Joshua: "Intense Defense"

Ο Ελληνοαμερικανός (από τη Θεσσαλονίκη) κιθαρίστας Joshua

Perahia εγκατέλειψε τις σπουδές του σε προπαρασκευαστικά μαθήματα ιατρικής στο φημισμένο πανεπιστήμιο UCLA στο τέλος της δεκαετίας του '70 για να κυνηγήσει το μουσικό το όνειρο!

Ένωσε λοιπόν τις δυνάμεις του με τον αδελφό του Leon και δημιούργησε την πρώτη εκδοχή των Joshua και στα  1982 κυκλοφόρησε το πρωτόλειο της μπάντας, το Handis QuickThan TheEye στην εταιρεία Enigma Records.
Όταν όμως οι Joshua ήταν έτοιμοι να υπογράψουν συμβόλαιο με την εταιρεία Gold Mountain/A&M Recordsστα  1983, ο Perahia ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό (προτεστάντης) και όταν ενημέρωσε τα υπόλοιπα μέλη για την προσωπική του επιλογή, όλα τα μέλη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εγκατέλειψαν τη μπάντα.
Ο Perahia αμέσως δημιούργησε μία νέα εκδοχή των Joshua που περιλάμβανε τα μετέπειτα μέλη των χριστιανοροκάδων Shout όπως ο KenTamplin, ο Loren Robinsonκαι ο Jo Galletta.  Με τον ικανότατο τραγουδιστή Jeff Fenholtη μπάντα ηχογράφησε και κυκλοφόρησε στα 1986 το Surrender από την εταιρεία PolydorRecords.
Έπειτα από την επιστροφή της μπάντας από την ευρωπαϊκή περιοδεία για την προώθηση του "Surrender", ο Rob Rock (Project Driver) κλήθηκε να αναλάβει τη θέση πίσω από το μικρόφωνο, ήταν γνωστός ως ο τραγουδιστής στους Impellitteri και Warrior και επιπλέον είχε κυκλοφορήσει τρία καλά προσωπικά άλμπουμ, προσδίδοντας στη μπάντα ώθηση με τα δυναμικά και ευέλικτα φωνητικά του!
Η δε, ρυθμικά φρουρά  στηρίχθηκε στον ντράμερ Tim Gehrt και στον Emil Lech με το μπάσο του.  Οι απαραίτητες μελωδικές γραμμές προσφέρθηκαν από τον πληκτρά Greg Schultz.
 Η μπάντα περίπου ένα χρόνο ηχογραφούσε στη Γερμανία το "Intense Defense" έχοντας ένα οικονομικό μπάτζετ περίπου 700.000δολαρίων.  Άξιζε όμως το τελικό αποτέλεσμα και τον κόπο και το χρόνο αλλά και τα χρήματα που δαπανήθηκαν από την μπάντα.

Και εξηγούμε το γιατί: το καθοδηγούμενο από τα πλήκτρα  "Reach Up" σε συνδυασμό με τα βαρβάτα τύμπανα και την εξαιρετική κιθαρωδία  της ρυθμικής κιθάρας αναμιγμένη με την ευφάνταστη μελωδία της ηλεκτρικής κιθάρας δημιούργησαν μία καταπληκτική σύνθεση!
Το "I've Been Waiting" ωθεί το "Intense Defense" σε ένα περισσότερο εμπορικό ήχο προσανατολισμένο σε μία μελωδική hardrockκατεύθυνση.  Να συμπληρώσουμε, ότι στην σύνθεση υπάρχει το καλύτερο νεοκλασικό σολάρισμα κιθάρας του δίσκου.

Το "Only Yesterday" ξεκινά με μία μείξη ακουστικής κιθάρας και πλήκτρων που εναλλάσσονται μέχρι να αναλάβει η ηλεκτρική κιθάρα για να αποτελειώσει την πολύ καλή σύνθεση!
Να σημειώσουμε κι εδώ την παρουσία της συμφωνικής αίσθησης που αποπνέει η κιθάρα σε ένα ορχηστρικό ντελίριο που καταλήγει σε ένα  heavy κιθαριστικό ριφ.

Το μελωδικό rock του  "Crying Out For Love" είναι μία από τις καλές εμπορικές στιγμές του δίσκου! Πιασάρικη σύνθεση που σίγουρα αρέσει στους μελωδικούς ακροατές του δίσκου!

Το hard -ροκάδικο  "Living On The Edge" είναι το δυναμικότερο τραγούδι του δίσκου.
Η κιθαριστική δουλειά του Perahia ξεκινά με ένα επιθετικό και γρήγορο στυλ παιξίματος για να περάσει σε μελωδικότερη γραμμή προς το τέλος.

Τα πλήκτρα μας συστήνουν και το  "Tearing At My Heart" με ένα πανέμορφο συνδυασμό ρυθμικής κιθάρας και αφήγησης:
When all the dreams pass away, and fall in despair
When all the hope seems to fade, you'll still be there

Όσο αναπτύσσεται η σύνθεση αναδεικνύεται σε ένα υμνικό αριστούργημα με αιθέριο αίσθημα που δημιουργεί το ρεφραίν.
Τα πλήκτρα μεταφέρουν την ημιμπαλάντα  "Remembering You" στην πρώτη στροφή , ένα τέλειο αμάλγαμα μουσικό ρυθμικής κιθάρας και πλήκτρων που οδηγεί την σύνθεση σε ένα συναισθηματική επωδό και απογειώνει την συνθεση!Αγαπημένο ως μπαλάντα από τις καλύτερες που έχω ακούσει (και έχω ακούσει ποοοοολλές).
Ο δε Perahia με το μελωδικό παίξιμο στην κιθάρα δίνει ρέστα.

Το  "Look To The Sky" με εξαιρετική κοφτερή κιθάρα να κελαηδά στην σύνθεση που διανθίζεται με τα αρμονικά οπερετικά φωνητικά του Rob Rock και οδηγούν την σύνθεση σε αποθεωτικά ύψη!

Με φωνητικές αρμονίες ξεκινά το  "Don't You Know" , που είναι από τις καλύτερες συνθέσεις όπου όλοι οι μουσικοί βγάζουν μουσικότητα στον υπέρτατο βαθμό!

Το πανέμορφο εισαγωγικό σόλο των πλήκτρων καθορίζει άλλη μία εξαιρετική σύνθεση όπως είναι το  "Stand Alone" με ιδιαίτερα φωνητικά και νεοκλασική επένδυση  στο κιθαριστικό σόλο του Perahia.
 

Η εταιρεία RCAUS Aτελικά εγκατέλειψε τους Joshua ως αποτέλεσμα της επικόλλησης από τη μπάντα μίας ετικέτας στο δίσκο που έγραφε :  "This album is dedicated to the Glory of God" .  Αρκετά ανόητο την στιγμή που οι χριστιανοαναγεννημένοι Stryperείχαν πουλήσει εκατομμύρια δίσκων και η εταιρεία είχε επενδύσει στο δίσκο ήδη 700.000δολάρια…

Έπειτα από την κυκλοφορία του "Intense Defense", η μπάντα δε μπόρεσε να μείνει ενωμένη και τα μέλη της πήραν ξεχωριστούς μουσικούς δρόμους.
Οι Rob Rock, Greg Shultz και ο Emil Lech σχημάτισαν τους μελωδικούς μεταλάδες Driver με τον κιθαρίστα και μετέπειτα παραγωγό  RoyZ. Και καθώς οι Driver ποτέ δεν υπέγραψαν συμβόλαιο με εταιρεία αρκέστηκαν να ηχογραφήσουν ένα επαγγελματικότατο (από πλευράς ήχου) demo με πέντε τραγούδια.
Ο Perahia άλλαξε το όνομα της μπάντας σε Jaguar ενώνοντας τις δυνάμεις του με τον εκπληκτικό τραγουδιστή Robin Kyle, ηχογραφώντας ένα demo και επανεκτελώντας το "Show Me The Way" που υπάρχει στην επανακυκλοφορία του  1992 για το δίσκο Surrender από την OceanRecords.

Το "Intense Defense"  παρέμενε για χρόνια δυσεύρετο και πανάκριβο μέχρι την επανακυκλοφορία του σε CDτο 2003 και όχι άδικα.

Οι συνθέσεις:
"Reach Up" (4:43), "I’ve Been Waiting" (4:23), "Only Yesterday" (3:41), "Crying Out For Love" (4:20), "Living On The Edge" (4:08), "Tearing At My Heart" (3:49), "Remembering You" (5:06), "Look To The Sky" (4:14), "Don’t You Know" (4:08), "Stand Alone" (5:02)


Μέλη
Rob Rock – φωνή
Joshua Perahia – κιθάρες
Greg Shultz – πλήκτρα
Emil Lech μπάσο
Tim Gehrt –τύμπανα

Νότης Γκιλλανίδης

Bret Michaels: "True Grit"

Bret Michaels: "True Grit"

Πριν καιρό διάβαζα: "ο Bret Michaels κάνει στροφή

κυκλοφορώντας νέο δίσκο με ανάμιξη rock και country μουσικής. Το "True Grit" όπως ονομάζεται ο προσωπικός του δίσκος περιλαμβάνει μία επανηχογράφηση του πασίγνωστου Poison hit, “Every Rose Ha sIts Thorn” στο οποίο συμμετέχει και η θρυλική τραγουδίστρια country legend, Loretta Lynn".

Ο θρυλικός τραγουδιστής των Poison, BRET MICHAELS τελικά το τόλμησε!! Κυκλοφόρησε το  "True Grit"με 21 τραγούδια.
 Περιέλαβε στο δίσκο τραγούδια που είχε κυκλοφορήσει διάσπαρτα την τελευταία πενταετία , μερικά νέα που ηχογραφήθηκαν τους τελευταίους μήνες και διάφορα κλασικά-αγαπημένα των Poison που ξαναδουλεύτηκαν μουσικά!
Μεταξύ των συνθέσεων περιλαμβάνεται και η κυκλοφορία του 2012 "They Don’t Make an App For That (The App Song)" που πρωτοκυκλοφόρησε  από την ιστοσελίδα του Bret Michaels ως app  και το ροκάδικο "Get Undone".
Ο Bret επίσης φλερτάρει ούτως ή άλλως με το country / Americana ιδίωμα εδώ και χρόνια και αυτό αποτυπώνεται ιδιαίτερα στη νέα σύνθεση  "Girls on Bars"  που είναι εντυπωσιακή μίξη του προαναφερθέντος μουσικού ιδιώματος με στοιχεία rock 'nroll.
Όπως θα αντιληφθείτε και από τους στίχους ο frontman  των Poison εξυμνεί τις αρετές των κοριτσιών που "χορεύουν" επάνω στα bars (κάτι γνωρίζει παραπάνω).
Σημειώνει ο ίδιος για το τραγούδι αυτό: "όλοι χρειαζόμαστε τέτοιου είδους τραγούδια.
Το καλοκαίρι με κάνει να σκέφτομαι ανθρώπους να χορεύουν στα , να διασκεδάζουν . Σκέφτομαι τα κορίτσια πάνω στα και τα αγόρια να οδηγούν γρήγορα αμάξια.
Οι άνθρωποι θέλουν διασκέδαση μετά από ένα μακρύ, κρύο χειμώνα! ".
Υπάρχουν ακόμη τα πιο γνωστά τραγούδια των Poison.
Υπάρχει μία εξαιρετική κλασικοροκάδικη εκδοχή του  "Nothing' But AGood Time", το "UnskinnyBop" με πνευστά και γυναικεία δεύτερα φωνητικά , το ξαναδουλεμένο σε ύφος "καβαλώ τη μοτοσυκλέτα μου και πάω" "Talk Dirty To Me" και ένα αναγεννημένο  "Every Rose Has itsThorn," ηχογραφημένο με τη Loretta Lynn στο κτήμα της στο Tennessee και φυσικά την συνεισφορά της στο τραγούδι(τραγουδά στροφές του τραγουδιού).
Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης guest εμφανίσεις των  Lynyrd Skynyrd (συγκεκριμένα των Gary Rossington, Rickey Medlocke, Jimmy Buffett και Rascal Flatts) στη διασκευή του κλασικού τους Sweet Home Alabama.
Επίσης στη μπαλάντα Nothing to Lose συμμετέχει  η αγαπημένη Hanna Montana της Αμερικής  Miley Cyrus…όμορφη, ταξιδιάρικη σύνθεση.
 Άργησα να παραδώσω αυτήν την κριτική διότι άκουγα και ξανάκουγα το δίσκο προσπαθώντας να αποκρυσταλλώσω την τελική μου πρόταση και:
Το "True Grit" κυκλοφόρησε ως ένα ανάμεικτο δημιούργημα και στην πραγματικότητα είναι ένα ροκάδικο CD.
Εντάξει , υπάρχει διάχυτο country / Americana ύφος και ανάλογη  διάθεση, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι οι ηλεκτρικές κιθάρες και ο  Bret Michaels  που τραγουδά με το γνωστό κι αγαπημένο rock/hairmetal ύφος.
Τέλειο συμπλήρωμα και συνοδευτικό για τη γλυκειά ραστώνη του καλοκαιριού!

Νότης Γκιλλανίδης

House Of Lords: "Indestructible"

Μακριά από ιερόσυλες ροκ αναλογίες, αλλά όσο ακούει κανείς το

"Indestructible", πείθεται ότι με κάθε άλμπουμ της δεύτερης φάσης της καρριέρας τους (2004 έως και σήμερα) οι House Of Lords απομακρύνονται από την βαριά, μυθική σκιά του -ίσως πιο μουσικού όλων- συγκροτήματος της κύκνειας εποχής του hair metal.

Οδεύοντας προς το να γίνουν για τη σημερινή αχανή σκηνή του σκληρού ήχου το ηχητικό ισοδύναμο των Rainbow της περιόδου '79-'83. Δίνουν αυτό που δεν γίνεται να μην αρέσει, τόσο σε "ηλικιωμένα" και όσο και σε "παρθένα" hard rock αυτιά.
Δουλεμένες συνθέσεις, συμφωνικοφανείς ασκήσεις στη μελωδία, ευπρόσδεκτα λίγες παραλλαγές σε ρυθμούς και δομές τραγουδιών, με στρώματα κήμπορντς να γεφυρώνουν και να υπογραμμίζουν. Πάνω απ΄το μπαρόκ αυτό χαλί κυριαρχεί αυτή η τόσο μεστή σε συναίσθημα, εύκαμπτη αλλά και γεμάτη δύναμη φωνή του James Christian. Μπορεί η μέση να έχει φαρδύνει και η κώμη να μην έχει καμία συγγένεια αυτή του frontman που στην περιοδεία με τους Nelson το '91 έκανε συλλογή από γυναικεία εσώρουχα στη σκηνή, αλλά η φωνή εξακολουθεί να έχει όλα όσα χρειάζεται για μεταμορφώνει σχεδόν κάθε κουπλέ και ρεφρέν σε βατήρα προς την hard rock ευφορία.

Με πεισματικά υψηλά στάνταρ στην παραγωγή (ο Christian από το 2007 έχει αναλάβει και αυτό έργο) το άλμπουμ είναι το δέκατο συνολικά των Lords, το έκτο συνεχόμενο με την ίδια σύνθεση (Cristian/Bell/Zampa/McCarville), εξίσου βαρύ με το τελευταίο τους (το περσινό "Precious Metal") και μάλιστα λίγο περισσότερο δουλεμένο σε συνθέσεις.
Οι κιθάρες του Jimi Bell έχουν τον ρυθμικό όγκο που χρειάζεται για να ακούγονται οι Lords ακόμη και σαν κλασσικό, απολαυστικό, μελωδικό μέταλλο ("Go To Hell", "Indestructible", "100mph", "Ain' t Suicidal", "Stand And Deliver"), ενώ τα "Call My Bluff", "Another Dawn", "Eye Of The Storm" και "We Will Always Be One" (το τελευταίο προσπαθεί αξιοπρεπώς να ακολουθήσει την παράδοση της μπαλάντας), μεταφέρουν τα αρπίσματα από το '88 στο παρόν, με πιο μυώδη ήχο. 

Είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσει ποιοτικά τις κυκλοφορίες τους, ιδίως από το 2008 και μετά, καθώς όλες μοιάζουν στο ίδιο επίπεδο και χρειάζεται προσοχή απλώς για να διαλέξει κανείς τις αγαπημένες του μελωδίες. Οι δουλεμένες συνθέσεις, το επίπεδο της παραγωγής και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ αποζημιώνουν και αυτή τη φορά.
Τα "Pillar Of Salt", "Call My Bluff", "Indestructible" κερδίζουν επάξια θέση σε μια περιεκτική ανθολογία με τα καλύτερά τους, με τα "Go To Hell", "Ain't Suicidal" και το "Another Dawn" να πλησιάζουν ικανοποιητικά.

Tα 51 λεπτά διάρκειας με τα 11 καινούρια τραγούδια πράγματι εκφράζουν αυτό που έχει δηλώσει ο Christian στο δελτίο τύπου. "Είμαστε τόσο καιρό στην πιάτσα, έχουμε περάσει ο καθένας και όλοι μαζί τόσα πολλά, που έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να νιώθουμε και λίγο άτρωτοι".

Όπως κι αν το δει κανείς, ο James Christian, μετά την βαριά περιπέτεια με την υγεία του, έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται, κάθε χρόνο που περνάει, προσωρινός και απόλυτος νικητής. Και αν τα συχνά άλμπουμ των House Of Lords μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με «δουλειά» και όχι με θεόσταλτη έμπνευση, τότε είστε απλώς κακομαθημένοι ακροατές.
Τη μουσική τη φτιάχνουν άνθρωποι. Δοκιμάστε να παράξετε κάτι καινούριο απ΄το μηδέν (έστω με αναφορές στο προηγούμενο έργο σας) μέσα σε δώδεκα μήνες ικανό να το παρουσιάσετε σε κόσμο και μετά τα λέμε.
Απ΄τα άλμπουμ του φετινού καλοκαιριού, για όσους έχουν το συνηθίσει να φτιάχνουν συλλογές και να παίρνουν μέρη της δισκοθήκης τους μαζί τους για διακοπές.


Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Hungryheart: "Dirty Italian Job"

Οι Ιταλοί Hungryheart είχαν εκπλήξει ευχάριστα πριν από λίγα

χρόνια τους οπαδούς του melodic hard rock και παρά τις δύο μόνο δισκογραφικές τους κυκλοφορίες έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους.

Είχαν δε  εμφανίστεί  στην Αθήνα (16/3/12-Bat City) και Θεσσαλονίκη(18/12-Rosewood Festival) .
Έπειτα από δύο πολύ καλές κυκλοφορίες  το ομώνυμο "Hungryheart" και το "One Ticket To Paradise", που τους έκαμαν δημοφιλείς και τους καθιέρωσαν στη μελωδική κοινότητα (AOR / Melodic Rock), επανέρχονται με την τρίτη κυκλοφορία τους, το "Dirty Italian Job".
Δώδεκα συνθέσεις ατόφιου, μελωδικού  hard rock χαρακτηριστικού "μουσικού μανδύα" των Hungryheart.
Οι μουσικές εμπειρίες των μελών της μπάντες αναπτύχθηκαν την τελευταία πενταετία καθώς βρέθηκαν στην σκηνή και μοιράστηκαν μουσικές εμπειρίες με μπάντες και καλλιτέχνες όπως, οι: House of Lords, Mitch Malloy, Bobby Kymball , Vinny Appice, Issa, Kelly Keeling μεταξύ άλλων. Οι ρέκτες του μελωδικού  AOR/Hard Rock ήχου θα ανακαλύψουν συνθέσεις  όπως τα "Back To The Real Life" καθώς και το  single της μπάντας "Shoreline" καθώς και τα κλασικοροκάδικα "Rock Steady" και  "There Is A Reason For Everything" καθώς τα  "Devil's Got My Number", "Time For The Letting Go" και  "Second Hand Love" δείχνουν τη μπλουζίστικη δεξιοτεχνία της μπάντας.
Το αγαπημένο τραγούδι δεν είναι άλλο από την υπέρτατη μπαλάντα "Nothing But You" που παρουσιάζει τους ιδρυτικούς πυλώνες του γκρουπ των  Hungryheart , τον τραγουδιστή Josh Zighetti και τον κιθαρίστα αλλά και παραγωγό του δίσκου  Mario Percudani σε μία φωνητική και μουσική δεξιοτεχνία.
Υπάρχει και μία διασκευή στο δίσκο, το  "Bad Love" του Eric Clapton , που προσαρμόζεται και αναδομείται με σεβασμό στο δημιουργό αλλά ταιριασμένο στο ύφος του ιταλικού συγκροτήματος

Νότης Γκιλλανίδης

Flying Mercury: "Love is a Mystery"

Θεωρώ, ότι χρόνο με το χρόνο πως είναι ξεκάθαρο ότι ο αέρας της

Σκανδιναβικής χερσονήσου πνέει και στη ώρα μας! Είναι προφανές επίσης, ότι πέρα από τις αμιγώς ελληνικές κυκλοφορίες, αυτός ο αέρας φέρνει μαζί του μελωδικότητα (με σαφέστατη εμπορικότητα στον ήχο και τις συνθέσεις) και πληθώρα για την ΕλλάδαAOR κυκλοφοριών.

Αρκετά όμως με τα γεωγραφικά λογοπαίγνια, ας ασχοληθούμε με την αγαπημένη μας μουσική και μία από τις πολυαγαπημένες μπάντες (και στον rocktime.gr αλλά και προσωπικά ):
Οι Flying Mercury με το "Love Is a Mystery" παρουσιάζουν την πρώτη κυκλοφορία τους στο γνωστό κι αγαπημένο Hard Rock κυρίως σε 80’ς ύφος, καθώς και με κάποιες αναφορές από την Scandinavian Hard Rock σκηνή.
Καθώς είχα την ευκαιρία να βρεθώ στη δημιουργία του πρώτου clip  της μπάντας και να έχω μία προακρόαση του δίσκου, απλά αυτά που ακούσαμε μας καθήλωσαν από το πρώτο άκουσμα!
Ένας ήχος με τα πλήκτρα να χρωματίζουν όλες τις συνθέσεις, που ακούγονται τόσο μα τόσο 80ς, με μοντέρνο σημερινό ήχο.
Όμως τα καλογυαλισμένα και επεξεργασμένα κομμάτια που κυκλοφορούν –προς το παρόν- σε μορφή download  από τους ιστότοπους Amazon (http://www.amazon.co.uk/gp/product/B010C751X6/ref=dm_ws_sp_ps_dp) 
και  i-tunes
(http://rippletunes.com/album/Flying-Mercury/Love-Is-a-Mystery/1011863898/t0)
ανεβάζουν την ποιότητα στο έπακρο.
Τούτη εδώ η "δουλειά " είναι η επιτομή του της μελωδικής δουλειάς: καλοπροβαρισμένη μπάντα, με ενέργεια και πάθος από όλα τα μέλη της.
Τα πλήκτρα με τον Michael Tabou στη σωστή δοσολογία, η φωνή του John Kalivas αισθαντική, μελωδικότατη και υψίφωνη χωρίς να γίνεται κουραστική (θυμίζοντας το είδωλο του Bruce Dickinson), η κιθάρα σε αρμονικές γραμμές και σόλο ευφάνταστα με την "παλιά καραβάνα της μουσικής"  Spiros Fousekis ωριμότερο από ποτέ, ενώ η rhythm section με τους Johnnie Kontos (νέο μέλος – προσαρμόστηκε γρήγορα και άψογα) στο μπάσο και τον Peter Papapetros στα ντραμς μετρονομική και παθιασμένη παρουσία πραγματικά.
Στη νέα κυκλοφορία λοιπόν έχουμε 9 εξαιρετικές συνθέσεις, ατόφιου hard rock/AOR με λαμπερές μελωδίες, πιασάρικα χορωδιακά φωνητικά, παθιασμένες ερμηνείες από τον Γιάννη Καλύβα, πανέξυπνες κιθαριστικές μελωδίες,  πλουσιοπάροχα πλήκτρα και ογκώδη/μετρονομική rhythm section.
Από το εναρκτήριο "Looking for Love" μία σύνθεση που καθοδηγείται από τα πλήκτρα, πανέμορφη κιθαριστική γραμμή, με δυναμικά φωνητικά που θα αφήσουν κάθε "μελωδικοροκά –αφιονισμένο" για ήχο 80ς  απόλυτα ικανοποιημένο!
Το "Magnetic Attraction", που ακολουθεί είναι ένα δυναμικό hard rock ταξιδιάρικο κομμάτι, όπου η κιθάρα κελαηδά διακόπτοντας τον οίστρο των πλήκτρων μαζί όλα αυτά με τη φωνή στα όρια της να κεντάει τους ευφάνταστους στίχους.
Το "Dream of Winter" (γεια σου Γιώργο Σαμπάνη χαχα…) σίγουρα ξεχωρίζει και καταλαμβάνεσαι από το εθιστικό "άγκιστρο", που έχει ως δόλωμα τα δυναμικά 80ς synthesizers!
Στην συνέχεια και πριν καταλαγιάσει ο αχός της "80τίλας",  ακούγεται από τα ηχεία η πρώτη μπαλάντα του δίσκου: το "Our Love Will Never Die", με όλα τα στοιχεία που έχει μία hard rock  μπαλάντα, με "μελένιους στίχους" με τη φωνή να προσδίδει πόνο ατελείωτο και την κιθάρα του Φουσέκη να σε ταξιδεύει με ένα ριφ από τα παλιά.
Με τα  "Broken Arrow ", "The Wind Cries Out Your Name",  η μπάντα με τις μπαλαντοειδείς προσεγγίσεις, τις hard rock προτάσεις και τις απόλυτα φτιαγμένες για εμπορικές επιτυχίες συνθέσεις, ερευνά με απόλυτη επιτυχία τα όρια της "ζαχαρένιας μελωδίας" στα ίχνη σύγχρονων – ισάξιων συγκροτημάτων όπως οι H.e.a.t ή οι  Houston.
Προσωπικά αγαπημένο, το "Unwavering Faith" με τη γ@#$τη πληκτροεισαγωγή και τα αεροπλανικά φωνητικά που με τίναξε στον αέρα.
"Θεοί του Ολύμπου" τι ρεφραίν είναι τούτο...αμ τα ριφ της κιθάρας και τα υφέρποντα πλήκτρα σε όλο το κομμάτι;
Ζημιά ανεπανόρθωτη. Τα δε φωνητικά θυμίζουν τους εγχώριους cult ερμηνευτές Ντίνο Κωστάκη (Spitfire), Γιώργο Φλωράκη (Raw Silk) αλλά και τον Steve Harley (Cockney Rebels) στο επικό "Prepare for Glory", η  μπάντα αποτίει φόρο τιμής στους Iron Maiden (Man on the Edge) εποχής Blaze Bayley σε ένα κομμάτι έκπληξη, που πρωτάκουσα σε γνωστό club  της Αθήνας σε ένα από τα gig της μπάντας.
Όμορφο κομμάτι με ένα εκπληκτικό σόλο κιθάρας στη μέση αλά Malmsteen εποχής Rising Force, που δένει άψογα με τα υπόλοιπα και ακούγεται πανέμορφα σε ζωντανές εμφανίσεις.
Η μπάντα κλείνει το δίσκο της με το   ομώνυμο  "Love Is a Mystery" που είναι  ένας "μοντέρνος τοίχος ήχου" του AOR ύφους με ύψιστη φωνητική ερμηνεία, δυναμικά πλήκτρα  με μία ισχυρή δόση κιθαριστικής μαγείας , που οδηγούν σε ένα δυναμικό, υμνικό αποτέλεσμα.
Ένα "δολοφονικά" πανέμορφο AOR κομμάτι  με όλα τα στοιχεία που θα το καθιέρωναν στα μελωδικά charts  της χώρας, εάν υπήρχαν.
Έκτο μέλος της μπάντας η αεικίνητη, ενθουσιώδης και πανταχού παρούσα μάνατζερ του συγκροτήματος Evelin Parousi.
Χωρίς όμως την άψογη και άκρως επαγγελματική παρουσία του Makis Tselentis (2002 GR και όχι μόνο) στον ήχο, αυτή η προσπάθεια θα ήταν πραγματικά ημιτελής.
Εάν είστε άγευστοι από τον ήχο των Flying Mercury και τις πάμπολλες εμφανίσεις  τους , σίγουρα το "Love Is a Mystery", θα σας βοηθήσει να αποφασίσετε με σιγουριά, εάν σας αρέσει η μπάντα ή όχι!
Εάν έχετε "κολλήσει" με τους W.E.T, Brother Firetribe ή  Work Of Art  και έχετε "λιώσει" τα βινύλια των Europe, Journey και  Def Leppard θα προσθέσετε  ακόμη έναν θησαυρό στην συλλογή σας!
Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής και κολακείας ο δίσκος είναι απαραίτητος για την συλλογή κάθε ρέκτη του μελωδικού hard rock/AOR ήχου.

Νότης Γκιλλανίδης

Axe: "Axeology 1979-2001"

Από την καρδιά των ‘80’s οι αμερικανοί Axe, επανέρχονται στην

επιφάνεια με μια συλλογή δυναμίτη. Πολλοί πιθανότητα θα τους θυμάστε εξ’ αιτίας του “Rock ‘N’ Roll Party In Streets” του 1982, αλλά πέρα από αυτό το σχήμα ποτέ δεν έφτασε τόσο ψηλά όσο του άξιζε παρόλο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο AOR ραδιόφωνο τότε.

Ποιος ξέρει γιατί.. Το θέμα είναι ότι το αξίζανε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Μέσω της Cleopatra/Deadline Records, δίνεται και πάλι η ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω και να κάνουμε μια αναδρομή στην όλη καριέρα τους από το 1979 μέχρι το 2001.
Το άλμπουμ που θα μας βοηθήσει να το πετύχουμε αυτό λέγεται “Axeology 1979-2001” και πέραν από το προφανές που καλύπτει την καριέρα τους για αυτό το διάστημα, αποτελεί και μια πολύ καλή επιλογή συλλογής τύπου best of.

Η αναδρομή αυτή περιέχει συνολικά τριάντα έξι κομμάτια και είναι διπλή. Αναλυτικότερα έξι από το “Axe” του 1979, έξι από το “Living On The Edge” του 1980, εφτά από το “Offering” 1982, έξι από το “Nemesis” 1983, πέντε από το “Five” 1996, τέσσερα από το “The Crown” 2000 και bonus δύο ακυκλοφόρητα έως σήμερα ( “No Heroes” και “Bad Sometimes”).

  Είναι επομένως ένα πάρα πολύ καλό ανθολόγιο των AXE, σε deluxe digipack έκδοση με πλήρεις σημειώσεις γραμμένες από τον Bobby Barth, τα αυθεντικά εξώφυλλα των δίσκων, σπάνιες φωτογραφίες και άλλα.
Το λεύκωμα του “Axeology 1979-2001” δεν αφορά μόνο τους φανατικούς οπαδούς. Είναι πραγματικά ένα φανταστικό σημείο εκκίνησης ώστε να γίνει μια πρώτη γνωριμία μαζί τους. Οι παλαιότεροι φίλοι τους όμως, ίσως έχουν και ένα παραπάνω κίνητρο να το αποκτήσουν καθώς τα κομμάτια είναι όλα σε μορφή remaster των  original εκδόσεων, όποτε ο ήχος είναι πολύ καλύτερος και βοηθά στο να το απολαύσετε.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΙΜΙΤΗΣ