WARRANT: “Rockaholic”

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr

Διαχρονικά, κάθε ενδεχόμενη αλλαγή τραγουδιστή σε ροκ συγκροτήματα της μουσικής βιομηχανίας δεν επιφέρει σχεδόν ποτέ τα επιθυμητά-τουλάχιστον από πλευράς εκάστοτε οπαδών- αποτελέσματα. Ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με μπάντες που μπορούν να χαρακτηριστούν “προσωποκεντρικές” κατά μία θεώρηση, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τους λόγους αυτής της δυσκολίας και της ανακύψασας “δυσλειτουργίας”.

Οι Warrant ενώ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν καμιά θορυβώδη εξαίρεση σε αυτόν τον αρκετά σκληρό-ομολογουμένως- κανόνα της μουσικής βιομηχανίας, μας έρχονται με κάποια αξιόλογα επιτεύγματα αυτή τη φορά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Η αποχώρηση του Jani Lane από τη μπάντα, όπως ήταν φυσικό, κλόνισε την πορεία των υπολοίπων, οι οποίοι κλήθηκαν αφενός να αντικαταστήσουν τον frontman τους και αφετέρου να κρατήσουν το μουσικό στίγμα που τους είχε χαρακτηρίσει ως group και προσδιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από τη συνθετική συνεισφορά του εκκεντρικού και χαρισματικού Jani. Δύσκολες αποστολές και οι δύο όπως και να το δει κανείς. Το πείραμα λοιπόν του 2006 με τίτλο “Born Again” δεν επέφερε την επιζητούμενη “αναγέννηση” αφού και ο Jamie St James των Black N’ Blue και η μουσική κατεύθυνση που ακολουθήθηκε, απομάκρυναν από τη μπάντα πολλούς παλιούς σκληροπυρηνικούς οπαδούς και σκόρπισαν γενικά τις ελπίδες των απανταχού hard rockers στους πέντε ανέμους. Τα χρόνια που ακολούθησαν η μπάντα συνέχισε να δουλεύει πάνω σε νέο υλικό, πάνω στο οποίο βασίστηκε και η κυκλοφορία του “Rockaholic” με βάση τα λεγόμενα των ίδιων. Αυτή τη φορά στα φωνητικά είναι ο Robert Mason (Lynch Mob, Big Cock κλπ) που αναμφισβήτητα αποτελεί ισχυρό χαρτί για το άλμπουμ με την δυνατή, ευρεία, εύκαμπτη και πλούσια σε απαραίτητο “attitude” φωνή του.

Το “Rockaholic” λοιπόν διαπερνά μια έντονη party hard rock διάθεση η οποία γίνεται αμέσως εμφανής από το εναρκτήριο “Sex Ain’t Love” που ξεκάθαρα παραπέμπει σε εποχές δύο δεκαετίες πίσω… Ακολουθούν στο ίδιο κλίμα τα “Innocence Gone” και “Snake” για να φτάσουμε στο εντυπωσιακό “Dusty’s Revenge”, που διακρίνεται για την a la Bon Jovi εισαγωγή και στιγματίζεται από τα εντυπωσιακά φωνητικά του Mason και το groovy sing along chorus του. Αμέσως μετά συναντούμε το μελαγχολικό “Home”, που αναπολεί τις χρυσές εποχές που όλοι αγαπήσαμε όπου “ο Παράδεισος δεν ήταν και τόσο μακριά”… Στα “What Love Can Do” και “Cocaine Freight Train” θ’ ακούσει κανείς δόσεις από Lynch Mob καθώς και πιο σύγχρονές πινελιές, δοσμένες όμως στην κατάλληλη ατμόσφαιρα και δοσολογία χωρίς να ξενερώνουν τους πιο “παραδοσιακούς”. Τα “Life’s A Song” και “Found Forever” είναι δύο από τα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου και σίγουρα θα κάνουν αίσθηση στους φίλους του μελωδικού hard rock ενώ σε rock n’ roll μονοπάτια μας οδηγούν τα ξεσηκωτικά “Show Must Go On” και “Candy Man”. Το “Sunshine” είναι ακόμη ένα τραγούδι με πιο σύγχρονη μουσική κατεύθυνση, που θυμίζει έντονα τη σύγχρονη αμερικανική hard rock σκηνή. Η μπαλάντα “Tears In The City” είναι μάλλον λιγότερο εντυπωσιακή από τις άλλες χωρίς όμως να αποτελεί κακή σύνθεση. Τέλος το άλμπουμ κλείνει το ίδιο δυναμικά όπως ξεκίνησε με το “The Last Straw”.

To “Rockaholic” αποτελεί συνολικά μια αρκετά καλή δουλειά, που βάζει ξανά στο κόλπο τους βετεράνους Warrant. Μπορεί να μην αγγίζει τα ύψη του παρελθόντος, μπορεί σε αρκετούς να λείπει η φιγούρα και το ταλέντο του Jani Lane, σίγουρα όμως το album είναι ένα μεστό hard rock πόνημα που θα βρει απήχηση στους παλιούς οπαδούς της μπάντας, σε εκείνους των Lynch Mob (ελέω Mason) αλλά ακόμη και σε φίλους των Buckcherry και των νεότερων hard rock γενεών. Όλα αυτά προσφερόμενα κάτω από μια εξαιρετική παραγωγή του μάστορα Keith Olsen και με τις ευλογίες πλέον της δραστήριας και πανίσχυρης Frontiers, τα σημάδια είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Πάντως το momentum δείχνει να ευνοεί μια γενικότερη επιστροφή στον ήχο και στην εποχή που όλοι αγαπήσαμε. Μακάρι να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια.

Γιώργος Ευσταθίου