Sting: "57th & 9th"

Μέσα στην τελευταία τριακονταετία ο μουσικός χαρακτήρας του Sting, όπως εκδηλωνόταν κατά καιρούς στις διάφορες δισκογραφικές δουλειές του (βλ. Ten Summoner’s Tales, Brand New Day, Songs from the Labyrinth), έμοιαζε να έχει χάσει τις ροκ καταβολές του και να βρίσκεται πιο κοντά στα «χωράφια» της ποπ.

Το 2016 φαίνεται ότι ήταν η χρονιά που ο Sting απλά νοστάλγησε τις παλιές, καλές εποχές των Police και αποφάσισε να αντλήσει έμπνευση από ήχους και μουσικές τάσεις που καθιέρωσαν το γκρουπ και που ανέδειξαν και τον ίδιο ως μέλος του.
 Κατάληξη των νέων αναζητήσεων και πειραματισμών το ολόφρεσκο, δωδέκατο στούντιο άλμπουμ του Βρετανού καλλιτέχνη “57th & 9th”. Ο τίτλος δεν επιλέχτηκε τυχαία, υποδηλώνοντας τη διασταύρωση των οδών στη Ν. Υόρκη, από την οποία περνούσε καθημερινά ο Sting. Ένα πέρασμα που τον οδηγούσε στα στούντιο όπου έγιναν οι ηχογραφήσεις και στη διάρκεια των οποίων ουσιαστικά διαμορφώθηκε το περιεχόμενο του άλμπουμ μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες. Το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε αυθόρμητα, χωρίς ειδική προετοιμασία και με άφθονο αυτοσχεδιασμό από την πλευρά του Sting έχοντας βοήθεια πολύτιμη και καθοριστική από τους μακροχρόνιους συνεργάτες του Vinnie Colaiuta (ντράμερ), Dominic Miller (κιθαρίστα) καθώς και από τα μέλη της Tex-Mex μπάντας από το Σαν Αντόνιο “The Last Bandoleros”.
Οι συνθέσεις δείχνουν ξεκάθαρα τη διάθεση του Sting να υιοθετήσει ένα πιο ροκ στυλ «ωμής» και καθαρής ενέργειας, με στοιχεία AOR. Στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ επικρατεί ένας γρήγορος, δυνατός ρυθμός που υποστηρίζεται από αντίστοιχης δυναμικής φωνητικά που κρατούν σε εγρήγορση.
Συγκεκριμένα, η επιστροφή στις ροκ ρίζες γίνεται πανηγυρικά με το τραχύ, opening track “I Can’t Stop Thinking About You”, όπου έχουμε ένα από τα καλύτερα solo του Sting ever, ενός Sting που δείχνει μια πεινασμένη επιθυμία να ροκάρει. Με την ενέργεια να ξεχειλίζει και την ένταση να κορυφώνεται καταλήγοντας σε μια κραυγή απελπισίας (“I can’t stop thinking about you/ I don’t care if you exist”) περιγράφεται ουσιαστικά η αγωνία να βρεθούν οι σωστές λέξεις που θα δηλώσουν τον ολοκληρωτικό έρωτα, με κλίμα παραπλήσιο εκείνου του“Every breath you take”.

Την ίδια διάθεση συναντάμε και στο εξίσου δυνατό με blues – rock χαρακτήρα “Petrol Head”, που εκπλήσσει ευχάριστα με την ιδιαιτερότητά του θυμίζοντας στη σπιρτάδα κομμάτια όπως το “Highway To Hell” των ACDC.

Η περαιτέρω επισκόπηση του “57th & 9th” οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για έναν δίσκο επίκαιρο, σύγχρονο της εποχής του. Ο κοινωνικά πάντα ευαισθητοποιημένος και γνωστός για την ανθρωπιστική του δράση Sting εδώ βρίσκει την ευκαιρία να μοιραστεί με το κοινό του αυτά που φαίνεται ότι τον απασχολούν τον τελευταίο καιρό: τον πόλεμο, την πολιτική, το περιβάλλον. Τούτο το μεταδίδει με ποιητική διάθεση και περισσή ευαισθησία.

Ένα από τα κοινωνικά ζητήματα που απασχόλησαν ιδιαίτερα τον Sting, η εκδήλωση προσφυγικής κρίσης στην Ευρώπη, βρίσκεται στο στόχαστρο του “Inshallah”, όπου οι σχετικές αναφορές γίνονται μέσα από αναγκαία παραστατικές περιγραφές (“sad boats” / “anxious eyes”). Οι κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη και οι κίνδυνοι που ενέχουν είναι ένα ακόμη φλέγον θέμα που θέλησε να καταθέσει ο Sting και μάλιστα σε πρώτο πρόσωπο στο φαινομενικά «αθώο» και «χορευτικό» “One Fine Day”, με στίχους που ευθέως καταδεικνύουν τη σοβαρότητα της κατάστασης (“Three penguins and a bear got drowned” /“We must do something quick or die”). Στο “Pretty Young Soldier” που ακολουθεί, o Sting επιδεικνύει τη συνθετική του δεινότητα αφηγούμενος την ιστορία ενός παντρεμένου ζευγαριού κατά τη διάρκεια κάποιου πολέμου και προξενώντας το αυτονόητο ενδιαφέρον όσων ακούν. Το τελευταίο τρακ, “The Empty Chair”, πραγματεύεται την απώλεια μέσα από μια συγκινητική ελεγεία - ντοκουμέντο για τον περίφημο αποκεφαλισμό του φωτογράφου James Foley στον οποίο προέβησαν τρομοκράτες της ISIS στη Συρία το 2014. Εδώ η φωνή του Sting μετά βίας φτάνει στους υψηλούς τόνους, καταφέρνοντας όμως να μεταδώσει το απαραίτητο συναίσθημα.
Το κομμάτι που ξεχωρίζει για τη θεματική του είναι το “50,000”, που γράφτηκε εις μνήμην των θρυλικών μουσικών που έχασαν τη ζωή τους πρόσφατα: David Bowie, Prince, Glenn Frey, Lemmy κ.ά. Ο Sting στρέφοντας το βλέμμα του στον καθρέφτη προβλέπει και τη μοιραία κατάληξη της δικής του πορείας (“Reflecting now on my own past/ Inside this prison I’ve made of myself/ I’m feeling a little better today/ Although the bathroom mirror is telling me something else”). Καταλυτική η συνοδεία σκοτεινών ήχων που βγαίνουν από την κιθάρα του Dominic Miller.
Στο δεύτερο μισό του άλμπουμ η άγρια ροκ διάθεση και το βαθυστόχαστο ύφος που αναπόφευκτα επιλέχτηκε για να εκφράσει τους προσωπικούς προβληματισμούς του Sting καταλαγιάζουν μέσα από πιο ήσυχες συνθέσεις. Ξεχωρίζει η όμορφη τρυφερή μπαλάντα, “If You Can't Love Me” που απηχεί το jazz rock στυλ του Sting από τα ΄80’s και διαδίδει την πεποίθηση ότι η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της λογικής. Αναφορές στη ζωή του Sting σε νεαρή ηλικία όταν βρισκόταν ακόμη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο Newcastle της Αγγλίας, γίνονται στο “Heading South on the Great North Road”. Η αναγωγή στο παρελθόν με μία μπαλάντα παραδοσιακού (από τη Βρετανία) folk ρυθμού που αποδίδεται μόνο με μία ακουστική κιθάρα, συνιστά μια διαδικασία κάθαρσης για τον Sting επιτρέποντάς του να κάνει έναν απολογισμό της μουσικής πορείας του.

Η συνολική εντύπωση που αποκομίζεται μέσα από την ακρόαση του “57th & 9th” θα μπορούσε τελικά να συνοψιστεί στην εξής περιγραφή: Ο Sting έχοντας κερδίσει 16 Grammys και μία θέση στο “Rock and Roll Hall of Fame” σίγουρα δεν έχει αποκτήσει τυχαία το δικαίωμα του να κάνει ό,τι θέλει. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, βρίσκουμε έναν μουσικό που «ξεβολεύτηκε» από τις ποπ καταστάσεις που τον χαρακτήριζαν εδώ και χρόνια και αποφάσισε να «μας τρίξει τα δόντια» για να δείξει ότι είναι εδώ, είναι ροκ και μάχιμος. Οι ερμηνείες του Sting, άλλες φορές με κοινωνικό σχόλιο και άλλες με ρομαντισμό, μας χαρίζονται απλόχερα με τον γνωστό πειστικό τρόπο που τον διακρίνει εδώ και χρόνια, σαν να συνομιλεί έτσι απλά με έναν καλό φίλο. Κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον απολαύσουμε.

Μαρία Γεωργιάδου