Aviator: Μία αξέχαστη μελωδική πτήση

 

Οι Aviator ιδρύθηκαν το 1984 στην Νέα Υόρκη από τον ντράμερ Michael Ricciardella, τον κιθαρίστα Richie Cerniglia και τον τραγουδιστή, B.G. Gibson. Η συγκεκριμένη παρέα είχε συμμετάσχει σε διάφορα σχήματα όπως οι Barnaby Bye, Blues Magoos, Balance και Network.

Η νεοσύστατη μπάντα δεν ήταν όμως ικανοποιημένη από τα φωνητικά του B.G. Gibson και τον αντικατέστησαν με τον Ernie White (Sam The Band) απο το New Jersey και στο μπάσο προσέλαβαν τον Steve Vitale ο οποίος είχε σπουδαία προϋπηρεσία με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως ο Eddie Money, James Brown και ο Bruce Springsteen.

Μετά από αρκετό ψάξιμο οι Aviator κατάφεραν να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο με την RCA Records και ο Tommy Mottola ανέλαβε τον ρόλο του μάνατζερ, o οποίος αργότερα εξελίχθηκε σε CEO της Sony Music.

Το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον ομώνυμο δίσκο του, το 1986, με παραγωγό τον πολύπειρο Neil Kernon (AC/DC, Dokken, Hall & Oates, Kansas, Autograph) και οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Electric Lady Studios (το αγαπημένο στούντιο του Jimi Hendrix).
Ο ήχος και οι συνθέσεις παραπέμπουν ευθέως σε μπάντες όπως οι Fortune, Bon Jovi, Aldo Nova και Foreigner και οι κριτικές ήσαν αρκετά θετικές ώστε οι Aviator να έχουν μεγαλύτερη αποδοχή από το κοινό.

Ο ομότιτλος δίσκος τους, όμως είχε χαμηλή προώθηση, λόγω μεγάλων εταιρικών αλλαγών αφού η RCA εξαγοράστηκε από τον ευρωπαϊκό μουσικό κολοσσό BMG Music με αποτέλεσμα να μην δοθούν τα οικονομικά κονδύλια για την κατάλληλη και καλύτερη προβολή του δίσκου.
 

                                               Το άλμπουμ

O δίσκος ξεκινά με τον αριστουργηματικό "Front Line" σε φουλ AOR ρυθμούς με φοβερό ρεφρέν και με τον Ernie White να ακούγεται εκπληκτικός.

Τα "Back On The Street" και "Don't Turn Away" θυμίζουν έντονα τραγούδια από τα πρώτα δύο άλμπουμ των Bon Jovi.

Το "Wrong Place, Wrong Time" ακολουθεί τα μελωδικά βήματα των προηγούμενων συνθέσεων σε λίγο πιο Bryan Adams ϋφος

Το "Never Let The Rock Stop" ακούγεται ακόμη πιο ενδιαφέρον αφού το κουπλέ του, είναι αρκετά εθιστικό όπως και το εμπνευσμένο ρεφρέν.

Το "Comeback" ξεκινά σε πιο hard rock ύφος αλλά εξελίσσεται σε μία κλασική ΑΟR σύνθεση.

Το "Magic" είναι μία συνηθισμένη μελωδική ημιμπαλάντα με όμορφο ρεφρέν με την ερμηνεία του Ernie White να είναι υπέροχη.

Το "Can't Stop" είναι ταχύ, μελωδικό και απολαυστικό με θαυμάσιο κιθαριστικό σόλο από τον Richie Cerniglia.

Το υπέροχο "Too Young" με το θαυμάσιο ρεφρέν μιλά για μία εφηβική αγάπη.

Το "Every Schoolboy Knows" κινείται σε ύφος Rick Springfield και το άλμπουμ κλείνει με ένα ακόμη έξοχο μελωδικό κομμάτι, το "Through The Night".

Να προσθέσουμε ότι στις ειδικές επανεκδόσεις υπάρχουν δύο bonus track όπως το ροκέ "Woman in Love" και η θαυμάσια μπαλάντα "Holding On".

Το άλμπουμ δεν έκανε τη επιτυχία που αναμενόταν με αποτέλεσμα η δισκογραφική τους, εταιρία να τους βάλει στο ψυγείο.

Παρότι η RCA αρνήθηκε να τους δώσει μία δεύτερη ευκαιρία, οι Aviator συνέχισαν να διεκδικούν ένα καλύτερο δισκογραφικό συμβόλαιο.

Οι εξελίξεις ήταν αρνητικές για τη μπάντα με τα δύο αρχικά της μέλη, τους Michael Ricciardella και Richie Cerniglia να αποχωρούν από τους Aviator, μένοντας ο Ernie White να ψάχνει για νέους συνεργάτες και να παίζει με διάφορους session μουσικούς.

Παράλληλα οι Aviator άρχισαν να ηχογραφούν φρέσκο υλικό για να παρουσιαστεί σε μία καινούργια δισκογραφική εταιρία με την ελπίδα νέου συμβολαίου ενώ παράλληλα εμφανιζόντουσαν στα κορυφαία κλαμπ της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας καθώς επέστρεψε και ο κιθαρίστας Richie Cerniglia.
Επιπρόσθετα υπήρξε και ένα σημαντικό γεγονός κι αυτό ήταν η συναυλία που έδωσαν στο Κολοσσιαίο Rubin Rodriguez 8.500 θέσεων στο Πουέρτο Ρίκο που έκανε μεγάλη αίσθηση και σχολιάστηκε θριαμβευτικά ευρέως από τον μουσικό τύπο της εποχής. Μάλιστα το περίφημο περιοδικό "Rolling Stones" είχε κυκλοφορήσει το 1989 σχετικά βίντεο με αποσπάσματα από την συναυλία του Πουέρτο Ρίκο, ειδικά για συλλέκτες και το οποίο είναι δυσεύρετο.

Στη συνέχεια κάνουν μία έξυπνη κίνηση και τους αναλαμβάνει ο Mike Appel, ο πρώτος παραγωγός και μάνατζερ του Bruce Springsteen. Λίγο αργότερα το 1989 πρόσθεσαν τον Louie Franco στις κιθάρες που ηχογράφησε και έκανε περιοδείες με τους Pretty Poison, Robert Hazard, Debbie Gibson, Taylor Dane και Billy Ocean και τον Τommy Zito στα πλήκτρα (Uproar, Magnum) συμβάλλοντας στον δυναμικό ήχο και τα φωνητικά του γκρουπ κι ταυτόχρονα στα τύμπανα ο John "Dr. D" Discepolo που ήταν μέχρι το 1988, τον αντικατέστησε ο Kenny Kness (Hot Tuna).

To 1990 οι Aviator πήγαν στην Καλιφόρνια για να ολοκληρώσουν την διαδικασία του νέου συμβολαίου ώστε να κυκλοφορήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης του συγκροτήματος με τους υπεύθυνους της δισκογραφικής δεν επήλθε συμφωνία με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει η απογοήτευση.
Η μπάντα "σκόρπισε" με τους Tommy Zito και ο Ernie White να ακολουθήσουν σόλο καριέρες.

Ο Louie Franco έπαιξε αργότερα με το Don't Call Me Francis Band και σχηματίζοντας μετά το συγκρότημα The Louie Franco Project.

Για την ιστορία, στο διαδίκτυο μπορείτε να ακούσετε σε ανεπίσημη μορφή τα "The Sessions (1989-90)" όπου περιλαμβάνονται δώδεκα συνθέσεις που δούλευε η μπάντα εκείνα τα χρόνια. Το ύφος αυτών των συνθέσεων κινούνται στο αμερικάνικο hard rock στυλ που θυμίζουν Ratt, Winger, White Lion με μπόλικα πλήκτρα και φωνακλάδικα ρεφρέν.

Δυστυχώς οι Aviator είναι η κλασική περίπτωση μίας μπάντας που θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα και επιτυχία με τη σωστή ώθηση, αλλά αυτή η ώθηση δεν έγινε ποτέ και δεν πήραν αυτό που τους άξιζε.

Άλλωστε  τα λόγια ενός σπουδαίου μουσικού Tommy Zito που συνεργάστηκε μαζί τους, επιβεβαιώνουν τα προαναφερόμενα:

"Είμαι ο πληκτράς που ταξίδεψα με τους Aviator κάνοντας αυτά τα τραγούδια για τρία χρόνια, και δεν ήμουν ποτέ σε μια πιο επαγγελματική μπάντα στη ζωή μου".

 

Υ.Γ.1: Στο άλμπουμ συμμετάσχει ο Terry Brock στα δεύτερα φωνητικά καθώς οι κιμπορντίστες B. T. Leahy και Phil Ashly. Επίσης οι Aviator δεν έχουν καμία σχέση με τους συνώνυμους τους, Bρετανούς prog rockers Aviator από τη δεκαετία του '70.

 

Y.Γ.2: Ο μοναδικός δίσκος των Aviator επανεκδόθηκε επίσημα δύο φορές. Αρχικά από την Escape-Music το 1997 που περιλαμβάνει δύο επιπλέον συνθέσεις και το 2019 από την Rock Candy Records με αρκετές πρόσθετες πληροφορίες και φωτογραφίες.

Φώτης Μελέτης