Metal μουσική, μουσικοί και οπαδοί στην Ελλάδα (η άλλη πλευρά)

Πριν λίγες ημέρες, προσπαθώντας να βρω πληροφορίες για μια obscure μπάντα από το Seattle στη γνωστή διαδικτυακή Μεταλλική Εγκυκλοπαίδεια (Metal Archives), κοίταξα τυχαία πόσες αμερικάνικες μπάντες είναι καταχωρημένες.
Το νούμερο που μου έβγαλε ήταν 16.275. Μετά κοίταξα και την Ελλαδίτσα μας και το αντίστοιχο νούμερο ήταν 1.363. Δεν θα σταθώ στα κριτήρια επιλογής των μπαντών, αλλά ενημερωτικά να αναφέρω ότι στη Μεταλλική Εγκυκλοπαίδεια, με βάση τις καταχωρήσεις, δεν έχουν θέση οι Praying Mantis, οι Europe, οι Ratt και οι Whitesnake, ενώ έχουν οι Neptune Towers και άπειρες ακόμα ambient ή dark wave μπάντες. Άλλα σταθμά και άλλα κριτήρια… Στο θέμα μας πάλι, τα νούμερα 16.275 για τις Ηνωμένες Πολιτείες και 1.363 για την Ελλάδα, σε πληθυσμό περίπου 308.745.000 και 11.305.000 αντίστοιχα, δείχνουν ότι ποσοστιαία έχουμε περισσότερες από τις διπλάσιες μπάντες έναντι των Αμερικάνων…
H χώρα που (κατά γενική ομολογία) τα πιο δυναμικά και αναγνωρίσιμα “χαρτιά” που έχει να επιδείξει τη συγκεκριμένη στιγμή, είναι οι Firewind, Rotting Christ και Septicflesh, έχει, ποσοστιαία, περισσότερες μπάντες από την χώρα των Metallica και των εκατοντάδων εκατομμυρίων πωλήσεων. Πως γίνεται αυτή η χώρα να μην έχει δυνατή σκηνή στο εξωτερικό;
Η Σουηδία, με 2 εκατομμύρια λιγότερο πληθυσμό, έχει σχεδόν τις διπλές καταχωρήσεις από την Ελλάδα, αλλά η metal σκηνή της είναι παντοδύναμη και ο επαγγελματισμός τους αδιαμφισβήτητος. Η εύκολη λύση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η “λάθος” κουλτούρα που κυριαρχεί στη χώρα μας, αλλά τελικά μήπως φταίει κάτι άλλο; Μήπως αυτό που κάνει τη Σουηδία των Candlemass, του Malmsteen, αλλά και των Opeth ή των Arch Enemy, τόσο δυνατή στη παγκόσμια metal σκηνή, είναι αυτό που λείπει από την πλειοψηφία των Ελληνικών συγκροτημάτων;
Μήπως τελικά φταίει η έλλειψη επαγγελματισμού και παιδείας, ο σταρχιδισμός, ο βεντετισμός, η συνομωσιολογία, η ελάχιστη αλληλοστήριξη και τα υπόλοιπα “χαρίσματα” που μαστίζουν την πλειοψηφία της Νεοελληνικής υπόστασης; Είναι χαρακτηριστικό της Ελληνικής μεταλλικής σκηνής η δισκογραφική ασυνέπεια των περισσοτέρων μπαντών, καθώς και η εγωπάθεια - ξερωλίαση πολλών αυτοβαπτισμένων μουσικών (χωρίς ή με ελάχιστο μουσικό έργο).

Τα τελευταία χρόνια έχω μιλήσει με αρκετούς μουσικούς από θρυλικές μπάντες όπως οι Accept, Fates Warning, underground διαχρονικούς θρύλους όπως οι Manilla Road, Omen και άλλους πολλούς, είτε υπό μορφή συνεντεύξεων, είτε κατ ιδίαν και οι περισσότεροι έδειχναν αυτογνωσία, ενίοτε και ταπεινοφροσύνη. Στην Ελλάδα επικρατεί πολλές φορές η απόλυτα λάθος θέση κάποιων μουσικών, ότι για να κρίνει κάποιος τη μουσική πρέπει να έχει παίξει μουσική, να ξέρει να διαβάζει μουσική και άλλα τέτοια αστεία. Ο Udo και ο Mark Zonder ποτέ δεν θα έλεγαν κάτι τέτοιο και πάντα αντιμετώπιζαν με ήθος όλες τις κριτικές.
Αντίθετα, ο Έλληνας του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” κάποιες φορές το πιστεύει, χωρίς να αναλύει όμως το ποιος είναι “μουσικός”. Αυτός που μπορεί να αγοράσει κάποιο μουσικό όργανο; Αυτός που απλώς μπορεί να ανοίγει το στόμα του και να βγάζει λέξεις;
Αυτός που έμαθε να παίζει συγκεκριμένα πράγματα στη κιθάρα από μόνος του; Αυτός που έχει τελειώσει κάποιο ωδείο ή κολλέγιο; Έχει σημασία κάτι από τα προηγούμενα…; Μάλλον όχι, αλλά οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν. Θα μπορούσαν, όποιοι πιστεύουν κάτι από τα παραπάνω, να πουλάνε τα cd τους (αν βγάζουν…) μόνο σε μουσικούς και όταν δίνουν συναυλίες να ζητάνε απολυτήριο ωδείου στην είσοδο, ενώ ακόμα πιο τραγικοί είναι αυτοί που θέλουν να κυκλοφορήσουν μια δουλειά τους και έχουν την απαίτηση να το αγοράσει ο κόσμος, όταν την ίδια στιγμή αυτοί δεν αγοράζουν καμία κυκλοφορία…

Ο εγχώριος συναυλιακός χώρος είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Υπάρχουν αρκετά μέλη μπαντών που συχνάζουν στα συναυλιακά δρώμενα, αλλά η πλειοψηφία εμφανίζεται μόνο όταν παίζουν οι ίδιοι… Αν υπήρχε πραγματική αλληλοστήριξη στην Ελληνική σκηνή, με τόσες μπάντες που υπάρχουν σε όλα τα ιδιώματα, θα έπρεπε κάθε συναυλία να είναι sold out από τους “μουσικούς” μόνο! Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται…

Ο οπαδός που στηρίζει μια μπάντα έχει απαιτήσεις από αυτή και καλά κάνει. Το “αντικειμενικό” συνήθως δεν υφίσταται όταν μιλάμε για θέμα γούστου (λογικό), αλλά τουλάχιστον να υπάρχουν ακούσματα επάνω στο κάθε ιδίωμα. Ο σωστός μουσικός παίζει τη μουσική που παίζει, γιατί μέσω αυτής θέλει να εκφραστεί. Απευθύνεται κάπου όμως, για αυτό βγάζει τη δημιουργία του προς τα έξω.
Την εμπορευματοποιεί και την δημοσιοποιεί, οπότε θα κριθεί, είτε του αρέσει, είτε όχι, από αυτόν που θα την ακούσει και θα την δεχτεί ή όχι. Αν δεν το θέλει αυτό, μπορεί να παίζει μουσική σπίτι του. Αν το κάνει επαγγελματικά δε, έχει ακόμα περισσότερη βαρύτητα η γνώμη αυτού που θα τον πληρώσει, αγοράζοντας τον δίσκο του, το μπλουζάκι του και το εισιτήριο της συναυλίας του. Ο μουσικός μπορεί να αλλάξει ρότα στα πλαίσια της μουσικής έκφρασης, αλλά δεν χρειάζεται να ρίξει ευθύνες σε πρώην οπαδούς ή αρνητικές κριτικές αν δεν πάει καλά. Αντίστοιχα, ο οπαδός δεν πρέπει να θεωρεί τον μουσικό κτήμα του, που πρέπει να παράγει μόνο ότι αρέσει σε αυτόν. Ότι εκτίθεται δημόσια, μπορεί να κριθεί. Το μουσικό έργο δεν κρίνεται μόνο από μουσικούς, το κινηματογραφικό έργο δεν κρίνεται μόνο από ηθοποιούς, το πολιτικό έργο δεν κρίνεται μόνο από πολιτικούς, το φαγητό δεν κρίνεται μόνο από μάγειρες. Αν εμένα δεν μου αρέσει το σούσι, ότι και να μου πει ο Μαμαλάκης δεν θα με ενδιαφέρει. Αν εγώ βλέπω ότι η πολιτική της χώρας μου άδειασε τις τσέπες, ότι και να μου πει ο υπουργός, το ακούω βερεσέ. Στην Ελλάδα όλοι κρίνουν, αλλά αν κριθείς σε ενοχλεί και έτσι δεν πάμε μπροστά. Κανένας όμως δεν μπορεί να πει με σαφήνεια τι είναι χειρότερο, η συνεχής κριτική ή η συνεχής αμφισβήτηση αυτής;
Ο μουσικός θεωρεί αξιόπιστους μόνο όσους χαρακτηρίζουν θετικά τη δημιουργία του, ενώ αυτός με άνεση μπορεί να μειώσει οτιδήποτε δεν του αρέσει. Ο κάθε πιτσιρικάς μπορεί να αγοράσει μια κιθάρα, να βαπτιστεί “μουσικός” και να κάνει βόλτες στη πλατεία, με τη θήκη της κιθάρας στον ώμο (πρέπει να το δείξει…). Ο οπαδός, αν κάποιος κακοχαρακτηρίσει κάποια μπάντα που του αρέσει, παρεξηγείται και εκνευρίζεται λες και είναι αυτός η μπάντα, ενώ ο ίδιος μπορεί να εξαφανίζει για πλάκα ολόκληρα ιδιώματα, επειδή δεν του κάθονται καλά στο αυτί. Υπάρχουν οπαδοί της σκληρής μουσικής που δίνουν έμφαση μόνο στην εικόνα (αφού αυτό φαίνεται…) και σπίτι τους μπορεί να μην έχουν ούτε 50 δίσκους.
Ο συντάκτης του εκάστοτε μέσου (έντυπου ή ψηφιακού), θεωρεί ότι αυτό που γράφει είναι το απόλυτα σωστό και οι άλλοι είναι λάθος… και δεν είναι λίγοι οι άλλοι, όλοι “κάπου” γράφουνε τελικά… Ο ιδιοκτήτης του δισκάδικου, αν δεν πάνε καλά οι δουλειές, θεωρεί ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί οπαδοί να στηρίξουν τη μουσική, ενώ ο ίδιος επισκέπτεται συναυλιακούς χώρους τις περισσότερες φορές μόνο αν έχει “πάγκο”… Άσε που γεμίσαμε ερασιτέχνες metal-o-έμπορους του “πάγκου” και μικρές δισκογραφικές εταιρίες, forums και blogs με μεγαλεπήβολες αναλύσεις και απόψεις του καναπέ και του πληκτρολογίου…
Και εγώ ρωτάω. Με τόσες εκατοντάδες μπάντες στον ευρύ χώρο του metal και άπειρους “μουσικούς” γιατί δεν έχουμε αναγνωρίσιμη σκηνή στο εξωτερικό; Μήπως παραπάνω βρίσκονται οι απαντήσεις; Μήπως όλοι εμείς έχουμε συμβάλει σε αυτό, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο; Για να κοιταχτούμε όλοι μαζί στον καθρέφτη…

Ανδρέας Ανδρέου

WHILE HEAVEN WEPT: “Fear of Infinity”

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr

Το διάστημα που μεσολάβησε από το υπέρτατο “Vast Ocean Lachrymose” μέχρι την σημερινή κυκλοφορία του “Fear Of Infinity” ήταν για μένα (πιστεύω και για όλους τους fans των WHILE HEAVEN WEPT), κάτι πάρα πάνω από καρτερικό. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, σε συνεχής συνομιλίες με τον frontman και κιθαρίστα της μπάντας TOM PHILLIPS, το μόνο που προσπαθούσα να κάνω ήταν να εκμαιεύσω πληροφορίες για το τι θα μας βρει!
Ο TOM λοιπόν μου είπε: “Eλένη, μην περιμένεις κάτι σαν το “V.O.L.”, το άλμπουμ αυτό θα είναι πιο επικό, πιο σκοτεινό, πιο βαρύ”.
Η αναμονή μου και η λαχτάρα μου ξεπέρασαν κάθε όριο.
Το “Fear of Infinity” έφτασε στα χέρια μου και το σοκ που έπαθα ήταν πραγματικά μεγάλο καθώς ξεπέρασε κάθε μαντική μου ικανότητα για το περιεχόμενο του.
2011 και έχουμε τους WHILE HEAVEN WEPT από την Αμερική με νέο άλμπουμ, ένα ήδη από τα καλύτερα της χρονιάς, από την NUCLEAR BLAST, με ένα μέλος ακόμα, τον Jason Lingle (Keyboards, Vocals), να πλαισιώνει τους ήδη υπάρχοντες Tom Phillips (Guitar, Keyboards, Vocals), Jim Hunter (Bass, Vocals), Rain Irving (Lead Vocals), Trevor Schrotz (Drums), Scott Loose (Guitar), Michelle Schrotz (Keyboards, Vocals), παίζοντας Doom / Progressive / Symphonic / Epic Metal, κατέχουν επάξια το στέμμα της βασιλείας, του epic-doom θρόνου!
Επτά υπέροχες θλιμμένες διαδρομές στον μουσικό γεμάτο από θρήνο γαλαξία!
Το “Fear of Infinity” θα γίνει το πέρασμα στην τελική διαδρομή της απόφασης, του τέλους και ας είναι το κόστος ο πόνος, ο θρήνος, ο οδυρμός.
Στο άλμπουμ αυτό περιμένεις το απροσδόκητο, αυτό που ήρθε να συμπληρώσει την συνεχή αναζήτηση που υπήρχε στο “V.O.L”.
Για μένα είναι η συνέχεια και η λύση, η εξιλέωση που έρχεται, να λυτρώσει. Η λύση που την ξέρεις, την προσδοκάς και όμως θα σε οδηγήσει τυφλά στους φόβους του άπειρου. Θα φτάσει η ώρα για τα αντίποινα, “Hour Of Reprisal” καθαρά δυναμικό, επικό, θα σε γραπώσει κατ' ευθείαν, με περάσματα μεγάλα μουσικής ομορφιάς. “Destroyer Of Solace” συνειδητοποιώντας, την παγίδα και πόσο δέσμιος μπορείς να γίνεις μιας απατηλής κατάστασης, θα επέλθει ο θυμός, δυναμικό, επιθετικό, το οποίο χρωματίζεται έντεχνα με την φωνή του Irving,όσο και με το tribute σε BATHORY εποχές.
Οι εμμονές σε πλησιάζουν και οι νεωτεριστικοί doom βαρύτητας ήχοι του “Obsessions Now Effigies” σε κάνουν να δεις την προδοσία. Μουσική υπεροχή και δεξιοτεχνία χωρίς υπερβολές. Η φωνή του Irving είναι ίσως στην καλύτερη της φάση. Η θλίψη και η ερημιά θα σε βρουν με τo “Unplenitude” όπου οι ρυθμοί πέφτουν και ο γνωστός συναισθηματισμός των W.H.W σε καθηλώνει για άλλη μια φορά. Είναι τα σημεία που γουστάρεις που αισθάνεσαι τα μάτια να βουρκώνουν, γιατί όλοι έχουμε κάποιο λόγο.
“To Grieve Forever” ένα κατεξοχήν doom κομμάτι, μελωδικό, χωρίς να έχω τον τρόπο να περιγράψω, την μοναδική συνομιλία που έχει ο TOM PHILLIPS με την κιθάρα του. Απίστευτη εισαγωγή ως το 01.20', τον Rain να παίρνει την σκυτάλη στα φωνητικά και κάπου στα 02.25' φωνές και νότες, σε διαλύουν! “Saturn And Sacrifice”, τι να πω; Είναι η υπογραφή W.H.W με doom-epic σφραγίδα. Δεν γίνεται πιο πολύ!
Βαριές συρτές κιθάρες που ανυψώνονται, η πεντακάθαρη, αβίαστη, εκφραστική φωνή του Irving, το μακελειό που θα διαρκέσει από το 02.30' - 03.30'οι ταχύτητες, η δύναμη, θα το κάνουν τον doom ύμνο του “Fear of Infinity”.
O TOM PHILLIPS μου είχε αναφέρει παλαιότερα πως η μουσική που γράφει θα βγαίνει μόνο από καρδιάς. Η άτυπη αυτή υπόσχεση που μου έδωσε αποτυπώθηκε στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ. Το “Finality” είναι πραγματικά μια 11-λεπτη μουσική εκτόξευση στο άπειρο. Σου δίνει το εισιτήριο για τον απέραντο γαλαξία του ψυχισμού χωρίς επιστροφή. Μετά από όλον αυτόν τον εσωτερικό, πραγματικό παραλογισμό, έρχεται η ώρα της σκληρής αποδοχής.
Η απόγνωση βγαίνει σε νότες, και αν το “Vessel” (V.O.L) σε έκανε να συγκινηθείς, με το “Finality” θα πάθεις ακριβώς αυτό που ίσως φοβόσουν αλλά κατά βάθος περίμενες… να διαλυθείς.! Ο TOM και η παρέα του έχουν βρει τον κώδικα επαφής με τα κύτταρα μας εκείνα που σε κάνουν να θες να πεις μετά από πολύ βαθιά ανάσα : “ναι ρε συ! Αυτό είναι άλμπουμ!”
Ένα άλμπουμ που είναι ήδη στην κορυφή, με την γλυκιά του μελαγχολία να σε οδηγεί σε απίστευτα συναισθήματα, εκπληκτικό δέσιμο των μελών της μπάντας, πανέμορφο artwork της Ελληνίδας Estelle Motsiou.
21 χρόνια μετά και οι WHILE HEAVEN WEPT, στο ζενίθ της δημιουργικότητας τους, μπορούν να σε κάνουν να πάρεις τις οριστικές αποφάσεις.
Το “Fear of Infinity” περνάει από το σοκ - απιστία - άρνηση. Θα σε κάνει να παλέψεις με τον θυμό - την απόγνωση - την αποδοχή.
Και ποιος δεν θέλει να φτάσει στο τέρμα; “Οριστικά”;
Ελένη Λιβεράκου

Ο Vinnie Paul απορρίπτει reunion για τους Pantera

Ο πρώην Pantera drummer Vinnie Paul έκανε νέα δήλωση σχετικά με τις φήμες για reunion του συγκροτήματος, χωρίς τον αδερφό του Dimebag που πυροβολήθηκε το 2004 κατά την διάρκεια συναυλίας, προσπαθώντας να τις τελειώσει για μια ακόμα φορά.
Είπε:«Είναι γελοίο, ο Dime ήταν ένα μεγάλο μέρος της μπάντας και η απώλειά του καθιστά ανόητη οποιαδήποτε σκέψη για reunion.
Είναι ασέβεια να το προτείνεις. Η κληρονομιά του Dime θα μείνει ανέγγιχτη». Ολοκλήρωσε λέγοντας «Δεν ξέρω από πού προκύπτουν οι φήμες. Μπορεί να προέρχονται από κάποιους κλόουν που ήταν στη μπάντα αλλά όχι από εμένα».

OI "TAΛΑΝΤΟΥΧΟΙ" STREETLIGHT MANIFESTO

Eίναι κεφάτοι, αισιόδοξοι, δημιουργικοί, ταλαντούχοι, είναι ska και έρχονται στη χώρα μας στις 21 του Απρίλη! Είναι οι “Streetlight Manifesto”! Η ska μπάντα από το New Jersey που απαριθμεί οπαδούς σε όλη την Ευρώπη, έχει πίσω της μια ενδιαφέρουσα ιστορία! Ήρθε η ώρα να τη μάθετε!

Before Streetlight

Η ιστορία των “Streetlight Manifesto” είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή του Tomas Kalnoky, master mind, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μπάντας. Το πρώτο συγκρότημα που ανέδειξε τον Tomas σα μουσικό ήταν οι “Catch 22”, εξίσου ska, με τους οποίους πρόλαβε να ηχογραφήσει και ένα album ˙ το “Keasbey Nights”. Όντας ο κύριος συνθέτης όλου του δίσκου, που χρήστηκε ως ένα απ’ τα κορυφαία albums του ska τρίτης γενιάς, ο Kalnoky άρχισε να γίνεται γνωστός για το ταλέντο του. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου όμως, άφησε τη μπάντα για προσωπικούς λόγους και μαζί του ακολούθησαν άλλα δυο μέλη, οι Ansley και Egan. Οι τελευταίοι εισχώρησαν στο νέο δημιούργημα του δαιμόνιου και ανήσυχου Tomas, τους “Bandits of the Acoustic Revolution” (BOTAR) μαζί με μέλη από τους “One Cool Guy”, τον αδερφό του Tomas, Achilles Kalnoky και άλλους οργανοπαίχτες, φίλοι του Achilles. Αυτή λοιπόν η πολυπληθής μπάντα κυκλοφόρησε το EP “A Call To Arms” που σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

The Birth of Streetlight Manifesto & line- up changes

Ο Tomas όμως, ήθελε κι άλλο! Έτσι συνέθεσε τους Streetlight Manifesto διαλέγοντας μέλη κυρίως από τους “BOTAR”. Το αρχικό line – up λοιπόν είχε ως εξής: Josh Ansley (μπάσο), Jamie Egan (τρομπόνι & τρομπέτα), Tomas Kalnoky (κιθάρα & φωνητικά), Stuart Karmatz (ντράμς), Dan Ross (άλτο & βαρύτονο σαξόφωνο) και Pete Sibilia (τενόρο σαξόφωνο). Με αυτή τη σύνθεση ηχογράφησαν το πρώτο τους demo, ένα EP με τέσσερα κομμάτια τα οποία αργότερα ξαναηχογραφήθηκαν για να συμπεριληφθούν στο πρώτο τους album.

Μετά το πέρας της ηχογράφησης ο drummer Stuart Karmatz και ο Pete Sibilia αποχώρησαν και τη θέση τους πήραν οι Paul Lowndes και Jimi Conti αντίστοιχα. Με αυτή τη σύνθεση περί το 2003 ηχογράφησαν το debut album τους “Everything goes Numb”. Τα πράγματα όμως άλλαξαν ξανά! Ο νεοσύστατος drummer δεν είχε πρόθεση να περιοδεύσει (αλήθεια ποίος άνθρωπος μπαίνει σε μια μπάντα με σκοπό να μη περιοδεύσει;) και αντικαταστάθηκε απ’ τον Chris Thacher, ενώ ένα νέο μέλος εισχώρησε στη μπάντα για χάρη της περιοδείας. Ήταν ο Mike Soprano για να παραλάβει από τον Egan το τρομπόνι on stage καθώς ο τελευταίος παίζει και τρομπέτα! Η περιοδεία στέφθηκε με τεράστια επιτυχία, καθώς όχι μόνο όλα τα shows τους ήταν sold out, αλλά οι fans κατέφθαναν από μακρινά μέρη για να τους δουν live!

Το σύστριγκλο των αλλαγών όμως, δεν έχει τελειωμό! Το 2004, Ansley και Egan εγκατέλειψαν την μπάντα και τον Kalnoky, και μάλιστα ο πρώτος για να γίνει ηθοποιός! Την ίδια εποχή έφυγε και ο Dan Ross λόγω οικογενειακών προβλημάτων. Είχε σχεδιάσει ήδη όμως την αποχώρησή του για αργότερα με σκοπό να κυνηγήσει μια καριέρα στις επιχειρήσεις! Ο Delano Boner στη τρομπέτα και ο Mike Brown στο σαξόφωνο επιστρατεύτηκαν και κάλυψαν τα κενά! Αργότερα ο Delano αποχώρησε για να τον αντικαταστήσει ο Matt Stewart και να κλίσει τον κύκλο τον αποχωρήσεων!

Tomas Kalnoky – Deeper in the mastermind’s mind

Για να κατανοήσουμε καλύτερα όμως την κουλτούρα και το στυλ των Streetlight πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εγκέφαλο της μπάντας, Tomas Kalnoky. Ο ελληνικής καταγωγής (μα γεννημένος στη Τσεχία) ταλαντούχος αυτός νέος μας δίνει μέσα απ’ τα κομμάτια που συνθέτει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα μουσικό με όραμα και ανοιχτούς ορίζοντες. Ως κύριος συνθέτης, γράφει πρώτα τα κομμάτια σε ακουστική κιθάρα και έπειτα αρχίζει να δένει τη δομή τους προσθέτοντας τα βασικά ακόρντα στον υπολογιστή του. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος έρχονται μετά και βάζουν ο καθένας, την προσωπική του μουσική πινελιά μέχρι τα κομμάτια να πάρουν την τελική τους μορφή.

Ο Tomas έχει αναφέρει ως μεγαλύτερη επιρροή του το κομμάτι “Stand by me” και τις δεκαετίες του ‘50 και του ’60. Συγκεκριμένα οι μπάντες εκείνης της εποχής όπως οι The Drifters ,οι “Squirrel Nut Zippers” και οι “The Martino Latino Experience” αποτελούν απ’ τις πιο σημαντικές επιρροές του, αναφέρει όμως τον Louis Jordan και τους Nirvana σα μουσικά πρότυπα!

Extra Trivia

• Τη πρώτη φορά που τα μέλη της μπάντας πέρασαν τον Ατλαντικό για να περιοδεύσουν στην Ευρώπη αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα με την έκδοση visa τους!
• Το 2005 και κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους στο Orlando της Florida, ληστές απέσπασαν απ’ το βαν του συγκροτήματος μουσικά όργανα αξίας 80.000$ και προσωπικά αντικείμενα! Το κακό συνεχίστηκε τον ίδιο χρόνο και στο Παρίσι, όπου το βαν τους έγινε ξανά στόχος! Μέσα απ’ αυτό κλάπηκε το πιο “πολύτιμο πράγμα” όπως δήλωσαν οι ίδιοι. Ένας σκληρός δίσκος στον οποίο υπήρχαν εγγεγραμμένα όλα τα live shows τους μέχρι τότε!
• Είναι μέλη της εταιρίας “The RISC Group”, που βοηθά τους μουσικούς να κάνουν μόνοι τους την παραγωγή των δίσκων τους και να διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα αυτών.
• Το album τους 99 Songs of Revolution ένα project που περιλαμβάνει δυο CDs από τους Streetlight Manifesto, δυο απ’ τους BOTAR και άλλα δυο από μπάντες συγγενείς προς τους πρώτους, που θα περιέχουν μόνο επανεκτελέσεις κομματιών από άλλους καλλιτέχνες! Μέχρι τώρα έχει κυκλοφορήσει μόνο το Volume 1 απ’ τους Streetlight!
• Τον Φεβρουάριο σε συναυλία τους ανακοίνωσαν ότι πέρασαν το περασμένο εξάμηνο δουλεύοντας πάνω στο νέο τους album!
• O Tomas Kalnoky γεννήθηκε στη Τσεχία και μετακόμισε στο New Jersey όταν ήταν 5 ετών! Όμως η καταγωγή του είναι Ελληνική όπως προαναφέραμε! Μάλιστα έμενε για κάποιο καιρό στην χώρα μας άλλα έφυγε καθώς, λόγω της Ελληνικής του Υπηκοότητας ήταν υποχρεωμένος να υπηρετήσει τα Ελληνικά Στρατά! Καλό λαμόγιο ο Θωμάς!
• Επίσης κυκλοφορεί και solo δουλειές υπό το ψευδώνυμο “Toh Kay”!

Μετά απ’ όλα αυτά, περιμένουμε ένα εκρηκτικό live, ένα μουσικό πανηγύρι που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη, με νοσταλγικούς ρυθμούς γεμάτους χρώμα, τσιγγάνικη φωτιά, ανατολίτικη μαγεία και rock διάθεση!

Discography

Streetlight Manifesto Demo (EP) (2002)
Everything Goes Numb (2003)
Keasbey Nights (2006)
Somewhere in the Between (2007)
99 Songs of Revolution (2010)

Φιλίππα Δημητριάδη(WWW.ROCKWAY.GR)

SEPTIC FLESH: “The Great Mass”

Αναδημοσίευση από
το www.Rockway.gr

Οι άρχοντες του σκότους επιστρέφουν για να πάρουν μαζί τους όσες ψυχές κατάφεραν να γλιτώσουν απο την ακρόαση του “Communion”.
Το νέο τους αριστούργημα ονομάζεται “The Great Mass” και είναι συνδυασμός συμφωνικής μουσικής με death metal. Ένα άκρως ορχηστρικό και δυναμικό άλμπουμ με κινηματογραφική αίσθηση. Πόσο κλισέ έχουν γίνει όμως αυτά πλέον; Όλα τα μεγαθήρια του χώρου έχουν χρησιμοποιήσει ορχήστρα ώστε η μουσική τους να έχει το ένα κλίκ παραπάνω.
Εδώ όμως οι Septic Flesh δεν προσπαθούν απλά να εντυπωσιάσουν, αλλά είναι ένα με την ορχήστρα παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα, που κάνει τα soundtrack ταινιών τρόμου να μοιάζουν παιδικά μπροστά του. Αυτά τα τραγούδια είναι η πιο τρανή ηχητική απόδειξη, που δικαιολογεί τις τιμές και διακρίσεις, που έχει πάρει ο Χρήστος Αντωνίου για τις σπουδές του πάνω στην κλασσική μουσική όλα αυτά τα χρόνια. Τα θέματα που συνέθεσε, τα αποδίδει άψογα για ακόμα μια φορά η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας. Με τραγούδια ύμνους όπως: “The Great Mass Of Death”, “Pyramid God”, “Oceans Of Grey” και “The Undead Keep Dreaming”, αισθάνεσαι την ανατριχίλα να σου διαπερνά τη ραχοκοκαλιά.
Αδιαμφισβήτητα οι Septicflesh είναι η dream team του συμφωνικού death metal, με μουσικούς όπως: ο Seth Siro Anton (φωνή, μπάσο), ο οποίος σε αυτόν τον δίσκο πραγματοποιεί τα πιο απόκοσμα φωνητικά της καριέρας του, όπως επίσης δημιουργεί και ένα μαγευτικό artwork, αποδίδοντας σε απίστευτες εικόνες την μουσική του δίσκου, ο Χρήστος Αντωνίου (κιθάρα), ο οποίος έχει συνθέσει τα ορχηστρικά μέρη του “The Great Mass” και εκτοξεύει την αξία των Flesh στα ύψη, ο Σωτήρης Βαγενάς “Anunnaki” (καθαρά φωνητικά, κιθάρα), ο οποίος μας μαγεύει για ακόμα μια φορά με την εξωπραγματική φωνή του και συνθέτει τις μελωδικές κιθάρες, που είναι το σήμα κατατεθέν των Septic flesh όλα αυτά τα χρόνια και τέλος, ο Φώτης Benardo (drums), ο οποίος απλά είναι ο κορυφαίος έλληνας drummer κατά την άποψη μου.
Την δική τους πινελιά βέβαια, δίνουν δύο ξεχωριστές φωνές, η συγκλονιστική Ανδρονίκη Σκουλά (Chaostar), που μετά το “Aealo” των Rotting Christ κάνει αισθητή την παρουσία της και εδώ, όπως και η σοπράνο τραγουδίστρια των Meden Agan, Ηλιάνα Τσακιράκη, όπου η μοναδική φωνή της δένει αρμονικά με το συμφωνικό στοιχείο του γκρουπ.
Φυσικά το τελικό αποτέλεσμα το έχει επιμεληθεί ο παραγωγός Peter Tägtgren (Immortal, Hypocrisy etc), που με την εμπειρία και το κύρος του προσδίδει κάτι ξεχωριστό σε αυτόν τον δίσκο. Οι Septicflesh δεν επαναπαύτηκαν μετά από την επιτυχία του “Communion” και ξεπερνούν κατά πολύ τον εαυτό τους. Νομίζω ξέρω τι θα ψηφίσω για καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς από τώρα...

Δημήτρης Άγας

SHADOWMAN: “Watching Over You”

Αναδημοσίευση από
το www.rockway.gr

O Steve Overland αποτελεί κατά την άποψη μου ένα πραγματικό μάστορα της μελωδίας. Το έχει στο αίμα του ρε παιδί μου και έχει άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα που λίγοι το έχουν προσέξει όπως το να “γυρίζει” ένα κλασικό blues ρυθμό σε εμπνευσμένη aor μελωδία.
Το νέο άλμπουμ των Shadowman, που συμπλήρωσαν αισίως επτά χρόνια ύπαρξης φέρει τον τίτλο “Watching Over You” και κινείται σε μουσικά μονοπάτια που εδώ και δεκαετίες υπηρετεί πιστά και με συνέπεια ο τραγουδιστής των FM.
Με συνοδοιπόρους το δυναμικό rhythm section των Thunder, τους Chris Childs στο μπάσο, Harry James στα τύμπανα και τον αξιέπαινο Steve Morris (έχει αναλάβει και την παραγωγή) από τους Heartland στην κιθάρα και τα keyboards, η μπάντα αποδίδει με χαρακτηριστική άνεση αυτό που λέμε melodic rock. Το “Watching Over You” απευθύνεται αυστηρά στους λάτρεις του είδους και καλά θα κάνουν όσοι δεν συμπαθούν τον συγκεκριμένο ήχο να μην τολμήσουν να μπουν στο πειρασμό της δοκιμής.
Οι Shadowman σαν παλιές καραβάνες του χώρου έχουν απλοποιήσει τα πράματα και βάζοντας για άλλη μια φορά μπόλικο συναίσθημα, έξυπνες μελωδικές ερμηνείες και καλοδουλεμένα κιθαριστικά θέματα πετυχαίνουν να μας χαρίζουν εξαιρετικά τραγούδια.
Ακούστε με προσοχή το ορμητικό “Renegades”, το πανέμορφο “Suzanne”, το λυρικότατο “Whatever It Takes”, το απολαυστικό ομώνυμο κομμάτι και τα εκπληκτικά “Waiting for A Miracle” και “Justify” για να νιώσετε ξανά την μαγεία που προσφέρει η παρέα του S.Overland στους οπαδούς του.
Οι μυημένοι να τσεκάρουν άμεσα οι υπόλοιποι μην κουράζεστε, υπάρχουν και οι Dimmu Borgir…
Φώτης Μελέτης

WALK THE WIRE: “Walk The Wire”

Aναδημοσίευση από
το www.Rockway.gr
Μεγαλομέτοχος στην εταιρία δεν είμαι, promos δε λαμβάνω, γενικά έννομο συμφέρον δεν έχω όμως η YesterRock ανακαλύπτει κι επανεκδίδει διαμάντια του παρελθόντος και έτσι αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ με τους υπόλοιπους ρέκτες του μελωδικού χώρου-και είστε πολλοί εκεί έξω-την σπανιότητα του ευρήματος.
Από το 1994 η μπάντα αυτή κυκλοφόρησε ένα δίσκο και μετά η λήθη σκέπασε τα ίχνη της. Κρίμα και μόνο κρίμα, διότι τούτη εδώ η “δουλειά’’ είναι η επιτομή του A.O.R: πλήκτρα με τον Nigel Hobbs στο φουλ (καλό!!!), φωνή του Paul Watkins μελωδικότατη και κρυστάλλινη (πολύ καλό!!), κιθάρα σε αρμονικές και σόλο ευφάνταστα με τον Andy Webb (ακόμη πιο καλό!!!) ενώ το rhythm section με τους Mike Barker στο μπάσο και τον Phil Wilson στα drums μετρονομική παρουσία πραγματικά.
Τα δεύτερα φωνητικά πλούσια και χορωδιακά συμπληρώνουν το πάζλ της αοριάς… Τώρα θα μου πείτε και που είναι το εξαιρετικό;
Υπάρχουν και άλλες παρόμοιες κυκλοφορίες, ίσως και καλύτερες τούτο το cd όμως ηχογραφήθηκε σε 11 μέρες αλλά η ποιότητα του δεν υστερεί ούτε στην αρχική κυκλοφορία.
Έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία και τα εύσημα θα πρέπει εκτός από τα άξια μέλη της μπάντας να αποδοθούν και στον υπεύθυνο ρεπερτορίου της YesterRock τον Mario Lehmann (πρώην -MTM Music άλλη εταιρία που έκλεισε δυστυχώς, με κυκλοφορίες θησαυρούς)ο οποίος έκανε τον γνώστη να αγοράσει χωρίς να σκεφθεί και αυτήν την κυκλοφορία κι ας είχε και την πρώτη, διότι κάλεσε τον πληκτρά Nigel Hobbs να αναζητήσει τυχόν ακυκλοφόρητες συνθέσεις και να τις παρουσιάσει εεπεξεργασμένες ξανά.
Όντως, τα “Shoot It To The Top, Party Girl” και το “Armed And Ready” που είναι τα πρόσθετα, μπορεί να διαφέρουν ελαφρά από τα υπόλοιπα αλλά πραγματικά αξίζει τα χρήματα της η επανακυκλοφορία.
Οι δύο φοβερές μπαλάντες “The Knives Are Out Tonight” και “Running from my heart” από τις καλύτερες που έχω ακούσει ενώ τα “Nothing To Lose” και “On The Run” τραγούδια που ξεσηκώνουν τους 500-600 θεατές σε μία από τις ελάχιστες συναυλίες που διασώθηκε και από vhs φίλος, την μετέτρεψε και μου την ενεχείρισε σε dvd.
Tο “Remember” με το πρελούδιο του “Quadrature” δίνουν το στίγμα και της μπάντας και τι πρόκειται να ακολουθήσει στο δίσκο: πλήκτραααααααααααααα σε σωστές αναλογίες και κιθαριστικά σόλο.
Άσχετο: γιατί εμένα μου θύμισαν έντονα Raw Silk που κυκλοφόρησαν το 1990; Κρίμα, γιατί ούτε οι μεν, ούτε οι δε (δυστυχώς) δε θα κυκλοφορήσουν ξανά για να γνωρίσουμε την συνέχεια τους.
Νότης Γκιλλανίδης

Η χαμένη σκληράδα των ROCK GODDESS

Αναδημοσίευση από
το www.Rockway.gr

Άλλη μια all female band, από τη περίοδο του ’80, που αν και δεν είχε μεγάλη πορεία στο χρόνο, με το τρόπο της τοποθέτησε ένα μικρό λιθαράκι, όχι μονό στη μουσική, αλλά και στη γυναικεία συμμετοχή στο heavy metal!
Το 1977 η Jody και Julie Turner, αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια μπάντα, παίζοντας τη μουσική που τους αρέσει, επηρεασμένες σαφώς από την επιτυχία που έλαβαν οι “The Runaways”!
Προσέλαβαν λοιπόν την Tracey Lamb στο μπάσο και τη Donnica Colman στα πλήκτρα, ξεκινώντας αμέσως πρόβες και φτιάχνοντας ορισμένα κομμάτια, όπου και τα κυκλοφόρησαν στους underground κύκλους του Λονδίνου. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι ROCK-GODDESS την εποχή εκείνη και οι δυο Turner ήταν ανήλικες , μάλιστα την όλη φάση τη ξεκίνησαν σε ηλικία, 13 και 9 χρονών!!! Κατά τη διάρκεια λοιπόν, μεταξύ πρόβας και διανομής της δουλειάς τους όπου μπορούσαν, ο John Turner πατέρας των δυο κοριτσιών, λειτουργεί ένα δισκοπωλείο στο Λονδίνο κι αυτό του δίνει τη δυνατοτητα να έχει αρκετές γνωριμίες, ώστε να “σπρώξει” καταστάσεις και να οδηγήσει έτσι τα πράγματα ώστε να δώσουν τα πρώτα τους live!
Τελικός έγινε ο ίδιος ο μάνατζερ τους! Μόλις ηχογράφησαν το πρώτο demo tape (πως ακούγεται ε;!), έπαιξαν στο ROCK-GODDESSReading Fest το ’82 και έκλεισαν συμβόλαιο με την Α&Μ Records. To 1983 λοιπόν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ομώνυμο δίσκο “Rock Goddess”, τίτλος που δόθηκε μετά από αρκετές συζητήσεις, μιας και στην αρχή η πρόθεση τους ήταν να ονομαστεί “The Goddessa File”! Κι ενώ είχε ήδη αποχωρήσει η Colman, προσχώρησε ως δεύτερη κιθάρα η Kat Burbella! Αργότερα όμως κι εκείνη αλλά και η Tracey Lamb, άφησαν τις “Goddess”, για να προσχωρήσει η μια από αυτές (Tracey), στις Girlschool! H Dee O’Malley πήρε τη θέση στο μπάσο και μαζί της δημιούργησαν το δεύτερο δίσκο τους ονόματι “Hell Hath No Fury”, με παραγωγό τον δικό μας Chris Tsangarides, στην αρχή τουλάχιστον, ο οποίος μάλιστα έπαιξε και πλήκτρα στο ομώνυμο κομμάτι! Στη συνέχεια στη παραγωγή βοήθησε και ο Paul Samson!
Έτσι ξεκίνησαν να παίζουν αρκετά live, ως support σε μεγάλες μπάντες, όπως οι Saxon και οι Iron Maiden! Στο ξεκίνημα της Αμερικανικής περιοδείας τους η Dee ROCK-GODDESSO’Malley, ξεφουρνίζει στις υπόλοιπες, πως είναι έγκυος και πως θέλει να παρατήσει τα όνειρα για ροκσταριλίκια για την ώρα!
Η εταιρία τους δεν τους ανανεώνει το συμβόλαιο και για λίγο μένουν ξεκρέμαστες, μα η Γαλλική εταιρία JID, υπογράφει μαζί τους και το 1985, κυκλοφορούν το τρίτο δίσκο τους “Young and Free” με τις Julia Longman στο μπάσο και τη Becky Axten στα πλήκτρα! Η δουλειά αυτή όμως κυκλοφορεί μονό στη Γαλλία και δυστυχώς δεν είναι και τόσο επιτυχημένη, όπως τα δυο προηγούμενα άλμπουμ!
Οι Turner, συμμετέχουν σε πολλές δουλειές, ως back vocalists όπως το άλμπουμ “Join Forces” των Samson και “Rough Justice” των Tytan!
Δυστυχώς όμως το φθινόπωρο του ’87, η μπάντα τελειώνει το κύκλο της και διαλύει!
Την επόμενη χρονιά οι αδελφές Turner, γυρίζουν στην ενεργό δράση, υπό το νέο όνομα “The Jody Turner Band”, αλλά σύντομα πιάνουν πάτο και το όνειρο τελειώνει οριστικά!
Επτά χρόνια μετά προσπαθούν να αναβιώσουν τις “Goddess”, αλλά και πάλι δεν έχουν καμιά τύχη και δυστυχώς αυτό που άρχισε με τις καλύτερες προοπτικές τελείωσε εντελώς άδοξα, βάζοντας όμως με τις προσπάθειες τους ένα λιθαράκι στην ιστορία του heavy metal.
Μιχάλης Κανακουσάκης

SCOTT COLUMBUS… R.I.P… and became IMMORTAL!!

Μετά το “κοντό”, ήρθε και η σειρά του “ψηλού” να μας αφήσει στα κρύα του λουτρού…
Ποτέ μου δε πίστεψα πως θα έγραφα για κάτι τόσο άσχημο, όσο ο θάνατος και το πέρασμα φυσικά στην αθανασία, του Scott Columbus, ντράμερ της αγαπημένης μου μπάντας MANOWAR!! O Scott, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου το 1956 και προσήλθε στο σχήμα που αποκαλείται MANOWAR, μετά από τη “τυχαία” ανακάλυψη του, από μια κοπέλα fun τις μπάντας, σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας μετάλλου!!
Τυχαίο; Δε νομίζω!!
Συμμετείχε σε όλα τα άλμπουμ, πλην του Triumph of Steel και απ’ ότι είχε αρχίσει να φαίνεται, οι λόγοι της αποχώρησης του ήταν ο Joey DeMaio, με αποτέλεσμα την αρχή της συνεργασίας του με το Ross the Boss! Κάτι που δυστυχώς, δε πρόλαβε να κάνει..
O Scott, έπαιζε μάλιστα με τα θρυλικά “Drums of Doom”, ένα kit από ντραμς, τα οποία ήταν φτιαγμένα από ατόφιο και συμπαγές ατσάλι, ώστε να αντέχει τις καταπονήσεις από το Manowarικό τρόπο παιξίματος του!
Αρχίζω τελικά να πιστεύω, ότι ο θεός είναι Metalhead και φτιάχνει συγκρότημα στο παράδεισο.. δεν εξηγείται αλλιώς!
Ελπίζω να μάθουμε σύντομα και πως ή.. τους λόγους που πέθανε… κι εύχομαι να τον θυμόμαστε μέσω της μουσικής του, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!
See you someday...
ΚΑΝΑΚΟΥΣΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

KING KOBRA: “King Kobra”

Αναδημοσίευση από
το www.Rockway.gr

Ομολογώ ότι περίμενα την επιστροφή των αμερικανών hard rockers με ιδιαίτερη ανυπομονησία για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον, διότι κατά το σύντομο παρελθόν της, η μπάντα μας χάρισε δύο άλμπουμ-ορόσημα για τον μελωδικό ήχο (Ready To Strike και Thrill Of A Lifetime), τα οποία προσωπικά έχω λιώσει και αποτελούν πλέον ...δύο από τις cult κυκλοφορίες για τα ‘80s όπου και έδρασαν και κατά δεύτερον γιατί είχα την περιέργεια να δω πως θα ακούγεται η μπάντα με τον νέο της τραγουδιστή (ε, καλά όχι και τόσο νέο…), τον πολύ Paul Shortino, αφού το τραγουδιστικό του στυλ και η χροιά της φωνής του, απέχουν αρκετά από τον προκάτοχό του, Mark Free.
Ο κ.κ. Carmine Appice λοιπόν, επιλέγοντας να κινηθεί ξανά σε πιο “σκληρά” μονοπάτια, ξαναμαζεύει τα μέλη της αρχικής σύνθεσης (εκτός της Marcie Free, όπως είπαμε αφού κι αυτή μερικούς μήνες πιο πριν επαναδραστηριοποίησε τους Unruly Child) και υπό την σκέπη της Frontiers Records, απαλλαγμένοι από το φανταχτερό ‘80s hair metal look, αλλά με αμείωτη την διάθεση για rock n’ roll κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό άλμπουμ με τίτλο απλά το όνομα της μπάντας. Αρπαχτή, θα το χαρακτηρίσουν πολλοί αφού η αλήθεια είναι ότι οι King Kobra δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν το μεγάλο όνομα και οι συνολικές πωλήσεις τους το μαρτυρούν, οπότε ίσως και δικαίως να διέλυσαν τότε. Σε αντίθετη περίπτωση κι εγώ κάπως έτσι θα την χαρακτήριζα την όλη φάση, έλα όμως που το τελικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
Γιατί το “King Kobra”, είναι πραγματικά πολύ καλό. Δεν είναι ένα “αλμπουμάκι της σειράς”. Μπορεί το λιτό του μαύρο εξώφυλλο με το logo μόνο του συγκροτήματος να σε προϊδεάζει αρνητικά, πατώντας όμως το play στο cd player σου, από τις πρώτες νότες του “Rock This House” καταλαβαίνεις ότι το άλμπουμ θα έχει μια ενδιαφέρουσα ροή.
Ο δίσκος στο σύνολο του τα “χώνει” κανονικά. Η χημεία του κιθαριστικού δίδυμου Sweda-Michael Philips λειτουργεί (ξανά) θετικά. Εμπνευσμένα riffs και solos που κατά βάση οδηγούν τις συνθέσεις του άλμπουμ. Ο Johnny Rod από την άλλη, ακμαίος και υγιής (μιας και φήμες τον ήθελαν νεκρό από το κρακ, έλεος δηλαδή), έπειτα από αρκετό διάστημα δισκογραφικής αποχής, στέκει αξιοπρεπής στον ρόλο του.
Για τον μέγα Carmine, δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω από αυτά που ήδη γνωρίζουμε όλοι. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος των τυμπάνων. Το clue φυσικά της υπόθεσης είναι σαφώς ο Paul Shortino. Όσοι έτυχε να ασχοληθούν με την δισκογραφία του κυρίου ξέρουν ότι πρόκειται για έναν αυθεντικό rocker και εδώ οι ερμηνείες του θα φέρουν σίγουρα στον νου τις πρώιμες δουλειές του με τους Rough Cutt μιας και το ύφος τους δεν απείχε τότε, αλλά ούτε και τώρα από αυτό των KK.
Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν, το άλμπουμ θα ικανοποιήσει όλους τους ακροατές του σκληρού ήχου. Παλιούς και νέους. Οι συνθέσεις έχουν κάτι το παλιομοδίτικο, straight in your face rock n’ roll. Ακούστε κομμάτια όπως τα επιθετικά “This Is How We Roll” και “Screamin’ For More”, τα πιο μελωδικά “You Make It Easy” και “Live Forever” (το οποίο και ξεχώρισα σαν σύνθεση) με το καταπληκτικό ρεφραίν, το ρυθμικό “Tear Down The Walls”, το βασικό riff του οποίου θα σας θυμίσει έντονα το “Sword And Stone” από την εκτέλεση των Bonfire, το αλά Rainbow (Turner περιόδου) “Top Of The World” και τέλος οι πιο slow στιγμές “Crying Turns To Rain” και “Fade Away” που κλείνει το δίσκο, κομμάτια που αναδεικνύουν την πιο ευαίσθητη και μελό πλευρά της μπάντας. Ο δίσκος αυτός εν τέλει βγάζει μια party διάθεση, full της αμερικανιάς δηλαδή και είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως το νέο τους πόνημα, δεν θα περάσει απαρατήρητο. Οι παλιοί οπαδοί του συγκροτήματος, θα το γουστάρουν.
Το ίδιοι και οι υπόλοιποι, που δεν έκαναν την χάρη στον εαυτό τους να τους τσεκάρουν και παλαιότερα. Οι KK ζητούν την δικαίωση έστω και μετά από πολλά χρόνια καθυστέρηση. Και το “King Kobra”, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Μαγκιά τους!
Άρης Αβραμίδης