Μακριά από ιερόσυλες ροκ αναλογίες,
αλλά όσο ακούει κανείς το
"Indestructible", πείθεται ότι με κάθε άλμπουμ
της δεύτερης φάσης της καρριέρας τους (2004 έως και σήμερα) οι House Of
Lords απομακρύνονται από την βαριά, μυθική σκιά του -ίσως πιο μουσικού
όλων- συγκροτήματος της κύκνειας εποχής του hair metal.
Οδεύοντας προς το να γίνουν για τη σημερινή αχανή σκηνή του σκληρού ήχου το ηχητικό ισοδύναμο των Rainbow της περιόδου '79-'83. Δίνουν αυτό που δεν γίνεται να μην αρέσει, τόσο σε "ηλικιωμένα" και όσο και σε "παρθένα" hard rock αυτιά.
Δουλεμένες συνθέσεις, συμφωνικοφανείς ασκήσεις στη μελωδία, ευπρόσδεκτα λίγες παραλλαγές σε ρυθμούς και δομές τραγουδιών, με στρώματα κήμπορντς να γεφυρώνουν και να υπογραμμίζουν. Πάνω απ΄το μπαρόκ αυτό χαλί κυριαρχεί αυτή η τόσο μεστή σε συναίσθημα, εύκαμπτη αλλά και γεμάτη δύναμη φωνή του James Christian. Μπορεί η μέση να έχει φαρδύνει και η κώμη να μην έχει καμία συγγένεια αυτή του frontman που στην περιοδεία με τους Nelson το '91 έκανε συλλογή από γυναικεία εσώρουχα στη σκηνή, αλλά η φωνή εξακολουθεί να έχει όλα όσα χρειάζεται για μεταμορφώνει σχεδόν κάθε κουπλέ και ρεφρέν σε βατήρα προς την hard rock ευφορία.
Με πεισματικά υψηλά στάνταρ στην παραγωγή (ο Christian από το 2007 έχει αναλάβει και αυτό έργο) το άλμπουμ είναι το δέκατο συνολικά των Lords, το έκτο συνεχόμενο με την ίδια σύνθεση (Cristian/Bell/Zampa/McCarville), εξίσου βαρύ με το τελευταίο τους (το περσινό "Precious Metal") και μάλιστα λίγο περισσότερο δουλεμένο σε συνθέσεις.
Οι κιθάρες του Jimi Bell έχουν τον ρυθμικό όγκο που χρειάζεται για να ακούγονται οι Lords ακόμη και σαν κλασσικό, απολαυστικό, μελωδικό μέταλλο ("Go To Hell", "Indestructible", "100mph", "Ain' t Suicidal", "Stand And Deliver"), ενώ τα "Call My Bluff", "Another Dawn", "Eye Of The Storm" και "We Will Always Be One" (το τελευταίο προσπαθεί αξιοπρεπώς να ακολουθήσει την παράδοση της μπαλάντας), μεταφέρουν τα αρπίσματα από το '88 στο παρόν, με πιο μυώδη ήχο.
Είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσει ποιοτικά τις κυκλοφορίες τους, ιδίως από το 2008 και μετά, καθώς όλες μοιάζουν στο ίδιο επίπεδο και χρειάζεται προσοχή απλώς για να διαλέξει κανείς τις αγαπημένες του μελωδίες. Οι δουλεμένες συνθέσεις, το επίπεδο της παραγωγής και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ αποζημιώνουν και αυτή τη φορά.
Τα "Pillar Of Salt", "Call My Bluff", "Indestructible" κερδίζουν επάξια θέση σε μια περιεκτική ανθολογία με τα καλύτερά τους, με τα "Go To Hell", "Ain't Suicidal" και το "Another Dawn" να πλησιάζουν ικανοποιητικά.
Tα 51 λεπτά διάρκειας με τα 11 καινούρια τραγούδια πράγματι εκφράζουν αυτό που έχει δηλώσει ο Christian στο δελτίο τύπου. "Είμαστε τόσο καιρό στην πιάτσα, έχουμε περάσει ο καθένας και όλοι μαζί τόσα πολλά, που έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να νιώθουμε και λίγο άτρωτοι".
Όπως κι αν το δει κανείς, ο James Christian, μετά την βαριά περιπέτεια με την υγεία του, έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται, κάθε χρόνο που περνάει, προσωρινός και απόλυτος νικητής. Και αν τα συχνά άλμπουμ των House Of Lords μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με «δουλειά» και όχι με θεόσταλτη έμπνευση, τότε είστε απλώς κακομαθημένοι ακροατές.
Τη μουσική τη φτιάχνουν άνθρωποι. Δοκιμάστε να παράξετε κάτι καινούριο απ΄το μηδέν (έστω με αναφορές στο προηγούμενο έργο σας) μέσα σε δώδεκα μήνες ικανό να το παρουσιάσετε σε κόσμο και μετά τα λέμε.
Απ΄τα άλμπουμ του φετινού καλοκαιριού, για όσους έχουν το συνηθίσει να φτιάχνουν συλλογές και να παίρνουν μέρη της δισκοθήκης τους μαζί τους για διακοπές.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δουλεμένες συνθέσεις, συμφωνικοφανείς ασκήσεις στη μελωδία, ευπρόσδεκτα λίγες παραλλαγές σε ρυθμούς και δομές τραγουδιών, με στρώματα κήμπορντς να γεφυρώνουν και να υπογραμμίζουν. Πάνω απ΄το μπαρόκ αυτό χαλί κυριαρχεί αυτή η τόσο μεστή σε συναίσθημα, εύκαμπτη αλλά και γεμάτη δύναμη φωνή του James Christian. Μπορεί η μέση να έχει φαρδύνει και η κώμη να μην έχει καμία συγγένεια αυτή του frontman που στην περιοδεία με τους Nelson το '91 έκανε συλλογή από γυναικεία εσώρουχα στη σκηνή, αλλά η φωνή εξακολουθεί να έχει όλα όσα χρειάζεται για μεταμορφώνει σχεδόν κάθε κουπλέ και ρεφρέν σε βατήρα προς την hard rock ευφορία.
Με πεισματικά υψηλά στάνταρ στην παραγωγή (ο Christian από το 2007 έχει αναλάβει και αυτό έργο) το άλμπουμ είναι το δέκατο συνολικά των Lords, το έκτο συνεχόμενο με την ίδια σύνθεση (Cristian/Bell/Zampa/McCarville), εξίσου βαρύ με το τελευταίο τους (το περσινό "Precious Metal") και μάλιστα λίγο περισσότερο δουλεμένο σε συνθέσεις.
Οι κιθάρες του Jimi Bell έχουν τον ρυθμικό όγκο που χρειάζεται για να ακούγονται οι Lords ακόμη και σαν κλασσικό, απολαυστικό, μελωδικό μέταλλο ("Go To Hell", "Indestructible", "100mph", "Ain' t Suicidal", "Stand And Deliver"), ενώ τα "Call My Bluff", "Another Dawn", "Eye Of The Storm" και "We Will Always Be One" (το τελευταίο προσπαθεί αξιοπρεπώς να ακολουθήσει την παράδοση της μπαλάντας), μεταφέρουν τα αρπίσματα από το '88 στο παρόν, με πιο μυώδη ήχο.
Είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσει ποιοτικά τις κυκλοφορίες τους, ιδίως από το 2008 και μετά, καθώς όλες μοιάζουν στο ίδιο επίπεδο και χρειάζεται προσοχή απλώς για να διαλέξει κανείς τις αγαπημένες του μελωδίες. Οι δουλεμένες συνθέσεις, το επίπεδο της παραγωγής και η αυτοπεποίθηση του γκρουπ αποζημιώνουν και αυτή τη φορά.
Τα "Pillar Of Salt", "Call My Bluff", "Indestructible" κερδίζουν επάξια θέση σε μια περιεκτική ανθολογία με τα καλύτερά τους, με τα "Go To Hell", "Ain't Suicidal" και το "Another Dawn" να πλησιάζουν ικανοποιητικά.
Tα 51 λεπτά διάρκειας με τα 11 καινούρια τραγούδια πράγματι εκφράζουν αυτό που έχει δηλώσει ο Christian στο δελτίο τύπου. "Είμαστε τόσο καιρό στην πιάτσα, έχουμε περάσει ο καθένας και όλοι μαζί τόσα πολλά, που έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να νιώθουμε και λίγο άτρωτοι".
Όπως κι αν το δει κανείς, ο James Christian, μετά την βαριά περιπέτεια με την υγεία του, έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται, κάθε χρόνο που περνάει, προσωρινός και απόλυτος νικητής. Και αν τα συχνά άλμπουμ των House Of Lords μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με «δουλειά» και όχι με θεόσταλτη έμπνευση, τότε είστε απλώς κακομαθημένοι ακροατές.
Τη μουσική τη φτιάχνουν άνθρωποι. Δοκιμάστε να παράξετε κάτι καινούριο απ΄το μηδέν (έστω με αναφορές στο προηγούμενο έργο σας) μέσα σε δώδεκα μήνες ικανό να το παρουσιάσετε σε κόσμο και μετά τα λέμε.
Απ΄τα άλμπουμ του φετινού καλοκαιριού, για όσους έχουν το συνηθίσει να φτιάχνουν συλλογές και να παίρνουν μέρη της δισκοθήκης τους μαζί τους για διακοπές.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.