Είναι στο πάλκο από τα τρυφερά 16, έχει
περιοδεύσει και αποθεωθεί σε όλες τις σκηνές του ροκ κόσμου μέχρι τα
23, αναγορεύθηκε σε guitar hero από τα 25 μέχρι και τα 30, τον ήθελαν ο
Οzzy κι οι Aerosmith, κι εκείνος εξακολούθησε να πίνει...
...Nα
εγκαταλείπει τα γκρουπ τελευταία στιγμή, να σωριάζεται επί σκηνής, να
γράφει και να ηχογραφεί με όποιον τραγουδιστή του φαινόταν να μπορεί να
ταιριάξει με τα κοφτά του ακόρντα.
Είναι ο Michael Schenker, οι κακές γλώσσες λένε «ο ταλαντούχος απ΄τα δύο αδέλφια».
Πάτησε τα 60 τον Γενάρη που μας πέρασε και ακούγεται και δείχνει απαράλλακτος. Ατόφιος. Μελωδικός. Επίμονος. Με αγγλικά επιπέδου κάτω του lower (ναι, ακόμη), στεγνός και αινιγματικός, πάνω στη σκηνή με την ίδια στάση - πόδια λυγισμένα πάνω απ΄τη μαυρόασπρη Flying V, να παρασύρεται με τα ίδια του τα ριφ και να εξαπολύει το ένα ενστικτώδες σόλο μετά το άλλο.
Αυτό το επί δεκαετίες ταυτισμένο με την Flying V ίνδαλμα, εδώ και τέσσερα χρόνια ξαναζεί δεύτερη νιότη με το σχήμα "Temple Of Rock". Σ' αυτό έχουν συμβάλει, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, τρία «παλιακά» στοιχεία : Πρώτον, ότι επιτέλους έχει βρει έναν τραγουδιστή που ξέρει να γράφει και υποστηρίζει τα τραγούδια του.
Μετά το cult ανέκδοτο Gary Barden, τον φλύαρο (και με χαμηλό συνθετικό χάρισμα) McAuley και μια σειρά ταλαντούχων τραγουδιστών που προσπαθούσαν να φτιάξουν το βιογραφικό τους δίπλα του, ο 55χρονος (νεούδι) Σκωτσέζος Doogie White μοιάζει ο άνθρωπός του.
Με θητεία στο ατυχές nineties αλμπουμ των Rainbow 20 χρόνια πριν, μια αποτυχημένη οντισιόν για τους Maiden (αποτέλεσμα της οποίας ήταν το να υποστεί η υφήλιος τον Blaze Bayley) και ένα επιτυχημένο πέρασμα από το σχήμα του Malmsteen (2002-2005, όσκαρ ανθεκτικότητας), ο White μπορεί σήμερα να είναι ένας καλοπληρωμένος γυρολόγος με γυμνασμένη φωνή και σταθερό συνθετικό απόθεμα, αλλά δείχνει να έχει βρει το λιμάνι του δίπλα στον Schenker.
Δεύτερον, η σιτεμένη δύναμη της πρώην ρυθμικής βάσης των Σκορπιών.
Οι Francis Buchholtz (61) και Herman Rarebell (65), έχουν δώσει προσωπικότητα στο άκουσμα, κάτι που έλειπε, χωρίς υπερβολή, από το μακρινό 1983 από τα σχήματα του Schenker (τότε με Ted McKenna και Chris Glen, και πάλι ένα δίδυμο που γνωριζόταν πολύ καλά από τους Sensational Alex Harvey Band).
Και τρίτον, ο πολυοργανίστας Wayne Findlay (χρόνια δίπλα στον Schenker) που προσθέτει χρώμα με τις επιλογές του (σ΄αυτό το άλμπουμ με επτάχορδες κιθάρες που πολύ ενέπνευσαν τον Michael, κατά δήλωσή του).
Για όσους ενθουσιάστηκαν με το "Bridge The Gap" του '13 όπου ακούγεται η ίδια σύνθεση, το "Spirit on a Mission" αποτελεί μια πάνω από ευπρόσδεκτη παράταση της απόλαυσης. Μάλιστα, το "S.O.A.M." είναι σκληρώτερο, αγγίζοντας σε σημεία το power metal, ήχο τον οποίο ούτως ή άλλως η κιθάρα του Michael βοήθησε να χτιστεί.
Το "Vigilante Man" είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα οργής και ακρίβειας, με τον Schenker να λοκάρει ένα από τα αβίαστα γκρουβ του. Μοιρασμένο μεταξύ mid-tempo και γρήγορων κομματιών, ολόκληρο το άλμπουμ καταφέρνει να θυμίσει την κιθαριστική ευδαιμονία των πρώτων άλμπουμ του Michael.
Tα "Saviour Machine", "Bulletproof", "Something of the Night", "Good Times" και "Let the Devil Scream", με την γνωστή Σενκερική οικονομία στην ανάπτυξη (minimum επιδειξιομανία και maximum ντράϊβ), πετυχαίνουν ευθεία το στόχο.
Για να γίνουμε και ελαφρώς tongue in cheek, δεν είναι καιροί να εκθειάζονται χωρίς περίσκεψη οι οποιοιδήποτε Γερμανοί, αλλά αυτός εδώ διαφέρει. Έχει ακολουθήσει τον δαίμονα εαυτού, ξοδεύοντας το ταλέντο του απερίσκεπτα, αψηφώντας χρήμα, δόξα και επιλογές καρριέρας για ένα και μόνο πράγμα, από τα 16 του μέχρι και σήμερα:
Για να παίζει και να γράφει αυτό που ακούει μέσα στο κρανίο του, χωρίς να υπολογίζει trends, παίζοντας με όποιους αισθάνεται γόνιμος μουσικά, ακόμη κι αν έχει σκοτωθεί μαζί τους στο παρελθόν.
Είναι ένας παλαιάς κοπής ροκ σταρ, ένας αρτίστας της κιθάρας. Αναλογικά, με ποδοσφαιρικούς όρους, ένας Όβερατ, ένας Νέτσερ, ένας Μπράϊτνερ, ξεροκέφαλος και επιδραστικός όσο λίγοι.
Ένα πραγματικό «Πνεύμα σε Αποστολή».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Είναι ο Michael Schenker, οι κακές γλώσσες λένε «ο ταλαντούχος απ΄τα δύο αδέλφια».
Πάτησε τα 60 τον Γενάρη που μας πέρασε και ακούγεται και δείχνει απαράλλακτος. Ατόφιος. Μελωδικός. Επίμονος. Με αγγλικά επιπέδου κάτω του lower (ναι, ακόμη), στεγνός και αινιγματικός, πάνω στη σκηνή με την ίδια στάση - πόδια λυγισμένα πάνω απ΄τη μαυρόασπρη Flying V, να παρασύρεται με τα ίδια του τα ριφ και να εξαπολύει το ένα ενστικτώδες σόλο μετά το άλλο.
Αυτό το επί δεκαετίες ταυτισμένο με την Flying V ίνδαλμα, εδώ και τέσσερα χρόνια ξαναζεί δεύτερη νιότη με το σχήμα "Temple Of Rock". Σ' αυτό έχουν συμβάλει, όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, τρία «παλιακά» στοιχεία : Πρώτον, ότι επιτέλους έχει βρει έναν τραγουδιστή που ξέρει να γράφει και υποστηρίζει τα τραγούδια του.
Μετά το cult ανέκδοτο Gary Barden, τον φλύαρο (και με χαμηλό συνθετικό χάρισμα) McAuley και μια σειρά ταλαντούχων τραγουδιστών που προσπαθούσαν να φτιάξουν το βιογραφικό τους δίπλα του, ο 55χρονος (νεούδι) Σκωτσέζος Doogie White μοιάζει ο άνθρωπός του.
Με θητεία στο ατυχές nineties αλμπουμ των Rainbow 20 χρόνια πριν, μια αποτυχημένη οντισιόν για τους Maiden (αποτέλεσμα της οποίας ήταν το να υποστεί η υφήλιος τον Blaze Bayley) και ένα επιτυχημένο πέρασμα από το σχήμα του Malmsteen (2002-2005, όσκαρ ανθεκτικότητας), ο White μπορεί σήμερα να είναι ένας καλοπληρωμένος γυρολόγος με γυμνασμένη φωνή και σταθερό συνθετικό απόθεμα, αλλά δείχνει να έχει βρει το λιμάνι του δίπλα στον Schenker.
Δεύτερον, η σιτεμένη δύναμη της πρώην ρυθμικής βάσης των Σκορπιών.
Οι Francis Buchholtz (61) και Herman Rarebell (65), έχουν δώσει προσωπικότητα στο άκουσμα, κάτι που έλειπε, χωρίς υπερβολή, από το μακρινό 1983 από τα σχήματα του Schenker (τότε με Ted McKenna και Chris Glen, και πάλι ένα δίδυμο που γνωριζόταν πολύ καλά από τους Sensational Alex Harvey Band).
Και τρίτον, ο πολυοργανίστας Wayne Findlay (χρόνια δίπλα στον Schenker) που προσθέτει χρώμα με τις επιλογές του (σ΄αυτό το άλμπουμ με επτάχορδες κιθάρες που πολύ ενέπνευσαν τον Michael, κατά δήλωσή του).
Για όσους ενθουσιάστηκαν με το "Bridge The Gap" του '13 όπου ακούγεται η ίδια σύνθεση, το "Spirit on a Mission" αποτελεί μια πάνω από ευπρόσδεκτη παράταση της απόλαυσης. Μάλιστα, το "S.O.A.M." είναι σκληρώτερο, αγγίζοντας σε σημεία το power metal, ήχο τον οποίο ούτως ή άλλως η κιθάρα του Michael βοήθησε να χτιστεί.
Το "Vigilante Man" είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα οργής και ακρίβειας, με τον Schenker να λοκάρει ένα από τα αβίαστα γκρουβ του. Μοιρασμένο μεταξύ mid-tempo και γρήγορων κομματιών, ολόκληρο το άλμπουμ καταφέρνει να θυμίσει την κιθαριστική ευδαιμονία των πρώτων άλμπουμ του Michael.
Tα "Saviour Machine", "Bulletproof", "Something of the Night", "Good Times" και "Let the Devil Scream", με την γνωστή Σενκερική οικονομία στην ανάπτυξη (minimum επιδειξιομανία και maximum ντράϊβ), πετυχαίνουν ευθεία το στόχο.
Για να γίνουμε και ελαφρώς tongue in cheek, δεν είναι καιροί να εκθειάζονται χωρίς περίσκεψη οι οποιοιδήποτε Γερμανοί, αλλά αυτός εδώ διαφέρει. Έχει ακολουθήσει τον δαίμονα εαυτού, ξοδεύοντας το ταλέντο του απερίσκεπτα, αψηφώντας χρήμα, δόξα και επιλογές καρριέρας για ένα και μόνο πράγμα, από τα 16 του μέχρι και σήμερα:
Για να παίζει και να γράφει αυτό που ακούει μέσα στο κρανίο του, χωρίς να υπολογίζει trends, παίζοντας με όποιους αισθάνεται γόνιμος μουσικά, ακόμη κι αν έχει σκοτωθεί μαζί τους στο παρελθόν.
Είναι ένας παλαιάς κοπής ροκ σταρ, ένας αρτίστας της κιθάρας. Αναλογικά, με ποδοσφαιρικούς όρους, ένας Όβερατ, ένας Νέτσερ, ένας Μπράϊτνερ, ξεροκέφαλος και επιδραστικός όσο λίγοι.
Ένα πραγματικό «Πνεύμα σε Αποστολή».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.