Το “Battle Born” συνεχίζει τη ρότα που ξεκίνησαν οι The Killers με το προηγούμενο album, ενώ οι μουσικές ομοιότητες με το solo δίσκο του Brandon Flowers, που κυκλοφόρησε προ διετίας, είναι αναπόφευκτες. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό, αλλά η επιστροφή του group στη δισκογραφία είναι λιγότερο θεαματική από ότι θα περίμεναν οι απανταχού ακροατές του.
Είναι ίσως η πιο υποτονική δουλειά του σχήματος, η οποία όμως πατάει όσο καμία άλλη στις ‘80s επιρροές του και αυτό εν τέλει δε συντελεί αρνητικά. Η μέχρι πρότινος uptempo αισθητική παραμερίζεται και δίνει τη θέση της σε μια πιο μεστή χροιά, η οποία όμως δε θα βγάλει τον ίδιο αριθμό single με τις προγενέστερες δουλειές της μπάντας. Άλλωστε οι εποχές που οι Duran Duran (όχι τυχαίο παράδειγμα) πουλούσαν με τη σέσουλα, έχουν περάσει. Εκτός βέβαια και εάν οι The Killers επαναφέρουν τον εν λόγω ήχο στη μόδα… Τίποτα δεν αποκλείεται!
Σαν κυκλοφορία, το “Battle Born”, είναι καταδικασμένο να διχάσει… Από τη μία οι “rockers” θα ξενερώσουν με τη συστηματική έλλειψη κιθάρας, ενώ παράλληλα οι fan των ‘80s θα βρουν πολλά θετικά σημεία. Προσωπικά, είμαι ακόμη κάπου στη μέση… Θα ήθελα κάτι πιο “δυνατό”, λόγω της μακρόχρονης απουσίας τους, αλλά από την άλλη σε καμία περίπτωση δε μπορώ να πω πως το album είναι κακό. Θα είτο όμως πολύ πιο φυσιολογικό σαν άκουσμα εάν ερχόταν ένα χρόνο μετά το “Day & Age”, ή έστω εάν υπήρχαν συνθέσεις που να θύμιζαν κάτι από τις απαρχές του group.
Πάντως θεωρώ απαραίτητη την πολλαπλή ακρόαση του “Battle Born”, ακόμη και από τους πιο δύσπιστους, καθώς εμπεριέχει αρκετά διαμαντάκια τα οποία ίσως να μην έμπαιναν σε κάποιο (εμπορικού τύπου) best of, αλλά αυτό όταν μιλάμε για μουσική δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Στέφανος Στεφανόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.