Ή αλλιώς , πώς να πάτε από τον σωστό -ηχητικό- δρόμο στην ευτυχία. Διασκεδάζω πια στην ιδέα και διαπίστωση πως στον κόσμο του progressive γενικότερα συμβαίνουν τα πιο παράδοξα.Οι JOLLY κάνουν όλο αυτό το ταξίδι από την Νέα Υόρκη, για να μας δείξουν τον δρόμο αυτόν, τουλάχιστον προσπαθούν. Δεύτερο studio album με progressive - alternative rock προορισμό. Βέβαια ώσπου να τελειώσει το άλμπουμ έχεις αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές τι είδος τελικά παίζουν.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή , οι JOLLY είναι η μπάντα που προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την έννοια της μουσικής εισβολής στο εγκεφαλικό και νευρικό σύστημα των ακροατών. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τα γνωστά για κάποιους - κυρίως στην ιατρική- BINAURAL BEATS ή TONES.
Με λίγα λόγια θα αναφερθώ στην συγκεκριμένη ηχητική επανάσταση για να γίνει και πιο κατανοητή η παρουσίαση του άλμπουμ. Είναι οι ήχοι που έχουν υποστεί κάποια συγκεκριμένη ηχητική επεξεργασία για να προκαλούν ερεθίσματα στον ανθρώπινο εγκέφαλο όπως αυτά της διάθεσης του διαλογισμού, της χαράς, της ευτυχίας, της χαλάρωσης. Οι συνέπειες λοιπόν των ήχων αυτών στα brain-waves εξαρτώνται καθαρά και μόνο από την διαφορά των συχνοτήτων σε Hz. Χρησιμοποιούνται δε ευρέως στην νευρο-ψυχολογία. Οι JOLLY λοιπόν έχουν προσπαθήσει κατά τα λεγόμενα τους να συνδυάσουν στο νέο τους άλμπουμ, την τέχνη της μουσικής με κοινωνιολογικά, νευρολογικά δεδομένα, σε ένα σύστημα που αποτελείται από 4 φάσεις. Οι πρώτες 2 φάσεις καταγράφονται στο άλμπουμ αυτό στο "part1". Η ιστορία όμως πια είναι εδώ? Κατά πόσο το άλμπουμ μας παρέχει αυτές τις ιατρικές εξελίξεις ή πως μπορεί να σταθεί σαν νέα κυκλοφορία μέσα στην μουσικό στίβο? Αν ξεχάσουμε την προαναφερθείσα εισαγωγή έχουμε ένα αρκετά καλό άλμπουμ, παράξενα δουλεμένο, με αρκετά σημεία θα έλεγα που θέλουν να κάνουν την διαφορά.
Μια εισαγωγή σχεδόν 1 λεπτού διάρκειας, (Guidance One) σε space ατμόσφαιρες που είναι και ο οδηγός ακουστικής ψυχο-εγκεφαλικής κατεύθυνσης (!). με το Ends Where It Starts, έχουμε ένα βαρύ κομμάτι, με πολύ ωραία φωνητικά, heavy riffs και χαρακτηριστικό bass.
H συνέχεια, Joy, θα πέσει σε βαρύτητα θα γίνει πιο rock , και εδώ τα φωνητικά είναι συν. Pretty Darling, και συνέχεια σε rock ρυθμούς πιο pop αυτή τη φορά με κάποια distortions αλλά και ίσως και το πιο αδιάφορο κατ εμέ σημείο του άλμπουμ. Με το The Pattern, αρχίζει μια άλλη ταχύτητα να παίρνει μέρος, με ωραία γυρίσματα, έξυπνη σύνθεση, και εδώ το bass είναι στα φόρτε του, και αρκετά heavy riffs, ενώ με το Storytime, εμφανίζεται πια η πολυπόθητη ηρεμία, ένα κομμάτι όμορφο.
Guidance Two, και οι οδηγίες προς "ναυτιλλομένους" συνεχίζονται, με αντίστροφη μέτρηση είσαι έτοιμος να περάσεις στην δεύτερη φάση. Αλλάζει το ύφος εδώ με το Still A Dream, άλλοι ρυθμοί και για να είμαι ειλικρινής κάποια στιγμή είπα κιόλας, πως μου θύμισαν τους Muse.
Το Radiae, είναι ένα απλό κομμάτι με βαρύ τέλος, στο Where Everything's Perfect, πραγματικά θα μπερδευτώ λιγάκι, είναι υπερβολικό, σε pop & heavy φόρμουλες, και περιμένω το επόμενο Dorothy's Lament, που ως θαύμα θα είναι πιο ήσυχο, το Intermission, δεν είναι άλλο από την έξοδο, που σε οδηγεί στο δεύτερο cd, και στις επόμενες 2 φάσεις.
Αν λοιπόν δεν λάβω υπόψη την φιλοσοφία της μπάντας στην αναφορά στα Binaural Beats, έχουμε να κάνουμε με ένα rock-heavy-pop album που προσπαθώ να καταλάβω προς τα πού γέρνει, αν πάλι το αντιμετωπίσω σαν την "χαρά της ζωής", θα αρχίσω να ψάχνομαι πραγματικά γιατί εμένα όχι δεν με "ηρέμησε" αλλά με τσίτωσε κιόλας σε κάποια σημεία.
Ένα άλμπουμ παγίδα, που όμως εξαρτάται από πια πλευρά θα το "κοιτάξεις".
Ελένη Λιβεράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.