THE OFFSPRING: “Days Go By”

Δύσκολη περίπτωση οι The Offspring, ειδικά όταν έχεις ουσιαστικά μεγαλώσει μαζί τους. Όχι τίποτα άλλο, αλλά όταν έχει συνδυάσει τα μαθητικά σου χρόνια (εποχής γυμνασίου) με αξεπέραστα album όπως “Ignition”, (και κυρίως) “Smash” και “Ixnay on the Hombre”, έχεις πάντα την κρυφή ελπίδα να ξαναδείς αυτό το σχήμα να κυκλοφορεί κάτι ανάλογο.

Από την άλλη, η απλή λογική λέει πως εκείνες οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και η άνευ λόγου προσμονή τους, μόνο κακό μπορεί να κάνει, σε πρώτη φάση, στον ακροατή,  και κατ’ επέκταση στο group. Έτσι λοιπόν, έχω προ πολλού αποδεχτεί το γεγονός πως η αναμονή για ένα δίσκο των The Offspring αντάξιο του παρελθόντος, είναι μάταιη.

Η εύκολη λύση για μια κριτική τους εν έτει 2012 είναι η a priori καταδίκη του περιεχομένου του “Days Go By”. Προσωπικά όμως έχω αναπτύξει μια θεωρία για την μετά- Ixnay εποχή των The Offspring. Βγάζουν εναλλάξ καλά album και όσα μεσολαβούν είναι είτε μέτρια είτε με γνώμονα καθαρά κερδοσκοπικό.

Συγκεκριμένα, το “Americana” δεν το θεωρώ κακό μεν, αλλά ήταν τόσο επιτηδευμένα εμπορικό που δε μου άρεσε. Το “Conspiracy of One” από την άλλη, θεωρώ πως διατήρησε μια καλύτερη ισορροπία και ότι ήταν πιο πολύπλευρο. Το “Splinter”, παρότι εμπεριέχει 2-3 πάρα πολύ καλά τραγούδια, ήταν βουτηγμένο στη μετριότητα, ενώ το “Rise and Fall, Rage and Grace” ήταν σαφώς καλύτερο. Έτσι λοιπόν, είναι η σειρά του “Days Go By” να αποτελέσει την ενδιάμεση κυκλοφορία, ή αλλιώς το “πάτημα”, στην περίπτωση που μιλούσαμε για σχέσεις (rebound girl κτλ).

Η νέα δουλειά των The Offspring είναι ίσως η πιο μελωδική τους και συνάμα η πιο pop, αν μου επιτρέπεται ο όρος. Μπορεί να έχει να κάνει με το ότι δεν είναι παιδαρέλια πλέον, οπότε δεν έχουν και την ενέργεια την οποία έβγαζαν μέχρι ενός σημείου. Αν πάρουμε το “Days Go By” μεμονωμένα, χωρίς συγκρίσεις, έχουμε να κάνουμε με έναν ευχάριστο pop rock δίσκο, με λίγες όμως καλές στιγμές.

Πιο αναλυτικά, το “The Future I Now”, που ανοίγει το δίσκο, είναι μια αξιοπρεπέστατη σύνθεση, το “Hurting As One” είναι της sing-a-long λογικής των “Americana” και “Conspiracy of One”, το “Turning Into You” είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, ενώ το “Dividing By Zero” έχει μια αύρα από τα (πιο) παλιά (πάντα ευπρόσδεκτη).

Από εκεί και πέρα, δύσκολα κάποιος θα θυμάται ύστερα από λίγο καιρό το μέτριο “Secrets of the Underground”, το ανούσιο ομότιτλο κομμάτι, “Days Go By”, την πιο-κοινότυπη-δε-γίνεται μπαλάντα “All I Have Left Is You”, το reggae- like “Oc Guns”, το σαχλό “I Wanna Secret Family (With You)” ή το πραγματικά αδιάφορο “Slim Pickens Does the Right Thing and Rides the Bomb to Hell”. Και μπορεί το “Cruising California” να είναι ολίγον τι καγκουράδικο, αλλά είναι ότι πρέπει για καλοκαίρι και δη, για μαγαζί!

Για τη διασκευή του “Dirty Magic” από το εξαιρετικό “Ignition” του 1992, δεν έχω λόγο να πω κάτι. Παραμένει κομματάρα και αδυνατώ να καταλάβω τη χρησιμότητά του μέσα στο “Days Go By”.

Δεν ξέρω εάν επηρεάστηκαν από την εμπορική επιτυχία των Green Day (μπουου!), και θέλησαν να την γευτούν και αυτοί, αλλά είναι δεδομένο πως όταν θέλουν, μπορούν πολύ καλύτερα και ας πέρασαν τα χρόνια. Προσωπικά θα περιμένω το επόμενο πόνημά τους, που, βάσει της θεωρίας μου, θα είναι καλύτερο!

Στέφανος Στεφανόπουλος