TRIUMPH: “The Diamond Collection”

Αναδημοσίευση από
το www.rockway.gr

Από τις αγαπημένες μπάντες οι Καναδοί Triumph… Όμως τούτη εδώ η κυκλοφορία παραξενεύει, προβληματίζει και εξηγούμαι: το τρίο από τον Καναδά αποτελούμενο από τους Rik Emmett (κιθάρα/ φωνητικά), Gil Moore (drums/ φωνητικά) και Mike Levine (μπάσο/ πλήκτρα) έχουν ηχογραφήσει 9 studio δίσκους και μία ζωντανή ηχογράφηση μεταξύ 1976 και 1987, τα περισσότερα από τα οποία κυκλοφόρησαν σε cd από την MCA τουλάχιστον 2 φορές, άλλες 2 φορές από τους Levine και Moore όταν κέρδισαν δικαστικά τα δικαιώματα των ηχογραφήσεων και πριν 2 χρόνια σε επεξεργασμένες στον ήχο ρέπλικες LP στην Ιαπωνία… Kαι οι δύο ξεχωριστά και οι δύο σε πολύ ακριβά box sets. Χάσατε το μέτρημα;
Η συγκεκριμένη συλλογή ισχυρίζεται ότι είναι και πάλι επεξεργασμένη, αλλά ακούγοντάς το προσεκτικά δε μπόρεσα να ακούσω καμία αξιοπρόσεκτα ιδιαίτερη διαφορά μεταξύ αυτών των δίσκων και των Ιαπωνικών κυκλοφοριών και το μόνο πλεονέκτημα που αποκτά κάποιος είναι, ότι έχεις στην κατοχή σου και τα δέκα album με την ίδια περίπου τιμή που θα σου κόστιζε για οποιοδήποτε από τα τρία των αντίστοιχων Ιαπωνικών που πωλούνται στο διαδικτυακό παζάρι του eBay.
Πιο συγκεκριμένα: το ντεμπούτο που ονομάζεται πλέον “In The Beginning” αντί του αρχικού “Triumph” αναμιγνύει τα r’n’r κομμάτια που τραγουδά ο Gil Moore με τα prog style που είναι περισσότερο ύφος του Rik Emmett και ξεχωρίζουν τα “24 Hours a Day” και το “Street Fighter”.
Στο “Rock And Roll Machine” (1977), μια δυναμικότερη κυκλοφορία, τον πρώτο λόγο έχει το ομώνυμο τραγούδι ( από τα αγαπημένα των οπαδών) και μία διασκευή στην επιτυχία του Joe Walsh (James Gang, Barnstorm, Eagles) το “Rocky Mountain Way”.
Στο “Just A Game” (1979) που ακολουθεί και είναι το πρώτο στην MCA, είναι σαφέστερα μελωδικότερο με τους ύμνους “Lay It on the Line” και το “Hold On “.
Το “Progressions Of Power” (1980) είναι “βαρύτερο’’ ηχητικά από τον προκάτοχο του με ξακάθαρο τον ευθύ rock ήχο-ύφος και τα “I Live for the Weekend’’ , “Tear the Roof Off” και “Hard Road’’ να ξεχωρίζουν. Ακολουθεί στην κυκλοφορία αυτή το “Allied Forces” (1981) που θεωρείται από πολλούς το καλύτερο τη μπάντας, με τον Rik Emmett πλέον να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο αποδεικνύοντας τη μεγαλοπρεπή φωνή του στα “Fight The Good Fight”, “Magic Power” χωρίς να υστερούν και τα υπόλοιπα.
Με το “Never Surrender” (1983) στην σειρά, η μπάντα παρουσιάζει ένα αδύναμο μάλλον άλμπουμ καθώς αποτυγχάνει να δημιουργήσει κάτι εφάμμιλο…αξίζουν της προσοχής σας τα “When The Lights Go Down” και το ομότιτλο…
Με καινούργιο παραγωγό τον Bob Ezrin (Alice Cooper, KISS, Pink Floyd, Lou Reed, Nine Inch Nails, 30 Seconds to Mars, The Darkness, και The Deftones μεταξύ άλλων) στο “Thunder Seven” (1984) με τον καλύτερο ήχο τους μέχρι τούδε και τα “Spellbound” και “Follow Your Heart” να κερδίζουν θέση στην αιωνιότητα της αγαπημένης μας μπάντας και όχι μόνο…
Στην πρώτη ζωντανή κυκλοφορία τους το “Stages” (1985) συναντάμε ουσιαστικά μία best of συναυλία, συν δύο καινούργια ηχογραφημένα τραγούδια, τα “Mind Games’’ και το “Empty Inside”, που σύμφωνα με μουσικούς επαΐοντες αποτελούν δύο από τις καλύτερες ηχογραφήσεις του.
Τα “Sport Of Kings” (1986) και “Surveillance” (1987) (τα αγαπημένα μου …
όλοι έχουν τα ελαττώματα τους…) είναι τα πιο εμπορικά σε ότι αφορά τον ήχο τους, και ιδιαίτερα radio friendly, με αποτέλεσμα να συγκρίνονται πλέον με μπάντες του διαμετρήματος των Bon Jovi και Whitesnake.
Τραγούδια όπως τα “Never Say Never”, “Headed For Nowhere” και “All The Kings Horses/Carry On The Flame” να αποδεικνύουν περίτρανα το λόγο. Tο “Tears in The Rain” αποτελεί το υπεραγαπημένο προσωπικά, καθώς ήταν το πρώτο που άκουσα το 1986 από την συγκεκριμένη μπάντα.
Όπως προείπα, εάν κάποιος κατέχει τη δισκογραφία της μπάντας με διάφορους τρόπους, ή ακόμη καλύτερα τις Ιαπωνικές συλλογές, ας μείνει με αυτά. Για τους hardcore οπαδούς όπως εγώ, επιβάλλεται η απόκτηση τους.
Ευχαριστούμε την Frontiers για τη μέριμνα της συλλογή και να ελπίζουμε σε νέα κυκλοφορία; Κάτι το Greatest Hits Remixed, λίγο τούτο εδώ το box set… όσο ζω ελπίζω.
Νότης Γκιλλανίδης