Mitch Malloy: “Live from Rock City” (dvd)

Ο "άγνωστος" σε αρκετούς Έλληνες ροκ οπαδούς, ο Αμερικανός τραγουδιστής και συνθέτης Mitch Malloy έχει κυκλοφορήσει το 2009 το dvd με τον τίτλο “Live from Rock City” βιντεοσκοπημένο στο Νότιγχαμ της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2008 στο “Firefest V”. 
Ο Mitch Malloy δισκογραφικά έχει βγάλει πολύ λίγα άλμπουμ αν αναλογιστεί κανείς ότι στο χώρο βρίσκεται σχεδόν είκοσιπέντε χρόνια και για ένα φεγγάρι πέρασε και από τους VAN HALEN όμως τελικά δεν κατάφερε να γίνει τραγουδιστής τους παρά μόνο να ηχογραφήσει μερικά τραγούδια μαζί τους που βγήκαν στην δημοσιότητα πριν λίγο καιρό. 
 Για να επανέλθουμε στην συγκεκριμένη κυκλοφορία οι οπαδοί του melodic rock θα χαρούν πραγματικά με αυτό το dvd διότι περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία εκείνα που το κάνουν ενδιαφέρον δηλαδή τρυφερές μελωδίες, δυνατές ερμηνείες, σκληρές κιθάρες (ο Tommy Denander βάζει πάλι την σφραγίδα του) και καλή σκηνική παρουσία ειδικά ο γυναικείος πληθυσμός θα μείνει γοητευμένος. 
 Στα έντεκα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο “Live from Rock City” ξεχωρίζουν τα υπέροχα “Anything at All”, “Over the Water, η μπαλάντα “Nobody Wins In This War” και το θαυμάσιο “Stranded In The Middle of Nowhere”. Επίσης υπάρχει η διασκευή στο “Stone In Love” των θρυλικών Journey και η συμμετοχή του σπουδαίου κιθαρίστα και συνθέτη Tom Denander. 
Οι λήψεις και η σκηνοθεσία είναι αρκετές καλές ενώ στο dvd συμπεριλαμβάνεται μόνο η συνέντευξη του Mitch Malloy χωρίς δυστυχώς κάποιο άλλο έξτρα υλικό που θα βοηθούσε τους νέους οπαδούς να ανακαλύψουν και να μάθουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για ένα αδικημένο καλλιτέχνη. 

 Φώτης Μελέτης

The Rockin’Dead: "Here Comes the Darkness"

Οι The Rockin’Dead είναι μία σχετικά καινούργια αλλά αξιόλογη ελληνική μπάντα που ψάχνει την αναγνώριση και την αποδοχή από το ευρύ κοινό με την κυκλοφορία του πρώτου στούντιο άλμπουμ τους που τιτλοφορείται "Here Comes the Darkness". Το συγκρότημα έχει ξεκίνησει την πορεία του, το 2013 κυκλοφορώντας το single με τίτλο “City Of Sin” με κορμό τότε τους Κώστα Στριφτό (φωνή, κιθάρα) και Πάνο Μαλαχία (κιθάρα). 
Αργότερα η μπάντα συμπληρώθηκε με την τραγουδίστρια Aννα Οικονομοπούλου και παράλληλα προστέθηκαν ο Θοδωρής Παπαχριστόπουλος (μπάσο) και ο Άκης Γαβαλάς (ντραμς). Ο ήχος και οι συνθέσεις των The Rockin’Dead παντρεύουν άψογα το alternative, garage και new rock ήχο και με βάση τις εμπνευσμένες μελωδίες δίνουν ένα όμορφο αποτέλεσμα. 
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι αρχικά τα δύο μικρά διαμάντια του άλμπουμ, τα "Victory or death" και "Angel in Distress" με το δεύτερο να θυμίζει κάτι μεταξύ Him και Evanescence. Το "She kicks & rocks" ροκάρει και ενθουσιάζει στο έπακρο. αλλά και το “Reckless Soul” με την κιθαριστική του δύναμη και τις εναλλαγές στα φωνητικά ανεβάζει κι άλλο στην εκτιμησή μας την μπάντα όπως και το εξαιρετικό "City of Sin" που θυμίζει έντονα κάτι από Depeche Mode και The Jesus and Mary Chain. 
Το ομότιλο κομμάτι είναι μία τρυφερή μελωδία που δείχνει και την λυρική πλευρά του σχήματος όπως το ίδιο συμβαίνει και στο "Burn & Fade" ενώ το "Your truth is just a lie" πιο alternative σύνθεση δεν γίνεται. Συνοπτικά οι Rockin’Dead με την συγκεκριμένη κυκλοφορία καταθέτουν ψυχή και ταλέντο και πετυχαίνουν να μας κάνουν οπαδούς τους. Θα περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο βήμα τους και φυσικά όπου ακούσετε ότι παίζουν live μην τους χάσετε. 


 Φώτης Μελέτης

Michael Sweet: "One Sided War"

H φωνή των Stryper κυκλοφόρησε την έβδομη σόλο δουλειά του και καταφέρνει να μας δώσει για πολλοστή φορά εξαιρετικά δείγματα heavy και hard rock ενορχηστρώσεων. 
Χωρίς το βάρος και την ιστορία που κουβαλά η μπάντα του και με πολύ θετική διάθεση νομίζω ότι ο “χριστιανός” ερμηνευτής μας χαρίζει ένα θαυμάσιο άλμπουμ που δείχνει να το απολαμβάνει και ο ίδιος. 
 Σε αυτό το δίσκο όμως ο Michael Sweet είχε δυνατούς συνεργάτες, οι οποίοι είναι σαρωτικοί σε όλες τις συνθέσεις του “One Sided War” αφού ο κιθαρίστας Joel Hoekstra (Whitesnake, Night Ranger), ο ντράμερ Will Hunt (Evanescence), ο έτερος κιθαρίστας Ethan Brosh (Burning Heat) και ο μπασίστας John O’Boyle (Tom Ingram Band) απογειώνουν με την εκτελεστική τους δεινότητα κυριολεκτικά την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Το άλμπουμ ξεκινά με το καταιγιστικό και επιβλητικό “Bizarre” και ήδη το πρώτο μικρό αλλά ευχάριστο σοκ μας ήρθε κατακούτελα, ακολουθεί το εξαιρετικό “Can't Take This Life” που θυμίζει μέρες από Dio με το ρεφρέν να κάνει την πιο όμορφη μελωδική υπέρβαση. 

Το ίδιο κομμάτι υπάρχει και σε δεύτερη εκδοχή σαν bonus track όπου στην φωνή συναντάμε την ταλαντούχα Mariah Formica. Με το “Radio” η κατάσταση γίνεται επική αφού τόσο η καθηλωτική ερμηνεία του Michael Sweet αλλά και η εκπληκτική κιθαριστική δομή του Joel Hoekstra δημιουργούν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς με το ρεφρέν να ακούγεται ουράνιο. Το “Golden Age” κινείται σε μεγάλες ταχύτητες με τις κιθάρες και τα σόλα να παίρνουν φωτιά ενώ το “Only You” ρίχνει για λίγο τις στροφές με τις μελωδικές γραμμές να γίνονται όλο και πιο συναρπαστικές. 
To “I Am” αναδεικνύει την πιο μοντέρνα heavy rock πλευρά του δίσκου ειδικά στο ρεφρέν με την κιθάρα να πρωτοτυπεί ενώ στο κουπλέ, οι Dio αναφορές είναι πάλι έντονες. To “Who Am I” ξεκινά με αργόσυρτους ρυθμούς με την ταξιδιάρικη ερμηνεία του Michael Sweet να δημιουργεί ανατριχίλες ενώ το “You Make Me Wanna” ακολουθεί την γνωστή συνταγή μιας δυναμικής και καλοπαιγμένης hard ‘n heavy σύνθεσης. To “Comfort Zone” επιβεβαιώνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις που σέβονται και τον πιο δύσπιστο ακροατή με τον Michael Sweet να “ξελαρυγγιάζεται” όμως τα εύσημα οφείλουν να αποδοθούν και στους αφανείς ήρωες Will Hunt (ντραμς) και John O’Boyle (μπάσο) που δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ δυναμισμού, συγχρονισμού, έμπνευσης και όγκου. 
To άλμπουμ κλείνει με το “One Way Up” που είναι το πιο “χορευτικό” τραγούδι του άλμπουμ με το φωνακλάδικο ρεφρέν να σε ξεσηκώνει και να δημιουργεί μία πάρτι ατμόσφαιρα.
 Εκείνο όμως που με γοήτευσε στο “One Sided War” είναι ότι εκτός πιστός "χριστιανός" που δηλώνει ότι είναι ο Michael Sweet φαίνεται ότι είναι και αρκετά πιστός στις αρχές του σκληρού ήχου αφού επιμένει να τιμά την μουσική που τον έκανε διάσημο και πλούσιο. Χωρίς πολλά-πολλά φτιαξίδια, χωρίς φτηνά επιικοινωνιακά κόλπα με τέρατα και μασκότ και χωρίς την αβάντα που έχουν πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, καταθέτει ένα μικρό κομψοτέχνημα όπου metal, hard rock και μελωδία συνδυάζονται πετυχημένα και με ανεξάντλητο δυναμισμό. 
Μία πραγματικά ευλογημένη και υπέροχη κυκλοφορία με τον Michael Sweet να αποδίδει φανταστικά γεμάτος συναίσθημα, πάθος και με απίστευτες γοητευτικές διακυμάνσεις στις ερμηνείες του. Μην κάνετε το λάθος και δεν ακούσετε αυτό το άλμπουμ… 

 Φώτης Μελέτης

Τesla: "Mechanical Resonance Live"

Συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την πρώτη και φοβερή και πλατινένια κυκλοφορία του “Mechanical Resonance” και τα Αμερικανάκια από το Σακραμέντο αντέχουν στον χρόνο και με μπόλικο ταλέντο δίνουν άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα ατόφιου hard rock γιορτάζοντας με αυτό τον τρόπο το ντεμπούτο τους.
 Γνήσια τέκνα των Aerosmith, Lynyrd Skynyrd, Led Zeppelinκαι και Grand Funk, οι Tesla δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με τα εμπορικά αναμασήματα άλλων νεόκοπων αλλά και παλιών συναδέλφων τους μιας και με όσα άλμπουμ έχουν εκδώσει, τιμούν και συνεχίζουν απερίσπαστοι και με συνέπεια το πνεύμα και την παράδοση της classic rock μουσική των seventies. 
Αγνό, αυθεντικό hard rock με τον Jeff Keith να ερμηνεύει με πάθος και δύναμη και τις κιθάρες των Frank Hannon και Dave Rude άλλοτε να πετούν φωτιές και άλλοτε να γρυλλίζουν μελαγχολικά αποδεικνύοντας περίτρανα γιατί οι TESLA διατηρούν την ζωντάνια και την ενέργεια τους σε υψηλό επίπεδο. Όπως γράψαμε και παραπάνω όλο το “Mechanical Resonance Live” είναι η σημερινή live εκδοχή ενός δίσκου που κυκλοφόρησε το 1986 και μας σημάδεψε ολοκληρωτικά και τον λατρέψαμε παράφορα.
 Είναι ένας δίσκος που περιλαμβάνει σπουδαίους ύμνους όπως τα "EZ Come EZ Go", “Modern Day Cowbo”y, "Cumin' Atcha Live" , "2 Late 4 Love" , "Rock Me to the Top" και το θαυμάσιο"Changes". Η μικρή έκπληξη στο “Mechanical Resonance Live” είναι η συμμετοχή του Phil Collen κιθαρίστας των Def Leppard στο ολοκαίνουργιο και πανέμορφο τραγούδι “Save That Goodness”. 

 Φώτης Μελέτης

Blackfoot: "Southern Νative"

Όταν «έσκασε» η είδηση για τους Blackfoot ότι συνεχίζουν με ολοκαίνουργια νέα μέλη και χωρίς τον ηγέτη τους Rickey Medlocke ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η μουσική βιομηχανία και η απληστία των μουσικών θα έφτανε σε τέτοιο σημείο. 
Βέβαια θα μου πείτε, εδώ οι άλλοι ιεροσυλούν στο όνομα των Thin Lizzy στους Blackfoot κόλλησες εσύ… 
 Είχα γράψει σε παλιότερο άρθρο μου ότι όπως πάει η δουλειά μιας και δεν υπάρχουν σήμερα οι δεκάδες καλές μπάντες του περασμένου αιώνα και παράλληλα ακόμη μεγαλουργούν συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, Scorpions, Metallica, Judas Priest, Ozzy ότι όλα αυτά θα αντικατασταθούν όταν επέλθει και η βιολογική φθορά με tribute μπάντες, με καλλιτέχνες ολογράματα (Dio) και ροκ μιούζικαλ ώστε κάποιοι να συνεχίζουν να τα τσεπώνουν εκμεταλλευόμενοι την λατρεία των οπαδών χωρίς ίχνος σεβασμού στην ιστορία του κάθε καλλιτέχνη.
 Όμως με τους Blackfoot που έχουν μία αξιοπρεπή πορεία όλα αυτά τα χρόνια και ενώ είναι ακόμη στη ζωή τόσο ο Rickey Medlocke αλλά και άλλα μέλη όπως ο θρυλικός μπασίστας Greg T. Walker θα μπορούσαν να κάνουν ένα καλό reunion έστω και σε συναυλιακό επίπεδο και όχι να διασύρονται με κινήσεις που μόνο κάποιος «σάπιος» χαρτογιακάς των δισκογραφικών εταιριών μπορούσε να είχε σκεφτεί. Τέλος πάντων μπορεί η απογοήτευσή μου να είναι μεγάλη όχι τόσο από την μετριότητα του άλμπουμ αλλά από την ισοπέδωση που καλλιεργείται από εξαιρετικούς μουσικούς που όμως για λίγα δολλάρια ακόμη ξεπέφτουν στα μάτια μας. 
Ερχόμενοι στο άλμπουμ λοιπόν θα λέγαμε ότι είναι μία φιλότιμη southern rock δουλειά με συμπαθητικές μελωδίες και νεανική φρεσκάδα, επαγγελματικά παιξίματα, δυνατές κιθάρες με καλοπαιγμένα σόλα αλλά φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το συναίσθημα και την ανατριχίλα που δημιουργούσαν οι Blackfoot την δεκαετία του ‘70 και ‘80 και την rock περηφάνεια που εξέπεμπαν άλμπουμ όπως τα “Siogo”, “Marauder” και “Strikes”. 
To μόνο άσμα που θυμίζει ελάχιστα κάτι από τις δοξασμένες εποχές του παρελθόντος είναι το ομότιτλο κομμάτι χάριν στην συμμετοχή του Rickey Medlocke και το “Satisfied Man” ενώ οι εκπλήξεις συνεχίζονται με το “Take me Home” που θυμίζει Alice in Chains!
 H προσπάθεια της νεόκοπης μπάντας και του μέντορα τους, που έχει αναλάβει και την παραγωγή να σώσουν την κατάσταση με τις διασκευές στο κλασικό "Ohio" ((Crosby, Stills, Nash & Young ) και “Whisky Train" (Procol Harum) επιβεβαιώνει για μένα πόσο τυχοδιωκτική είναι αυτή η κυκλοφορία. 

 Φώτης Μελέτης

Outlasted: "Into The Night"

Το γένος του μελωδικού rock/A.O.R εμπλουτίσθηκε εδώ και ένα μήνα περίπου από έναν ακόμη άξιο εκπρόσωπο της σκανδιναβικής χερσονήσου: τους Νορβηγούς OUTLASTED που με το εξαιρετικό πρωτόλειο τους "Into The Night" κατέλαβαν επάξια θέση στο στερέωμα των μελωδικών δημιουργών.

Ως πρώτη εντύπωση: σαφέστατα σε κερδίζει το εντυπωσιακό εξώφυλλο απόλυτα ταιριαστό, όπως και ο πιασάρικος τίτλος του δίσκου, με το ύφος της μουσικής που παίζουν. Και όταν έβαλα το cd στο ηχοσύστημα οι εκπληκτικές συνθέσεις μου "πήραν το μυαλό"!
Η μοναδική μπάντα, προς το παρόν, που θα μπορούσα να αποθεώσω επίσης ως τις μεγάλες ελπίδες  του "χρυσωρυχείου του A.O.R"  είναι οι  Winter Road (παρουσίαση λίαν συντόμως)!
Εξηγούμαι περαιτέρω: Τα  δύο εναρκτήρια "Someone Like You" και  "Ghost Of Love" που περιγράφουν με το καλωσόρισμα τις μελωδικές ηχητικές πανδαισίες που ακολουθούν… μελωδικές κιθάρες, πλήκτρα "μελωμένα", βαρβάτες μπασογραμμές και στιβαρά τυμπανίσματα με  μία καθάρια φωνή  στηριγμένα σε πανέμορφα χορωδιακά φωνητικά.
Τα "Loving You Ain't Easy", "Live For Today", "I Want You To Know" και το  "Living A Lie" είναι η δεύτερη δόση ισχυρού "μελωδιογόνου", όπου οι συνθέσεις πλουσιοπάροχα επενδυμένα με synths συν τα προηγούμενα πλήρη συστατικά που περιέγραψα, γίνονται υμνικές και "εξαρτησιογόνες".
Το "Sacrifice", που ακολουθεί μελωδικότατο και ρυθμικό εντυπώνεται αμέσως στο μυαλό. Τα  "Anything For You" και "Back To You" (Bonus Track) είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένες μπαλάντες, απόλυτα ταιριαστές για τις τελευταίες καλοκαιρινές ρομαντζάδες … φεγγάρι, αεράκι, κλειστά μάτια και ταξιδεύεις με τούτες τις συνθέσεις.
Tα δύο τραγούδια που κλείνουν το δίσκο, τα "Writing On The Wall" και το "Unbroken", όπως άρχισε ο δίσκος: μελωδικά και ρυθμικά και με σπουδαία κιθαριστική δουλειά, ειδικά η δεύτερη σύνθεση.
Το σπουδαιότερο στοιχείο αφορά το νεαρό της ηλικίας των μελών της μπάντας, όπου με άψογη μουσικότητα μοιάζουν με βετεράνοι στο περίτεχνο χώρο της μελωδίας και του A.O.R !
Απευθύνεται ο δίσκος ειδικά σε όποιον θεωρεί εαυτόν αφοσιωμένο οπαδό του A.O.R και του μελωδικού χώρου γενικότερα. Μέσα στα 10 καλύτερα για το 2016!

Νότης Γκιλλανίδης

John Miles Βand: “Transition”

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1949 ο πολυτάλαντος(φωνή, κιθάρα, πλήκτρα, συνθέτης) JOHN MILES ξεκίνησε την καριέρα του το 1976 και με καθοδηγητή τον παραγωγό Alan Parson κατόρθωσε με το ξεκίνημα του να κάνει επιτυχία στην χώρα του την Αγγλία με το τραγούδι “Music”(έφτασε στο Νο3) από το ντεμπούτο του άλμπουμ “Rebel”. 
 Μετά και από την κυκλοφορία έξι μέτριων δίσκων αποφασίζει σαν JOHN MILES BAND το Noέμβριο του 1985 να κυκλοφορήσει το έβδομο άλμπουμ που φέρει τον τίτλο “Transition” στο οποίο συμμετέχουν οι Bob Marshall στο μπάσο και ο πρώην ντράμερ των Jethro Tull, Barriemore Barlow οι οποίοι με την καθοριστική βοήθεια τριών παραγωγών του κιθαρίστα Τrevor Rabin από τους ΥΕS, του Beau Hill (Ratt, G.Moore, Streets,Kix) και του Pat Maron (R.Plant, Hawkwind) δημιούργησαν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. 
Το “Transition” περιέχει μία ποικιλία συμπαθητικών εμπορικών ροκ και ποπ ήχων συμπληρωμένα με αισθησιακές μπαλάντες όπως τα “I Need Your Love”, “You ‘re the One” και το θαυμάσιο “Blinded”( στην επανέκδοση υπάρχει και η σινγκλ μορφή του) που ερμηνευτικά θυμίζει έντονα τον Sammy Hagar. Ο δίσκος πάντως αρχίζει πολύ δυναμικά με δύο καταπληκτικά τραγούδια το εξαιρετικό “Once In Your Life” και τον ξεχασμένο aor ύμνο “Run”. 
Σε αρκετά σημεία το “Transition” θυμίζει καλλιτέχνες όπως τους Hall and Oates, Go-West, Police και Phil Collins ειδικά σε τραγούδια όπως το “Who Knows” και “Watching Over Me” ενώ εκτός από το “Run” άλλο ένα υπέροχο τραγούδι που κερδίζει τις εντυπώσεις στο άλμπουμ είναι και το “Hard Times”. 
Ο δίσκος παρότι ήταν πολύ καλός, εμπορικά απέτυχε και το μόνο που έκανε στην συνέχεια ο John Miles ήταν να κυκλοφορήσει δύο-τρία άλμπουμ και να παίξει σε τουρνέ με τους Tina Turner, Bryan Adams, και να συμμετάσχει σε άλμπουμ των Alan Parsons Project, Joe Cocker και στο Outrider του Jimmy Page των Led Zeppelin. Τέλος αξίζει αν αναφέρουμε ότι τo “Transition” επανεκδόθηκε το 2010. 

 Φώτης Μελέτης

Blues Pills: "Lady In Gold"

Δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά για τους Σουηδούς Blues Pills, την νέα υπέρ-μπάντα, σύμφωνα με τη ταπεινή μου άποψη όμως. Ο τίτλος του δίσκου είναι “Lady In Gold” και η Elin Larson με τις επιδόσεις της, αφήνει ανοιχτά τα στόματα. Αυτό από μόνο του δυσκολεύει πολύ μα πάρα πολύ στο να παρουσιάσεις ένα άλμπουμ που σε κερδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου κομματιού. Ας πάμε να δούμε αναλυτικότερα τι γίνεται εδώ…
Tο άλμπουμ ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι και αμέσως σου περνάει την αίσθηση ότι ωρίμασαν ακόμα περισσότερο.
Πώς να μην γινόταν άλλωστε όταν κάνανε περιοδείες παντού και η επαφή που είχαν με τον κόσμο ήταν κάτι παραπάνω από άμεση; 
Το όλο κλίμα που επικρατεί, σου περνά μια χίπικη αύρα και την αίσθηση ότι αυτό το συγκρότημα βγήκε κατευθείαν από την δεκαετία της εποχής των λουλουδιών. Πόσο πιο απλά να το περιγράψω; 
Τα τραγούδια του είναι όλα μετρημένα στα δάχτυλα (και των δύο χεριών) όπου κάθε δάχτυλο παίρνει και έναν από τους τίτλους του. Ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλο και πραγματικά δυσκολεύτηκα αρκετά να ξεχωρίσω πιο κομμάτι είναι το καλύτερο σημείο του δίσκου. Το “Lady In Gold”;, το αλά Freddy Mercury meets Lady Gaga “I Felt A Change”;, το “Rejection”; Το “Bad Talkers”;, το “Burned Out”;, το “You Gotta Try”; το “Gone So Long”;, το “Elements And Things”;, το “Won’t Go Back”; το “Little Boy Preacher”; Ποιο;;ΠΟΙΟ;;;; Ουπς, μόλις συνειδητοποίησα ότι έγραψα όλα τα κομμάτια του λευκώματος. Όλα τα όργανα δουλεύουν αρμονικά, οι μουσικοί τους είναι ένας προς έναν διαλεγμένοι και δεν γνωρίζω αν έχουν μουσική παιδεία, όμως σίγουρα έχουν καταπληκτική τεχνική κατάρτιση και πολύ καλή γνώση των δρόμων που θα κινηθούνε. 
Η Elin, δεν «τσιρίζει» όπως στο προηγούμενο άλμπουμ σε κομμάτια τύπου “Devil Man”, τα πλήκτρα είναι αισθητά και χρωματίζουν ακριβώς όπως έπρεπε να χρωματιστούν σε μια μπάντα που αναγεννήθηκε από τις retro rock hippie στάχτες.
 Οι επιρροές τους επίσης είναι εμφανής με Deep Purple, Black Sabbath, Jethro Tull, Led Zeppelin, Janis Joplin, Cream, The Yardbirds, The Doors κλπ είναι μερικά από τα ονόματα που θα σας θυμίσουν σε σημεία. Προσοχή όμως, θα σας θυμίσουν, όχι ότι αντιγράφουν! Καταπληκτική δουλειά σε όλους τους τομείς, για εμένα είναι ο δίσκος που περίμενα -μιας και λατρεύω τον retro ήχο και τις μπάντες παλιάς κοπής – που μου δείχνει ότι τέτοιες μπάντες και μπάντες όπως οι Will-O-The Wisp, οι Ghost, οι White Wizard, οι Wolfmother, οι Blood Ceremony, οι Witchcraft, οι Routes, οι V.I.C. μπορούν να κρατήσουν τη σημερινή rock και metal σκηνή ζωντανή. Ίσως κάποιο από αυτούς να καταφέρνουν να γίνουν μεγάλα σχήματα και τους το εύχομαι γιατί για τα δικά μου δεδομένα, έχουν τα φόντα. 
Όσον αφορά το “Lady In Gold” των Blues Pills, θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει σε κάθε σπίτι κάθε ροκά, που σέβεται τον εαυτό του και την μουσική κληρονομιά της μουσικής μας, όπως και σε κάθε σπίτι hippie ανεξαρτήτως ηλικιών. Για εμένα, μέχρι ώρας, καπαρώνει την πρωτιά στους δίσκους της χρονιάς με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο. 

 Γιώργος Βαλιμίτης 

 Υ.Γ. Ξέχασα να αναφέρω ότι είναι ΔΙΣΚΑΡΑ!