Europe: "Walk the Εarth"

 

Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός τους ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι 5 μεσήλικες - πλέον -Σουηδοί δεν θα περίμεναν το 2003 όταν και ανακοινώθηκε με ένα λιτό δελτίο τύπου η επανένωση τους, πως μετά από 14 χρόνια αυτή η σπουδαία μπάντα από τα προάστια της Στοκχόλμης θα είχε κυκλοφορήσει 6 άλμπουμ (ήδη 1 περισσότερο από την εποχή της εμπορικής ακμής τους) και θα περιόδευε με σημαντική επιτυχία σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Αυτό πάντως που δεν θα μπορούσε να καταφέρει ούτε ο πλέον επιδέξιος γκουρού του μάρκετινγκ είναι το παντελώς απροσδόκητο και ανέλπιστο γεγονός πως μετά από 14 χρόνια νέας και εντελώς εναλλακτικής καριέρας, η καλλιτεχνική τους αναγνώριση θα είχε υπερκεράσει κατά πολύ την αμφιλεγόμενη – έως και αρνητική άποψη –  που είχε η μουσική κοινότητα γι’ αυτούς τις ένδοξες ημέρες της σύντομης, αλλά σημειολογικά θριαμβευτικής τους πορείας στα 80’s.
Άλλωστε μιλάμε για μια μπάντα που κατάφερε το 1986 (δηλαδή 31 χρόνια πριν) να εκπυρσοκροτήσει μια πυρηνική μουσική βόμβα και να δημιουργήσει έναν ανεπανάληπτο παγκόσμιο πάταγο με μια synth φανφάρα, η οποία αποτέλεσε ευχή και κατάρα για τους ίδιους και δυστυχώς για το υπόλοιπο μουσικό τους έργο. Ένα μουσικό έπος που όμως ακόμα και σήμερα οι ακομπλεξάριστοι λατρεύουν φανατικά και οι μεγαλύτεροι επικριτές τους, λατρεύουν να μισούν και να κρυφοθαυμάζουν!!!
Αφήστε που οι περισσότεροι «ειδήμονες» των 80’s που έκραζαν τους Europe επειδή κατάφεραν να δέσουν με μοναδικό τρόπο σ’ έναν ανεπανάληπτο ύμνο δύο αντιμαχόμενα εκείνη την εποχή μουσικά είδη, την ΠΟΠ με το METAL, σήμερα στην συντριπτική τους πλειοψηφία ασχολούνται με την γεωργία… την κτηνοτροφία… την μαναβική… την βιομηχανία του πορνό… και ελάχιστη σχέση έχουν με το ροκ και την μουσική τέχνη γενικότερα…
Αφήνω πίσω την ρετρό εισαγωγή και τα σώψυχα του οπαδού που παίρνει το αίμα του πίσω μετά από 30 χρόνια, με μια διαπίστωση, η οποία είναι περίπου θέσφατο σε κάθε μουσικό έργο, αν και σχεδόν κανείς δεν την λαμβάνει υπόψη του όταν επιχειρεί να γράψει μια κριτική. Την πραγματική αξία ενός άλμπουμ την αντιλαμβάνεσαι μετά από χρόνια!!!!
Δεν κρύβω πως είμαι οπαδός των Europe, ίσως ένας από τους πιο πιστούς και φανατικούς στην Ελλάδα και αυτό αποτελεί κατά μια έννοια τροχοπέδη και μειονέκτημα για να δω με καθαρό μάτι και με μια κατ’ επίφαση αντικειμενικότητα (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) τη νέα δουλειά των Σουηδών.
Δεν κρύβω πως έχω ακούσει το "Walk the Earth" πάνω από 40 φορές, σε σημείο αυθυποβολής!!! Είναι αλήθεια πως όταν πρωτοακούς ένα νέο άλμπουμ μιας αγαπημένης μπάντας, σου φαίνονται όλα υπέροχα… Αν θα αποδειχτεί με τα χρόνια το «νούμερο 11» πόνημα τους κλασικό δεν μπορώ να το ξέρω αυτή τη στιγμή. Και τα Prisoners in Paradise και Bag of Bones μου άρεσαν όταν βγήκαν, τώρα όμως δεν τα ακούω σχεδόν ποτέ, θεωρώντας τα ως τα πιο αδύναμα άλμπουμ τους.
Αυτό που όμως θεωρώ 100% σίγουρο είναι πως οι Europe και στο "Walk the Earth" κατάφεραν να δημιουργήσουν και πάλι ατέρμονες γεμάτες πάθος και μίση συζητήσεις – σε σημείο επιτηδευμένης σπέκουλας – για το νέο τους άλμπουμ.
Για να είμαι ακριβής αυτό το έκαναν ανεξαιρέτως σε όλες τις δουλειές τους από το "Wings of tomorrow" και ύστερα. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα τους, που προσωπικά με εξιτάρει και κρατάει ζεστό στο να εξακολουθώ να παρακολουθώ πολύ στενά την πορεία τους από τα «πρώτα νιάτα» του ανυπέρβλητου "Wings of tomorrow", μέχρι την «βαθιά ωριμότητα» του "Walk the earth", είναι οι συνεχείς – πολλές φορές οβιδιακές – μεταμορφώσεις στον ήχο τους και στο τρόπο που συνθέτουν νέα κομμάτια.
Όπως πολύ ορθά είπε ένας πολύ καλός μου φίλος μόλις πρωτοάκουσε το Walk the earth… «Μεγαλώσαμε με Europe… και απ’ ότι φαίνεται θα γεράσουμε με Europe»!!! Πώς να το κάνουμε… Για όσους λίγους ή πολλούς - δεν έχει σημασία - που ασχολούνται εμπεριστατωμένα και όχι επιφανειακά με την μουσική τους, παραμένουν ε(ρε)θιστικοί μέχρι παρεξηγήσεως…
Πριν ξεκινήσω την κριτική του άλμπουμ θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τις εξαγγελίες του ιθύνοντα νου της μπάντας Joey Tempest λίγο πριν κυκλοφορήσει.

Σύμφωνα με το πρώην sex symbol και νυν οικογενειάρχη μουσικοσυνθέτη και τραγουδιστή, οι Europe το 2003 επέστρεψαν για να φτιάξουν μια νέα σχέση με το κοινό και τα ΜΜΕ…
Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί το όραμα των νέων Europe και ονειρεύεται περμανάντ, γυαλισμένες παραγωγές και aor ονειρώξεις, καλύτερα να σταματήσει να ασχολείται πια μαζί τους, διότι θα απογοητεύεται κατ’ εξακολούθηση… Εμμέσως πλην σαφώς ο συνθέτης του "Final Countdown" παραδέχεται πως αυτό το τραγούδι καθ’ υπερβολή ορόσημο του δυτικού πολιτισμού (όπως έχω ξαναγράψει το τιρινινι είναι γνωστό από την Γροιλανδία, μέχρι τη Γη του Πυρός και από το Βλαδιβοστόκ μέχρι την Χονολουλού) μπορεί να άνοιξε πολλές πόρτες γι αυτούς, αλλά τους έκανε και μεγάλο κακό… Διότι έγινε πολύ μεγαλύτερο από την ίδια την μπάντα.
Φτάνοντας στην παρουσίαση του "Walk the Earth" θα πρέπει να παραδεχτώ, ότι δεν είχα ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες μετά το απροσδόκητα καλό – και εμπορικά – War of Kings".
Περίμενα ένα διαφορετικό άλμπουμ, αλλά με τις γνωστές blues και midtempo εμμονές, που η αλήθεια είναι, ότι κάπου είχαν αρχίσει να με προβληματίζουν για τον υπολειπόμενο χρόνο ζωής της μπάντας… Βλέπετε αρχίζουν τα πλησιάζουν τα δεύτερα «ήντα» και ο χρόνος όπως συνηθίζουμε να λέμε είναι αδυσώπητος…
Το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο απελευθερώθηκε σχεδόν 2 μήνες πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, άρχισε να με ψυλλιάζει πως ενδεχομένως να έχουμε κάτι διαφορετικό, σε σχέση με ότι είχαμε ακούσει από τους Europe μέχρι σήμερα, όπως οι ίδιοι διατυμπάνιζαν από την εποχή που ηχογράφησαν το άλμπουμ στα θρυλικά Abbey road studios.
Ξέρετε όλες ανεξαιρέτως οι μπάντες του πλανήτη συνηθίζουν να λένε απίστευτες υπερβολές και μεγαλύτερα ψέματα από εκείνα του Πινόκιο, προκειμένου να προωθήσουν τη νέα τους δουλειά. Θεμιτά και αναμενόμενα όλ’ αυτά.
Μπορεί το "Walk the Earth" σαν τραγούδι να έχει τις epic classic rock αναφορές των "Last look at eden" και "War of kings".
Να είναι το ίδιο αργόσυρτο και μελωδικό… Να συνδυάζει επιρροές από την αγία τριάδα του hard rock (Zeppelin, Purple, Sabbath)… Συνάμα όμως είναι και τόσο διαφορετικό… Το intro στα πλήκτρα όπως ξεκινάει το άλμπουμ έχει μια Floydικη αισθητική. Για την ακρίβεια μια ανεπαίσθητη «Abbey road ατμόσφαιρα». Τα φωνητικά του Tempest τονικά είναι πιο ψηλά από ποτέ στη μεταreunion εποχή και το σόλο του Norum θυμίζει τις χρυσές εποχές των "Final Countdown" και "Total Control", τότε που όλοι νόμιζαν ότι ήταν ένας natural shrederας, αλλά εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι έκαναν λάθος. Ή για την ακρίβεια τους διέψευσε ο ίδιος ο Νορβηγός. Πρόκειται ασφαλώς για ένα πολύ όμορφο τραγούδι με υπέροχες μελωδίες, το οποίο στιχουργικά αποκαλύπτει μια αισιόδοξη και φωτεινή προσέγγιση της προσωπικής τους αναγέννησης. Μουσικά κατά την γνώμη μου πρόκειται για ένα από τα highlights της μπάντας εδώ και δεκαετίες, το οποίο αναμένεται πολύ φυσιολογικά να ανοίγει τις επερχόμενες συναυλίες τους.
Ακολουθεί το "The Siege"…
Ξαφνικά η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει εντυπωσιακά. Ο ήλιος του "Walk the Earth" κρύβεται πίσω από τα πυκνά και κατάμαυρα σύννεφα του Μεσαίωνα, την έναρξη της Αναγέννησης, του Διαφωτισμού και τη «σημαία» της Γαλλικής Επανάστασης. Μας μεταφέρει νοερά στις αιματηρές μάχες του Ναπολέοντα, που «πολιορκεί» με λύσσα την καθεστηκυία ολιγαρχία της Γαλλίας, πριν επικρατήσει τελικά και γίνει νέος Λουδοβίκος στη θέση του Λουδοβίκου… Το τραγούδι πραγματεύεται τις ανησυχίες της μπάντας για τη Δημοκρατία και πως αυτή άρχισε να εδραιώνεται στην Ευρώπη του 18^ου αιώνα. Μουσικά πρόκειται για ένα σκοτεινό ΕΠΟΣ, στο οποίο η μπάντα καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να σε μεταφέρει στην εποχή εκείνη… Οι ρυθμικές κιθάρες και το μπάσο κυριολεκτικά καλπάζουν, με μια vintage industrial αισθητική, ενώ οι φωνητικές μελωδίες του Tempest, παρόλο που παραμένουν επικολυρικές και μουντές, εντούτοις είναι κολλητικές σαν εκείνα τα εμπορικά έπη της χρυσής διετίας 1986-88.
Θα πρέπει να σημειώσω πως το solo του Norum ενδεχομένως να είναι το πλέον Blackmorικό της καριέρας του, ενώ ο απίστευτα υποτιμημένος Mic Michaeli βάζει το κερασάκι στην τούρτα απογειώνοντας το κομμάτι, με τις περίτεχνες oriental γέφυρες του.
Ακολουθεί το Kingdom United… Μια τρίλεπτη ελεγεία που κυριολεκτικά με έχει αφήσει έκθαμβο. Πραγματεύεται την υπογραφή της Magna Carta και προφανώς αποτελεί την συνέχεια του The Siege… Εδώ θα πρέπει να σημειώσω πως το αρχικό όραμα του Tempest για το άλμπουμ ήταν ένα concept για την ιστορία της Δημοκρατίας. Και μουσικά και στιχουργικά. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, δεν βρήκε συμπαραστάτες τους υπόλοιπους και συμβιβάστηκε… Όπως και να χει και μουσικά και στιχουργικά το Kingdom United είναι ένα αυστηρά Βρετανικό τραγούδι, που καταφέρνει σε 2,5 λεπτά να σε κάνει να νοιώθεις ότι άκουσες ένα οκτάλεπτο ΕΠΟΣ, σαν εκείνα τα ανεπανάληπτα prog αριστουργήματα των 70’s, που μόνο οι Dream Τheater και οι Queensryche κατάφεραν να πλησιάσουν…
Σαν Έλληνας θα πρέπει να καταθέσω την ένσταση μου στον πολιτικοποιημένο από μικρό παιδί Joey Tempest…
Όταν πραγματεύεσαι στιχουργικά τη Δημοκρατία, ξεκινάς χωρίς δεύτερη κουβέντα από τον Περικλή… Όλα τα υπόλοιπα είναι μεταγενέστερα υποκατάστατα και φθηνές αντιγραφές του «χρυσού αιώνα» της αρχαιότητας… Ενδεχομένως το χαμένο concept όραμα του Tempest να μας στέρησε την χαρά, να γράψουν οι Europe ένα τραγούδι για την Αρχαία Ελλάδα…
Ακολουθεί το Pictures...
Ένα ξεχωριστό τραγούδι. Ο Tempest το είχε προαναγγείλει ως ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Δηλαδή ως ένα τραγούδι που όμοιο του δεν έχουν ξαναγράψει… Και είχε δίκιο!!! Για να είμαι δίκαιος η συγκεκριμένη «μπαλάντα» μέσα σε πολλά εισαγωγικά, ήδη έχει διχάσει πολλούς. Σαφέστατα πρόκειται για ένα τραγούδι βγαλμένο από τις παλιές καλές εποχές του David d Bowie… Προσωπικά το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Ωστόσο εγώ λατρεύω και τον Bowie και τους Muse, που κατά την άποψη μου είναι οι άξιοι διάδοχοι στο λεγόμενο space rock του σπουδαίου Βρετανού. Άλλοι ξενέρωσαν με τo συγκεκριμένο tribute του Tempest στον καλλιτέχνη που τον ενέπνευσε στιχουργικά στην απόλυτη επιτυχία του γκρουπ το "The Final Countdown". Θα πρέπει εδώ να σημειώσω πως στιχουργικά πρόκειται για sequel του «F song», ενώ μουσικά αν κάποιος θα πρέπει να γκρινιάξει είναι γιατί το τραγούδι δεν είχε άλλα δυο λεπτά τουλάχιστον διάρκεια με τον Norum να συνεχίζει και να ολοκληρώνει το υπέροχο Gilmourικό σόλο του, με το οποίο τελειώνει το κομμάτι…
Ακολουθεί το Election day…
Πρόκειται σίγουρα για το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι του άλμπουμ… Μπορεί ο Ian Haugland κυριολεκτικά να τα σπάει. Μπορεί το Purplικο riff κιθάρας-hammond να είναι εθιστικό, μπορεί οι μελωδικές γραμμές του Tempest να είναι πιασάρικες, ωστόσο το κομμάτι δεν κορυφώνεται και το solo του Norum είναι επιεικώς τυπικό και εύκολο. Στιχουργικά ο Tempest και πάλι πραγματεύεται την Δημοκρατία, αλλά στην σύγχρονη της μορφή(!!!;;;;), δηλαδή τις διπλές εκλογές που έγιναν σε ΗΠΑ και Βρετανία,  λέγοντας το αυτονόητο. Δηλαδή πως οι πολιτικοί είναι ψεύτες.
Βρισκόμαστε ακριβώς στην μέση του άλμπουμ και η αίσθηση είναι πως οι Europe και πάλι τα κατάφεραν να μας εντυπωσιάσουν, με 4 στα 5 τραγούδια να είναι υπέροχα. Ωστόσο συνήθως τα δύσκολα αρχίζουν από την μέση και μετά. Στο κατά πόσο θα μπορέσουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας αναλλοίωτο και να μην έχουμε στο τέλος την γλυκόπικρη γεύση ότι υπάρχουν τραγούδια συμπληρώματα για την τυπική διεκπεραίωση ενός ακόμα άλμπουμ.

Ακολουθεί το Wolves…
Ξαφνικά όλα μαυρίζουν και πάλι!!! Μια βαριά κι ασήκωτη riffάρα του Norum οδηγεί σε μια πραγματικά πρωτόγνωρη ψυχεδελική ερμηνεία του Tempest. Ακραίος πειραματισμός… Ειλικρινά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν μου αρέσει ο τρόπος που τραγουδάει… Είμαι σίγουρος πως αν φωνητικά τραγουδούσε νορμάλ θα το λάτρευα, αφού οι κιθάρες και τα πλήκτρα δημιουργούν μια doomy, επιβλητική και μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, την οποία υπερθεματίζει το υπέροχο solo του Norum!!!
Κι εκεί που αρχίζουν οι προβληματισμοί και η εσωτερική πάλη, έρχεται το υπεργαμάτο GTO να διώξει ευθύς αμέσως τα όποια σύννεφα… Uptempo σύνθεση σε ταχύτητες των πολυαγαπημένων μου Wings of tomorrow και Secret Society. Μόνο που η Rock n’ roll αισθητική του παραπέμπει αναντίρρητα στο αριστούργημα του 1984, με τις ρυθμικές κιθάρες να μην είναι τόσο τοξικά αιχμηρές, αλλά με τον Joey Tempest να σαρώνει τα πάντα με την φωνάρα του και τον Ian Haugland να σπάει την δίκαση. Θα πρέπει εδώ να σημειώσω πως στο συγκεκριμένο κομμάτι όπως έχουν γράψει πολλοί κριτικοί στο εξωτερικό ο Joey Tempest θυμίζει Ian Gillan στις καλύτερες του στιγμές. Έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής για τον Σουηδό…
Ακολουθεί το Haze... και κυριολεκτικά ήδη από τις πρώτες νότες έχω Haze-ψει παρέα με την «Αγία τριάδα» των Ελλήνων Europe fans που σχολιάζουμε καθημερινά το άλμπουμ. Πρόκειται για ακόμα έναν grunge (!!!!) πειραματισμό των Europe. Προσπάθησαν και άλλες φορές να προσαρμόσουν σε κάποιο τραγούδι τους την ατμόσφαιρα της μουσικής «επανάστασης» του Seattle, πίσω στα 90’s. Μόνο που οι συγκεκριμένες προσπάθειες απέτυχαν σχεδόν παταγωδώς (Song no 12, Run with the angels). Αυτή την φορά όμως πήραν το αίμα τους πίσω. Πιστεύω πως ακόμα και ο συγχωρεμένος Chris Cornell θα ήθελε το Haze σε κάποιο άλμπουμ των Soundgarden. Προσωπικά τα θεωρώ τραγουδάρα και τέλειο για συναυλία. Ειδικά το ρεφραίν είναι πρωτόγνωρο για Europe (άπαιχτο), ενώ τα solo των Norum και Haugland (!!!!) κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακή την πλοκή του κομματιού…
Μετά το μεταλλικό «ξύλο» του Haze έρχεται χωρίς ανάσα το "Whenever you ‘re Ready" και οι ταχύτητες είναι απροσδόκητα μεγαλύτερες κι απ αυτές του GTO!!! Και πάλι Wings ατμόσφαιρα και πάλι η παραγωγή αδικεί τις ρυθμικές κιθάρες. Μόνο που αυτή τη φορά το επιτηδευμένο λάθος του Cobb έρχεται να καλύψει ο Mic Michaeli με τα όμορφα πλήκτρα του που λειτουργούν άψογα σαν χαλί και βέβαια το φαντασμαγορικό solo του Norum!!! Σίγουρα πρόκειται για το καλύτερο solo του άλμπουμ, που θυμίζει εποχές Total control. Τότε που ο Norum θεωρείτο στη Σουηδία κάτι σαν natural Malmsteen!!!
Οφείλω να ομολογήσω ότι μου λείπει πολύ αυτό το στυλ του αγαπημένου μου κιθαρίστα κι ας λέει ο ίδιος πως ένα καλό βιμπράτο (ο ίδιος έχει ένα από τα καλύτερα και πιο χαρακτηριστικά) είναι προτιμότερο από την ταχύτητα, τις κλίμακες και το neoclassical παίξιμο. Αν μη τι άλλο μας προσφέρει μια τζούρα από τον shred εαυτό του και μας δίνει πάσα να πούμε, πως αν θέλει είναι ο καλύτερος της γενιάς του (πλην Yngwie).
Το άλμπουμ κλείνει ακριβώς όπως ανοίγει. Με ένα υπέροχο μελωδικό τραγούδι του Mic Michaeli το "Turn to Dust". Πρόκειται για μια εφτάλεπτη 80’s power ballad και σίγουρα το πιο κοντινό ηχητικά στους παλιούς μελωδικούς Europe τραγούδι του cd. Πέρα από την αριστοκρατική και καθαρή ερμηνεία του Tempest και το απίστευτα συναισθηματικό solo του Norum, το τραγούδι σου δίνει την αίσθηση πως θα συνεχιστεί μέχρι την αιωνιότητα… Κάπου εκεί ένας λίγο άκομψος πειραματισμός κλείνει το άλμπουμ, αφήνοντας τον ακροατή διψασμένο για κάτι παραπάνω που τελικά δεν ήρθε.
Προφανώς πρόκειται για ένα τρικ της μπάντας, η οποία πάντα δεν μοιράζεται τα πάντα με τους οπαδούς της και κρατάει καλά κρυμμένα μυστικά για τον εαυτό της. Πράγματα που ποτέ δεν θα μάθουμε, αλλά αποτελούν το dna της απαράμιλλης χημείας 5 μικρών παιδιών που ξεκίνησαν με όνειρα πριν από 40 χρόνια από τα Upplands Vasby και μέσα από ένα μυθιστορηματικού τύπου ταξίδι μέσα στον χρόνο έχουν φτάσει μέχρι σήμερα, όπου συνεχίζουν ακάθεκτοι να προσφέρουν τέχνη.
Θα κλείσω την κριτική μου για το άλμπουμ με δύο δανεισμένες ατάκες… Είναι το "Walk the Earth" το καλύτερο άλμπουμ των Europe; Όπως είπε κάποτε ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Έλληνας, ο οποίος με έναν μαγικό τρόπο είναι συνδεδεμένος με το συγκρότημα, χωρίς να το γνωρίζουν εκατέρωθεν:  «Αυτή η νίκη είναι η μεγαλύτερη, μέχρι την επόμενη»!!!
Κι επειδή πολλοί ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα όταν τους λες για Europe γελάνε… Κάνουν ότι σουτάρουν τις βολές του τίμιου γίγαντα, κοροϊδεύουν το τιρινινι  και σου μιλάνε για τις ξανθιές περμαναντ, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ένας μη οπαδός των Europe o Παναγιώτης Παπαϊωάννου μέσα από το rocktime.gr σε κάποιο παλιό αφιέρωμα:
« Έλεος πια με την δικτατορία των άσχημων»!!!
 
Αριστοτέλης Βασιλάκης