Greg Lake: "Greg Lake" (album)

 

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και πολλοί σπουδαίοι μουσικοί του prog-rock ήχου, βλέποντας ότι έχει κλείσει ένας μεγάλος κύκλος με τα δαιδαλώδη άλμπουμ και τις μεγαλεπήβολες συναυλίες και αρκετοί προσπαθούν να συντονισθούν σε πιο λιτά και μελωδικά μονοπάτια.

Ήδη το κίνημα της πανκ τους είχε δώσει ένα γερό "χαστούκι" και οι χαρακτηρισμοί από τον τότε μουσικό τύπο, περί δεινοσαύρων άρχιζε να δημιουργεί στα prog groups πολλά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα. Tο πολύπλευρο ταλέντο και η μεγαλοφυία αυτών των μουσικών μπορεί να έκανε την κοιλιά του όμως οι περισσότεροι επανήλθαν τα επόμενα χρόνια με πολύ καλά άλμπουμ και υπέροχα τραγούδια.
Έτσι λοιπόν και ο Greg Lake που αρχικά είχε συμμετάσχει στους  εγκεφαλικούς King Crimson κυρίως στο πρώτο και θρυλικό άλμπουμ τους  (ελάχιστα στο δεύτερο) και στη συνέχεια πρωταγωνίστησε  με μία εξαιρετική καλλιτεχνική πορεία με τους εκπληκτικούς Emerson, Lake & Palmer αποφασίζει να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 1981 τo πρώτο του ομότιτλο σόλο δίσκο με την συμμετοχή σημαντικών μουσικών σε μία προσπάθεια να επιστρέψει στην επικαιρότητα.
Στο άλμπουμ του συμμετέχουν, ο διάσημος session κιθαρίστας Dean Parks (Sonny and Cher, Bob Seger, Billy Joel, David Lee Roth, Joe Cocker), οι κιθαρίστας W. G. Snuffy Walden (Stray Dog) και Steve Lukather με τον μπασίστας David Hungate από τους Toto.
Στα τύμπανα έχουμε τους Ted McKenna (Alex Harvey Band, Rory Gallagher, The Michael Schenker Group), τον Michael Giles (King Crimson) και τον Jeff Porcaro (Τοto). Στα πλήκτρα τον Tommy Eyre (Joe Cocker, Gary Moore, Ian Gillan) και τους Bill Cuomo και Greg Mathieson.
Βέβαια το μεγάλο ατού του άλμπουμ είναι η παρουσία, σε όλα τα επίπεδα (συνθετικό και εκτελεστικό) του Ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore αφού δεν είναι τυχαίο ότι ο δίσκος ξεκινά με το δυναμικό "Nuclear Attack" που υπάρχει και στο δικό του σόλο άλμπουμ “Dirty Fingers” (1981).
Ακολουθεί το "Love You Too Much" που είναι σαφώς επηρεασμένο από τους Beatles με τον Bob Dylan να συμμετέχει συνθετικά και επόμενο τραγούδι που ακολουθεί είναι το ανατριχιαστικό "It Hurts".  Απλά  θα επισημάνω μόνο ότι είναι ένα από τις καλύτερα κομμάτια που έχει συνθέσει ο Greg Lake, σε μία μαγική και καθηλωτική ερμηνεία όπου συμπεριλαμβάνονται στις καλύτερες μπαλάντες ever, με τον Steve Lukather (Τοto) να κάνει ένα απίθανο σόλο.

Το επόμενο κομμάτι είναι τo “Black And Blue” που θυμίζει τις ήρεμες στιγμές των E.L.P ενώ το “Retribution Drive” είναι μία πολύ όμορφη ροκ σύνθεση όπως και το “Long Goodbye”.
Το "The Lie"  είναι ακόμη μία μελωδική πανδαισία του δίσκου ενώ το “Someone” συναρπάζει λόγω του εμπνευσμένου σαξοφώνου το οποίο παίζει ο Clarence Clemons (Bruce Springsteen's E Street Band) αλλά και του υπέροχου ρεφρέν.
Ο δίσκος κλείνει με την θαυμάσια μπαλάντα "Let Me Love You Once"  η οποία είναι μία εξαιρετική λυρική στιγμή του άλμπουμ με τον G. Lake να ερμηνεύει μοναδικά και στο φινάλε έχουμε το "For Those Who Dare" με τις γκάιντες να κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Το άλμπουμ επανεκδόθηκε το 2015 με τρία bonus κομμάτια και ξεχωρίζει η διασκευή του τραγουδιού “You Really Got a Hold On Me” (του Αμερικανού τραγουδοποιού Smokey Robinson).
Μετά από αυτή την κυκλοφορία ο Greg Lake κυκλοφόρησε και δεύτερο σόλο δίσκο το συμπαθητικό “Manouvres” (1983) μετά ακολούθησε το πέρασμα του από τους Asia, η  "αρπαχτή" των Emerson, Lake and Powell, η επανασύνδεση των E.L.P. και μερικές ενδιαφέρουσες συμμετοχές σε δίσκους φίλων του.
Δυστυχώς ο Greg Lake, έφυγε από την ζωή τον Δεκέμβριο του 2016 κτυπημένος από τον καρκίνο σε ηλικία 69 ετών ακολουθώντας τον άλλο συνοδοιπόρο του, για πολλά χρόνια Keith Emerson που είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα. 
Αυτό το άλμπουμ λοιπόν είναι από τις πιο όμορφες  κυκλοφορίες του μεγάλου καλλιτέχνη και είναι κρίμα να μην τον έχετε ακούσει…
 
Φώτης Μελέτης

Η "απομόνωση" των Toto από την επιτυχία

 

Το 1982 κυκλοφορεί το τέταρτο άλμπουμ – σταθμός, για τους Αμερικανούς ΤΟΤΟ, με τίτλο “Toto IV”. Είναι ο δίσκος που τους απογειώνει σε πωλήσεις και δημοτικότητα αφού και γίνονται ένα από τα πιο πετυχημένα γκρουπ της δεκαετίας του ’80.

 

Συνθέσεις όπως τα, "Rosanna", "Africa" και "I Won't Hold You Back" έγραψαν την δική τους ιστορία και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να συγκινούν τα πλήθη.
Όμως πάντα η απόσταση από την δόξα ως την απαξίωση είναι μικρή και αυτό λίγο έλειψε να πάθουν οι Toto με την επόμενη στούντιο δουλειά τους, το θαυμάσιο “Isolation”.
Tα Grammy έπεφταν βροχή το 1983 με το “Toto IV” (άλμπουμ της χρονιάς, τραγούδι της χρονιάς, παραγωγή της χρονιάς) ενώ οι πωλήσεις μόνο στις ΗΠΑ ξεπέρασαν τα τρία εκατομμύρια αντίτυπα.
Η επιτυχία ήταν τεράστια για την μπάντα με την Columpia να είναι τρισευτυχισμένη αλλά οι αποφάσεις του γκρουπ πώς να διαχειριστούν όλο αυτό το επίτευγμα παραλίγο να τους κοστίσει ανεπανόρθωτα.
Πρώτη λάθος κίνηση ήταν να μην κάνουν παγκόσμια περιοδεία σκορπώντας απογοήτευση στους φίλους τους με συνέπεια να μην κερδίσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο κοινό   και παράλληλα έχασαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα φανατικό πυρήνα οπαδών. Αυτή η απόφαση αποδείχτηκε κάκιστη και στοίχησε στο προφίλ των Toto ώστε να καθιερωθούν και στο ευρωπαικό κοινό που δεν είχαν το εύρος της επιτυχίας των ΗΠΑ.
Είχε προηγηθεί και άλλη μία ανόητη κίνηση με την απόρριψη από την πλευρά της μπάντας να γίνουν εξώφυλλο στο κορυφαίο αμερικάνικο περιοδικό το Rolling Stone.
Οι Toto βέβαια είχαν και τα δίκια τους για αυτή την άρνηση αφού το συγκεκριμένο περιοδικό, τους έθαβε σε κάθε κυκλοφορία τους με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.
Κάτι ανάλογο συνέβη με τους Toto και στην χώρα μας με το ντόπιο μουσικό περιοδικό "Ποκ και Ροκ" στην δεκαετία του ΄80. Υπήρχε μία επιθετική πολιτική από το εν λόγω περιοδικό ενάντια σε συγκροτήματα όπως οι Journey, Styx, Reo Speedwagon, Τoto και ανάλογου μουσικού ύφους (εξαιρούσαν μόνο τους Foreigner).
Μάλιστα έφτασαν σε σημείο να χαρακτηρίζουν τους Τoto “μουσικές πόρνες” (σχόλιο γνωστού παρουσιαστή του Ράδιο Αρβύλα που έγραφε τότε για το συγκεκριμένο περιοδικό) γιατί έκαναν το «λάθος» να είναι οι πιο περιζήτητοι session μουσικοί αφού μπορούσαν να συμμετέχουν μέσα στην ίδια χρονιά σε αρκετά άλμπουμ όλων των ηχητικών αποχρώσεων.
Μπορούσες λοιπόν να δεις μέλη των Toto να γράφουν και να παίζουν κομμάτια για την Aretha Franklin και τον Michael Jackson μέχρι τον Rod Stewart και τον Edgar Winter.
Αυτό το «αμάρτημα» μίας παρέας session μουσικών να διεκδικούν και προσωπική καλλιτεχνική αναγνώριση μέσω των ΤΟΤΟ ήταν ασυγχώρητη για τους εμπαθείς μουσικοκριτικούς της εποχής. Ευτυχώς όμως το κοινό είχε άλλη άποψη...



Οπότε με την χυλόπιτα που έριξαν στο Rolling Stone. χάθηκε η ευκαιρία για ανακωχή με τον τότε μουσικό τύπο των ΗΠΑ και μέσα σε όλο αυτό προστέθηκε και η αποχώρηση του μπασίστα David Hungate που δεν άντεχε τον τρόπο ζωής μιας ροκ μπάντας  και ιδιαίτερα την δημοφιλία που πρόσφερε η επιτυχία του τέταρτου δίσκου και επέστρεψε στην οικογένεια του στο Νάσβιλ.
Οι Toto αρχίζουν πλέον να σχεδιάζουν το νέο τους δισκογραφικό βήμα αφήνοντας πίσω την επιτυχία του “ΙV”. Δυστυχώς όμως έρχεται να προστεθεί  ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έφερνε τα μέλη των Toto σε πολύ δύσκολη θέση. Ο νέος μπελάς ονομάζεται Bobby Kimball! Η φωνή της μπάντας.
Τα πράματα πλέον ζόριζαν απελπιστικά.

Ο Steve Lukather αποκαλύπτει για την συγκεκριμένη περίοδο τι συνθήκες είχαν δημιουργηθεί στο γκρουπ:
"Ο τρόπος ζωής του Bobby Kimball ώστε να ηχογραφήσουμε το “Isolation” δεν ήταν πλέον κατάλληλος για εμάς. Όταν γίνεσαι τόσο διάσημος, έχεις ταυτόχρονα πολλές ευθύνες, ειδικά στην περίπτωση του Τoto. Δεν είμαστε οι Guns 'n Roses όπου κάθε άτομο μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και η καθημερινότητα σου να είναι ένα ατέλειωτο party. O Kimball δυστυχώς εκείνη την περίοδο δεν πήρε σοβαρά τα πράγματα με την επιτυχία και τις υποχρεώσεις της μπάντας και έδειξε μία ανευθυνότητα σε όλα τα επίπεδα. Ούτε εμείς βέβαια είμαστε τα καλύτερα παιδιά. Και ναρκωτικά παίρναμε και άλλες χαζομάρες κάναμε αλλά καταλαβαίναμε τα όρια μας.
Είμαστε στην κορυφή και ο Βobby είχε συλληφθεί για κοκαΐνη που είχε πουλήσει σε έναν μυστικό αστυνομικό με συνέπεια να κάνει, φυλακή με οπότε για ένα χρονικό διάστημα ούτε πρόβα δεν μπορούσαμε  να κάνουμε μαζί του.
Στην προσπάθεια λοιπόν να ανασυνταχθεί η μπάντα, προσλαμβάνουν νέο μπασίστα, τον Mike Porcaro (αδελφός του Jeff και του Steve Porcaro). Με τον Kimball είχαν ήδη ηχογραφήσει το μισό άλμπουμ ενώ ήταν συμμέτοχος στην συγγραφή πέντε συνθέσεων όμως η υγεία του από τα ναρκωτικά ήταν αρκετά κλονισμένη και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ερμηνευτικές του υποχρεώσεις. Η μπάντα τελικά απολύει τον B. Kimball και ξεκινά το δύσκολο κομμάτι που είναι η εύρεση καινούργιου τραγουδιστή.
Η πρώτη πρόταση που έπεσε στο τραπέζι άκουγε, το όνομα του Richard Page αλλά παρότι ήθελε να συνεργαστεί και ο ίδιος  με τους, Toto τον δέσμευε τον συμβόλαιο με τους Mr. Mister, οπότε δεν προχώρησε η συνεργασία. Ανάλογη πρόταση έγινε και στον Eric Martin (Mr. Big) αλλά και με εκείνον δεν καταλήξαν σε συνεργασία. Τελικά κέρδισε η επιμονή του ντράμερ Jeff Porcaro με τον Fergie Frederiksen, που έπαιζε στους LeRoux, αλλά και παλιότερα στους Trillion.



Οι ηχογραφήσεις ξεκινούν πάλι για το “Isolation” και ότι φωνητικά υπήρχαν από τον Kimball διαγράφηκαν εκτός από μερικά backing vocals.
Ο Steve Lukather όμως είχε την δικιά του άποψη για το τον  Fergie Frederiksen:
«Οι ερμηνείες του ήταν μία οδυνηρή εμπειρία για εμένα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανε και την υπέροχη φωνή που είχε, τον είχε καταπιεί το άγχος με συνέπεια να φρικάρει και να νευριάζει συνεχώς και δυστυχώς ήταν η εποχή που δεν είχαν βρεθεί τα επιπλέον ειδικά εφε για να βελτιώνουν την φωνή στο στούντιο.
Είχαμε πανικοβληθεί τόσο με την μεγάλη επιτυχία που γνωρίσαμε αλλά και με την ξαφνική αλλαγή στα φωνητικά αφού με τον Fergie ακουγόμαστε σαν άλλο συγκρότημα. Βέβαια είχαμε προνοήσει και από τα προηγούμενα άλμπουμ και τόσο εγώ (S. Lukather) όσο και ο David Paich να ερμηνεύουμε μερικά στούντιο κομμάτια της μπάντας. Όμως η επιμονή του Jeff Porcaro να στηρίξουμε τον  Fergie Frederiksen, μας ανάγκασε να αποδεχτούμε τον Fergie στο μικρόφωνο των Toto. Η προσωπικότητα του Jeff Porcaro ήταν από μόνη της μία επιδραστική παρουσία για όλους μας. Ήταν ο πνευματικός μας γκουρού και τον σεβόμαστε απεριόριστα».
 

 
                   "Από την κορυφή στο Ιsolation"

Toν Οκτώβριο του 1984 κυκλοφορεί το “Isolation” με τους Toto να έχουν τους τρεις Porcaro σε δράση, να έχουν νέο τραγουδιστή, με σχέδια για περιοδεία αλλά και τα προβλήματα να τρέχουν. Για τους περισσότερους που λατρεύουν τους Toto, το “Isolation” είναι από τα αγαπημένα τους άλμπουμ  και εκτός από το συνθετικό κομμάτι αξιόλογη δουλειά έχει γίνει και στο στιχουργικό.
O δίσκος αρχίζει με τον μνημειώδες "Carmen" όπου τα φωνητικά ανάμεσα στον David Paich και τον Fergie Frederiksen, εναλλάσσονται εκπληκτικά με μία ενορχήστρωση που εντυπωσιάζει.
Aκολουθεί το "Lion" κομμάτι που έχει γράψει ο B. Kimball με υπέροχο ρεφρέν και τρομερό κιθαριστικό σόλο.
Το “Stranger in Town" ήταν το σινγκλ που προώθησε η δισκογραφική, το οποίο ερμηνεύει ο κιμπορντίστας και συνθέτης της μπάντας David Paich με το ρεφρέν να ακούγεται καθηλωτικό. Μία άψογη σε όλα τα επίπεδα σύνθεση και σαξόφωνο παίζει ο Tom Scott των The Blues Brothers. Επίσης στιχουργικά είναι επηρεασμένο από το θέμα της ταινίας “Whistle Down the Wind”, στο οποίο μία ομάδα παιδιών μπερδεύουν ένα δραπέτη με τον Ιησού.
To "Angel Don't Cry" συνεχίζει να είναι στο γνωστό ύφος των Toto με τις λεγόμενες μουσικές «γέφυρες», τα δυναμικά κοψίματα και το ουράνιο ρεφρέν, να σε τρελαίνουν. Τα σόλα σε κήμπορντ και κιθάρα είναι μοναδικά και η ερμηνεία του Fergie Frederiksen, είναι εκρηκτική!
Στην μπαλάντα "How Does It Feel" συμμετέχει η London Symphony Orchestra και την ερμηνεύει ο Steve Lukather χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα

Η συνέχεια ανήκει στο αριστουργηματικό "Endless" που είναι, ένα από τα κορυφαία κομμάτια τους με το πιο συναρπαστικό ρεφρέν που έχουν γράψει οι Toto ποτέ. Η δυναμική ερμηνεία του Fergie Frederiksen, ακυρώνει  τα πικρόχολα σχόλα του Lukather εναντίον του.
Στο ίδιο εκπληκτικό μοτίβο και το ομότιτλο κομμάτι που είναι μία μεγαλειώδης μελωδική πανδαισία.
Ακολουθεί το "Mr. Friendly" σε καθαρά aor ύφος, με τα πλήκτρα του D. Paich να κλέβουν την παράσταση ενώ το "Change of Heart" είναι το πιο ροκ κομμάτι του άλμπουμ, με τα φωνητικά να κτίζουν σκάλες παραδείσου. Τα πλήκτρα συν ένα έξυπνο πέρασμα από την The London Symphony Orchestra, έδωσαν άλλη διάσταση στην σύνθεση.
Το άλμπουμ κλείνει με το χαριτωμένο "Holyanna" ένα party κομμάτι που θυμίζει περισσότερο Elton John.
Το “Ιsolation” έγινε χρυσό στις ΗΠΑ και τριπλά πλατινένιο στην Ιαπωνία αλλά με τα δεδομένα της εποχής θεωρήθηκε εμπορική επιτυχία!
O Steve Lukather δήλωνε περήφανος για το τελικό αποτέλεσμα παρά τις γκρίνιες που έκανε, αλλά η περιοδεία που ακολούθησε ήταν τραγική αφού γήπεδα των 10 χιλιάδων θέσεων δεν μπορούσαν να τα γεμίσουν και η ευρωπαϊκή τουρνέ ακυρώθηκε. Πάντως ο μουσικός τύπος της εποχής αναγνώρισε ότι με τον Fergie Frederiksen οι Τοto έκαναν φοβερές live εμφανίσεις. Βέβαια  ο ίδιος ήταν άτυχός αφού δεν κατάφερε να μείνει στο συγκρότημα και αντικαταστάθηκε στο επόμενο δίσκο από τον Joseph Williams.
 
Υ.Γ.1: Την ίδια χρονική περίοδο οι Τοto  έγραψαν το soundtrack της κινηματογραφικής ταινίας Dune στην οποία έπαιζε ο Sting και εμπορικά ήταν σκέτη αποτυχία.
Υ.Γ.2: Το βίντεο κλιπ του "Stranger in Town" είναι συγκινητικό και πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με όσκαρ ηθοποιός Brad Dourif ενώ ήταν υποψήφιο στα βραβεία του MTV για καλύτερη σκηνοθεσία.
 
Φώτης Μελέτης

Billy Squier: "Don't Say No"

 

Γεννημένος την 12 Μάιου του 1950, στην Μασαχουσέτη ο Αμερικανός τραγουδιστήςκαι κιθαρίστας έχει γράψει την δική του σημαντική ροκ διαδρομή με αρκετές εμπορικές επιτυχίες αλλά και σπουδαία άλμπουμ.

To καθοριστικό έναυσμα για την δυναμική πορεία του, τα επόμενα χρόνια ήταν ένα live των Cream με τον Eric Clapton το 1968, που παρακολούθησε ο έφηβος τότε Billy Squier.

Το επίσημο ξεκίνημα του ήταν με τους Piper και αφού ήδη είχε κυκλοφορήσει δύο δίσκους μαζί τους, η μπάντα διαλύθηκε και υπέγραψε σαν σόλο καλλιτεχνης με την Capitol.

Στην συνέχεια κυκλοφορεί το εξαιρετικό ντεμπούτο του, άλμπουμ με τίτλο "The Tale of the Tape" (1980) και συνεργάζεται με τον κιθαρίστα Bruce Kulick (Kiss) και τον πληκτρά David Sancious ( Bruce Springsteen, Sting, Santana, Peter Gabriel)  καθώς και με άλλους σημαντικούς μουσικούς. Όμως η μεγάλη αποδοχή ήρθε με το κλασσικό άλμπουμ "Don't Say No" που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1981 και έγινε τριπλά πλατινένιο!
 

Εκπληκτικά τραγούδια συμπεριλαμβάνονται στο συγκεκριμένο άλμπουμ που ξεκινά με το πανέμορφο "In the Dark" όπου το hard rock συναντά άψογα το aor με τον Billy Squier

να θυμίζει η φωνή του, τον Robert Plant  αλλά και το ρεφρέν να αποτελεί μία μοναδική μελωδική πανδαισία.
Ακολουθούν δύο μοναδικοί ροκ ύμνοι, το "The Stroke" (#17 στο αμερικάνικο Billboard chart), μία φωνακλάδικη mainstream επιτυχία που είναι επηρεασμένο από τους Queen και το λατρεμένο "My Kinda Lover" μία από τις καλύτερες και πιο μελωδικές συνθέσεις του Billy Squier με το ρεφρέν να σου κολλάει το μυαλό στον τοίχο!

Μάλιστα το συγκεκριμένο κομμάτι το έχει κάνει sample o ράπερ Εminem το 2014, στο κομμάτι του με τίτλο "Shady XV".

Μετά την καταιγιστική πρώτη μελωδική τριάδα τραγουδιών, ακολουθεί το επικό "You Know What I Like" και το "Too Daze Gone" σε southern ύφος. Η συνέχεια ανήκει στο "Lonely Is The Night" όπου "αποκαλύπτεται" για άλλη μια φορά η αγάπη του Billy Squier για τους Led Zeppelin μιας και η εν λόγω σύνθεση θυμίζει έντονα το κλασσικό "It's Nobody's Fault but Mine" και κάτι ανάλογο συμβαίνει με το ορμητικό "Whadda You Want From Me" που βαδίζει στα χνάρια των Zeppelin και Aerosmith.
Έπεται, το ήρεμο "Nobody Knows" που είναι αφιερωμένο στην ζωή του John Lennon και ο δίσκος κλείνει με το θαυμάσιο ημιμπαλαντοειδές "I Need You" και το ομότιτλο "Don't Say No" σε πιο ροκ εν ρολ στυλ.

Εξίσου σημαντικό ρόλο για την επιτυχία του δίσκου έπαιξε και η γνωριμία του αμερικανού κιθαρίστα με τον Brian May των Queen αφού ο δεύτερος αρνήθηκε την πρόταση για παραγωγή του "Don't Say No", αλλά απέφερε την συνεργασία του πετυχημένου Γερμανού παραγωγού Reinhold Mack στο δεύτερο άλμπουμ του Billy Squier.
Για την ιστορία ο Reinhold Mack ήταν ο παραγωγός στο "The Game" των Queen, οπότε η συγκεκριμένη γνωριμία είχε και τα καλά της ενώ και το νεόδμητο τότε MTV βοήθησε τα μέγιστα ώστε ο B. Squire να γίνει γνωστός σε όλη την υφήλιο.

 

Τέλος στο άλμπουμ συμμετείχαν σημαντικοί αλλά "άγνωστοι" για το ελληνικό κοινό μουσικοί, όπως ο κιθαρίστας Cary Sharaf, ο μπασίστας Mark Clarke (Colosseum, Uriah Heep, Tempest), ο πληκτράς Alan St. Jon (Τed Nugent, Twisted Sister,Alice Cooper, Cher) και ο ντράμερ Bobby Chouinard (Gary Moore, Alice Cooper, Cher).

Φώτης Μελέτης