Roger Daltrey: “As Long as I Have You”

Είμαστε στο 2018 και κάτι "κουρασμένα παλληκάρια" κατορθώνουν να κυκλοφορούν ένα από τους πιο όμορφους δίσκους της φετινής χρονιάς και παρότι ο χρόνος είναι ανίκητος ο Roger Daltrey φαίνεται ότι δεν τον παίρνει και στα σοβαρά και απτόητος συνεχίζει να δημιουργεί και να μας χαρίζει δυνατές μουσικές συγκινήσεις.

Η φωνή των WHO κοντεύει τα 75 έτη και πάνω από μισό αιώνα ροκάρει ασταμάτητα ενώ με τούτη την δισκογραφική του δουλειά μπορεί να εκθέτει με το κέφι, το μεράκι, την ενέργεια αλλά και την μελωδικότητα του κάτι σύγχρονους τύπους που το παίζουν metal και rock με χιτάκια κατασκευασμένα από το youtube και το spotify. Όμως με το  “As Long as I Have You” δεν μιλά η τεχνολογία και οι δημόσιες σχέσεις αλλά ένας πραγματικός και ολοζώντανος ροκ εν ρολλ μύθος που έχει σημαδέψει με την παρουσία και το ταλέντο του τρεις γενιές οπαδών της αγαπημένης μας μουσικής.
Μπορεί ο δίσκος να είναι γεμάτο διασκευές και να έχει τρία μόνο δικά του κομμάτια αλλά οι ερμηνείες το πάθος και η ψυχή που καταθέτει  βάζει κάτω όλους τους εκείνους του νεανίες που δηλώνουν ροκ αστέρες
Το άλμπουμ ξεκινά με το απίθανο ομότιτλο κομμάτι όπου ο κεφάτος και χορευτικός ροκ εντ ρολ ρυθμός ξυπνά και πεθαμένους και είναι από εκείνα τα κομμάτια που τα λατρεύεις με την πρώτη νότα που ακούς και το οποίο είχε πρωτοτραγουδήσει ο Garrett Mimms το 1964. Σημειολογικά αναφέρουμε ότι εκείνη την χρονιά το θρυλικό κουαρτέτο άλλαξε το αρχικό όνομα του από The High Numbers σε The Who.
Στη συνέχεια απολαμβάνουμε το "How Far" της μπάντας του Stephen Stills από το θρυλικό τους άλμπουμ "Manassas" (1972), ακολουθεί το πανέμορφο "Where Is a Man to Go?” των κάντρυ συνθετών Jerry Gillespie & K. T. Oslin, σε μία εκρηκτική ερμηνεία με τρομερά δεύτερα γυναικεία φωνητικά ενώ το φοβερό "Get On Out of the Rain” των Ruth Copeland & Clyde Wilson είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ σε funky διάθεση και με τα πνευστά να παραληρούν στο τέλος. Το "I've Got Your Love" ακούγεται πιο ρομαντικό από την πρώτη εκτέλεση του Boz Scaggs ενώ το συγκινητικό "Into My Arms" (Nick Cave) δείχνει απλά το μεγαλείο του Roger Daltrey που δεν διστάζει να διασκευάσει ένα από τα πνευματικά του παιδιά.
Το “You Haven't Done Nothin'” του Stevie Wonder έχει μετεξελιχθεί στην πιο heavy/funky εκδοχή του, με τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά και τα πνευστά να παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αντίθεση με το "Out of Sight, Out of Mind" (Clyde Otis & Ivy Jo Hunter) όπου διακρίνεται για μία ακόμη φορά η αγάπη του για την soul των sixties.
Ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης  το γοητευτικό "Certified Rose" (δική του σύνθεση) που ακούγεται τόσο εξαίσιo και τόσο νοσταλγικό θυμίζοντας Van Morrison και είναι αφιερωμένο στην κόρη του. Το άλμπουμ κλείνει αρχικά με το υπέροχο “The Love You Save" (του Joe Tex) και με το λυρικό "Always Heading Home"  καθώς φέρει την δική του υπογραφή και του συγγραφέα Nigel Hinton και αποτελεί ουσιαστικά μία ωδή στην αστείρευτη μουσική της δεκαετίας του ‘60 που διατηρούσε τον αυθορμητισμό και την έμπνευση στο έπακρο για αρκετά χρόνια πριν εξελιχθεί σε μία νόστιμη κονσέρβα παντός μουσικού είδους.
Κλείνοντας αξίζει να επισημάνουμε την συμβολή του Pete Townshend σε έξι από τις έντεκα συνολικά συνθέσεις δίνοντας το δικό του ξεχωριστό χρώμα αλλά και τα θαυμάσια πλήκτρα τον Mick Talbot (The Style Council, Dexys Midnight Runners).

Φώτης Μελέτης

Doomsday Outlaw: "Ηard Times"

Mπορεί να έχουμε συνηθίσει την Frontiers να κυκλοφορεί melodic hard rock/aor άλμπουμ, όμως εδώ η επιλογή των DOOMSDAY OUTLAW ήταν όχι μόνο επιτυχημένη αλλά και μία έξυπνη επένδυση αφού το συγκεκριμένο σχήμα έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια στον σκληρό ήχο.

Οι Βρετανοί DOOMSDAY OUTLAW υπηρετούν έναν ήχο που έχουμε κυρίως αγαπήσει και λατρέψει από την δεκαετία του '70 δηλαδή  καλοπαιγμένο hard rock, με μπόλικα blues και southern στοιχεία χωρίς να λείπει η μελωδικότητα ενώ η μπάντα προσθέτει παράλληλα και grunge-stoner ρυθμούς.
Το άλμπουμ ξεκινά με το μέτριο ομότιτλο κομμάτι και συνεχίζεται με το αξιόλογο "Over and Over" που θυμίζει Black Crowes. Ακολουθούν το "Spirit That Made Me" που κινείται σε καθαρά zepellin-ικό ϋφος, η συγκινητική μπαλάντα "Into the Light"  και το "Bring It on Home" που έχει ένα ουράνιο ρεφρέν.
Έπεται το λιτό αλλά μελωδικό "Days Since I Saw the Sun" και ερχόμαστε στην κορυφαία στιγμή του δίσκου που είναι το το επικό "Will You Wait" με την ανατριχιαστική ερμηνεία του Phil Poole να σπάει κόκκαλα αλλά και να περιέχει ρυθμούς, μελωδίες και κιθάρες που δημιουργούν μία απίστευτη rock πανδαισία.
Ακολουθεί το "Break You" σε ελαφρώς funky ρυθμό και το "Come My Way" με το ογκώδες μπάσο να παραπέμπει σε grunge εποχές και το άλμπουμ κλείνει με τα "Were You Ever Mine"  και "Too Far Left to Fall" θυμίζοντας ημέρες Soundgarden.
Όσοι λοιπόν γουστάρετε Led Zeppelin, Bad Company, The Allman Brothers Band και David Coverdale  και συνάμα σας αρέσουν οι Alice in Chains και οι Clutch τότε μπορείτε άφοβα να ακούσετε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα γκρουπ των τελευταίων ετών.

Φώτης Μελέτης

Queensryche: "Operation:Mindcrime"

Η μετα-Rage For Order εποχή βρίσκει τους Queensryche σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. "Το Rage For Order" αν και θα έμενε στις συνειδήσεις των fans ως ένα από τα πιο διαχρονικά album της μπάντας, εν τούτοις δεν είχε πουλήσει αρκετά αντίτυπα. Η πορεία τους φαινόταν φθίνουσα και η διάλυση κοντά.

Σ’ένα ταξίδι ξεκούρασης στον Καναδά κατόπιν της περιοδείας για το "Rage For Order", ο Geoff Tate επισκέφθηκε ένα καθολικό ναό, για να περισυλλέξει τις σκέψεις του και να συγκεντρωθεί. Βλέποντας το περιβάλλον, δεν άργησε να του έρθει η έμπνευση.
Επιστρέφοντας πίσω στο Seattle, ανέλυσε στους υπόλοιπους αυτήν την έμπνευση, που αφορούσε ένα concept album αλλά δεν φάνηκαν να πείθονται όλοι. Πρώτος, ωστόσο, όταν το καλοσκέφτηκε, ο Chris DeGarmo πήρε το μέρος του Tate και συμφώνησε να δουλέψουν πάνω στην ιδέα του.
Τα υπόλοιπα μέλη, ακολούθησαν και η γέννηση του "Operation : Mindcrime" έλαβε χώρα.
Η ιστορία του album έχει δευτερεύουσα σημασία, το πιο σημαντικό ήταν η συγκυρία που αυτό κυκλοφόρησε – επί εποχής Ronald Reagan, τότε που η αντι-σοβιετική προπαγάνδα και φρενίτιδα ήταν στην κορύφωσή της. Γιατί το album κριτίκαρε έντονα αυτό το φαινόμενο, μέσα από τους στίχους του, όσο και τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Τα media ήταν ελεγχόμενα και ψεύδονταν συστηματικά, το χρήμα σκότωνε συνειδήσεις, τα ήθη είχαν ξεπέσει και μια "επανάσταση" κρινόταν ως άκρως απαραίτητη, για να ανατραπεί αυτός ο ξεπεσμός.
Στα πρόσωπα της ιστορίας αυτή η κατάσταση γινόταν εμφανής, και η βίαιη "επανάσταση" που πραγματευόταν μέσα από ανατροπή του καθεστώτος στις ΗΠΑ και δολοφονίες σημαίνοντων κυρίαρχων προσώπων, ώστε να ξεπλυθεί η βρώμα, έκρυβε από πίσω κι ένα παράλληλο δράμα. Τα πρόσωπα, που αναμείχθηκαν στην επανάσταση αυτή, είχαν τις δικές τους ηθικές δυσκολίες και πτώσεις και στο τέλος, έχοντας ξεπηδήσει εξίσου από το σύγχρονο αμερικανικό γίγνεσθαι, δε θα αργούσαν να ανακαλύψουν ότι απλά συντηρούν αυτόν τον ξεπεσμό.

Γιατί όταν μπαίνει το "Anarchy – X" και το "Revolution Calling" , τα πάντα μοιάζουν ευοίωνα για αυτήν την "επανάσταση", υπό τις μνημειώδεις μελωδίες και riffs των DeGarmo και Wilton , περνούν μέσα από τη σαπίλα της αμερικανικής κοινωνίας στο "Spreading The Disease" , το theme του αντικειμένου του πόθου του πρωταγωνιστή , της μοναχής Mary , και προσωπικό αγαπημένο για τους κλασικούς στίχους και μουσική του ], φτάνει στην εσωτερική σύγκρουση (Suite Sister Mary με το πομπώδες στυλ του και The Needle Lies με το μανιασμένο καλπασμό του ) και κάνει τραγική έξοδο, θέτοντας πολλά ερωτήματα με το "I Don’t Believe In Love" και το ανεξίτηλο στίγμα του "Eyes of The Stranger" , ώστε μέσα από την εντυπωσιακή prog metal του δίσκου να προβληματίσει τον ακροατή για το σήμερα.
Όταν κυκλοφόρησε το album , δεν είχε αρχικά τις αναμενόμενες πωλήσεις. Προβληματισμένη, η μπάντα αναρωτήθηκε αν και κατά πόσο άξιζε τον κόπο, η δουλειά που έκαναν . Μέχρι που ήρθε η πρόταση από το MtV για τη δημιουργία ενός μουσικού video για κάποιο από τα τραγούδια του δίσκου. Η μπάντα επέλεξε το "Eyes Of The Stranger" και δεν άργησε να δικαιωθεί . Οι πωλήσεις εκτοξεύθηκαν κατακόρυφα και τα υπόλοιπα ήταν πλέον ιστορία.

Κώστας Δάβαρης