UNISONIC: “Unisonic”

Θα ήθελα πάρα πολύ να ξεκινήσω το review με μία ευχάριστη αναδρομή στο παρελθόν των μελών των Unisonic και να καταλήξω στο συμπέρασμα πως το σχήμα αποτελεί μια επιστροφή στις καλές ημέρες του power. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει… Το album το περίμενα με ανοιχτές αγκάλες και συγκεκριμένα από τότε που αναφέρθηκε το όλο concept σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ο Κώστας Ζαφειρίου στο Rockway. Όταν δε, ανακοινώθηκε και η προσθήκη του Kai Hansen πρόσμενα ένα δυναμικό comeback. Μπορεί να έχει ως ενός σημείου δίκιο το δελτίο τύπου, όταν αναφέρεται στο δίσκο ως μια από τις πιο πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες για το 2012, παράλληλα όμως έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που θα ξεχαστεί σχετικά εύκολα. Για τους τύπους, να αναφέρω πως οι Unisonic αποτελούνται από τους Michael Kiske (φωνητικά, ex- Helloween, Kiske, Supared etc), Kai Hansen (κιθάρα, Gamma Ray, ex- Helloween), Dennis Ward (bass, Pink Cream 69), Mandy Meyer (κιθάρα, ex- Gotthard, ex- Krokus) και Κώστα Ζαφειρίου (drums, ex- Pink Cream 69). Στα “χαρτιά” λοιπόν, όλα φαίνονται ιδανικά. Ε, να όμως που ο Kiske ακούγεται κουρασμένος (λογικό και αναμενόμενο για όποιον έχει παρακολουθήσει τη solo του καριέρα) ενώ παράλληλα ο Hansen δε σώζει την παρτίδα, ενισχύοντας την άποψη πως έχει “πέσει” συνθετικά. Από εκεί και πέρα, όλοι αντιπροσωπεύουν καλά το πόστο τους. Το ζήτημα βέβαια είναι πως άμα δεν έχεις το κατάλληλο υλικό, η τεχνική και η απόδοση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Έντεκα συνθέσεις, με όλα τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από έναν power δίσκο. Η αλήθεια είναι πως τα mid tempo κομμάτια είναι περισσότερα από ότι θα έπρεπε, αλλά δε βρίσκεται εκεί η ουσία. Το εναρκτήριο “Unisonic” είναι (όπως τελικά διαφαίνεται) μια από τις καλές στιγμές του ομώνυμου ντεμπούτου, ενώ το “Souls Alive” δίνει τις πρώτες αφορμές ελέω της “κάπου το έχω ξανακούσει” αισθητικής του. Συμπαθητικό το refrain πάντως. Το “Never Too Late” είναι ο (διασκεδαστικός μεν, αλλά συνάμα) φτωχός ξάδερφος του “Time To Break Free”. Τα “I’ve Tried” και “Star Rider” θα έβρισκαν θέση μονάχα σε κάποιο από τα προσωπικά album του Kiske (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε). Το “Never Change Me” μου άρεσε, όχι επειδή χρίζει πρωτοτυπίας (ούτως ή άλλως δεν υφίσταται κάτι τέτοιο εδώ) αλλά επειδή είναι ένα (πολύ) ευχάριστο power τραγούδι, ενώ το “Renegade” που έρχεται μετά είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου. Το “My Sanctuary” συνεχίζει τη ρότα της επανάληψης, το “King For a Day” δεν είναι κακό (ούτε όμως κάτι το ιδιαίτερο) και το “We Rise” φέρνει στο νου κάτι από τα παλιά. Ο δίσκος κλείνει με την μπαλάντα “No One Ever Sees Me” και κάπως έτσι κλείνει άδοξα μια πολυσυζητημένη κυκλοφορία. Το κύριο μειονέκτημα του δίσκου είναι πως αναμασά στοιχεία που έχουμε όλοι ακούσει ουκ ολίγες φορές, ενώ σε καμία περίπτωση δεν πληροί τις συνθετικές προϋποθέσεις που (θεωρητικά πάντα) οφείλουν να φέρουν τα ονόματα που απαρτίζουν το σχήμα. Ειδικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο δισκογραφικό χάρτη δε νοείται να κυκλοφορούν δουλείες με τέτοια μέλη, ελαφρά την καρδία. Από τη στιγμή που η εμπειρία υπερνικά την έμπνευση και η προβλεπτικότητα παρουσιάζεται ως “επιστροφή” τότε εύλογα το cd θα αποτελέσει βάλσαμο μονάχα για τους απανταχού παρελθοντολάγνους που δεν κρέμασαν ποτέ το ταλαιπωρημένο τους δερμάτινο. Εν κατακλείδι, το “Unisonic” είναι ένα μέτριο album με ελάχιστες εκλάμψεις, που θα ευχαριστήσει παροδικά μονάχα ένα μέρος των οπαδών και ύστερα από λίγο θα ξεχαστεί. Εάν είσαι ρομαντικός τύπος και νοσταλγείς τα late 80s και 90s, ίσως να πάρεις μικρές τζούρες ξεγνοιασιάς από το cd. Αλλά επειδή είμαι και εγώ εν μέρει ένας από αυτούς, μην έχεις μεγάλες προσδοκίες… Στέφανος Στεφανόπουλος

Απολαύστε το trailer του νέου δίσκου του Arjen Lucassen

Ο Γιώργος Γάκης & Troublemakers live report...

Δε μπορώ να θυμηθώ μία φορά , είκοσι περίπου χρόνια τώρα , παρακολουθώντας το Γιώργο Γάκη επί σκηνής , είτε σε σόλο εμφανίσεις , είτε με τη μπάντα –τους εξαιρετικούς κι εναλλασσόμενους Troublemakers- τόσο σε διασκευές από αγαπημένες του/μας μπάντες , όσο στις λιγοστές παρουσιάσεις προσωπικών του δίσκων , που να εγκατέλειψα το χώρο μετανιωμένος που παραβρέθηκα…από το καφέ “Αραχταλάν” στην Σαλονίκη , στον προσωπικό χώρο στα Γιάννενα , το διάσημο Καπλάνειο (με τόσους βιρτουόζους μουσικούς της εγχώριας και της αλλοδαπής) , μέχρι τις εγχώριες αρένες της Αθήνας (κλειστές και υπαίθριες) ,της συμπρωτεύουσας και της ιδιαίτερης του πατρίδας , μικρές pub ή μουσικούς πολυχώρους (όπως το Vanilla Project στου Ψυρρή), πάντοτε ο έλληνας “Coverdale” έδινε το απώτατο των ικανοτήτων και του φωνητικού του ταλέντου…

Έτσι και στις 25 Φλεβάρη στο αγαπημένο ροκάδικο της “Εκδίκησης του Ροκ” , οι προσδοκίες μου πολλές….φαντάζομαι και των υπολοίπων που γέμισαν το χώρο για να είναι μάρτυρες της παρουσίασης στο κοινό της νέας του κυκλοφορίας , το “TOO MUCH AIN’T NEVER ENOUGH”…το προηγούμενο βράδυ , ελάχιστοι είχαμε την ευκαιρία για μία προακρόαση –επίσημη παρουσίαση στο φιλόξενο –ζεστό cafe/bar  του Public (αλυσίδα πολυκαταστημάτων ψυχαγωγίας) και ένα προμήνυμα για αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη…(ο άτυχος Doug Aldrich έμεινε απέξω , διότι οι πόρτες έκλεισαν κάποια στιγμή για το φόβο επεισοδίων…).

Πραγματικά , μετά από την ηχητική παρουσίαση του cd  από τους φιλόξενους dj’s του RoR , έφτασε η ώρα να εμφανιστούν επί σκηνής οι Troublemakers και ο Γιώργος Γάκης…

Με την ευγένεια που πάντοτε τον διακρίνει , άπειρες ευχαριστίες προς τους συντελεστές του δίσκου (Joe Lynn Turner, Bobby Rondinelli, James Kottak, Greg Smith, Γιάννη Σπάθα , Mark Cross για τους οποίους χρειάζεται τόμος για να χωρέσει τις δισκογραφίες τους  , Νίκο Ζούρο  - παλιός συνεργάτης  του Γ. Γάκη) στις κιθάρες , αλλά και ένας νεοεμφανιζόμενος κιθαρίστας από την πόλη της Θεσσαλονίκης , ο ταλαντούχος Anthimos Manti , ο Κώστας “Jo” Τζούνης στο μπάσο , ο Βύρωνας Τσουράπης που επαιξε μαντολίνο στο "Street of Broken Dreams"  και εμφανίστηκε και επί σκηνής το ίδιο βράδυ και ο Διαμαντής Καραγιαννακίδης στα πλήκτρα- η μπάντα που ηχογράφησε) με την παροιμιώδη , πατροπαράδοτη γιαννιώτικη αφήγηση παρουσίασε ένα –ένα τα τραγούδια του δίσκου και στην συνέχεια τα τραγούδησε…δε θα κάνουμε ξεχωριστή αναφορά σε κάθε τραγούδι(επίκειται ξεχωριστό αφιέρωμα σε έναν από τους ελάχιστους συνεπείς και αφοσιωμένους έλληνες του μελωδικού χώρου , οπότε αναμείνατε , παρακαλώ…), απλά μάθαμε με το γλαφυρό , παραστατικά περιγραφικό τρόπο του Γιώργου , για τη μητέρα του και το παστίσιο του Kip Winger, για την συζήτηση με τον James Kottak  μετά από συναυλία στην Πάτρα , τα τηλεφωνήματα τα υπερατλαντικά με τον Joe Lyn Turner , τα όνειρα των γεννητόρων του για τις σπουδές στο management  ώστε να συνεχίσει την προσοδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση και για τον αγαπημένο του αδελφό-ντράμμερ  της μπάντας , τα όνειρα και  τις εικόνες από τα 80’ς που έγιναν οι ευρηματικότατοι στίχοι στην σύνθεση – ύμνο των απανταχού ελλήνων 40άρηδων  , το DAYS OF ROCK 'N' ROLL , για να φτάσουμε στην ελληνικότατη σύνθεση από την  Ήπειρο των Χαλκιά και Τράκη , το “Μη με κοιτάς στα μάτια” , όπου ο ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ  Γιάννης Σπάθας έδωσε το έναυσμα για να ακούσει κάτι ιδιαίτερο και να τιμήσει με μία εξαιρετική απόδοση στο δίσκο , ο Γιώργος Γάκης… Ακολούθησε σύντομο διάλειμμα , για ακολουθήσει αυτό για το οποίο ο Γιώργος έγινε γνωστός: τζαμάρισμα με φίλους που τον  τίμησαν με την παρουσία τους και εκείνος το ανταπέδωσε με τον τρόπο που γνωρίζουν οι μουσικοί…πέρα από τις αγαπημένες διασκευές σε συνθέσεις των Whitesnake , συνόδεψε τους ανερχόμενους δισκογραφικά (περιμένουμε το δεύτερο μουσικό “παιδί” το καλοκαίρι…) Danger Angel που κυκλοφορούν στην ίδια αμερικάνικη εταιρεία την PERRIS RECORDS , τον ηθοποιό Τάσο Νούσια  που εμφανίζεται στην επιτυχημένη σειρά “Κλινική Περίπτωση” (για τις ανάγκες της οποίας υπήρξαν γυρίσματα το απόγευμα της ίδιας μέρας και που κάνει αναφορές στη μπάντα των Troublemakers και εμφανίζει τον Γιώργο Γάκη να είναι ο ρόκερ Πάνος που υποδύεται στην σειρά ο Τάσος –εάν σας μπέρδεψα δείτε την σειρά στο youtube υπάρχει το 12^ο σχετικό επεισόδιο) για να τραγουδήσουν το “With a little help from my friends” του Joe Cocker , για να κλείσει με μία καταπληκτική εκτέλεση στο “Mistreated” των  Purple με το κοινό να τα δίνει όλα και να γίνεται πραγματικότητα αυτό που δήλωσε σε πρόσφατη εξαιρετική συνέντευξη της ομοειδούς ιστοσελίδας και στον καλό φίλο Γιάννη Δόλα: “ θα πάω να παίξω τρεισήμισι ώρες , ώσπου να μη μπορώ ούτε να μιλήσω! Και όταν μου ζητάνε μετά από τόσες ώρες , στις τέσσερις παρά το “Mistreated” εκεί να δεις τι γίνεται, που δεν υπάρχει άλλο λαρύγγι! 

Δεν γίνεται ρε παιδιά!!! ”….και όμως έγινε εκπληκτικά και όπως έμαθα από τον φίλτατο Δημήτρη “Μίλτο” Σειρηνάκη την μεθεπόμενη , ο Γιώργος τραγούδησε με επίπονη φαρυγγίτιδα και κάνοντας ένεση κορτιζόνης για να είναι επαγγελματικά συνεπής και χωρίς να αφήσει να γίνει ορατό ίχνος σωματικής αδυναμίας….εάν αυτό όλο που ζήσαμε εκείνη τη βραδιά δεν είναι R’n’R , δε μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορεί να είναι…

Νότης Γκιλλανίδης

 

RATTLESHAKE: “Rattleshake”

Τρελαίνεστε ακόμη για τους Gun’s n’ Roses; Κτυπιέστε ατελείωτα όταν ακούτε Tesla και Great White; Έχετε ακόμη αφίσες των Motley Crue και Ratt στο δωμάτιο σας; Oι Skidrow είναι ακόμη η αγαπημένη σας μπάντα; Τότε αν συμβαίνουν όλα αυτά θα γουστάρετε και τους RATTLESHAKE. Τι εστί RATTLESHAKE; Άλλη μία ακόμη “χαμένη” μπάντα που ενώ περίμενε να κυκλοφορήσει το παρθενικό της δίσκο της κάπου στις αρχές  των ’90 αυτό δεν συνέβη ποτέ λόγω της καταιγίδας του grunge, με αποτέλεσμα το υλικό τους να “θαφτεί”. H μπάντα είχε ξεκινήσει στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από τον μπασίστα Bryan Lujan παρέα με τους κιθαρίστες Ralph Longo και Mark Freseman ενώ το γκρουπ συμπληρώθηκε με τον τραγουδιστή Don McBee (Flame) και τον ντράμερ Steve Fletcher. Τότε με τις live εμφανίσεις τους, έκαναν αίσθηση στο Bay Area του Σαν Φραντζίσκο με το όνομα Mad Anthony πριν γίνουν RATTLESHAKE. Ο ήχος και οι  επτά μόλις συνθέσεις τους που ηχογραφήθηκαν τότε, παραπέμπουν πιστά σε εκείνη την εποχή αφού παίζουν “ζόρικο”  αμερικάνικο hard rock, με κλασσικά riff και καλοδουλεμένα σόλα και με τα φωνητικά να μιμούνται πάρα πολύ τον Jeff Keith(Τesla). Η ΕΟΝΙΑΝ Records για άλλη μία φορά κυκλοφόρησε ένα μικρό “διαμαντάκι” σε παραγωγή και re-mastered του Rob Beaton (Santana, Sammy Hagar, Gun’s n’Roses). Φώτης Μελέτης

To αναλυτικό line up του Rockwave festival

Με εισιτήριο για τη Δευτέρα 2 Ιουλίου που ξεκινά από 28 ευρώ, το

Rockwave 2012 είναι το μουσικό γεγονός του καλοκαιριού που μπορεί να ζήσει ο καθένας μας!

Για να συνεχίσουμε να κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον, για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, για να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε εμπειρίες.

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

OZZY OSBOURNE & FRIENDS

MACHINE HEAD

PARADISE LOST

UNISONIC

PLANET OF ZEUS

LUCKY FUNERAL

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

THE PRODIGY

IGGY AND THE STOOGES

EVERLAST

PETER HOOK AND THE LIGHT

perform "Unknown Pleasures"

A Joy Dvision Celebration

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η προπώληση των εισιτηρίων για τη Δευτέρα 2 Ιουλίου θα ξεκινήσει την

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Τα πρώτα εισιτήρια κοστίζουν 28 ευρώ

Τα επόμενα εισιτήρια κοστίζουν 35 ευρώ

Η προπώληση των εισιτηρίων για την Κυριακή 1 Ιουλίου συνεχίζεται.

ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ

Αθήνα

TICKETHOUSE

Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς).

Τηλ.: 210 3608 366

Ωράριο Λειτουργίας

Δευτέρα – Παρασκευή: 10:30 – 18:30

Σάββατο: 10:30 – 16:00

Θεσσαλονίκη

MUSICLAND

Μητροπόλεως 102

Τηλ.: 2310 264 880

Ωράριο Λειτουργίας

Δευτέρα με Παρασκευή (πρωί): 10:30 – 14:30 &

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή (απόγευμα): 17:30 – 20:30

Σάββατο: 10:30 – 15:00

OnlineSales:

Για αγορές μέσω διαδικτύου με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:

www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr

HARD RIOT: “Living on a Fast Lane”

Hellfire Rockin... Αμερικανικό hard rock made in Germany! Δε νομίζω να σας πειράζει, ε; Εξάλλου το αποτέλεσμα μετράει, γι' αυτό λοιπόν άλλο ένα θα σας πω.. "sex, sex and Rock 'n Roll"! Το τονίζω αυτό και το θέτω υπό την υποψίαν σας, μιας και το πρωτότοκο άλμπουμ των Hard Riot, πραγματεύεται με σχετική επιτυχία ακριβώς αυτό. Hard rock και easy livin’, δοσμένα με ωραίο τρόπο και στα 11 κομμάτια του “Living on a Fast Lane”, φυσικά με φρέσκο ήχο και τέλεια παραγωγή, η οποία και επετεύχθει από τον δικό μας Βαγγέλη Μαράνη στα Maranis Studios στη Γερμανία. Αν κι εκεί ακριβώς έγκειται και η μικρή διαφωνία μου με το αποτέλεσμα (σε αυτό βέβαια δε φταίει ο Βάγγος!), αφού σε ορισμένα κομμάτια, “καταντάει” (και κατά τη γνώμη μου βρίσκω αυτή τη λέξη αντιπροσωπευτική), πολύ mainstream θυμίζοντας Nickelback και λοιπές pop στην ουσία μπάντες, χάνοντας έτσι τη βρωμιά και την αίσθηση σκόνης κι εξάτμισης, που θα ηθελα από ένα καθαρόαιμο hard rock συγκρότημα! Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως ως μπάντα δε πέτυχαν το στόχο τους, αφού μπορείς εύκολα ν’ ακούσεις χωρίς κούραση, μονορούφι όλο το άλμπουμ. Μα και  κομμάτια όπως τα “Nothing but you”, “Hellfire Rock”, “Turn of the lights”, αποζημιώνουν την αγορά του. Μεγάλο ατού των Hard Riot ο τραγουδιστής τους Michael Gildner, ο οποίος κατά τη γνώμη μου, έχει την ικανότητα να εξελιχτεί σε κάτι πολύ καλό και να δώσει στη μπάντα μεγάλη ώθηση. Ο χρόνος λοιπόν θα δείξει το μέλλον τους και τι άλλο έχουν να μας δώσουν.. Μιχάλης Κανακουσάκης

JEFF SCOTT SOTO: “Damage Control”

Το “Damage Control” σηματοδοτεί το πέμπτο επίσημο σόλο άλμπουμ από τον “παλαίμαχο” πια Jeff Scott Soto. Ο καλλιτέχνης, ο οποίος έχει περισσότερα από 60 άλμπουμ (!) στο ενεργητικό του, μαζί με πολλές συνεργασίες και ηχογραφήσεις σε όλο τον κόσμο, έχει καθιερωθεί ως ένας άψογος επαγγελματίας που διαχειρίζεται επιδέξια τη φωνή του σε όλα τα μουσικά είδη, από Melodic Heavy Metal και Hard Rock στην funk ακόμη και στην disco! Η καριέρα του ξεκινάει αρκετό καιρό πριν, σχεδόν τριάντα χρόνια, ως ο βασικός τραγουδιστής του μεγάλου Yngwie Malmsteen. Στην συνέχεια μεσουρανεί με τους Talisman, γίνεται για ένα φεγγάρι ο τραγουδιστής των Journey, των Soul Sirkus και πιο πρόσφατα συνεργάζεται με τους Trans-Siberian Orchestra. Το 1994 κυκλοφόρησε το "Love Parade", το 2002 το φανταστικό “Prism”, και στην συνέχεια τα  "Lost In The Translation" (2005) και το μάλλον απογοητευτικό  "Beautiful Mess" (2009). Ο Sotoόλα αυτά τα χρόνια κατάφερε και δημιούργησε ένα δυνατό fan-base αφού πέρα από την εξαιρετική του φωνή είναι και αυτό που λέμε cool τύπος! Η φωνή του, όπως προείπα, είναι εκρηκτική και σε συνεπαίρνει ότι στυλ μουσικής και να τραγουδήσει! Στο "Damage Control", ο Jeff αναμειγνύει όλα τα μουσικά στοιχεία που τον έκαναν διάσημο συν κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία της melodic rock σκηνής και μας τα παρουσιάζει σε ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ! Στο "Damage Control" συνεργάζεται με κάποια μεγάλα ονόματα όπως Dave Meniketti (Y & T), ο Jamie Borger (Talisman), ο Casey Grillo (Kamelot) και  ο Joel Hoekstra (Night Ranger ). Από την αρχή, με τα "Give A Little More", "Damage Control" και "Look Inside Your Heart", μπορεί κάποιος αμέσως να συμπεράνει ότι ο Soto rockάρει ανελέητα και προσπαθεί να μας γυρίσει πίσω στα 80s με αυτά τα μελωδικά διαμάντια! Η συνέχεια είναι εξίσου καλή με πολύ καλά τραγούδια στο μεγαλύτερο μέρος τους. Υπάρχουν κάποιες πιο heavy στιγμές χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από τα γνωστά μελωδικά μονοπάτια που γνωρίζει τόσο καλά! Το "Die A Little"είναι ένα καθαρά εμπορικό και πιασάρικο κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να παίζεται επί καθημερινής βάσης στα ραδιόφωνα. Σίγουρα από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου! Μια από τις πολύ δυνατές στιγμές του "Damage Control" είναι και η καταπληκτική μπαλάντα "Bonafide". To "Damage Control" είναι σίγουρα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Jeff Scott Soto τα τελευταία χρόνια. Είναι δυνατό, μελωδικό και πάνω απ'όλα η φωνή του είναι το ίδιο δυνατή και παθιασμένη όπως παλιά. Πιστεύω πως είναι περιττό να πω πως για τους οπαδούς του μελωδικού ήχου το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι απαραίτητο για την συλλογή τους! Μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2012 μέχρι τώρα! Ακούστε το! Βασίλης Χασιρτζόγλου

DEVIL’S TRAIN: “Devil’s Train”

Δερμάτινο μπουφάν γεμάτο ραφτά από αγαπημένες μπάντες, σκισμένα jeans, απαστράπτον τσόπερ άλογο.. εξάτμιση, μπύρες και play.. Devil's Train για να δέσει η όλη φάση! Αυτό όλο από μόνο του, θα μπορούσε να είναι όλη κι όλη η παρουσίαση του ντεμπούτου των Devil’s Train, ενός συγκροτήματος που στη φωνή βρίσκεται ο δικός μας R.D Liapakis (Λιαπάκης ρε!) γνωστός από τους Mystic Prophecy! Στις υπόλοιπες θέσεις του.. τρένου, βρίσκονται επίσης οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Jorg Michael (Stratovarius), Laki Ragazas (κιθαρίστας δικός μας και αυτός) και ο Jari Kainulainen (μπάσο σε Stratovarius-Evergrey) έτσι για να δέσει το γλυκό! Τι είπατε; Μήπως άκουσα All Star μπάντα;! Μα φυσικά έτσι είναι και ξέρετε πιο είναι το πιο σημαντικό για μένα; Ότι οι Έλληνες μουσικοί άνοιξαν επιτέλους τα φτερά τους και βρίσκονται ανάμεσα στους καλύτερους! Μάλιστα το ότι ως νέα μπάντα, ανήκουν ήδη στην Edel/Ear Music, μια δισκογραφική που πρέπει να είσαι “Pro” για να ενταχτείς στις τάξεις της, λέει από μόνο του πολλά! Γι’ αυτό μη περιμένετε τίποτα κάτω του “λίαν καλός” από τη φρέσκια προσπάθεια τούτη! Δώδεκα τα.. βαγόνια του σατανικού τρένου, γεμάτα βρώμικο hard rock, με αρκετή δόση Heavy Metal βέβαια και κορυφαίες στιγμές κατά τη γνώμη μου τα “The Answers” και η ωραία διασκευή στο “American Woman” των The Guess Who! Λείπει ναι μεν το κομμάτι breakthrough, αλλά ας μη ξεχνάμε πως αυτή είναι η αρχή μόνο. Η παραγωγή είναι πολύ καλή και καθαρή, με τις κιθάρες μπροστά και δυνατά και η φωνή του Λιαπάκη απλά αξιοζήλευτη! Το όλο εγχείρημα μόνο θετική γεύση μου άφησε, κάνοντας με να πιστέψω πως θα έχουμε ν’ ασχοληθούμε, με κάτι σημαντικό στο μέλλον! Όπου το δείτε “τσιμπήστε” το, χαλαρά! Μιχάλης Κανακουσάκης

REDRUM: Live report

Το περιοδικό Radar Rock διοργάνωνε  το πρώτο του live show στο KYTTAΡΟ LIVE
την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012 , παρουσιάζοντας τους REDRUM  πριν εμφανιστούν στο  Rosewood Festival ,  σε μία εμφάνιση που λογικά θα ήταν μία προθέρμανση…μαζί τους  μοιράστηκαν τη σκηνή οι WILD MACHINE και οι SOUNDTRUCK …Φρόντισα λοιπόν , αφού η επόμενη ήταν εργάσιμη , να είμαι εγκαίρως στο θρυλικό χώρο αλλά με έκπληξη και δυσαρέσκεια διαπίστωσα ότι η προσέλευση ήταν  αναιμική….θεώρησα ότι ήταν ακόμη νωρίς -9.00μμ- αλλά και όταν στις 10.00 άρχισε η παράσταση με τους πολλά υποσχόμενους SOUNDTRUCK να γεμίζουν τον χώρο με το καλοπαιγμένο  southern boogie και με εμφάνιση όσο και παραπομπές να παραπέμπουν ευθέως στους "ήρωες"  τους , τους Lynyrd Skynyrd ,  η προσέλευση δε βελτιώθηκε διόλου και μετά βίας φτάσαμε τους 60(;)….όλοι γνωστοί του χώρου μεταξύ μας σε παρόμοιες καταστάσεις και το σχόλιο του φίλτατου Γιώργου Φλωράκη( στα "κουκλίστικα" N.U.R.V studios του οποίου για 6 μήνες ηχογραφήθηκε και έγινε η μίξη του επερχόμενου παρθενικού άλμπουμ τους)  καταλυτικό: "πάντοτε στο μελωδικό χώρο είμαστε λίγοι και λίγοι θα παραμείνουμε…δεν είναι της μόδας…." …υποπτεύομαι βέβαια πώς η ποδοσφαιρική αναμέτρηση της βραδιάς συνέτεινε στη μη προσέλευση ορισμένων….η μπάντα καλοδουλεμένη έπαιξε ίσο περίπου αριθμό δικών τους συνθέσεων και διασκευών από Οι διασκευές που παιχτήκανε ήταν:

Tie Your Mother Down (Queen)

On The Hunt (Lynyrd Skynyrd)

Sweet Emotion (Aerosmith)

Hard To Handle (Black Crows version)

Gimme Shelter (Thunder version)

La Grange (ZZ Top)

για να κλείσουν την εμφάνιση τους με μία καταπληκτική διασκευή  από AC/DC  και το motto  κάθε προσγειωμένης ανερχόμενης μπάντας: "It’s a Long Way to the Top( if you wanna Rock n’ Roll) "…περιμένουμε με ανυπομονησία την κυκλοφορία του ψηφιακού τους δίσκου…

Για να πάρουν την σκυτάλη χωρίς χρονοτριβή , οι Glam-sters  Wild Machine με την ιδιαίτερη και δεσπόζουσα περσόνα του τραγουδιστή τους Johny Mercedess Hott  να "φτύνει" κυριολεκτικά  αλλά και τους στίχους  σε μια θεατρική –όπως πάντοτε κάνουν-εμφάνιση  με δικές τους ενδιαφέρουσες συνθέσεις και αρκετές διασκευές από  Britny Fox, Alice Cooper, Motley Crue, Quireboys,Faster Pussycat εάν διέκρινα και θυμάμαι με ακρίβεια…στήριγμα της όλης προσπάθειας ο πολυπράγμων "χαμαιλέων" της μουσικής , φίλος αγαπητός , Johnny Sinnis και η ικανότητα του στην κιθάρα….για να πάρουν θέση στην σκηνή οι σαλονικιοί (προσωπική συμπάθεια) Redrum με τον θρυλικό Athan Lyssa Kazakis (πρώην SARISSA , συγκρότημα με ιστορία στο χώρο) στις κιθάρες , τον εξαίρετο Michael Bormann ( στους αγαπημένους JADED HEART για αρκετά χρόνια και νυν "πολιτογραφημένο " ροδίτη) στη φωνή(καμπάνα , με όγκο ,έκταση και ισχύ…) , συνεπικουρούμενοι από τους Πάνο Μπαξεβάνη στην κιθάρα (τρελό κιθαριστικό δίδυμο σε παίξιμο και εμφάνιση) , τους μετρονόμους στο μπάσο ,  τον ALEX KID και στα τύμπανα με το Θάνο Σαρκετζή , ενώ την απαραίτητη γεύση για τη μελωδία πρόσθεσε με τα πλήκτρα ο μόνιμος πλέον MARCO GRASSHOFF….

Πραγματικά , η παρουσία τους δικαίωσε κάθε αναμονή , με εμφάνιση που είχε όλα τα χαρακτηριστικά που αναμένει ο ρέκτης του μελωδικού χώρου: εκπληκτικά φωνητικά , κιθάρες που δεν αρκούνταν σε δεξιοτεχνικά solos αλλά προσέθεταν μελωδικές γραμμές και ιδιαίτερα στις δισολίες , στακάτες μπασογραμμές , τύμπανα ευφάνταστα χωρίς να παρεκλίνουν από το ρυθμό , με απαραίτητο συμπλήρωμα της μελωδίας τα πλήκτρα…

Έπαιξαν συνθέσεις από το εξαιρετικό (μέχρι το επόμενο…) "No turning Back"  με τις επιρροές από Whitesnake , Deep Purple , Dokken , House of Lords , Winger διάχυτες παντού….εκπληκτικό το πάντρεμα του διασκευασμένου από τους Whitesnake , Ain’t no Love….in the Heart of….με τη δική τους σύνθεση Lonely Lady…ακόμη 3 τραγούδια από τις προσωπικές  κυκλοφορίες του Michael Bormann( Conspiracy, Capture the Moment) , καθώς και δύο διασκευές που έκαμε με το μουσικό όχημα των Jaded Heart….αναλυτικά το set list  δια χειρός του Athan Lyssa Kazakis , τον οποίο και ευχαριστούμε για την συμβολή του στην αρτιότητα της ανταπόκρισης…

intro Rise Up
2-Ready for the Big One's
3-Too Good to be True
4- It's Only Physical-Michael Bormann-από το  Conspiracy
5-No Turning Back
6-Thirsty for Love
7-Ain’t no Love jam to Lonely Lady
8-Hero (νέα σύνθεση από το επερχόμενο  cd των Redrum)
9- Stand Up- Michael Bormann -από το  Conspiracy
10-Rock Nation
11-Come Take me Higher-Michael Bormann-από το Capture the Moment
12-Heart to heart
13-Easy Lover-cover -Jaded Heart από  το 4
14-Judgement Day
encore-Live and Let Die-Jaded Heart

Αξίζουν ευχαριστίες προς όλες τις μπάντες για τη διάθεση , την άψογη μουσικότητα και την επικοινωνιακή τους ικανότητα…μακάρι και το κοινό να ήταν πολυπληθέστερο…βραδιές σαν και τούτη δεν πρέπει να παραβλέπονται από τους φίλους του μελωδικού χώρου…ούτε πολλές είναι , ούτε πολλοί είμαστε…

Νότης Γκιλλανίδης

JACK BLADES: “Rock N Roll Ride”

Τραγουδοποιός, απίστευτα ταλαντούχος συνθέτης, πολύ καλός μπασίστας, δυναμικός παραγωγός αλλά πάνω απ' όλα Μουσικός με το “Μ” κεφαλαίο! Όλα τα παραπάνω είναι κάποιοι χαρακτηρισμοί που συνθέτουν την προσωπικότητα αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Jack Blades. Πρωτοεμφανίστηκε με τους μεγάλους Night Ranger στα μέσα της δεκαετίας του '80 και είναι συνυπεύθυνος για τραγούδια όπως “Don’t Tell Me You Love Me”, “(You Can Still) Rock In America”, “Sentimental Street” και “Sister Christian”. Η συνέχεια του λίγο πολύ γνωστή αφού η συνεργασία του με τα ιερά τέρατα της Hard Rock σκηνής Ted Nugent, Tommy Shaw και τον drummer Michael Cartellone δημιούργησε τους εκπληκτικούς Damn Yankees στα τέλη του '80. Με τους Damn Yankees κυκλοφόρησε δύο απίστευτα μελωδικά άλμπουμ που είναι must για κάθε οπαδό του Hard Rock!! Η συνθετική του πορεία είναι κι αυτή αξιοθαύμαστη αφού έχει βάλει την “υπογραφή” του σε αρκετά τραγούδια των Aerosmith, Cher, Alice Cooper, Roger Daltrey, Great White, Journey, Ozzy Osbourne, Styx, Point Of Grace και πολλών άλλων. Το 2003 κυκλοφόρησε και το προσωπικό του άλμπουμ σε συνεργασία με τους “κολλητού”' του Tommy Shaw, Neal Schon, Michael Lardie (Great White), Warren De Martini (Ratt), Damon Johnson (Brother Cane) και φυσικά με τους συναδέλφους του στους Night Ranger Kelly Keagy και Brad Gillis. Εκτός απο τα μουσικά δρώμενα, ο Blades συμμετείχε και στη μουσική παράσταση του Broadway με τίτλο “Rock Of Ages.” Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στο τώρα και στο νέο πόνημα αυτού του πολύ σημαντικού καλλιτέχνη με τον πιασάρικο τίτλο “Rock N Roll Ride”. Ο Blades σε αυτόν τον δίσκο συνεργάζεται με τους Joel Hoekstra, Will Evankovich, Kelly Keagy, Brian Tichy, Eric Levy και Christian Matthew Cullen και μας προσφέρει μια Rock N' Roll βόλτα στον κόσμο του! Ένα κόσμο γεμάτο απο μελωδίες, δυνατές ενορχηστρώσεις, παθιασμένα φωνητικά και πάνω απ'όλα γνήσιο και αληθινό Rock N΄ Roll! Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο άλμπουμ με ενθουσίασε από το πρώτο του άκουσμα και δυσκολεύτηκα να βρω μια αδύναμη στιγμή ή κάτι που να μη μου αρέσει. Από το “Born for This” που είναι καθαρά Αμερικάνικο και ξεσηκωτικό, στην εκπληκτική μπαλάντα “Hardest Word To Say”, στο πολύ καλό “West Hollywood”, στο ραδιοφωνικό “Anything For You” και το αγαπημένο μου “Don't Give Up”, κάθε τραγούδι εδώ έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει στον ακροατή. Κλείνοντας έχω να προσθέσω πως η νέα δουλειά του μεγάλου Jack Blades είναι μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες μέχρι τώρα για την συγκεκριμένη σκηνή. Δυνατά συναισθήματα και καλογραμμένα τραγούδια από έναν μοναδικό μουσικό!!! Βασίλης Χασιρτζόγλου

Bangles: “Eternal Flame”

Η ιστορία των BANGLES αρχίζει κοντά στα Χριστούγεννα του 1980 με την Susanna Hoffs, και τις αδελφές Vicky και Debbi Peterson στο Los Angeles. Μετά από αρκετές περιπέτειες και αλλαγές με το όνομα του γκρουπ, το γυναικείο κουαρτέτο κυκλοφορεί το 1983 το σινγκλ σε μορφή Ε.Ρ. με τίτλο “The Real World”. Η αποδοχή του κόσμου δεν ήταν άμεση αλλά οι κριτικές ήσαν θετικές ενώ στη συνέχεια αποχωρεί η μπασίστρια Annette Zilinskas και την θέση της παίρνει η Michael Steel. Tην επόμενη χρονιά οι BANGLES κυκλοφορούν το πρώτο full album τους με τίτλο “All Over The Place” χωρίς να καταφέρουν να κάνουν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν το “Going Down to Liverpool” γραμμένο από τον Kimberley Rew (Katrina and the Waves, Soft Boys) και το “Hero Takes A Fall”. To 1986 η μπάντα απογειώνεται εμπορικά και καλλιτεχνικά με το εξαιρετικό άλμπουμ “Different Light” στο οποίο υπάρχουν υπέροχα τραγούδια όπως τα “Walk Like An Egyptian”, “Following”, “If She Knew What She Wants” και το θαυμάσιο “Manic Monday” το οποίο συνθετικά ανήκει στον περίφημο Prince μιας και στο δίσκο το υπογράφει με το ψευδώνυμο Christopher. O συνδυασμός rock ρυθμών και pop μελωδιών με σαφείς αναφορές στα sixties αφού σε μερικά σημεία υπάρχουν πινελιές από folk, garage και ψυχεδελικών ήχων έκαναν τις Bangles εξαιρετικά αγαπητές στο mainstream κοινό. O δίσκος έγινε πλατινένιος και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ενώ το τραγούδι “Walk Like An Egyptian” σκαρφάλωσε στην κορυφή των αμερικάνικων chart και βραβεύτηκε ως το καλύτερο video clip εκείνης της χρονιάς(1987) για το MTV. Το επόμενο βήμα για το συγκρότημα συμπεριλάμβανε την συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας “Less Than Zero” με το καταπληκτικό τραγούδι “Haze Shade of Winter”. Το συγκεκριμένο τραγούδι έφτασε στο Νο 2 στα αμερικάνικα τσαρτ και είναι διασκευασμένο αφού πρώτοι το ερμήνευσαν οι Simon and Garfunkel το 1966. Με την εμπορική επιτυχία να έχει απογειώσει σε δημοτικότητα τις BANGLES αποφάσισαν το 1988 να κυκλοφορήσουν το θαυμάσιο “Everything” με αρκετούς σημαντικούς μουσικούς να βοηθούν στο συνθετικό τομέα σε σημείο να υπάρχει μέχρι και το όνομα του κιθαρίστα των Kiss ,του Vinnie Vincent. Στο album ξανασυναντάμε το γνωστό πάντρεμα pop και rock μελωδιών με λιτές ενορχηστρώσεις όπου δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο ερμηνευτικό κομμάτι με την φωνή της Susanna Hoffs να μαγεύει. H εκπληκτική μπαλάντα “Eternal Flame” (αφιερωμένο στον Elvis Presley), το πανέμορφο “Ιn Your Room”, “Be With You” και το “I ‘ll Set You Free” αγαπήθηκαν πάρα πολύ, ανέβηκαν ψηλά στους καταλόγους επιτυχιών και σημάδεψαν με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία του group. Όμως φαίνεται η επιτυχία δεν βόηθησε τις BANGLES να συνεχίσουν μαζί και μετά από λίγο καιρό του γκρουπ διαλύεται με την τραγουδίστρια S.Hoffs να ακολουθεί σόλο καριέρα και την V.Peterson να σχηματίζει τoυς αξιόλογους Continental Drifters. Το 1999 η μπάντα επιστρέφει με την συμμετοχή της στο soundtrack της ταινίας Austin Powers: The Spy Who Shagged Me με το τραγούδι “Get the Girl” ενώ στη συνέχεια ακολουθεί και η reunion τουρνέ. Το 2003 κυκλοφορούν το μέτριο “Doll Revolution” και αυτή τη φορά συναντάμε τον Elvis Costello να βοηθά σε μία από τις συνθέσεις του άλμπουμ. Ακολούθησε η κυκλοφορία του πρώτου τους επίσημου dvd με τον τίτλο “Return to Bangleonia - Live in Concert” τον Αύγουστο το 2007. Το Σεπτέμβριο του 2011 οι BANGLES επέστρεψαν ξανά δισκογραφικά με το συμπαθητικό “Sweetheart of the Sun”, το οποίο κινείται ηχητικά σε πιο pop φόρμες και χωρίς να εντυπωσιάζει όπως έκαναν οι πρώτοι τους δίσκοι. Η μπάντα παραμένει ενεργή μέχρι και τις μέρες μας και συνεχίζει αδιάκοπα να δίνει αρκετά live. Φώτης Μελέτης