Γιώργος Δημητριάδης και οι Μικροί Ήρωες: "Τίποτα Κακό δεν Θυμάμαι"

Μόλις πέρσι γιόρτασε τα 20 χρόνια δισκογραφίας του, με δύο σημαδιακές συναυλίες και το “Best Of”, θυμίζοντάς μας πόσα τραγούδια έχει αφήσει στο συλλογικό μας μουσικό μνημονικό. Και τώρα, με το 11ο άλμπουμ του με ολοκαίνουργιο υλικό, ο Γιώργος Δημητριάδης με τους Μικρούς του Ήρωες υπόσχεται νέα περιπετειώδη τεύχη.

Τραγουδοποιός που δεν αποφεύγει να ρέει με το τι συμβαίνει γύρω του, ανοίγει τον καινούριο του δίσκο με μια περιεκτική δήλωση «Δεν Είμαι Τώρα Κανενός» («Είμ΄ένας ήρωας μικρός που κάθε εμπόδιο στους καιρούς θ’ αντέξει»), την οποία και λίγο αργότερα θα υπογραμμίσει στο κάλεσμα του «Μέσα Απ΄τη Φωτιά» («Αν δεν αλλάξουμε και μεις, το μέλλον θα’ ναι ένας εχθρός που θα μας τρομάζει»).
Μετά το σχετικά βαρύθυμο (με τα δικά του όμως χαρίσματα) προηγούμενο lp του «Απ΄το Μηδέν», στο «Τίποτα Κακό Δε Θυμάμαι» έχουμε μια ανανεωτική εκ του σύνεγγυς προσέγγιση, με ηχογράφηση (απ΄τον Κώστα Παρίση) που αγκαλιάζει τον ακροατή, αφήνει μαεστρικά χώρο να μιλήσουν οι ακουστικές κιθάρες και τα πνευστά, καθώς καμβάδες από πλήκτρα χρωματίζουν το ξεχωριστό συναίσθημα κάθε σύνθεσης.

Και η παλέτα με τις διαθέσεις είναι, ως συνήθως στη δικογραφία του, ευπρόσδεκτα ευρεία. Μια απογειωτική ελαφράδα μπολιάζει τη νοσταλγία του «Ακορντεόν», στο «Ώρα Σελήνης», έρχεται σε στίχους Χριστίνας Καλογεροπούλου μια υπέροχα σπαρακτική μπαλάντα για τους έρωτες της μιας βραδιάς, γεμάτη υπαινικτικές φράσεις στην κιθάρα (και τα δύο από τα καλύτερά του μέχρι σήμερα), ενώ η ψυχεδέλεια των πρώϊμων Love χρωματίζει τη «Σκουριά».
Η φωνή του Δημητριάδη διατηρεί τη ζεστασιά αλλά και την αιχμή («Σε θέλω Ζωή») που μας έχει χαρίσει μέσα στα χρόνια μια σειρά από προσωπικές και τόσο ανοιχτές σε ταύτιση ερμηνείες. Ο ενδοσκοπικός «Μπάρμαν» (σε στίχους Ανδρέα Καραγιαννίδη) είναι γεμάτος κινηματογραφικές εικόνες, στο τρυφερό, απολογιστικό ομώνυμο είναι οι δικοί του στίχοι που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά, ενώ το «Θέλω Αέρα» (ντουέτο με τον Κώστα Παρίση σε στίχους και πάλι Χριστίνας Καλογεροπούλου) αναζητά και δίνει μια λυτρωτική ώθηση.
Ένας δίσκος φτιαγμένος να μεγαλώσει με τις ακροάσεις και να αναδείξει την αξία του με τις ζωντανές εμφανίσεις, όπου ο Γιώργος με τους Μικρούς Ήρωες βρίσκεται κατά τα κοινή ομολογία στο στοιχείο του.

Επισκοπώντας αυτά τα 20+ χρόνια προσωπικής δισκογραφικής παρουσίας του, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το ατέλεστο έγκλημα που έχει σιωπηρά αποδοθεί στον Γιώργο Δημητριάδη από μερίδα των εγχώριων διαμορφωτών της κοινής γνώμης είναι ότι ήταν πάντα ένας τραγουδοποιός που αξιοποιούσε μουσικές ρίζες και συνθετικό τάλαντο για να εκφράζεται με αμεσότητα, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια, σε καιρούς που στο ελληνικό ροκ είχαν πέραση πρότυπα εναλλακτικών, εντεχνολαϊκότροπων κι ετοιμοπαράδοτων αμφισβητιών.
Ενώ μπορούσε, δεν έφυγε και δεν παρεξέκλινε ποτέ από αυτά που ήθελε να δώσει. Σήμερα, με τον χρόνο αποδεδειγμένα να λειτουργεί υπέρ του, ο καινούριος δίσκος δίνει την ευκαιρία να τον χαρούν όσοι τον παρακολουθούν και να τον ανακαλύψουν ακόμη περισσότεροι.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου