Eclipse: ''Paradigm"

Έβδομη δισκογραφική δουλειά για τους Σουηδούς Eclipse, οι οποίοι κι αυτή την φορά θέλουν να μας τρελάνουν. To ''Paradigm'' έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες σχεδόν και δε περνά μέρα που να μην ακούσω έστω και ένα τραγούδι. Υπήρχαν δείγματα μεγάλου συγκροτήματος από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ αλλά εδώ οι Σουηδοί μπαίνουν στο πάνθεον.

Το άλμπουμ της χρονιάς Κυρίες και Κύριοι (μετά το Western Stars του αφεντικού ,που δε συγκρίνεται με κανένα).
Το "Paradigm" ξεκινά με το ''Viva la victoria'' όπου δείχνει τις διαθέσεις των Σουηδών ώστε να κατακτήσουν τη κορυφή. Ακολουθεί το "Mary Leigh'' όπου θα μπορούσε να είναι και τραγούδι eurovision , το οποίο θα μας έκανε υπερήφανους εμάς τους "σκληρούς" ροκάδες.
Το ''Blood wants Blood '' είναι από τα πιο ώριμα κομμάτια τους άλμπουμ ,με υπέροχη μελωδία και καταπληκτικούς στίχους ενώ το ''Shelter me '' χαμηλώνει την ένταση αλλά αυτό το ρεφρέν σε πετά στο διάστημα!
Ακολουθεί ο ύμνος ''United'', γηπεδικό τραγούδι που μόνο μεγάλες μπάντες γράφουν. Θα μπορούσε να είναι ύμνος για ολόκληρο το ιδίωμα και ειλικρινά όποτε το ακούω ανατριχιάζω.
Με μεγάλη ταχύτητα έρχεται το ''Delirious'' το οποίο ξεκινά με ένα όμορφο κιθαριστικό μέρος, υπέροχο σόλο και το ρεφρέν για άλλη μια φορά σου κολλά στο μυαλό.
Το ''When The Winter Εnds '' ίσως είναι το πιο pop κομμάτι, όμορφο και ταξιδιάρικο και ραδιοφωνικό (γιατί τα υπόλοιπα τι είναι Uα μου πείτε).
Το "38 or 44'' είναι το πιο σκοτεινό και βαρύ κομμάτι του δίσκου ενώ στο ίδιο μοτίβο κινείται και το ''Never Gonna Be Like You''. Ποιος θα πίστευε ότι το καλύτερο κομμάτι θα είναι το δέκατο.
Το ''Masquerade'' τα έχει όλα, απλά και λιτά και ας μιλούν κάποιοι για αντιγραφές.
Όταν η έμπνευσή σου βρίσκεται στο Ζενίθ,ακόμα και το 11ο τραγούδι σου είναι κορυφαίο.
Το ''Take me home'' προκαλεί συγκίνηση και νοσταλγία με τα drums να σου τρυπούν τη ψυχή από την ένταση και κάθε λέξη του Erik Mårtensson τσακίζει κόκαλα.

Το άλμπουμ της χρονιάς Κυρίες και Κύριοι (μετά το Western Stars του αφεντικού που δε συγκρίνεται με κανένα).

Γιάννης Γιουρτζάκης

Νoely Rayn: "Perfect is not Enough"

Είναι αλήθεια πως είχα ακούσει διάσπαρτα τραγούδια στην πρωτόλεια μορφή τους εδώ και πολλούς μήνες και μετανιώνω που εργασίες, ασθένειες και η καθημερινότητα μου στέρησαν την ευκαιρία να παρακολουθήσω πρόβες της μπάντας λίγο πριν και μετά την κυκλοφορία της δεύτερης δισκογραφικής τους δημιουργίας.

Αποφάσισα λοιπόν να γράψω την κριτική παρουσίαση έχοντας ακούσει τις συνθέσεις (όσες τελικά αποφάσισε η μπάντα.) ζωντανά στην συναυλία που έδωσε σχετικά πρόσφατα η μπάντα στο Fuzz Club μαζί με τους επίσης εξαιρετικούς Cellar Stone και Sl Theory.
Πάντοτε, το συγκρότημα που δημιουργήθηκε  από το ''Thin Lizzy fan club'', έδινε το απώτατο των μουσικών, άψογων και καλοπροβαρισμένων ικανοτήτων και του πάθους των μουσικών που την απαρτίζουν, για τη μουσική.
Έπειτα λοιπόν από ένα εξαιρετικό ντεμπούτο που έγινε sold out, οι μελωδικοί NOELY RAYN επέστρεψαν δημιουργώντας το ''Perfect Is Not Enough'', που από τον τίτλο θέτει τις φιλοδοξίες της μπάντας ώστε ο νέος δίσκος να είναι περισσότερο περίτεχνος, αψεγάδιαστος και πολυποίκιλος από ό,τι ο προηγούμενος.
Το κλασικότροπο μελωδικό hard rock τους το σεξτέτο το εμπλουτίζει με διάφορες μουσικές επιρροές και δημιουργεί ένα δίσκο πιασάρικο συνάμα όσο και μελωδικότατο.
Σίγουρα, η μουσική επιρροή τους είναι τα γνήσια τέκνα της Ιρλανδικής γης (Phil Lynnot, Gary Moore) αλλά το ευτύχημα που τους τοποθετεί πλέον στις σπουδαίες ευρωπαϊκού επιπέδου μπάντες είναι ότι η  ταυτότητα τους η προσωπική, είναι πλέον διάχυτη παντού.
Οι Noely Rayn, δημιουργούν τις μουσικές τους δημιουργίες, με διπλή κιθαριστική παρουσία από τους ''μουσικούς Διόσκουρους'' Πάνο Παπαπέτρο και  τον Γιάννη Σίννη, συγκλονιστικούς όπως πάντοτε σε κιθαριστικά  ντελίριο και επιπλέον με έξοχες δόσεις μελωδικών αρμονικών ενορχηστρώσεων  με εμφανέστατες πινελιές παλιού καλού AOR.

Αξιοσημείωτη επίσης είναι η πρόοδος στην παραγωγή καθώς και στις ενορχηστρώσεις γεγονός που είναι εμφανές με την σύνθεση που ανοίγει το δίσκο, ''No More Restless Feelings'', ''πλουσιότατη'' σύνθεση σε περίτεχνη ενορχήστρωση και μουσικότητα απαράμιλλη.
Η κλασικότροπη AOR επιρροή της μπάντας ξεκάθαρη στο ''World of Liars'', με το μελωδικοροκάδικο ''Try to Survive'' να έχει όλα τα στοιχεία του αμερικάνικου μελωδικού hard n heavy.
Η πανέμορφη ''μεταχείριση'' του AOR  στο  ''Broken Windows'' είναι μοναδική, ενώ το ''Bleeding’'' έχει το ''κατιτίς'' του από την πανέμορφη σκανδιναβική μελωδική hard rock σκηνή.
Οι επιδράσεις από τα λατρεμένα '80ς και το ''αρενικό'' πνεύμα  του rock n’ roll ολούθε στο ''69 Hours'' με τις κιθάρες να ''παρτάρουν'' ασύστολα. Συναντάμε περιχαρείς και πάλι το US hard ‘n heavy ύφος  του μελωδικού rock στο ''Waiting for a Magic Sign'' και πολύ μας ευαρεστεί.
Με το ''Driving Home'' η μπάντα μεταλλάσσεται για μία ακόμη φορά και παρουσιάζει  μία  ραδιο-φιλική σύνθεση που μου θυμίζει χρόνια όπου φίλοι και εγώ ως ραδιοερασιτέχνες παρουσιάζαμε ανάλογες εκπομπές, με την παρουσία της Βίκης Αρχοντούλη (από παλιές καλές και αγαπημένες εποχές…) να δίνει διαφορετικό ''χρώμα'' στην σύνθεση, ενώ το ''Lost & Found'' που ακολουθεί θέλει τους Noely Rayn να αποτίουν ''φόρο τιμής'' στους πολυαγαπημένους Toto  και ιδιαίτατα στον Lukather.
Το ομότιτλο ''Perfect Is Not Enough'' είναι μία midtempo tune με πολυποίκιλα ακούσματα στα μουσικά όργανα και ένα δυναμικότατο δεύτερο μέρος με πλήθος AOR στοιχείων από τα μελωδικότατα τέλη των '80ς.
Για το κλείσιμο του δίσκου η μπάντα μας παρουσιάζει μία σύνθεση με  proggy πινελιές ημιμπαλαντοειδούς μορφής, το εξαιρετικής μουσικότητας ''The Bitter Truth'', μία περίτεχνη σύνθεση ύφους και μουσικής πλοκής πάλι αλά Toto και με ένα ''θανατερό'' σολάρισμα κιθάρας.
Πιστεύω ακράδαντα πλέον και μετά από πολλαπλές ακροάσεις, πως το ''Perfect Is Not Enough'' είναι καλύτερο από την προηγούμενη κυκλοφορία-που ήταν επίσης εξαιρετική-  καθώς η μπάντα των Noely Rayn έχει αποφύγει σχεδόν κάθε μουσική κοινοτυπία που την συνδέει και την συγκρίνει με το παρελθόν των –ομολογουμένως επιτυχημένων και άριστων διασκευών- και παρουσιάζει ατόφια τη μουσικότητα και την συνθετική ικανότητα των μελών της.
Μελωδικότατο σε όλη την μουσική πορεία του, εντυπωσιακό σε εξέλιξη συνθέσεων είναι ο κατάλληλος σύντροφος για όλους τους κλασικοροκάδες που έχουν εντρυφήσει και στον μελωδικό ήχο.
Το λάτρεψα ήδη και ανυπομονώ ήδη για την συνέχεια.

Νότης ''Try to Survive'' Γκιλλανίδης

Work Of Art: "Exhibits"

Και οι δισκάρες από την σκανδιναβική χερσόνησο έρχονται με το ''έλκηθρο του Αι Βασίλη'' για μία ''πρώιμη'' πρωτοχρονιά ή και για να προλάβουν την είσοδο τους στην λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που κλείνει…

Έπειτα από τέσσερα χρόνια οι ''σουηδοAOR γίγαντες 'Work Of Art επιστρέφουν (επιτέλους!!!) με νέα κυκλοφορία, το εκπληκτικό ''Exhibits''. Τουλάχιστον είχαμε την χαρά να ακούσουμε στα  2018, το ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστα της μπάντας Robert Sall να κυκλοφορεί το νέο  W.E.T. άλμπουμ και έπειτα σε συνεργασία με τον εκπληκτικό τραγουδιστή των FM, Steve Overland,  να κυκλοφορούν τον σπουδαίο δίσκο  'Groudbreaker''.
Το ''Exhibits'' είναι ακόμη μία φορά δημιουργικός ''καρπός'' των  Sall του τραγουδιστή Lars Safsund και του ντράμερ  Herman Furin. Στο μπάσο και τα πλήκτρα εμφανίζονται σπουδαίοι μουσικοί με προεξάρχοντα, στα πλήκτρα,  τον Αμερικανό  Vince DiCola, παγκόσμια γνωστό για την καταπληκτική δουλειά του στη μουσική επένδυση δύο αξέχαστων ταινιών, του ''Staying Alive'' και του ''Rocky IV''.Ο  DiCola συμβάλλει με τα εκπληκτικά του πλήκτρα στην εξαιρετική σύνθεση  παλιομοδίτικου ύφους 80ς,''This Isn't Love''.
Οι Work Of Art στο δίσκο αυτό προσφέρουν ηχητικά κλασσικότροπο  AOR-μελωδικό  rock με πινελιές καλοδεχούμενου και ευάκουστου Westcoast, συνδυάζοντας  τα ''μεταξένια'' φωνητικά του Safund  και τη δεξιοτεχνία του Sall στις κιθαρ-ωδίες.  Σπουδαίες συνθέσεις πρώτης γραμμής είναι  τα ''Be The Believer'', το ''ταξιδιάρικο'', ''Another Night'' και το προσωπικά λατρεμένο με πλούσια στοιχεία  παλιομοδίτικης πλούσιας μουσικότητας,  ''Let Me Dream''.
Επίσης εξαιρετικά είναι τα ''Misguided Love'', ''Come Home'', '' Destined To Survive'' που βρίθουν από εύρυθμο και δεξιοτεχνικό μελωδικό rock . Υπάρχουν και οι εξαιρετικές συνθέσεις που κινούνται στα όρια  του  hard rock όπως το ξεσηκωτικό ''Be The Believer''.
Ευέλικτες  και μονίμως υπαινικτικές  κιθάρες στα μελωδικότατα ''Gotta Get Out''  και  ''What You Want From Me'' (σας θυμίσουν Eddie Van Halen μόλις ακούσετε την εισαγωγή…) πριν καταλήξουν σε αμιγώς συναυλιακούς ύμνους.
Ο Sall με την κιθάρα του στο ''Scars To Prove It''  ακροβατεί επιδέξια και μας αρέσει πολύ  μεταξύ  rock και  funk μουσικών φράσεων. Στις δε τρεις συνθέσεις,  ''This Ain't Love'', ''Come Home'', ''What You Want From Me'' είναι τόσο έντονη η παρουσία των καλεσμένων στα πλήκτρα που οι συνθέσεις  κυριολεκτικά ''απογειώνονται''.
Ουσιαστικά, το ''Exhibits" είναι όλα όσα ο ρέκτης της μελωδικοαορο κατάστασης προσμένει: πιασάρικο, άκρως διασκεδαστικό, συναυλιακά δημιουργημένο, κλασσικότροπο AOR rock.
Αφεθείτε ελεύθερα!!!!

Νότης '' Let Me Dream'' Γκιλλανίδης