NIGHTWISH: “Imaginaerum”

Είναι φορές που δεν αρκεί απλώς ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για να ταράξεις τα νερά. Πέρα από την “ιδέα” χρειάζεσαι και τις συνθέσεις οι οποίες θα την υποστηρίξουν και θα αποτελέσουν τη μετουσίωση του μουσικού οράματός σου. Δυστυχώς, στο “Imaginaerum”, οι Nightwish δεν ανταπεξήλθαν στο δύσκολο στόχο που οι ίδιοι έθεσαν. Δεν ανήκω σε αυτούς που αναπολούν την Tarja, καθώς τα συνεχή οπερατικά φωνητικά και το αδυσώπητο “λα λα λα” με κουράζει εύκολα. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως απορρίπτω δισκάρες όπως τα “Oceanborn” και “Once”, τα οποία ακούω συχνά πυκνά. Γενικά τη συμπαθώ την Anette και το “Dark Passion Play”, είτε κάποιοι το παραδέχονται, είτε όχι, ήταν μια εξαιρετική κυκλοφορία από κάθε άποψη. Θέλοντας λοιπόν ο Tuomas Holopainen και η παρέα του, να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τον πήχη, αποφάσισαν να δώσουν μια διαφορετική χροιά στο νέο τους πόνημα. Έτσι λοιπόν, πέρα από την άριστη παραγωγή και τις μαγικές ενορχηστρώσεις, το “Imaginaerum” φέρει έναν αέρα θεατρικού έργου. Ή τέλος πάντων, στο περίπου… Γιατί ενώ το όλο στήσιμο είναι σωστό, η απόδοση χωλαίνει! Το “Imaginaerum” είναι ένα album γεμάτο μέτρια κομμάτια, σε συσκευασία πολυτελούς soundtrack. Σαν να έχεις ένα πανάκριβο ολοκαίνουριο αμάξι, με είκοσι χρόνων μηχανή και μικρή ιπποδύναμη. Ότι θα σε πάει στον προορισμό σου είναι βέβαιο, αλλά θα σου βγάλει την ψυχή, ενώ σίγουρα δεν είναι αυτό που περίμενες όταν το αποκτούσες. Τα μόνα ίσως τραγούδια που αξίζουν είναι τα “Storytime”, “Ghost River”, “Scaretale”, “Last Ride of the Day” και “Song of Myself” (αν και το συγκεκριμένο θα έπρεπε να είναι μικρότερο σε διάρκεια). Τα υπόλοιπα δεν είναι άσχημα, αλλά αδιάφορα. Οι μπαλάντες δε, του δίσκου, όχι μόνο δε με συνεπήραν, αλλά με έκαναν να αδημονώ για το επόμενο κομμάτι… Γενικά μια πομπώδης προσέγγιση καθόλη τη διάρκεια του cd, που δεν ανταποκρίνεται στο ποιόν των συνθέσεων. Δόθηκε προφανώς μεγαλύτερο βάρος στο περιτύλιγμα (παραγωγή, ατμόσφαιρα, ενορχήστρωση) παρά στην ουσία (μουσική). Οκ, η ιδέα δεν τους πέτυχε… Αυτό φυσικά δε σημαίνει κάτι, μιας και στο είδος τους εξακολουθούν να αποτελούν μια από τις ποιοτικότερες μπάντες και όλοι κάποτε στραβοπατούν. Προσωπικά δεν κατατάσσω το “Imaginaerum” μαζί με τα χειρότερα της χρονιάς, παρότι περίμενα κάτι πολύ καλύτερο. Το θεωρώ ως μια κακή απόδοση μιας εξαιρετικής ιδέας, η οποία μπορεί να εξελιχθεί στο μέλλον και να πάει το σχήμα σε άλλα μονοπάτια. Γιατί, ωραία τα πληκτράκια και τα υψίφωνα φωνητικά, αλλά καμιά φορά χρειάζεται και κάποια διαφοροποίηση από τα τετριμμένα, έστω και εάν δε σου φτουρήσει την πρώτη φορά… Στέφανος Στεφανόπουλος