά και νέες βλέψεις. Όπως είπα και πριν, οι pop επιρροές του Sting θα έβγαιναν σιγά σιγά στην επιφάνεια πράγμα που τελικά πραγματοποιήθηκε σ’ αυτόν ακριβώς τον δίσκο. Ο frontman ήταν από μικρός, φανατικός αναγνώστης του συγγραφέα Arthur Koestler και έτσι δικαιολογούνται τα πάντα σχεδόν για το Ghost In The Machine(1981). Ομώνυμο με τη νουβέλα του Koestler και πολύ διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα, αγνοεί την ωμότητα και την ενέργεια του τρίο και φαίνεται να είναι πολύ πιο δεκτικό σε στοιχεία όπως τα synthesizers και τα πνευστά που ακούγονται για πρώτη φορά σε κομμάτια των Police. Από εδώ ξεχωρίζουν τελικά τα “Every Little Thing She Does Is Magic”, “Invisible Sun” και “Spirits In The Material World”, όλα με ένα μυστήριο στοιχείο ατμόσφαιρας το οποίο καλύπτει τελικά το reggae ιστορικό της μπάντας. Το «ψηφιακό» εξώφυλλο αποτελείται στην πραγματικότητα από επεξεργασμένες φωτογραφίες των τριών μελών και είναι ένα μόνο από τα στοιχεία που το έκαναν τόσο δημοφιλές στο κοινό, παρά τις μουσικές αλλαγές που περιέχει, το οποίο το έκανε πλατινένιο σε όλες τις χώρες που κυκλοφόρησε και του χάρισε μαζί και τρία Grammy Awards.

Το τελευταίο album των Police είναι κατά τη γνώμη μου ο πιο ένδοξος αποχαιρετισμός που δόθηκε ποτέ από κάποιο μουσικό σχήμα σ’ όλη την ιστορία. Αν η ιστορία γράφεται μέσα από ακραίες καταστάσεις το ίδιο μάλλον συνέβη και με το Synchronicity. Ηχογραφήθηκε σε ξεχωριστά από το κάθε μέλος, μια διαδικασία που είχε ως αποτέλεσμα να ανέβουν κατακόρυφα οι τόνοι και να φθαρούν στο έπακρο οι σχέσεις μεταξύ τους. Ο παραγωγός Hugh Pagdham προσπαθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες και εν μέρει τα κατάφερε αφού τελικά το album ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε στην ώρα του… Πανικός!... Για να σας δώσω να καταλάβετε το μέγεθος της επιτυχίας αρκεί μόνο να σας πω πως ο μοναδικός άξιος ανταγωνιστής εκείνη την χρονιά (1983) για το Synchronicity ήταν ο Michael Jackson με το Thriller(μεγάλη χρονιά για τη μουσική εκείνη).

Η μπάντα με τον performer «κονταροχτυπήθηκαν» και στα grammy καθώς τα βραβεία μοιράζονταν μεταξύ τους συνεχώς από τη μία κατηγορία στην άλλη. Το single “Every Breath You Take” είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που είχαν ποτέ οι Police. Η απλότητα και το γούστο του είναι αξίες που χαρακτηρίζουν όλον τον δίσκο αυτό. Κομμάτια όπως τα: “King Of Pain”, “Synchronicity I” και “Synchronicity II” είναι όλα στο πάνθεον του ροκ και αξίζει να σκεφτόμαστε πάντοτε πως βρίσκονταν όλα στο ίδιο άλμπουμ (με τη μία που λένε). Η περιοδεία που θα ακολουθήσει την κυκλοφορία του θα μείνει κι αυτή στην ιστορία σημαδεύοντας όλον τον κόσμο (σε γεμάτα στάδια) με το στίγμα των Police. Το τελευταίο στίγμα για την ακρίβεια.

Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, οι σχέσεις των Copeland και Sting έφτασαν στο απροχώρητο και , μετά το τέλος της, οι Police ανακοινώνουν ένα «προσωρινό διάλειμμα» από το οποίο δεν θα επανέλθουν τελικά ποτέ παρά τις διάφορες προσπάθειες που έγιναν (όπως στο Amnesty International: A Conspiracy Of Hope Tour). Ο Sting θα ξεκινήσει μια λαμπρή solo καριέρα με το The Dream Of the Blue Turtle (1985) και ο Copeland θα συνεχίσει την αναζήτηση του στη μουσική του κόσμου και τα soundtracks ενώ ο Summers θα προχωρήσει στα διάφορα jazz fusion πειράματά του.

Το 1986 έκαναν μια ύστατη προσπάθεια να συνεργαστούν ξανά ηχογραφώντας νέες εκδόσεις των “Don’t Stand So Close To Me” και “De Do Do Do, De Da Da Da” οι οποίες θα συμπεριληφθούν τελικά στην συλλογή “Greatest Hits” που θα κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά. Από τότε οι Police έκαναν διάσπαρτες στον χρόνο και μάλλον δειλές εμφανίσεις με αποκορυφώματα τον δεύτερο γάμο του Sting όπου και οι παρευρισκόμενοι του πίεσαν να παίξουν και την τελετή εισαγωγής τους στο Rock N’ Roll Hall Of Fame όπου και έπαιξαν τρία τραγούδια. Οι αυτοβιογραφίες και των τριών έδωσαν μια προοπτική στο πόσο άσχημα τα πράγματα υπήρξαν μεταξύ τους δημοσιεύοντας διάφορα περιστατικά από την καριέρα τους μαζί.

Το 2007, τα καλά νέα κάνουν τον γύρο του κόσμου. Σε διάφορες συνεντεύξεις μέσα στην χρονιά ο Sting και ο Copeland δήλωσαν έμμεσα την θέλησή τους να κλείσουν τελειωτικά τον κύκλο των Police με μία τελευταία παγκόσμια περιοδεία χωρίς παρόλα αυτά να δουλέψουν κάποιο καινούργιο υλικό. Αποτέλεσμα: κυριολεκτική κοσμοσυρροή! Sold Out συναυλίες μήνες πριν την πραγμάτωσή τους σε μέρη όπως το Hyde Park και το Madison Square Garden. Τέσσερα εκατομμύρια εισιτήρια και 358 δολάρια ήταν αρκετά για να μετατρέψουν αυτήν την απόφαση στην 3η μεγαλύτερη περιοδεία όλων των εποχών. Αυτοί ήταν λοιπόν οι Police, ένα αστέρι που μάλλον δεν έπεσε κι ούτε πρόκειται να πέσει ποτέ…

Δισκογραφία

• Outlandos d'Amour (1978)

• Reggatta de Blanc (1979)

• Zenyattà Mondatta (1980)

• Ghost in the Machine (1981)

• Synchronicity (1983)
Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατο να σας προτείνω κάποιο από τα albums αυτά. Όλα χρυσάφι είναι, τα καράτια τα καθορίζει ο καθένας για εκείνον. Η δισκογραφία τους είναι μικρή και θα ναι σίγουρα ένα στολίδι στην δισκοθήκη σας. Στη δική μου είναι δηλαδή…
Μανώλης Γιαννίκιος

GLORY DAYS - 1981

Το 1981 ήταν μια χρονιά πολύ σημαντική για το Hard and Heavy rock με σπουδαία άλμπουμ που τα παρουσιαζουμε παρακάτω.
Περιμένουμε τα μηνύματά σας στο info@rockway.gr για να διορθωθούμε, να ακούσουμε τις απόψεις και τα σχόλια σας αλλά και γιατί όχι να δημοσιεύσουμε και κείμενα σας που αφορούν βέβαια την αγαπημένη μας μουσική.

JOURNEY: Escape (Columbia)

Το “Escape” ήταν το έβδομο άλμπουμ των Αμερικανών rockers και το πρώτο που συμμετείχε o κημπορνίστας Jonathan Cain(Βabys).Με αυτό το άλμπουμ οι Journey απογειώνονται κυριολεκτικά ,φτάνουν στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών, πουλούν εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, η τουρνέ που ακολουθεί είναι σχεδόν όλη sold out και η απίστευτη ροκ ενέργεια του γκρουπ αποτυπώθηκε στο dvd “Live in Houston 1981:The Escape Tour”.H φωνή του Steve Perry είναι συγκλονιστική με αποκορύφωμα την ερμηνεία του στο εκπληκτικό “Mother,Father” ενώ ο Neal Schon στην κιθάρα «ζωγραφίζει» με τα μελωδικά σόλο του.Φυσικά στο άλμπουμ βρίσκονται κι άλλα φοβερά τραγούδια όπως τα “Who’s Crying Now”, “Don’t Stop Believin”και “Open Arms”.

FOREIGNER: 4 (Atlantic)

Το τέταρτο άλμπουμ των φοβερών Foreigner είναι πραγματικά ένα best of για το συγκρότημα αφού όλα τα τραγούδια ανεξαιρέτως είναι το ένα καλύτερo από το άλλο.Οι οπαδοί του μελωδικού ροκ εκείνης της εποχής το τίμησαν με το παραπάνω και το “Four” έγινε έξι φορές πλατινένιο και ανέβηκε στο Νο1 των τσαρτς.Αθάνατη η μπαλάντα «Waiting for a Girl Like You”,σπουδαία ερμηνεία από τον Lou Gramm στο καταπληκτικό “Βreak it Up”(το διασκεύασε επιτυχημένα ο Jorn Lande), all time classic το “Urgent” με την σαξοφωνιά του Junior Walker καθώς και το εξαιρετικό “Juke Box Hero”.Η εισαγωγή της κιθάρας του Mick Jones στο “Woman In Black” μας κάνει ακόμα μετά από τόσα χρόνια να ανατριχιάζουμε και να μας γυρνά πολλά χρόνια πίσω.Στα θετικά του άλμπουμ και η κρυστάλλινη παραγωγή του Robert John “Mutt” Lange.

Y&T: Earthshaker (A&M)

Πολλοί μυημένοι του είδους θεωρούν πως το “Earthshaker”είναι ο θεμέλιος λίθος του hard rock. Βαριά κουβέντα αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.Η παρέα του φοβερού κιθαρίστα και τραγουδιστή Dave Meniketti αν και ξεκίνησε το 1974 ως Yesterday and Today και στη συνέχεια μετανομάστηκαν σε Υ&Τ και κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα φανταστικό δίσκο με τραγούδια σκέτους δυναμίτες όπως τα “Hungry for Rock”, “Dirty Girl”, “Hurricane”, και τα εκπληκτικά σε πάθος και ερμηνεία "Rescue Me" και "Believe in You". Το κουαρτέτο από τον Σαν Φραντζίσκο με το"Earthshaker" πετυχαίνει να δώσει στους φίλους του σκληρού ροκ μοναδική καταθεση ψυχής. Απλά κορυφαίο!!!

TRIUMPH: Allied Forces (ΜCA)

Eτούτοι εδώ οι Καναδοί ξεκίνησαν το 1974 από το Τορόντο και δημιούργησαν το 1981 το αριστουργηματικό άλμπουμ "Allied Forces".Αν και τρίο, ξεχώρισε αμέσως για τον άγριο hard rock ήχο τους με έντονες αναφορές σε boogie ρυθμούς.Έπρεπε λοιπόν να κυκλοφορήσουν το πέμπτο δίσκο τους για να έρθει η αναγνώριση και σε εμπορικό επίπεδο.Όσοι μάλιστα έχετε δει το “Live at the USA Festival” που παίζουν μπροστά σε 500 χιλιάδες κόσμο θα νιώσετε την μαγεία αυτού του σπουδαίου συγκροτήματοςΤο άλμπουμ περιέχει εξαίσια τραγούδια με το “Fight the Good Fight” να κλέβει την παράσταση αλλά και τα "Magic Power", "Ordinary Man" να ακολουθούν.Το παίξιμο όλων των μουσικών είναι εξαιρετικό με τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Rick Emmett να ξεχωρίζει για την υψηλή απόδοση του.

SAXON: Denim and Leather (Capitol Records)

Η αντεπίθεση SAXON για να κατακτήσουν την μεταλλική κορυφή το 1981 συνεχίστηκε με το τέταρτο και κατά πολλούς καλύτερο άλμπουμ τους.Οι πρωτεργάτες του NWOBHM κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά ένα κλασικό δίσκο που ήταν όμως και το τελευταίο για τον ντράμερ τους Pete Gill( μετέπειτα Motorhead).Η μπάντα εκείνη την εποχή σαρώνει σε όλους τους συναυλιακούς χώρους,μπαίνει στα αγγλικά τσαρτς και προκαλεί αίσθηση στην hard ‘n heavy κοινότητα αφού με το "Denim and Leather" γράφουν αθάνατα τραγούδια όπως τα "Princess of the Night", Never Surrender", "And the Bands Played On" και φυσικά το ομώνυμο καταπληκτικό κομμάτι του δίσκου.Ο Byff Byfford μαζί με τα υπόλοιπους έβαλε πολύ ψηλά το πήχυ και τριάντα χρόνια σχεδόν μετά ο δίσκος αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία των Saxon.Aξίζει να αναφέρουμε ότι ο τίτλος του άλμπουμ χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα την ενδυματολογική λατρεία που έχουν οπαδοί και συγκροτήματα στο Denim and Leather!
ΤΑ ΑΔΙΚΗΜΕΝA ΑLBUMS

STYX: "Paradise Theater"
Tελευταίο εμπνευσμένο άλμπουμ για αυτό το σπουδαίο συγκρότημα με concept διάθεση και θεματολογία. Εξαιρετικά φωνητικά !Αor,progressive,hard rock, pop όλα βρίσκονται εδώ!

WHITESNAKE: "Come ‘an Get It"

Πολλοί το έχουν αδικήσει δυστυχώς και εμείς πέσαμε στην ίδια παγίδα.Φοβερό άλμπουμ,από τα αγαπημένα μας ,με μοναδικά και αξέχαστα τραγούδια.

LOVERBOY: "Get Lucky"
Ξεχασμένοι από όλους οι Καναδοί ρόκερς εκτός από εμάς βέβαια.Καταπληκτικές μελωδίες ,τέλεια φωνητικά, και για όσους δεν το ξέρουν το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι πολυπλατινένιο στην Αμερική.

ΟΖΖΥ: "Diary of Madman"

Ο πιο απίθανος τρελλός του μεταλλικού ροκ κυκλοφορεί ένα σπουδαίο άλμπουμ με άψογη συνθετική και ενορχηστρωτική δομή.Κρίμα που στη συνέχεια ο τραγικός θάνατος του Randy Rhoads περιόρισε τον καλλιτεχνικό οίστρο του Ozzy.

SAGA: "Worlds Apart"

Άλλο ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό καναδικό σχήμα για τη στήλη μας.Oι Saga παντρεύουν με επιτυχία το progressive rock με τις aor μελωδίες και πρωτοπορούν για την εποχή στο MTV με το “On the Loose”.
TOP TEN ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

1) “I Surrender” - (Rainbow)

2) “Mother,Father” - (Journey)

3) “Don’t Break my Heart Again” - (Whitesnake)

4) “Princess of the Night” - (Saxon)

5) “Believe in You” - (Y&T)

6) “Fight the Good Fight” - (Triumph)

7) “Over the Mountain” - (Ozzy)

8) “Bringin ‘on the Heartbreak” - (Def Leppard)

9) “Break it Up” - (Foreigner)

10) “For Those About to Rock We Salute You” - (AC/DC)
Φώτης Μελέτης

STATE OF ROCK - A Point of Destiny

Πόσες φορές σας έχει τύχει τις τελευταίες δύο δεκαετίες ν' ακούσετε ένα "αλάνθαστο", ιδιοφυές, σχεδόν τέλειο άλμπουμ; Εμένα πολύ λίγες, μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Θα προσέξατε όμως ότι στην προηγούμενη φράση μου δεν υπάρχει πουθενά η λέξη δυστυχώς.
Και δεν είναι τυχαίο αυτό.
Πολύ απλά γιατί δεν θα ήθελα να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δεν με χαλάει που οι πραγματικά άξιοι μουσικοί είναι λίγοι. Όπως επίσης δεν με χαλάει που τα πραγματικά όμορφα πράγματα στη ζωή είναι μετρημένα και σπάνια (και τζάμπα, αλλά αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο). Για σκεφτείτε το μια στιγμή. Αν ίσχυε το αντίθετο θα χαιρόμασταν τόσο όταν θα ανακαλύπταμε ένα απ' αυτά; Και η ζωή θα είχε τις ευχάριστες εκπλήξεις που όλοι καρτερούμε με αγωνία ή θα ήταν μια συνεχόμενη ρουτίνα;
Κι αν όλα αυτά δεν σας συγκινούν ίσως τότε σας συγκινήσει ότι τα τραγούδια αυτού του cd είναι γραμμένα από τον καταπληκτικό συνθέτη και κιθαρίστα Robby Boebel, ο οποίος Robby μαζί με τα άλλα δύο εξαιρετικά μέλη των STATE OF ROCK (Hutch Bauer και Rami Ali) ήταν κάποτε μέλη μιας άλλης, θρυλικής, melodic rock μπάντας ονόματι FRONTLINE (αν δεν έχετε ιδέα τι εστί FRONTLINE να σπεύσετε να παραγγείλετε όλη τους τη δισκογραφία - όχι, δεν κάνω πλάκα!); Ή ότι οι προαναφερόμενοι κύριοι ήταν και εξακολουθούν να είναι επίσης μέλη μιας άλλης φοβερής μπάντας, των EVIDENCE ONE (κι εδώ παραγγείλτε μια απ' τα ίδια). Κοινός παρονομαστής λοιπόν όλων αυτών ο Robby Boebel με τις τρομερές παραγωγές του και τις ονειρικές ενορχηστρώσεις του. Και ποιος έρχεται να ολοκληρώσει το καρέ των STATE OF ROCK, παρακαλώ; Ο πολυπράγμων κύριος Tony Mills (και πόσο, αλήθεια, ταιριάζει η φωνάρα αυτή με το στυλ των STATE OF ROCK!), ο οποίος σαν από μηχανής θεός βρίσκεται παντού. Όπου κι αν τον χρειάζονται. Αυτό τον καιρό είναι frontman των ΤΝΤ, ξαναγύρισε για να τραγουδήσει με τους υποτιμημένους SHY και το 2008 κυκλοφόρησε ένα φανταστικό σόλο άλμπουμ, το "Vital Designs". Επιπρόσθετα κυκλοφόρησε άλμπουμς με τους CHINA BLUE, THE ANDERSSON MILLS PROJECT, ACACIA AVENUE, VOICES OF ROCK, DALE και η λίστα συνεχίζεται... Και τα αποτελέσματα όλων αυτών, τέλεια, αψεγάδιαστα! Φοβερός είσαι, Tony, δεν λέω, αλλά να προσέχουμε κιόλας για να έχουμε, ε;
Αν λοιπόν είστε απ' τους τύπους που δεν τους αρέσουν οι melodic hard rock πειραματισμοί και θέλουν να εμπιστεύονται τα αυτιά τους μόνο σε σπεσιαλίστες ή είστε απ' αυτούς που δεν έχουν λεφτά για πέταμα και ψάχνουν για εγγυημένες μουσικές αγορές τότε μην ψάχνετε παραπέρα. Αυτό που αναζητάτε βρίσκεται ακριβώς εδώ!
Line-Up:
Tony Mills : φωνητικά, Robby Boebel : κιθάρες, Hutch Bauer : μπάσο, Rami Ali : ντραμς.
Tracklist:
1. Black & Blue, 2. Without My Love, 3. Heartless Dreamer, 4. Don’t Make Me Cry, 5. Hanging In The Balance, 6. Freedom, 7. Count Me Out, 8. A Point Of Destiny, 9. Friction, 10. Somewhere
Σοφία Ρεντούμη

THE DAMNATION PROJECT (demo)

Η αλήθεια είναι πως πολλές είναι οι φορές που η ίδια η ζωή μου απέδειξε πως ότι συμβαίνει δεν είναι και πολύ στην τύχη αλλά ούτε επαφίεμαι και στις συμπτώσεις, παρά μόνο με αποδείξεις. Το πόσο τώρα έχει σχέση η εμπλοκή των Πολωνών RIVERSIDE με τους THE DAMNATION PROJECT…έχει την ιστορία του.!
Οι THE DAMNATION PROJECT είναι κάτι καινούργιο, κάτι πολύ φρέσκο και πολύ προοδευτικό, με την ακριβή έννοια της λέξης. Με έδρα τους την Αθήνα , ξεκινούν με το όνειρο και την ελπίδα της αναγνώρισης και πολύ καλά κάνουν, γιατί εκτός από το ότι είναι πολύ ‘ωραία’ τυπάκια, ‘γράφουν’ κιόλας. Και γράφουν καλά! Όχι μουσική ‘τύπου’…κάπως, αλλά πολύ καλούς και ενδιαφέροντες prog ήχους. Και η αλήθεια είναι- όπως συχνά αναφέρουμε στον μουσικό κύκλο- πως ‘δεν ανακάλυψαν τον τροχό’, αναμφίβολα όμως έχουν τον τρόπο και τις γνώσεις να σε ‘μεταφέρουν’ λιγάκι πιο κάτω.

Οι THE DAMNATION PROJECT δεν κρύβουν τις επιρροές τους, είναι τίμιοι και με γνώμονα τις ηλικίες και τις γνώσεις τους συναντάμε κάτι εξαιρετικό για την ελληνική αλλά αγγλόφωνη prog σκηνή. Οι πρώτοι τους πειραματισμοί θα ξεκινήσουν μόλις πριν 5 μήνες και ακριβώς πριν 2 μήνες θα μιξάρουν κιόλας 7 κομμάτια. Το ότι υπάρχει ήδη πολύ υλικό έτοιμο για το επερχόμενο άλμπουμ είναι στα συν. Το demo είναι εδώ και είναι πραγματικότητα. Μέσα στο οποίο τα 4 αυτά κομμάτια θα σε γοητεύσουν. Είναι μεστά, δυνατά, πολύπλοκα και απλά, αλλά πάνω απ’ όλα σε ρουφάνε να τα ακούσεις.

Πολύ όμορφοι prog ήχοι με πολλές υποσχέσεις, για προσμείξεις συμφωνικών ενορχηστρώσεων και folk αναμείξεων. Μια μικρή ιδέα για το τι μπορείς να ακούσεις.. ‘WHITE MISERY’ / κομμάτι ορόσημο της μπάντας, ότι αφορά την κατάρριψη στον παρόντα τρόπο ζωής, το κυνήγι του χρήματος, της χλιδής, της άνεσης, της ύλης. ‘FEARLESS’ / ο εσωτερικός πόλεμος έως ότου ξεπεραστεί ο φόβος για την ζωή. ‘ODYSSEY’ / η πραγματική , ζωντανή οδύσσεια 2 ανθρώπων που στην ζωή που βιώνουν καθημερινά, τους γίνεται στοιχειό και τους καταδιώκει ώσπου τελικά η συνάντηση και η λύτρωση θα έρθει στην μετά θάνατον συνύπαρξη. ‘ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ’ / ένα κατ’ εξοχήν δημιούργημα του Αγαθοκλή Μπακάρου, για όλα αυτά που έρχονται, πλησιάζουν και φεύγουν, ελπίδες και προσδοκίες…παρόν και μέλλον. Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε; Μα το άλμπουμ. Με λίγη ακόμα πίστη, και πολύ δουλειά όλα είναι εφικτά, γιατί το σίγουρο είναι ότι όρεξη και έμπνευση υπάρχει. Μήπως δεν είναι και τυχαία η πρόταση που τους έγινε πριν λίγες μέρες να παρευρεθούν στο Baarlo/Holland στο progpower Europe 2010;

Ας δώσουμε λοιπόν λίγα ακούσματα πάρα πάνω στους THE DAMNATION PROJECT όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το ‘έχουν’…και αν μη τι άλλο είναι αξιοπρεπείς.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΕΚΔΕΚΗΣ / φωνή, κιθάρα
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΑΝΗΣ / πλήκτρα
ΑΓΑΘΟΚΛΗΣ ΜΠΑΚΑΡΟΣ / Τύμπανα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ / μπάσο, φωνή
www.myspace.com/thedamnationproject
ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ

TREAT - "Coup de Grace"

Τι θα γίνει επιτέλους με όλες αυτές τις σουηδικές melodic hard rock μπάντες, που μονοπωλούν εδώ και δεκαετίες τη δισκοθήκη μας; Έχουν κάνει ρεζίλι την υπόλοιπη melodic hard rock μουσική υφήλιο ή μου φαίνεται; Ο λόγος αυτή τη φορά για τους TREAT και την τελευταία κυκλοφορία τους, “Coup de Grace”, οι οποίοι μετά από 25 χρόνια από το πρώτο δυναμικό ντεμπούτο τους, ονόματι “Scratch and Bite”, είδαν το φως το αληθινό!
Αλλά ας αφήσουμε τον κ. Anders Wikstrom, κιθαρίστα και κύριο συνθέτη της μπάντας να μας εξηγήσει λεπτομερέστερα:
“Έχουν περάσει 25 χρόνια δημιουργίας (στο κουρμπέτι, με άλλα λόγια). Από την πρώτη μέρα ήξερα ότι υπήρχε αυτό το άλμπουμ μέσα μας. Οι ιδέες βρίσκονταν εκεί. Το όραμα.
Αλλά μας πήρε τόσο πολύ χρόνο για να βρούμε τα κατάλληλα εργαλεία και να το κάνουμε πραγματικότητα. Χρειάστηκαν 5 άλμπουμς, εκατομμύρια μίλια στον δρόμο, 13 χρόνια διαλείμματος και μια ολοκαίνουργια προοπτική ζωής για να το βρούμε. Σε μια απόπειρα ανασκόπησης φαίνεται σαν οτιδήποτε κι αν κάναμε από τότε που σχηματίσαμε τη μπάντα να μας έσπρωχνε σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Φυσικά δεν το γνωρίζαμε τότε, αλλά εκεί σκοπεύαμε όλο αυτόν τον καιρό”.
“Αυτό το άλμπουμ είναι μια κατάθεση/δήλωση για το ποιοι είμαστε σήμερα. Είμαστε μεγαλύτεροι (σε ηλικία εννοεί, έτσι; όχι ότι καβάλησε το καλάμι ο άνθρωπος)... ναι, ίσως ακόμα και σοφότεροι. Κοιτάμε τις ζωές μας και τον κόσμο γύρω μας με διαφορετικό τρόπο. Ήθελα αυτό να αντανακλάται στους στίχους μας. Εννοώ ότι είμαστε όλοι πατεράδες πια και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται σε αναβρασμό" (χαμό!, θα πρόσθετα εγώ)
"Αυτή η δουλειά ήταν ένα φυσικό επόμενο. Άλλωστε η ζωή είναι τόσο πιο πολλά από rock ’n’ roll όλη τη νύχτα και party κάθε μέρα (εμμμ, δεν ξέρω, Anders, νομίζω ότι οι KISS θα διαφωνούσαν σοβαρά μαζί σου πάνω σ’ αυτό!) Αυτό είναι το χνάρι μας στην ιστορία του rock'n'roll. Μπορούμε περήφανα να πούμε ότι αυτό είναι το άλμπουμ που θα θέλαμε να δείξουμε στα εγγόνια μας!”
Αυτό που δεν διευκρίνισε ο κ. Anders Wikstrom, και που εγώ θα ήθελα πολύ να μάθω, είναι γιατί διάλεξαν τον τίτλο “Coup de Grace” (Χαριστική Βολή) για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Χαριστική βολή ποιου σε ποιον; Της μπάντας στους οπαδούς της (του στυλ σάς βγάζουμε απ’ τη μιζέρια σας) ή της μπάντας στην ίδια τη μπάντα (κοινώς μουσική αυτοκτονία); Ή μήπως πρόκειται για τη χαριστική βολή που δίνουν σε όλους μας (διάσημους και κοινούς θνητούς) τα τελευταία χρόνια οι παγκόσμιες αποκαλύψεις πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διαφθοράς;
Τελικά οι μόνοι που μπορούν να δώσουν απάντηση σ' αυτή την ερώτηση είσαστε μόνο εσείς. Ούτε η μπάντα, αλλά ούτε κι εγώ. Εσείς, οι οπαδοί, οι καταναλωτές, οι ψηφοφόροι! (συγγνώμη, παρασύρθηκα!)
Αν παρ' όλα αυτά, κάποια στιγμή (λέω εγώ τώρα) θελήσετε και τη δική μου ταπεινή γνώμη: Εν κατακλείδι, ένα πολύ καλό, δεμένο άλμπουμ, διασκεδαστικό κάποιες στιγμές και άλλες συγκινητικό, νοσταλγικό αλλά και ρεαλιστικό, ρομαντικό αλλά και σκληροπυρηνικό (μέχρι και progressive στοιχεία έχει το μενού!). Ένα άλμπουμ όπου όλοι οι melodic hard rock οπαδοί θα βρουν κάτι που να τους αγγίξει!
Όταν βλέπεις πάντως σουηδικές hard rock μπάντες να νιώθουν την ανάγκη ν' αλλάξουν "φύλλο πορείας" και από party animals να γίνονται αφυπνιστές του σύγχρονου κόσμου, ε, τότε συνειδητοποιείς ότι ίσως τελικά τα πράγματα να είναι πολύ πιο σοβαρά εκεί έξω απ' ό,τι πίστευες! Μήπως αυτή είναι η απαρχή κάποιων γενικότερων αλλαγών; H δημιουργία ενός σημείου των... καιρών ίσως; Οι melodic hard rock μπάντες του υπόλοιπου κόσμου τι λένε για όλα αυτά; Έλα πάμεεεεε!!!
Tracklist:
1. Prelude - Coup de Grace, 2. The War Is Over, 3. All In, 4. Paper Tiger, 5. Roar, 6. A Life To Die For, 7. Tangled Up, 8. Skies of Mongolia, 9. Heaven Can Wait, 10. I'm Not Runnin', 11. No Way Without You, 12. We Own The Night, 13. All For Love, 14. Breathless
Line-Up:
Robert Ernlund: φωνητικά, Anders Wikstrom: κιθάρες και βοηθητικά φωνητικά, Jamie Borger: ντραμς, Nalle Pahlsson: μπάσο και βοηθητικά φωνητικά, Patrick Appelgren: πλήκτρα, κιθάρα και βοηθητικά φωνητικά.
Σοφία Ρεντούμη

GYPSY 83 - Soundtrack (2003)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ...
Τι μπορεί να βοηθήσει μια γυναίκα να ξεπεράσει τους φόβους, τα άγχη και τα τραύματα μιας ζωής; Μήπως η μουσική της STEVIE NICKS; (εδώ πέφτει η δική μου πρόποση!)

Η Gypsy (Sara Rue) είναι μια γυναίκα γύρω στα 25 που είναι ακόμα συναισθηματικά κολλημένη στην εφηβεία (υπάρχουν και χειρότερα, Gypsy, πίστεψέ με!), της οποίας η δουλειά σε ένα drive-through μαγαζί εμφάνισης φωτογραφιών δεν είναι κάτι άξιο αναφοράς και που το μόνο της ενδιαφέρον στη ζωή είναι η μουσική της ντίβας των FLEETWOOD MAC, STEVIE NICKS.

Η Gypsy έχει ξεπεράσει κατά πολύ τη συλλογή δίσκων του αγαπημένου της ειδώλου, ενώ λατρεύει να ντύνεται σαν κι αυτήν τραγουδώντας δυνατά τα τραγούδια της, αποδίδοντάς της με τον δικό της τρόπο φόρο τιμής εν ζωή. Ο μοναδικός φίλος της Gypsy είναι ο Clive (Kett Turton), ένας παράξενος γκοθάς έφηβος (ο οποίος βρίσκεται στη διαδικασία αποδοχής της ομοφυλοφιλίας του) που απολαμβάνει να περιφέρεται στα νεκροταφεία, όπου αυτός και η Gypsy μπορούν να τραγουδάνε και να απαθανατίζουν στην κάμερα του Clive τα αγαπημένα τους τραγούδια.
Μια μέρα, καθώς σερφάρει στο internet, ο Clive ανακαλύπτει μια ιστοσελίδα που διαφημίζει το "Night of 1000 Stevies" (πραγματικό event που διοργανώνεται κάθε Μάιο στη Νέα Υόρκη, μπορείτε να το τσεκάρετε εδώ http://www.mothernyc.com/stevie) σε ένα νάιτ κλαμπ της Νέας Υόρκης, στο οποίο κάθε μιμητής της Stevie είναι καλοδεχούμενος να τραγουδήσει προς τιμήν της και να διεκδικήσει ένα βραβείο. Ο Clive είναι πεπεισμένος ότι αυτό το event είναι κάτι που η Gypsy δεν πρέπει να χάσει, αν και έχουν μόνο 4 μέρες για να προετοιμάσουν το νούμερό τους και να ταξιδέψουν από το Sandusky του Ohio στο Μεγάλο Μήλο (Νέα Υόρκη). Εκτός αυτού η Gypsy έχει τα δικά της θέματα να λύσει ως αναφορά τη Νέα Υόρκη μια που εκεί είχε μετακομίσει η μητέρα της, Velvet, όταν εγκατέλειψε την οικογένειά της πολλά χρόνια πριν, για να κυνηγήσει το δικό της καλλιτεχνικό όνειρο.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους οι δύο φίλοι θα γνωρίσουν αρκετούς πολύχρωμους χαρακτήρες ανθρώπων οι οποίοι θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην προσωπική τους ανάπτυξη. Αυτοί οι χαρακτήρες περιλαμβάνουν έναν σέξι Amish δραπέτη (Anson Scoville), μια αλκοολική, πρώην lounge τραγουδίστρια wannabe και νυν karaoke τραγουδίστρια μιας μικρής πόλης (η πολύ γνωστή και υπέροχα παράξενη Karen Black) και μια παρέα από απεχθή αγόρια μιας κολεγιακής αδελφότητας.
Το GYPSY 83 είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Todd Stephens, μετά την τρομερή επιτυχία της ταινίας Edge of Seventeen (σας θυμίζει κάτι ο τίτλος;), η οποία έκανε πρεμιέρα το 2001 στο LA Outfest, ένα φεστιβάλ αφιερωμένο αποκλειστικά σε ταινίες με ομοφυλοφιλικά θέματα. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά στη σημείωσή του στο soundtrack: "Αφιερώνεται σε όλους τους τσιγγάνους (και τσιγγάνες εννοείται) που βρίσκονται στον μακρύ και με πολλές στροφές δρόμο του "ν' αγαπήσουν τον εαυτό τους γι' αυτό που είναι".
Ο άνθρωπος τα είπε όλα. Τι παραπάνω να πω εγώ από το ότι η ταινία είναι must και το σάουντρακ υπέροχο, με μια Sara Rue να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας και τραγουδιού μαζί, μια Karen Black πραγματική απόλαυση για τ' αυτιά μας και γενικά ένα ροκ συνοθύλευμα καλής ποιοτικής μουσικής. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Voice So sweet" το οποίο έχει τραγουδήσει η ίδια και το οποίο ως Gypsy αφιερώνει στη μητέρα της. Ακούστε το και θα με θυμηθείτε!
Σημείωση: Κάπου διάβασα ότι o manager της Stevie Nicks δεν επέτρεψε να ακουστεί κανένα τραγούδι της στην ταινία (με τη δική της φωνή εννοείται). Αν αυτό αληθεύει τότε ένα μόνο έχω να πω, όσο κι αν τη λατρεύω: "Μεγάλο λάθος, Stevie!".
Tracklist επίσημου soundtrack:
1. "Pieces" (Claire Voyant), 2. "Talk to Me" (Diva Destruction), 3. "Doing the Unstuck" (The Cure), 4. "Walking in the Jungle" (Karen Black), 5. "Eccentricity" (Magenta), 6. "Nothing Special" (Mechanical Cabaret), 7. "Twenty-Four Years" (Claire Voyant), 8. "I Want a Lip" (Karen Black), 9. "Severance" (Bauhaus), 10. "Dilaudid" (Postponed) (Velvet Acid Christ), 11. "Suffer in Silence" (Apoptygma Berzerk), 12. "Iolite" (Francis A. Preve Remix) (Claire Voyant), 13. "Voice So Sweet" (Sara Rue)
Tracklist ακυκλοφόρητου soundtrack:
- Crystal Sea (Che Zuro)
- Crystal Sea (Sara Rue & John Doe)
- Talk to Me (Sara Rue)
- Turn up the Radio (Autograph)
- When Sunny Gets Blue (Karen Black)
- I'm Too Sexy (Frat Boys)
- Country Road Show (John Reed Kekar)
- Surround You With Love (PJ Laquerica)
Σοφία Ρεντούμη

ΟΙ METALLICA, SLAYER, MEGADETH ΚΑΙ ANTHRAX ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όλα τα Ελληνικά sites, blogs και forum εδώ και μερικούς μήνες, έχουν πλημμυρίσει από φήμες για μια πιθανή εμφάνιση των “BIG FOUR” στη χώρα μας.
Η DiDi Music / Big Star Promotion, επίσημα πια, επιβεβαιώνει ότι τηνΠέμπτη 24 Ιουνίου 2010 στο Terra Vibe Park θα εγκαινιαστεί έναςνέος θεσμός που θα συνταράσσει τα καλοκαίρια μας: το Sonisphere Festival!!
Για πρώτη φορά στη χώρα μας, το Sonisphere Festival, σε μία μόνο μέρα, θα παρουσιάσει ένα line up που θα σας μείνει αξέχαστο!!!
Οι Big Four - METALLICA, SLAYER, MEGADETH και ANTHRAX - θα εμφανιστούν μαζί για πρώτη φορά στην ιστορία, και μαζί με τους Stone Sour, Mastodon, και Bullet For My Valentine, θα προκαλέσουν ακόμα και στο πιο απαιτητικό κοινό, φρενίτιδα ενθουσιασμού!
Ο LARS ULRICH των METALLICA σχολιάζει την ιστορική ανακοίνωση:"Ποιος θα το περίμενε, ότι 25 χρόνια μετά το ξεκίνημα της, οι big 4 της thrash metal όχι μόνο ζουν και βασιλεύουν, αλλά τώρα θα παίξουν και μαζί για πρώτη φορά... what a mindfuck! Bring it on!"
“Ήταν η ώρα να συμβεί κάτι τέτοιο,” λέει ο KERRY KING των SLAYER. “και η ώρα για τους fans να πάρουν επιτέλους αυτό που θέλουν. This is fucking awesome.”
Ο κιθαρίστας των ANTHRAX, ο SCOTT IAN, συμφωνεί σχολιάζοντας το μέγεθος της ανακοίνωσης.
“Ο κόσμος συζητάει από το 1984 για να παίξουν μαζί αυτά τα τέσσερα συγκροτήματα. Αυτό είναι είκοσι έξι χρόνια προσδοκίας!!! Και το θέμα είναι δεν πιστεύω ότι απλώς θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες τους αλλά θα τις «σμπαραλιάσουμε»!! Καμία άλλη τετράδα συγκροτημάτων με τέτοια επιρροή δεν το έχει κάνει αυτό ποτέ. Φαντάζεστε αν οι Beatles, οι Stones, οι The Who και οι Zeppelin είχαν εμφανιστεί μαζί? Ή οι Sabbath, οι Priest, οι Maiden και οι Motorhead? Εντάξει, μπορεί να τα παραλέω αλλά ως fan, τόσο μεγάλο γεγονός νιώθω ότι είναι.”
Αυτά τα τέσσερα θρυλικά συγκροτήματα αναδύθηκαν από το υπόγειο thrash κίνημα για να κυριαρχήσουν στον metal κόσμο τη δεκαετία του 1980, πουλώντας εκατομμύρια άλμπουμ και γεμίζοντας στάδια ανά τον κόσμο. Οι γίγαντες του metal δεν έχουν μοιραστεί ποτέ τη σκηνή παρόλη την απαίτηση του κοινού. Αλλά στις 24 Ιουνίου 2010, οι METALLICA, SLAYER, MEGADETH και οι ANTHRAX θα ανέβουν στη σκηνή του Terra Vibe Park, για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα των headbangers της Ελλάδας.
“Είναι ευκαιρία ζωής για τους οπαδούς του Heavy Metal να δουν τα τέσσερα μεγαλύτερα συγκροτήματα του είδους στην Αμερικάνικη Ιστορία, μαζί, σε μια σκηνή” καταλήγει ο ηγέτης των MEGADETH, DAVE MUSTAINE. “Εάν έχουν μείνει κεφάλια στο τέλος του Φεστιβάλ που δεν έχουν κοπανηθεί, δεν ανήκουν εδώ.”
Έχοντας βραβευτεί ως το “Καλύτερο Νέο Φεστιβάλ” στα UK Festival Awards 2009 το SONISPHERE FESTIVAL προχωράει δυνατά με την ανακοίνωση του line up του και στην Ελλάδα το 2010.
Το SONISPHERE του 2009, μέτρησε τη συμμετοχή 300.000 fans σε έξι φεστιβάλ της ηπείρου, στην Ολλανδία, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία, και τη Βρετανία. Επιδεικνύοντας ένα line-up που κάλυπτε πραγματικά ένα ευρύ φάσμα της ροκ μουσικής σκηνής, οι Metallica ως πρώτο όνομα, οδήγησαν μια πολυποίκιλτη συλλογή από συγκροτήματα, από χώρα σε χώρα συμπεριλαμβανομένων των Slipknot, Lamb Of God, Anthrax, Linkin Park, The Prodigy, The Hives και πολλούς άλλους, κάνοντας έτσι την εναρκτήρια περιοδεία τρομερά επιτυχημένη.
Το 2010 το SONISPHERE επεκτείνεται στην Ελλάδα και σε δέκα ακόμα χώρες.
Με ένα άκρως εντυπωσιακό line up, αυτό το επαναστατικό, πλανόδιο ροκ τσίρκο οδηγείται σε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, καθώς καθιερώνει τη θέση του ως το ηγετικό ροκ φεστιβάλ του πλανήτη!
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το: http://www.sonispherefestivals.com/
Contact Promo Department: press@didimusic.gr; promo@didimusic.gr
Η προπώληση ξεκινά!
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου, ώρα 10:30
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Η αρχική τιμή των εισιτηρίων γενικής εισόδου είναι 85€

Μετά την εξάντλησή τους η τιμή των εισιτηρίων γενικής εισόδου θα διαμορφωθεί στα 95€
Η τιμή των εισιτηρίων της διακεκριμένης θέσης είναι 150€
ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
TICKET HOUSE
Αθήνα

Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς)

Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210 3608 366

Ωράριο ΛειτουργίαςΔευτέρα – Τετάρτη: 10:30 – 18:30Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή: 10:30 – 21:00Σάββατο: 10:30 – 16:00
Θεσσαλονίκη

Ticket House, Μητροπόλεως 102, Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310 264880

Ωράριο Λειτουργίας - Δευτέρα με Παρασκευή: 10:30 – 14:00 & 17:30 – 20:30Σάββατο: 10:30 – 15:00
Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:http://www.ticketpro.gr/ http://www.tickethouse.gr/.

Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10%στην τιμή του εισιτηρίου

Τα αγαπημένα riffs του Slash

Σε σχετική ερώτηση που του έγινε, ο Slash απάντησε ποια είναι κατά τη γνώμη του τα 10 καλύτερα riffs όλων των εποχών.
Ακολουθεί η λίστα με τα σχόλια του Slash:
1. "Black Dog" - Led Zeppelin

"Νομίζω ότι αυτή είναι μια εμφανής επιλογή. Το κομμάτι είναι τεράστιο. Πραγματικά πολύ heavy".
2. "Over Under Sideways Down" - The Yardbirds

"Δε μπορείς παρά να αγαπήσεις τα blues στοιχεία σε αυτό το κομμάτι, ενώ πιστεύω ότι βγάζει και μια κακία. Μου αρέσει αυτό".
3. "Purple Haze" - Jimi Hendrix

"Το θεωρείς δεδομένο διότι το έχεις ακούσει τόσες φορές, αλλά έχει μια φοβερή δομή, σχεδόν τέλειο riff. Είναι μοναδικό, όσον αφορά στη δομή και στην τεχνική".
4. "More of that Jazz" - Queen

"Ο Brian May έγραψε φοβερά riffs σε ολη τη διάρκεια της καριέρας των Queen. Όταν άρχισα να παίζω κιθάρα το “Jazz” είχε μόλις βγει, και αυτό το τραγούδι μου έκανε μεγάλη εντύπωση".
5. "Life in the Fast Lane" - The Eagles

"Riff που σκοτώνει. Πραγματικά. Πρέπει να άκουσα αυτό το κομμάτι όταν πήγαινα ακόμη στο σχολείο".
6. "Disposable Heroes" - Metallica

"Αυτό είναι από το Master of Puppets, το οποίο είναι το κορυφαίο album των Metallica. Λατρεύω το ρυθμό και τους χρόνους σε αυτό, ενώ βγάζει και κάτι το κακό. Σα να ξέρεις ότι κάτι τρομερό θα συμβεί".
7. "Superstition" - Jeff Beck

"Ο ήχος που βγάζει το συγκρότημα από το wah wah και την παραμόρφωση έχει κάτι το funky, αλλά ροκάρει άγρια. Ένας από τους καλύτερους κιθαριστικούς rock ήχους όλων των εποχών".
8. "Show Your Love" - Van Halen

"Μερικές μπάντες καταφέρνουν και κυκλοφορούν ένα τέλειο ντεμπούτο, και ο πρώτος τους δίσκος είναι ενδεικτικός του μοναδικού τους ήχου. Οι Van Halen είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα. Είναι ωμό, είναι όμορφο και έχει μια πραγματική ενέργεια".
9. "Back in the Saddle" - Aerosmith

"Νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα πρώτα riffs που έμαθα να παίζω. Είναι ένα από τα πιο sexy και sleazy riffs που βγήκαν από την εποχή του Whole Lotta Love".
10. "I Want You (Shes So Heavy)" - The Beatles

"Είναι ταξιδιάρικο, είναι bluesy. Είναι ελαφρύ και μετά γίνεται πραγματικά βαρύ. Και όλα αυτά έγιναν επειδή καμία από τις δυο ξεχωριστές ηχογραφήσεις που είχαν κάνει δεν τους ικανοποιούσε, οπότε αποφάσισα να τις ενώσουν. Κλασικό".

GAMMA RAY - "To The Metal"

Το “To The Metal” είναι ο 10ος δίσκος της καριέρας των Gamma Ray, μια καριέρα που φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια ο Kai Hansen και η εκάστοτε παρέα του έχουν κυκλοφορήσει από φοβερές δουλειές (πχ το “Land Of The Free”) μέχρι και κάποιες, για να το πω ευγενικά, όχι και τόσο καλές (πχ οι τρεις προηγούμενες δουλειές τους).
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος: το “To The Metal” σε ποια κατηγορία ανήκει; Κατά τη γνώμη μου κάπου στη μέση. Σίγουρα δεν αντέχει τη σύγκριση με το Land Of The Free, άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο, μιας και από τότε έχουν περάσει 15 χρόνια και πολλά έχουν αλλάξει στη μουσική. Από την άλλη το To The Metal βρίσκεται ένα-δυο σκαλοπάτια από τις τελευταίες δουλειές των Gamma Ray, αλλά μέχρι εκεί.
Ο δίσκος περιέχει κάποια πολύ καλά riffs και solos, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνουν τη γενικότερη έλλειψη έμπνευσης. Μια έλλειψη που φαίνεται από τον τίτλο του δίσκου, τα θέματα με τα οποία ασχολούνται οι στίχοι, μέχρι το γεγονός ότι όποιος ακούσει το ομώνυμο κομμάτι και δεν του έρθει στο μυαλό το Metal Gods των Priest ή δεν έχει ακούσει ποτέ του Priest ή πρέπει να επισκεφθεί επειγόντως κάποιον ωριλά. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει.
Το Land Of The Free ήταν επίσης πρώτος δίσκος, στον οποίο ο Hansen ανέλαβε και το ρόλο του τραγουδιστή. Τα 15 χρόνια που έχουν περάσει από τότε είναι ένα αρκετά σημαντικό χρονικό διάστημα, το οποίο δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει την απόδοση του ως τραγουδιστής. Αν και αυτό δε νομίζω ότι θα ενοχλήσει ιδιαίτερα κάποιον, καθότι ο Hansen είναι πρώτα και κύρια κιθαρίστας, ο οποίος αναγκάστηκε να αναλάβει και τα φωνητικά, μετά την παραίτηση του Scheepers.
Στα θετικά σημεία πρέπει να προσμετρήσει η συμμετοχή του Michael Kiske στα φωνητικά του “All You Need To Know”, ο οποίος καταφέρνει για ακόμη μια φορά να δώσει μια νότα αισιοδοξίας με τη φωνή καμπάνα που έχει.
Συνοψίζοντας θα ήθελα να πω ότι το “To The Metal” χωρίς να είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να θες να τον ακούς ξανά και ξανά, σίγουρα αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, η οποία οδηγεί μακριά από το τέλμα (ας μου επιτραπεί η λέξη) που βρίσκονταν οι Gamma Ray τα τελευταία χρόνια.
Καρβούνης Δημήτρης

BREAKDOWN - "Songs From the Early Years"

Άλλη μία ελληνική αγγλόφωνη hard rock μπάντα από το παρελθόν επανέρχεται με δυναμικό τρόπο. Ο λόγος για τους βετεράνους BREAKDOWN που είχαν ενεργή δράση κυρίως στη δεκαετία του ’80 με πολλές συναυλίες σε διάφορα ιστορικά ροκ clubs της εποχής(Tiffanys,Λήδρα). Η επανασύνδεση του συγκροτήματος γίνεται το 2006, και πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησαν το album “Songs From the Early Years” με 17 ακυκλοφόρητα δικά τους κομμάτια που είχαν συνθέσει από το 1977 έως το 1987 και ηχογραφήσει σποραδικά σε διάφορα στούντιο.

Οι λάτρεις του παραδοσιακού hard rock θα ενθουσιαστούν από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία αφού εδώ υπάρχουν όλα τα στοιχεία που πρέπει να έχει μία τέτοια μπάντα που υπηρετεί το συγκεκριμένο είδος. Πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες και στα σόλα, δυνατές ερμηνείες και άψογες ενορχηστρωτικές μελωδικές δομές σε όλα τα τραγούδια ενώ η παραγωγή είναι άψογη παρά τα χρόνια που έχουν περάσει. Το album κυκλοφορεί από την AnazitisiRecords η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά και ειδικεύεται σε ξεχασμένα διαμάντια του παρελθόντος και οι BREAKDOWN αφιερώνουν το άλμπουμ τους στον Νίκο Ηλιάδη (Nicky Loud) ντράμερ της μπάντας (1986-88) που έφυγε πρόωρα το 1989.
Φώτης Μελέτης

Σας ευχαριστούμε...

Είχαμε την υποχρέωση παρά τον ένα μόλις χρόνο παρουσίας μας και τα δύο πάρτι που είχαν προηγηθεί να κάνουμε κάτι πιο δυνατό και όμορφο για τον κόσμο που στηρίζει και αγαπάει το Rockway.gr. Οι κόποι ολόκληρης της χρονιάς μας έδωσε παραπάνω δύναμη για να συνεχίσουμε με περισσότερο μεράκι ενώ οι διάφορες ατυχίες που μας κτύπησαν δεν μας πτόησαν. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να κάνουμε ένα κλασικό αλλά δυνατό party(αν και καθημερινή ο κόσμος γέμισε το Revenge of Rock). Το χαλάζι και η σφοδρή κακοκαιρία της προηγούμενης ημέρας και η απεργία των οδηγών ταξί μας άγχωσε για την επιτυχία της συγκεκριμένης βραδιάς όμως ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά.
Οι δημιουργοί και οι συνεργάτες του Rockway.gr(e-zine, magazine,radio,blog) γιόρτασαν τον ένα χρόνο παρουσίας μαζί με δεκάδες αναγνώστες και φίλους που βρεθήκαν στο Revenge of Rock και με την σημαντική βοήθεια των εκπληκτικών 4BITTEN να ανοίγουν την υπέροχη βραδιά κατόρθωσαν να ανάψουν τα αίματα για τα καλά. Η μπάντα απέδειξε σε ένα φανταστικό δίωρο(!!!) εκρηκτικό live show ότι είναι οι κορυφαίοι εκπρόσωποι μας στη παγκόσμια hard rock σκηνή. Μαζί με κομμάτια από τον παρθενικό τους άλμπουμ “No More Sins” έπαιξαν με μοναδικό τρόπο διασκευές από Led Zeppelin, Black Sabbath, UFO, AC/DC, Whitesnake μέχρι Kingdom Come, KISS και Guns n’ Roses και έκαναν το κοινό να μείνει με ανοικτό το στόμα από το πάθος και την ενέργεια που μας μετέδωσε το γκρουπ. Tη διασκέδαση… του κοινού στη συνέχεια ανέλαβαν o πολύ καλός φίλος του Rockway.gr, Δημήτρης Σειρηνάκης(Rock Hard, MTV) μαζί με τον Φώτη Μελέτη στα decks του Revenge of Rock.
Το αποκριάτικο και κεφάτο κλίμα επικράτησε μέχρι το πρωί αφού συνεχίσαμε να ροκάρουμε με τραγούδια που αγαπήσαμε και έγραψαν την δική τους ιστορία. Οφείλουμε λοιπόν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους και αναγνώστες του Rockway.gr που μας τίμησαν με την συμμετοχή τους αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους 4BITTEN, στο team του Revenge of Rock και στον Δ.Σειρηνάκη που μας βοήθησαν ώστε η βραδυά να γίνει ακόμη πιο εορταστική. Ραντεβού λοιπόν τώρα την άνοιξη για το επόμενο μεγάλο πάρτι του Rockway.gr.