“Moore Blues For Gary: A Tribute To Gary Moore”

Η κιθάρα του Gary Moore μπορεί να σίγησε στις 6 Φεβρουαρίου του 2011 (ήταν 59 ετών όταν έφυγε από την ζωή) , όμως η κληρονομιά και η συμβολή του στην ροκ μουσική είναι σημαντική και καθοριστική για τις υπόλοιπες γενιές. Η περίπτωση του είναι μάθημα γνώσης, πίστης, ταλέντου, σκληρής δουλειάς και φυσικά δημιουργικής έμπνευσης.

Ξεκίνησε πιτσιρικάς με τους blues rockers, Skid Row, συνέχισε σε πιο δύσκολα μονοπάτια με τους  περίφημους jazz rockers,  Colosseum II και η συνέχεια ήταν με τους Thin Lizzy όπου τον έμαθε κόσμος και κοσμάκης και αγαπήθηκε άμεσα από το ροκ κοινό της εποχής.
Η πορεία που ακολούθησε ήταν ένα προσωπικός θρίαμβος με μία σειρά εξαιρετικών σόλο άλμπουμ παίζοντας καταιγιστικό hard rock και ολοκληρώθηκε με το οριστικό γύρισμα του, στην αγαπημένη του μουσική, τα blues, όπως του τα έμαθαν οι B.B. King, Albert King, John Mayall, Jack Bruce, Albert Collins με τους οποίους κατάφερε και να συνεργαστεί.
Ένας από τους πιο πιστούς και από τους καλύτερους συνεργάτες του, ο μπασίστας και συνθέτης Bob Daisley την χρυσή περίοδο την δεκαετία του ΄80 και μέχρι τις αρχές των  '90s κατόρθωσε και μάζεψε μερικούς εξαιρετικούς μουσικούς και δημιούργησε τούτο το πανέμορφο tribute, το οποί περιλαμβάνει όπως αναφέρει και ο τίτλος  κυρίως συνθέσεις από την Blues περίοδο του Gary Moore
Αρχικά ξεχωρίζουμε το "That’s Why I Play The Blues" με τον Aυστραλό Tim Gaze στην κιθάρα να ζωγραφίζει,  το εξαιρετικό "The Blues Just Got Sadder" με τον Joe Lynn Turner στην φωνή και τον σπουδαίο Steve Lukather (Τοto) ενώ τα "Story Of The Blues" , Texas Strut  και "Torn Inside" ακολουθούν πιστά και με σεβασμό τις εκτελέσεις του Ιρλανδού κιθαρίστα.
To "Nothing's the Same" ακούγεται ανατριχιαστικό και σε αυτό βοηθά η άψογη ερμηνεία του Glenn Hughes ενώ το "Power Of The Blues" με τον Jeff Watson (Νight Ranger) και Illya Szwec στις κιθάρες και τον Joe Lynn Turner φωνητικά δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Από την περίοδο των '80s είχαμε τρεις μπαλαντοειδές αλλά πολύ αγαπημένες συνθέσεις αρχίζοντας με το κλασσικό "Empty Rooms"  σε μία πιο ελαφριά και αδύναμη έκδοση του και εδώ συμμετέχει ο Neil Carter ένας από τους καλύτερους συνεργάτες του Gary Moore που τραγουδά και παίζει τα κήμπορντς και έχει συνθέσει μαζί με τον μακαρίτη τον εν λόγω ύμνο.
Στο "The Loner", κιθάρα παίζει ο Doug Aldrich ((Whitesnake, Dio), και στα τύμπανα ο Eric Singer, που είχε παίξει ένα φεγγάρι μαζί με τον Gary Moore ενώ στο "Parisienne Walkways" συναντάμε τον κιθαρίστα Steve Morse (Deep Purple, Dixie Dregs) και τον τραγουδιστή Ricky Warwick  (Black Star Riders ,The Almighty) που σεβάστηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν την πρωτότυπη εκτέλεση.
Επίσης το "Still Got the Blues" είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του άλμπουμ με την κιθάρα του John Sykes (Τhin Lizzy, Whitesnake) να μεγαλουργεί και τον Danny Bowes (Τhunder) με την ερμηνεία του να ξυπνά  μνήμες και να προκαλεί συγκινήσεις και τον Don Airey να βάζει την δικιά του πινελιά.
Μία όμορφη έκπληξη συναντάμε στο  "This One's for You"  όπου οι  Gus Moore & Jack Moore, οι δύο γιοι του Gary ερμηνεύουν και παίζουν κιθάρα τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο την μνήμη του πατέρα τους.
Τέλος το "Don’t Believe A Word" δεν ακολουθεί  την αρχική εκτέλεση του κομματιού και ακούγεται σε μία εναλλακτική και ολίγον ψυχεδελική εκδοχή με το μπάσο του Bob Daisley, να έχει τον πρώτο λόγο και τον Damon Johnson (Thin Lizzy, Black Star Riders,  Alice Cooper) στην κιθάρα να ενισχύει με το παίξιμό του την όλη ατμόσφαιρα.
Εν κατακλείδι το “Moore Blues For Gary - A Tribute To Gary Moore” χωρίς να προσφέρει κάτι το συναρπαστικό, πετυχαίνει να μας θυμίσει την πιο αγαπημένη κιθάρα της εφηβείας μας και να νοσταλγήσουμε έναν πραγματικό και ταπεινό guitar hero. Ο Bob Daisley με αυτήν την κυκλοφορία μας κάνει ένα από τα πιο όμορφα δώρα της φετινής χρονιάς.


Φώτης Μελέτης