Η φωνή του JIMI JAMISON είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο του aor ήχου.
Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής του, και ξεκινώντας από τους
Target, τους Cobra και καταλήγοντας στους θρυλικούς SURVIVOR, όπου έγινε
πασίγνωστος στο ευρύ κοινό (αλλά και από το Baywatch αφού ερμήνευε το
"I'm Always Here"), ο Jimi Jamison έχει πίσω του μία σημαντική διαδρομή.
Στο νέο του σόλο δίσκο μεγάλη και καθοριστική βοήθεια στην ενορχήστρωση και συνθετική δομή του “Never Too Late” είναι η παρουσία του Erik Mårtensson (W.E.T., Eclipse) μιας και ο Σουηδός δημιουργός συμμετέχει στην παραγωγή, στην κιθάρα, στο μπάσο και στα keyboards. Ο Erik Mårtensson έχει κάνει όπως καταλαβαίνετε τα “μαγικά του” και έχει δημιουργήσει ένα νέο melodic rock αριστούργημα αναδεικνύοντας την εξαιρετική ερμηνευτική δεινότητα του πρώην τραγουδιστή των Survivor.
Σε μερικά σημεία του άλμπουμ υπάρχουν έντονες μελωδικές γραμμές από τους Journey, κάτι που εκπλήσσει ευχάριστα ειδικά στο κομμάτι “Everybody's Got A Broken Heart” και λιγότερο στα “Calling The Game” και “Walk On (Wildest Dreams)”. Αλλά το πνεύμα των παλιών καλών SURVIVOR είναι διάχυτο σε όλο το δίσκο μιας και τραγούδια όπως τα προηγούμενα που αναφέραμε αλλά και το ομότιτλο και τα “I Can't Turn Back”, “The Great Unknown” θυμίζουν εκείνες τις δοξασμένες μέρες του "Burning Heart".
Τρεις είναι όμως κατά τη γνώμη μου οι κορυφαίες στιγμές του “Never Too Late”. Αρχίζοντας με το καταπληκτικό “Street Survivor” με την κιθάρα του Magnus Henriksson να ζωγραφίζει μαζί με τα keyboards και τη φωνή του JIMI JAMISON να γίνεται σαρωτική. Η επόμενη μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι το μνημειώδες “Bullet In The Gun” που αποτελεί ένα σύγχρονο aor ύμνο με τα πλήκτρα στη μέση του κομματιού να δίνουν άλλη διάσταση και το κινηματογραφικό ρεφρέν να σε ισοπεδώνουν. Ορμητικό, παθιασμένο σε σημείο να απογειώνεσαι από τη δύναμη και την ένταση που έχει αυτό το τραγούδι. Και τέλος, το “Heaven Call Your Name”, το οποίο δεν είναι άλλη μία τυπική μπαλάντα για να γεμίσει το album αλλά ένα εξαίσιο μελωδικό κομψοτέχνημα τραγουδισμένο με ένα ονειρικό ρεφρέν.
Σε μία συνεχόμενη λοιπόν καταιγίδα κυκλοφοριών από την Frontiers Records, η γριά κότα… αποδεικνύεται ότι μπορεί ακόμη και σήμερα να κυκλοφορεί αριστουργηματικά άλμπουμ. Βέβαια για να το επαναλάβουμε το χεράκι και το μυαλό του Erik Mårtensson έκαναν ετούτο το άλμπουμ να είναι υποψήφιο για το καλύτερο της χρονιάς.
Στο νέο του σόλο δίσκο μεγάλη και καθοριστική βοήθεια στην ενορχήστρωση και συνθετική δομή του “Never Too Late” είναι η παρουσία του Erik Mårtensson (W.E.T., Eclipse) μιας και ο Σουηδός δημιουργός συμμετέχει στην παραγωγή, στην κιθάρα, στο μπάσο και στα keyboards. Ο Erik Mårtensson έχει κάνει όπως καταλαβαίνετε τα “μαγικά του” και έχει δημιουργήσει ένα νέο melodic rock αριστούργημα αναδεικνύοντας την εξαιρετική ερμηνευτική δεινότητα του πρώην τραγουδιστή των Survivor.
Σε μερικά σημεία του άλμπουμ υπάρχουν έντονες μελωδικές γραμμές από τους Journey, κάτι που εκπλήσσει ευχάριστα ειδικά στο κομμάτι “Everybody's Got A Broken Heart” και λιγότερο στα “Calling The Game” και “Walk On (Wildest Dreams)”. Αλλά το πνεύμα των παλιών καλών SURVIVOR είναι διάχυτο σε όλο το δίσκο μιας και τραγούδια όπως τα προηγούμενα που αναφέραμε αλλά και το ομότιτλο και τα “I Can't Turn Back”, “The Great Unknown” θυμίζουν εκείνες τις δοξασμένες μέρες του "Burning Heart".
Τρεις είναι όμως κατά τη γνώμη μου οι κορυφαίες στιγμές του “Never Too Late”. Αρχίζοντας με το καταπληκτικό “Street Survivor” με την κιθάρα του Magnus Henriksson να ζωγραφίζει μαζί με τα keyboards και τη φωνή του JIMI JAMISON να γίνεται σαρωτική. Η επόμενη μεγάλη στιγμή του δίσκου είναι το μνημειώδες “Bullet In The Gun” που αποτελεί ένα σύγχρονο aor ύμνο με τα πλήκτρα στη μέση του κομματιού να δίνουν άλλη διάσταση και το κινηματογραφικό ρεφρέν να σε ισοπεδώνουν. Ορμητικό, παθιασμένο σε σημείο να απογειώνεσαι από τη δύναμη και την ένταση που έχει αυτό το τραγούδι. Και τέλος, το “Heaven Call Your Name”, το οποίο δεν είναι άλλη μία τυπική μπαλάντα για να γεμίσει το album αλλά ένα εξαίσιο μελωδικό κομψοτέχνημα τραγουδισμένο με ένα ονειρικό ρεφρέν.
Σε μία συνεχόμενη λοιπόν καταιγίδα κυκλοφοριών από την Frontiers Records, η γριά κότα… αποδεικνύεται ότι μπορεί ακόμη και σήμερα να κυκλοφορεί αριστουργηματικά άλμπουμ. Βέβαια για να το επαναλάβουμε το χεράκι και το μυαλό του Erik Mårtensson έκαναν ετούτο το άλμπουμ να είναι υποψήφιο για το καλύτερο της χρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.