Δευτέρα 16 Αυγούστου 2021

Ailafar: Το "State of Mind" μιλά για τις ηθικές και πνευματικές αξίες που χάνονται


H πορεία των Ailafar ξεκίνησε το 2006 με πρωτεργάτη τον Θεσσαλονικιό John Tzortzis που με την μπάντα του, έπαιζε σε διάφορα μπαράκια της βορειοελλαδίτικης πόλης και παράλληλα δημιούργησε το πρώτο του demo το 2009 ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο "Long way to Ιmagery".

Το 2013 oι Ailafar κυκλοφορούν το δεύτερο στούντιο δίσκο τους από την AorBlvdRecords και στα φωνητικά συμμετέχουν οι Stephan Kammerer( Frontline, Stereotide Germany), Paul Jackson (Roadhouse-Pete Willis band ) και ο εκλιπών πλέον David Saylor( Push UK, Wild Rose UK). To 2017 ακολουθεί το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Heartbeat" και στα φωνητικά έχουμε μία ακόμη ευχάριστη έκπληξη αφού συμμετέχει ο Steve Overland (FM).
Πριν λίγο καιρό οι Ailafar κυκλοφόρησαν το τέταρτο δισκογραφικό τους βήμα με τίτλο "State of Mind". Ένα άλμπουμ πλημμυρισμένο από εμπνευσμένες μελωδίες άριστα παιγμένες δίνοντας βάρος στις ερμηνείες που αξίζει πραγματικά να ακούσετε.
Ο ιδρυτής και βασικός συνθέτης της μπάντας ο
 John Tzortzis εξομολογείται στο Rocktime.gr σκέψεις, ιστορίες και τα σχέδια του για τους Ailafar. Ας ξεκινήσουμε τις ερωτήσεις...
 
- Το νέος σας άλμπουμ θεωρείται από πολλούς εξαιρετικό. Πείτε μας τι έχει αλλάξει στον ήχο σας από τα προηγούμενα album;
Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά για την φιλοξενία και υποστήριξη!
Χαίρομαι πολύ και μας τιμά ιδιαιτέρως το γεγονός ότι άρεσε τόσο σε μια μερίδα ακροατών. Θεωρώ πως ο ήχος μας είναι πιο ώριμος και επιτρέψτε μου να πω πώς ‘’Παραγωγικά’’ από άλμπουμ σε άλμπουμ υπήρχε εξέλιξη προς το καλύτερο. Και μιλάω για την παραγωγή. Το αν αρέσουν οι συνθέσεις είναι κάτι άλλο. Είναι λογικό πως με τα χρόνια και την δουλειά αποκτάς πιο πολύ εμπειρία, γνώση και με τους κατάλληλους φίλους και  συνεργάτες έχεις καλύτερο αποτέλεσμα. Θεωρώ πως σε αυτό είχαμε το καλύτερο μείγμα!
 
- Ακολουθήσατε κάποιο ορισμένο μοτίβο στη δημιουργική διαδικασία ηχογράφησης του "State of Mind";
Το 2018 ξεκίνησα να κάνω την προ παραγωγή των κομματιών στα Valve Studios με τον πολύ καλό μου φίλο, ηχολήπτη και συμπαραγωγό Στράτο Καραγιαννίδη. Είχα μαζέψει γύρω στα 20 κομμάτια όπου η επιλογή των 12 που εμπεριέχονται στο άλμπουμ έδωσαν από μόνα τους την κατεύθυνση. Είχα στο μυαλό την εικόνα το που ήθελα να φτάσουμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό από το στάδιο της προ παραγωγής και με την βοήθεια του Στράτου και όλων των μουσικών, το ‘’όραμα’’ μου μεταφράστηκε πολύ πιο εύκολα.
Ηχογραφήσαμε τα τύμπανα πρώτα πάνω στους οδηγούς μέσα σε 3-4 εβδομάδες και ύστερα το μπάσο σε 3 ημέρες λόγο το ότι ο μπασίστας μας Κώστας Μαυρουδής θα έφευγε για σεζόν ως μάγειρας.  Στη συνέχεια ηχογράφησα όλες τις ρυθμικές κιθάρες όπου για πρώτη φορά βρισκόμουν μέσα στο booth δίπλα από το ηχείο του Vox Ac30 ενισχυτή μου σε όλες τις ηχογραφήσεις γιατί είχε σημασία να είμαι κοντά για τον ήχο. Ακούω λίγο βαριά πλέον βέβαια…χεχε J
Τα πλήκτρα ηχογραφήθηκαν για άλλη μια φορά από τον φίλο Βαγγέλη Παπαγεωργίου στο σπίτι του. Ύστερα ηχογραφήθηκαν οι φωνές και στο τέλος τα σόλο.

- Στο άλμπουμ υπάρχουν τρεις ερμηνεύτριες. Υπάρχει κάποιος λόγος που συνέβη αυτό; Και ένα σχόλιο για τους υπόλοιπους μουσικούς που συμμετέχουν στο άλμπουμ.
Η βασική φωνή είναι η Τατιάνα Οικονόμου όπου είναι επίσης η βασική φωνή των πρώτων 2 άλμπουμ επίσης.  Από το 2018 ξεκινήσαμε πάλι μαζί και τα ακουστηκά live.
Mαριάντζελα είχε ηχογραφήσει το ντέμο του "It means Nothing to you" και έτσι τραγούδησε και την τελική έκδοση. Έκανε καταπληκτική δουλειά, περάσαμε πολύ ωραία και της ζήτησα να ηχογραφήσει ακόμα ένα αν ήθελε...και το αποτέλεσμα ήρθε ευχάριστα.
Ένα από τα πρώτα demos το είχε ερμηνεύσει η Τζένη Κατικαρίδου όπου είμαστε πολύ καλοι φίλοι επίσης. Έτσι είχα την ιδέα να τραγουδήσουν ντουέτο με την Τατιάνα το "Life is a chess’’ όπου βγήκε πολύ καλό αποτέλεσμα! Το ίδιο έγινε και με το ντούετο Κωστή – Τατιάνας στο " Teach Me To Dance’’. Ο καλός μας φίλος Κωστής έκανε τα γραφικά επίσης του άλμπουμ όπως και στο προηγούμενο.
Τέλος είχε απομείνει η power ballad "The Last Day’’ όπου πίστευα από την αρχή πως θα ταίριαζε πολύ της Μαρίας Κατικαρίδου (αδερφή της Τζένης). Της άρεσε πολύ το τραγούδι και το απέδωσε καλύτερα απ’ότι περίμενα πραγματικά!
Για μένα προσωπικά το άλμπουμ περιέχει μια Ελιτ μουσικών ,ταλέντων μα πάνω από όλα καλών φίλων!
 
- Ποιο είναι το αποτύπωμα που αφήνει το "State of Mind", από άποψη μουσικής αλλά και στίχων; 
Το “State of Mind” είναι ένα Melodic Rock άλμπουμ με επιρροές απο την σκηνή των 80’s και 90’s που αγαπάμε αλλά και του σήμερα θα έλεγα. Είναι ένα άλμπουμ που μιλάει για την σύγχρονη ζωή και τις ηθικές, πνευματικές αξίες που χάνονται αλλά και για αυτά που αξίζουν κάθε στιγμή που περνάει. Αφήνει το αποτύπωμα πως πάντα υπάρχει ένα κίνητρο να μην εγκαταλείπεις και να προσπαθείς για το καλύτερο για σένα και αυτούς που αγαπάς!
 
- Υπάρχει κάποια ιστορία ή περιστατικό ή γεγονός που στιγμάτισε την δημιουργία του "State of Mind";
Το άλμπουμ είναι αφιερωμένο σε κάποιους αγαπημένους ανθρώπους που χάθηκαν το 2017 – 2020…

- Είναι κάποια σύνθεση που ξεχωρίζετε ή έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία ;
Αγαπάω όλα μου τα τραγούδια σαν παιδιά μου και όλα σημαίνουν κάτι. Αλλά σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης τραγούδια όπως το "Tide of spirits” και "The Last day” έχουν ιδιαίτερη σημασία.
 
- Ποιες είναι οι εμπειρίες που έχετε αποκομίσει με διάφορες συνεργασίες που έχετε κάνει τόσο στο στούντιο αλλά και σε συναυλιακό επίπεδο,
Είναι πολύ τιμητικό να έχουμε καταφέρει να συνεργαστούμε με φωνές όπως ο Steve Overland, Stephan Kammerer, Paul Jackson, David Saylor αλλά και να έχουμε ανοίξει ονόματα όπως Uli Jon Roth, Eric Martin.
Βέβαια είναι πάρα πολλά τα ονόματα με τα οποία έχω έρθει σε επαφή και έχουν ακούσει διάφορα Demos από το 2013 μέχρι σήμερα. Έχω ντέμο το τραγούδι μας ‘’Further the road signs” να παίζει μπάσο ο Dave Taylor, μπασίστας του Bryan Adams από το 1980 – 1998 και σαν μεγάλος φαν του Adams είναι μια καλή εμπειρία! Βέβαια δεν το κρατήσαμε γιατι η αμοιβή ήταν πολύ υψηλή.

Θεωρώ πως όλα αυτά σε οδηγούν στο να γίνεις καλύτερος στην δουλειά σου. Βέβαια για να δεχτούν να συμμετέχουν σε κάποιο πρότζεκτ πρέπει να δουν ένα επίπεδο δουλειάς. Φυσικά υπήρχαν και καλλιτέχνες που δεν τους άρεσε η δουλειά μας.

- Η πανδημία πόσο αρνητικά σας έχει επηρεάσει τόσο σε ανθρώπινο όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Eίναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση που μας έχει επηρεάσει όλους θεωρώ σε κάθε τομέα.  Όλα άλλαξαν με το πρόσχημα της πανδημίας αν μου επιτρέπεται, γιατί αυτή είναι η άποψη μου. Στην μουσική θα αφήσει καμένη γη για πολύ καιρό πιθανόν. Παρόλα αυτά να πώ ακούω πολλές καλές νέες δουλειές από γνωστούς και μη.
Σαν μπάντα μας χάλασε τα σχέδια μιας και κυκλοφορήσαμε νέο άλμπουμ, αλλά ας είμαστε καλά και έχει ο Θεός…
Προσωπικά σαφώς με επηρέασε αρνητικά και λόγο μπάντας, δουλειάς, αλλαγής δουλειάς και φυσικά βλέποντας και το τι συμβαίνει σε όλη την χώρα και κόσμο. Σε κάνει να αναθεωρείς πολλά…
Πάντως έγραψα το "Zombie Town’’ ήταν το 2018...προφητικό!
 
- Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Ailafar ;
 Προς το παρών προωθούμε όσο μπορούμε το άλμπουμ απο κει και πέρα κάποιο νέο κλιπ, live και ίσως κάποιο LP. Ποιος ξέρει;;;
 
- Πέντε  αγαπημένοι σου hard rock/melodic δίσκους και πρόσθεσε ένα μικρό σχόλιο για τον καθένα.

  1. Bryan Adams – "Waking up the Neighbours"... γιατί περιέχει τραγουδάρες από την αρχή ως το τέλος, παραγωγάρα και φυσικά την φωνάρα του Adams αλλά και τα παιξίματα του Keith Scott που με έκαναν να θέλω να πιάσω κιθάρα.
  2. Def Leppard – "Hysteria"... γιατί επίσης έχει τραγουδάρες και απόλυτη παραγωγή επίσης και είναι ορόσημο της αγαπημένης δεκαετίας.
  3. Hardline  - "Eclipse" ...άλλο ένα άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος με τον ίδιο ενθουσιασμό γιατί όλα είναι κομματάρες με καταπληκτικά performances από όλους! Ξεχωρίζουν βέβαια οι Neil Schon, Joey Jioeli, Dean Castronovo
  4. Journey – "Frontiers"...είναι απλά ορόσημο και η φωνή του Steve είναι απλά μοναδική!!
  5. Βon Jovi – "Keep the faith"...τι να πρωτοπείς για αυτό το άλμπουμ και γενικά και για τα προηγούμενα. Θέλει νέα συνέντευξη..χα χα
 
- Ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του rocktime.gr.
 Καταρχάς να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά για την φιλοξενία και υποστήριξη! Το ίδιο και τους αναγνώστες που με το ενδιαφέρων και αγάπη τους για την μουσική βοηθάνε με τον τρόπο τους. Πρέπει όλοι μας να υποστηρίζουμε την εγχώρια σκηνή που έχει πολλά να δείξει! Nα είμαστε υπερήφανοι!
Να ευχηθώ υγεία, ευημερία και κουράγιο!! Μακάρι να τα πούμε και από κοντά σύντομα!!
 
www.ailafar.bandcamp.com
www.facebook.com/ailafar
www.youtube.com/ailafar
inst : @ailafarofficial


Συνέντευξη στον Φώτη Μελέτη

Κυριακή 8 Αυγούστου 2021

Steve Miller Band: Τραγούδια που έγραψαν ιστορία


Oι Steve Miller Band ξεκίνησαν το 1966 από San Francisco κυκλοφορώντας μία σειρά σπουδαίων άλμπουμ ειδικά την δεκαετία του '70. Από την ψυχεδελικούς blues πειραματισμούς των πρώτων χρόνων στην συνέχεια εξελίχθηκαν σε μία σπουδαία και συνάμα εμπορική ροκ μπάντα.

Η πορεία και η ιστορία τους είναι γεμάτη από πολυπλατινένια άλμπουμ, χρυσά σινγκλ, no 1 επιτυχίες στα τσαρτ και το αποκορύφωμα ήρθε με την εισαγωγή τους στο Rock and Roll Hall of Fame το 2016.
Το κυριότερο όμως στοιχείο που έκανε τους Steve Miller Band μεγάλους είναι ότι βρίσκονται πάνω από μισό αιώνα στον δρόμο παίζοντας συναυλίες διασκεδάζοντας το κοινό τους αποδεικνύοντας ότι είναι από τους άξιους θεμελιωτές της ροκ μουσικής.
Ο ηγέτης της μπάντας Steve Miller γεννημένος στις 5 Οκτωβρίου του 1943 έζησε σχεδόν όλες τις φάσεις της ροκ μουσικής ενώ ακόμη και σήμερα φροντίζει να δίνει δυναμικό παρών παρότι κοντεύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του.
Παρακάτω το Rocktime.gr επιλέγει τα πιο αγαπημένα τραγούδια της μπάντας με τα δικά του υποκειμενικά κριτήρια και σας τα παρουσιάζουμε παίρνοντας μία μικρή αλλά γερή δόση πραγματικής αυθεντικής ροκ μουσικής.
 
"Living In The USA"
Album :"Sailor" (1968)
Το δεύτερο στούντιο άλμπουμ της παρέας του Steve Miller περιέχει μία blues-rock σύνθεση στο οποίο κυρίαρχο στοιχείο εκτός από την δυναμική ερμηνεία του Steve Miller είναι και το ξεχωριστό χρώμα που δίνει η φυσαρμόνικά στην αρχή του τραγουδιού.
 
"Baby's House" 
Album: "Your Saving Grace" (1969)
Στην δεύτερη στούντιο κυκλοφορία των S.M.B. υπάρχει ετούτη η όμορφη μπαλαντοειδή σύνθεση που την συνυπογράφουν ο Steve Miller με τον Nicky Hopkins. Ένα σαγηνευτικό οκτάλεπτο μελαγχολικό ταξίδι από σκόρπιες μπητλικές μελωδίες.
 
"My Dark Hour" 
 Album: "Brave New World" (1969)
Τρίτο στούντιο άλμπουμ και σε αυτή την σύνθεση, μπάσο, κιθάρα αλλά και ντραμς παίζει ο Paul McCartney, ο οποίος αναγράφεται ως "Paul Ramon" στα credits του δίσκου. Το κομμάτι προέκυψε από τα τζαμαρίσματα των Beatles ενώ το αρχικό ριφ της κιθάρας έγινε αργότερα σήμα κατατεθέν στο κλασικό "Fly Like a Eagle".

 

"True Fine Love"

Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Μία από τις αγαπημένες συνθέσεις της ίδιας της μπάντας αλλά και των Αμερικανών οπαδών της αφού παίζεται ακόμη και σήμερα ενώ κινείται σε καθαρά sixties ύφος με ορισμένα κάντρυ στοιχεία.
 
"Jet Airliner"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Σύνθεση του Αμερικανού τραγουδοποιού και τραγουδιστή  Paul Pena, ο οποίος το κυκλοφόρησε πολύ αργότερα  2000) λόγω προβλημάτων που είχε με την δισκογραφική του εταιρία. Ο Steve Miller κατάφερε να το μεταμορφώσει και να το "διασκευάσει" με τον δικό του τρόπο.
 
"Winter Time"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Στο καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Steve Miller περιλαμβάνεται και τούτος ο μικρός ύμνος. Υπέροχη ερμηνεία, πανέμορφη μελωδία και μία ονειρική ατμόσφαιρα γεμάτη συναισθήματα.
 
"Jungle Love"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
ΗΤο συγκεκριμένο τραγούδι είναι γραμμένο από τον μπασίστα Lonnie Turner και τον κιθαρίστα Greg Douglass. Αρχικά δεν ήταν να κυκλοφορήσει με τους Steve Miller Band αλλά να δοθεί στον Dave Mason όμως τελικά ο Μiller ακούγοντας το αρχικό ντέμο τους έπεισε να το κυκλοφορήσουν μαζί. Επίσης το κομμάτι ακούγεται σε αρκετά επεισόδια της δημοφιλής τηλεοπτικής σειράς "Everybody Loves Raymond".
 
"Swingtown"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)

Ο ροκ μύθος λέει ότι το "Swingtown"αποτελεί έμπνευση για το "Crazy Train" του Ozzy Osbourne. Ο κιθαρίστας Greg Leon, ο οποίος αρχικά πήρε τη θέση του Randy Rhoads στο Quiet Riot, ισχυρίζεται ότι το εμβληματικό στίχο riff στο "Crazy Train" δημιουργήθηκε όταν αυτός και ο Rhoads έπαιζαν το "Swingtown" απλά επιταχύνοντας λίγο τον ρυθμό.

"True Fine Love"

Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Μία από τις αγαπημένες συνθέσεις της ίδιας της μπάντας αλλά και των Αμερικανών οπαδών της αφού παίζεται ακόμη και σήμερα ενώ κινείται σε καθαρά sixties ύφος με ορισμένα κάντρυ στοιχεία.
 
"Jet Airliner"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Σύνθεση του Αμερικανού τραγουδοποιού και τραγουδιστή  Paul Pena, ο οποίος το κυκλοφόρησε πολύ αργότερα  2000) λόγω προβλημάτων που είχε με την δισκογραφική του εταιρία. Ο Steve Miller κατάφερε να το μεταμορφώσει και να το "διασκευάσει" με τον δικό του τρόπο.
 
"Winter Time"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
Στο καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Steve Miller περιλαμβάνεται και τούτος ο μικρός ύμνος. Υπέροχη ερμηνεία, πανέμορφη μελωδία και μία ονειρική ατμόσφαιρα γεμάτη συναισθήματα.
 
"Jungle Love"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)
ΗΤο συγκεκριμένο τραγούδι είναι γραμμένο από τον μπασίστα Lonnie Turner και τον κιθαρίστα Greg Douglass. Αρχικά δεν ήταν να κυκλοφορήσει με τους Steve Miller Band αλλά να δοθεί στον Dave Mason όμως τελικά ο Μiller ακούγοντας το αρχικό ντέμο τους έπεισε να το κυκλοφορήσουν μαζί. Επίσης το κομμάτι ακούγεται σε αρκετά επεισόδια της δημοφιλής τηλεοπτικής σειράς "Everybody Loves Raymond".
 
"Swingtown"
Αlbum: "Book of Dreams" (1977)

Ο ροκ μύθος λέει ότι το "Swingtown"αποτελεί έμπνευση για το "Crazy Train" του Ozzy Osbourne. Ο κιθαρίστας Greg Leon, ο οποίος αρχικά πήρε τη θέση του Randy Rhoads στο Quiet Riot, ισχυρίζεται ότι το εμβληματικό στίχο riff στο "Crazy Train" δημιουργήθηκε όταν αυτός και ο Rhoads έπαιζαν το "Swingtown" απλά επιταχύνοντας λίγο τον ρυθμό.

"Abracadabra"

Album: "Abracadabra" (1982)
Το δωδέκατο στούντιο άλμπουμ της μπάντας έμεινε στην ιστορία για το ομότιτλο κομμάτι ενώ πήγε #1 στις ΗΠΑ και #2 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το τραγούδι είναι εμπνευσμένο από την αμερικανίδα τραγουδίστρια Diana Ross, την οποία είχε γνωρίσει ο Μiller όταν έπαιζαν στο ίδιο επεισόδιο της τηλεοπτικής εκπομπής ποπ μουσικής Hullabaloo στη δεκαετία του 1960.
 
"I Want To Make The World Turn Around"
Album:  "Living in the 20th Century" (1986)
Μία εξαιρετική και αδικημένη σύνθεση όπου εκτός από την θαυμάσιο κιθαριστικό παίξιμο του Steve Miller εξίσου μαγευτικό είναι το σαξόφωνο του Kenny G.
 
Φώτης Μελέτης

Κυριακή 1 Αυγούστου 2021

Atlanta Rhythm Section: Η γλυκιά πλευρά του southern rock


Οι Atlanta Rhythm Section ιδρύθηκαν την άνοιξη του 1971 με βάση το Doraville της Georgia και ουσιαστικά ήταν η ένωση μελών από τις μπάντες των Candymen και Classics IV. Το όνομα τους δόθηκε από τον ιδιοκτήτη του Studio One, Buddy Buie και από δύο συνεργάτες, τους Cobb και Bill Lowery.

Υπογράφουν άμεσα συμβόλαιο με την Decca Records, και τον Ιανουάριο του 1972 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους άλμπουμ.
Η πρώτη μεγάλη τους επιτυχία έρχεται με το έκτο τους άλμπουμ "A Rock and Roll Alternative" (1976) και το τραγούδι "So in to You" (#7 ΗΠΑ), το οποίο γίνεται χρυσό.
Στο επόμενο άλμπουμ το "Champagne Jam" (1977) έρχεται η κορύφωση όπου γίνεται πλατινένιο και περιλαμβάνει δύο μεγάλες επιτυχίες το υπέροχο "Imaginary Lover" (#7 ΗΠΑ) και το "I'm Not Gonna Let It Bother Me Tonight".
Το 1979 κυκλοφορούν το άλμπουμ "Underdog", που περιλαμβάνει την θαυμάσια διασκευή που έκαναν στο ορχηστρικό "Spooky" (#17 ΗΠΑ) του σαξοφωνίστα Mike Sharpe (Shapiro, Harry Middlebrooks Jr.) καθώς και την όμορφη μπαλάντα  "Do It or Die" (#19 ΗΠΑ). Το άλμπουμ γίνεται χρυσό και έπειτα ακολουθεί η εμπορική πτωτική πορεία των ARS με τα "The Boys from Doraville" (1980), το "Quinella" (1981) που έκανε σχετική επιτυχία λόγω του κομματιού "Alien". Η δεκαετία του '80 τους αποχαιρετά με έναν καταπληκτικό τον δίσκο σε πιο ροκ φόρμες, το "Truth in a Structured Form" (1989) ενώ στην δεκαετία του '90 κυκλοφορούν τα δύο τελευταία στούντιο άλμπουμ τους τα "Partly Plugged' (1997) που περιλαμβάνει ακουστικές εκτελέσεις αγαπημένων συνθέσεων και το "Eufaula" (1999).
Οι επίσημες κυκλοφορίες της μπάντας κλείνουν το 2000 με το "Live at The Savoy, New York: October 27, 1981". Τέλος είχε προηγηθεί ένα ακόμη  album με live ηχογραφήσεις στο στούντιο με τίτλο "Atlanta Rhythm Section '96" (1996).
 
                                        Το ξεκίνημα και οι Lynyrd Skynyrd
Οι Atlanta Rhythm Section στην πολύχρονη ιστορία τους κυκλοφόρησαν 15 άλμπουμ εξαιρετικού υλικού, και έδιναν υπέροχες διασκεδαστικές ζωντανές παραστάσεις που τους έκαναν σημαντικούς στην σκηνή του Southern Rock όπου κατάφεραν να πορεύονται παράλληλα με σπουδαίες μπάντες όπως οι Lynyrd Skynyrd, Allman Brothers, Eagles και Fleetwood Mac, Little Feat και Steely Dan.
Το δισκογραφικό τους ξεκίνημα έγινε το Νοέμβριο του 1972 με δέκα τραγούδια που απαρτίζουν το ντεμπούτο άλμπουμ των A.R.S. που ηχογραφήθηκαν στο Studio One στο Doraville. Ο παραγωγός/τραγουδοποιός Buddy Buie (Roy Orbison, Classics IV) έγραψε εννέα από τα τραγούδια σε συνεργασία με το υπόλοιπο συγκρότημα.
Η μπάντα κυκλοφορεί το 1973 το δεύτερο άλμπουμ της, με τίτλο "Back up Against the Wall", με τους Hammond και Daughtry να δουλεύουν σκληρά σε σημείο να έχουν νοικιάσει διαμέρισμα στον  επάνω όροφο από το Studio One. Στο ίδιο στούντιο ηχογραφούσαν και οι θρυλικοί  Lynyrd Skynyrd τον παρθενικό τους δίσκο ενώ παράλληλα ο Al Kooper εργαζόταν στο Studio One και με τις δύο μπάντες. 

                                        Μια παράσταση στο "Λευκό Οίκο"
Τον Αύγουστο του 1978, oι A.R.S. έπαιξαν σε έναν από τους πιο διάσημους χώρους στην Αμερική στον Λευκό Οίκο!
Είχαν γνωρισθεί με τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ την εποχή που ήταν Κυβερνήτης της Georgia, και ως Πρόεδρος των ΗΠΑ τους κάλεσε να έρθουν να παίξουν για τα γενέθλια του γιου του στην Ουάσινγκτον. 

Μάλιστα ο Carter τους προλόγισε λέγοντας πως:
"Οι φίλοι μου οι A.R.S.  όχι μόνο είμαστε και οι δύο από το ίδιο μέρος της χώρας, αλλά θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους οι περισσότεροι κριτικοί και σχολιαστές δεν τους έδιναν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας κάτι ανάλογο είπαν και για μένα. Αλλά ευτυχώς η ιστορία τους διέψευσε".
 Ήταν εκείνη τη στιγμή που ο αρχικός ντράμερ και ο τραγουδοποιός Robert Nix αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Roy Yeager, ο οποίος τους ένωσε στο στούντιο για δουλειά στο επόμενο άλμπουμ τους.
Το 1979 κυκλοφορεί, το "Underdog", ακόμη ένα θαυμάσιο άλμπουμ που συνέχισε τη δημοφιλή επιτυχία του ARS και αποδεικνύει ότι η μπάντα συνεχίζει να κάνει ποιοτική μουσική. Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ τραγούδια, ένα από τα οποία είναι το "Let's Go Get Stoned" (Ashford & Simpson). Το ύφος είναι πιο ήπιο, καθώς μόνο μερικά τραγούδια ξεχωρίζουν. Ο λόγος για τα "Do It ή Die" και "Spooky" που κυκλοφόρησαν και τα δύο ως single και έφτασαν στο top 20. Το άλμπουμ έγινε χρυσό με τη δημοτικότητα του συγκροτήματος να είναι Το άλμπουμ ήταν αρκετά καλό και έκανε το γκρουπ ευρύτερα γνωστό αλλά δεν ξεχώρισε κάποιο single ώστε το άλμπουμ να γνωρίσει επιτυχία. Με μοναδικό όπλο τις συναυλίες οι ARS κατάφεραν να φτιάξουν ένα σκληρό πυρήνα οπαδών ενώ τα 11 τραγούδια στο "Backup Against the Wall" προσφέρουν έναν συνδυασμό από up-tempo μελωδίες και μπαλάντες σε μία προσέγγιση που θα γινόταν ο ακρογωνιαίος λίθος της μελλοντικής επιτυχίας του συγκροτήματος. 
Ο ρυθμός συνολικά είναι πιο αργός και πιο συγκρατημένος και υπάρχει ένας συνδυασμός tempos, τόσο μεταξύ τραγουδιών όσο και μέσα σε μεμονωμένες μελωδίες, τις οποίες η μπάντα θα τελειοποιήσει σε μελλοντικούς δίσκους.
Μετά από το "Back up Against the Wall"  οι A.R.S. αποφάσισαν αποχωρήσουν από το MCA/Decca για το Polydor.
Άρχισαν επίσης να δημιουργούν φήμη στην περιοχή της Ατλάντα για να κάνουν υπέροχες ζωντανές εμφανίσεις από τη στιγμή που επέστρεψαν στο Studio One για να δουλέψουν στο επόμενο άλμπουμ τους.
 
Το "Third Annual Pipe Dream" (1974), είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ των A.R.S. με ακόμη πιο ομαλό ήχο και μια ποικιλία τραγουδιών κινούμενη σε ποπ και ροκ ρυθμούς και μελωδίες. Το τραγούδι "Doraville", γνωρίζει μία μικρή επιτυχία ενώ παρά τα όμορφα κομμάτια με πιο χαρακτηριστικό το "Angel (What In The World's Come Over Us)" το άλμπουμ φτάνει μέχρι το #35 ΗΠΑ χωρίς να κάνει το εμπορικό άλμα που επιζητούσε η μπάντα.
Τα 10 τραγούδια στο "Third Annual Pipe Dream", συμπεριλαμβανομένων 8 τραγουδιών του Buddy Buie σε συνεργασία με άλλα μέλη της μπάντας, έδειχνε ότι η επιτυχία δεν θα αργούσε. Βέβαια οι A.R.S. είχαν αποκτήσει φανατικό κοινό σε ορισμένες Νότιες Πολιτείες αλλά συνολικά υστερούσαν σε οπαδούς στις υπόλοιπες ΗΠΑ για αυτό συνέχισαν να περιοδεύουν συνεχώς.
Οι A.R.S. επέστρεψαν στο Studio One το 1974 για να δουλέψουν στο επόμενο άλμπουμ τους τα οποία θα ήταν καλύτερα από αυτά που είχαν κάνει στο παρελθόν. Όπως πάντα, νέα τραγούδια γράφτηκαν στην ακουστική κιθάρα ή το πιάνο και μεταφέρθηκαν στο στούντιο πριν από τη συναυλίες. Το μουσικό ύφος του άλμπουμ που έδινε έμφαση σε έναν σφιχτοδεμένο ήχο εμπνευσμένος με όμορφες μελωδίες.
 
 Το "Dog Days" (1975) ήταν το τέταρτο άλμπουμ του A.R.S. και το πρώτο τους αληθινό αριστούργημα - ένα άλμπουμ που εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα ενώ το συγκρότημα εμφανίζει μια σειρά μουσικών στυλ και προσεγγίσεων που είναι πολύ διαφορετικές από εκεί που ηγήθηκε το υπόλοιπο Southern Rock. Συνολικά, είναι ένα ταχύτερο άλμπουμ από τα προηγούμενα με έξι up-tempo τραγούδια και δύο όμορφες μπαλάντες βάζοντας περισσότερο ροκ χρώμα".
 
Επόμενο άλμπουμ το "Red Tape" (1976) που είναι αρκετά διαφορετικό από οτιδήποτε είχε ηχογραφήσει προηγουμένως καθώς το συγκρότημα είχε παίξει περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις, είχαν αναπτύξει ένα σύνολο ήχου, και υπήρξε μια προσπάθεια να καταγραφεί αυτός ο ήχος στο "Red Tape"  έχοντας περισσότερο μία πιο blues κατεύθυνση συνδυασμένο πάντα σε ποπ και ροκ μελωδίες. Οι συναυλίες που δόθηκαν για την προβολή του άλμπουμ παρουσίασαν μια πιο σκληρή ροκ προσέγγιση από ό, τι είχαν ηχογραφήσει στο παρελθόν, με έντονο ήχο κιθάρας.
Το "Jukin", ήταν ένα τοπικό hit και ακολούθησε ένα δεύτερο single, το "Free Spirit"  και το άλμπουμ δεν παρήγαγε τις πωλήσεις που έψαχνε η Polydor εκτός από το Νότο. Συνέχισαν να επεκτείνουν τις ζωντανές παραστάσεις τους, συμπεριλαμβανομένης μιας αξέχαστης παράστασης την άνοιξη του 1976 με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ατλάντα στο Chastain Park της Ατλάντα.

 
                                         "A Rock and Roll Alternative"
Οι A.R.S. αντιμετώπισαν μία αυξανόμενη πίεση από την δισκογραφική τους εταιρία για περισσότερες πωλήσεις και επιτυχία στο chart, και αποφάσισαν μέσα στην ίδια χρονιά να κυκλοφορήσουν και νέο άλμπουμ  Συνήθως χρειαζόντουσαν  3 μήνες για να ηχογραφήσουν κάθε άλμπουμ, αλλά τώρα πήραν ένα τελεσίγραφο από την δισκογραφική τους εταιρεία να το παραδώσουν σε 45 ημέρες ή αλλιώς θα τελείωνε η συνεργασία τους. Παρότι κουρασμένοι από τις συνεχόμενες περιοδείες επέστρεψαν στο Studio One και έγραψαν, ηχογράφησαν και παρήγαγαν το επόμενο άλμπουμ σε 30 ημέρες δημιουργώντας το εξαιρετικό "A Rock and Roll Alternative" που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1976.
Οι κριτικές ήταν αποθεωτικές και το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις μέσα στις οποίες διασκευάζουν το blues "Outside Woman Blues" (συνθέτης Blind Joe Reynolds, πρώτη διασκευή από τους Cream).
Οι διπλές υπογραφές του ήχου ARS - η φωνή του Ronnie Hammond και η κιθάρα του Barry Bailey - δεν ακούστηκαν ποτέ καλύτερα, αλλά η μεγάλη δύναμη του δίσκου είναι το εύρος των ίδιων των τραγουδιών.
Με το "A Rock and Roll Alternative", οι A.R.S. χρειάστηκαν επειγόντως μία μεγάλη επιτυχία. Το πρώτο single, το "Neon Nites", πλησίασε το top 40. αλλά το υπέροχο single, "So Into You", έδωσε αυτό που αναζητούσε τόσα χρόνια το γκρουπ. φτάνοντας στο νο7 ΗΠΑ τσαρτ και ακούστηκε πάρα πολύ στα ροκ ραδιόφωνα το καλοκαίρι του 1977. Το άλμπουμ έφτασε στους 10 πρώτους στα charts και πήρε χρυσό και η δημοτικότητα τους εκτοξεύθηκε παντού.
Στις 4 Σεπτεμβρίου 1977 οι A.R.S. έπαιξαν το μεγαλύτερο σόου τους στο Dog Day Rockfest στο Grant Field της Ατλάντα στην πανεπιστημιούπολη του Georgia Tech University μαζί με τις Heart, Foreigner, Bob Seger ενώ μέσα στην χρονιά πραγματοποίησαν πάνω από 250 παραστάσεις.
Οι προσδοκίες πλέον μεγάλωσαν αφού για πρώτη φορά, το συγκρότημα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με αυξημένες υποχρεώσεις ώστε να δημιουργήσουν ένα ακόμη άλμπουμ με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.
Το "A Rock and Roll Alternative"  ξεκινά με το υπέροχο "Sky High" όπου το πιάνο με την κιθάρα κυριαρχούν με τα φωνητικά του Ronnie Hammond να σε γοητεύουν συνδυάζοντας southern και soft ρυθμούς με το ρεφρέν να σου κολλάει στο μυαλό. Aκολουθεί το "Hitch-Hikers' Hero" σε μία άκρως αμερικάνικη ερμηνεία που σε ταξιδεύει στις Νότιες Πολιτείες με τις μελωδίες να θυμίζουν C.S.N.Y.
Η συνέχεια ανήκει στο "Don't Miss the Message" που είναι μία κλασική southern σύνθεση όπως και το "Georgia Rhythm" με μπόλικες country αναφορές.
Το πανέμορφο "So in to You" συνδυάζει μία γλυκιά μελωδία με funky κιθάρα δίνοντας μία soul αίσθηση ενώ το ηλεκτρισμένο "Outside Woman Blues" είναι διασκευή μιας και η πρωτότυπη εκτέλεση ανήκει στον Blind Joe Reynolds το 1929 (!!!) αν και το εν λόγω κομμάτι έγινε γνωστό το 1967 από τους Cream. To άλμπουμ κλείνει με το "Everybody Gotta Go" που συνδυάζει έξοχα τα blues με το southern και ο επίλογος γράφεται με το "Neon Nites"σε soft rock ρυθμούς. Βασικό όπλο του άλμπουμ εκτός από τα εξαιρετικά φωνητικά του Ronnie Hammond ήταν οι αρμονικές γραμμές του πιανίστα Dean Daughtry που είναι μοναδικές συνδυάζοντας την ευστροφία ενός  τζαζίστα με τον παραπονιάρικο ύφος των Blues.
 
Η νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο"Champagne Jam", κυκλοφόρησε το 1978 και ήταν ένα εξελιγμένο άλμπουμ για τον ήχο που υπηρετούσαν που σηματοδότησε την κορυφή της δημιουργίας μουσικής, την κριτική υποστήριξη και τη δημοφιλή αναγνώριση για τους A.R.S.
Το άλμπουμ κτύπησε σχεδόν κορυφή (#7, ΗΠΑ) και έγινε πλατινένιο ενώ το πρώτο single, "Not Not Gonna Let it Bother Me" έφτασε στο top-20. Αλλά ήταν η πανέμορφη μπαλάντα "Imaginary Lover"(#7, ΗΠΑ) που έκανε τεράστια επιτυχία και απογείωσε εμπορικά το γκρουπ.
Μάλιστα η επιτυχία ήρθε με ένα απρόσμενο τρόπο όταν ένας ραδιοφωνικός παραγωγός της Νέας Υόρκης έπαιξε κατά λάθος το 45αρι του "Imaginary Lover" στις 78 στροφές και πλημμύρισε με κλήσεις το στούντιο που ρωτούσαν για το νέο τραγούδι Fleetwood Mac. Αυτό το "λαθάκι" ήταν ικανό για να κάνει το συγκεκριμένο τραγούδι ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των A.R.S.ακόμα υψηλή οπότε πάρθηκε η απόφαση από την εταιρία τους για να κυκλοφορήσει ένα διπλό ζωντανό άλμπουμ.
Το ζωντανό άλμπουμ "Are You Ready!" κυκλοφόρησε το 1979. Οι εικόνες εξωφύλλου δείχνουν πόσο μακριά είχε το γκρουπ από το συγκρότημα σε ένα μικρό στούντιο έξω από την Ατλάντα για να παίξει σε γήπεδα γεμάτα κόσμο. Το άλμπουμ τεκμηριώνει επίσης τη δύναμη που θα μπορούσε να προσφέρει το ARS σε μια ζωντανή παράσταση. Συνολικά, αυτό είναι ένα άλλο κλασικό έργο - μια συλλογή πολλών υπέροχων τραγουδιών από τα άλμπουμ τους μέχρι το "Champagne Jam" που παίζεται με μεγάλη ενέργεια και δεξιότητα.
Το "Are You Ready!" ήταν το τελευταίο για την ετικέτα Polydor καιη  μπάντα μετακόμισε στην ετικέτα CBS καθώς επέστρεψε στο στούντιο για να ηχογραφήσει ξανά.
 
To "The Boys From Doraville" (1980), που κυκλοφόρησε το 1980, δεν έφτασε την επιτυχία των  τελευταίων άλμπουμ αφού η παγκόσμια μουσική σκηνή αλλάζει και αυτό που είχε χαρακτηριστεί ως Southern Rock δεν είχε την προσοχή που είχε στο παρελθόν Το συγκρότημα συνέχισε την soft/rock προσέγγιση που είχε το "Underdog", προσθέτωντας country και western στοιχεία σε αυτά τα εννέα τραγούδια.
To "Quinella" (1981), ήταν η επόμενη ηχογράφηση του ARS και ξεχώρισε το τραγούδι "Alien" (top 30,ΗΠΑ). Το συγκρότημα συνέχισε να παίζει ζωντανά. Στην πραγματικότητα, μια εκπομπή ηχογραφημένη στη Νέα Υόρκη τον Οκτώβριο του 1981 και με τρία τραγούδια από την "Quinella" τελικά θα κυκλοφορούσε σε CD το 2000.
Ενώ το "Live at the Savoy" κυκλοφόρησε μέχρι το 2000, χρονολογείται από σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα κατά τη διάρκεια της περιοδείας μετά την κυκλοφορία του "Quinella" και ηχογραφήθηκε σε μια παράσταση στο Savoy της Νέας Υόρκης.
Η μπάντα προσπάθησε πάλι να πάει στο στούντιο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ο βασικός τραγουδιστής Ronnie Hammond είχε αποχωρήσει από την μπάντα για να δοκιμάσει κάποια σόλο δουλειά, οπότε ο αρχικός τραγουδιστής Rodney Justo επέστρεψε. Τα μέλη του συγκροτήματος συνέχισαν με άλλες καλλιτεχνικές δουλειές.
Το 1989, ο αρχικός τραγουδιστής Ronnie Hammond, ο κιθαρίστας Barry Bailey και ο Dean Daughtry επανήλθαν μαζί, μαζί με τρεις νέους μουσικούς, και επέστρεψαν στο στούντιο για να παράγουν ένα νέο άλμπουμ. Το πρώτο άλμπουμ των A.R.S. σε 8 χρόνια ήταν κάτι διαφορετικό με τo "Truth In A Structured Form" (1989) . Ενώ είχαν αναπτύξει έναν σταθερό ήχο στη δεκαετία του '70 , αυτό το άλμπουμ φάνηκε να βασίζεται περισσότερο στους μουσικούς ήχους και στα στιλ παραγωγής στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Στα μέσα της δεκαετίας του '90 οι A.R.S. επέστρεψαν και ηχογράφησαν μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά τραγούδια τους. Ο ζωντανός ήχος του στούντιο του ATLANTA RHYTHM SECTION '96 παρουσιάζει μια διαφορετική, μερικών κλασικών μελωδιών και καταγράφει τον ήχο των ζωντανών παραστάσεων από εκείνη την περίοδο. Το 1999 κυκλοφορούν ουσιαστικά το τελευταίο τους στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο, το αξιόλογο "Eufaula" και το 2011 το "With All Due Respect" με επανεκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών τους.

Υ.Γ.: Τον Νοέμβριο του 1999 αφού η μπάντα είχε τελειώσει την εμφάνισή της σε ένα απογευματινό φεστιβάλ στο Ορλάντο, ο ντράμερ R. J. Vealey παραπονέθηκε για δυσπεψία και στη συνέχεια κατέρρευσε και πέθανε από καρδιακή προσβολή. "Ήταν πολύ ξαφνικό, πολύ σοκαριστικό", δήλωσε ο κιθαρίστας Barry Bailey. "Ήταν ένας σπουδαίος ντράμερ, ο καλύτερος ντράμερ που είχε ποτέ αυτό το συγκρότημα."

Επίσης από την ζωή έχουν φύγει ο Ronnie Hammond το 2011, ο ντράμερ Robert Nix το 2012, ο μπασίστας Paul Goddard το 2014, ο μάνατζερ και συνθέτης και παραγωγός της μπάντας Buddy Buie το 2015 και ο κιθαρίστας J. R. Cobb το 2019.

 
Eπιμέλεια: Φώτης Μελέτης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...