Iggy Pop: "Post Pop Depression"

Διατρέχουμε την εποχή όπου οι μουσικές μοναδικότητες έχουν

αρχίσει, με την βιολογική τους έκλειψη, να φέρνουν το μουσικό κοινό προ μιας αμείλικτης πραγματικότητας : τα εκατομμύρια των ακροατών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην «εποχή του ροκ» (1960-2000) απομένουν, μήνα το μήνα, με λιγώτερους ζωντανούς θρύλους.

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση του 69χρονου (στις 21/4) Iggy Pop ότι «πιθανόν», με το τελευταίο του άλμπουμ που δούλευε από τις αρχές του προηγούμενου χρόνου, να εγκαταλείψει την δισκογραφία («για να φτιάξεις ένα πραγματικό άλμπουμ πρέπει να μπορείς να ρίξεις όλη σου την ενέργεια εκεί μέσα. Και αυτή είναι τώρα πια περιορισμένη», δήλωσε το Φεβρουάριο), αυτή η αίσθηση αδυσάρεστης νομοτέλειας ενισχύεται. Όμως το «καινούριο» άλμπουμ του Iggy Pop, ο οποίος από κάθε άποψη υπήρξε και παραμένι μια απ΄αυτές τις τελευταίες μοναδικότητες, γεμίζει μουσική ικανοποίηση και θαυμασμό. Έρχτεται μάλιστα ως αντίδοτο να τονώσει την πεποίθηση στον ροκ κόσμο ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν υποχωρεί, ούτε αποχωρεί ποτέ.
Ο τίτλος του άλμπουμ, "Post Pop Depression", παραπέμπει σε τερματικό σταθμό, τον σταθμό που κείται κάπου στο εγγύς μέλλον, όταν, μετά την «απόσυρσή» του ο Iggy Pop θα γίνει ξανά James Osterberg και κατόπιν μέρος της συλλογικής μουσικής μνήμης. Το φορτίο των στιχουργικών θεμάτων του είναι βαρύ, όμως η μουσική τους επεξεργασία σαφής και σημερινή.
Σ' αυτό έχουν καίρια συμμετοχή οι μουσικοί συνοδοιπόροι του Pop, οι οποίοι δικαιούνται να είναι περήφανοι για τη συμμετοχή τους σ' αυτή την τόσο ουσιαστική προσπάθεια.
Ο 43χρονος Josh Homme των Queens Of The Stone Age (και των Them Crookes Vultures) έχοντας δεχθεί την πρόσκληση του Pop τον Ιανουάριο του 2015, κατέληξε ένα χρόνο μετά να έχει γίνει όχι μόνον ο παραγωγός του άλμπουμ, αλλά να έχει συνεισέφερει στις συνθέσεις (παίζει κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και κάνει τα δεύτερα φωνητικά) τόσο εκτελεστικά, όσο και προσθέτοντας σ΄αυτές κάτι από το δικό του ύφος.
Ο 46χρονος Dean Fertita, το δεξί χέρι του Homme τα τελευταία 9 χρόνια και συμπαίκτης του Jack White στους The Dead Weather, συνεισφέρει με κιθάρες και πλήκτρα και ο 30χρονος Matt Helder των Arctic Monkeys με την ανάληψη του ρυθμικού μέρους. Όλους μαζί, η ερμηνεία και οι στίχοι του Iggy Pop τους συνέχει σ' ένα ατμοσφαιρικό τοπίο που παραπέμπει στις πιο art στιγμές του.

Δεν υπάρχει εδώ «σύμβαση», αναμάσημα ή μισο-ψημένη ιδέα. Σε αντίστιξη με το "Ready To Die" του 2013, όπου η garage δυναμική των Stooges αψήφησε για μια (τελευταία ίσως) την βιολογική φθορά, εδώ έχουμε μια περιεκτική, σχεδόν υπαρξιακή, περιήγηση. Καθώς ο Iggy πραγματοποιεί έναν απολογισμό γύρω από την πορεία και την μουσική του κληρονομιά (".my shadow Is walking in front of me / and I hope I'm not losing myself tonight"), ο εσώτερος Sinatra του αναλαμβάνει τα ηνία.
Μετά τα 60 ο φωνητικός αυτός εαυτός δεν είχε κανένα λόγο να κρυφτεί, το αβαθές των βιωμάτων του τον ανακαλεί φυσικά. Πρώτος ο Bowie είχε συλλάβει αυτή τη βαθιά - και όπως αποδεικνύεται αγέραστη - ποιότητα στη φωνή του, η οποία, πλάϊ στην ικανότητά του να σερβίρει με δωρικές φράσεις έντονες εικόνες, έγραψε μουσική ιστορία.
Στο "Break Into Your Heart", προειδοποιεί σαν καλός διαρρήκτης τί πρόκειται να συμβεί. Με το πρώτο σινγκλ"Gardenia", ένα ερωτικό τραγούδι για μια φευγαλέα θηλυκή ηρωίδα, απ΄αυτές που εμφανίζονται σαν φαντάσματα στην στιχογραφία του ("The streets are your home - now where do you roam?"), δίνει στον κόσμο ένα από τα πιο αισθαντικά και μυστηριώδη τρακς των τελευταίων χρόνων ("all I want to do is tell gardenia what to do tonight").

Στο "American Valhalla" διερωτάται στην ουσία αν υπάρχει τίποτε «μετά», με πλήκτρα που θυμίζουν αχνά την υπνωτιστική δύναμη του "China Girl".  "I have nothing but my name", ακούγεται να ομολογεί με ανατριχιαστική ειλικρίνεια στο κλείσιμό του. Με το "In The Lobby" ένας τζαζ-πανκ ρυθμός κουβαλά στίχους για το πού μπορεί να καταλήξει η υπερβολή ("six feet under").

To "Sunday" είναι ένα μικρό αριστούργημα που αναπολεί τις εποχές με τον Bowie στο Βερολίνο, το καλλιτεχνικό του peak. Κάθε νότα του, με τα ξερά τύμπανα και την σχολιαστική κιθάρα του Homme έχει σημασία για το αποκτάς και το τί σου λείπει στο τέλος της ημέρας ("The days roll on and then comes Sunday, Sunday afternoon").
Το επιθετικό και σκληρό "Vulture" επιβεβαιώνει αβίαστα το πόσο εύκολα ένα οποιοδήποτε κομμάτι του Pop μπορεί να φτιάξει γύρω του την ατμόσφαιρα ενός μικροταραντινικού κόσμου.

Το «αυστηρό» "German Days" και το συναισθηματικά διαπεραστικό "Chocolate Drops" ("There's nothing in the stars, if you fail not move, there's nothing in the dark, it's just some old excuse. Hangin' on, let it go"), στέκουν σε πολύ ψηλό σημείο. Ειδικά στο δεύτερο, ακούγεται τόσο άμεσος, βαθύς και σαρδόνιος όσο ποτέ ("When you get to the bottom, you're near the top/ the shit turns into chocolate drops").
Το μεγαλοπρεπές εξόδιο ακούει στον τίτλο "Paraguay" (με την ζωώδη mantra "wild animals they do - never wonder why - just to do what they goddamn do"). Ένα ιδιοφυές κομμάτι που μ΄ένα απροσδόκητο, νευρωτικό, break στη μέση αφήνει τον Iggy να παρασυσθεί σ΄ έναν παροξυσμό θυμού απέναντι στους πάντες και τα πάντα.
Τη φήμη, την κριτική, την τεχνολογία, την έμπνευση, όλα ("There's nothing awesome here .I' m tired of it - I don't want you, yes I'm talking to you - I wanna go to Paraguay . with servants and bodyguards to love me -  free of criticism - "You take your motherfucking laptop/ And just shove it into your goddamn foul mouth - And down your shit heel gizzard - You fucking phony two faced three timing piece of turd - And I hope you shit it out").
 Κι έτσι τελειώνει το άλμπουμ, απροσχημάτιστα, με τον τρόπο που μόνον ένας νέος εν βρασμώ επί εξήντα τόσα χρόνια μπορεί.
Ένα άλμπουμ με μόλις 9 κομμάτια (41 λεπτά σε διάρκεια), το οποίο αν τυχόν συναντήσει τον ακροατή σε περίοδο ενδοσκόπησης, θα του αφήσει σημάδια.
Στα 50 τελευταία χρόνια του ροκ, πιο «μεγάλος» είναι αυτός που φεύγει τελευταίος, για έναν τουλάχιστον λόγο: γιατί, ανεξαρτήτως τρόπου και τυχηρών, έχει κερδίσει το δικαίωμα να αφήσει, ακόμη και κοντά στην έβδομη δεκαετία του, άλμπουμ σαν κι αυτό στο σεντούκι με την κληρονομιά του.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου